(ვიქტორიამ დეამინის სახეზე ათამაშებული ჭინკები შეამჩნია და ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა, ორიოდე წუთის წინ თუ მამაკაცს სახეზე დარდი და მწუხარება ეხატა ახლა თვალები უბრწყინავდა ვიქტორიას ხომ მასთან უნდა დაეძინა ფიქრები ჟანეტის ხავილმა გაუფანტა ჩახლეჩილი და შეშინებული ხმით იკითხა)
- ვიკი შაითანი ვინაა ?
- არ ვიცი მაგრამ თუ მათზე უარესი რამაა მართლა მიღირს დეამინთან დაძინება (თვალები დახუხა და კვლავ ძმების არაადამიანი სხეულები, ხმა, ღრიალი და დემონური ძალები წარმოუდგა ტანში გასცრა...და წყლიანი თვალები მოავლო სახლს)
- რას ნიშნავს მათზე უარესი ვიკი? (საუბარი დეამინმა გააწყვეტინა)
- ვიკი არ მოდიხარ ?ძილი მომერია (მსახიობურად ამთქნარებდა დეამინი, რომელსაც სრულიად არ ეძინებოდა)
- ჩემს დაქალს ვესაუბრები ადი და მოვალ (ისევ შეხტა ვიკი რანაირად ჟღერდა "ადი და მოვალ" თითქოს დიდიხნის ცოლქმაარი ყოფილოყვნენ, დეამინი ფიქრს მიუხდა ჩაიღიმა და კიბეებს ისიც ლამაზი ნაბიჯებით აუყვა)
- ახლავე მითხარი ვინ არიან ?(ჟანეტმა ხელი წაავლო და სამზარეულოში შეათრია დაქალი, წამით ყოყმანობდა გოგონა ეთქვა თუ არა სიმართლე და მისთვისაც დაენგრია ფსიქიკა, მაგრამ ჟანეტი იმსახურებდა სცოდნოდა)
- იქიდან არიან (თითი ზევით აიშვირა ვიკიმ მაინც მოერიდა პირდაპირ ეთქვა)
- სად იქიდან ვიკი ? (ორივე გაჩუმდა და ერთმანეთს ელოდა) ვიქტორიაა (ხმა გაიმკაცრა ჟანეტმა)
- ზეციდან
- ოუ კარგი რა ვიკი რეებს ბოდავ ? (ახლა ისტერიული სიცილი დაეწყო ჟანეტს რომელიც თვითონახ ხვდებოდა რომ მართალს ეუბნებოდა დაქალი)
- არ მინდა დეამინთან ძილი (თემა შეცვალა ვიკიმ და ჟანეტსაც არ გაუპროტესტებია, ასე ერჩივნა ვიდრე დემონებზე საუბარი რომელზეც თავს იჯერებდა რომ ცდებოდა და ორივე ადამიანი იყო)
- არც მე მეხალისები ლუციუსთან ძილი შეიძლება მომვარდეს ლოგინში ჩამიწვინოს და ხვალ ვითომ ვეღარ მიცნოს (ირონიულად გაეცინა ჟანეტს) ამიტომ მოდი ერთად დავიძინოთ რა
(მუდარით შეხედა დაქალს რომელიცც დათანხმებას აპირებდა რომარა შაითანის წარმოდგენა)
- დამიჯერე შაითანი თუ ამათნაირია და მგონი უარესიც თვითონ მთხოვდი ლუციუსთან დავიძინებო
- კარგი კარგი არ მინდა დაზუსტება და ახწერა რა არიან და ვინარიან ძილინებისა (გაბუსხული ჟანეტიც კიბეს აუყვა და უკან ვიქტორია გაყვა, 3 სართულზე შეჩერდნენ პირდაპირ დეამინის ოთახი იყო ხოლო დერეფნის ბოლოს 6, 7 ოთახის მოშორებით ლუციფერის...ნერწყვი გადაყლაპა ჟანეტმა, მისი სახე ვიკის არ გამორჩენია, ჩუმად მაგრამ გულიანად გადაიხარხარა)
- ნეტა იცოდე რა სახე გაქვს, პირველი ღამე არ გქონდეს ეხლა შენც
- არ მეცინება (თუმცა ღიმილი მაინც შეპარვოდა სახეზე, წასვლას აპირებდა ვიკიმ მხარზე ხელი რომ დაადო)
- დეამინი კიდე ხო როგორმე გავუძლებ მარა ლუციუსი ??ამხელა ზორბა კაცი ?იმედია გადარჩები (სიცილი აუტყდა და სანამ რამე მოხვდებოდა ოთახში შეასწრო)
- მიხარია კარგ ხასიათზე რომ ხარ (სააბაზანოდან პირსახოცის შეკვრით გამოვიდა ვიკი შემობრუნდა და ხელით ანიშნა)
- ჩაიცვი
- მაინც ვწვებით და (კიდევ უფრო მიუხლოვდა დეამინი)
- ალბათ ხუმრობ (დენდარტყმულივით შემობრუნდა ვიქტორია და ძლიერ გულმკერძე აეკრა)
- შენ ძირს დაწვები რადგან დივანი არაა ოთახში მე კი საწოლში დეამინ
- აბააა რა აბაა რა სულ მაგ ჩკუაზე ვარ (მამაკაცმა გადაიხარხარა და სწრაფად შეწვა ლოგინში)
- მოდი (ხელი დაუტყაპუნა საწოლზე)
- უაზროდ იქცევი უკვე გითხარი სხვა მიყვარს და შენთან ერთად დაწოლას არ ვაპირებ დამეხმარე რომ თეთრეული შემოვიტანო ძირს მე დავწვები (დეამინში ისევ ორი პიროვნება გაჩნდა...გააღიზიანა მისმა სიტყვებმა "სხვა მიყვარს" ძალიან გააღიზიანა თუმცა როგორღაც ბრაზის ჩახშობა მოახერხა, მე არ ვაპირებ ავდგე და გამოგყვე სხვა ოთახში თეთრეულის გამოსატანად შენ თუ გახვალ კაი რა პრობლემაა გვერდი იცვალა და საბნის ქვეშიდანა პირსახოცი რომელიც წელს ქვევით ჰქონდა შემოხვეული მოიხსნა და ძირს გადმოაგდო, გოგონას თვალები შუბლზე აუვიდა და გაბრაზებული გამოვიდა ოთახიდან თუმცა სხვა ოთახების მანძილი რომ გაზომა, იქ შესვლა თეთრეულის აღება და გამოტანა შიშისაგან მოკვდებოდა...ჟანეტისთვის მაინც ეთხოვა, ნეტა დაუძახოს ?არა იქნებ რას აკეთებენ ჩუმად გადაიკისკისა და გაბრაზებული ოთახში დაბრუნდა)
- ოოო მოხვედი ძვირფასო ?აბა თეთრეული ? (თვალები არ გაუხელია ისე კითხა დეამინმა გოგონას)
- კარგი დავიძინებ ოღონდ ჩაიცვი. (მკაცრად უთხრა გოგონამ)
- მაცვია (გაეღიმა დეამინს)
- არ გაცვიააა დეამინ
- შენ რა იცი ?მიყურებდი ? (იცინოდა მამაკაცი და სიფრიფანას კიდევ მეტად აბარაზებდა)
- კარგი რა დეამინ (მუდარაზე გადავიდა გოგო)
- გეფიცები მართლა ჩავიცვი სანამ შემოხვიდოდი (იმდრნად სერიოზულად თქვა დაიჯერებდი კაცი)
- კარგი და მე რა ჩავიცვა ? (ნერვიულად დაიწყო ოთახის მოთვალიერება იქნებ რამე ვიპოვოვო)
- გაიხადე და საცვლებით შემოძვერი ასე რთულია ? (ისევ გაეცინა დეამინს)
- არაა რა საცებით დეამინ იმათაც გავიხდი ასე უფრო მყუდროდ არიქნები ?იდიოტიი (ამოიჩურჩულა ვიკიმ და სწრაფად მოიხსნა ბიუსჰალტერი და შორტით და მაიკით შეწვა ლოგინში...გადაბრუნდა დეამინის საპირისპირო მხარეს და გაისუსა, ზუსტად 2 წამი დასჩირდა დეამინს გადმოსაბრუნებლად და ზურგზე ხელების მოსახვევად თავისკენ მისწია და უფრო მიეკრა უნდა დაეწყო ვიკის ერთი ამბავჯ მაგრამ ამაზე უარესი რამ აღმოაჩინა და ბოლო ხმაზე დაუწყო ჩხუბი)
- აბა ჩავიცვიო ???ამის მერე კაცი როგორ უნდა გენდოოოს არაფერიც არ გაცვია (თან ცდილოვდა მისი მკლავებისგან განთავისუფლებას, მაგრამ იმდენად შებოჩილი ყავდა მამაკაცს ოდნავადაც ვერ გადმოტრიალდა რომ რამე ჩაერტყა დეამინისთვის)
- ნუ ტიტინებ რა დაიძინე თორე მე ვიცი როგორც დაგსჯი (სიცილი ატეხა და გაცეცხლებული ვიკი უფრო აიკრა)
- დავიხრჩვი დეამინ (ძლივს ამოიკნავლა გოგონამ და ხელები ოდნავ მოადუნა კაცმა რომ ესუნთქა ვიკის)
- დ ა ი ძ ი ნ ე (დაუმარცვლა და თავი ყელში ჩაუყო, რა დააძინებდა ვიკის ფიქრობდა ემეტზე რას აკეთებდა როგორ იქცეოდა არასწორი იყო...დეამინზეც ფიქრობდა თითქოს საერთოდ არაფერს გრძნობდა მაგრამ თან რაღაცნაირად მოსწონდა მასთან ყოფნა მაგრამ ემეტი სიგიჯემდე უყვარდა და უკვე უაზრო გაურკვევლობაში ვარდებოდა)
- ვიკი მორჩი ნერვიულობას და უბრალოდ დაიძინე რა (ძილისპირულისგან დაბოხებული ხმით უთხრა მამაკაცმა)
- რა იცი რომ ვნერვიულობ ? (გაიკვირვა ვიკიმ და მის ყელში ჩაფლულ მამაკაცს ჩამოხედა მაღლიდან, ისიც ცოტა წამოიწია და ყელთან ძარღვებზე შეეხო)
- აი ესენი ნერვიულად დახტიან (მიუთითა კაპილარებზე, ოტივეს გაეცინა ამის მერე ხმა არცერთს ამოუღია ორივემ ძილს მოსცა ნება შემოაულიყო მათში)
ჟანეტი კართან იდგა და ღრმად სუნთქავდა წარმოდგენაც არუნდოდა იდიოტი ლუციუსი კიდე რა ჯანდაბას იზავდა ბოლოს გაბედა და ოთახში შევიდა, ბნელოდა, დენის ასანთების მოძებნა დაიწყო მაგრამ ამაოდ ბოლოს ნაცნობმა ბოხმა ბარიტონმა მიმართა რომელიც როგორც ყოველთვის სავარძელში ჩაფლულიყო და ისევ უცნაური თვალებით უყურებდა ქალს)
- მარცხნივაა სარკისკენ, მაგრამ არ აანთო
- კარგი (2 წუთი უძრავად იდგნენ შემდეგ მამაკაცმა დაარღვია სიჩუმე)
- შენი საწოლი ისაა (ხელით მიანიშნა მის წინ მდგარ უზარმაზარ საწოლზე) და აი ესეც (მისი საროჩკა მიაწოდა გოგონას გამოსაცვლელად, ისე რომა არ ამდგარა ) ისიც სააბაზანოა (თითი გაიშვირა მარჯვნივ ოთახზე)
- გასაგებია (ბნელოდა თუმცა კარგად არჩევდა მის შიშველ ტანს, უცნაურ ტატუს ნეტა რა ახატია -გაიფიქრა ჟანეტმა...კიდევკარგი ბნელოდა თორე ასეთი თამამი ვერ იქნებოდა ქალი, მაგრამ რა იცოდა ლუციუსის კუპრივით თვალები რომ მის ყოველ შეხედვას ხედავდა)
- შენ ? (სიჩუმე ქალმა დაარღვია)
- აქაც კომფორტულად ვარ (ჟანეტმა თვალი მოავლო პატარა სავარძელში ჩაფლულ ამხელა დაკუნთულ კაცს და გაეღიმა მერე სიცილი დაიწყო)
- ხო აბა რა კიდევ დაეტეოდა ერთი ადამიამიც (წამით ლუციუსსაც გაეღიმა მაგრამ ისევ დასერიოზულდა და ქალის წვალებაგაბაგრძო)
- შენ თუ ჩემთან წოლა გინდა მასე თქვი რა შორიდან მივლი ? (ირონიულად ესაუბრებოდა და თვალებით ჩანდა)
- უჯმური უაზრო და უზრდელი რომ ხარ უკვე გითხარი ? (საროჩკას ხელი დაავლო და სააბაზანოში შევარდა, მის ასეთ ქცევაზე ლუციუსს გაეცინა თვალები მიხუჩა)
- ხეპრე (წყალი შეისხა ჟანეტმა სახეზე და სწრაფად გამოიცვალა მისი, ზედა მოირგო ტანზე რომელიც საოცრად დიდი ჰქონდა და გაეღიმა..ხარბად შეისუნთქა მისი სურნელი რაღაც უცნაური რომ იყო არაამქვეყნიური სპეციფიკური სუნით გაჟღენთილი რომელსაც თან სუნამოს კვამლის და თამბაქოს სუნი ერეოდა ...ოქროსფერი თმები მაღლა აიწია და სააბაზანოდან ისე გამოვიდა კაცისთვის არ შეუხედავს...ისეთი სასაცილო სანახავი იყო გრძელ თითქმის მუხლის დაბლა მყოფ ზედაში რომ ლუციუს კიდევ ერთხელ გაეღიმა და თავის მომძინარება გადაწყვიტა, ჟანეტიც გაისუსა მაგრამ დიდხანს ვერა).
- იქ როგორია ?
- რაა ? (თვალები ჩყიტა მამაკაცმა)
- იქ თქო რახდება ? (ნუთუ ჟანეტმა იცოდა ვინ იყო...ხო ალბათ ვიქტორიამ ყველაფერი უთხრა ..სახე მოეღრიცა მმაკაცს და დანაღვლიანდა...ნაწყენი და დამორცხვებული ხმით უთხრა...)
- საშინელი
- აბა რატომარ მოდიხარ იქიდან ?
- შენი აზრით ასეთი ადვილია ?
- იმაზე რთულია ვიდრე იწ ცხოვრება ?
- ალბათ არა
- შენ გეშინია (ქალი წამოიწია და თითებზე თამაში დაიწყო ნერვიულად)
- მე არაფრის მეშინია ჟანეტ (კბილებში გაკოსცრა ლუციუსმა)
- არაა ზუსტადაც რომ გეშინია, ადამიანების გეშინია, სიყვარულის გეშინია და საერთოდ იქ როგორ მოხვდი?
- გრძელი ამბავია დაიძინე
- მომიყევი რა გეხვეწები (ცისფერი თვალები მიანათა ჟანეტმა ლუციუსს)
- ბანალურად ძალიან
- გთხოვ (მთელი სულით და გულით სთხოვა ჟანეტმა)
- .მამამ მიგვატოვა დედა ნერვიულობას გადაყვა ცოტა რომ წამოვიზარდეთ მის სახლს სააც მისი ახალი მეუღლე და ორი მცირეწლოვანი ბავშვი იმყოფებოდა გარშემო ბენზინი მოვასხით და ცეცხლი წავუკიდეთ, სამწუხაროთ მაძილი ვერ განვსაზღვრეთ და სახლის აფეთქებამ ჩვენი თავებიც იმსხვერპლა და ჩვენც მოვკვდით ალბათ მიხვდები რომ სამოთხეში არავინ გაგვიშვებდა...მერე იქ ყველაფერი თავისთავად მოხდა გავბოროტდი და ასე გავხდი ყველაზე ძლიერი და საშიში დემონი თუ არადა მაშინ სამუდამო სატანჯველისთვის უნდა გაიმეტო თავი და ჯოჯოხეთის ცეცხლში დაიხრუკო
(სიჩუმე ჩამოვარდა...ლუციფერი ყველაფერს ელოდა ამის გარდა)
- გენატრება ?
- ძალიან...მისი შეხება და მოფერება მენატრება (გაახსენდა დედის ცისფერი თვალები რომელსაც ახლა დეამინში ხედავდა და მუდამ ამიტომ ცდილობდა ეწყენინებინა მისთვის...თითქოს ამით ცდილობდა ეძია შური დედაზე რომელმაც მიატოვა, ნაადრევად მიატოვა და უსასრულო მარტოობისთვის გაწირა ძმები)
- იქ არ გინახავს ?
- არა, კარგი ადამიანი იყო ჯოჯოხეთში ვერ ვნახავდი (გურწფელად გაეცინა)
- მანახებ ? (ჟანეტმა თვალი გაუსწორა ლუციუს)
- რას ?
- სინამდვილეში...როგორი ხარ ?
- არა. (შეცბა მამაკაცი და გააკანკალა, ჟანეტი ფეხზე წამოდგა და ხელი ლოყაზე შეახო)
- ლუციუს ?შენ სინამდვილეში იცი ვინც ხარ, რას წარმოადგენ ვინ იყავი, ის სხეული რომელიც ასე გაშინებს შენი არაა, ის იმ ცოდვებით დამახინჯებული სხეულია, რომელსაც იქ ჩადიოდი...და მინდა განახო და დაგიმტკიცო რომ ჩემთვის სულერთია ის სხეული და რომ შენი არ მეშინია, რომ ამის გამო არ შემძულდები და არ უარგყოფ გესმის ? (მისი სახე ხელებში მოიქცია და კუპრივით შავ თვალებში ჩახედა, რომელშიც ერთდროილად შიში ბედნიერება, სევდა და დიდი ტკივილი იმალებოდა და საოცრად თბილად გაუღიმა მამაკაცს რომელიც გათბა)







ვსიოო დანარჩენი ღამე :დდ მადლობა და მიყვარხართ