ბოდიში პატარა ტავებს რომ ვდებ უბრალოდ მეტს ვერ ვასწრებ


მაიკმა ბელა სკოლაში მიიყვანა ძველი მეგობრების მოსანახულებლად.ყველა ნახა.ამ დროს ერიკი გამწარებული ეძებდა.შემდეგ წავიდა ქალაქის ცენტრში,სადაც ბელა და მაიკიც მივიდნენ.როდესაც ბელამ ერიკი დაინახა მაშინვე აკოცა მაიკს ლოყაზე.მერე ყურში ჩასჩურჩულა:
- აქ ერიკია შეგიძლია ისევ ჩემი შეყვარებული იყო ცოტახნით?
- შენი სათრით ბი..._ღიმილით წარმოთქვა და კინაღამ წამოსცდა ვინ იყვნენ ერთმანეთის.
- არა ახლა არა.ხომ რომ არავინ უნდა გაიგოს,ცოტა ხნით გთხოვ._მუდარით შეხედა და წელზე მოხვია ხელი,ბიჭმაც შემოხვია ხელი.შევიდნენ საიუველირო მაღაზიაში,იქაურობა დაათვალიერეს.
- ჩემო ლამაზო მემგონი ეს ყელსაბამი მოგიხდება._ბიჭმა მიუთითა ერთ-ერთ ოქროს ყელსაბამზე.
- არა!არა მგონია რაიმე სხვა შევარჩიოთ._ორივე საპირისპირო მხარეს წავიდა.ბელამ თავისთვის შეარჩია ყელსაბამი,ოქროსი იყო ბრილიანტის თვლებით.მაიკმა კი ბელასაგან ჩუმად ოქროს სამაჯური ნებისმიერ ადამიანს რომ გამოეყენებინა,გადაიხადეს და გამოვიდნენ.
- შენ რა იყიდე?_ბელა.
- მე ხომ გითხარი ერთ ადგილას გავიაროთ-თქო.ხოდა მინდა ეს შენ გაჩუქო ჩემო სიხარულო._მიაწოდა ყუთში ჩადებული სამაჯური.
- იიი!_ჩუმად წამოიყვირა.-რა საჭირო იყო?
- ეს შენ კი არა შენს პატარას ვაჩუქე მინდა მისი ნათლია ვიყო_ყურში ჩასჩურჩულა გოგოს.
- ანუ მარტო მას გადავცე?_ერთმანეთთან ძალიან ახლოს იყვნენ,შორიდან ისე ჩანდა თითქოს ერთმანეთს ეალესებიან.
- რა თქმა უნდა მის უმშვენიერეს დედასაც შეუძლია გაიკეთოს სანამ დაიბადება და გაიზრდება.მაგ სამაჯურის ასაკის როცა გახდება.
- კი მაგრამ იქამდე დიდი დროა ახლა რატომ უყიდე?
- რადგან ეს ამბავი ექიმის მერე მე ვიცი მინდა პირველი საჩუქარი ჩემგან იყოს.
- რა საყვარელი ხარ._კიდევ აკოცა ლოყაზე,შემდეგ ქუჩას მოავლო თვალი და მათ მოპირდაპირე მხარეს ერიკს მოკრა თვალი რომელიც მათ აკვირდებოდა.-მაიკ გვიყურებს.ასე მალე როგორ მომაგნო!
- ვინ?_ბიჭისკენ ცადა შებრუნება,ბელამ სწრაფად შემოაბრუნა უკან.
- რას აკეთებ?რატომ შეხედა!_ბელამ მაიკი ისე დააყენა რომ მაიკს ეგონა ისინი ერთმანრთს კოცნიდნენ თან ბელა ისეთ მოძრაობებს აკეთებდა.მერე მანქანაში ჩასხდნენ.
- გავიაროთ ქალაქის შემოგარენში._შესთავაზა გოგომ.
- და მაინც რა მოხდა თქვენს შორის?_გამოხედა ბიჭმა.
- მამიდამისმა მითხრა რომ,საცოლე ყავს და ეს მე ნამდვილად არ ვარ.
- მემგონი სრუმარიგვყავს?!_სარკეში ჩაიხედა,ბელამაც,მანქანა ისე ახლოს იყო მისი მძღოლიც არაჩვეულებრივად ჩანდა.მერე სავარძელზე მუხლებით დადგა მანქანას პირდაპირ დააკვირდა.
- ჩვენი სტუმარი ერიკია რა ჯანდაბა უნდა ჩვენ რომ დავასრულეთ ტავის თავს მიხედოს რა?!_გაბრაზებულ-სევდიანი ხმით ჩაილაპარაკა.
- ბელა ახლა რა ვქნათ?
- არაფერი ჩვენს საყვარელ ადგილას მივიდეთ გვიყუროს რამდენიც უნდა.
- კარგი._ახლოს იყო ხესთან,მაიკს მანქანის საბარგულში პლედი ედო,გაშალეს,ჯერ მაიკი დაწვა,მერე იზაბელი მიუწვა და თავი მკერდზე დაადო.ბიჭმაერთი ხელი თავქვეშ ამოიდო მეორე კი გოგოს მოხვია.
- ვიცი ეს რატოც გააკეთე მაგრამ გგონია დაიჯერებ?
- არ ვიცი..._ეშმაკურად გაეცინა-თუმცა მომწონს ასე ყოფნა ბოლოს ასე ახლოს როდის ვიყავით გახსოვს?
- მემგონი მესამე კლასში ვიყავით._სიცილით აღნიშნა ბიჭმა.
- ხო მერე დონჟუანი გახდი._მასაც გაეცინა.
- მართლაც.მაგ ასაკიდან დავიწყე?არ მახსოვდა.
- კი.ნეტა ოდესმე თუ შეხვდები ისეთ გოგოს ვინც თავს დაგაკარგვინებს...
- შენს გარდა?გამოჩნდა ერთი.
- მართლა?ვინ არის?
- ჯესიკა ჰქვია.
- როგორია?_ამ დროს მიუახლოვდა ერიკი ხეს.
- ლამაზი,საყვარელი,სექსუალური..._მონასმენისგან ერიკმა დაასკვნა რომ ბელაზე ლაპარაკობდა და გაბრაზდა.ძლივს მოთოკა თავი და მანქანაში ჩაჯდა და ოდნავ მოშორებით გააჩერა,ხელები საჭეს დააწყო და თავი დაარტყა რამდენჯერმე,მერე დაადო თავი და აღარ აუწევია.ოც წუთში ბიძაშვილ მამიდაშვილი მორჩნენ ლაპარაკს,ადგნენ და წავიდნენ.
- ქარიშხალი მიახლოვდებააა მიდი რა ნანგრევებში დამტოვე.
- როგორც თქვენ ინებებთ ლედი._გაეცინა.
- ნუ მაიმუნობ._ბელასაც გაეღიმა.
- რატომ?
- რა კარგია?
- რა არის კარგი?
- ჯერ კიდევ ჩემი სულელი ბიჭი ხარ._მხარზე დაადო თავი.
- შენ თუ ხარ ჩემი სულელი გოგო?!_მხიარულად საუბრობდნენ/
- არ ვიცი,იქნებ შენ მითხრა?
- შენ ჩემი იყავი მერე ერიკის გახდი ახლა ისევ ჩამი მერე კი თუ არაფერი მოხდა მაგ გოჭის გახდები._ხელი დაადო მუცელზე.
- მართლაც ახლა ჩემი საზრუნავი მხოლოდ ჩემი პატარა გახდა მეტი არავინ!
- არავინ?!
- კი როგორ არა.შენ ხარ ჩემი სადარდებელი და იქნები მანამ სანამ ვინმეს არ იპოვი.
- კარგი როგორც შენ იტყვი._როცა გააგრძელეს გზა ერიკს მოკრეს თვალი,რომელიც ჯერ კიდევ გაბრაზებული იყო.მანაც გადაწყვიტა ნანგრევებთან წასულიყო და იმედოვნებდა მათ იქაც არ შეხვდებოდა.