დეკერი
საწოლში ძალიან დაცხა მაგრამ ჯერ ძალიან მეძინებოდა და თავი არ ამიწევია მერე კი ძალიან უცხო სურნელი შევისუნთქე და თვალები ვაჭყიტე.ღმერთო ლუციფერი გვერდით მეწვა და ჩემთვის ხელები შემოეხვია.ჯანდაბა! აქ რა უნდა?რა თავხედია?როგორ გაბედა?
-ლუციფერ
ვუყვირე მძინარეს და მართლაც მალე გაეღვიძა
-აქ რა გინდათ?
ვუთხარი ძლივს დამორჩილებული არანორმალურად გაბრზებული ხმით
-ჩემი ოთახი დაკავებული იყო
ჩაეღიმა სარკასტულად.
მალე კარზე დააკაკუნეს და თავი დენიელმა შემოყო
-ოჰო ბოდიშით თუ ვნებიანი დილა გაგაწყვეტინეთ
-რა თქვი?
ახლა მე ვბრაზდები და იქ დადებულ ბალიშს კარისკენ ვისვრი.ხვდება. იფ ეგრე უნდა.კმაყოფილს მეცინება
-თქვენ ორნი გადით აქედან შენც ადექი გაიგე?როგორც მახსოვს ის ქალი თქვენ მოიყვანეთ და თქვენვე აიტანეთ
ხან თქვენობით ველაპარაკები ხან შენობით რა უბედურება მჭირს.ვბრაზობ ჩემს თავზე
-შენ გადი
ეუბნება ლუციფერი დენიელს მე კი სერიოზული და მკაცრი სახით მიბრუნდება შავ თვალებში შავი ცეცხლი უდგას
-ჩემი სახლიდან მაგდებ?
-არა ჩემი ოთახიდან გაგდებ.
ნელ-ნელა ჩემსკენ იხევს და კედელთან მამწყვდევს.ჯანდაბა!
ცოტა ხანს ზემოდან დამყურებს მერე კი სუნთქვა მეკვრის და თავბრუსხვევას ვგრძნობ.
ის მკოცნის ‘’არა!არ მინდა თავი დამანებე’’ უყვირის ქვეცნობიერი მაგრამ საზიზღარ ტუჩებს მოსწონთ მისი ცხელი და ვნებიანი ოდნავ მწარე გემო და მალე ისინიც კოცნაში ყვებიან.
-ოჰ,ევა შენ არ იცი რა გელოდება
მეუბნება ჯერ კიდევ ვნებისგან ამღვრეული თვალებით და კარისკენ მიდის.
მემუქრება კიდეც?
არა ლამისაა თავი კედელს ვურტყა ეს რა ვქენი?არ მინდოდა!
‘’როგორ არა გინდოდა’’ მეუბნება ქვეცნობიერი და სასტიკად მკიცხავს ‘’შენც მისი ერთ-ერთი სათამაშო ხარ.უტვინო თითქოს არ იცოდე ასეთი რამეები როგორ სრულდება მიგაგდებს და ისევ გული დაგწყდება.თავი შორს უნდა დაიჭირო’’
მართლაც მტკიცედ გადავწყვიტე ოფიციალური ვიყო.
მთელი დღე შორს ვდგავარ და არც დენიელს ველპარაკები ის კი მშვენიერ გუნებაზეა და მეგობრულად მიღიმის გაბრაზებული ვარ ხომ არ დაავიწყდა?!
ლუციფერი:
მისი ყვირილი რომ მომესმა დავიბენი აქამდე არავის უყვირია ასე როცა მათ საწოლში მხედავდნენ (ქალებს)
სიბრაზისგან თვალები უელავდა და თთვალებიც კი ჩამუქებული მეჩვენა.დენიელის სიტყვებმა ცეცხლზე ნავთი დაასხა და ჩვენი გაყრა მოინდომა კატეგორიულად.
ამან გამაგიჟა მეტ წილად ქალები ასე არ იქცეოდნენ მეტ წილად კი საერთოდ არა
მომინდა მისი ტუჩები გამესინჯა და ასეც გავაკეთე მე ვერავინ აღმიდგება წინ მე ლუციფერი ვარ და ჩემს ნებას ვერცერთი სუიერი ვერ შეეწინააღმდეგება.
უგემრიელესი ტუჩები ჰქონდა შავი შოკოლადის.თავიდან შემეწინააღმდეგა მაგრამ მალე ისიც ამყვა.საოცარია მასში ამდენი რამ როგორ ეტევა?სიმკაცრე,ტკივილი,სევდა,ვნება და ამასთან მისი სიცილი რომელიც ბავშვის ხმას გავს.გასაოცარია მაგრამ ის ჩემში უცნაურ გრძნობებს იწვევს და მირჩევნია მოვერიდო თუმცა რაღაც ძალა მისკენ მიბიძგებს.
დეკერი:
მთელი თვე გადის და არაფერი ხდება/ღმერტო ნეტავ ამ სახლს მალე მოვშორდე.ლუციფერის თავნებობა,სარკასტულობა,უხამსობა და ვნება მაგიჟებს. არ ვიცი რა დამემართა მაგრამ მასზე ფიქრი არ მშორდება.
დენიელი გასაგიჟებელი ტიპია წარმოუდგენელი პოზიტივით ამის გამო კი დიდხანს მასზე გაბრაზებული ვერ ვრჩები.ისეთს დააფუთქებს რომ სიცილით ვკვდები მგონია მთელი ცხოვრება სიცილში აქვს გატარებული არც კი ვიცი როგორ ავხსნა ეს ყველაფერი ის ისეთი პოზიტიური მეტიც რომ არ შეიძლება.
ვლადიმირი ისევ მეხმარება ის რომ არა დიდი ხნის წინ მკვდარს მიპოვიდნენ ის რომ არ გავგიჟდებოდი ან თავს მოვიკლავდი ან მომკლავდნენ და ნაგავზე მომისვრიდნენ.წარსულზე ფიქრი საშინელებაა.
ვლადიმირის გვერდით ცხოვრება ჩემთვის კომედიაა მის გარეშე კი ტრაგედია მგონია მის გარეშე ვერც ვისუნთქებ ამის წარმოდგენაც არ მინდა.
ლუციფერს ისევ ‘’ბატონი მორნინგსტარ’’-ით ან ‘’ბატონი ლუციფერ’’-ით მივმართავ თუმცა ისიც იცავს ოფიციალურობას.
-ასეთი მოსაწყენი საქმე ჯერ არ მქონია
ვებუზღუნდებ ვლადიმირს და ვეხვეწები რომ სხვა საქმე მომცეს
-კარგი რამეს მოვახერხებ
მეუბნება სიცილით როდესაც ჩემს სასაცილო სახეს ხედავს მისი სიცილი კი მეც მიყოლიებს.
ამ დროს უჟმური ლუციფერი სახლიდან გამოდის და მანქანისკენ მიიცქარის ეტყობა ცოფებს ყრის ისე ბრაზობს.
-დეკერ მანქანაში!
მეუბნება მბრძანებლურად და მანქანის კარებს მაგრად ხურავს.მე ვბრაზდები.გასაყიდად გამოტანისი საქონელი ხომ არ ვგონივარ?! ჩემი მანქანაა და არ მისი ამიტომ ფრთხილად უნდა მოიქცეს.
-მისტერ უჟმურობა დაბრუნდა
ვეუბნები საცოდავი ხმით და ისევ იცინის
-მიდი მაიმუნობას მოშვი და ჩაჯექი ვერ ხედავ ეჩქარება
-კარგი კარგი მაგრამ არ გეგონოს თავი დამახწიე დღეს ოფისში შემოვივლი
მერე კი გაბრაზებული სახით ვბრუნდები ლუციფერისკენ
მანქანაში ვჯდები და სულ მავიწყდება რომ მასთან დისტანციას ვიჭერ და ლამისაა მთელი ხმით ვუყვირო
-ლუციფერ ‘’ჩემს ბიჭს’’ ასე აღარ მოექცე გასაგებია?
ეს აცოფებს მაგრამ ამავდროულად ეცინება.მისი ღიმილი მალღობს თუმცა არ ვიმჩნევ.
-ვის?
მეუბნება განცვიფრებული მერე კი ხვდება რომ ვუყვირე და კოპებს კრავს
-ჩემს მანქანას ლუციფერ!თავს ნუ იშტერებ!
ფუ რა წამომცდა.მგონია ახლა ბრაზს ამოვანთხევ და მთელი თვის ნაგროვი ბრაზი ეხლა ამოვა
-მე?თავს ვიშტერებ?
მეუბნება მოჩვენებითი შეურაწყოფილი სახით
-მორჩი თამაშს
-კარგი მართლა ბრაზობ?
-კი ვბრაზობ ის ჩემია და არ მომწონს ასე რომ ეპყრობიან
-კარგი კარგი
ხელებს დანებების ნიშნად სწევს მე კი უკან სარკეში ვიყურები და კმაყოფილი ნიშნისმოგებით ვუღიმი ის კი თავს გვერძე სწევს და დამკვირვებლურად შემომყურებ.ჯანდაბა ისევ ახლო მოვუშვი!
-საით სერ?
ენას ვერ ვაჩერებ და ღიმილით ვეუბნები
-ოფისისკენ
მეუბნება დასერიოზურებული ხმიტ და სახეზე ემჩნევა თითქოს რაღაც აზრში მტკიცესდ დარწმუნდა.
-დიახ სერ
მეც სერიოზულად ვეუბნები და ოფისში მივდივართ.თავში კი უამრავი აზრი მიტირალებს რომელიც ლუციფერ მორნინგსტარს ეხება ადამიანს რომელიც ვლადიმერის და ჩემი დის მერე ასე ახლოს მოვიდა და მე არ შემშინებია.
მეც ტან გავყევი რა თქმა უნდა და მთელი დღემის ოფისში ვიყურყუტე მის კაბინეტში რომ მეყურებინა.მარტლაც საინტერესო სანახავია როგორ მუშაობს კოპებშეყრილი,სერიოზული ლუციფერი.



პ.ს. ბოდიში დაგვიანებისთვის და პატარა თავისთვის შაბათ-კვირა მოდის და ამიტომაც შევეცდები დიდი თავები დავდო