-შენი და ჰარის გარეშეც მივხედავ საქმეს უილ! - დაიგრგვინა გაბრაზებულმა.
-მგონი დახმარება დეას შევთავაზე და არა შენ - უპასუხა და დამცინავად ჩაიცინა.
-თოკა ბიჭებთან წადი კაი? მე და დეა სასტუმროში დავბრუნდებით - თქვა ლილემ და თვალები დამიბრიალა მალე წამოდიო.
-რა პონტში მელაპარაკები ეგეთი აგდებული ტონით ჰა?! - გაღიზიანდა თოკა. ბარმენს აშკარად გამომწვევი თვალები ჰქონდა, თუმცა ისიც ეტყობოდა, რომ თოკასი ეშინოდა.
-თოკა დამშვიდდი - მაშინვე ლილე მივიდა მასთან დასამშვიდებლად, მე კიდევ უილისკენ დავიძარი.
-უილ, მადლობა მაგრამ არ მინდა - ვუპასუხე თავაზიანად და გავუღიმე.
-მოიცა, მოიცა... და შენ თავი ვინ გგონია? - არანაკლებ გაბრაზებულმა უილმა ჩემი ნათქვამი დააიგნორა და თოკასკენ წავიდა.
-რა ბავშვებივით იქცევით! - დაიყვირა გაბრაზებულმა ლილემ, თუმცა არც ამან გაჭრა. ბიჭები ჩვენ აღარ გვისმენდნენ.
-განახო ვინ ვარ?! დაგანახებ რა პრობლემაა! თან ისე რომ მთელი ცხოვრება არ დაგავიწყდება! - განრისხდა თოკა.
-ლილე, გამო აქეთ - შეშინებულმა დაქალს ხელი ვტაცე და გვერდზე გამოვწიე.
-თავი მაგარი გგონია? - ისევ გამომწვევი ტონით ჰკითხა უილმა.
-უილ! წადი გთხოვ! - ვუთხარი გამაფრთხილებლად.
-არ ინერვიულო დეა, აქ დიდხანს დარჩენას არ ვაპირებ - ცალი თვალით გამომხედა და ისე მიპასუხა.
-სიტყვები შეარჩიე შე ნაბ***არო!! - უღრიალა გაცეცხლებულმა თოკამ. ამის გაგებაზე უილმა მას მარჯვენა მუშტი მოუქნია და სახეში გაარტყა. მე და ლილემ შიშისგან ვიკივლეთ. ნაბიჯის გადადგმა ვერ მოვახერხეთ, როდესაც უილმა თოკასგან საპასუხო მუშტი მიიღო. ისე დაბარბაცდა კინაღამ წაიქცა.
-თოკა, გაჩერდი გთხოვ! - შეეხვეწა ტირილის პირას მყოფი ლილე.
-რა იყო გოგოების დაცვა გჭირდება? - ავხორცად ჩაიცინა უილმა და თოკასგან კიდევ ერთი დარტყმა მიიღო.
-ეე ეე რახდება აქ? - შორიდან ალექსანდრეს ხმა გავიგე და გულზე მომეშვა. ამ დროს უილი თოკასკენ დაიძრა, თუმცა მან ხელი საყელოში ჩაავლო და ძირს დააგდო.
-თოკა მოეშვი! - დაიძახა ბაჩომ. სამივე აქეთ მორბოდა. ამასობაში დაგდებულმა უილმა კიდევ ერთი მუშტი გაუქანა თოკას.
-ნორმალურები ხართ? გოგოებს რას აყურებინებთ! - გაბრაზებულმა ერეკლემ თოკას ხელები მოკიდა და უილს მოაშორა.
-ძაან გაბლატავებულია და ადგილზე მოსმა უნდა ამ ნაბ****ს! - დაიგრგვინა გაბრაზებულმა.
-ერთი-ერთზე რომ ვიყოთ განახებდი ვინ ვის ასწავლიდა ჭკუას! - დაემუქრა უილი.
-წადი შენი დ**...! - სათქმელი აღარ დაამთავრა ისე შეეპასუხა და ერეკლესგან თავი გაითავისუფლა. უილი ალექსანდრეს და ბაჩოს ყავდათ დაჭერილი, რადგან გაგულისებული თოკასკენ იწევდა დასარტყმელად.
-უილ აღარ დაწყნარდები?! - დაიგრგვინა ალექსანდრემ ცივად და ტანზე ეკლებმა დამაყარეს.
-დავაი იდი ნა ხ** რა! - ბაჩოს ხელებიდან მუშტი გაანთავისუფლა და ალექსანდრეს მოუქნია. იმდენად მოულოდნელი იყო ყველასთვის ეს დარტყმა, რომ ერთწამს გავშეშდით.
-როგორც ჩანს თოკას შელამაზება არ გეყო! - უპასუხა და მანაც მუშტი დაარტყა. აბა ხომ არ შეარჩენდა... უილი იმდენად დაბარბაცდა, რომ რამდენიმე წამი ერთ ადგილას გაშეშებული იდგა. -გაგიმართლა რომ არაკაცი არ ვარ და ამდენი ერთს არ დაგესევით, მაგრამ გირჩევია ამის მერე თვალში ზედმეტად არ მომხვდე! - გააფრთხილა ავისმომასწავებელი ტონით და ჩემკენ დაიძრა.
-ინანებთ ბიჭებო! აუცილებლად! - შეეპასუხა და ცხვირიდან წამოსული სისხლი მოიწმინდა.
-აბა შენ იცი - დამცინავად უპასუხა ბაჩომ.
-დაამთავრეთ და წამოდით! - დაიგრგვინა ალექსანდრემ, თან ხელი წელზე მომხვია და წინ მიბიძგა. ლილე მაშინვე თოკასთან მივიდა და დანარჩენებიც წამოვიდნენ.
-თოკა, ტუჩიდან სისხლი მოგდის! - თქვა შეშინებულმა ლილემ.
-არაუშავს გამივლის... - უპასუხა მოკლედ და თან მიიხუტა - გაცივდები ლილე! - თქვა უკიდურესად უკმაყოფილო ტონით.
-რა მოხდა არ იტყვით? - იკითხა ერეკლემ.
-მოვიდა და დიდ გულზე მყოფმა ზედმეტი ტლიკინი დამიწყო. ხოდა რაც ეკუთვნოდა ისიც მიიღო - მოკლედ ახსნა თოკამ.
-ეგეთ იდიოტებს კაცობა როგორ უნდა მოსთხოვო - ჩაილაპარაკა ბაჩომ.
-ალექსანდრე, სახე დამანახე სისხლი ხომ არ მოგდის? - ავხედე და მარჯვენა ხელის თითები ნიკაპზე ჩამოვუსვი.
-არა, არ ინერვიულო - შუბლზე მაკოცა და სიარული განაგრძო.
-როცა გითხარი დამშვიდდითქო უნდა დაგეჯერებინა! - თქვა ნერვიულობისგან ტირილის პირას მყოფმა ლილემ.
-ლილე რა უნდა დამეჯერებინა?! ტიპი მოვიდა და დამარტყა! მშვიდად უნდა ვმდგარიყავი? - შეეპასუხა აღშფოთებული თოკა.
-თავიდანვე არ უნდა დაგეწყო ეგეთი ტონით ლაპარაკი - მოკლედ მოუჭრა ლილემ.
-დაიკიდე რა... მთავარია ახლა ყველაფერი კარგადაა - თბილად უპასუხა და ცხვირზე თითი დაკრა. ლილეს ისევ დააცემინა. - აუუ... გაცივდებითქო ხო გითხარი არა?! - აბუზღუნდა თოკა.
-ახლა არ დაიწყო ისევ თავიდან - ხელი მობეზრებულად აიქნია ლილემ.
-ვაიმეე გვრიტებო პირველი ჩხუბი?! - ახარხარდა ბაჩო და დაძაბულობაც წამში გააქრო. თოკასაც გაეხსნა მოღრუბლული სახე და ლილემაც გაიღიმა.
-აუ აი გეყოლება შენც შეყვარებული და ნახავ მერე რამდენს გეღადავები - სიცილით გააფრთხილა ძმაკაცი.
-მე ერეკლე მყავს, სულ არ მინდა არავინ! - ძმაკაცს ხელი გადახვია და თვალები აუპაჭუნა.
-ეე დავაი ახლა - გაეცინა ერეკლეს და ბაჩო მოიშორა.
-რა დამპლები ხართ ყველამ მიმატოვეთ - ვითომ შეიცხადა ბაჩომ და შემდეგ მე და ალექსანდრეს მოგვიახლოვდა.- დეა არის ჩემი ერთგული - ხელი გადამხვია და ალექსანდრეს მომაშორა.- ხო ხარ? - დაამატა რამდენიმე წამში.
-კი აბა რა - სიცილით დავეთანხმე და ალექსანდრეს გავხედე. ტუჩის კუთხე ჰქონდა ჩატეხილი და თვალებში მიყურებდა. აი ის თვალები ჰქონდა მე რომ ვუთხარი „ჩემთან არ გაგივათქო“. ვაღიარებ რომ მშვენივრად „გასდიოდა“... კინაღამ ქვას ფეხი წამოვკარი მისი ყურებით, თუმცა მალევე შევნიშნე და ვერავინ მიხვდა. მხოლოდ ალექსანდრემ შეამჩნია და ჩაიცინა, მე კიდევ თვალები დავუბრიალე ჩუმად იყავითქო.
სასტუმროში რომ მივედით ჩვენთან ვიღაც ქალი მოვიდა.
-ალექსანდრე რომელია თქვენგან? - იკითხა და თვალი მოგვავლო.
-მე - უპასუხა მან და წელზე მოხვეული ხელის თითები აათამაშა. ჟრუანტელმა დამიარა და გული ამიჩქარდა. იდაყვი მსუბუქად გავკარი გაჩერდითქო და ეშმაკურად ჩატეხა ტუჩის კუთხე, თან იმ ქალის მოსმენა განაგრძო.
-როგორც მითხრეს შეჯიბრში იღებთ მონაწილეობას. მთელი დღეა თქვენ გეძებთ... - შეწუხებული სახე დაუმშვიდდა და ისე უპასუხა - რაღაც მონაცემებია ჩასაწერი წამობრძანდით... - წავიდა და ყველა გავყევით.

შეჯიბრი 4 დღეში იყო დანიშნული. ჯერ ქალები იქნებოდნენ, მათ შემდეგ კი კაცების დაიწყებოდა. რაც აინტერესებდათ ყველაფერი ჩაინიშნეს და შემდეგ უკან გამოგვიშვეს.
ლილე იმ საღამოსვე ცუდად გახდა. მაღალი სიცხე ჰქონდა და თავს სუსტად გრძნობდა. ბიჭები არ გამიღვიძებია, შუაღამე იყო... დაქალის მოვლა ჩემს თავზე ავიღე და მთელი ღამე თავთან ვეჯექი. მეორე დღეს უკეთესად იყო... შუბლზე დადებულმა საფენებმა უშველეს და გამთენიისას ჩაეძინა. სრულიად ენერგია გამოცლილმა ლილე თოკას მივანდე და დასაძინებლად ჩემს საწოლზე გავიშოტე, თუმცა მანამდე ზუსტად ავუხსენი როდის რა უნდა გაეკეთებინა და ორჯერ გავაფრთხილე თუ რამე მოგინდება აუცილებლად გამაღვიძეთქო.
შემდეგ დღეს ლილე უკეთესად იყო, წამლებით სიცხეს ვურეგულირებდი და თავს კარგად გრძნობდა, თუმცა ოდნავ სუსტად იყო.
ეს დღეები ჩემთვის კოშმარს გავდა. ალბათ ალექსანდრესთვისაც, თუმცა ჩემთვის უფრო მეტად. დილის 6 საათიდან საღამოს 8 საათამდე გაუჩერებლად ვარჯიშობდა. მასზე ვნერვიულობდი ზედმეტად არ გადაღლილიყო... აუცილებლად უნდა ევარჯიშა, თუმცა შეჯიბრისთვის ენერგია ხომ უნდა ჰქონოდა.
შეჯიბრის წინა დღეს ექვსის ნახევარზე ავდექი და სასადილოში ჩავედი ალექსანდრეს სანახავად. ლილეს მშვიდად ეძინა და ამიტომ ჩუმად გამოვიხურე ოთახის კარი. როგორ მენატრებოდა მისი სურნელი და კოცნა. საყვარელი ყავისფერი თვალები სულ რაღაც ერთი დღე იყო რაც არ მენახა და უკვე ძალიან მენატრებოდა. მისი საყვარელი შოკოლადის კრუასანები ავიღე, ორი ანანასის წვენი და მაგიდასთან დავჯექი. რამდენიმე წუთს ველოდე, თუმცა როგორც ჩანდა ან უკვე წასული იყო სავარჯიშოდ, ან ჯერ კიდევ ეძინა... ფოდნოსი ხელში ავიღე და მისი ოთახისკენ წავედი. ჩუმად შევაღე კარი და მძინარე ალექსანდრე დავინახე. მობილური ძირს ჰქონდა გადმოგდებული და ხელიც საწოლიდან გადმოწეული ჰქონდა. ალბათ მაღვიძარამ დარეკა და გასაჩუმებლად მობილური ძირს დაანარცხა. უზარმაზარ საწოლზე იყო გაშოტილი და მშვიდად ეძინა. ფეხისწვერებზე დამდგარი მივედი ტუმბოსთან, ფოდნოსი დავდე და შემდეგ მობილურის ასაღებად დავიხარე. ეკრანი განათდა, რომ მაღვიძარას ისევ დაერეკა, თუმცა თითის დაჭერა მოვასწარი და საბედნიეროდ მანამდე გავაჩუმე სანამ ხმას ამოიღებდა. მობილური მეორე ტუმბოზე დავდე და ფანჯრიდან გადავიხედე. საინტერესო არაფერი არ იყო... უილს შავი სათვალეები ეკეთა და ტუჩი ოდნავ მოწითალოდ მოუჩანდა. ალბათ გაუსკდა, სათვალით კი დალურჯებებს მალავდა...
მალევე მომბეზრდა გარეთ ყურება და ალექსანდრეს ოთახს მოვავლე თვალი. იმაზე მეტად იყო არეული, ვიდრე ჩვეულებრივ დღეებში მხვდებოდა ხოლმე. კიდევ ერთი დამადასტურებელი საბუთი იმისა, რომ ალექსანდრე ზედმეტად იტვირთავდა თავს... უკმაყოფილოდ შევჭმუხნე წარბები და ძირს დაყრილი ტანსაცმელი ავიღე. გასარეცხები სარეცხ მანქანაში შევყარე, სუფთები კი კარადაში შევალაგე. იმდენად გავერთე ალექსანდრეს ოთახის ლაგებაში, რომ სანამ საწოლზე წამომჯდარი არ დავინახე მანამდე ვერ შევნიშნე რომ ეღვიძა.
-გიხდება საქმიანად კუსკუსი ჩემო პატარა - თბილად გამიღიმა და აჩეჩილი თმები ხელით გაისწორა.
-დიდიხანია გღვიძავს? - მაშინვე გვერდზე ჩამოვუჯექი, მზრუნველად ვკითხე და ცალი ხელით სახეზე მსუბუქად მოვეფერე.
-რამდენიმე წუთია... შენს ფუსფუსს ვუყურებდი - გაეცინა და ნაზად მაკოცა.
-ოთახი არეული იყო და ვიფიქრე დავალაგებთქო - ვუპასუხე მშვიდი ტონით და მეც ვაკოცე.
-რომელი საათია? - მკითხა შემდეგ და ოთახს თვალი მოავლო მობილურის სანახავად.
-შვიდი ხდება.
-უნდა ვივარჯიშო - დაღლილმა ამოიოხრა და თვალები მოისრისა.
-აუ არ ივარჯიშო რა... - ვთხოვე მუდარის ტონით და ლეკვის თვალებით შევხედე.
-5 წელია ხვალინდელი დღისთვის ვემზადები და მაინცდამაინც ბოლო დღეს აღარ ვივარჯიშო? - თბილად გამიღიმა და თმაზე წამეთამაშა.
-ერთი დღე უნდა დაისვენო, არ შეიძლება საკუთარი თავის ასე დატვირთვა - შევეპასუხე უკმაყოფილო ტონით.
-რა საყვარლად ბრაზდები - ჩაიცინა ალექსანდრემ.
-სერიოზულად გეუბნები, არ ვხუმრობ... დღეს დასვენება გაქვს - ვუპასუხე მყარად.
-კაი, როგორც შენ იტყვი - მომღიმარი დამთანხმდა და ჩემკენ დაიხარა. ძალიან ვნებიანად მაკოცა, ხელები წელზე მომხვია და თავისკენ მიმიზიდა. ვიგრძენი როგორ დამიარა ცხელმა ტალღამ მთელს ტანში და ავხურდი... გარე სამყაროს გამოვეთიშე. თითები თმებში შევუცურე და ჩემკენ მოვიზიდე, უფრო მჭიდროდ ავეკარი. ერთი დღე გავატარე მის გარეშე და უკვე უზომოდ მენატრებოდა. ხელები თეძოებზე ჩამოაცურა და მჭიდროდ ჩამავლო. სიამოვნებისგან ჩუმად ამოვიკვნესე და მეც მთელი ვნებით ვაკოცე. ალექსანდრემ თავის კალთაში ჩამისვა, ფეხები მის წელზე შემოვაწყვე, თვითონ კი ხელები წელზე ამოაცოცა. მაგიჟებდა... ხომ მხოლოდ მკოცნიდა და მეფერებოდა, თუმცა ესეც კი მართმევდა აზროვნების უნარს. როდესაც მისი ხელები საჯდომზე ვიგრძენი აღელვებამ მწვერვალს მიაღწია. მთელი ტანით მივეტმასნე და თმაზე ოდნავ ძლიერად მოვქაჩე. თვითონაც ამოიოხრა ბოხ ხმაზე და კოცნით კისერში ჩავიდა.
-დეა, რატომ მაგიჟებ? - მკითხა ჩახლეჩილი ხმით და არტერიაზე მწველი ტუჩები მომაკრო.
-მე? - ამოვიკნავლე ვნებისგან შეცვლილი ხმით და დაბინდული მზერა გავუსწორე.
-ხო... რატომ არ მეუბნები რომ გავჩერდე სანამ ზედმეტი მომივა? - მკითხა სუნთქვააჩქარებულმა და სურვილისგან ამღვრეული თვალებით შემომხედა. პასუხი ვეღარ გავეცი... - ხელი მაინც მკარი რომ გამოვფხიზლდე - დაამატა რამდენიმე წამში და ისევ ჩემკენ დაიხარა, ხელები კი წელზე ამოასრიალა და მისკენ უფრო ახლოს მიმიზიდა. კოცნისგან აწითლებულ ტუჩებზე ისევ მისი ტუჩები ვიგრძენი და თვალები დამეხუჭა. ძალიან ვნებიანად მაკოცა და ნელა მომშორდა. - არ მინდა გეგონოს, რომ ისე გიყურებ როგორც სხვა გოგოებს. ძალიან მინდა ჩემი გახდე, მაგრამ ჯერ ადრეა... ისე კარგი იქნება ასეთ მომენტებში თუ გამაჩერებ ხოლმე - მითხრა და ჩაიცინა, ნელ-ნელა ამღვრეული თვალებით დაუმშვიდდა.
-მშია რამე მაჭამე - მითხრა ცოტახანში და მოსაწ....ბული ხმით.
-კრუასანები მოვიტანე - ყოჩაღად წამოვხტი ფეხზე და ფოდნოსიდან ორი კრუასანი ავიღე.


............
ესეც შემდეგი თავი...

მაპატიეთ ბავშვებო, ვიცი რომ ცოტა პატარაა, მაგრამ დღეს ვერანაირად ვერ შევძლებდი უფრო დიდის დაწერას და არც მინდოდა რომ ახალი თავის გარეშე დამეტოვებინეთ...

ყველა ძალიან მიყვარხართ და იმედი მაქვს ისიამოვნეთ...