ნასაუზმევს ბავშვებთან ერთად პარკში მივდივარ და გაბრაზებული ვურეკავ დედაჩემს, რომ თუ ჩამოსვლას აპირებს გამაგებინოს თუ არადა რაღას მპირდება მაშინ. მისგან კი ვგებულობ რომ გიორგიმ შეუცვალა ჩამოსვლის თარიღი და ორშაბათამდე გადაუწია.
-ე.ი. ხვალ ჩამოდიხარ დე? - ვეკითხები გიორგის საქციელით გაკვირვებული და საჩქაროდ ვასრულებ მასთან საუბარს, რომ გიოს გადავურეკო. ის კი ზარებზე არ მპასუხობს და შეშინებული უკვე დედამთილთან ვრეკავ. მისგან გავიგე რომ გიო ღამით ისევ მათთან დარჩენილა. ამ დილით კი ადრიანად წასულა სამსახურში.
-დღეს ხომ კვირაა- ვოცდები მე და ვემშვიდობები. ორ საათიანი სიგიჟეების შემდეგ დაღლილ-დაქანცულები პარკში სკამზე ვჯდებით და ახლად ნაყიდი საბავშვო ჯურნალის კითხვას ვიწყებ. საბავშვო ისტორიების მოსმენით გახალისებული ბავშვების კისკისი მთელ პარკში ისმის და მათი შემყურე მეც სიცილით ვაგრძელებ კითხვას. პარალელურად თვალს ვავლებ გარემოს და ჩვენსკენ მომავალ ნიკას და დიმიტრის ვამჩნევ. მამა-შვილს მაქსიმალურად ვაიგნორებ და ბავშვებს ახალ იდეას ვაწვდი. ტურისტული ღია მანქანით ქალაქი დავათვალიეროთ. ისინიც ხტუნვა-ხტუნვით მჭიდებენ ხელს და ზემოთხსენებული ავტობუსისკენ მიმაქანებენ. მანქანაში ასულები უკანა სავარძელზე ვთავსდებით და ჩანთაში ქუდების ძებნას ვიწყებ. ამ დროს ჩვენს წინა სავარძელს ვიღაც იკაებს. მე ქუდებს ვპოულობ ბავშვებისკენ ვბრუნდები და ნიკოლოზის დაჯინებულ მზერას ვაწყდები. სახეზე კონტროლს ვკარგავ და აშკარად ის მეწერება რასაც ვფიქრობ. ჩემი გამომეტყველების დანახვაზე ნიკას სიცილი უტყდება და ისეთ სიტყვებს მეუბნება რომ სახე საერთოდ მეშლება.
-სიამოვნებით მოგაჭამდი მაგ დაბურცულ ტუჩებს.- ამის გაგონებაზე ჭკუა მეკეტება, ჩანთას ვიღებ რომ თავზე დავახეთქო ამ უტიფარს, მაგრამ ბოლო წამში მახსენდება რომ გვერდით შვილები მიზის და უკან ვაბრუნებ. ბავშვებს სხვა მხრიდან ვიჯენ გვერდით და ნიკას ზურგს ვაქცევ. წრის დასრულების შემდეგ ბავშვებთან ერთად სასტუმროში ვბრუნდები.
ნასადილევს მათეს ოცნებას ვუსრულებ და მატარებლით ვამგზავრებ. ამ უბრალო ქმედებით კი უამრავ სასიყვარულო სიტყვას და კოცნებს ვიღებ საპასუხოდ. უკანა გზაზე კი მაღაზიებში შევდივართ და ძალიან „საჭირო“ ნივტებს ვიძენთ. ამდენ ხანში საღამოვდება და ვახშმობამდე საათი რჩება.
სასტუმროს ეზოში შესულები ნაცნობ მანქანას ვამჩნევ და გაფართოვებული თვალებით ვეძებ გიოს. ის სასტუმროს კიბეებზე ჩამორბის და ხელებგაშლილი ეძახის ბავშვებს. მათე და მაშო კივილით გარბიან მისკენ და კისერზე ეკიდებიან. გიოც იმუხლებს და მათ სურნელს ისუნთქავს. ჩემს რიგს ველოდები და ცრემლჩამდგარი თვალებით ვუყურებ ჩემს სამ ბედნიერებას. ფეხზე ამდგარს კისერზე ვეხვევი და ყელში ვკოცნი. ის ცალი ხელით მეხვევა წელზე და ყურის ძირში მკოცნის. ბედნიერებისგან ტანში მცრის, როგორ მომნატრებია მისი სურნელი. ხელებს ცოცხალი თავით არ ვუშვებ და მიგან უფრო მეტს ველი. ჩაცინების ხმა მესმის და მის ტუჩებს ახლა უკვე ტუჩის კუთხეში ვგრძნობ. საერთოდ გიო ყოველთვის ერიდება სახალხოდ ალერსს და კოცნას, თუმცა ეტყობა დღეს გამონაკლისების დღეა. კოცნით დამდნარი ხელზე ვეჭიდები მეუღლეს და ნომერში მივარბენინებ. მისკენ მიბრუნებული ნიკას და დიმიტრის ვამჩნევ, მაგრამ მათთვის ვიღას სცალია. ნომერში ავდივართ და მამიკოს თავზე ვახტებით. მტელი ოჯახი ერთმანეთს ვეხუტებით და დიდ საწოლზე ვთავსდებით. მორიგეობით ვკოცნით ერთმანეთს და ვუღიტინებთ. ალბათ ჩვენი ნომრიდან საინტერესო ხმები გადის. ამის გაფიქრებაზე მეცინება და ოჯახს სავახშმოდ მომზადებისკენ მოვუწოდებ.
საღამოს საოცრად მხიარულად ვატარებთ. ხეივანში დამალაობანას ვთამაშობთ, შემდეგ მგელობანას და ნომერში ასულები ომობანას. მოგვიანებით საძილედ ვამზადებ ბავშვებს. დაწოლილებს თხოვნას ვუსრულებ და საბავშვო სიმრერების არხს ვურთავ. მათე უყურებს, მაშო კი წამებში ითიშება.
მე აივანზე მყოფ გიოს ვაკითხავ, ზურგიდან ვეხუტები და ტბილისის ამბებს ვაყოლებ. ისიც დაღლილი ხმით მიყვება სიახლეებს და ხელებს შორის მიქცევს. ნელ-ნელა ხმა ეხრინწება, ღრმად სუნთქვას იწყებს და მშიერი მხეცის თვალებით შემომყურებს. მოშორებით კარების გაღების ხმა გვესმის. გიო უკან იხრება და გამომსვლელს აკვირდება. მე კი ყელში ვკოცნი და საბანაოდ შევდივარ. მანამდე დაძინებულ ბავშვებს საბნებს ვუსწორებ, ტელევიზორს ვთიშავ და საბანაოდ საჭირო ნივთებს ვაგროვებ. გარედან შემმავალ ხმებს ვაყურადებ, გიო და ნიკაა. საგანგაშოს ვერაფერს ვისმენ და სააბაზანოში შევდივარ. ბაშვების ბანაობისას გაწუწულ ოთახს ვაწესრიგებ, ცხელი წყლის ჭავლის ქვეშ ვდგები და ყველა პრობლემას ჯანდაბაში ვაგზავნი.
ზურგზე ცივი სხეულის შეხებაზე დაზაფრული ვხტები და პირდაპირ გიოს ვუვარდები მკლავებში. როდის შემოვიდა ან რამდენი ხანია აქაა, ვერც კი გავიგე და სიმართლე გითხრათ არც მაქვს მაგაზე ფიქრის ტავი. მის თვალებში ვიძირები და ბოლო 10 წუთის განმავლობაში მეორედ ვეთიშები სამყაროს.
ცივ ხელებს ზურგზე მისვამს და უფრო მჭიდროდ მიკრავს სხეულზე. თეძოთი მაწვება, ხელებს მიკავებს და მარჯვენათი ზემოთ მაწევინებს. მარცხენას სახეზე მისვამს, ნიკაპს მიჭერს და მხეცივით მაწყდება ტუჩებზე. მისი ალერსი აღმაგზნებს, თავს ვერ ვიკავებ მის ხელებში მომწყვდეული კვნესას ვიწყებ. მისი ხელების ჩემს სხეულზე თარეში სულ მაგიჟებს, თმებზე ვეფერები, მერე ვქაჩავ და და ახლა მე ვკოცნი. ის კი თითებს ჩემს უკანალზე აცოცებს, მიჭერს და წელზე მისვამს. მეც ხელ-ფეხით ვეხვევი და აბაზანის კედელზე მიჯახებისას ზურგში ყრუ ტკივილს ვგრძნობ. ნეტა ვის სცალია ზურგისთვის. სხეულის ყველა უჯრედიდან წამოსულ გრძნობებს ვეღარ ვერევი, თავს უკან ვაგდებ და სიამოვნების ზენიტში მყოფი გიოს სახელს ვჩურჩულებ. მერე დამცხრალი და დამშვიდებული ვიხსენებ მის სიტყვებს „ჩემი ხარ, მხოლოდ ჩემი... მიყვარხარ სალო“ და ბედნიერებით გასივებული ჰაეროვან კოცნას ვუგზავნი წყლის ჭავლის ქვემოდან მომზირალ ჩემს გაუმაძღარ მეუღლეს.
საძინებელში გასულებს გიოს ტელეფონი აზუზუნებული გვხვდება. მე ვწვები. ბალიშს ვეხუტები და გარეთ მოსაუბრე გიოს ვაკვირდები. რამდენი ხანი გადის არ ვიცი, მაგრამ ზურგზე სხეულის შეხება მაღვიძებს. გიო მხრებზე მკოცნის, მერე ქვემოთ იჩოჩებს და მკერდში ცხვირით ეფლობა. ეტყობა საღამური ხელს უშლის და ტანზევე მახევს. „გიოო რა გჭირს“ ვეჩურჩლები, მაგრამ ის ტუჩებით მაჩუმებს. მერე ისე ქვემოთ მიიწევს და სხეულის ყველა უჯრედ მიკოცნის. ამ ალერსით ლამის აფეთქებამდე მივყავარ, თავს ვეღარ ვიკავებ და ზემოთ ვექაჩები. ისიც ხელს მავლებს, მის ქვემოთ მიქცევს და აფეთქებულ სურვილებს მიკმაყოფილებს. საბოლოოდ იმხელა სიამოვნებას ვიღებთ და ერთმანეთის მიმართ იმხელა სიყვარულს ვგრძნობთ რომ ასე ჩახვეულებს გვეძინება.
ალბათ სიზმარში მყვება რომ შიშვლები ვართ და გამთენიისას შეშინებული ვიღვიძებ. სასწრაფოდ ახალ საღამურს ვიცმევ და ძველს ურნაში ვაგდებ. გიოს ვაფხიზლებ და ახლა უკვე ჩაცმულები ვეკვრით ერთმანეთს. ეს ყველაფერი კი ჩემს მეუღლეს სასიამოვნო სურვილებს უღვიძებს და ძლივს ჩაცმულს თვიდან მხდის.
-ხვალ მგონი სიარულს ვეღარ შევძლებ- ჩუმათ ვეჩურჩულები და კოცნაში ვყვები.
- შენ რაღაც ძალიან მოდუნებულხარ- მპასუხობს კოცნისას და მუცელზე მაბრუნებს...