შეიძლება ითქვას ყველაფერი გამოსწორდა, მაგრამ 1 ცუდი მაინც დარჩა, კოშმარი.
თორნიკემ დამირეკა 5-სთვის
-დღეს როარგნახო მოვკვდები! (თორნიკე)
-ამო ჩემთან! (მე)
-შენ გეზარება გამოსვლა? (თორნიკე)
-არა უბრალოდ სუსტად ვარ. არშემიძლია!(მე)
-კაი ამოვალ და დავრჩები კიდეც! (თორნიკე)
საშინლად არმინდოდა, მაგრამ, რამექნა
-ხო, კაი! (მე) რაცშემეძლო მხიარულად ვუთხარი
დაღამდა დავწექით თორნიკე ჩამეხუტა და ჩაგვეძინა.
-მარი, გაიღვიძე, მარი! (თორნიკე)
-ჰა? რა? (მე)
-ნუგეშინია, კოშმარი იყო (თორნიკე) ჩამეხუტა!
-საშინელება (მე)
-რა ნახე? (თორნიკე)
-დავთი, ის, ის მომენტი მუცელში, რომ მჭრის, მერამდენედ? აღარ შემიძლია (მე)
-რამდენიხანია ეგ გჭირს? (თორნიკე )
-რაც კომიდან გამოვედი! (მე)
-რატო არ მითხარი? (თორნიკე)
-არშემეძლო, თან მეგონა გაივლიდა (მე)
-დაწყნარდი, გავუმკლავდებით! (თორნიკე) მაკოცა, ჩამეხუტა!
რაც მეტი დრო გადიოდა, ვხვდებოდი რომ ვიცვლებოდი, ვიცვლებოდი და ვერგამერკვია ეს კარგი იყო თუ ცუდი.
დღითი-დღე ვრწმუნდებოდი, რომ თორნიკე ყველაზე კაიიყო და უფრო მიყვარდებოდა, მაგრამ, მასაც ჰქონდა მინუსები.
მინდა ერთ-ერთ მათგანზე გიამბოთ:
-რამდენიხანია, ჩემთვის ის სიტყვა აღარ გითქვამს? (თორნიკე)
-რომელი აბა? (მე)
-მიყვარხარ! (თორნიკე)
-იცი, მაგსიტყვის თქმა ჩემთვის ძნელია, ვერვბედავ, ხო იცი რო ეგრეა, და ამდენი თქმა რათუნდა! (მე)
-ყველაფერზე პასუხი როგორ გაქვს?! (თორნიკე) კაი ეგრე იყოს.
-გაბრაზდი? (მე) ავიწიე ფეხისწვერებზე და ვაკოცე.
-უკვე აღარ! (თორნიკე) გაიღიმა, კოცნა მოეწონა ბიჭს!
P.s ზემოთ ნახსენებ ცვლილებებში მინდა ვთქვა, რომ ისე ხშირად აღარ გამოვხატავდი სითბოს, როგოც ადრე!
-კაი წავალ ხო? (მე) დროებით
-ასე უცებ? ისედაც ძლივს გხედავ (თორნიკე) ტუჩი ამოატრიალა
-აუ ხოიცი რამდენი საქმეა? (მე) წავე, წავე.
-კაი! (თორნიკე)
გავიქეცი და ხმა შემომესმა:
-შეგეძლო გეკოცნა მაინც. (თორნიკე)
გამოვქანდი და მაგრად ვაკოცე.
-ოოო, მარო! შენ აღარც კი ხუმრობ! (თორნიკე)
გზაში მივხვდი, რომ გასაღები თორნიკეს ჰქონდა, უკან წამოსვლა დავაპირე და:
-ოო, ეს ვინარის? (ბიჭი)
"ალყაში მომაქციეს", ცოტა შემეშინდა და არშევიმჩნიე, მაგრამ, უცებ ნიკა ვიცანი, გავექანე, ჩავეხუტე თან ვიღიმოებოდი და ღიმილი სახეზე შემაშრა, როცა თორნიკეს ჯოჯოხეთურ გამომეტყველებას წავაწყდი. ნიკას მოვშორდი და დავემშვიდობე.
თორნიკესთან მივირბინე.
-რამოხდა? მიცვალებული დაინახე? (მე)
-გააჩნია! ვინარის? (თორნიკე)
-მეგობარია! (მე)
-ხო? მეგობარი? ასე მხურვალედ მეარმეხუტები და (თორნიკე)
-ნუთუ ეჭვიანობ? (მე)
-დიახაც,! აჰა გასაღები და წადი (თორნიკე) შებრუნდა და წავიდა
-ასე ნუწახვალ (მე) გთხოვ,მეგობარია! თორნიკე!
-წადი-თქო! (თორნიკე)
-ყოჩაღ!(მე) წამოვედი თან ცოფებს ვყრიდი, როგორ იეჭვიანა? თან ვიზე? ნიკაზე? ღმერთო! მოვენატრები!
ყველას გაუგია ეს ამბავი და ცდილობდნენ ჩვენს შერიგებას, მაგრამ, მე არვთმობდი, არც თორნიკე! (ფერი ფერსაო, მადლი ღმერთსაო :D )
-როდემდე შეიძლება ასე კუკლაჩკა? (ლაშა)
-ჩემი ბრალი არარი, მართლა (მე)
-ოოოოოოოოოოოოოო, (ლაშა) ეგ რთული საკითხია!
-ხო ,არა? შენც ეჭი შეგეპარა ჩემში? (მე) ყოჩაღ! ანასტასიამ, რომ იეჭვიანა შენზე, წამითაც არმიფიქრია, რომ მართალი იყო! ამისმერე რაღა გელაპარაკო?
-მაიცა, კაი დველაპარაკოთ, ავუხსნათ!(ლაშა)
-რა ავუხსნა? მოვატყუო? გითხარი არაფერი-თქო! (მე)
-ბიჭო, რასჩააჯინდი? არაფერიო გაიგეთ ნუ! (გიო)
-კიდეკაი შენ მაინც! (მე) ჩავეხუტე გიოს.
-მე განა არმჯერა? (ლაშა) მარა იმას?
-ეგრე თუუნდა, მაგას ვანახებ სეირს, მაცა! (მე)
კლასიდან ზურა (ჩემი კლასელი) გამოვიდა, მივედი და ჩავეხუტე!
-გთხოვ ჩამეხუტე, მჭირდება ( მე)
-რახდება? (ზურა) რაპრობლემაა?
ხელი მომხვია, თორნიკეს სახე შეეშალა, აიჭრა და ჩემსკენ წამოვიდა, ზურას მოვშორდი და მეც მისკენ წავედი. დამეჯახა (ასე აკეთებდა, ჩხუბისას, როცა ლაპარაკი უნდოდა) თავი დავხარე
-უკაცრავად მაპატიეთ!(მე) გავიარე
გოგოებმა მითხრეს, რომ თვალი გამომაყოლა, გაიღიმა და"
-თ? უკვე? დავშორებულვართ! როდის გავვუცხოვდით? (თორნიკე)
ავიჭერი, ვერც კი მიხვდა რა გავაკეთე, იმდენად შეპყრობილი იყო თავისი ეჭვებით! ვეღარ მოვითმინე, მივვარდი.
-თორნიკე! (მე) ერთი წუთით საქმე მაქვს.
იგნორი.
-თორნიკე-თქო! (მე)
კვლავ უპასუხოდ დამტოვა, გავშრი, გული საშინლად სწრაფად მიცემდა, ამაკანკალა, ოფლმა დამასხა, ამ მომენტში მე ყველაზე საშინელი გადაწყვეტილება მივიღე, მაგრამ, ერთი შანსი მაინც მივეცი! მოვატრიალე, ჩავეხუტე და ისევ უმოქმედობა პასუხად, მშინ:
-თორნიკე! ჩვენ დავშორდით (მე) წამოვედი
ლაშა და გიო გაკვირვებულები მიყურებდნენ, თორნიკე გაოცდა, ვერინძრეოდა, გაშეშდა, გაფითრდა.
-მაროო? ხოკარგად ხარ? (გიო)
-არა! (მე) ახლა მირჩევნოდა მოვმკვდარიყავი და ეს არმეთქვა.
-აბა, რამოხდა კუკლაჩკა? (ლაშა)
-მე ვცადე ბიჭებო! (მე) მეტი არშემიძლია, მიი უიმედო სახე, მკლავს! ამდენი თურმე იმისთვის გვიწვალია, რომ ბავშვობს მეგობართან ჩახუტებას ყველაფერი დაენგრია. ესეიგი, გრძნობა რომელიც ელემენტარულისთვის ინგრევა, არც ყოფილა. წავედი
-ეს გოგო რკინისაა! (გიო)
-ხო ბიჭო! ასე მშვიდად ადგა და წავიდა! (ლაშა) წამოდი, უნდა მოვაგვაროთ.
-მაროს ისეთი აკრეფილი აქ რო! (გიო)
-წამო, წამო, ეგ გოგოებს მივანდოთ! (ლაშა)



---------- აბა რასმეტყვით?, თავები ხომარგავზარდო? გამიზიარეთ თქვენი შეხედულებები.