-მოიცა რაა???
ტანში გამცრა ამ სიტვების გაგონებაზე. როგორ ნუთუ უბრალოდ ადგა და წავიდა. არც გამომემშვიდობა? მემეგონა...... მე.. მეგონარომ თითქოს დავმეგობრდით. გულში სიცარიელეს ვგძნობდი და ვხვდებოდი რომ ძალიან გაბრაზებული ვიყავი. შეიძლებოდა დამელეწა გარშემო ყველაფერი მაგრამ რატო განვიცდიდი ასე ძალიან? არვიცი ალბათ უპატივცემულობის გამო. ღირსადაც არ ჩამთვალა რომ დამშვიდობებოდა
-გუშინ გვიან დაურეკეს სასწრაფოდ უნდა წასულიყო. შენ გეძნა და არ გაგაღვიძა
დედაჩემისთვის სიტყვა არგამიცია ცოტახნით ესე მივშტერებოდით ერთმანეთს. შემდეგ ჩანთას და ლუკას დავავლე ხელი და წავედი ხმის ამოუღებლად.
-რადაგემართა?
სკოლასთან ლიკა დამხვდა და სახეზე შემატყო რომ რაღაც ისე არიყო
-არაფერი
-რამე მოხდა? მოგვიყევი (თიკა)
-არაფერითქო.
-ნინი რაგჭირს? მოგვიყევი ეხლა მალე
-დამანებეთ თავი.
გაბრაზებული ვიყავი. ძალიან გაბრაზებული. სკოლაში ესე ვერ ავიდოდი. გიორგის ტავიც არმქონდა.. მოიცა.. ეს პირველად გავიაზრე. არასდროს ყოფილა მომენტი როდესაც გიორგის თავი არ მქონდა. მაგრამ იმდენად გაბრაზებული ვიყავი იმდენად... რომ არშემეძლო გიორგისთვის მეყურებინა. თავზე გადამიარა სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით. მეზიზღება მაგრამ რატომ? იმიტომრომ უბრალოდ დაუმშვიდობებლად წავიდა. სისულელე მიზეზია მაგრამ ასეა. იმ ადგილას წავედი დაჩიმ რო წამიყვანა ღამით. ბალახზე წამოვწექი და მუსიკების მოსმენა დავიწყე. თან ვხატავდ. უბრალოდ ვხატავდი რვეულში მაგრამ მთელ გრძნობას ვატანდი. დრო მალე გავიდა და მეც სახლში წავედი პირდაპირ. გამოვიცვალე და სამზარეულოში ჩავედი
-ნინი!! დაჩი რეკავს სკაიპში მოდი დაელაპარაკე
რაა?? სკაიპში? ეხლა მოუნდა ხომ ჩემი მოკითხვა
-უთხარი რომ არვარ სახლში
-კიმაგრამ შენი ხმა ესმის
-არმინდა მასთან ლაპარაკი
ეს ვთქვი და ცეკვის ფორმიანად გარეთ გავარდი. ცეკვა ერთ საათში მქონდა მაგრამ მაინც მივედი. არაუშავს დავეხმარები ლიკას პატარების მომზადებაში. აავტობუსის გაჩერებაზე ვიდექი და გამახსენდა ამდროს დაჩი როგორ მეჩხუბებოდა რომ მას გავყოლოდი.მეორე დღე იყო რაც ჩამოვიდა და უკვე ნერვების მოშლა ქონდა დაწყებული. ჩემთავს ვიცი ვერ მოვატყუებ ამიტომ ვიტყვი რომ ძალიან მომენატრა.

დეკემბრის შუა რიცხვები იყო დაჩის წასვლის მერე თითქმის ორი თვე გავიდა. ყოველდღე რეკავდა და ყოველდღე ერთი და იგივე პასუხიტ ვისტუმრებდი უკან. მართლა მენატრებოდა... შავი ძალიან შავი დიდი თვალები რომ ქონდა.. უფროსწორედ აქვს მაგრამ დიდიხანია არ მინახავს. გადავწყვიტე ისე გამეგრძელებინა ცხოვრება როგორც მის გაცნობამდე ვცხოვრობდი. ესეც მოვიქეცი. მედა გიორგი ძალიან დავახლვდით. ყოველდღე მაკითხავდა სახლთან და სკოლის მერეც მაცილებდა სახლში. ყველაფერი სერიოზულში იზრდებოდა მაგრამ ჯერ მეორე ეტაპზე გადასვლის სურვილი არმქონდა. რაღაც მაკავებდა თითქოს მიჭერდა. არუნდოდა მისი შეყვარებული რომ გავმხდარიყავი. აი ესე უბრალოდ რუნდოდა. ვიცი ალბათ დამინებთ რომ გეტყვით მაგრამ ჯერ მისთვის არც მიკოცნია. რამოდენიმეჯერ ქონია მცდელობა მაგრამ არასოდეს არ მიმიცია კოცნის უფლება. გოგოებიც დაუმეგობრდნენ გიორგის და თთქმის მთელ თაისუფალ დროს ერთად ვატარებდით. თიკაც ძალიან ნაწყენი იყო დაჩის წასვლით მაგრამ მიხვდა რომ უბრალოდ გატაცება იყპ და ეხლა შეყვატრებული ყავს ერეკლე. უსაყარლესი ბიჭია. ცანცარა და უზომოდ თბილი. ლიკა ბექასთანაა მე დაგიო კი რაღაც საწყსი ეტაპზე ვართ. ჩემთვის უცხოა ეს სიყვარულობანა და მტელი ამბები ვინაიდან და რადგანაც პირველია ჩემთვის და ამიტომ ვიკავებ თავს. ახალიწლის დღეები ახლოვდებოდა, ჩემი დაბადების დღის მერე ყველაზე მეტად მიყვარდა ეს დღე. ნათურები, ნაძვისხე, მხიარული განწყობა. ერთისიტყვით ვგიჟდები ამდღეზე. ნაძვის ხის ასაწყობად ბავშვები მოვიდნენდა ყველამ ერტად ავაწყეთ. გიორგიც შემოგვიერთდა მაგრამ რომ დავამთავრეთ მერე დაუბრალოდ ნათურებით მორთვაში დაგვეხმარა. გადავწყვიტეთ რომ ახალ წელ ერთად შევხვედროდით. ჩემი მშობლებიმეგობრებთან მიდიოდნენ ჩემი ძმაც და მთელი სახლი ჩვენს განკარგულებაში იყო. და აი დადგა სანატრელი 31 დეკემბერიც ბავშვები უკვე აქარიან საკმაოდ ბევრნი შეგროვდენენ. გიომ დამირეკა და ითხრა რომ შეაგვიანდებოდა მაგრამ აუცილებლად მოვიდოდა. ახალწლამდე 15 წუთით ადრე მოვიდა და ულამაზესი ყელსაბამი მაჩუქა. ძალიან გამიხარდა და ისე მარად მოვეხვიე რომ ლამის გავჭყლიტე. 3....2.....1....
-გილოცავთ!!!!!!
ჩვენ სახლშ გამაყრუებელი ხმები ისმოდა. უსიკები ბოლომდე აწეული ათობითკაცი. სიმღერა ცეკვა ერთი სიტყვით ვერთობოდით ბოლომდე. უკვე საკმაოდ ნასვამი ვიყავი და კარგადაც მქონდა მოკიდებული. არვსვავდი ხშირად განსაკუთრებული დღეების გარდა რათქმაუნდა. მე ლიკა და თიკა ძალიან დაღლილები ვიყავით და ცოტახნით დასასვენებლად ჩემს ოთახში ავედით. საწოლზე წამოვწექით
-ნინ ვიღაც რეკავს
თიკამ სკაიპში შემომავალი ზარი აიღო დადავინახე.... დავინახე ისევ მისი შავი თვალები... სიყვარულით და სითბოთი სავსე თვალები რომელებიც დიდი სინანულით მიცქერდნენ. ხმის ამოღებას ვერ ვახერხებდი უბრალოდ ვუურებდი
-მომენატრე
-მეც
სიმთვრალემ ტავისი გაიტანა და გამოვტყდი
-რათქვი?
სახეზე გაკვირვება დაეტყო
-მეც მომენატრე დაჩი
-მემეგონა უკვე გეზიზღებოდი
-მეზიზღებოდი უბრალოდ დღეს ახალი წელია
-გილოცავ
-მეცგილოცავ
-შევრიგდით?
-რატო არ დამემშვიდობე
-დილის ხუთი საათი იყო ისე მშვიდად გეძინა რომ შენი გაღვიძება ვერ გავბედე
-ძალიან გავბრაზდი
-ვიცი და ბოდიშს გიხდი'
-რაა? თვით ბატონი დაჩი მიხდის ბოდიშს?
-კარგად დაიმახსოვრე იმიტომ რომ ალბათ მეორედ ვეღარ გაიგებ
მის სიტყვებზე გამეცინა და მანაც დამანახა მისი ქოლგეითის ღიმილი რომელიც მართლა ძალიან მომნატრებია.


შეძლების და გვარად მალე დავდე!! წინათავზე იმდენად მესიამოვნა თქვენი კომენტარებირომ ვეცადე მალე დამედო. წინა თავში შემეშლა თებერვლის მაგივრად ოქტომბერი უნდა დამეწერა მაგრამ იმედია არ მიწყენთ. მიყვარხართ ძლიან და იმედია მოწონთ ესთავი