-დამთავრდა შენი აპრილი ახლა მაისით ისიამოვნე.ლევანის დამცინავი ხმა ორივე დაქალს აღიზიანებდა.
-1 წელიწადში ისევ შეგიჭამ ტვინს.ენა გამოუყო ალექსანდრამ.
-მანამდე თუ შენ ტვინი არ შემიჭამე ხო ავშენებულვარ.
-გეყოთ ახლა!.მობეზრებულად წამოიყვირა სალომ.-შენი და არის და ტვინიც უნდა შეგიჭამოს და რაც მოუნდება ყველაფერი უნდა გითხრას შენი ვალდებულებაა ყოველთვის მოუსმინო და მისი ბედნიერება გაიზიარო.
-ოჰ ხმა ამიღე ქალბატონო?.ირონიულად გადახედა სალის.
-როგორც ჩანს მოგენატრა ჩემი წიკვინი.არანაკლებ სარკასტულად უთხრა სალომ.
-შენ გირჩევნია მაგ ტყლაპივით ენა დაიმოკლო.
-შენ არავინ არ გეკითხება ენას დავიმოკლებ თუ არა.
-შენზე უფროსი ვარ და მამაკაცი ანუ მე მეკითხება.
-უფროსი მამაკაცი? კაი ხოარღადაობ მამაკაცობის რამე რომ გეცხოს ასეთი ქალაჩუნა არ იქნებოდი და შენს დას ასე არ გაამწარებდი!. ბოლოს მაინც ის თქვა რაც ამდენი ხნის განმავლობაში გულში ჰქონდა ჩაგროვებული. ცოტათი ინანა რომ ეს ყველაფერი თქვა ამიტომ გაბრაზებული ფეხზე წამოხტა და სახლიდან გავარდა. ლიფტთან მივიდა და გამოიძახა. წამებში შეძვრა ლიფტში ღილაკს ხელი მიაჭირა თუმცა ლევანიმ მაინც შეძლო მასთან შემძვრალიყო ლიფტიც გააჩერა და გაცეცხლებულმა ზემოდან დახედა.-რა მართალი არ ვარ?ახლა არმითხრა სისულელეებს ნუ ბოდავო.
-მართალი ხარ.ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა და მხეცივით დაეწაფა გოგონას ტუჩებს. სალიმა ვერ გააცნობიერა მის ირგვლივ რახდებოდა ხელების იქით-აქეთ ფართხალი დაიწყო თუმცა ვერაფერს გახდა.მიხვდა რომ ვერაფერს შეცვლიდა და მხრები უღონოდ დაუშვა.ლევანმაც დრო იხელთა და პატარა სხეული გულზე მთელი ძალით აიკრა წინ წაიწია და სალომე სარკეს ააკრა.მონაცვლეობით გადადიოდა ქვედა ტუჩიდან ზედა ტუჩზე, ნელნელა ყელზეც დაუყვა და სარკეში მისი თავი რომ მოლანდა უცებ შეწყვიტა.შემდეგ აცრემლიანებულ გოგონას მიაშტერდა და თავი დაიწყევლა ასე მომთხოვნად რომ კოცნოდა მას. არცერთ გოგოსთან არ დამართნოდა ასეთი რამ მაგრამ სალი ის ისეთი იყო ვერც კი ხსნიდა. უნდოდა მისი სხეული დაესაკუთრებინა თუმცა არა იცოდა როგორი პატიოსანი გოგონა იყო და ფიქრებს მალევე იქარწ....ბდა. ახლაც თვალებჩაწითლებული შესცქეროდა სალომეს და გულაჩქარებული თითებს იმტვრევდა. რომ ვერ მოითმინდა გულზე ძლიერად მიიკრა და თავზე ნაზად აკოცა.-ერთხელაც იქნებადა შემომეჭმევი.ყურთან გამტყდარი ხმით უჩურჩულა.
-თავი გამანებე გთხოვ.ხელით გააქნია და ლიფტი დაძრა.



-ჭოტის ბაბუ დაიბრიდა.ოთახში აქოშინებული შევარდა ანდრიკო.
-რა ბიჭო?.ელდა ეცა ლევანის.
-რადა ხოიცი რამაზი პაპა გულის შეტევაო თუ რავიცი რაა ხოდა მოკვდა.
-კაი კაცო როდის?.
-წუხელ ტოო.
-ვაიმე საწყალი ჭოტი.დამწუხრებულ ალექსანდრას აღმოხვრა.
-გასვენება როდისაა? ან სამძიმარზე არუნდა წავიდეთ?.იკითხა სალიმ.
-ხვალაა გასვენება და რავქნათ მგონი აჯობებს დღეს წავიდეთ.
-მოიცა რამდენიმე დღე არ უნდა ყავდეთ მიცვალებული სახლში?.
-ხო მარა მაგათმა არაო და მოკალით თუგინდა.
-კაი მაშინ გაემზადეთ გოგოებო ქუთაისში მივდივართ.ფეხზე წამოხტა დემური და კარი გაიჯახუნა.

რამოდენიმე საათიანი მგზავრობის შემდეგ დაღამებულს ჩავიდნენ ქუთაისში.სამძიმარზეც მივიდნენ და წამოსვლაც დააპირეს.
-მოიცა ტო სად მიდიხართ ბარემ დარჩით ხვალ გასვენებაა რა და.ხმაგატეხილი ჭოტი ძლვს საუბრობდა.
-4 კაცი ვართ ბოლობოლო აქ და სასტუმროში წავალთ ისედაც ბევრი შორიდან ჩამოსული გყავს და.შედარებით წყნარად საუბრობდა ლევანი.
-არა ტო ვაფშე არავინ არ რჩება აქ ოთახები ყველასთვისაგვაქვს რა სასტუმრო.
-კაი მაშინ.
სალი და ალექსანდრა ერთ ოთახში დაწვნენ ისევე როგორც ლევანი და დემური.
-აზრზეხარ ეხლა რა ქალაქში ვართ?.ფანჯარასთან მდგარი სალომე პირდაღებული გასცქეროდა ქუთაისის ხედს.
-აზრზევარ აზრზევარ.ჩუმად ჩაიბუტბუტა ალექსანდრამ და საწოლში შეწვა.
-შავი გაგების ქალაქს რომ ეძახიან აქაურობას არიცი? და თვით შავები ჩამოვედით ამ ქალაქში აუ რა კომბინაციაა.
-რეებს ბოდიალობ გოგო შენ! ეტყობა მგზავრობამ გაწყინა.
-ოო ხოიცი მგზავრობა არმწყენს კაცო.
-მიდი ერთი ჩააქრე შუქი და ჩაწექი, ფანჯარა კიდე არ დახურო კაი ხედი მოჩანს.
-შენი ხელქვეითი როდის მერე გავხდი?.
-უბრალოდ მეძინება რაიყო ადამიანო.თავისთვის ჩაიბუტბუტა და ბალიშზე თავი დადო.
-ჰო კაი ვწვები.
დილა არც ისე კარგად დაიწყო, შავებში გამოწყოობილი ქალები ბოლო ხმაზე ტიროდნენ და თმებს იპუტავდნენ. ამის შემყურე უმცროსი ხურციძე კინაღამ წაექცათ სასაფლაოზე თუმცა მალე მოსულიერეს, უფრო სწორედ რომ ვთქვათ დემურიმ მოასულიერა მარტივად. ქუთაისიდან სულ ლოცვა კურთხევით გამოაცილეს გზაში კი კინაღამ ორჯერ აყირავდნენ.. გორამდე ჯერ არ იყვნენ მისულები როცა ბენზინი გაუთავდათ.
-ფუ ამის დედას შევ**ი ბენზინი გამოილია.საჭეს ხელი დაარტყა ლევანიმ.
-რაუნდავქნათ?.უკანა სიდენიიდან თავი წინ გამოყო სალომემ.
-მერავიცი.ბოხი ხმით ამოიგმინდა უფროსმა ხურციძემ.
-აქვე ახლოს ბენზინკალონკაა და წადით მოიტანეთ.ტელეფონში ჩამძვრალი ალექსანდრა არხეინად საუბრობდა და გაგიჟებულ ხალხს სულაც არ აქცევდა ყურადღებას.
-აუ ეხლა მაგდენი მატარე შენი ჭირიმე რაა.
-მეწავალ!.დადუმებულმა დემურიმ ხმა ამოიღო და ბრძნულიც კი თქვა რაღაც.
-მარტო?.წარბები აათამაშა სალომემ.
-ხო აბა ამ ქალაჩუნას ეზარება ვერხედავ? მჟავე კიტრის სახე აქვს.
-ალექსანდრა წამოგყვება.მხარი გაჰკრა დაქალს.
-რა ალექსანდრა წამოგყვება შენ თავში ფეხი ხოარგაქვს?.ტელეფონი ხელიდან გააგდო გოგონამ.
-ძაანაც კაი ადექი მივდივართ.მანქანიდან გადავიდა დემური და უკან ალექსანდრაც მიჰყვა.-აბა მიდი წინ გამიძეხი.
-რა წინ გაგიძღვე მადლობა მითხარი რომ მოგყვები.
-საბურთალოს პრინცესა აღარახარ გაადგი ახლა ფეხი.
-რა საბურთალოს პრინცესა ნორმალური თუხარ საერთოდ.
-ახლა ყველა სიტყვაზე ნუ მეკიდები წინ დიდიგზაა. 20 წუთის განმავლობაში მთელი სისწრაფიდ მიდიოდა ალექსანდრა დემური კი სიცილით მისდევდა გაბრაზებულ ქალბატონს.-ცოტა ნელა რომ იარო ეგრე აღარ იქოშინებ.
-მზესაც ხომ ახლა მოუნდა გამოსვლა და ამას პლიუს შენ! იცი მაინც რა ნერვებს მიშლით ორივე?.გაოფლიანებულმა ჟაკეტი გაიხადა და წელზე შემოიხურა.
-მე და მზე გიშლით ნერვებს? კაი მზე ხო მაგრამ მეც თუ ასე ცუდად ვმოქმედებდი შენზე რამეგონა.დამცინავად ჩაილაპარაკა დემურიმ.
-მოდი რა ნუღარ ლაპარაკობ.
-რა მიშლი?.
-ხო გიშლი! ახლა კი ფეხი გამოადგი რაა.როგორც იქნა ბენზინიც იშოვეს და ახლა უკან გზაზე დაბრუნდნენ.-იქნებ კეთილი ინებო და ეს ბალონი შენ ათრიო უკვე 9 საათია მომაქვს.
-გითხარი საბურთალოს პრინცესა ხართქო და არგესმის.მხრები აიჩეჩა დემურიმ ბალონი გამოართვა და ახლა თვითონ გაუყვა გზას ჩქარი ნაბიჯებით.ალექსანდრა ძლივს მიაბიჯებდა იმ სიცხეში და დემურის თითქმის ვეღარ ხედავდა.
-რომ მომიცადო კიარაფერი მოგივა.
-ფეხი გამოადგი ბევრს ნუ ლაპარაკობ.სარკასტულად გამოსძახა დადეშქელიანმა.
-ასე არა? კარგი.თავისთვის ჩაილაპარაკა და გზის მეორე მხარეს გადავიდა. მანქანა რამოდენიმე წუთში გააჩერა და დანიშნულების დაგილას მალე მივიდა.
-დემური სადაა?.მანქანიდან გამოსძახა ლევანიმ.
-გზაში წამოწოლა მოუნდა და მოვა მალე.ხარხარით უთხრა მათ და მანქანაში შეხტა.
-სადახარ ამდენხანს დაღამდა.გულამოვარდნილი დემური ლევანისთან მივიდა და ბენზინიც გაუწოდა.
-აუ ახლა ის როდის მოვა რა?.თავისთვის ამოიოხრა და ავტომობილს მიეყრდნო.
-ვინ როდის მოვა?.ფანჯრიდან თავი გამოყო ალექსანდრამ.
-შენ აქ რაგინდა? უკან არ დარჩი?.
-ფეხი გამოვადგი და უფრო მალე მოვედი.ენა გამოუყო გოგონამ და სავარძელში კერძოთ თავისი დაქალის კალთაში კნფორტულად მოთავსდა.
ახლა მთელი ამ დროის განმავლობაში გაუჩერებლად ჩავიდნენ თბილისამდე.ჯერ სალი დატოვეს თავის სახლში შემდეგ კი გლდანისკენ აიღეს გეზი.
უნივერსიტეტთან მდგარი ალექსანდრა ცარიელი ტაქსის გამოჩენას ელოდა თუმცა ამაოდ.მანქანა გაფუჩებული ეყენა ავტოსახელოსნოში და ყოველდღე თავს იწყევლიდა არაფრის მოვლა არვიციო.წვიმის წვეთებმა უფრო იმატეს მას კი მხოლოდ ერთი თხელი გრძელმკლავიანი ზედა ეცვა თხელ შარვალზე.გვერდულად გადაკიდებულ ჩანთას მთელი ძალით იყო ჩაბღაუჭებული და გულში დაგროვილ ბოღმას საგულდაგულოდ ინახავდა. რამოდენიმე დღისწინ ნანახმა ფაქტმა აგერ უკვე მეოთხე დღეა საშინლად გააცოფა,ყოველწამს უდგებოდა თვალწინ დემური და ვიღაც გულისამრევი გოგონა როგორ ნებივრობდნენ საწოლში, ალბათ კითხვა გაგიჩნდებათ საიდან დაინახაო მაგრამ როდესაც ძმა გყავს რომელიც გახეული მთვრალი ძმაკაცთან გგონია მაშინ ეს დიდად გამაოგნებელი არ უნდა იყოს. ბრაზთან ერთად წყენამაც იჩინა თავი და თვალები ცრემლებით აევსო. როგორ მოსწონდა მის გახურებულ სხეულზე წვიმის წვეთების შეხება თითქოს ამაში ეძებდა შვებას თუმცა სახლში მისვლას და ყავის დალევას მაინც არაფერი ერჩივნა. ფიქრებში გართულმა ალბათ რამდენი თავისუფალი ტაქასი გაუშვა მაგრამ ბედი რომ გინდა ყველაფერში ადამიანს როცა გამოფხიზლდებოდა მაშინ იყო ყველა დაკავებული და ამაზე უფრო ბრაზდებოდა. თვალებანთებული შესცქეროდა მანქანებს როცა ნაცნობი ბრაბუსი ამოიცნო ნომრით DE-777-MO.. მის წინ გაჩერდა შავი ბრაბუსი და საქარე მონაც ჩაიწია.
-ჩაჯექი!. გამაყრუებელმა ხმამ დაიჭექა მანქანიდან.
-არმინდა!.თავი გააქნია და ისევ მოძრავ მანქანებს დააკვირდა.
-გოგო ჩაჯექი მეთქი!.
-არმინდათქო მგონი გასაებად ვთქვი.ტონს აუწია და წვიმამაც უმატა.
-არ მაინტერესებს რაგინდა ჩაჯექი ახლავე!.
-დავაი რა!.გაბრაზებულს აღმოხვრა და გვერდით გაიწია.მალევე გადმოვიდა დემურიც ავტომობილიდან და ალექსანდრასთან მივიდა.
-ენა ძაან შემაჩვიე შე პატარა ლაწირაკო! ჩაჯექი მეთქი მანქანაში.მკლავში ხელი წაავლო გაწუწულ გოგონას.
-შენ მე ვინ გგონივარ? შენი რიგითი ნაშა არვარ! რახან ვთქვი არმინდათქო ესეიგი მართლა არმინდა ახლა კი მომწყდი თავიდან.ხელის დაძვრენა სცადა თუმცა ამაოდ.
-ენაჭარტალახარ! აბა რაგინდა აქ გაიწუწო? გაცივდები მერე და ვერავინ ვერ მოგხედავს!.
-ოჰ ახლა ზრუნავ კიდეც ჩემზე?.
-ნერვებსმიშლი.სახეზე ხელი წაავლო და შეაჯანჯღალა.
-მეკი შენი საქციელი მირევს გულს.
-დაგვინახე არა? ვიცოდი რომ მაშინ სახლში შენ შემოიპარე ამიტომაც მექცევი ასე.თავი დარწმუნებით გააქნია ბიჭმა.
-ეგ მე არ მეხება შენი ნებაა ვისთან გექნება ურთიერთობა.
-გეწყინა ხო?.
-მეწყინა?.გაოგნებულმა ახედა.
-ხო მე ასეთი შთაბეჭდილება დამრჩა და რავიცი.
-რო მწყენოდა გეტყოდი.
-ვერა ვერ მეტყოდი იმდენად ამაყი ხარ ვერაფერსაც ვერ მეტყოდი.
-დიახაც ამაყი ვარ მერე რა?.
-რადა ის რომ ამაყი გოგოების ჩემს ჭკუაზე მოყვანა მიყვარს.
-კარგი ჰობი გქონია.თვალი ჩაუკრა ალქსანდრამ.
-იასნა.
-მეც შენი ჰობი ვარ არა?.
-არა შენ უფრო გატაცება.
-რა ირონიაა ხოდა ეგ გატაცება იქნება შენს ადგილზე რომ მოგსვავს.
-ჩაჯექი ახლა ვერხედავ მეც სულ დავსველდი!.წამებში შეცვალა ინტონაცია და ახლა მკაცრი იერი აიკრა.
-თავი გამანებე ადამიანო.ბოლო ხმაზე დაუყვირა და ჩქარი ნაბიჯებით მოშორდა.
-მოიცადე შე პატარა ალქაჯო.ისევ მკლავში ჩაავლო ხელი და მისკენ მიატრიალა.
-ხელი გამიშვი.მის მკლავებში მოქცეული აფართხალდა.
-მათქმევინე გოგო!.
-რა გათქმევინო გამაგებინე.
-მიყვარხარ!.
-წეღან არმითხარი გატაცება ხარო?.
-აუ ჩემი ეს ვინაა, მიყვარხარ მეთქი და შენ რეებს მეუბნები.
-თუმცა ერთად ვერვიქნებით.
-მართალი ხარ.
-იმედია ეგ "საძმოს" წესები არ დაგღუპავთ შენც და ჩემს ძმასაც.
-შენ არ გიყვარვარ?.
-და აზრი?.
-რამეს ვიზავთ თუარადა.
-ჩემთან ყოფნის *რაკი თუ არ გქონდა რას გიყვარდებოდი?.
-ცოტა მოიცა მალე ვიქნებით ერთად მაგრამ ჯერ არა.
-მერე ვინ გითხრა რომ შენთან ყოფნა მინდა?.
-შენმა თვალებმა.
-აუ ეგ ვინ გასწავლა გაფიცებ.
-ცოტაც მოიცათქო.თითი დაუქნია და გულზე აიკრო.
-მერომ ვერგიტან არა?.
-მე ვიცი როგორაც ვერმიტან, ეგრე მეც ვერგიტან.
-ხოდა თუვერმიტან კარგად რა.წამებში მოცილდა და ცარიელ ტაქსს ხელი გაუქნია ჩაჯდა და იმ ადგილს გახარებული მოწყდა.გახარებულმა ტელეფონი ჯიბიდან ამოაძვრინა და სალის დაურეკა, ყველაფერი დაწვრილებით მოუყვა და სიცილს ვერ იკავებდა. გაოგნებული მძღოლი ისე შესცქეროდა ალექსანდრას თითქოს რომელიმე ამოუცნობ ობიექტს. ფული გახარებულმა გადაუხადა და სადარბაზში სრბილით შევარდა. ლიფტს ელოდებოდა როდედაც გვერდით ვიღაც ბიჭი ამოუდგა.
-რომელზე მიდიხართ?.გაბრწყინებული თვალები შეანათა ახალგაზრდას.
-მეთხუთმეტეზე.
-კარგთ.თავი დაუქნია და ისევ ლიფტის კარებს მიაშტერდა.
-ალექსანდრა ხურციძე ხო?.
-ჩემი სახელი და გვარი საიდან იცი?.
-მიშო ყალიჩავა ქეთი ყალიჩავას ძმა.ხელი გაუწოდა ალექსანდრას და მანაც თავაზიანობის ნიშნად მისი ხელი მოარგო.
-ქეთის ძმა? შენ ის მიშო ხარ?.ხმაგაბზარულმა ძლივს წაროთქვა სიტყვები.
-ხო ის მიშო ვარ.ხელი უცებ გადაუტრიალა და კედელს წინიდან ააკრო.-რაც შენ გამოჩნდი ყველაფერი თავდაყირა დააყენე! ჩემი და იმ ახვარს შეარიგე და ახლა დემურიზეც ნადირობ ხოიცი რომ ეს ჯერ არავის შერჩენია და არც შენ ხარ გამონაკლისი პატარა *უკნა ჯუბომ ციხე მოგიწყო მეკი ჯოჯოხეთს გპირდები.ხელი სწრაფად გაუშვა ძლიერად მოუქნია და სახეში გაარტყა. ისიც ინერციით ძირს დაენარცხა და გონება დაკარგა.


ესეც ასეეე ძლივს მოვაღწიე თქვენამდეე.. ბოდიშს გიხდით რომ დავაგვიანე და ასე პატარა თავით შემოვიფარგლე.. ძალიან მახარებს და მაბედნიერებს თქვენი ასეთი თბილი სიტყვები ყველანი მიყვარხართ აი ძალიან ძალიანნ..