- ბაჩო.
- პირველად მოხდა ისე რომ გოგონასაგან უარი მივიღე. კლუბიდან გამეპარა ჩემი წითური (ტატიანა). ჰმ რა მალე მივისაკუთრე. არა რა მართლა ძალიან ლამაზი იყო. პროსტა რა ტანი ქონდა. კლუბს ვტოვებ და სახლისკენ მივდივარ ვიცი რომ იქ ახლა არავინ იქნება. დემეტრე ლუსისთან არის. გეგა ალბათ ლეასთან და გაბო ალბათ რბოლაში იღებს მონაწილეობას სადმე. სიჩქარე მეც მიყვარს. მაგრამ არ ვიღებ მონაწილეობას შეჯიბრებებში. აი ახლაც მანქანას მივაქროლებ. შუქნიშანზე წითელი ანთია თუმცა ახლა ისეთი დროა არამგონია რომ ვინმე იყოს მიუხედავად ამისა სიცჩაქარეს ვუკლებ. და ზდექ ხაზთანა ვჩერდები. ვხედავ რომ ზებრას ვიღაც უახლოვდება. ალბათ ვიღაც ძალიან დათვრა და თავის სახლს ვეღარ აგნებს. მჰ ხშირია ასეთი შემთხვევებიც. მანქანს გვერდით ვაყენებ და ვუყურებ ამ ადამიანს რომელიც ისე მოძრაობს რომ ვფიქრობ სულ არ უნდა იყოს მთვრალი. ბოლოს და ბოლოს ლამპიონის შუქზე გამოდის და რას ვხედავ ჩემი ტატიანა. მომწონს სიტყვა ჩემი მანქნიდან გადავდივარ,
- - ჰეი ტატიანა. - ის ჩემკენ ბრუნდება. - გამომეპარე მაგრამ ბედმე მაინც შემახვედრა შენს თავს როგორ ფიქრობ ეს რას უნდა ნიშნავდეს? - მანქანს ვეყრდნობი და მის გაკვირვებულ თვალებს ვუყურებ გაკვირვებულს ? არა მგონი მას ეშინია. ნუ არც იქნება გასაკვირი კლუბში როგორც კი შემოვიდა მაშინვე თავს დავადექი ახლა კი აქ ქუცაში შევხვდი სადაც არავინ არის ჩვენს გარდა. იმედია მანიაკი არ ვგონივარ. ის გარშემო იხედება - ტატიანა აქ ჩვენს გარდა არავინააა.
- - რა გინდა? ვინ ხარ ? რას გადამეკიდე ?
- - არაფერი ჯერ ჯერობით - მეღიმება მისი სახის შემყურე - ბაჩო ქალდანი - მისკენ მივიწევ ის კი უკან იხევს. მართლა ეშინია ჩემი ამიტო ვჩერდები. შავი მოტკეცილი კაბა აცვია. უკანალს ძლივს რომ უფარავს. წინ დახურული სამაგიეროდ უკან ღრმად ამოღებული. უფფფ რა ფეხები აქ. სიამოვნებით ................ შავი მაღალ ქუსლიანი ფეხსაცმელი და გარედან მგონი მუქი ლურჯი ფერის ჟაკეტი. ეს ყველაფერი კი ისე უხდება რომ მართლა ნერწყვებს ვყლაპავ მისი შემყურე. -არ გადაგკიდებულვარ პატარავ უბრალოდ ბედმა ისევ შემახვედრა შენს თავს. სად ცხოვრობ მითხარი და სახლში მიგიყვან. ამ დროს საშიშია ქუჩაში მარტო სიარული.
- - არა გმადლობ. ჩემი ბიძაშვილი მომაკითხავს მალე და ის წამიყვანს - ჩურჩულით თქვა.
- - ნუ გეშინია არაფერს დაგიშავებ. - ვამბობ მე იქნებ მენდოს ?
- - არ მეშინია.- ამბობს ის თუმცა მე ხომ სიმართლე ვიცი არა ? ამ დროს გზატკეცილზე მანქან ჩერდება. იქიდან კი ახალგაზრდა ბიჭი გადმოდის. ჩვენსკენ მოდის ალბათ ეს არის მისი ბიძაშვილი რადგან ტატიანას ეხუტება ისიც წინააღმდეგობას არ უწევს ვგრძნობ როგორ ვბრაზდები სახეში სისხლი მაწვებადა მათკენ ვდგამ ნაბიჯს.
- - ნატა - ამბობს ის და მის კლავებში მოქცეულ გოგონას დაჰყურებს. ნატაო მე ვჩერდები მომატყუა. მატყუარა ესეიგი ნატა. - იცნობ ამ ბიჭს? შენი მეგობარია?
- - არა არ ვიცნობ.- ამბობს ის და მის კლავებში თავს მალავს - სახლში წამიყავან ?
- - მიდი მაქანაში ჩაჯექი. - ნატას ათვისუფლებს მისი მკლავებიდან და ისიც ასრულებს იმას რაც უთხრეს დამჯერი ყოფილა.
- - ვაკო მას არაფერი დაუშავება ჩემთვის მხოლოდ სახლში წაყვანა შემომთავაზა ჩვენს სახლში უნდოდა რომ მივეყვანე. - ამბობს ნატა ეს უცნობი ბიჭი კი ჩემკენ იხედება. გოგონაც მანქანაში ჯდება.
- - აბა მითხარი ვინ ხარ და რა გინდოდა თუ მაინც და მაინც თავი უნდა გაგიტეხო ?
- - ესეიგი ნატა არა ?
- - მე კითხვა დაგისვი
- - ასევე მეც
- - ასე ვერ შევთანხმდებით. - ამბობს ის
- - შენ და ნატა ერთმანეთის რა ხართ? - ვეკითხები მე .
- - შენ რა მართლა გინდა რომ თავი გაგიტეხო ?
- - ვერაფერსაც ვერ იზამ. - ის ჩემკენ იწევს,
- - არა გაჩერდით - ნატა მანქანიდან გადმოდის და ყვირის ორივე ვჩერდებით.
- - არაკაცური საქციელია ქალი აქ არის და ვინმე ვცემო სხვა დროს აი ჩემი ტელეფონის ნომერი დამირეკე როცა გინდა. - ვეუბნები მე.
- - მოიცა. სადაური ხარ ?
- - მე უკვე გითხარი რომ კითხვებზე პასუხს არ გაგცემ. - ვეუბნები მე უკან ვბრუნდები ჯერ ნატასკენ ვიხედები მისი შეშინებული სახის შემხედვარე მეღიმება. მანქანაში ვჯდები და სახლისკენ მივდივარ ფიქრებით დამძიმებული. შეიძლება რომ ის მისი შეყვარებული ყოფილიყოს ან საქმრო ან არ ვიცი. ნატაშა ნატაშა და ნატაშა. როგორ დამევასე. ამ ფიქრებში საცხოვრებელ ბინამდე მივდივარ და პირდაპირ საწოლში ვწვები. ერთ კვირაში ხომ კვლავ თბილისში ვბრუნდებით ? მერე როგორ უნდა შევხვდე მას ან სად ? მის შესახებ ხომ არაფერი ვიცი გარდა სახელისა. ამდენი ფიქისაგან თავი ამტკივდა.
-
-
-
-
- გაბო
- რბოლა რა თქმა უნდა მოვიგე. მაგრამ მთავრი ვერ გავარკვიე თუ ვინ იყო << ელვა >> . ვაკოც არაფერს მეუბნებოდა. რბოლა როცა დამრთავდა მალევე წავიდა ვაკო თუმცა არ ვიცი სად . წავიდა ისე რომ ელვა მაინც არ გამაცნო.
- - ჰეი ახლო გილოცავ - ამბობს ვიღაც
- - ელვას დამარცხებაც შესაძლებელი ყოფილა.
- - ყოჩაღ - მესმის ყველა კუთხიდან. ბრბოს ვტოვებ და მანქანში ვჯდები. არა მაინც უნდა გავიგო თუ ვინ არის როგორ შეიძლება რომ არავინ არაფერი იცოდეს მის შესახებ ? კლავ ბრბოს ვერევი და თან ყველას ვეკითხები ელვას შესახებ იციან თუ არა რამე მის შესახებ თუმცა ვერავინ ვერაფერს მეუბნება. იმედ გაცრუებული ვრჩები და უკან ვბრუნდები
-
-
-
- დემეტრე.
- იმაზე კარგი შეგრძნება არაფერია როცა გრძნობ რომ შენს მკლავებში არის ის ვინც ყველაზე მეტად გიყვარს. ქალი რომლის გარეშეც სიცოცხლე შეუძლებელია. ვერ წარმომიდგენია მის გარეშე ცხოვრება. მთელი დღე მაიმუნობაში გავატრეთ. ხან რით ვერთობოდით და ხან რით. მთელი სახლი ფქვილით მოვთხაპნეთ. აი ახლაც ჩანჩქერზე ვაპირებთ რომ წავიდეთ. მისი შემყურე ყველაზე დენიერი ვარ .
- - ლუსი ჟაკეტი წამოიღე იქ შეგცივდება
- - ოოოო კაი რა დემე ვერ ხედავ რა კარგი ამინდია. თბილა.
- - კარგი. - ვეუბნები და ყოველი შემთხვევისთვის ჩემს ჟაკეტს ვიღებ და თან მიმაქვს. წელზე ხელს ვუცურებ ვგრძნობ როგორ უვლის ჟრანტელი. ჩემსკენ ვაბრუნებ.
- - ჩემი ხარ -ვეუბნები და თან ვკოცნი. არც კი ვიცი როგორ უნდა აღვწერ ეს გრძნობა გულისცემა მიორმეგდება. სისხლიც უფრო სწრაფად იწყებს მოძრაობას.
- - უკან ხო არ მივბრუნდეთ - ვეუბნები როცა მის ტუჩებს ვშორდები. გემრიელია ეს პატარა ჭინკა და რა ვუყო? ბოლოს შემომეჭმება.
- - ოოოო წავედით რა. თან აქ პირველად ვარ და მინდა რომ ყველაგერი ვნახოთ. - თავს ვუქნევ თანხმობის ნიშნად. და ასე ერთმანეთზე მიხუტებულები მივდივართ. ის გარემოს ათვალიერებას. მის სახეზე კმაყოფილებას ვხედავ. აი ჩანჩქერიც, ჩემი პატარა გოგონა უკვე ლამისააა ხტუნვა დაიწყოს. შხეფები სახეზე გვეცემა მას ეს ძალიან მოსწონს მისი შემყურე მეც გულში სითბო მეღვრება. ვხვდები რომ თუ ოდესმე გავუშვებ მაშინ უკან ვეღარ დავიბრუნებ. ის ჩიტს გავს ლამაზ ჩიტს რომელისაც სითბო და სიყვარული სჭირდება განა სწორედ ჩემი იგნორის გამო არ წამოვიდა თბილისიდან? ხო ასე იყო. ახლა კი ვიცი რომ სიყვარულს და სითბოს არასდროს მოვაკლებ. ის ტრიალებს ლურჯი გაშლილი კაბაც უფრიალებს. შხეფები კვლავ სახეზე გვერეცემა. აი ღიმილიც. რა ლამაზია. ჩემი გოგო. ნელ ნელა ჩერდება და ჩემკენ მორბის. მთელი ძალით მეხუტება. კანკალებს .
- - ლუსი საყვარელო რა გჭირს ? რატო კანკალებ ?
- - მცივა დემე - მეუბნება მე ახლა კი ვამჩნევ თუ როგორ მობუზულა სიცივისგან. ჟაკეტს ვაცმევ რომელიც მისთვის წამოვიღე.
- - მადლობა -
- - ჩემი სულელი გოგო - ვეუბნებიმე და უფრო მჭიდროდ ვიკრავ მკერდზე. - მერე იქვე მდებარე ხესთან ვჯდებით კალთაში ვისმევ ის კი ხელებს კისერზე მხვევს. მეც ჩემს მკლავებში ვიქცევ და მის სურნელს ხარბად ვისრუტავ.
- - დემე
- - რა ?
- - მომიყევი რა
- - რა მოგიყვე
- - ხო იცი რასაც ვგულისხმობ- მეუბნება ის და ხელებს უდნავ მიშვებს თველბში მიყურებს ვერ ვხვდები რა უნდა
- - ვერ გავიგე პატარა.
- - ყველაფერი მითხარი მაგალითად თუ რატომ დაბრუნდი ჩემს ცხოვრებაში ან საიდან იცოდი რომ ბათუმში ვიყავი ან რა ვიცი . ყველაფერი
- - გასაგებია. - მეღიმება. ლოყებს ვუკოცნი პატარა ბავშვივით. ის კი გაბუტული მიყურებს. ალბათ ჰგონია რომ ავცდი. იყოს ცოტას ვამწვალებ. ის კვლავ უკმაყოფილოდ მიყურებს.- მთელი ზაფხული კუდში დაგყვებოდი. შენი ჩრდილი ვიყავი. მერე კი რომ გავიგე რომ სკოლის შეცვლას აპირებდი გადავწყვიტე აქაც წამოგყოლოდი და აი ასე ავღმოვჩნდი შენთან. და იმიტომ გამოვჩნდი შენს ცხოვრებაში მეორედ რომ შენ მხოლოდ ჩემი ხარ და სხვას შენს თავს არასდროს დავუთმობ. -ვეუბნები მე და საწადელს ვუსრულებ.
- - შენთან დაშორებამ საუკეთესო მეგობარი მაპოვნინა. მეუბნება როცა მის ტუჩებს ვშორდები
- - ხო ლეა. მის შესახებაც ვიცი რაღაცაები. სახლში წავიდეთ ჯობია თორე გამიცივდები. ის არაფერს მეუბნება. მეც ხელში ამყავს და ისე მიმყავს უკან. ძილის წინ ვეტყვი რომ თბილისში უნდა დავბრუნდეთ მომავალი კვირის ბოლოს. მისი დაყოლიება რთული იქნება თანაც ახლა აქ საუკეთესო მეგობარი ეგულება. მაინც როგორი ფაფუკია. შინ როცა მივიყვანე პირდაპირ საწოლში დავაწვინე. მას ჩეძინა ასე რომ თბილისიში წასვლის თქმის ამბავიც გადაიდო. მეც მის გვერდით დავწექი და მის გვერდით დავიძინე.