(ლუციფერს გონება დაებინდა, ამ წამს მხოლოდ იმაზე ფიქრობდა რომ უნდოდა...სიგიჟემდე უნდოდა გოგონა, მისი სურნელი ელამუნებოდა ცხვირში, გული საგულეს აღარ ჰქონდა, ეხვეოდა მის სუსტ მკლავებს და ტორებში იქცევდა, საწოლზე დააწვინა და ტუჩებიდან ყელს ჩაუყვა თან თაისდაუნებურად ეჩურჩულებოდა)
- ჟანეტ, ჟანეტ რას მიკეთებ ჟანეტ?
- მოკეტე და მაკოცე
(თავი მაღლა ააწევინა და მის ტუჩებს კვლავ წაეტანა გოგონა, არ ანაღვლებდა ლუციფერს არც ეშმაკები,ა რც დემონები არც თავად ღმერთი, თამამად შეეძლო ეთქვა რომ ამ ქალს ჭკუიდან გადაჰყავდა, სიგიჟემდე მიჰყავდა...უნდოდა ბოლომდე მისი ყოფილიყო, სხვა რაფერი მხოლოდ უნდოდა, მისი შეხების დროს ავიწყდებოდა ყველაფერი, ავიწყდებოდა მძიმე ცხოვრება, თითქოს რაღაც სასწაულს ეხებოდა, ყველა ცუდი და მძიმე რაც კი ქონია ქრებოდა, აცისკროვნებდა ეს გოგონა მის ცხოვრებას, შიში ??რომელ შიშზე იყო საუბარი ახლა თავად სატანა რომ ჩამოსულიყო ლუციფერი არ გაჩერდებოდა, ასეც ხდება ხოლმე ??ასეც ხდება ??ნუთუ ბოროტ, ცუდ ადამიანებსაც ცვლის სიყვარული ??ვინ თქვამ რომ სიყვარული ყველაფერი არარისო??ვინ დასცინა ამ გრძნობას??ვერ ხედავთ ??ლუციფერი...თავად ლუციფერი, დანებდა....ბოლოს მაიინც დანებდა...ყველაფერი რაც კი არსებობს დედამიწაზე ხომ სიყვარულია ??სიყვარული ნებისმიერი რამის ან ვინმის, სიყვარული აფერადებს ყველაფერს, შავთეთრ კადრებს ცისარტყელად გარდაქმნის, ქრება ყველაფერი და ყველა, არ გშურს, არ ყვირი, არ ბრაზობ გიყვარს და ამაყი ხარ რომ არსებობ, რომ განიცადე ასეთი რამ, რომ ისე არ მოკვდი რომ ეს ღმერთისგან სასწაული რამ ვერ განიცადე, ახლა ზუსტად ასეა ლუციფერი...ცოტახანში შეიძლება გული გაუსკდეს, ცუდათ არის ??არაააა უბრალოდ ბედნიერია, ბედნიერი უნდა იღრიალოს, იყვიროს, ამოიღოს ყველაფერი რაც გულში აქვს ვეღარ იტევს ამდენ სიხარულს, საოცრებას გრძნობს...კაბის შეხსნა დაუწყო ჟანეტს, ათრთოლვებული ხელით ცდილობდა როგორმე გრძნობების დარეგურილებას, თუმცა ქალის საოცარი ბგერები კი არ აწყნარებდა მეტად აგიჟებდა)
- მეტი აღარ შემიძლია (კაბა შემოახია გოგონას და მის შიშველ მკერდს ურცხვად წაეტანა)
...............................................................................
- რაუნდა გითხრა დეამინ ??ნამდვილად სასწაული ბიჭი ხარ (აღფრთოვანებული უყურებდა ელისნო მომხიბვლელ ქერა დეამის და ემოციებს ძლივს მალავდა, ის კი არა ყველა მომაჯადოვებებული დარჩა, ვიქტორიამაც კი მხრები აიჩეჩა და სახეში თეტრალურად "გაიტყლაშუნა" )
- იდიოტი კი ხარ მაგრამ არ შემიძლია არ გითხრა რომ ვააააუ დეამინ (გაიკრიჭა სიფრიფანა და ეს საკმარისი აღმოჩნდა, დეამინისთვის რომ რაღაც იმედი გასჩენოდა, მანაც გურწფელი ღიმილით დაასაჩუქრა გოგონა და ასე ალბათ კიდევ დიდხანს იდგებოდნენ რომარა ჩარლი)
- სადარიან აქამდე?ჟანეტი არ სვავს ხოლმე და ნეტავ ცუდათ ხომარ გახდა ? (კიბეებისკენ დაიწყო სვლა, თუმცა ემამ და ელისონმა ზუსტად ერთდროულად შეაჩერეს - აცადე წყვილია ჩარლი, დაიწყო ემამ და ელისონმაც იგივე თქვა -ვიკი ავიდეს იქნებ რას აკეთებენ, და ქალური გამჭრიახობით მიხვედრილებს ჩუმად ჩაეღიმათ, ვითომ ერთმანეთის მალულად მაგრამ ორივემ იგრძნო ერტმანეთის ღიმილმორეული სახე)
- რასუნდა აკეთებდნენ ?? (წარბები შუბლზე აუვიდა მამაკაცს და გაბრაზებისგან სახე დაებრიცა)
- ღმერთო რა გარყვნილი ხარ ჩარლი, იქნებ უბრალოდ საუბრობენ ?
- ხო ქორწილზე მაგალითად (ვიკიმაც არ დააყოვნა დამაჯერობლობისთVის, თუმცა ეჭვი ღრნიდა ჟანეტი და ლუციფერი ახლა ან ერთმანეთს ხოცავდნენ ან ერთმანეთს ხოცავდნენ, ან ერთმანეთს ხოცავდნენ...აბა სულ ერთმანეთს ხომარ დახოცავდნენ...სხვა აზრი არ მოსდიოდა უფრო სწორედ ვერ დაიჯერებდა სხვა რამეს, დეამინმაც კი თვალით ანიშნა ადიო და გოგონაც კიბეებს აუყვა, კართან წამით შეჩერდა, ხმა არ გამოდიოდა, არც არავის ჩხუბის ხმა ისმოდა და არც ჟანეტის -მიშველეეეთ ესმოდა სადმე, ანუ ყველაფერი რიგზეა, გული ხელზე მიიდო და დაელოდა მაგრამ მერე დააკაკუნა, ერთხელ !ორჯერ!ბოლოს დაიძახა და კარი რომ არავინ გაუღო თამამად შევიდა, თუმცა ოთახში არავინ დახვდა, სააბაზანოშიც კი შეიხედა, მარტო ჟანეტის დაგლეჟილი კაბა ეგდო ძირს და ლუციფერის კოსტუმი, მოწითალო სალფეტკს მოჰკრა თვალი დაიხარა და შავი თვალის ფანქრით დაწერილი ჟანეტის ხელი ამოიცნო "კარგად ვარ, ვიცი გამლანძღავთ, მაგრამ მე და ლუციუსმა გავლა გადავწყვიტეთ მალე დავბრუნდები არ ინაღვლოთ, ძალიან ბედნიერი ვარ ძალიან" )
- რააა ? (თვალებს არ უჯერებდა ვიქტორია, ოთხჯერ მაინც გადაიკითხა წერილი და სანამ დეამინმა არ ჩაახველა მანამდე ასე იდგა)
- რაიყო ცივი წყალი გადაგასხეს? (დაიწყო ისევ...)
- ეს ნახე (სალფეტკი გაუწოდა გოგონამ და დაინახა დეამინის ცინიკური სახე ჯერ შეშფოთებით როგორ შEიცვალა, მერე გაოცებით და ბოლოს აღფრთოვანებით)
- არაააა? (გაწელა სიტყვა) მატყუებ რაღაცას (თანგაბადრული კითხულობდა ხელმეორედ ფურცელს) არააა არაააა განა მჯერავს (წარმოთქვა მანაც თეატრალურდ და კიდევ უფრო გაებადრა სახე აი მისგან განსხვავებით ვიკის სახე ჩამოსტიროდა და ერთ წერტილს მიშტერებოდა)
- ქალაბტონო ვიქტორია, ვიცით რომ დაუნახავი ხართ და მახინჯი ბიჭების იქით არ იხედებით მაგრამ შურიანიოც თუ იყავით და საკუთარი დაქალის ბედნიერება არ გაგიხარდებოდეთ ნამდვილად რას ვიფიქრებდი (დაიწყო დეამინმა ცინიკურად და ემეტს მაინც გადაწვდა)
- იდიოტოოო, შურიანი კი არ ვარ მეცოდება ჟანეტი გესმის ??ძალიან მეცოდებაა შენი ძმა, ხო შენი ძმა ჩემზე უკეთ იიცი რაცარის და ვინცარის და შენ გგონია მათ მომავალი გააჩნიათ ??გგონია რამე ექნებათ ??არაფერიც არ ექნებათ ეტკინება ჩემს ჟანეტს, ჩემს პატარას ძალიან ეტკინება და საერთოდ აქ რატომ ჩამოხვედით (ტირილის პირას იყო მისული ვიკი)
- შენც გეშინია არა? (ცინიკურად გაუღიმა დეამინმა)
- რისი ? (ცრემლის ბურთი რომელიც თვალიდან გადმოსვლას ლამობდა სწრაფად მოიშორა გოგონამ)
- იმიტომ გამირბიხარ რომ შენც გეშინია ახლა გასაგებია (წამით ორივე დადუმდა)
მაგრამ ჟანეტი და ლუციუსი კარგად იქნებიან გეფიცები, მე დავიწყე ყველაფერი და მევე დავასრულებ (რაღაცნაირი უცნაური თვალებით ამოხედა მამაკაცმა ქალს, საწყალი, საცოდავი თან ნაღვლიანი და გურფწელი ... აღარ იყო ის ცინიკური და დამცინავი დეამინი, წამით გაქრა მისი "ნიღაბი" და ისიც ჩვეულებრივი მგრძნობიარეადამიანად იქცა, ვიკის კიდევ უნდაოდა რაღაცის თქმა თუმცა ელისონი შვლის ნუკრთან ერთად შემოვიდა გაოცებული)
- ღმერთო ეს რაარის ??სტუმრების ოთახში ვიპოვეეე (თან ეფერებოდა პატარას)
- ლუციუსმა აჩუქა (ხმაჩამწყდარაი ხმით წწარმოთქვა ვიქტორიამ)
- მერე უკეთესი რამ ვერ მოიფიქრა ?? (ამრეზით შეხედა ჩარლიმ შველს და უცბად ქალიშვილი გაახსენდა)
- ხო მართლა სადარიან ??
- სად დაა მოკლედ მოკლედ (დაიბნა გოგონა)
- ლუციუს მისთვის ხელით ხვოვნა უნოდა დღესთქვენ გეგმები შეუცვალეთ ამიტომ ჩუმად წაიყვანა (დაეხმარა დეამინი)
- რასააამბოოოოობ რა რომატიულიააა (სიხარულით კინაღამ გაგიჟდა ელისონი) ჩარლიიი (თან ცრემლებს იწმენდდა)
- მერე ფანჯრიდან რომარ ეძრომიალათ, კარი არ არსებობს ??(იღრინებოდა ჩრალი)
- კარგი რა ჩარლი (მუჯლუგუნი გაჰკრა ქალმა) არ გახსოვს ??პირველად პაემანზე მამაშEნს მანქანა რომ მოპარე ??და ქალაგგარეთ წავედით ??მაშინ სე...ქსი პირველად ვქონდა ჩანჩქერში (ქალი აღფრთოვანებული იხსენებდა ამ ამბასვ ხოლო ჩარლის უკვე წითელი ფერი დასდებოდა ლოყებზე და უხერხულად იშმუშნებოდა ახალგაზრდების ფხუკუნზე)
- კარგი კარგი გიჟები ხართ სულყველა (კიბეებზე დაეშვა ჩარლი)
- ელის ??მე წავალ კარგი??არამგონია დღეს სიძემ გოგო დაგვიბრუნოს და რომ მოვა სთხოვე დამირეკოს (გადაეხვია ვიქტორია ელისონს სხვებსაც დაემშვიდობა და ჩაფიქრებულმა დატოვა სახლი, ასე იარა ალბათ კარგა ხანს ფეხის ხმაზე რომ ოდნავ შეანელა სიარული და სასიამოვნოდ გაეღიმა)
- ვიცი რომ შენ ხარ
- მერე და დამალვა არც მინდოდა (უკნიდან მოესმა დეამინის ბარიტონი, თუმცა რაღაც სხვანაირი...სულ სხვნაიარი, თითქოს ნაღვლიანი თითქოს გურწფელი... - მეჩვენება; საკუთარ თავს უთხრა გოგონამ და მისკენ შებრუნდა, უკუნით სიბნელეში თითქოს გაარჩია დეამინის საოცრად ლამაზი თვალები)
- ღამით სიარულის აღარ გეშინია ? (იკითხა ოდნავ ღიმილით მამაკაცმა)
- ]ორ დემონს ვიცნოვბ და სიბნელე შემაშინებს ?? (ქალმაც ოდნავ ჩაიღიმა)
- შეიძლება სახლამდე გაგცილოთ მის ?? (მზრუნველი ტონით იკითხა დეამინმა და ამაზე ყურებამდე გაეღიმა გოგონას)
- რაც გიცნობ ჯერ ტხოვნით არ მოგიმართავს, ამიტომ არ გაწყენინებ (გოგონა შებრუნდა და გზა განაგრძო, დეამინი კი უკან მიჰყვებოდა ... სულ რაღაც 10 ნაბიჯი აშორებდათ ალბათ ერთმანეთისგან, მაგრამ დეამინი არ ცდილობდა დაწეოდა, მოჩვენებასავით მიჰყვებოდა უკანდა პირველად ცხოვრებაში, ქალთან სიახლოვე ხორციელად არუნდოდა უბრალოდ სიამოვნებდა რომასე უკან მიჰყვებოდა მხოლოდ...მართალია ჟანეტის სახლხიდან ვიკის სახლამდე საათ ნახევბარი მაინც უნდა გზას, მაინც არცერთი შეცEრებულდა, არცეღთი დაღლილა, არცერთს შEუსვენია ან მანქანა მოსდომებია ასე ჩუმად, უხმოდ მიდიოდნენ და ორივეს საოცარ სიამოვნებას ანიჭებდა ეს უბრალოება ... ვიკის ხანდახან მისი ფეხის ხმა არ ესმოდა მაგრამ არ ეშინოდა, იცოდა...ზუსტად იცოდა რომ უკან მიჰყვებოდა და ეღიმებოდა, უაზროდ ეღიმებოდა....სახლს არ ახსოვს როგორ მიუახლოვდნენ, ერთმანეთს არ დამშვიდობებიან უბრალოდ შორიდან გაუღიმა დეამინმა გოგონამ დაინახა თუმცა არაფერი გაუკეთებია, მხოლოდ სახლში შესვლის მერე გაიღიმა ფართოდ ძალიან ფართოოოდ და გაბადრულმა დაიწყო გახდა, დეამინს სახეზე ღიმილი მალევე გაუკრთა და სასწრაფოდ მობილური ამოიღო)
.........................................................................................
- სად მივდივართ ?? (ხალათში გამოწყობილ რიჟა გოგონას თმა სულ ერთიანად ჩამოშლოდა, პატარა ცხვირი გაწითლებოდა და სასმლისგან გადაშვებულ საოცარი სამყაროდან ნელნელა ბრუნდებოდა, მირბოდა ლუციუსი და თან ხელს არ უშვებდა გოგონას, თითქოს ეშინოდა ვინმე წაართმევსო, მირბოდა და თან მიჰყავდა)
- ცოტაც
( მხოლოდ ეს თქვა და სიჩქარეს უმატა, არის რამდენს ხანს ირბინეს, უბრალოდ ბოლოს დაბურულ ტყეს მიადგნენ, სულ შავებში ჩაძირულიყო და ბურუსს მოეცვა ირგვლივ ყველაფერი, თითქოს ძაძებით შEმუსრულიყო ტყე, სიბნელე და სიჩუმე აკრთობდა გოგონას, თითქოს მიუხდა მამაკაცი და ჩაჩურჩულა)
- მეხომ არ აქვარ
- გენდობი
(მანაც ჩუღჩულითვე დაუბრუნდა პასუხი ლუციუსს, ტყის შესასვლეში დიდი და ურჩი ტოტები გადაწია მამაკაცმა და იმდენად განათდა ყოველივე, ჟანეტმა სახეზე ხელი აიფარა სიკაშკაშისგან დაბრმავებულა და ნელნელა დაიწყო თვალების გახელა, ირგვლის ისეთი სამყარო გადაეშალა, კინაღამ სიხარულსგან იქვე ჩაიკეცა...სამოთხეო რომ ამბობენ ... აი ზუსტად !!! აი ასეთი წარმოედგინა ამ წამს გოგონას სამოთხე, განათებული გაცისკროვნებული არემარა, საოცარი ბუნება, ამწვანებული მთები, ჩანჩქერი, ზღვის ლურჯი ტალღები, ჟანეტის თვალებივით უძირო და ცოცხალი,,, ცისარტყელაც ზუსტად მისნაირი, ათასი ფერით აღსავსე კაშკაშა მზე, საამური სიო, ნაზი თბილი სურნელით გაჟღენთილი ჰაერი, მოცისფრო მოლურჯო მოიასამნისფერო ზეცა რაღაც საოცარ ნარევს რომ ქმნიდა, ცხოველები და ის...ხო ის ლუციფერი)
- ეს ეს (Aმოილუღლუღა გოგონამ)
- ჩემი პირადი სამოთხეა ეს
- ეს, ეს..ეს ხელოვნურია თუ ეს მე (დაბნეული ხან რას უყურებდა გოგონა ხან რას)
- ჟანეტ ?? მადლობა დიდი მადლობა რომ სწორი გზა დამანახე, რომ მიმახვდრე ცხოვრება ისეთი ხანმოკლეა არ ღირს შუღლში და ბოროტებაში დროის კარგვა...არ ღირს გაექცე ამ გრძნობას რასაც მე ახლა ვერც კი გადმოვცემ იმდენადაა ჩემში შემოჭრილი, მადლობა რომ დამეხმარე, რომ დამანახე ამ ყველაფერს ხომ ხედავ ??ამაზე ორჯერ, ოთხჯერ, 10 ჯერ მეტი სიამოვნება ხარ ჩემთვის
- ღმერთო ლუციუს (ქალი მამაკაცს მოეხვია და წამით ისიც კი ინატრა, ღმერთO აქ თუ არ დატოვებ მეც მასთან წამიყვანე დაე დავიწვა ჯოჯოხეთის ცეცხლში, მაგრამ მის სურნელს ნუ მიომაშორებო, თვალები დახუჭა და ლუციფერის სურნელი ხარბად შეისუნთქა ისე თითქოს ბოლოჯერ ხედავდა)
................................................................................
- მალკოტ ?? ... ხო მე ვარ ... მინდა დავასრულოთ, უკან ვბრუნდები...დამეხმარე რომ ლუციფერი დავტოვოთ (კიდევ უნდა ეთქვა რაღაც მაგრამ სასტიკი ღმული აღმოხდა მალკოტის სიტყვებზე უეცრად.... და იქვე ჩაიმუხლა)
- ალო ალო დეამინ გაიგე რაც გითხარი??შაითანი დედამიწაზეა, ალო დეამინ ??ომი გარდაუვალია, ქურუმები, დემონები, ალქაჯები დეამინ შენს ძმას ეძებენ გესმის დეამინ ?? (ძირს დაგდებულ მობილურში ისმოდა მამაკაცის მთრთოლვარე ხმა)
- ლუციფერ (ერთიღა ამოიხავლა დეამინმა იმის წარმოდგენაზე, მის ერთადერთ ძმას სამუდამოდ ჯოჯოხეთის საშინელი ტკივილისთვის ამზადებდა განგება თან ახლა როდესაც ცხოვრებაში პირველად ბედნიერია, ძალა მოიკრიბა და ფეხზე წამოდგა)
- ხალხი შეკრიბე მალკოტ, დაე იყოს ნება ღვთისა (გაიმეორა ლუციფერის სიტყვები და პირჯვარი გადაისახა...დიახ დიახ პირჯვარი !!)

არ ვიციიიიიიიი რა გამომივიდა მთელი გრძნობებით სულით და გულით დავწერე ეს თავი, დიდი ბოდიშით ყველა შეცდომისთVის..მოთხრობა წინასწარ არ მაქვს დაწერილი, კომპიუტერთან ვჯდები და თავისით ვწერ ყოველ ახალ თავს, ამის ბრალიცაა ალბათ ბევრი რამ, იმედია მოგწეონებათ <3 დიდი მადლობა ასეთი სითბოსთვის და ბოდიშით