- რასაპირებ დეამინ ??
- ომი უნდათ ??იყოს ომი (კბილებში გამოსცრა და ქერა თმა უკან გადაიწია დეამინმა)
- ქურუმები გვგზავნე დეამინ, ლუციფერის შიში და რიდი ბევრს აქვს ჩამოვლენ (ზეცას მომლოდინე თვალებით ახედა მალკოტმა) ალბათ უკვე აბჯარს ისხავენ მალე ჩამოვლენ.
- მალკოტ ??ვალდებული არ ხარ (მხარზე ხელი მეგობრულად დაარტყა დეამინმა რაზეც მაღალმა მულატმა კაცმა ჩაიცინა)
- მახსოვს როგორ მოხვდით იქ (საჩვენებელი თითი აიშვირა ზევით) ბავშვები იყავით, პატარა ბავშვები არც კი იცოდით რას სჩადიოდით, მახსოვს დაბნეული შნი ძმა 18 წლის ვიყავი მაშინ ალექს (პირველად მიმართა დეამინს ნამდვილი სახელით მალკოტმა) სტეფანი 15 წლის იქნებოდა, თვალებს აქეთ იქით აცეცბდა და ზურგს უკან გმალავდა... (ახლა ლუციფერი ნამდვილი სახელი წარმოთქვა) საკუთარი სახელი აღარ მახსოვს დემონიმ...მაგრამ თქვენბსას რა დამავიწყებს, რა დამავიწყებს მის მზრუნველ მაგრამ მკაცრს სახეს, კბილებითგიცავდა ჯოჯოხეთის შუა სიბოროტეში მზად იყო თითოეული ბოროტი ქმნილება გაეგლიჯა თუ ცუდათ შეგეხებოდა ვინმე, მახსოვს არ მომეწონა მაშინ ქურუმი ვიყავი და მბრძანებელმა თქვენი გაწვრთვნა მთხოვა, ვფიქრობდი ამთვის სად მცალია ახლა თქო ბოროტებით მქმონდა გული გატენილი, ლუციფერი იყო ადამიანი ვინც ბევრი რამ დამანახა და მერე ნიღაბი მოირგო რომ გეარსებათ, მიზანიც ხომ ეს იყო "სხვები აწამეთ თუ არ გინდათ თქვენ ეწამოთ" ჯოჯოხეთის დევიზიც ხომ ესაა დემონიმ, ბოროტი ადამიანები არ იბადებიან დემონიმ, ბოროტები რაღაცის ან ვიღაცის გამო ხდებიან ... ლუციფერი მსხვერპლია, მან ბევრი რამ დათმო ძალიან ბევრი, შენ რომარ ყოფილიყავი გგონია სხვა ადამიანების წამებას დათანხმდებოდა??არა დეამინ არა, ყველანაირად ეცადა შენს გამო ყველაზე ძლიერ დემონად ქცეულიყო რომ არავის დაეჩაგრეთ ... ის გულისსიღრმეში იმასაც კი ნანობდა მამთქვენის სახი რომ ააფეთქა და შენც თან წაგოიყვანა, ერთხელ წმაოსცდა რომ მცოდნოდა შიგ ბავშვიც იყო ამას როგორ გავაკეთბდიო .. ვკითხე ნანობ თქო?მაგრამ აღარ გაუგრძელებია, მაგრამ მე ხომ ვიცი ნანობდა მაშინ ბავშვეი იყავით მას არ ესმოდა და შენ ხომ არ გესმოდა და არ გესმოდა ... მახსოვს ის პატარა ბიჭი დეამინ, დედა რომ დაკარგა და ცხოვრება ძალიან უსამართლოდ მოექცა, აი მანდ შეცდა შენი ძმა რომ გატყდა, რომ არ დაელოდა ... ცხოვრება ხომ ასეთია დეამინ ??ფეხბურთს გავს, ხან გავიტანთ ხან გაგვიტანენ მაგრამ ამის გამო არუნდა დავნებდეთ, დღეები ერთმანეთს ცვლის ძმაო დღეს თუ ვიღაცას ცხოვრება საშინლად ატკენს გულს ხვალ მზე გამოიდარებს, დღეს თუ იწვიმებს ხვალ მზე ამოვა ეს სულ ასეა, შენს ძმას არ ეყო ნებისყოფა უბრალოდ ... მაგრამ ის მარტო იყო, ის ბავშვი იყო ასე არუნდა დასჯილიყო, მახსოვს ის პატარა ბიჭი სტეფს რომ ვეძახდი და ყველაზე ძლიერი დემონის მიუხედავათ არასოდეს მოქცევია უსამართლოდ ხალხს ამას თუ არ აიძულებდნენ შენი მოკვლის შანტაჟით დეამინ სხვა შემთხვევაში ის არავის ატკენდა, მახსოვს და ვალდებული ვარ დეამინ მახსოვს ჩემი მეგობარი სტეფანი რომელმაც ერთელ მითხრა დედამიწაზე ყოფნა არ მინდა რადგან რომ ცხოვრობდე რაღაცის მიზანი უნდა გაგაჩნდეს ისე ხომ ყველაფერი უაზრობაა, მე კი აქ მყავს მიზანიო შენ გგულისხმობდა, მითხრა თუ ოდესმე დედამიწაზე მოხვდები რამე ისეთჳ გააკეთ რასაც მთელი ცხოვრება ამაყად გაიხსენებ, რამე ღირებული ისეთი მიზანი რომ ერქვასო, ხოდა ახლა ვგრძნობ რომ ამდენი წლის მერე ის ყველაზე მეტად იმსახურებს შანს რომელიც 15 წლისას გამოეცალა ხელიდან დეამინ და მე თუნდაც ჯოჯოხეთის ცეცხლში დავიხრუკო მთელი მთელიი მთლიიიი ჩემი არსებობა მიღირს დეამინ, მე მან მითხრაა რომ რაიმე ღირებული აუცილებლად უნდა გამეკეთბინა ცხოვრებაში
(დეამინს მოეჩვენა რომ მალკოტმა ცრემლები შეუმჩნევლად მოიწმინდა და გვერდით გაიხედა...არ იცის დანამდვილებით მოეჩვენა თუ მართლაც მოერია მალკოტს ცრემლი, მაგრამ ამაზე დიდხანს არუფიქრია ძმაზე ფიქრობდა, იმ ძმაზე რომელსაც მთელი ცხოვრება ადანაშაულებდა და ფიქრობდა რომ ლუციფერს დეაინი არ უყვარდა ... თურმე ყველაფერს დეამინისთვის აკეთებდა ჩუმად სხდომის შემდეგ ისევ მალკოტმა გააგრძელა)
- შაითანს შეუთანხმდა რომ დედამიწაზე დარჩები და თავად დაბრუნდები (თავი ჩახარა მალკოტმა)
- რაა ??რას ამბობ ? (ფეხზე წამოხტა დეამინი) როდის უნდა გეთქვა მალკოტ ????
- არუნდა მეთქვა მაგრამ ახლა ვფიქრობ რომ შაითანი არც შენ დაგტოვებს და არც მას დედამიწაზე ამიტომაა ომი საჭირო
(დეამინს ყველა ფერი სახეზე გადაუვიდა, ჯერ გაწითლდა გაცხარდ ამლკოტზე შმდეგ ლუციუსზე დაფიქრდა ... რა უცნაურია ცხოვრება, ორივეს სიგიჟემდე უნდოდა დედამიწაზე დარჩინა, სიგიჟემდე თუმცა ორივე ერთმანეთის სიყვარულის გამო თმობდა ყველაფერს და ორივე ცდილობდა ერთმანეთი დაეტოვებინა თავად კი იმ მარადიული სატანჟველისთვის გაემეტებინა თავი, დეამინი წამით ჩაფიქრდა შემდეგ კი ისე როგორც ოქტომბრისს ქარი გაყვითელებულ ფოთლებს მიაქროლებს ხოლმე, უსასრულობისკენ ისე მოწყდა ადგილს, ზებუნებრივი ძალით მიქროდა და ქარი ელამუნებოდა ქერა თმასა და წვერზე წამით მოეჩვენა დედამისი იყო ქარის სახით და ანიშნებდა რომ მასთან იყო, მირბოდა მირბოდა და ბოლო ხმაზე ყვიროდა)
- ლუციფეეეეეეეეერ არ გაააკეთოოო ეს ლუციფეეეერ (ისე ყვიროდა თითქოს მართლა მისწვდებოდა მამაკაცს ძმის ხმა)
- დეამინ დეააამინ (უკან ბურუსში ხმადაბლა გაიგონებდით ექოსავით ხმას რომელიც მალკოტისგან მოდიოდა) ისინი მოგკლავენ დეამინ დაველოდოთ სხვებს ისინი უკვე მოდიააანნ დეააა მმმ იინ (ხმა წყდებოდა თუმცა დეამინი შეჩერაბს არ აპირებდა უფრო და უფრო უმატებდა სიჩქარეს და ყვირილს არ წყვეტდდა)
- ლუციფეეეეეეეერ არ დაბრუნდეე
(განწირული, სასოწარკვეთჳლი ხმით ხაოდა მამაკაცი და სირბილს არ წყვეტდდა)
...........................................................................................
- უკაცრავად არ ვიცოდი აქ თუ იყავი (ხალათის შეკვრით ჩამოვიდა ელისონი სამზარეულოში და ჩარლი დაინახა რომელიც მარტო სვავდა დარჩენილ სასმელს)
- ეგარაფერი ... რატომარ გძინავს ? (შეხედა სახეწაშლილ ელისონს და ანიშნა შეგიძლია დაჯდე და პარტნიორობა გამიწიოვო)
- პირი გამიშრა, თავად რარომ არ გძინავს ?
- ემას ვეკამათე და წავიდა ვუთხარი არ ღირს ურთიერთობა თქო
- ხო ედიც (ქალმა თავისთისაც ჩამოისხა სასმელი)
- ედი რატომ?? (გურწფელად გაოცდა მამაკაცი)
- მე კი ვუთხარი დაბნეული ვარ და ცოტახანს მარტო ყოფნამინდა თქო ბავშვს მეძახის და ვერ ითმენს ჩემს ასეთ საქციელებს რომელსაც შენ 20 წელია იტანდდი
( ცოტახანს ორივე დადუმდა და შემდეგ ელისონმა დაიწყო)
- ლუციუსი მომწონს
- უცნაური ბიჭია აბა რაგითხრა ელის
(როგორ მოწონდა ჩარლის ნათქვამი "ელის" ქალს)
- უცნაური ყველაა ჩარლი, მეც უცნაური ვარ ძალიან უცნაური .. 40 წლის ქალი ვერ ჩამოვყალლიბებულვარ რა მინდა ამ ცხოვრებაში ჯერ, ამიტომ ნუ გავკიცხავთ სხვებს (თბილად გაუღიმა მამაკაცს)
- რისი დავლიოთ ??
- როგორც თავიდამ ახლაც ასე ჩარლის და ელისონს გაუმარჯობს, მე და შენ გაგვიმარჯოს და ელისონს და ჩარლის გაუმარჯოს
(ორივემ გულიანად გადაიკისკისა)
- ხოო ადრეც ასე იყო როცა სადღეგრძელოები შემოგველეოდა ხოლმე
- ხოდაააა ჩარლის და ელისონს გაუმარჯოს
- გაუმარჯოს
(ჭიქა მიუჭახუნა მამაკაცმა და სწრაფად გამოცალეს სასმელი მოგონებების გახსენით აკისკისებულებმა)
......................................................................................
- მოვდივარ მოვდივარ (საათი სამის წუთებს აჩვენებდა ზარის ხმა რომ გაიგონა და კარის გსაღებად ადგა)
- ემეეეტ (სასწაულად გაუკვირდა და თან გაუხარდა ემეტის ნახვა)
- ვიკი მე .. მე უბრალოდ ძალიან დაბნეული ვარ (ნამტირალევი თვალები ჰქონდა მამაკაცს და ეს ამხელა ორმეტრიანი კაცი თავჩაღუნული ესაუბრებოდა სიფრიფანას, რაზეც ვიქტორიას გეცინა)
- ძალიან მიყვახარ ემეტ ძალიან
- მართლაა ?? (მწვანე თვალები შეანათა ქალს და არ იცოდა რა ექნა ისე დაიბნა)
- მართლა ემეტ მართლააა (ხელები ძლიერ მხარბეჭზე შემოხვია ვიკიმ და გაიტრუნა, ცოტახანს ილაპარაკეს მერე ჩაი დალიეს, დროდადრო ცდილობდა ჟანეტთან დარეკვას ხოლმე ვიკი მაგრამ ამაოდ .. დასაძინებლად წასვლას აპირებდნენ კარზე ისევ ზარი რომ გაისმა, საათი სამს უჩვენბდა, ზუსტად სამს !! ვიკის ირონიულად ჩაეღიმა, ასე ამბობენ სამ საათზე თუ გაგაღვიძეს ჩათვალე თავად ეშმაკია შენთან სტუმრადო ... ცოტახანს ასე იჯდა ღიმილიანი სახით ბოლოს ადგა)
- რომელი დემონი მომადგა (სარკაზმნით გააღო კარი და ხელში მაკოტი შერჩა) მალკოტ რამოხდა ?? (იმწამსვე ჟანეტზე გაიფიქრა გოგონამ, ემეტიც უკან გამოყვა)
- შაითანი ვიქტორია, დემონები ომი იწყება დეამინი სადღაც გავარდა დამეხმარე ჟანეტი უნდა ვიპოვოთ შენ ვერც კი წარმოიდგენ რამხელა რამ გველის წინ ... თავზარი დაემცემა დედამიწას ვიქტორია (ხელები უღონოდ ჩამოუშვა მალკოტმა და წამით ვიკისაც ისევე როგორც დეამინს მოეჩვენა რომ მალკოტი ტიროდა ....)
- ჟანეტი (მოიხავლა გოგონამ) დეამინი .... (უფრო ჩუმად წარმოთქვა დეამინის სახელი) და და ... ლუცი..უსი ის (კინაღამ გონება დაკარგა)
- დემონია არა ?ვიცოდი (გაეღიმა ემეტს)
- იცოდი ?? საიდან როგორ იცოდი ? (გაოცდა ვიქტორია)
- კათოლიკურ ახალ აღთქმაში უძველეს დემონებად არიან მოხსენიებული დემონიმი და ლუციფერი სამყაროს ყველაზე მრისხანე დმეონი რომელიც თავად სატანას ჯობს თუ მოინდომა, სახელები გავიგე თუ არა იმწამსვე დავეჭვდი და მერე გარეგნობა??არ გვანან ჩვეულებრივ ბიჭებს დებილი უნდა იყო ვერ მიხვდე, ნაწინასწარმეტყველებია რომ ისინი ერთხელ დედამიწაზე ჩამოვლენ (ახლაღა გაახსენდა ვიკის, ემეტის დედა კათოლიკე რომ იყო და ბავშვობაში ხშირად აიძულებდა ემეტს ეკლესიაში სიარულს)
- არ ბრაზობ ??
- გაბრაზებას ჯობს რამე მოვიმოქმედოთ (თბილად გაუღიმა ემეტმა ქალს, აი აი ამიტომ უყვარდა ემეტი მას მუდამ ესმოდა ქალის მუდამ)
............................................................................................
(თვალები უნდა დახუჭოთ და ეს ყველაფერი წარმოიდგინოთ რაც იმწამს იქ ხდებოდა, ასეთი რამ ფილბშიც კი არ გექნებათ ნანახი...საოცარად ნაზი სიო, კაშკაშა ზეცა...ნაირნაირი ყვევილები რომელთა სუნიც ერთმანეთში ირევა და საოცარ ნაზავს ქმნის, გამწავენებული გაყვითლებული წელამდე ბალახი, ლაჟვარდისფერი ზღვა ტალღებზე მოთამშე თოლიები, კრიალა სუფთა წყალი, ღრუბლები ისე დაბლა რომ შეეხები, სხვადასხვა ფორმის და ზომის... მცხუნვარე მზე, ჟანეტის ოფროსფერი კულულებივით ლამაზი, ქალს თხელი კიმანოს ხალათი მკერდთან გადაღეღოდა და სახეზე სიცხისგან ჭორფლებს მეტად გაეკვლიათ გზა ვიდრე უწინ, თვალები დახუჭული ჰქონდა და მზად იყო ეს ყველაფერ სიზმარი ყოფილიყო, თუმცა არასოდეს დასრულებულიყო და თუ ვინმე გამოაღვიძებდა იქვე მოკლკავდა ნებისმიერს...ლუციფერს ტანზე გახადა მისი ტანი კიდევ უფრო შეიფერა შავად და ისედაც შავტუხა მამაკაცი მეტად ვნებიანი და სექსუალურ იერს ატარებდა ახლა, ისედაც ნუშისჭრილის წვრილი თვალები მზისგან შეწუხებულს საყვარლად მოეჭუტა და ისე ცდილობდა წყალში გაგრილებას, ტატუ რომელიც მარჯვენა მკლავზე ჰქონდა მეტ მამაკაცურობას სძენდა, საოცარი იყო კაშკაშა მზე და სავსე მთვარე ერთად ანათბდა ზეცაზე...შორიდან გეგონებოდათ მთვარის ბოლო ზღვაში იდო და შიგ იღვრებოდა ყველა სიწმინდე რაც მთვარესთან ასოცირდება, სამოთხე ამაზე ლამაზი თუა ღირს მთელი ცხოვრება ისე იცხოვრო რომ ეს ყველაფერი დაიმსახურო, ნამდვილად ღირს ამ სანახაობის ნახვა)
- ლუციუს სამიოთხე როგორია ?ამზე ლამაზია ?? (ბავშვური ღიმილით შუბრუნდა ჟანეტი მამაკაცს და ბაგეებზე ღიმილი ლუციუსაც მოჰფინა)
- სამოთხე არასოდეს მინახავს თუმცა მე მსგავსად წარმომიდგენია, იქ ალბათ ისეთი ხალხია ვისაც მსგავსი სიწმინდის ნახვის უფლება აქვს, ეს ადგილი ცისა და დედამიწის კიდეზეა რასაც ახლა უყურებ სადღაც შუაში, აქ ხშირად მოვსულვარ მაგრამ ტყე არასოდეს გადაწეულა...მხოლოდ ზევიდან ვხედავდი და ვადევნებდი თვალს ხოლმე, როცა შევეხე ტყე ისევ ისეთი დაბურული, გაუვალი და მიუწვდომელი იყო...პირველად ახლა გაიხსნა როცა შენთან ერთად მოვედი ჟანეტ და იცცი რა ??მე თუ მკითხავ ამქვეყნად ყველაზე წმინდა რამ რაც არსებობს ესაა ... ეს გრძნობა, სიყვარული ქვია, ლტოლვა ვნება თუ რა არ ვიცი, კიდევ ბვერ სახელს უწოდებს ადამიანი ალბათ... უბრალოდ ეს გრძნობაა ყველაზე წმინდა რასაც მე ახლა შენს მიმართ განვიცდი და რასაჭიროა ტყულად უაზრო ფრაზები? (ხელი გულზე მიიდო მამაკაცმა და ჟანეტის უძირო ცისფერ თვალებში ჩაკარგა, როგორ უნდოდა ეს თალები ენახა ყოველ დილით და ყოველ ღამით, როგორ უნდოდა მუდამ თან ყოლოდა ეს ქალი რომ არაოდეს არასოდეს აღარ ჩაედინა და არც კი ეფიქრა ცუდზე, მის გვერდით ხომ ყველაზე სათნო და კეთილი ხდებოდა, ამას ძალით კი არ აკეთებდა...თავისით მოდიოდა ყველაფერი, საერთოდ ყველაფერი)
- არასოდეს ლუციფერ არასოდეს არ დაგივიწყებ, დამელოდე კარგი ?დამელოდე (სიფრიფანა ნაზი ხელები შემოხვია ზორბა მამაკაცს და ყურში უჩურჩულა ქალმა...ცა მოიღრუბლა, ამინდი შეიცვალა, მთვარე გაუჩინარდა, მზემ სიკაშკაშე დაკარგა...ქარი ამოვარდა თუმცა ისეთი სასიამობნო კი არა სწრაფი და ცივი...ჭექაქუხილი დაიწყო და შეშფოთბული ჟანეტი მამაკცს მიეკრო)
- ლუციფერ ?? (ხმაჩამწყდარმა ამოხედაც ქვევიდან, თუმცა კაცი ოდნავადაც არ განძრეულა ოდნავ ჩაეღიმა და ჩუმად თუმცა უშიშრად ამოილაპარაკა)
- დაიწყო !!
.................................................................................
- ამის დედაც !! (ღრიალებდა ქერა მამაკაცი და გზას სირბილით იკვლევდა) ამიიის დედაც, ჯანდაბაში წასულხართ თქვენი ეშმაკებით (ტირილნარევი ხმით ღრიალებდა და კვლავ იმ სიტყვებს იმეორებდა)
არ წახვიდე ლუციფერ არ წახვიდე, არ გაპატიებ გეფიცბეი ჩემს აქ მარტო დარჩენას არ გაპატიებ !! (და თან ობოლ ცრემლებს მუჭით იწმენდდა)
.................................................................................
- აქ შეაჩერე (მალკოტმა ვიკის ხმადაბლა მიმართა და მანქანა, უკაცრიელ ადგილას გააჩერებინა)
- ააქ ??დარწმუნებული ხარ ?? (თვალი მოავლო გოგონამ მიყრუებულ სულ სიბნელეში ჩაძირულ ადგილას და და ემეტს გადახედა რომელმაც დააწყნარა)
- მან უკეთ იცის ვაცადოთ ვიკი
(მალკოტი მანქანიდან გადავიდა და არემარე დაზვერა, არავინ ჩანდა..საერთოდ არავინ, მაგრამ მოიცადათ !! ჰორიზონტიდან მოჩანდა შავებში ჩაცმული ხალხი რომლთაც სახე არ უჩანდათ, ჯერ 4 კაცი გამოჩნდა, შემდეგ 7 დნი მათ უკან კიდევ 10 15 კაცი მოდიოდა და კიდევ უკან მეტნი.. -ღმერთოოო "აღმოხდა ვიქტორიას და ემეტს მიეკრო" წინ უზარმაზარი ჩასხმული ადამინი მოუყვებოდა ლაშქრს და მასაც სხვებივით სახე შენიღბული ჰქონდა)
- ასეთები რატომარიან ემეტ ?
- დამიჯერე მათ ნახვას არ გირჩევ სახეზე !
(აურაცცხელი არმია მოუახლოვა მალკოტს, ვიკი მანქანში იჯდა ემტთან ერთდ ადა შორიდან ადევნებდა თვალს, მხოლოდ რამოდენიმეს სახელი გაიგონა)
- მალკოტ ?
- ბაირონ ?ვეელზევულ ? (ხელი ჩამოართვა მალკოტმა მამაკაცებს, ხოლო ყველაზე უფროსს რომელსაც ხელში ისრები და უზარმაზარი ნაჯახი ეჭირა თბილად მიესალმა)
- იბლის ?
- მალკოტ მალკოტ (სახე არუჩანდა თუმცა აშკარად სიცილნარევი ხმით მიმართა მანაც მალკოტს და ბოხი საოცრად არაამქვეყნიური ხმით დასჭექა, რომელზეც ვიკიმ ხელები აიფარა ყურებზე)
- ომიი იწყებაააა
........................................................................
- რახდება ?? (ლუციფერმა ჟანეტი უკან დაიყენა და სამმადე დათლა დაიწყო)
- სამი, ორი, ერთიი (კარი გაიხსნა თუმცა ყველაფრის ნახვას ელოდა იქ დეამინის გარდა
- დეამინ ? (ჩასისხლიანებული თვალებით და ტკივლნარეი სახით უმზერდა ძმას დეამინი)
- ჩემი მიტოვება გადაწყვიტე და უკან დაბრუნება ხო ?
- დეამინ აგიხსნი
- რაა ? (ხლა ჟანეტი ჩაერთო საუბარში) რას ამბობს დეამინი ?
- უკან ბრუნდება ჟანეტ უკან (ხელები დაემუშტა დეამინს და ისე უყურებდა ლუციფერს თითქოს მოღალატე ყოფილიყო მისი ძმა კი არა)
- დეამინ?შენ გინოდა თავიდან აქ დარჩენა და შენ იმსახურება ქ ყოფნას მე ის საზიზღარი ძმა ვარ სულ რომ ვამბობდი დედამიწაზე არასოდეს ჩავალ დ ამითუმეტეს იქ არ დავრჩები თქო, მე დაგცინოდი მუდამ და ვამბობდი არ იმსახურებ იქ ცხოვრებას შენ ვინ შეგიყვარებს თქო, სუინამდვილეში ეგოისტობა მალაპარაკებდა ასე არ ვფიქრობ ალექს (ახლა ლუცისსაც წამოცდა ძმის სახელი და ტავადვე შეკრთა იმის გხსენებაზე დედა როგორ ეძახდათ "სტეეფ ალექს სადილი მზადაა" და თვალწინ დაუდგა პატარა ალექსი როგორ ეუბნებოდა ხოლმე "შენზე სიმპატიური ვიქნები მე ქერა ვარ ცისფერ თვალებაო" გაეღიმა და კვლავ გააგრძელა)
- შენ ყველაზე მეტად იმსახურებ აქ დარჩენას დეამინ
- ჟენტი ??ჟანეტს რას უპირებ იდიოტო ?? (ყვირილზე გადავიდა დეამინი)
- რა ტკბილი სანახაობაა მაგრამ ბოდიში უნდა მოვიხადო მბრძანებლმა ყელში ამომივიდაო და რას იზავთ ბატონებო თქვენით ამობრძანდებით თუ ცეცხლის ლავის კიბე ჩამოვუშვათ მაღლიდან (ახარხარდა შაითანი და ტაშის კვრით შემოგლიჯა ტყე)რასპისარდ რას ფიქრობ ?? (გადახედა ცეცხლში მოგიზგიზე მეორე ტიტან "რაღაცას" სახე არ ჰქონდა კუდი და რქები ედგა მხოლოდ თავზე და ცეცხლში ისე იწვოდა, მისი ხმა შოკი აღმოჩნდა ჟანეტისთვის კინაღამ წაიქცა აკანკალდა და ლციფერს მიეკრო)
- თავად ლუციფერი ?არ მჯერა ( ჰა ჰა ჰა...ეხოსავით გაისმა საზარელი არსების საოცრად შემადრწუნებელი ხმა და დანარჩენი აურაცხელი დემონების დამცინავი ხმები)
- ღმერთო დიდებულო (მხოლოდ ეს ამოიჩურჩულა ჟანეტმა და დემონებს სახე აქცია)
- მეც ასეთი ვარ ჟანეტ (თავი დაბლა ჩახარა დამნაშავესავით ლუციუსმა)
- აბა ლუციფერ მოდიხართ ??
- შენ ხომ დამპირდი შაითან ??რომდ ეამინი დარჩებოდა ?
- არააა ლუციფერი დატოვეთ (ახლა დეამინმა ამოიღო ხმა)
- დედააა რა თავგანწირვაა ასეთი რამეებიც იცით დემონებმა (ისევ ის ცინიკური ხარხარი)
- მარტო დემონიმი და შენ კი არა ლუციფერ ცოცხალი არც ეს ქალბატონი დარჩება, ასეთია მიწის ბრძანებლის ნება
- რაა ?რასმაბობ ?
- რა გეგონათ ადამიანებს რომ უყვებოდით დემონების შესახებ ლუციფერ ??შენგან ამას არ მოველოდი ქალმა დაგამონა დიდო ბელადო ? (დასცინოდნენ ლუციფერს)
- აქსიომ ენა ჩაიგდე თორემ (ძარღვები დაებერა დეამინს)
- თორემ რა ??მომკლავ ?? (დედამიწას აზანზარებდა მათი სიცილის ხმები, აუტანელი იყო საშინელი...შემადრწუნებული, შეუძლებელი იყო მოგესმინა და ერთიანად არ დაევლო შიშს შენთვის)
- მხოლოდ დეამინი ვერა მაგრამ ჩვენ ხომ აქ ვართ ?
(შავებში გამოწყობილი 20 წლამდე ბიჭი შემოვიდა შუაგულ ტყეში.. შეუძლებელია??ბაიაზიდი????? რომელიც ყველაზე პატარა მაგრამ ყველაზე საშიშ ქურუმად ითვლებოდა და ნაცნობი სახეებიც შემოყვა, იბილისი, მალკოტი, ბაირონი, კარდუჩი, ქერუბიმნი მთელი არმია და ... და... დანტე...ნუთუ დანტეც აქიყო, დიდი ბრძანებლის საყვარელი ქურუმი, ყველაზე ბოროტი და საშინელი დემონი დანტე რომელიც ბაიაზიდზე მეტად აკრთობდა ყველას !...)
- ბაიაზიდ ??დანტე ? (შაითანმა თვალები გააფართოვა)
- თუ ომია იყოს ომი შაითან (არანაკლებ გაოცებული უყურებდა ლუციფერი მის ბიჭებს რომლებსაც ზოგს მისი დიდი ხათრი ჰქონდათ ზოგს კი შიში და ვერასოდეს იფიქრებდა თუ რომელიმე ოდესმე მას დაიცავდა ახლა კი თავად დანტე და ბაიაზიდიც კი აქიყო...ქურუმები რომელიც გაგიკვირდებათ და სატანას "შვილივით" უყვარდა, მას აუმხედრდნენ და ახლა ლუციფერს იცავს ? საოცარია ხანდახან ის რომ ღმერთმა სიყვარული ყველა ადამიანში ჩადო, საერთოდ ყველაში თავად სატანაშიც კი ჩადო და ახლა აი ეს მცირე იოტისოდენა სიყვარული თუ არა თანადგრძნობა გამოაჩინეს უძველესმა ბოროტმა ქმნილებებმა...არ იქნებოდა გასაკვირი ზეციდან ვინმე დახმარებოდა ლუციფერს მაგრამ თავად ჯოჯოხეთიდან ორად გაიყო დემონები, თავად მიწისქვეშა სამყაროდან,,,რა გამოდის რომ??ყველაზე საშინელ და ბოროტ ქმნილებასაც აქვს რაღაც გრძნობა ??ნუთუ ასეა ??ნუთუ ყველა იმსახურებს პატიებას და თითო შანს ??)
- დანტე თქვენ მე (რასპისარდი დაფრთხა და შაითანს გადახედა) შაითან ისინი ბრძანებლის შვილები არიან, იქნებ არ ღირს ომი
- რასამბობბ ??რასააამბოოოოობ ?? (ღრიალებდა შაითანი და ნელნელა დემონის სახეს იღებდა) მოღალატეები არიან მოღალატეები ისინიც უნდა დაისაჯონ
(აუღელვებლად იდგა ლუციუსის მხარე და შაითანის მოქმედებას ელოდა, ბაირონმა ნიღაბი მოიხსნა და თვალით ანიშნა დანარჩენბს ჟანეტი უკან დაეყენებინათ, ასეც მოიქცნენ უკან დაიყენეს დამფრთხალი გოგონა და ისინი გადაეფარნენ, ჟანეტი სასოწარკვეთილი ხან რომელს უყურებდა ხან რომელს და გულში წარმოთქვამდა
"მამაო ჩვენო რომელი ხარ ცათაშინა
წმიდა იყავნ სახელი შენი
მოვედინ სუფევა შენი.."
დეამიონი ლუციფერ სუკან ამოუდგა და ჩუმად უთხრა
- მაშინ ბავშვები ვიყავით ლუცი, მე გაპატიე
(ძმის სიტყვებმა თითქოს გაათამამაო, ახლა საოცრად მოუნდა დედამიწაზე დარჩენა საოცრად მასთან და ჟანეტთან ერთდა ყოფნა მოუნდა და მეტი არაფერი სხვა, საითანის გარდაქმნას არ დალოდებია ისე იწყო თავად წარმოქმნა, თვალები ჩაუწითლდა, ძარღვები დაებერე, სიმაღლეში ზრდა დაიწყო და ყველაზე მთავარი შავმა უზარმაზარმა ფრთებმა იწყო ზრდა, სახეზე სამმა არსებამ გადაურბინა თავდან წითელმა მრისხანება და ბრაზი დაეტყო სახეზე უწინდელ სიმპატიურ ლუციფერს რომლის ადამიანობაც თანდათან ქრებოდა, შემდეგ ღია ყვითელი გამოესახა სახეზე-დაუნდობლობის და სიბოროტის ელფერმა გადაკრა და ბოლო სგაშავდა ... აი აქ კი უკვე ყველაფერი უთქმელად მისახვედრია ... 6 ფენიანი ფრთები წამოეზარდა და ყველა განერიდა რომ არავის მოხვედროდა მისი ბასრი და მჭრელი შავი კუპრივით ფრთბი, ჟანეტი უბრალოდ ისგა...მეტი არაფერი ხდებოდა მის სხეულში, არც სუნთქვდა არც მოძრაობდა, უბრალოდ ასე იდგა...მხოლოდ იდგა, გაოგნებული გაოცებული, შეშინებული ი დგა და უყურებდა მის საყვარელ კაცს რომელსაც ადრტე სთხოვდა მანახე როგორი ხარო, ახლა სადაციყო წაიქცეოდა ისე ეშინოდა და ერთიანად სულ ცახცახებდა...ლუციფერმა არაადამინური მხეცსი ხმით დაიღრიალა და გარდაქმნა დაასრულა მას ჯერ რუტასი და კასია მიყტვნენ შემდეგ დეამინმა დაიწყო გარდაქმნა, მალკოტი, ბაიაზისი მას შაითანის ხალხი მიჰყვა, შემდეგ იალდავაოფი ბოლდერი ... დანტე, ცოტახანში კი ვერსად ნახავდი სულიერს, ხორციელს, ადამინურს იმ საოცარ ადგიალს საადაც სულ რაღაც 10 წუთის უკან სიცოცხლე დუღდა, ახლა ყველაფერი სიბნელეს და ბოროტებას მოეცვა, არსად ჩანდა ადამიანობის განსახიერება, მხოლოდ რაღაც საოცრად მახინჯ ტიტანებს თუ ბოლომდე ჩაუყვებოდი იქ იდგა ოქროსფერ თმიანი საოცრად ლამაზი გოგონა რომელიც გულში ერთსა და იმავეს იმეორებდა
"მამაო ჩვენო, რომელი ხარ ცათა შინა
მამაო ჩვენო, რომელი ხარ ცათა შინა
მამაო ჩვენო, რომელი ხარ ცათა შინა "
ირგვლივ ყველაფერი შავი იყო, შავ ფერ სმოეცვა არემარე, ვეღარსად მნახავდი იმ ნათელ და ლამაზ ფერებს ორიოდე წუთის წინ სიცოცხლის სურვილს რომ გაგაიძლიერებდა კაცს, მწყურვალს წყალს რომ საერთოდ დაგავიწყებდა და მშიერს დაგაპურებდა, მომაკვდავს სამოთხეს მოგანდომებდა და ბოროტს სიკეის ჩადენას, ახლა მხოლოდ არაბუნებრივი ხმები ისმოდა, ახლა მხოლოდ მხეცები...ნადირები...არაადამიანები იკვლევდნენ ერთმანეთის დასახიჩრებით გზას და წინ მიილტვოდნენ, ტყეში ჯერ ვიკი შემდეგ კი ემეტი შემოვარდა და ჟანეტს თვალებით ძებნა დაუწყეს, ვიქტორიამ პირველი ვინც ამოიცნო ლუციფერი იყო, შავი უზარმაზარით ფრთბით იცნო...ეს სანახაობა ხომ ერთხელ უკვე ნანახი ჰქონდა ახსოვს რა სჭირად ორი დემონი რომ ჩხუბობდა და ახლა ასობით იყვნენ, ჟანეტი წარმოიდგინა და ტანში გასცრა მის სახის წარმოდგენაზე, ამდენ დემონში იცნო დეამინიც რომელიც ძმის დასაცავად კლანჭები გამოეყო და დაუნდობლად იქნევდა სასწაულად დიდ ბრჭყალებს, კუდს რომელზეც უამრავი ეკლაი იყო რამდნეიმე მათგანს ყელიც გამოჭრა...წამით დეამინიც შეჩერდა და მათ ერთმანეთსი მზერა დაიჭირე...თუმცა მხოლოდ წამით, დეამინმა თვალი აარიდა და ცეცხლის ბურთბს დაუწყო აცილება...)
- ჟანეტ ჟანეტ (მივარდა გოგონა დაქალს და სახეზე ხელებს უსმევდა)
- შოკშია ვიკი (მშვიდებდა ემეტი)
- ჟანეტ ძვირფასო ყველაფერი კარგად იქნება
(თუმცა ოქროსფერ თმიანი ხმასარ იღებდა და ჩუმად კვლავ ლოცვებს ბუტბუტებდა, საზარელი სანახაობა იყო, მიწა დასკდა...ჭექა-ქუხილი გაძლიერდა, მიწისძვრა დაიწყო, არაადამიანური ხმებით გამეტებით კლავდნენ დემიონები ერთმანეთს და ფერფლად იქცეოდნენ მოკლული დემონები, ქარს მიჰქონდა და ჰაერში იფანტებოდა ამან უფრო დააფრთხო ვიქტორია და ემეტს გაოცებულმა გადახედა)
- ისინი კვდებიან ემეტ ??
- ისედაც დემონები არიან ამიტომ ვეღარ მოკვდებიან უბრალოდ ქრებიან და აღარ იარსებებნ
(გული მიეწურა, ერჩივნა სცოდნოდა დეამინი ისევ იმ წყეულ ადგილას იტანჯებოდა ვიდრე საერთოდ გამქარლიყო, შაითანი ულმობლად უსწორდებოდა ლუციფერის ხალხს და გზას ისე მიიკვლევდა ლუციფერისკენ, ყველაფერი დასასრულსიკენ მიემართებოდა, შაითანის ხალხი აშკარად ჯობნიდა დანარჩენებს)
- ჯანდაბაა ემეტ (უკვე ტირილისგან იღვრებოდა ვიქტორია) ემეტ რა ვქნათ შენ ხომ წაგიკითხავს ბიბლია ემეტ (აჯანჯღარებდა ემეტს ვიქტორია)
- ამის დედაც არ ვიცი არ ვიცი (ხელებს თავზე იჭერდ აემეტი და ნერვიულად უყურებდა დეამინს რომელსაც 4 მახინჯი არსება ანაწევრებდა)
- ემეტ მოკლავეეენ ემეტ (ყვიროდა ვიკი და ცდილობად ლუციფერისთვის რომელიც შაითანს შებმოდა ხმა მიეწვდინა)
- ლუციფეეეეეეეეეერ, ლუციფეეეერ დეამინიიი (თუმცა ამაოდ, ქვეყანა იქცეოდა ამდენი საზარელი ხმის გადაფარვა შეუძლებელი იყო, ვიქტორიამ ხელები აიფარა სახეზე და ჩაიკეცა თუმცა ახლა ჟანეტმა ხმამაღლა და გარკვევით დაიწყო)
- მამაო ჩვენო, რომელი ხარ ცათა შინა
წმიდა იყავნ სახელი შენი
მოვედინ სუფევა შენი
იყავნ ნება შენი ვითარცა ცათა შინა, ეგრეცა ქუეყანასა ზედა
პური ჩვენი არსობისა მომეც ჩუენ დღეს
(ლოცვაზე დემონებმა ღრიალი დაიწყეს და ხელები ყურებზე აიფარეს, ყვიროდნენ სასწაული ხმით და გაჩერებას ითხოვდნენ, ყველა ჩაიკეცა და სხვადასხვა ხმებზე იწყეს მოთქმა,ა ამზრზენ სიტყვებს იშველიებდნენ უფლის გასალანძღად და მოიხოვდნენ ლოცვის შეწყვეტას, ამით გათამამებულებმა ვიკიმაც და ემეტმაც დაიწყო ლოცვა ბოლო ხმაზე)
- და მომიტევენ ჩვენ თანანადებნი ჩვენნი, ვითარცა ჩვენ მივუტევებთ თანამდებთა მათ ჩვენთა
და ნუ შემიყვანებ ჩუენ განსაცდელსა
არამედ მიხსენ ჩუენ ბოროტისაგან
ამინ !!
( ზეცამ ერთი სასწაულად დაიგრუხუნა და გაიხსნა, სეტყვა წამოვიდა და იამზე ძლიერი ქარი ამოვარდა ვიდერ წინათ, ტორნადო დატრიალდა და ყველა დემონი ერთად მოახვედრა შიგნით, ლუციფერმა წმაით მოასწრო ჟანეტისთის შეხედვა, ვერ გაიგონა ქალმა მისი სიტყვები თუმცა ტუჩების მოძრაობით მიხვდა რაც უთხრა ლიცუსმა)
- მიყვარხარ..
- ლუციფეეეერ, ლუციფეეეეეეეეეეეეეეეერ (სასოწარკვეთილი ყვიროდა ჟანეტი) არ მიმატოვო ლუც...თუმცა ყველაფერი უმალვე დასრულდა და გაქრა
....




.....................................................................................
(თავი სტკიოდა და გვერდებში დაბეჟილობას გრძნობდა, ფეხების აწევა უნდოდა თუმცა ვერ მოახერხა, ჯერ ერთი თვალი გაახილა შემდეგ მეორეს გახელა სცადა...როგორც იქნა მეორეც გაახილა, ყველაფერი თეთრი იყო, ბუნდოვანი და გაორებული...მხოლოდ ოცნაური ხმები ესმოდა...ტირილნარევი თან სიცილნარევი ვერ გაეგო ვინმე იცინოდა თუ დასცინოდა)
- დეამინ, დეამინ გონზე მოხვედიი დეამინ (ახლაღა იცნო პატარა სიფრიფანა ვიქტორია რომელიც კიდევ უფრო გამხდარიყო და დაპატარავებულიყო, გვერდით ჟანეტი ედგა..ღმერთო ჟანეტი ?რა სჭირდა ჟანეტს??თვალები გაყავისფრებოდა და უპეები ჩავარდნოდა...სევდიანად უღიმოდა მამაკაცს...აქ რაბ მინდა ?რა მინდა აქ?ფიქრობდა დეამინი და გონება ნელნელა იაზრებდა ყველაფერს, უცბად ჩამწყდარი, გამომშრალი ხმით იკითხა)
- ლუციფერი ?
- ის ... (ძლივს მოაბა ამ ერთ "ის"ს თავი ვიქტორიამ დაჟანეტს გადახედა რომელმაც ცრემლები გადაყლაპა...)
- არაა, არააა ჩემი ძმა ჩემი ძმაააა (ყვიროდა მხეცის ხმით დეამინი) ჩემი ძმააააააააა ლუციუს (ბოლოს ექიმებმა რაღაც ნემსებით გააბრუეს და ცოტხანს ძილს მიეცა დეამინი...14 დღე გავიდა...ტანჯული 14 დღე რაც დეამინი უგონოდ იყო, ლუციფერი გაქრა...აღარც მალკოტი ჩანდა, თითქოს ყველაფერი სიზმარი იყო, თითქოს ყველაფერი მიწამ ცაყლაპა. ლუციფერის არავინ არაფერი იცოდა..არავინ !! თავად ეშმაკმაც არიცოდა სად იყო ლუციფერი, დეამინის ტკივილნარევი ღმუილი აკრთობდა საავადმყოფოს და თავად ჟანეტსაც...დეამიინი ადამიანი გახდა, ადამიანი იყო...მას ბედისწერამ შანსი მისცა, მისცა და ახლა ადამიანია არანაირი ზებუნებრივი ნიჭით დ ადემონური ძალებით, ის ადამიანია და ლუციფერი ?ისევ ლუციფერზე მისდიოდდა ფიქრები ჟანეტს და ტკივილს თვითგვემამდე მიჰყავდა)
- როგორაა ? (ყავა მიაჩეჩა ვიქტორიას ჟანეტმა)
- ადამიანობას ეგუება (გაეცინა ვიკის)უჭირს მაგრამ ისწავლის ნელნელა
- რას აპირებთ თქვენ ??
- დავეხმარები რომ უკეთსი გახდეს, რომ ის ტკივილი დავავიწყო ყველანაირად დავეხმარები ჟან, ჩვენ რაღაც გვაკავშირებს რაღაც სულიერი...ემეტს რაც შეეხება ცოტადრო მინდა საერთოდ რომ გავერკვე რა ხომ გესმის??ემეტს ვთხოვე ცოტახანს მაცადოს რომ გავიგო რა მინდა
- დეამინს სჭირდები ვიკი
- ვიცი და მე მას არასოდეს მივატოვებ (ყალბი ღიმილით გაიღიმა ჟანეტმა, იმიტომ არა რომ არ უხაროდა დეამინის ამბავი...უბრალოდ ეგონა...ბოლომდე ეგონა ლუციუსი ის..აქ..დედამიწაზე..ხომ გესმით ?)

.......................................................................................
(14 დღის შემდეგ გაახილა მანც თვალები და ისიც თეთრ ოთახში თეთრებში ჩაცმული იწვა, ზანტად წამოდგა და მიმოიხედა, აქაურობა საგიჯეთს უფრო ჰგავდა ვიდრე ჯოჯოხეთს ... )
- გაგიღვიძია (თბილად გაუღიმა ასევე თეთრებში ჩაცმულმა მამაკცმა ლუციუსს, რომელსაც პატარა ოფროსფერი გვირგვინი ედგა თავზე და ულამაზესი ფრთბი გაეშალა...გაგიკვირდებათ და...)
- მიქაელ გაბრიელ? (აღმოხდა ლუციუსს) მოვკვდი ??
- თითქმის აბა რაგითხრა (კვლავ თბილად გაუღიმა ანგელოზმა)
- რამოხდა ?
- დიდი აურზაური გამოიწვიე დიდი სტეფან, თუმცა სამოთხე დემონებით გაგვივსე რაც სასიამოვნოა
(კვლავ ის თბილი ღიმილი)
- რაა ? (გაოცდა ლუციუსი)
- ხოო ბაიაზიდი, მალკოტი, დანტე რატომღაც უფალმა ასე ინება შენ მათში სიკეთის მარცვალი დათესე სტეფან, ისინი შენ დაგეხმარნენ და ჩვენ მათ ვაპატიეთ (ისევ გაუღიმა ანგელოზმა)
- რასამბობ ??ანუ ისინი ? (გაეღიმა ლუციუსს) მოიცა ჩემი ძმა?სადაა ჩემი ძმა??(ანერვიულდა მამაკაცი)
- ხო ისინი შეწყალებულ იქნან ისევე როგორც შენ სტეფ და ისევ როგორც შნი ძმა(ისევ საოცრად თბილი და მეგობრული ღიმილით გაიღიმა მიქაელ-გაბრიელმა და ნელნელა გაქრა, ასე თეთრი ოთახიც გაქრა და ლუციუსიc მათ მიყვა...უცბად დედამისის მოკრა თვალი ყვავილების გვირგვინი ედგა თავზე და საოცრად მომაჯადოვებული ღიმილით უღიმოდა შვილს, - დედაა, წარმოთქვა მამაკაცმა..ხედავდა მამაისს სიბნელიდან რომ უახლოვდენბოდა თუმცა ლუციუსი შორდებოდა..ის კი მოდიოდა მოდიოდა..ესმოდა თოთო ბავშვის ტირილი, ტრიალებდა, ჟანეტი..დეამინი...ხმები, დამიბრუნდი, დამიბრუნდები...-ძმაოოო, ვიქტორია...დედამიწა, ზეცა, ჯოჯოხეთი და უცბად ლუციუსიც ქაოსს შეერია)
- ფრთხილად შენ რაგაუბერე ??? სიკვდილი გინდა ? (მანქანიდან ლუციფერს მოხუცი ტაქსისტი გადმოუხტა და ყვირილი დაუწყო, ლუციუსი იმდენად დაიბნა ენა ჩაურდა და პასუხი ვერ გასცა)
- მე მე (თან არემარეს ათვალიერებდა და არ სჯეროდა ნანახი)
- იდიოტი (ჩაიბურტყუნა კაცმა და მანქანაში ჩაჯდა)
- შენ რა პირველ დღესვე სიკვდილს აპირებდი ?? (სიცილზე იცნო სიფრიფანა ვიქტორია და გზის მეორრე მხარეს ვისკის ჭიქებით აყუდებული დეამინიც დალანდა...ხო ვისკის ჭიქებით, მობოდიშების ტოლფასს უდრიდა...ადრე მანარ დაუმსხვია ჭიქები ?როდესაც სახლი გაუნადგურა??ახლა დაბნეულობისგან კინაღამ მეორე მანქანამ გაიტანა ლუციუსი, ბედნიერი და თან დამფრთხალი უყურებდა ძმას)
- ნუთუ აქაც ჩემი ძმა უნდა იყო??(ვითომ გაბუტულმა ჩაილაპარაკა სინამდვილეში კი ტუჩი სკუთხე ჩატეხა)
- ვერ მომიშორებ (თვალი ჩაუკრა დეამინმა)
- მადლობა მადლობაააა (ლუციუსმა ცას ახედა და პირჯვარი სამჯერ გადაიწერა, - დაე იყოს ნება შენი, ისე უცინოდა ზეცას თითქოს ღმერთს ხედავდაო..ან იქნებ ხედავდა კიდევაც რა ვიცით ჩვენ ... გაბადრული შემობრუნდა და ოქროფერთმიან ცისფერთვალება გოგონას შეასკდა, გოგონამ ფართოდ და თბილად გაუღიმა და მომნუსხველად წარმოთქვა)
- კეთილი იყოს შენი ფეხი დედამიწაზე, ლ უ ც ი ფ ე რ !!
.................................................................










დავასრულეეეეე მოვრჩიიიიი, დიდი იმედი მაქვს რომ მოგეოწნებათ მინოდა ძალიან ბანალური არ ყოფილიყო, ამიტომ ვიკი და დეამინი ერთად არ დამიტოვებია როგორც წყვილი არც ზედმეტად გამიბანალურებია და "მიყვარხარ ჩემო სიცოცხლე სიყვარულო ერთადერთო" გამომიყენებია :დდ ჩემი ყველა მოთხრობა რაღაცის შეგონებით სრულდება და მინდა ესეც ასე გაიგოთ და არა პირდაპირ დემონები და ეშმაკები არ წარმოიდგინოთ, მინდა ერთმანეთის პატიება და სიყვარული დამენახებინა ამ მოთხრობით და იმედი მაქვს მოვახერხე, ყველა ადამიანი იმსახურებს მეორე შანს და იცოდეთ ადამიანები ცუდები არ იბადებიან მათ რაღეები ან ვიღაცეები ხდიან ასეთებს ძალიან ვეცადე დემონები და ჯოჯოხეთი ზედმიწევნით ამეხწერა ამისთვის რელიგიური წიგნებიც კი ვიკითხე :დ ძალიან ნუ გამაკრიტიკებთ ვიცი ბევრი შეცდომა მაქვს, მიყვარხართ