უკვე საკამოდ გვიანი იყო და სახლში დაბრუნების დროც მოახლოვდა.
- სასტავ წავედით, გართობას ჩემთან ვაგრძელებთ. ( ნატა )
- ანუ ვათენებთ? ( თოკო )
- Yees ძალიან კარგი ეს დღე ასე რომ არ სრულდება, მალე მოვიხოდეთ და წავედით. ( ჯეკო )
მანქანისკენ მივდიოდი უცებ ვიგრძენი, რომ უკან ვიღაც მომყვებოდა, ეს ლუკა იყო.
- რას იტყვი ტო მგონი კარგად გავერთეთ. ( ლუკა )
- კი თუ არ ჩავთვლით იმას, რომ რამის დავიხრჩე.
- ისევ თავიდან იწყებ. ( ლუკა )
- კარგი, ხო ვხუმრობ მართლაც კარგი დღე იყო.
ამ დროს დანარჩენებიც გამოჩნდენ.
- ბიჭო შენ დაჯექი საჭესთან რა ძმურად. ( ჯეკო )
- ბეზ პრობლემ, მომეცი გასაღები.
- ყველა თავის ადგილას თუ ადგილებს ვცვლით? ( თოკო )
- ყველა თავის ადგილას. ( ნატა )
ნატა და ჯეკო უკან ჩასხდნენ, მეკი ისევ ლუკასთან დაჯდომა მიწევდა.
- თუ ჩემს გვერდით არ გინდა უთხარი თეკოს და დარწმუნებული ვარ დიდი სიამოვნებით გაგიცვლის ადგილს. ( ლუკა ) ღიმილი )
- ისევ სისულელეს ამბობ, მოკეტე და მანქანა დაძარი.
მუსიკას ავუწიეთ, სიჩქარე თანდათან მატულობდა, გზებზე საშინელი მოძრაობა იყო ამიტომ ძალიან მეშინოდა.
- იქნებ სიჩქარეს დაუკლო?
- ხომარ გეშინია? ( ლუკა ( ღიმილი )
- არა არ მეშინია ლუკა უბრალოდ უკეთესი იქნება თუ სიჩქარეს დაუკლებ.

მიყურებდა და უაზროდ მიღიმოდა, სიჩქარესკი უფრო და უფრო უმატებდა.
- რას აკეთებ? წინ იყურე.
- ახლა გეშინია? ( ლუკა )
- არა არა და არა ყველაზე დიდი იდიოტი ხარ, დღეს საკმარისად შემეაშინე გაჩერდი გთხოვ.
- თუ მთხოვ, კარგი. ( ლუკა )
სიჩქარეს დაუკლო შემმომხედა და გამიღიმა. ზოგჯერ მგონია რომ ლუკასთვის მართლაც მნიშვნელოვანი ადამიანი ვარ ზოგჯერკი ვგრძნობ, რომ მისთვის არაფერს წარმოვადგენ, მისი საქციელები და სიტყვები ძალიან მაბნევს არვიცი რა უნდა ანდაც რის მიღწევას ცდილობს. სახლს ისე მივუახლოვდით ვერცკი მივხვდი.
- მოვედით. ( ჯეკო )
- ვა თეკო და თოკო უკვე მოსულან. ( ნატა )
მანქანიდან გადმოვედით და სახლში შევედით.
- როგორციქნა მოაღწიეთ სახლამდე. ( თეკო )
- ჰაჰა ხო მანქანაში დაბრკოლება გვეჯდა, რომელსაც ძალიან ეშიონდა სიჩქრის ამიტომაც ნელა მომიწია ტარება. ( ლუკა )
ეს უაზრო იუმორი მკლავს მანადგურებს, ლუკას ასეთ პაზუხზე ნერვები მომეშალა ამიტომ ზევით ასვლა ვამჯობინე და აივანზე გავედი ამ დროს ჩემი ტელეფონის ხმა გავიგე, ეს დემეტრე იყო სულ დამავიწყდა, რომ მისთვის უნდა დამერეკა.
- დემე.
- ჩემი დაიკო რომ იცოდე როგორ მენატრები. ( დემეტრე )
- მეც ძალიან მენატრები, როგორ ხარ?
- მაგარი საკაფიოდ, შენ რას შვრები? მოგწონს მანდ ყოფნა? ( დემეტრე )
- კი დღეს ძალიან კარგი დღე იყო, მარა ძალიან დავიღალე.
- თუასეა მიდი დაისვნე ხვალ შეგეხმიანები. ( დემეტრე )
არ მითქვავს, რომ გართობა ისევ გრძელდებოდა ტკბილი ძილი ვუსურვე და ტელეფონი გავთიშე ცოტახანიც და მეგობრებს შევუერთდებოდი რამდენიმე წამში ვიღაცის ხელი ვიგრძენი რამაც ძალიან შემაშინა.
- ისევ შეგაშინე. ( ლუკა )
თვალებში მიყურებდა და იღიმოდა.
- არ გელოდი.
- პირველად, რომ შემოგხედე გავიფიქრე ( ლუკა )
- გაიფიქრე ეს ლამაზი გოგო ვინააო ხო.
- ჰაჰა ეს მგონი მე ვიყავი. ( ლუკა )
- კი შენ იყავი.
ვუყურებდი და უაზროდ ვუღიმოდი, თვალს ვერ ვაშორებდი რაც უფრო დიდხანს ვუყურებდი მით უფრო ვიძირებოდი მის მწვანე თვალებში თითქოს ლუკაც ასე იყო და ისიც იმავეს გრძნობდა რასაც მე, მაგრამ მოულოდნელად მოულოდნელი კითხვაც გაჩნდა.
- ყავას გამიკეთებ? ( ლუკა )
- რა?
თავი დახარა და სიცილი დაიწყო.
- კარგი ხო ვიხუმრე, ნეტავ შენი სახე დაგანახა. ( ლუკა )
- იდიოტი ხარ, თვალებში მიყურებ და ყავაზე ფიქრობ.
- უბრალოდ რამდენიმე წუთი ზემდეტად სეროზულად მომეჩვენა და ვიხუმრე ტო ( ლუკა )
- ჰაჰა, ისე მართლა კარგი იქნებოდა ახლა ყავა.