რომ გითხრათ ანის შოპინგი უყვარს მეთქი მოგატყუებთ, მთელი დღე მაღაზიებში დადიოდნენ თუმცა ანის მოსაწონი კაბა ვერ იშოვეს. ბოლოს რომ დაიღალნენ სახლში დაბრუნდნენ. სახლშიც ვერაფერი იპოვეს ანი კიუტად იქნევდა თავს ყველა კაბაზე: -ეს ძალიან მოკლეა, ეს გრძელია, ცუდი ფერია, ცუდი დეკოლტეა, ძაან ამოღებულია, რასგავს, კარგია მაგრამ მე არ მომიხდება. - ასე გრძელდებოდა, სანამ კარზე არ დარეკეს. ანი უცებ წამოხტა და გააღო.
-ანი ახვლედიანი ბრძანდებით?
-დიახ მე გახლავართ.
-ეს თქვენთვისაა. - უთხრა და ყუთი გამუწოდა.
-ვისგანაა?
-ბოდიშით, გამხელა არ შემიძლია.
-კარგით. მადლობა.
-არაფერს. ნახვამდის.
-ნახვამდის. - დაემშვიდობა და კარი დახურა. ყუთი ოთახში შეიტანა და გახსნა. გაოცებული უყურებდა ლურჯ კაბას, შემდეგ ბარათი შეამჩნია და გახსნა:
-იმედია მოგეწონა, გამიხარდება ამ კაბაში თუ გნახავ დღეს.....
საოცარი სითბო ჩაეღვარა ანის, ალბათ გაინტერესებთ რატომ, თვითონააც ვერხვდება, უბრალოდ მასთან ერთად ყოფნა, მასთან ერთად სიცილი, ჩხუბიც კი დიდ სიამოვნებას გვრის. კაბა ძალიან მოეწონა, მაშინცე ჩაიცვა. ელენე და ნანკა კი გამოებულნი უყურებდნნე, მემგონი პირველად ხედავდნენ კაბაში. ძალიან ლამაზი იყო ანი, მაკიაჟიც გაუკეთეს თმები ლამაზად დაუხვიეს. საოცრად მომაჯოდოებე თაფლისფერ თვალებს ახამხამებდა და მის ანარეკლს სარკეში უყურებდა. ძალიან მოეწონა მისი თავი, მასაც არ გაეგო რატო არ იცვამდა ადრე კაბებს. კაბას ღრმად თუმცა ძალიან ორიგინაურად ჰქონდა ზურგი ამოღებული.
-მოკლედ რა როგორ გეტყობა ჩვენიანი რო ხარ რა, მაინც გენეტიკა რა არის. - იცინოდა ელენე და გვერდით მყოფეფსაც ამხიარულებდა.
-აბა ნუ იტყვი.
-უი ანი სულ დაგვავიწყდა ჩვენ დღეს საღამოს უნდა გავფრინდეთ, სასწრაფოდ დაგვიბარეს, მე რაღაც საბუთები მაქვს მოსაგვარებელი გერმანიაში და ელენეც რომელიღაც სპეკტაკლში მიიწვიეს, კარგი შემოთავაზებაა და ბარეღამ გამომყვება. აუ ბოდიში რა აუცილებელი რო არ იყოს არ წავიდოდით.
-ანუ ანი ბოდიში რა უბრალოდ მართლა კარგი სპეკტაკლია, და ჩემ მომავალ პროფესიას ძალიან დაეხმარება განვითარებაში.
-დავაით ახლა ბარგი ჩაალაგეთ და მოძუძგეთ. რას მებოდიშებით, რამეს ხოარ მიარტყით თავი. პირველად მიდიხართ თუ უკუნასკნელად რამოხდა მერე. კაბაში მნახეთ და დავაით ახლა აქედან 20 წუთში ბარგებით დამხვდით. - სერიოზულად დაასრულო მონოლოგი ანიმ თუმცა ბოლოს მაინც სიცილი აუტყდა. მართლაც მალე ჩაალაგეს ბარგი, ანიმ გამოიცვალა მანქანით მიიყვანა აეროპორტში და სახლშიც დაბრუნდა. ყავა დალია, უკვე 9იყო ამიტომ უცბად ჩაიცვა, კიდევ კარგი მაკიაჟი და თმები ისევ მყობრში ჰქონდა. ლიზასთან დარეკვას აპირებდა როდესაც ზარი დარეკეს. ანი სიხარულით წამოფრინდა სკამიდან, ალექსანდრე ეგონა თუმცა კარი როდესაც გააღო ღიმილი სახეზე შეეყინა:
-შენ
-დიახ მე
-როგორ
-როგორ ვბედავ?
-....
-როგორ ვბედავ აქ მოსვლას? მე ხომ საზიზღარი ადამიანი ვარ არა რომელმაც სიცოცხლე და ბავშვობა გაგიმწარა. - ბოროტულად იღიმოდა.
-არ შემომიშვებ?
ანიმ სწრაფად დაუკეტა კარი ცხვირწინ, უცბად ჩაკეტა. ოთახში ავარდა, თავის დაწყნარებას ცდილობდა.
-მაინც ვერავინ გიშველის საყვარელო. ჯობია მოემზადო. - ამ დროს მინის გატეხვი ხმა იყო, მიხვდა ანი რომ გიორგი უკვე სახლში იყო, თავი ხელში აიყვანა და მოემზადა. ამ დროს ოთახის კარიც გაიღო და საზიზღარი ღიმილით შემოვიდა გიორგი.
-რაო მოგენატრე პატარავ? ვიცი დიდი ხანი ვიყავი ციხეში და ვერ გინახულე მაგრამ ეხლა ყველაფერს გამოვასწორებ. - წინ წაიწია გიორგი.
-არ მომეკარო, გადრთხილებ არ მომიახლოვდე. თორემ განანებ, გესმის მწარედ დაგიჯდება ყველაფერი. ისიც მეყოფა რაც გამიკეთე, ვერ დაკმაყოფილდი?
-ვერა რადგა მაშინ საწადელს ვერ მივაღწიე ეხლა კი კარგი დროა რომ ეს შევცვალო.
გიორგი ჯერ კიდევ ვერ აცნობიერებდა რომ ანი გაზრდილი იყო, ის ისევ პატარა ბავშვი იყო, რომელსაც ერთი ხელის მოსმით გაუმკავდებოდა. დარტყმა სხადა თუმცა ანიმ მისი დარტყმა მოიგერია და მუცელში მაგრად ჩაარტყა.
-ყველაფერს განანებ, რაც გამიკეთე გესმის? არაფერს გაპატიებ. ყოველ წუთს გაზღვევინებ, იმ წუთებს რომელშიც ვიტანჯებოდი, რომელიც შენ არც კი განაღვლებდა.
ურტყამდა და ურტყამდა ანი არ ჩერდებოდა.
-რა გეგონა, რომ გამოხვიდოდი მოუმზადებელი დაგვხვდებოდი. უცბად შემეშინდებოდა შენი და ვერ გაგიმკავდებოდი? მაგასაც ვნახავთ, ნაძირალა გარეწარო.
ეუბენბოდა და თან ფეხხებს ურტყამდა, თუმცა გიორგი გონებამახვილობა ვერ გაითვალისწინა, გიორგიმ სწრაფად დაიწირა ის, ხელები დაუჭირა და კოცნიდა. კისერში თუმცა ანი ვერაფერს გრძონდა ზიზღის გარდა, სწრაფადვე ამოარტყა ფეხებშუა ფეხი, ისარგებლა სანამ გონს მოვიდოდა გიორგი და ოთახიდან გავიდა, კიბეებზე აპირებდა ჩასვას თუმცა გიორგი გამოედევნა და დაიჭირა:
-ეხლა ვერსად გამექცევი პატარავ.
ანი ვერ მოძრაობდა გიორგის ისე მაგრად ეჭირა. ბოლოს ვერაფერს რომ გახდა იყვირა, თუმცა გიორგიმ ეგრევე პირზე ააფარა ხელი.
-არ გირჩევ. მწარედ ინანებ.
ანი არ დაუჯერა მაინც ცდილობდა ყვირილს, ბოლოს გიორგიმ ნემსი ამოიღო და გაუკეთა. ანი უცბად გაითიშა.
როცა გაიღვიძა სკამზე იყო დაბმული, თუმცა მისი სახლი რომ იცნო გულზე მოეშვა. ეს სიმშვიდე მანამდე გაგრძელდა სანამ გიორგი გამოჩნდა, მისი ამაზრზენი გამოხვედით ანადგურებდა ანის. ამ დროს ზარი დარეკეს, ალექსანდრე იყო თუმცა ანი ვერაფერს შვებოდა ვერ ყვიროდა, პირზე ბაწარი ჰქონდა. გიორგი კი ღიმილით უცქერდა და ყოველი წამით ტკბებოდა. ალექსნდრე არ ეშვებოდა რეკავდა და რეკავდა. ბოლოს იფიქრა თუ არ უნდა ვერ დავაძალებოდა წავიდა თუმცა მხოლოდ მანქანაში ჩაჯდა, აინტერესებდა ანი გამოიხედებოდა თუ არა. გიორგიმ წასულიაო იფიქრა და ანის მიუახლოვდა:
-რაო ასე ადვილად დაგტოვა პრინცმა?
-მმმმმ.
-რაო ხას ვერ ვიღებთო?
-მმმმ
გიორგი თანდათან უახლოვდებოდა ანი კი იძაბებოდა, ბოლოს მის სუნთვას გრძნობდა, ძალიან ეშინოდა თუმცა არ იმჩნევდა. ანი პირიდან ბაწრის მოგლეჯას ცდილობდა. ყველაზე საშინელი იყო როცა გიორგი კოცნიდა და არ ეშვებოდა. ბოლოს მოიხსნა და დაიყვირა, თითქოსდა ალექსანდრე ელოდა ამ ხმას უცბად შემოვარდა, ეს კარდრი რომ დაინახა გაცეცხლა გიორგის მივარდა და დაარტყა, ურტყა იქამდე სანამ გონება არ წაუვიდა, შემდეგ გაახსენდა ანი როგორ იყო და უცბად მივარდა. ხელები გაუხსნა და ჩაეხუტა. ანი ცრემლებს ვერ იკავებდა, მთელი ძალით ეხუტებოდა ალექსანდრეს და ვერ ჩერდებოდა.
-დაწყნარდი პატარავ, ყველაფერი დამთავრდა.
-მეშინია.
-არაფერია საშიში, მე დაგიცავ გესმის? - თვალებში ჩახედა ალექსანდრემ, ანიმაც თავი დაუქნია. მალე პოლიციაც მოვიდა, გიორგი აიყვანეს, ანიმ მოყვა თუ როგორ დაესხა თავს. ალექსანდრეს ეხუტებოდა და არცერთი უშვებდა ხელს. ალექსანდრემ მასთან წაიყვანა, სააბაზანო აჩვენა და ოთახიდან გავიდა. ანი წყლის ქვეშ ყველაფრის დავიწყებას ცდილობდა, მისი კოცნის მოშორებას თუმცა ის ადგილები ეწვოდა. ბოლოს გამოვიდა ალექსანდრე დახვდა, და ტანსაცმელი გაუწოდა.
-გოგოს არაფერი მაქვს მაიკა მაქვს თუმცა კაბად გექნება
-გმადლობ.
-კარგი გავალ თუ რამე დამიძახე.
-კარგი გმადლობ.
ანიმ უცბად გადაიცვა მაისური მართლაც კაბასავით ჰქონდა, დაწვა თუმცა ვერაფრით დაიძინა. ბოლოს ადგა და ალექსანდრესთან შევიდა:
-ანიი?
-გეძინა? ბოდიში კარგი გავალ.
-არა, დარჩი არმეძინა. ვერ დაიძინე?
-ვერა. - დასჯილი ბავშვივით იყურებოდა ანი.
-მოდი მომიწექი არ გიკბენ.
ანი უცბად შეწვა, საბანი ყეამდე აიფარა და თვალები დახუჭა. ხელები გაყინული ჰქონდა. ალექსანდრე უკბად ჩაეხუტა, მათი სუნთქვა ესმოდათ, სიამოვნებათ და ერთმანეთს არ უშვებდნენ. ბოლოს ორივეს ჩაეძინა.


....................

მაპატიეთ ვიცი ძალიან დავაგვიანე, უბრალოდ გამოცდები მაქვს და ვერ ვახერხებ დადებას, თან არ მინდოდა მისამშაბათებულად დამედო. იმედია მოგეწონებათ. მიყვარხართ <3 <3 <3