- იცოდე უმნიშვნელო შეხებასაცკი გიგრძალავ დადა დემეტრაძე. ( ნიტა )
- კარგად ჟღერს.
- როგორთუ კარგად ჟღერს? შენ სულ გადაირიე ხო, ვინ მოგცა ამდენის უფლება? ( ნიტა )
პასუხის გაცემას ვაპირებდი, რომ კარი გაიღო და ალექსანდრე გამოვიდა შეშინებული სახით.
- კარებში რატომ დგახართ? საერთოდაც ტელეფონი სად გაქვს ბიჭო. ( ალექსანდრე )
ჯიბეები შევიმოწმე შემდეგკი შეწუხებულმა ალექსანდრეს შევხედე.
- მანქანაში დამრჩებოდა, რა მოხდა?
ალექსანდრემ ნერვიულად დაიწყო სიარული, ერთ ადგილას ვერ ჩერდებოდა.
- დედაშენმა დარეკა, დადა არ მპასუხობსო. ( ალექსანდრე )
- რა უნდოდა? გიაზე ხომ არ გითხრა რამე?
ალექსანდრემ ღრმად ამოუსინთქა და როგორციქნა მოახერხა ხმის ამოღება.
- ბიჭო გია. ( ალექსანდრე )
- შენ ხომ არ გამოდებილდი ბიჭო, სწრაფად თქვი რა მოხდა?
- ძალიან ცუდად არის და გადარჩენის შანსი მხოლოდ ჩვიდმეტი პროცენტიაო. ( ალექსანდრე )
ვერ ავღწერ ამის გაგონებაზე რა დამმემართა, რამდენიმე წამში უკვე მანქანაში ვიყავი და საავადმყოფოსკენ მივდიოდი, დერეფანში გიჟივით შევვარდი და პალატისკენ წავედი.
- როგორ არის? რა ხდება? ნინო სად არის?
ექთანს უამრავი კითხვა დავუსვი, ქალმა ხმის ამოღება ძლივს მოახერხა.
- დამშვიდდით, მდგომრეობა სტაბილურია, ნინო ექიმის კაბინეტშია. ( ექთანი )
- მეღადავებით ტო, ჯერ მეუბნებით სიკვდილის პირას არისო ახლა მდგომარეობა სტაბილურიაო.
ექთანის პასუხს აღარ დაველოდე და კაბინეტში გიჟივით შევვარდი.
- დადა. ( ნინო )
ნინო ჩემსკენ წამოვიდა და ძლიერად ჩამეხუტა.
- რა ხდება? ამიხსის ვინმე?
- ახლა მთავარია სიმშვიდე შეინარჩუნოთ, ყველაფერი ბატონ გიაზეა დამოკიდებული ძლიერი უნდა იყოს, რომ ეს პერიოდიც გადაიტანოს, გადარჩენის შანსი მცირეა, მაგრამ მთავარია იმედი არ დავკარგოთ. ( ექიმი )
ნინო გარეთ გავიყვანე და ამ დროს ალექსადნრე, ლენა და ნიტაც გამოჩნდა.
- ნინო დეიდა როგორ ბრძანდებით? ბატონი გია როგორ არის? ( ლენა )
- მადლობთ შვილო, უკეთესად. ( ნინო )
ალექსანდრეს ვანიშნე გამომყოლოდა, ნინო კი გოგოებთან დავტოვე.
- მოკლედ, ამ დღეებში შეიძლება გერმანიაში მომიწიოს წასვლა.
- რა? გერმანიაში რა გინდა? ( ალექსანდრე )
- მამაჩემის პონტში, მის მაგივრად მე მოვაგვარებ ყველაფერს.
- მეც წამოვალ ბიჭო. ( ალექსანდრე )
- არა არა, შენ აქ დარჩები და სანამ დავბრუნდები ჩემს მაგივრად მიხედავ ყველაფერს, ზედმეტად სერიოზული სასტავი ყოფილა და სანამ წავალ მინდა, რომ ყველაფერი გავარვკიო მათზე.
- კარგი, გადავრეკავ და გავიგებ ყველაფერს. ( ალექსანდრე )
- არა მგონია შენი კონტაქტებით გერმანიაში რომელიღაც „ბანდის“ შესახებ ინფორმაცია მიიღო, მაგას თვითონ გავარკვევ შენკი გოგი მომიძებნე, წასვლამდე უნდა დაველაპრაკო.
- გოგი? რომელი? ( ალექსანდრე )
- მინდიაძე.
- ზაზას შვილი? მაგ ტიპის ნახვა რად გინდა? ( ალექსადრე )
- პრობლემის დასაწყისი სწორედ ეგ და მამაისია.
- ეგ როგორ? ( ალექსანდრე )
- კარგი ბიჭო ახლა ეგ მახსნევინე, გავდივარ და ცოტახანში დავბრუნდები.
ალექსანდრეს პასუხს არ დაველოდე და გოგოებთან მივედი.
- ნინო სახლში წადი და დაისვენე.
- არა შვილო, აქ ვიქნები მე არაფერი მიჭირს. ( ნინო )
- გიჭირს დედა გიჭირს, მეტი პრობლემები არ მინდა დამიჯერე და სახლში წადი, გიასთან მე ვიქნები.
ნინომ იცოდა, რომ ჩემთან მეორედ შეპასუხებს აზრი არ ჰქონდა ამიტომ ექიმის სანახავ წავიდა.
- გოგოებო რამდენიმე წუთით გავდივარ, შეგიძლიათ ჩემს მოსვლამდე აქ დარჩეთ?
სულ დამავიწყდა, რომ გოგები ჩემზე გაბრაზებულები იყვნენ, განსაკუთრებით ლენა - ბოლოს საშინლად ველაპარაკე და ცოტა ზედმეტიც მომივიდა.
- მხოლოდ ბატონი გიას გამო, შენი მიზეზით ერთი წამიც არ დავრჩეობოდი. ( ლენა )
ჩემი ბრალი იყო ლენას ასეთი საუბარი, მაგრამ მაინც არ მომეწონა მისი პასუხი.
- კარგი, წადით.
ლენას თვალი ჩავუკარი და დერეფანი სწრაფად გავირბინე, ალექსანდრე უკან გამომყვა.
- ბიჭო მესმის ახლა რა მდგომარეობაშიც ხარ, მაგრამ ასეთი სინაგლე რა საჭროა? საერთოდაც ეს ბოლო პერიოდი რა დაგემართა? ყველაფერზე ღიზიანდები და ყველას ზევიდან უყურებ, რა მოხდა დადა? ნიტას გამოჩენიდან ყველაფერი შეიცვალა, ბიჭებთანაც ისე ხშირად აღარ ჩნდები, ბოლოსდაბოლოს მითხარი რა პრობლემა გაქვს? ( ალექსანდრე )
- ახლა არა ძმაკაც, ცოტახანში დავილაპარაკებთ.


აბა როგორ მოგეწონათ ეს თავი? იმედია ისევ გამახარებთ თქვენი საყვარელი კომენატრებით და სწორი შეფასებებით ყველას ძალიან დიდი მადლობა ვინც ამ ისტორიას კითხულობს.