...ღამით გამეღვიძა,ოთახში საშინელი დახუთჲლობა იყო. შარვალი ამოვიცვი და აივანზე გავედი, სიგარეტს მოვუკიდე ტელეფონი მოვიმარჯვე და ძმაკაცს დავურეკე,მართალია ღამის ოთხი საათი იყო, მაგრამ ვის ანაღვლებდა...
-ბექა ჩემთან ამოხვალ?
-რა...ჰა... სად?-ტელეფონში მისი ნამძინარევი ხმა გაისმა
-ჩემთან ამოხვალთქო?-გავუმეორე კითხვა და აქ უკვე გამოფხიზლებულმა მიპასუხა
-რა იყო, მოგენატრე ცუნცულ?
-მორჩი ლაზღანდარობას და 10-წთ-ში შენი საჯდომი აქ მოათრიე-და ტელეფონი გავთიშე,აივანს ორივე ხელით დავეყრდენი და გრილი ნიავი ხარბად შევისუნთქე.
ცოტახანში კარი გაიღო და თვალების ფშვნეტით და მთქნარებით, ლუდის ქილებით ხელდამშვენებული ბექა შემოვიდა ერთადერთი არამიანი, რომელიც კარზე ზარს არასდროს რეკავს.
-მოვედი ძმაო,კარგად ხარ?
-კი შენ,როგორ ხარ?
-რავი მეც ვარ რა. რაშვები როგორ მიდის საქმეები სოფისთან?
-ძმაო,ძალიან გთხოვ,მაგ კა*პას სახელს ნუღარ ახსენებ
-კი,მაგრამ რამოხდა?
-დღეს შვუსწარი თუ,როგორ კოტრიალობდა ვიღაც ბიჭთან და აქეთ თავის მართლება დაიწყო,ვითომ არაფერი გაუკეთბია... ნუ მოკლედ დავშორდი...
-ჰოო ეგ ცუდია-თქვა ბექამ და დივანზე ჩამოჯდა ლუდის ქილმა მოიმარჯვა,მეორე კი მე გადმომიგდო
-შენ ზუსტად იცი,როდის, რა მჭირდება-ვუთარი და ცივი ლუდი მოვსვი
-აბა რისთვის გყავარ-თქვა და ფეხზე წამოდგა ლოგინის გვერდით ტუმბოზე ,დადებულ ჩემი და სოფოს პოტოს ხელი წამოავლო და გარეთ გაისროლა.
-ასე აჯობებდ -თქვა და ლოგინზე ჩამოჯდა,უცებ მოკეცილი ფურცლის ნაგლეჯი დაინახა ხელი წამოავლო და ზედ დაწერილ ნომერს და მისამართს დახედა
-გატყობ შემცვლელიც გიპოვია-თქვა და ჩიცინა
-რას გულისხმობ? ვინ შემცვლელი?-მივიხედე და დავინახე ის ფურცელი,რომელიც დღს ბარში ლიზას გამოვართვი
-კარგი,თუ ვერ ხვდები მაშინ მითხარი, ლიზა ვინ არის??
წუთით ჩავფიქრდი, თითქოს თავის გასამართლებელ მიზეზს ვეძებდი, შემდეგ თითქოს, რაღაც გამახსენდაო ბექასთან მივედი, ფურცელი გამოვართვი დავხედე და ვუთხარი
-ლიზა ისარის ვინც ახლა ყველაზე მეტად მჭირდება
ტელეფონი მოვიმარჯვე და ლიზას ნომერი ავკრიფე, თუმცა ბექამ შემაჩერა
-ჰეი..ჰეი... ძმაო რასაკეთ? საათს მაინც შეხედე ცოდვაა ახლა ეგ გოგო გააღვიძო
-არაუშავს ვეტყვი,რომ გამოვიდეს
-რომელი გოგო გამოვა ღამის ოთხ საათზე ბიჭთან შესახვედრად?
-შენ არ იცნობ ძმაო,ის აუცილებლად გამოვა,აი ნახავ
-მაშინ გამოდის სულელი ყოფილა
-კი თან მაგარი-ვუთხარრი და ლიზასთან გადავრეკე

********************
ღამით ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა, საათს შევხედე და ხუთი იყო დაწყებული, ,,ღმერთო ვინ უნდა რეკავდეს ამ დროს?,, გავიფიქრე ჩემთვის და ტელეფონს დავხედე. უცხო ნომერი იყო,სამწუხაროდ პირველ ჯერზე ვერ მოვასწარი პასუხი, თუმცა მეორედ რომ გადმორეკა მაშინ ვუპასუხე
-გისმენთ-ვუთხარი ნამძინარევი ხმით
-ბოდიში ,რომ გაგაღვიძე ლიზა-ტელეფონში მამაკაცის სასიამოვნო ბარიტონი გაისმა, ლიზამ იცნო ვინც იყო, რადგან მის სახელს მხოლოდ ის ერთადერთი ადამიანი ამბობდა ასე, თუმცა დასაზუსტებლად მაინც კითხვა დაუსვა.
-ვინ ხართ?
-აღარ გახსოვარ? დღეს ხომ ბარში შეგხვდი!
-ა... კი... გამახსენდა, რახდება მშვიდობაა, რატომ მირეკავთ?
-კი ყველაფერი კარგადა არის! უბრალოდ შენი ნახვა მინდა გამოხვალ გარეთ გელოდები?
-ღმერთო,თქვენ ახლა ჩემს სახლთან ხართ?-ვუთხარი გაოცებულმა
-კი და გელოდები,ხომ გამოხვალ ლიზა?
-დიახ!-ვუთხარი და ყურმილი გავთიშე. ანას გადავხედე, რომელიც მშვიდად სუნთქავდა,ლოგინიდან სასწრაფოდ წამოვხტი შორტი და მაიკა ჩავიცვი და გარეთ გავედი.
მანქანაზე მიყუდებული მამაკაცი დავინახე ,რომელიც სიგარეტს აბოლებდა და მისკენ წავედი მე, რომ დამინახა სიგარეტი გადააგდო და ხელები კერდზე გადაიჯვარედინა...
-გავისეირნოდ?-მკითხა მან და მანქანის კარი გამიღო.
-დიდი სიამოვენიბთ ვუთხარი მე და მანქანაში ადგილი დავიკავე. თვითონაც მოუარა და ჩაჯდა,რამოდენიმე წუთი ხმას არ ვიღებდით, თუმცა ასეთი სიჩუმე უხერხულობის შეგრძნებას მგვრიდა, ამიტომ ისევ მე ვამჯობინე საუბრის დაწყება
-თქვენ რამდენი წლის ხართ?
-მე 21 ვარ-მითხრა და მუსიკა ჩართო ,,kiss the rain,,-ის სასიამოვნო მელოდია გაისმა , ღმერთო როგორ მიყვარს ეს მუსიკა გავიფიქრე ჩემთვის და თვალები მივლულე.
-მოგწონს?
-ვგიჟდები-ვუთხარი და გავუღიმე.
-იცი... არ მეგონა თუ გამოხვიდოდი
-არც მე-ვუთხარი და გამეცინა
-და მაინც რატომ მენდობი? რატომმ გამოხვედი?
-იცი...არ მიყვარს ხალხს როცა გულს ვტკენ...
-კარგი...მაშინ მითხარი რა გიყვარს?
-ყველაზე მეტად?
-ჰო ყველაზე მეტად
-შოკოლადი-ვუთხარი მე და მის მწვანე თვალებს გავუსწორე მზერა
-მართლა?-მკითხა მან
-დიახ!-და მეტი დამაჯერებლობისთვის თავიც დავუქნიე
-შენ თუ იცი მე, რამდენი შოკოლადი მაქვს სახლში?
-მართლა?-გაოცება გამომესახა სახეზე...
-აჰამ თუ თანახმა ხარ შეგვიძლია წავიდეთ და გაჭმევ.
-რათქმაუნდა წავიდეთ-ვუთხარი მე და პატარა ბავშვივით ცქმუტვა დავიწყე.
მანქანა მოაბრუნა და ისევ უკან წამოვიდა
-ლიზა მომიყევი რამე შენზე , შენს მშობლებზე,მეგობრებზე.
-მშობლები? მე მხოლოდ დედა მყავს, მამა 13 წლის რომ ვიყავი მაშინ დავკარდე, ბევრი მეგობარი არ მყავს მხოლოდ ერთი,რომელსაც, რომ გაეგო რომ ამ დროს დამირეკე და გამოსვლა მთხოვე არ გამომიშებდა. თბილისში ცალკე ვცხოვრობ-ჩავუკაკლე ყველაფერი
-ანუ არავინ იცის, ეხლა სად ხარ ან ვისთან ხარ?
-ნწ...-და თავი გავაქნიე
თვითკმაყოფილმა ჩაიღიმა მამაკაცმა და სიჩქარეს მოუმატა კიდევ ვერ გაეგო, რატომ იყო ეს გოგო ასეთი, ბოლოსდაბოლოს მისი სახელიც არ იცოდა, თუმცა თვალდახუჭული ენდობოდა.
ცოტა ხანში სახლსაც მიუახლოვდნენ. სახლში შევიდნენ ლიზას ასეთი მდიდრული სახლი ჯერ არ ენახა. გაოცებული ათვალიერებდა და ემოციებს ვერ მალავდა.
-ღმერთო,რამხელა სახლი გაქვს?
-ჰომ... წამოდი მაღლა ავიდეთ-უთხრა მამაკაცმა და გოგონას წინ გაუძღვა
-მაღლა ინახავ შიკოლადებს?
-დიახ! უთხრა და ერთ-ერთ ოთახში შეუძღვა საკმაოდ კომფორტულად მოწყობილი ოთახი იყო უზარმაზარი ლოგინი,წინ კედელზე დიდი ტელევიზორი და ბუხარი...
-მოიცა რა საძინებელში ინახავ შოკოლადებს?-უთხრა ლიზამ და ჩაიღიმა
-არა!-თქვა მამაკაცმა და ოთახისკენ ანიშნა იმ ოთახში მაქვსო გოგონამაც იქით მიიხედა ამასობაში მამაკაცმა ოთახის კარი გადაკეტა, გოგონამ ხმაზე სწრაფად მოიხედა და ჩვეული სილაღით მიუგო
-კი, მაგრამ კარს რატომ კეტავ?
-თავდაცვის მიზნით-მიუგო მამაკაცმა და გოგონას მიუახლობდა ლოგინზე ჩამოსვა და თვითონაც გვერდით მიუჯდა ,იდაყვებით მუხლებს დაეყრდნო და გოგონას თვალებს მიაშტერდა, რომელმაც აღარ იცოდა საით გაეხედა, რომელ წერტილს მიშტერებოდა ან რა ეთქვა
-შოკოლადს მალე მომიტან?-ჰკითა ბოლოსდაბოლოს მასზე მიშტერებულ მამაკაცს
-რად გინდა შოკოლადი ,როცა მე აქ ვარ-მიუგო მან და გოგონას ტუჩებს დაეწაფა



p.s. მოგწონთ? კარგია?? გავაგრძელო??