-ნიკა-
  სამწუხაროდ, ყველაზე საშინელი სიახლე გავიგე. უბრალოდ არ ვიცი რა ვიგრძენი იმ მომენტში, როცა მითხრა ფეხმძიმედ ვარო. ერთიანად დაიმსხვრა ჩემში ყველაფერი. ისიც ვერ გავიგე, მინდოდა თუ არა ლუკას ცემა.
  როგორ გავიგე? ძალიან ჩვეულებრივად. უბრალოდ ერთ "მშვენიერ" დღეს, როცა თამო, როგორც ყოველთვის ტელეფონზე არ მპასუხობდა, მასთან ავედი სახლში. თავიდან ყველაფერი თითქოს კარგად იყო, მაგრამ ძნელია არ შეამჩნიო საყვარელი ადამიანის უხასიათო გამომეტყველება. არასდროს დამავიწყდება, როგორ მოვიდა, ჩამეხუტა და ატირდა. ამ დროს ჩემი გული ათას ნაგლეჯად იქცა.
  არა, ლუკას ცემა მინდა. მინდა სასტიკად. თუ ოდესღაც, ერთი წამით მაინც ვფიქრობდი ჩვენი მეგობრობის დაბრუნებას, ახლა საერთოდ დამეკარგა ეს სურვილი. არ მინდა...მაგ ადამიანის დანახვაც აღარ მინდა. ყველაზე საშინელი ისაა, რომ თამოს ზუსტად ლუკა ჭირდება. მესმის...რატომ მესმის? არც ვიცი.
  საინტერესოა, ლუკა არ ფიქრობს იმაზე, რას იფიქრებს ხალხი თამოზე? არ ადარდებს? დავიჯერო, ასეთი საზიზღარი პიროვნებაა? მძულს...მძულს, იმიტომ რომ მის გამო ჩემი საყვარელი გოგო იტანჯება...
-ლუკა-
  ნინასთან ჩახუტებულს გამეღვიძა და ეს ალბათ ერთ-ერთი უბედნიერესი დილა იყო ჩემ ცხოვრებაში, რადგად მეგონა, ყველა პრობლემა მოვაგვარე-მეთქი. მე რა ვიცოდი თუ ნიკა დამადგებოდა.
  უბრალოდ...ვიჩხუბეთ...ადრეც ყოფილა ჩვენს შორის ასეთი შეტაკება, მაგრამ ახლა...ერთმანეთს გადამტერებული, აზროვნების უნარდაკარგულები ვჩხუბობდით. არ მახსოვს რამდენი დავარტყი ან რამდენჯერ მომხვდა...უბრალოდ ვიჩხუბეთ და მორჩა.
  ერთადერთი რამაც გული მატკინა, მისი სიტყვები იყო.
-არაკაცი ხარ. იმდენი პასუხისმგებლობა არ გაქვს, რომ მოვალეობა შეასრულო. არ მესმის, შენნაირს ჩემს სიცოცხლეს როგორ ვანდობდი.
  თურმე რა ძნელი ყოფილა ძმად შეზრდილი ძმაკაცის დაკარგვა. ძნელი? ასე მგონია შეუძლებელია ამის ატანა. მთელი სხეული მიკანკალებს...არ ვიცი...ამას ვეღარ გამოვასწორებ...
-ნიკა-
  მეგონა მთელი ცხოვრება ერთად ვიქნებოდით. ჩემი ერთადერთი ძმა და ნამდვილი მეგობარი...ახლა ისე სასაცილოდ მეჩვენება ეს ყველაფერი, ტირილიც კი მინდება.
  ღირდა მისი დაკარგვა? სწორი საქციელია? სიმართლე რომ ვთქვა, არც ვიცი რა გავაკეთე. გრძნობებს აყოლილი ვმოქმედებ პრინციპით: "რაც მოსახდენია, მოხდეს!". იქნებ ასე არაა? იქნებ შეცდომას ვუშვებ...არა...სისულელეა. რა შეცდომა დავუშვი? ჩემი საყვარელი გოგო ასეთ დღეშია და მე...მე ვალდებული ვარ მის მხარეს დავდგე...თამო არაფერ შუაშია? ესეც არ ვიცი...საერთოდ არაფერი ვიცი. მგონი საბოლოოდ გავგიჟდი.
  ასე მგონია ჩემი სისხლი და ხორცი დავკარგე. ჩემი ძმა...ერთადერთი ნამდვილი მეგობარი, რომელიც მყავდა...
  მიღირდა? მიღირდა ამ ტკივილად?
  უკვე არაფერი ვიცი...ყველაფერში ეჭვი მეპარება.
  ასე მგონია ყველაფერი დავკარგე. რა ცუდი გრძნობაა, როცა უარაფროდ ხარ და სიცარიელეს გრძნობ...
  ჩემი ცხოვრება კბილებით მიჭირავს...მეშინია გაშვების, მაგრამ თან მინდა გავუშვა...
  რას ვაკეთებ? ვეღარ ვაზროვნებ...
-ლუკა-
  უაზროდ ვეგდე და ჭერს ვუყურებდი. სისხლი გაუჩერებლად მომდიოდა...ტუჩიდან, ცხვირიდან...ახლა აღმოვაჩინე რომ წარბიც გახეთქილი მქონია. საინტერესოა, ნიკა როგორაა? ძალიან მაგრად ტკივა? მეც კარგად ვურტყი. იმედია კარგადაა.
-ლუკა, როგორ ხარ?-ნინა გვერდზე ჩამომიჯდა და ზევიდან დამხედა.
-არ ვიცი.-გავუღიმე და ვიგრძენი რომ ტუჩიდან სისხლი უფრო მაგრად წამომივიდა.
  ნინამ სველი ნაჭრით დამიწყო სისხლის მოწმენდა.
-მტკივა.
-მოითმინე.-გამიღიმა.
  გავჩუმდი და მის მშვიდ და გაწონასწორებულ სახეს შევხედე, რომლის მიღმაც აშკარა მღელვარებას ვგრძნობდი.
-გინდა სადმე წავიდეთ? მარტო მე და შენ.-ვუთხარი ჩუმად.
-საერთოდ არავინ იქნება?
-საერთოდ.
-მინდა.
  თავზე მოვკიდე ხელი და ჩემკენ დავხარე. ნაზად ვაკოცე, თუმცა ეს ნაზი კოცნაც საოცარ ტკივილად დამიჯდა.
-გემრიელი სისხლი გაქვს.-ჩაიცინა.
-შენი ვამპირობაღა მაკლია.-მეც გავიცინე და მერე გავჩუმდი.
  აღარ მილაპარაკია, არც ნინას შევუწუხებივარ ზედმეტი კითხვებით. საოცარი გრძნობაა, როცა ხვდები, ადამიანს შენი უსიტყვოდ ესმის. ასე ესმოდა ნიკასაც...მაგრამ...დავკარგე.
  ამის გაფიქრებისას რატომღაც ცრემლები მომადგა და უაზროდ ავტირდი. ვეღარ ვჩერდებოდი. პატარა, უსუსური ბიჭივით ვიქცეოდი. უბრალოდ...უბრალოდ ვერ ვხვდები სხვანაირად როგორ უნდა ვყოფილიყავი. არც ერთი განწყობა არ შეეფერებოდა ჩემს ახლანდელ მდგომარეობას, გარდა ტირილისა. ეს ჩემმა გულმა თავისით განსაზღვრა...მე აქ არაფერ შუაში ვარ...უბრალოდ უნდა მეტირა...
-ნიკა-
  თამოსთან მინდოდა წასვლა, მაგრამ გავჩერდი. აზრი არ აქვს, უბრალოდ არ აქვს და მორჩა.
-ლუკა-
  იმ დღესვე ჩავალაგეთ ბარგი და ყაზბეგში წავედით. ჩემი ნათესავის სახლში. საერთოდ მარტო.
  ყველაზე ლამაზი ალბათ ღამე იყო.
ცა...მოწმენდილი...ვარსკვლავებით გადაჭედილი და დიდი...სავსე მთვარე, რომელიც ნელ-ნელა მთიდან წამოსულ ნისლში იმალებოდა.
  ნინას ვეხუტებოდი და მიუხედავად იმისა, რომ ციოდა, მე ძალიან თბილად ვიყავი.
  ბედნიერი და თავისუფალი...
  აი, ასე დავივიწყე ყველაფერი, რაც ამ საშინელ დღეს მოხდა...
  ასე იქცა ეს ღამე საუკეთესოდ...
-ნიკა-
  თბილისის ჩახუთულ ჰაერს რა ჯობია...განსაკუთრებით მაშინ, როცა 16სართულიანი მიტოვებული შენობის სახურავზე დგახარ და უფსკრულში იხედები, წინ კი...განათებული და ცოცხალი თბილისია. იდეალური ადგილია...იდეალური შემთხვევაა...
  მგონი გავაფრინე...
  ჩემი თავისუფლება მინდა...უარაფროდ, იმიტომ რომ...მაინც არაფერი მაქვს...არაფერი დამრჩა...
  თავისუფლების გარდა...