მესაკუთრე ჩოფლიანი!
–მარიამ!
–რა? როგორ ხარ ასეთი სულელი? როგორ წამოეგე მის ანკესზე? ან ის როგორ დაიჯერე რომ იაკობი მას დაურეკავდა და არა შენ? ჭკუიდან შევიშლები ახლა, სად გაქვს ტვინი გოგო? ვერ ხედავ ბიჭს როგორ უყვარხარ? შენ კიდე რეებს აკეთებ? ვიღაცის ნათქვამს უჯერებ და იაკობზე ბრაზდები.
–ემოციით ვიყავი დატვირთული და ვერ გავიზარე რა თქვა და მე რა გავაკეთე– პატარა ბავშვივით თავი მართლება დავიწყე მის წინ.
–მეტიმც არ მინდა!!! ხვალ არ შეურიგდე, თორემ ვერ გადამირჩები, დამიტანჯა ბიჭი. ან შენ თავს შეხედე რას გავხარ, შენ თავსაც ტანჯავ და მასაც! უბრალოდ ვერცერთი ვერ ხვდებით– ჩემ გვერდით ჯდება და ჩემს აპუწულ თმებზე ხელს ნაზად მისმევს– და ვერ ხედავთ როგორ გიყვართ ერთმანეთი, გაახილე ნაკო თვაები, დაინახე, იგრძენი...
–დამიჯერე მარიამ ვგრძნობ... მისი სიყვარულით სავსე ვარ, ცოტაც და დავდნები– ხელებს ჰაერში სასაცილოდ ვიქნევ და საწოლზე ვწვები
– სანთელივით დავდნები... შაქარივით დავტკბები....სატრფოს ხმას რომ გავიგებ, გენაცვალე.... ლამაზოო.მკვდარი ვიყო ავდგები– სიმღერა მარტომ დავიწყე, მაგრამ მარიამიც ავიყოლიე, ბოლო ხმაზე ვმღეროდით და თან ვიცინოდით.
–ძლიივს, გავიგონე შენი სიცილის ხმა– აკისკისდა მარიამი.
–ახლა უფრო ხშირად გაიგებ, სხვების ჯინაზე! ყველა უნდა დავბოღმო.
–ასეთი ნაკო მომწონს მე!– გახარებულმა წამოიყვირაა და ძლიერად ჩამეხუტა.– ხვალ რას მჩუქნი?– ყურში მიჩურჩულა ვითომც არაფერი. მის ამ საქციელზე გულაიანად გადავიკისკისე.
–რავი რა გინდა რო გაჩუქო ? ვიფიქრე პულტს ვუყიდი–თქო, რომ დაგასტოპონ ხოლმე, ამოსუნთქვა ხო უნდა ხალხს არა?
–როგორ მინდა რომ გცემო– სიცილით ჩაილაპარკა, მაგრამ ამ სიცილის მიღმა კარგად მივხვდი რაც იმალებოდა.
–კარგი კარგი ჰო– ხელები მაღლა ავწიე– ოღონდ შენ არ მომკლა... რავი რამეს აგირჩევ, ნუ რამე თუ გინდა მითხარი და იმას გიყიდი.
–ჯობია შენ აარჩიო– თვალის ჩაკვრით მეუბნება და ჩემი საწოლიდან დგება– წავედი მე შენ ძმას მოვინახულებ, შევახსენებ ხვალინდელ დღეს– საჯდომის ქნევით გავიდა ოთახიდან და კარებიც მიიხურა.
ბედნიერმა საწოლზე ხტუნაობა დავიწყე. თითქოს რა მალე მოგვარდა ყველაფერი, მაგრამ არც ასე ადვილი ყოფილა ყველაფერი. გაუზარებელი საქციელის გამო ვკარგავდი ჩემ იაკობს. ახლა კი ჭკუას მოვუხმე, მადლობა მარიამს დახმარებისთვის...
ის როგორ ვერ მოვიფიქრე რომ შეიძლებოდა ეს ყველაფერი დათის და ქეთას მოწყობილი ყოფილიყო? არა ამაზე კი ვიფიქრე, მაგრამ ეს ყველაფერი იმდენად რეალური მეჩვენებოდა, რომ ვერც ვხვდები დადგმა თუ იყო.
დათის საქციელი ახლა არც მიკვირს და ისიც ვიცი რომ ქეთას გადაბირებული იქნება. ყველაფრის თავი და თავი ხო ქეთევანია... თავიდანვე ხო ვიცოდი რომ რაღაც უნდოდა, თითქმის მწვერვალზე იყო მისული, მაგრამ ვერ მოგართი... იაკობი ჩემია! და ასე იქნება სამუდამოდ!
არ ვაპირებ ვიღაცას დავუთმო ის რაც მე მეკუთვნის, ვიცი რაც ჩვენ გარშემო ხდება ამაში წვლილი მეც მიმიძღვის, მხოლოდ ქეთა არაა დამნაშავე.
მაგრამ ამ ყველაფერს ხომ მალე ბოლო მოეღება? რა მნიშვნელობა აქვს ვინაა დამნაშავე და ვინ არა? ყველაფერი მოგვარებადია... მე და იაკობი ერთად ვიქნებით, ქეთა კი ისე აორთქლდება, როგორც გამოჩნდა.
ღამით როგორ დამეძინა არ ვიცი, მაგრამ ფაქტი იყო რომ დამეძინა.
სწორედ ამ ძილმა შეიწირა ჩემი ენერგია, დილიდან მარიამის ბუზღუნს ვისმენდი. ვერ ჩერდებოდა, მოთქვამდა და ვერ მპატიობდა 12–ზე რომ არ დავურეკე.
კატასტროფა იყო, ალბათ ამას მთელი ცხოვრება არ დამივიწყებს, სულ გამახსენებს და დამაყვედრის, შარში გავყავი თავი.
–აუუ გეხვეწები რა დაურეკე და კითხე ჯერ როგორ არის და მერე მოდის თუ არა... ძალიან გთხო რა– ყელი ფეხებადმდე ჩამოვიწელე მგონი ამდენი ხვეწნით, მაგრამ მისგან მხოლოდ თავიგაქნევა მივიღე.
სტუმრების ნახევარი უკვე მოსულია, იაკობი კი არ ჩანს, იმედი მაქვს კარგადაა და არაფერი აწუხებს. ალბათ იმიტომ იგვიანებს რომ საჩუქრის ყიდვას ვერ ასწრებს. ჰოჰო ეგრე იქნება...
მოაჯირს დაყრდნობილი ხედს შევყურებდი. ნახევარი საათი გავიდა, ის კი მიანც არ ჩანს. არ ვიცი რა ვიფიქრო ან ვიფიქრო თუ არა. უკვე მასთან დარეკვას ვაპირებდი, როდესაც ტაქსი გამოჩნდა. სახლის წინ გააჩერა.
შვება ვიგრძენი როდესაც მანქანიდან გადმოსული იაკობი დავინახე. თითქოს ახლა ამოვისუნთქე, ყველაფერი სადღაც გაქრა და ისევ ის დარჩა. ჩემი იაკობი...
ზემოდან ვადევნებ თვალს, მარიამს ეხუტება და რაღაცას ეჩურჩულება, რამოდნიმე წამი ისევ საუბრობენ. მარიამი თავის ქნევით შედის სახლში, იაკობიც უკან მიყვება. მხოლოდ რამოდნიმე წამით მაღლა იხედება, მხედავს.
ტუჩებზე ნაღვლიანი ღიმილი უკრთება, მისი უიმედო თვალები კი მანადგურებს. როგორ მინდა ახლა კიბეებზე დავეშვა, მასთან მივიდე და ძლიერად ჩავეხუტო.
რამოდნიმე წუთი ისევ ვჩერდები ჰაერზე, შემდეგ კი დაბლა ჩავდივარ მათთან. ბევრ ადამიანს მოეყარა თავი. ზუსტად ვიცი ნახევარი მარიამის დაპატიჟებული არაა, თორემ ასე გადაჭედილი არ იქნებოდა სახლი.
უხალისოდ გადის რამოდნიმე საათი. სხვები ერთობიან მე კი უბრალლოდ ვზივარ და სიტუაციას ვაკონტროლებ. იაკობი უკანა ეზოშია, გასვლა მინდა, მისი ჩუმად ყურება შორიდან... მაგრამ ვიცი რომ იგრძნობს, ჩემს ყველა მზერას გრძნობს...
ეზოში შემოსული მანქანა მამცნობს რომ ჩემი ძმა მოვიდა, ფარებს რადმოდენიმეჯერ აციმციმებს. სირბილით გავდივარ გარეთ და კახის ვეგებები.
–ძლივს, სად იყავი აქამდე?
–საჩუქარს ვეძებდი– სიცილით მითხრა, ჩემსკენ გამოიხარა და შუბლზე მაკოცა– ისიც აქაა?
–კი აქაა და ძალიან გთხოვ არ ჩაერიო!
–ვეცდები... მიდი ნახე რა ვუყიდე–უკანა კარისკენ მანიშნებს, მეც ფანჯრიდან ვიხედები.
–ვაიმეე, რა საყვარელია– ხმამღლა ვყვირი, კარებს უცებ ვხსნი და პატარა ლეკვს ხელში ვიჭერ, რომელიც ბაფთებით არის მორთული. ჩემ მკლავებში ცქმუტავს და ყეფს.
ულამაზესი ძაღლია, პატარა ფუმფულა, ცხირი სასაცილოდ აქვს დაჭმუჭნული.
–მაგას მე ვერ ავიყვან და იქნებ შენ მიუყვანო?
–მაინც მოგიწევს დაჭერა და აზრი? აჰ აბა აიყვანე–სიცილით მივაწოდე და სახლში შევედი– მარიამს მე ვეტყვი რომ აქ ელოდები– თვალის ჩაკვრით ვეუბნები და სახლში შევრბივარ, ხალხმრავლობის გამო მიჭირს მარიამის მოძებნა, მაგრამ მაინც ვპოულობ, უკანა ეზოში დგას და იაკობს ესაუბრება.
–მარიამ– შორიდან ვეძახი.
ორივე აქეთ იყურება, ვცდილობ იაკობის მზერის დაიგნორებას მაგრამ რამდენად გამომდის არ ვიცი.
–რა ხდება ნაკო?
–გარეთ გელოდებიან– შორიდან ვუყვირი ისევ და სახლში ვბრუნდები. კიბეებით მეორე სართულზე ავდივარ და აივნიდან ვიყურები. ვიდეო უნდა გადავუღო, ეს წუთები უნდა დავაფიქსირო. ტელეფონ მომარჯვებული მარიამს ველოდები, როდესაც გამოდის ვრთავ.
მართალია მათი ხმა არ ისმის, მაგრამ მარიამის აცრემლიანებული თვალები და აკანკალებული ხელები ბევრს ამბობს, შემდეგ კი მათი მხრუვალე ჩახუტება, რომელსაც კოცნა ემატება.
ბედნიერმა ლამის ხტუნაობა და ყვირილი დავიწყო, მიხარია ორივეს ბედნიერება, როგორც იქნა კაჰუნამ იპოვა ის ერთადერთი, ვიცი რომ მათი ბედნეირება ცხოვრების ბოლომდე გაგრძელდება...
ვიდეოს ვინახავ და სახლში ვბრუნდები, პრიველ სართულზე ისევ ისეთი სიტუაციაა. უკვე მომბეზრდა ამდენი ხალხი, ვიცი რომ მალე გაქრებიან აქედან უმეტესობა და არც შევმცდარვარ. კახიმ სახლის კარების გახსნისთანავე ყვირილი დაიწყო.
ყველა დაშალა, მხოლოდ ახლობლები და კარგი მეგობრები დავრჩით. გარეთ კოცონის წინ დავსხედით. ყველაფერი ზღაპარს გავდა ან იმ ოცნებას ძილის წინ რომ ვფირობთ ხოლმე. ზედმეტად რომანტიული გარემო იყო, ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა, რომელსაც დიდი, ძალიან დიდი მთვარე ალამაზებდა. ხეებით გარშემორტყმულ ადგილას კოცნოის წინ და საყვარელი ადამიანები.
ყველაფერი შესანიშნავად იყო... ჰო ასე იყო, შეიძლება ის ჩემს გვერით არ იჯდა და ისე არ მეხუტებოდა როგორც წესით უნდა მეხუტებოდეს, მაგრამ აქ იყო, ჩემთან ახლოს.
მხოლოდ ის მინდოდა სრული ბედნიერებისთვის, რომელთანაც მხოლოდ ერთი ნაბიჯი მაშორებდა... იაკობი მინდოდა, ვიცი რომ ეს სურვილი არასდროს გაქარწყლდება.
–ყველა ერთად ვმღერივართ– სახლიდან სიცილით გამოდიშ ლაშუკა და ჩემს გვერდით იკავებს ადგილს. გიტარას კახის აწვდის, ისიც მორჩილად უშვებს ხელებს მარიამს და გიტარას იმარჯვებს.
–პირველ კოცნას, მორცხვად დაძლეულ შიშს, ურცხვად გაწელილ წამს, უცნაურ მოლოდინს, ემოციების ზღვას, თავში ერთადერთ ფიქრს, თითქოს ეს არის ის სუნთქვა რისთვისაც ღირს, აკანკალებულ მუხლს, ვერსადწაღებულ ხელს და აფეთქებას მთელი ამ გრძნობის, ჩვენს ტუჩებზე– ჩუმად წაღიღინებულ ტექსტს ყველა აყვა, მხოლოდ მე (აქ იაკობიც იგულისხმება) ვიჯექი ჩუმად და ვციდლობდი ჩემი ემოციისთვის თავი მომეყარა.
როგორ მინდოდა მისთვის შემეხედა, მაგრამ ვიცოდი აქვე დავყრიდი ფარხმალს და სულ დავივიწყებდი ყველაფერს... ეს სიმღერა მის ტუჩებზეა, მე რომ მიყვარს იმ ტუჩებზე, მის ვარდისფერ თხელ ტუჩებზე.
წამებს ვითვლიდი თუ როდის დაასრულებდნენ, არ მინდოდა ჩემი აწითლებული ლოყები ვიმნეს დაენახა, მაგრამ მარიამს რას გამოაპარებდი. ჩემს დანახვაზე თავი აქეთ იქით გააქნია და თვალი ჩამიკრა.
'ოღონდ ერთხელაც კიდევ რომ მაკოცნინა შენს ტუჩებზე' გონებაში ეს ფრაზა მიტრიალებდა და მეცინებოდა. თითქოს ეს სიმღერა ჩემს სურვილებზე იყო დაწერილი, არ ვიცი რატომ მღერის ამას კახი მაგრამ ფაქტია რომ ეს საშინლად მოქმედებს ჩემზე.
–აბა გვაჩუქეთ კოცნა– ხმამაღლა დაიყვირა ლაშუკამ– წყვილებს გეხებათ– კახის და მარიამს გადახედა. შემდეგ ნიკოლოზს და თაკოს.
გულიანად გავიცინე თაკოს აწითლებულ ლოყებზე, ისეთი მორცხვი და ჩუმია. რასაკვირველია შერცხვა. მაგრამ მე ვის დავცინი? წეღან მასსავით მქონდა აწითლებული ლოყები.
– იაკობ შენ არ გვიმღერებ?– რამოდენიმე სიმღერის შემდეგ კახიმ იაკობს კითხა. თვალები ცეცხლის ალებზე გამიშეშდა. ვიცი რომ მღერის, მაგრამ ისიც ვიცი რომ დედამისი სიკვდილის შემდეგ არ უმღერია.
შეძახილები მესმის, რაც ადასტურებს იმას რომ სიმღერას აპირებს, ტირილი მინდება მაგრამ თავის შეკავებას ვახედებ.
გიტარიდან გადმოღვრილი მუსიკის ხმა მაკრთობს, ყველა გრძლობა ერთიანად მაწვება ყელში, მაგრამ თავს ტირილის უფლებას არ ვაძლებ. უბრალოდ ვხუჭავ თვალებს და ვყუჩდები მისი ხმის მოლოდინში.
ავტორის თვალთახედვით:
–ქარი აშრიალებს ჭადრებს, ზღაპრებს მოუყვება ლანდებს, მერე დაუკოცნის ღამეს–თვალებს. ჩუმად მოუყვება ღამეს, პირველ სიყვარულის ამბებს. სულში მოედება ჭადრებს, ჭადრებს.
იაკობის ხავერდოვანი ხმის მოსმენამ ყველა დაადუმა, ყველა გაირინდა, მხოლოდ იაკობის არააქვეყნიური ხმაით იჟღინთებოდა გარემო. ნაკო კი იმ წამს ქვეყანას მოწყვეტილი იყო, დაფრინავდა... სადღაც უსასრულოდ დაფრინავდა.
–მაინც არ მშორდება ფიქრები, ფიქრები. მგონია რომ სულ ერთად ვიქნებით, ვიქნებით. ფიქრებთან ერთად ჩემი იქნები, იქნები. ამაღამ ალბათ ისევ იწვიმებს, იწვიმებს. ვიღაცა სადღაც ალბათ იტირებს, იტირებს. ის კი მაინც მშვიდად იძინებს, იძინებს.
და იმ ცრემლებმაც გაიკვლის გზა მის სახეზე რომელსაც ასე ეწინააღმდეგებოდა, სული ეხუთებოდა უკვე. უნდოდა მასთან უნდოდა, ის უნდოდა. მისით გავსება გაჟღენთვა, მისით სუნთქვა უნდოდა, მისით არსებობა.
–ისევ უსაშველო ქარი ქრის, ისევ უსაშველოდ აწვიმს, ო ეს გული სადღაც გამირბის, გამირბის. ისევ უსაშველო ქარია, მწარე სევდამ სული არია, მთელი გული თითქოს მკვდარია, მკვდარია.
ბოლო წინადადებაზე თვალებდაჭყეტილმა გახედა იაკობს, რომელსაც მზერა არ მოუშორებია მისთვის, არც ცრემლები გამორჩენია და არც აკანკალებული სახეული. მას შემდეგ პირველად მღეროდა და ეს დიდ შვებას გვრიდა, მის გრძნობებს სიმღერაში ატევდა, თავისუფლდებოდა.
–მაინც არ მშორდება ფიქრები, ფიქრები. მგონია რომ სულ ერთად ვიქნებით, ვიქნებით. ფიქრებთან ერთად ჩემი ქინები, იქნები. ამაღამ ალბათ ისევ იწვიმებს, იწვიმებს. ვიღაცა სადღაც ალბათ იტირებს, იტირებს. ის კი მაინც მშვიდად იძინებს, იძინებს.
ტაშმა თითქოს ერთდროულად იქუხა, რამოდენიმე წამიანი დუმილის შემდეგ, უბრალოდ შეუძლებელი იყო ასეთი ემოციისგან ასე უცებ გამოსვულა...
ნაკოც მალე გამოფხიზლდა, აცრემლიანებული თვალებით უყურებდა იაკობს და თან ტაშს უკრავდა. იაკობი კი მარტო მას უყურებდა და მარტო მას ამჩნევდა, ეს სიმღერაც ხომ მისთვის შეასრულა, ფიცი გატეხა, მაგრამ იცოდა რომ ეს შეცდომა არ იყო. ამას ისევ საყვარელი ადამიანისთვის აკეთებდა რაც აბედნიერებდა.
იგრძნობოდა ის რაც არასდროს გაქრებოდა, ის ძაფები რომლის გაწყვეტა თითქმის შეუძლებელი იყო, ამას ყველა გარშემო მყოფი ამჩნევდა...
–საოცრება იყო! არ ვიცი რა ვთქვა– ტაშის კვრა არ წყდებოდა, მარიამი კი გაოცებას ვერ მალავდა, მალევე მიხვდა რომ ეს დაძაბული სიტუაცია უნდა გაენეიტრალებინა, ამიტომ გიტარა იაკობს წაართვა და კახის დაუბრუნა.
ისევ ჟივილ ხივილი გაიმართა, ისევ ამღერდნენ ჯგუფურად. ქვეყანას აგებინებდნენ რომ ერთობოდნენ, ერთად იყვნენ და ერთმანეთი უყვარდათ.
ნაკომ დიდხანს ვეღარ გაძლო, ეცადა ჩუმად გაპარულიყო. ყველამ შეამჩნია, მაგრამ არავინ გაამახვილა ყურადღება. არც ის შეიმჩნიეს რომ მალე მას იაკობიც მიყვა.
– როგორც ყოველთვის სიმღერაც ეგოისტური გქონდა არჩეული, ისევ მესაკუთრეობას ამჟღავნებდი.– იგრძნო რომ მიუახლოვდა, მიხედვა არც უცდია, იცოდა ვინც იყო.
–ჩემი იქნები– ჩურჩულით ჩაილაპარაკა და მის გვერით გაჩერდა.– სიზმარში გნახე, დედაჩემთან ერთად იყავი...ორივეს გიმღერეთ სწორედ ეს სიმღერა, მისი ბედნიერი ღიმილი და შენი ცრემლიანი თვალები დამამახსოვრდა. დღესაც ასე იყო, შენ ტიროდი დედა კი ალბათ იღიმოდა.– ცას მიშტერებული საუბრობდა და თან იღიმოდა, იმ ნაღვლიანი ღიმილით რომელიც მას სდევს მთელი ცხოვრება– შემდეგ გამომეღვიძა, თქვენ კი მარტო დარჩით.
ნაკოს შეაკანკალა, მისი სიზმარი გაახსენდა. ის ხმა, სიმღერის ხმა, შემდეგ მისი გაქრობა და ქალის საუბარი. სხეულში უცნაურად გასცრა.
–კარგად იმღერე.
–დედას უყვარდა რომ ვმღეროდი...
–რა მოუვიდა მას?– მოურიდებლად კითხა, უნდოდა გაგება და იცოდა რომ ამაზე უკეთესი მომენტი არასდროს იქნებოდა.
–იაკოს? ლევანის გამო მოიკლა თავი... ღალატის და იმ ტყუილის გამო. ლევანმა უღალატა, მაგრამ არ ყოფილა ეს ერთხელ, ეს რეგულარულად გრძელდებოდა, არ ჩერდებოდა, ბოლოს იმედი ქნა რომ ქალი დააოსრულა. დედამ კი ეს ვერ გადაიტანა, ღალატის და ტკივილს ვერ გაუძლო. ლევანმა მისი პიროვნება მოკლა, დედას კი ისე უყვარდა რომ იცოდა აპატიებდა ამ ყველაფერს, ამას კი სიკვდილი ერჩივნა.
–როდის მოხდა ეს?
–5წლის წინ, მას შემდეგ დიდიხანი გავიდა.
–მაგრამ შენ მაინც გტკივა დედა.
–ჰო მე მაინც მტკივა იაკო.– ნაღვლიანად ამოილაპარაკა.– ჩემი ლამაზი ია.
–და რა მოხდა 15ში?
–15ში შეცდომა დავუშვი, ვიღაცის მოჩმახულს დავუჯერე და მას ავყევი.
–რა მოხდა კონკრეტულად? მასთან იწექი?– პირდაპირ კითხა, მისთვის არ შეუხედია, მთვარეს უყურებდა და ყველაფერს ნელა ხარშავდა გონებაში.
–რათქმაუნდა არა– შეიცხადა იაკობმა– მითხრა როგორ დაგინახათ შენ და დათი. თავიდან გავბრაზდი, მაგრამ ვიფიქრე რომ ტყუილი იქნებოდა, შემდეგ ფოტო მაჩვენა ხელგადახვეულები რომ მიაბიჯებდით გზაზე, მერე მართლა გავბრაზდი და როდესაც მითხრა ერთმანეთსაც აკოცესო სულ გადავირიე, რახან ჩახუტებაც მართალი იყო ვიფიქრე ეგეც სიმარტლე იქნებოდა. შემდეგ ჩემი დამშვიდება დაიწყო და იმას იმეორებდა რომ საშინელი იყავი– ჩაიცინა– შემდეგ მაკოცა, გონს მალევე მოვეგე, არ მინდოდა შეურაცხყოფა მიმეყენებინა, ამიტომ სიტყვის უთქმელად წამოვედი. თავს ვერ ვპატიობდი იმას რომ ეს გავაკეთე, მაგრამ იმაზე მეფიქრებოდა რომ ვერ დაგკარგავდი. იმედნად ეგოისტურად მიგისაკუთრე რომ შენ დაკარგვას ეს არაკაცული საქციელი ვამჯობინე, მოვედი ისე და არაფერი შევიმჩნიე. თავს კი იმით ვიმართლებდი რომ შენც იგივე გამიკეთე.
–თავს დამნაშავედ არ თვლი?
–თავს ეგოისტად და მესაკუთრედ ვთვლი.– მხრების ჩეჩვით ამბობს.– ვიცი რომ შეცდომა დავუშვი, ამისთვის კი დავისაჯე. ეს 5დღე უშენოდა კატასტროფა იყო.
–ქეთასთან არ დაგირეკია ხო?
–რასაკვირველია არა. შენმა კოცნამ გამაღვიძა.
გაეღიმა, მაინც გაეღიმა და ვერ შეძლო ემოციის დაფარვა.
–მენატრებოდი, შენი ჩახუტება მენატრებოდა.– მხოლოდ ერთი ნაბიჯი გადადგა მისკენ, მის წინ იდგა მაგრამ არ ეხებოდა.
–ვერასდროს მიხვდები რამდენს ნიშნავს შენი ეს სიტყვები ჩემთვის– მოთიმენა დაკარგული ძლიერად იკრავს გულში, მისი სურნელით ივსებს ფილტვებს და თითქოს თავისუფლდება. ლოდი რომელიც ამძიმებდა სადღაც ქრება, შვებას გრძნობს.
ხმა არცერთს აღარ ამოუღია, ერმანეთზე მიხუტებულები იდგნენ, ზემოდან კი მთვარე დაჰყურებდათ.
–'ოღონდ ერთხელაც კიდევ რომ მაკოცნინა შენს ტუჩებზე'– მის ყურთან წაიღიღინა ნაკომ. შემდეგ კი ორივემ გულიანად გაიცინა.
დ ა ს ა ს რ უ ლ ი . . . !

**********
ალბათ არ ელოდით დასასრულს... არც მე ვაპირებდი ასე უცებ, მაგრამ ასე მოხდა...
არასდროს მომბეზრდება მადლობის თქმა, იმიტომ რომ ემოცია რომელიც თქვენი კომენტარების წაკითხვისას მრჩება უსასრულოდ იარსებებს ჩემში...
დაზუსტებით ვერ ვიტყვი, მაგრამ ასე მგონია რომ ეს ისტორია ბოლოა.
ძალიან მიყვარხართ...
ნახვამდის
პ.ს. სიყვარულით წითელი...
პ.ს.ს. ზემოთ რაც წერია ხუმრობა... ახალი ისტორიით სექტემბერში დავბრუნდები ;დდ