უფროსი ზურგით იჯდა,მაგრამ კარების ხმა როგორც გაიგონა შემოტრიალდა აი აქ კი მარიამი ადგილზე გაშეშდა..ისევ ცისფერ თვალებში ჩაიკარგა უგონოდ....ჩახველების ხმა გაიგონა,ალექსანდრეს ირონიულ მზერას წააწყდა,ისევ ამდენი წლის შემდეგ,რაღა მანდამაინც აქ ნახა,როგორც ჩანს მისი უფროსი უნდა ყოფილიყო....ოხხ მიშო,მისი ბრალია ყველაფერი მან ურჩია ამ კომპანიაში მისვლა რათქმაუნდა შეგნებულად მითხრა,იცოდა ალექსანდრე რო იყო უფროსი ანდა როგორ არ ეცოდინებოდა მისი საუკეთესო ძმაკაცის კომპანია რომ იყო რა სისულელეაა...ოხ ახლა რა ქნას?მიბრუნდეს?ისევ გაიქცეს?ძაან უადგილოა ამით სანდროს დაანახებს რომ ისევ ისე ბავშვია და არ შესწევს ძალა პრობლემებს დაუდგეს წინ...ამიტომ ამაყად მიმართა თავ აწეულმა..
-გამარჯობათ..გასაუბრებაზე ვარ..
-დაჯექი!
რა უსირცხვილოა იქნებ თქვენობით მოემართა ზდილობის მიზნით მაინც მე ხომ მივმართე...გულში ფიქრობდა მარიამი და ლანძღავდა მოქმედებით კი მის წინ სკამდე მოკალათდა...
-უცნაურია ამდენი წლის შემდეგ შენი ხილვა თანაც ჩემს კაბინეტში...
მარიამმა ჩაახველა და უპასუხა.
-გასაუბრებაზე გახლავართ ბატონო ალექსანდრე,გთხოვთ საქმეზე ვილაპარაკოთ...
-როგორც გინდა!ჩემი მდივანი უნდა იყო წინამ ვერ გამიძლო და სამსახური დატოვა...
-აბა რას იზამდა შენი გაძლება ადვილი საქმეა...თავისთვის ჩაილაპარაკა მარიამმა..
-რამე მითხარი?
-არა არაფერი..როდიდან დავიწყო?
-დღესვე.ნატალი გაჩვენებს რაც გევალება!მკაცრი გამომეტყველება ჰქონდა ალექსანდრეს..
-როგორც მიბრძანებთ..ირონია არ დაიშურა მარიამმა მაგრამ ალექსანდრეს არ გამორჩენია მარიამის ცივი და დაბნეული მზერა,როგორც ჩანს არ მოელოდა მის აქ ნახვას,ეს მისთვისაც ისეთი მოულოდნელი იყო ჯერაც შოკში იყო ვერ იჯერებდა რომ მის წინ მარიამი იდგა,ნუ იჯდა რამნიშვნელობა აქვს ახლა ხომ მის ახლოს იტრიალებდა მისი მდივანი იქნებოდა...
-რამ მოგიყვანა მანდამაინც ამ კომპანიაში?
-მომასწავლეს არვიცოდი თქვენ თუ იყავით უფროსი თორემ არ მოვიდოდი ნამდვილად უბრალოდ ძალიან მჭირდება ეს სამუშაო და როგორმე გაგიძლებთ მაგაზე არ ინერვიულოთ...უდიდესი ირონიით უთხრა მარიამმა და კაბინეტი დატოვა...ნატალისთან მივიდა, მან გააცნო რა უნდა გაეკეთებინა,მოეწონა ნატალი კარგი გოგო იყო...
-როცა გეტყვის ყავაც უნდა მიუტანო არ დაგავიწყდეს ორი ჭიქა შაქარით!
-ჰო ვიცი.
-საიდან?
-აა...ისა.. მითხრა უკვე...
-ისე არ დაგიმალო და გაგიძნელდება მეშინია შენც ანისავით არ გაიქცე კარგი გოგო ჩანხარ!
-რატომ გაიქცა ანი?
-ვერ შეეგუა ბატონო სანდროს ბრძანებლობას ძალიან მკაცრი კაცია...მაგის სახეზე ღიმილი ჯერ მე არ დამინახავს 4 წელია აქ ვმუშაობ,სულ მკაცრი გამომეტყველება აქვს,არ შეგიწიროს მეშინია...სიცილით უთხრა ნატალიმ..
-ჰმმმმმ იქით არ შევიწირო ჩემო ნატალი...
-კარგი ჩემო კარგო მიდი მიხედე საქმეს აი ესა შენი სამუშაო კუთხე..
-მადლობა...
იმ დღემ უინტერსოდ ჩაიარა მოეწონა სამუშაო...სანდროს არ დაუძახებია მისთვის დღეს..მხოლოდ რაღაც ფურცლებს ახარისხებდა,5 საათის მერე კი სამსახურიდან წავიდა,ალექსანდრე არ დაუნახია ეტყოფა უკვე წასულია.. ბაღისკენ აიღო გეზი სადაც მისი პაწაწუნა უცდიდაა...6მდე უნდა გამოეყვანა ბაღიდან აუცილებლად...გარედანდაინახა ფანჯარასთან მდგომი დამიანე ჩანთით ხელში მობუზული იდგა...
-დედიიი ჩემო პაწაწუნა...
-დედიტოო ისევე დაიგვიანეეე...
-მაპატიე ჩემო ცხოვრება ვერ მოვედი მეტი ადრე..ხვალ ადრე მოვალ გპირდებიი...
-ქო მაგლამ მალიამიი წავიდააა...მამიტომ მოაკითხა...იჩიი რა კაი მამიტო კავჩ მეჩ მინდაა ისეთი მამიტო ლო მკავდესსსს...მალიამს სულ აკითხავს ბაღში...შოლიდან უკულებ ხოლმე მე...
-შენ მამიკოსაც ძალიან უყვარხარ დეე...არ იტირო ჩემო პატარა...გპირდები ხვალ ადრე მოვალ და გავიცნობ მარიამსაც და მის მამიკოსაც...
-კალგი...წავიდეთ აქლაა...
-წამო დე..
ეს დღეც ასე დამთავრდებოდა რომ არა ტელეფონზე ზარი...მარიამის ტელეფონზე ნუცას ფოტო გამოჩნდაა...ისე შერცხვა ყურმილის აღება...მაგრამ ასე უნამუსოდ ვერ მოიქცეოდა,ისეედაც როგორ მოიქცა გადაიკარგა არავის არაფერიი უთხრა,მისი დათ ნაფიცი ნუცა ლანა და ანა დატოვა ყველაფრის ახსნის გარეშე ახლა კი რა ნამუსით ეპასუხა..ბოლოს გაბედა ეპასუხა..
-ალო...გისმენთ..
-ჰო მისმინე მისმინე!რომ ჩამობრძანდი არ უნდა გეთქვა?ასე უნდა ხო>
-ნუცა მე....
-შენ კი არა არ მაინტერესებს სად ხარ რასაკეთებ ვისთანერთდ ხარ სასწრაფოდ მოდი ჩემთან გოგონები გელოდებით...
-კარგი...მორცხვად თქვა მარიამმა და ტელეფონი გატიშა...
-ვინ იკო დეე?
-დედი ჩვენ ახლა წავალთ ჩემ მეგობართან ხომ გინდა?სახლში არ მოგწყინდა?
-კიი კი წავიდეტ ლაა..
10 წუთში ნუცას კარებთან იდგა მარიამი...კარზე ზარი დარეკა და უცდიდა გაღებას,დამიანეს ხელს არ უშვებდა ისე ქონდა მოჭერილი,ეშინოდა და ცხვენოდა მათთვის თვალებში შეხედვა...კარები ნუცამ გააღო უკან ანა და ლანა იდგა..თავიდან გაბრაზებული თვალებით უყურებდნენ მერე კი სამივე მოეხვა,ბავშვი არც შეუმჩნევიათ რომ მოშორდნენ მერე დაინახეს..ლანა გაკვირვებული უყურებდა..
-ესს..ესს შენ რა გათხოვდი?და ეგეც არ გვითხარი?ქორწილში არ დაგვპატიჟე?ცრემლები მოადგა თვალზე...
-არა..მეე..
-შემოდი და სახლში ვილაპარაკოთ..რაგქვია შენ პაწაწუნა პრინცო?
-დამიანეე.ხელები გადაიჯვარედინა დამიანემ...
-შემოდითთ რამდენი ხანი იდგები კარებში...ანა გამოეხმაურა ახლა.. მარიამი და დამიანეც შევიდნენ....
-დედი ესენი ჩემი მეგობრები არიან გაიცანი ეს ნუცა არის ეს ანი ეს ლანა...
გოგოებმა ბავშვი სათითაოდ ჩაკოცნა და მარიამს კითხვის ნიშნიანი თვალებით უყურებდნენ...
-ნუცა ნაყინი გაქვს?
-კიი რათგინდა?
-მომიტანე..
-არ მითხრა მეორეზე ვარ ორსულადო?
-მოიტანე თქო..
ნუცამაც ნაყინი მოიტანა ლანგარით..
-წამო დედას ცხოვრება შენ საყვარელ ანიმაციურ ფილმს ჩაგირთავ უყურე და თან ეს ჭამე მე როგორც გასწავლე კარგი?მე გოგოებს წავეჭორავები..
-კალგიი...
მარიამმა ბავშვი იქით ოთახში დასვა და გოგოებს მოუბრუნდა...
-მარიამ რახდება?
-მემგონი დროა ყველაფერი გითხრათ...ვინმეს თუ არ უთხარი მოვკვდები აღარ შემიძლია მეტი..პირველ რიგში მინდა პატიება გთხოვოთ ასეთი დავიწყებისთვის..იმედია შეძლებთ როდესმე პატიებას..
მარიამმა ყველაფრი მოუყა აფსოლიტურად ყველა დეტალი,ისიც რომ არავინა რაფერი იცის და არაფერი დაცდეთ არავისთან..ბოლოს ბომბი ის იყო რომ უთხრა ჩემი უფროსიაოო...გოგოები შოკში იყვნენ და ძალიან ბრაზობდნენ რომ აქამდე არაფერი უთხრა მარიამმა მათ...აპატიეს რათქმაუნდა..მაგრამ მაინც ბრაზობდნენ...
-არ გამიკვირდა რატომ მეცნო ალექსანდრეს გავს საშინლად..
-ჰო...
-მერე არ გეშინია სადმე რომ შეხვდეთ ერთად?მიხვდება უეჭველი ხომ იცი არა...
-არვიცი არაფერიი...
-იქნებ უთხრა?
-არა ხო არ გაგიჟდი...მოქოქილია ისედაც ჩემზე მეშინია არ წამართვას...
-ჰო არვიცი..ნუცა უთანაგრძნობდა...მაინც ყველაზე კარგი ურთიერთობა მასთან ჰქონდა...
გვიანი იყო უკვე გოგონებს დაემშვიდობა და სახლში წაიყვანა დაძინებული დამიანე..
მერე დილას ბაღში დატოვა...
-დედიტო ხომ გახსოვს რას შემპირდი..
-კი მახსოვს პატარა ეშმაკუნა..აბა ჭკვიანად..მოეხვია შვილს მარიამი და სამსახურისკენ წავიდა...
სამსახურში ყველაფერი ჩვეულებისამებრ მიდიოდა..ალექსანდრე არ შეხვედრია ჯერ მაგრამ აი მობრძანდა და უბრძანა ყავა მიერთმია მისთვის მარიამმაც გაუკეთა და კაბინეტში შეუტანა..
-ინებეთ..
არაფერი უპასუხია სანდროს მარიამმაც ოთახი დატოვაა..სხვადასხვა საბუთებს ახარისხებდა..ხელშეკრულებები ნახა,კომპანიის საქმეებსაც გადახედა და შეხვედრებსაც როდის იყო...5საათი შესრულდა ექვსი დაიწყო უკვე...დრომ უცებ გაირბინა ბოლო საბუთიც მოაწესრიგა და უკვე ექვსის ნახევარი იყო კომპანიიდან გასვლას რომ აპირებდა და ალექსანდრეს ხმამ გააჩერა...
-მოიცადე სად მიდიხარ?
-სახლში ბატონო ალექსანდრე..
-ვერ წახვალ.
-რასქვია ვერ წავალ?
-იმას ქვია რომ ვერ წახვალ...ახლოს მივიდა მარიამთან მარიამი დაიბნა და მეორე მხარეს წავიდა..გასაგებად ვერ ვამბობ?
-კი მაგრამ ჩემი სამუშაო საათები უკვე დამთავრდა..
-მერე რა მე მჭირდები ესენი უნდა თარგმნო ფრანგულ ენაზე..სასწრაფოდ ხვალ დილას უკვე მზად უნდა იყოს ამიტომ ჯობია ახლავე დაიწყო..
-მე ხომ არვიცი ფრანგული..
-რა ჩემი საქმეა დივანი ხარ ჩემი და რასაც დაგავალებ ის უნდა გააკეთო...თრანსლეითი დაიხმარე რაც გინდა ის ქენი ხვალისთვის მზად იყოს საბუთები ჩემ მაგიდაზე...
-ვერ დავრჩები აუცილებლად უნდა წავიდე..ფეხებს ნერვიულად აბაკუნებდა მარიამი და საათს დაჩერებოდა...6 ოცი წუთი უკლდა...
-მაშინ სამსახურიდან წასვლა მოგიწევს შენი გადასაწყვეტია...
მარიამი განერვიულებული იყო სულ არ ფიქრობდა ახლა ალექსანდრეზე დამიანე აჯავრებდა მხოლოდდ...ქაღალდები ხელიდან გამოგლიჯა და მაგიდას მიუჯდა..ალექსანდრე კი კაბინეტში დაბრუნდა და მარიამს იქიდან უყურებდა..მარიამმა საბუთები წინ დაიდო და რომ შეხედა ბევრი იყო და ვერანაირად ვერ მოასწრებდა 6მდე დამთავრებას პანიკაში ჩავარდა კინაღამ,ნერვიულად ისმევდა ხელებს შუბლზე,ხელებიც აუკანკალდა ჩანთიდან ტელეფონი ამოიღო და რა ექნა არ იცოდა,მიშო ამერიკაში იყო,მშობლების შეწუხება არ უნდოდა ამიტომ ნუცას დაურეკა...არ აიღო..კიდევ უფრო ანერვიულდა გაგიჟებას იყოო..ბოლოს როგორც იქნა ყურმილი აიღო მაგრამ ვერ გააგონა..
-ალო ნუცაა...
-ალოოო გესმის?ნუცაა გთხოვ მიპასუხე..უკვე ევედრებოდა ისეთი ხმა ქონდა და თვალებზე ცრემლიც კი მოადგა პირველად იყო ასეთ სიტუაციაში და ეშინოდა დამიანეს რამე არ მოსვლოდა...
-ჰო მარუსიი რახდება მშვიდობა?
-რა ხმაურიაა??გადი რა სიწყნარეში გთხოვ შენი დახმარება მჭირდება!თან ჩუმად ელაპარაკებოდა..
-მოიცა გავალლ...
მარიამი იცდიდა და ნერვიულად ათამაშებდა ხელებს მაგიდაზე..
-ჰო რამოხდა?
-მისმინე გევედრებიი დამიანეს მიაკითხე რა ბაღში და წამოიყავნეე მისმართს მოგწერრ...6ზე ბაღი მთავრდება დაა... ამ ყველაფერს ალექსანდრე კაბინეტიდან უყურებდა ბოლოს ვეღარ მოითმინა და გარეთ გამოვიდა...
-ფულს ლაპარაკში არ გიხდი!მალე მჭირდება საბუთები..
-უკაცრავად ახლავე...ანერივულებულმა უთხრა მარიამმა რომელიც აშკარლად სატირლად იყო გამზადებული...
ალექსანდრე კაბინეტისკენ წავიდა ნელი ნაბიჯებით თან მარიამი ლაპარაკს ყურს უგდებდა..
-მარიამ გესმის ჩემი?ეგ სანდრო იყო?
-კი კიი მესმისს...ჰო ეგაა...მისმინე მალე წადიი გთხოვ გევედრები მეშინია რამე არ მოუვიდეს შეეშინდება რო არ მივაკითხავ და ისტერიკაში არ ჩავარდეს მალე მიდი გევედრებიი..
-კარგი მარიამ დამშვიდდი და მითხარი მერე რამოხდა..
-კარგი ახლა გადიიი მალე მოგწერ მისამართს..
მარიამმა ტელეფონი გატიშა და ხელის კანკალით აკრიბა მისამართი და ნუცას გაუგზავნაა...10 წუთი გაშეშებული იჯდა და თვალები გაუშტერდა...ალექსანდრე რომ დაადგა თავზე..
-როდის დაიწყებ მუშაობას? დიდხანს აპირებ ასე ჯდომას?
-უკაცრავად მაგრამ მემგონი ხვალ დილისთვის გინდათ ეს დასაწვავი საბუთები ახლა კიდე კეთილი ინებეთ და მომშორდით რომ ვიმუშაო ხვალამდე მოვრჩები ისე არ გყოფნით აქ რომ დამაყუდეთ?!დილას მოგეცათ ეგ საბუთები....ტელეფონმა დარეკა ნუცა იყო..სულ დაავიწყდა ალექსანდრეს იქ ყოფნა მარიამ ტელეფონს რომ ეცა..
-ალოოოო ნუცაა რაქენიი??ნერვიულად ჩასძახა ტელეფონში..
-დამშვიდდი მარიამ ჩემთანა...მარიამმა ამოისუნთქა..
-დამალაპარაკე ჩქარა გასკდა გული...
ნუცა ყურმილი დამიენეს მისცა..
-ჰო დედიტო...
-ჩემო სიხარულო ხო არ შეგეშინდა?
-არა დედიტო მე ხო უშიშარი ვარ..მარიამს სახეზე ბედნიერების სხივები მოევლინა გამხიარულდა..
-ჩემი ცხოვრების ნაპერწკალი..წავედი ახლა..
ტელეფონი გათიშა და ალექსანდრე რომ მდგარი დაინახა მერე გაახსენდა რომ მის საუბარს ისმენდა და სახიდან ღიმილი გაუქრა..
-თქვენ კიდევ აქ ხართ?შეგიძლიათ მიბრძანდეთ საბუთები რამოდენიმე საათში მზად იქნება..
ალექსანდრეს აღარაფერი უთხვამს კაბინეტში შევიდა...ვერ გაიგო რამოხდა მარიამი პირველად ნახა ასე ვისზე ნერვიულობდა ნეტა..ალბათ მის გამო შეფერხდა მარიამი... ნეტა რახდება?რომ დაელაპარაკა როგორ გაიღიმა...საოცრება..ისე უნდოდა გაეგო ვისზე ნერვიულობდა ასე რო მთელი 2 საათი ამაზე ფიქრობდა,დრო შეუმჩნევლად გავიდა მარიამი კაბინეტში საბუთებით ხელში იდგა და რასაც ქვია მაგიდაე დუაყარა ალექსანდრეს..
-ინებეთ!შემიძლია წავიდე?
-კი!
მარიამმა დატოვა ამჯერა კომპანია და ტაქსიგააჩრა ნუცას სახლისკენ წავიდა..ალექსანდრეს ძალიან აინტერესებდა სად წავიდოდა ამიტომ ჩუმად უკან გაყვა...
მარიამმა ტაქსი ნუცას სახლთან გააჩერა ალექსანდრე შორიდან უყურებდა,ტაქსი არ წავიდა მარიამი კი ფეხებს აბაკუნებდა და იცდიდა..მალე დაინახა როგორ მორბოდა პატარა ბიჭი სავარაუდოდ და უკან ნუცა მოყვებოდა...ეს იყო რაღაცა შოკი..ბავშვი მარიამს ჩაეფსკვნა,მარიამიც კოციდა ბავშვს და ეხუტებოდა...
-დედი მაპატიე რომ ვერ მოვედი დღს ცუდი უფროსი მყავს არ გამომიშვა..
-მელე ლა დედი ალ გიბლაზდები..არჩ მარიამის მამიტო მოვიდა დგეჩ..კალგი იკო ნუცაცთანნ...
-კარგი დედას ცხოვრება წავედით ახლა..
-ნუცა არვიიც მადლობა როგორ გადაგიხადოო..ვალში ვარ შენთან..
-არა რას ლაპარაკობრა ვალში არ გადამრიო შემოსულიყავი დაღლილი იქნები თან მომიყევი რამოხდა...
-არა ახლა სახლში წავალ ჯობია თან დამიანესაც ეძინება...მერე მოგიყვები კარგი?
-კარგი...მოდი გაკოცო ჩემო გიჟო გოგო..
-გიჟი შენხარ მე რამიგავს გიჟის..გაუცინა მარიამმა...წავედი წავედი ტაქსი მიცდის სირცხვილია...მარიამი ტაქსში ჩაჯდა და სახლში წავიდა ალექსანდრე უკან მიყვებოდა და უკვე თავის ჭკუაზე აღარ იყო...ანუ რა გამოდიოდა მარიამი გათხოვდა?მისი შვილია?
მარიამი და დამიანე მანქანიდან გადმოვიდნენ და სახლში შევიდნენ..ალექსანდრე კი უცდიდა და ფიქრობდა ვიღც კაცი გამოვიდოდა ალბათ სახლიდან მაგრამ შეცდა..არავინ გამოსულა მარიამმა კარები გააღო და შიგნით შევიდნენ..მალე შუქიც დაქვა და ალექსანდრეც თავისი ფიქრებით წავიდა სახლში სადაც მასაც ელოდა ვიღაც ან ეძინა უკვე გაბრაზებულს...
დილას იგივე ნაირად დაიწყო მარიამმა დამიანე სკოლაში წაიყვანა და უნდა გამობრუნებულიყო დამიანემ რომ გააჩერა..
-დედიტოო დედიტო ნახე მალიამია იქ წამოო გაგაჩნო უნდა..
-დედი მეჩქარება იქნებ სხვა დროსს...
-ალა აქლა წამოდი მელე ვეგალ მოიცლი სულ მაჩე მატყუებ..
-კარგი ხო...მარიამი პაწაწუნა ბავშვისკენ წავიდა...
-მალიამ ეს ჩემი დედიტოაა...
მარიამი ისეთი საყვარელი ბავშვი იყო დიდმა მარიამმა როგროც კი დაინახა შეუყვარდა იმ წამსვეე...ისე საყვარლად აფახურებდა თვალებს მეტი რო არ შეიძლება...
-მე მარიამი ვალლ..
-იცი პაწაწუნა მეც მარიამი ვარ...
-ლაკალგია ორივეე მარიამები ვალთ...
მარიამს ძალიან მოეწონა ეს პატარა ანგელოზი..კარგად ჩაკოცნა ორივე და სამსახურში წავიდა...უაზროდ იღიმებოდა რითაც ალექსანდრეს ნერვებს უშლიდა საშინლად...გუშინდელი ინციდენტის შემდეგ გადაწყვიტა ძიძა აეყვაა და იპოვნა კიდეც ერთი კარგი გოგონა ამიტომ აწი როცა არ ეცლებოდა ის გამოიყვანდა ბავშვს ბაღიდანნ...თან ალექსანდრესთან დაგვიანებაზე აღარ ექნებოდა პრობლემა თან ეშინია ხო არაფერი იეჭვა...არა რა უნდა ეეჭვა ნუ ნერვიულობ მარიამ ასე იმშვიდებდა მარიამი თავს...
1 კვირა უმნიშვნელოდ გავიდა...მარიამი როცა აკითხავდა დამიანეს სულ ნახულობდა პაწაწინა მარიამს და ტკბილეულებით ანებივრებდა ორივესს...ისე შეუყვარდა ეს პაწაწუნა...პატარა მარიამსაც ძალიან უყვარდა მარიამი...სამსახურში არაფერი ხდებოდა ისეთი სანამ ახალი ბიჭი არ მოვიდა სამუშაოდ...გიორგი ერქვაა..აშკარა იყო მარიამი მოეწონა...ეფლირტავებოდა აშკარად რაც ალექსანდრეს არ გამორჩენია...მარიამმაც ეს რომ შეამჩნია მის ნერვებ მოსაშლელად გიორგისთან ერთად იყო სულ შესვენებებზეე...ერთხელ ნატალის ელაპარაკებოდა ალექსანდრემ რომ შეისწროთ..
-წაყევი მერე...
-რავიცი ნატალიაა...
-კარგი ბიჭია გიორგი თუ დაგპატიჟა წადი რაუჭირს..
-ჯერ არ დამთავრებულა სამუშო საათებიი...
-მერე რა წადი...
ალექსანდრემ ჩაახველა...
-მერე რა წავიდეს?შენხარ ნატალი მარიამის უფროსი?აქ სასიყვარულო ისტორიების გასამართი არენა არ არის იქნებ თავი შეიკავო ქმარშვილიანმა ქალმა რას იტყოდი??!მარიამ მოუბრუნდა.
-რა..რაა?
-რაც გაიგონე!ამის მერე აღარ დავინახო ასეთი რამ აქ მოხდეს ორივეს გაფრთხილებთ თორემ დაგითხოვთ..თქვა და უკან წავიდა...
-შენ რა გათხოვილი ხარ?ბეჭედი არ დამინახია შენ თითზე..
-არვარ არა!რა სისულელეა საიდან მოიტანაა სანდრომ ნეტა..
-სანდრომ?
-მინდოდა მეთქვა ბატონმა ალექსანდემ..
-რავიცი ალბათ ვინმეში შეეშალე..თან შვილიანიო..ჰაჰა რა გეტყობა შვილის განაჩენის..
-ჰოო..მარიამმაც გაუცინაა..ფირებით კი სხვაგან იყო უკვე წასული ნუთუუ ალექსანდემ როგორღაც გაიგო მასზე და ბავშვზე...როგორ კი მაგრამ..რამნიშვნელობა აქვს..მოწყინდა ეს კატა თაგვობანა ჯობაი შეეშვას და მიხედოს მის ცხოვრებას მაგრამ მისი ცხოვრება ხომ ალექსანდრეს შვილია რაქნას მერე რომ გაიგოს ალექსანდემ რომ წაართვას..
ნუ მოკლედდ რაა..სამუშაო საათები როგორც კი დამთავრდა მარიამმა ბაღში მიაკითხა დამიანეს და პატარა მარიამიც იქ იყო რათქმაუნდა ....დიდი მარიამი რომ დაინახა მისკენ გაექანა და მთელი ძალით მოეხვიაა..ცოტახანში კი მამიტო მამიტოს ძახილით ვიღაც კაცისკენ გაექანა ..მარიამმა იქ მდგარ კაცს გახედა და გაშეშდა...ოღონდ ეს არაა..
ალექსანდრე მარიამმა რაც დატოვა კომპანია მის მერე წავიდა...მივიდა იქ სადაც უნდა მისულიყო მაგრამ დაიანხა ტაქსიდან მარიამი როგორ ჩამოდიოდა...ჰმ ნეტა მარიამს საბავშო ბაღში რაუნდა ნუთუ მართლა ყავს შვილი...ბოლომდე იტოვებდა იმედს რომ ასე არ იქნებოდა მაგრამ საბავშვო ბაღში რასაკეთბდა აბა...მანქანა დააყანე და ბაღში შევიდა დაინახა მისი პატარა პრინცესა როგორ გაიქცა და მარიამს მოეხვიაა და ეხუტებოდა მერე დაინახა და მისკენ მამიკო მამიკოს ძახილით წავიდა...დიახ მარიამი სანდროს შვილია...
-მამიტოო მოდიი ვინ უნდა გაგაცნო...
მარიამი გახევებული იდგა და ადგილიდან ვერ იძვროდა...მისკენ პატარა მარიამი მოდიდა და სანდრო უკან მოყვებოდა..
-მამიტო ეს ის დამიანეეა ეს კი მისი დედიტოაა ხოლმე რო გიკვებოდიი...
-სასიამოვნოა..ისე მოიქცნენ ვითომ არ იცნობდნენ ერთმანეთს..ალექსანდრე ჩაიკუნცხა და დამიანეს აკვირდებოდა..
-შენ დამიანე ხო პატარა ვაჟკაცო?
-კი დამიანე ვარ!ამაყად განუცხადა დამიანემ...ალექსანდრე უყურებდა და უყურებდა მის წინ მდგარ პატარა ბავშვს რომელიც მისი პატარაობის ასლი იყო...ნუთუ..ამაზე ფიქრიც არ უნდოდა...დამიანეს დაემშვიოდა და მარიამს ახედა..
-სალაპარაკო გვაქ ჩვენ!
ერთმანეთს დაემშვიდობნენ და სახლებში წავიდნენ...
მარიამი დამიანეს ჩეხუტა..და არ უშვებდა ბავშვი გაკვირვებული უყურებდა..
-ლაიკო დედიტო კი ალავინ გალტმევს ჩემ ტავსს...
-ჩემო სიცოცხლე როგორ მიყვარხარ ვინ იცის...
ალექსანდრემ მარიამი მანქანაში ჩასვა და სახლში წავიდნენ...
-მამიტო ქო მოგეწონა მალიამი ქო კალგი ქალია?
-კი მამიკო კარგი ქალია...
-იჩიი მაა მეც მინდა მასეთი დედიტო ლო მკავდესს....მოწყენით ჩაილაპარაკა მარიამმა...
ალბათ ყველას გაინტერესებს რამოხდა...სანდროზე და პაწაწუნა მარიამზე...მოდით დავბრუნდეთ 4 წლის უკან...არა 3წლი ნახევრის უკანნ..მაშინ როდესაც ალექსანდრემ მარიამის ძებნა შეწყვიტა მაგრამ მის გულს მარიამის სიყვარული არასოდეს შეუწყვეტია...მოკლედ მისმა საამაყო მშობლებმა ყველაფერი რომ არ დაეკარგათ ალექსანდრე აიძულეს ცოლად მოეყვანა 21 წლის გოგონა სახელად ლიკა..სარფიანი გარიგება იყო თუ ცოლად მოიყვანდა მაშინ გადარჩებოდნენ...არც ის გოგო იყო ამ ამბით გახარებული...შემდეგში გაირკვა რომ შეყვარებული ჰყოლია რომელიც ძალიან ყვარებია და დაქორწინებასაც აპირებდნენ....მაგრამ არ დააცადა ბედნიერება მისმა მშობლებმა და ალექსანდრეს გააყოლეს...ლიკას და ალექსანდრეს ჩვეულებრივი მეგობრული ურთიერთობა ჰქონდათ და არა ცოლ-ქმრული ამაზე არც უფიქრიათ არასოდეს რატომღაც იმიტომ რომ გარიგენბის ნაწილად მიაჩნდათ თავი...1 წლის დაქორწინებულები იყვნენ დაახლოებით...ბედისწერის ალბათ არ გჯერათ მაგრამ ამ დღეს გააჩინა მარიამმა პატარა დამიანე....ალექსანდრემ ძალიან ბევრი დალია და სახლში ძალიან ნასვამი მივიდა,როგორც ჩანს ლიკაც ნასვამი იყო....იმ ღამეს მოხდა ის ალბათ რაც არ უნდა მომხდარიყო ან უნდა მომხდარიყო მაგრამ რომ არ მომხდარიყო ახლა პატარა ანგელოზი ხომ არ ეყოლებოდა ალექსანდრესს...ასე და ამ გვარად ამ დღეს ერთი სასწაული დაიბადა მეორე კი ჩაისახა...ორივე ალექსანდრეს ნავაჟკაცები იყო...ამ ამბის შემდეგ ყველაფერი შეიცვალაა ლიკა აგრესიული გახდა ალექსანდრეს მიმართ სულ ცუდად იყო...ვერ შეეგუა რომ მის სიყვარულს უღალატა და ალექსანდრესთან იწვა,იმედი ჰქონდა აქამდე რომ როდესმე ეღირსებოდა მის სიყვარულთან ყოფნა და შექმნიდნენ იმ ოჯახს რასაც ხოლმე ნატრულობდნენ.დაიწყო სმა და ამას აბრალებდა მის ცუდად ყოფნას...მაგრამ ერთხელ ძალიან ცუდად რომ გახდა სანდრომ სავადმყოფოში წაიყვანა და გაირკვა რომ ორსულად იყო...ლიკა გაგიჟდა უნდა მოვიშოროო მაგრამ ალექსანდრემ ამის უფლება არ მიცა...ბავშვი სულ არ აინტერესებდა ლიკას...რომ დაიბადა არც შეუხედია,აი მათი მშობლები კი გადარეულები და გაგიჟებულები იყვნენ ამ აბით..ალექსანდრემ დაარქვა სახელი მარიამიც..ალბათ მიხვდით ყველა რატომაც..ბავშვს სულ არ აქცევდა ყურადღბას დაიწყო სმა სულ მთვრალიი იყო,ფხიზელს ვერ ნახავდით,ბავშვს ძიძა უვლიდა და ზრდიდა ფაქტიურად ლიკას ფეხებს ეკიდა ბავშვი არანაირ ყურადღბას არ იჩენდა მის მიმართ...ერთ ღამეს ძალიან დააგვიანდა მაგრამ არ გაკვირვებია ალექსანდრეს სულ ასე იყო..მაგრამ ეს ღმე ლიკასთვის საბედისწერო აღმოძნდა...საჭესთან მთვრალი დაჯდა და საჭე ვერ დაიმორჩილა და ხევში გადავარდა..მანქანა აფეთქდა მაგრამ გვამის ამოცნობა მოახერხეს მაინც მიუსწრეს...ეს საშინელება იყო..დარჩნენ სანდრო და ერთწლი ნახევრის მარიამი მარტონი და დღმდე ასე არიან....
ახლა დავბრუნდეთ აწმყოში....გახსოვთ ალბათ სანდორმ მარიამ რო უთხრა უნდა ვილაპარაკოთ...მეორე დილას კაბინეტში დაიბარა როგორ კი მივიდა მარიამი სამსახურში..ნატალის უბრძანა არავინ შეგვაწუხოსო..კარები გადაკეტა და ჟალუზები ჩამოწია რომ არავის დაენახათ..მარიამი კარებთან იდგა გაშეშებული....ალექსანდრემ მაჯაში ჩაავლო ხელი და მდივანზე დასვა..
-მარიამ რამე ხომ არ გაქვს სათქმელი?
-უკაცრავად უნდა მქონდეს?
-არ გაგივა ჩემთან ხომ იცი?!!
-რაგინდა ალექსანდრე?
-ააჰჰ ბატონი ალექსანდრე აღარ ვარ?
-რაგინდა თქო?
- რა რამინდა ბავშვი გამოჩრილი ჩემი პატარაობა...მარიამ იცოდე ვერ მომატყუებ...
-რა?აჰაჰაჰაჰა ანუ შენ რა გინდა რომ თქვა??ნუ მაცინებ სანდრო რაა
-მარიამ არ მეცინება...ახლა რომ თქვა რომ ჩემი არა დედასგეფიცებიი...
-რათქმაუნდა შენი არა!
-ჰოო??სადა ბავშვის მამა?შენი ქმარი?
-რა შენი საქმეა?!
-ბავშვი შენი არა თქო გასაგებად ვერ ვამბობ?!ერთხელ ნახე სულ და ეტყობა შეგეშალა რამე და მიამგვანე შენ პატარაობას შეგიძლია დაივიწყო!
-მარიამ ხო იცი რომ შემიძლია...
-მშვენივრად ვიცი რაც შეგიძლია მაგრამ ახლა არ გაგივა რადგან შენი არა..
-მარიამ უტიფრად ნუ იტყუები არ გაგივა!!ხომ იცი გავარკვევ!
მარიამი ხმას არ იღბდა ჩუმად იჯდა სანდროც მიხვდა რომ არაფერი გამოუვიდოდა და შეეშვა და წასვლის ნება მისცა..მეორე დღეს მარიამი ჩვეულებრივ მოვიდა სამსახურშიი და რამოდენიმე დღე ასე იყო მაგრამ დანარჩენი 2 კვირა სულ უხასიათოდ იყო საშინელი გამომეტყველება ჰქონდა ალექსანდრე ფიქრობდა რომ ყველაფერი მათი საუბრის გამო იყო რათქმაუნდა ხვდებოდა რომ ბავშვი მისი იყო მაგრამ ელოდა მოვლენების განვითარებას...მომდევნო 2 დღე სამსახურში რომ არ გამოჩნდა ამან ალექსანდრე დააეჭვა..ბავშვი ხომ არ წაიყვანა და გაიქცაო პირველი ეს გაიფიქრა და პაწაწუნა მარიამ კითხრა დამიანე ბაღში დადიოდა თუ არა მანაც უპასუხა რომ ბოლო 2 კვირა აღარ უვლია და არ იცის რატომ...აქ გაჭედა ალექსანდრემ და მარიამის სახლში წავიდა ხომ იცოდა სადაც ცხოვრობდა..მანქანიდან აპირებდა გადასვლას რომ დაინახა მარიამს როგორ გამოყავდა კალიასკით დამიანე გარეთ....შორიდან უყურებდა დამშვიდდა რომ დაინახა...მაგრამ იმან გააკვირვა ბავშვი რატომ ყავდა კალიასკაში და მერე მეორე შეფუთული თბილად...მოკლედ მომდევნო 2 კვირა ასე ჩუმ ჩუმად უყურებდა ხოლმე როგორ გამოიყვანდა დამიანეს მარიამი გარეთ და მოწყენილი დაასეირნებდა და ხოლმე ძალაუნებურად გაიღიმებდა..მომდევნო 1 კვირა აღარ გამოჩენილან...
დილას კარებზე ზარმა გააღვიძა ალექსანდრე...შეეზარა ადგომა მერე ვინც იყო კაკუნზე გადავიდა და არ ჩერდებოდა არაფრის დიდებითთ...ერთი შეიკურთხა დილის 7 საათზე ვინ დამადგა თავზეო,შარვალი ამოიცვა და კარებისკენ წავიდა...კარები გააღო და დაინახა იქ მდგარი ფერწასული,თვალებ ჩაშავებულ ჩაწითლებული მარიამი,აშკარა იყო ნამტირალები ჰქონდა...უფრო მკვდარს გავდა ვიდრე სულიერს..კარებში გახევებულივით იდგა...ალექსანდრე გაკვირვეული უყურებდა,ბოლოს ხელი შეაშველია რომ არ წაქცეულიყო...
-უნდა დამეხმარო ალექსანდრე....

ესეც ასე..მოკლედ დღეს ორი ახალი თავი გავაგორე :დ რაღაც წერის ხასიათზე მოვედი ამხელა თავები მემგონი საერთოდ არ დამიწერია.. ჰოდაა მკითხველნო წაიკითხეთ და მე ველოდები თქვენგან შეფასებებს<3 ყველანი მიყვარხართ<3