ალექსანდრე კი პალატაში იჯდა მარიამის გვერდით და მისი ხელები იჭირა კარი რომ ვიღაცამ შემოამტვრია....ეს ვიღაცა რათქმაუნდა სუპერმენი მიშო იყო....ალექსანდრემ გააზრებაც ვერ მოახერხა ისე წვდა კისერში მიშო და კედელზე მიანარცხა.
-როგორ გაბედე ამის გაკეთება!!!შე არაკაცო!დედას გი*ირებ!შე ნაბი*ვარო როგორ გაბედე მისთვის ხელის დაკარება,რაც არუნდა ექნა ჩვენი ძმობისთვის და ჩემი კაცობისთვის არ უნდა გადაგებიჯებინა!
-მიშო გთხოვ მარიამია აქ...ყველაფერს აგიხსნი..
-მარიამია აქ??! არის კი?როგორ გაბედე მასთან მიახლოება შენ გამო რამე რომ მოუვიდეს არ გაცოცხლებ!ბო*იშვილი ვიყო არ გაცოცხლებ!ბედის ირონიაა არა?წლები იმ ნაბი*ვრის ძებნაში გავლიე ვინც მარიამს ცხოვრება დაუნგრია და თურმე აგერ არ მყოლია ცხვირ წინ!!ერთი მიზეზი მითხარი რატო არუნდა ჩაგაძაღლო?!მიშო განრისხებული საუბრობდა,ხელებს ყელზე კი უსაშველოდ უჭერდა სადაცაა მიახრჩობდა...
-გამიშვი და დავილაპარაკოთ!
-ვილაპარაკებთ რათქმაუნდა მაგრამ ახლა არა!!!უთხრა და მარიამთან მივიდა და მისი ხელები აიღო ხელში და აკოცა..
-ჩემო პატარა...მაპატიე რომ შენს გვერდით არ ვიყავი და დაგიცავი,ასე არ უნდა მომხდარიყო...ჩემი სულელი...უნდა გაიღვიძო და გამოჯანმრთელდე დამიანეს ჭირდები ყველაფერზე მეტად,,ებუტბუტებოდა მარიამს მიშო მერე სანდროს ისევ იქ ყოფნა რომ გააცნობიერა მიუბრუნა ისევ ყვირილით.
-შენ კიდევ აქ ხარ?!სასწრაფოდ გაქრი აქიდან და მარიამის და ბავშვის სიახლოვეს მოსული არ დაგინახო თორე მერე გაიგებ ვინა მიშო ფილფანი!დაივიწყე რომ ძმები ვიყავით!სულ ფეხებზე როგორ მოაგვარებ მიხვალ სასამართლოში და ბავშვის მეურვეობაზე უარს იტყვი!რაც მალე მით უკეთსი სანამ მარიამი გაიღვიძებს!!
-ხომ იცი რომ მაგას არ ვიზამ!!ბავშვი ჩემგან დამალა და უფლება მაქ ბავშვი ჩემთან ....აღარ აცადა მიშომ!
-ენა ბიჭო ცოტას ხო არ უბერავ!ბავშვი დამალა?შენ იცი ვაბშე რა გააკეთა ხელი დაგაფარა რასაც ქვია ორსულობაზე რომ გავიგეთ,ბოლო დონის საზიზღრობა გვითხრა და ჩვენც დავიჯერეთ და დღესაც იმ ნაბიჭვრის ძიებაში ვიქნწბოდი მაგრამ ჰოი სასწაული!!შენ იცი საერთოდ რა გამოიარა?ორჯერ სიკვდილს ხელებიდან გამოვტყავეთ,მისთვის ზედმეტი კი არა ნერვიულობა საერთოდ არ შეიძლება!!18წლის ბავშვმა რამდენი რამე გამოიარა იცი რომ დამიანე გაეჩინა?მთელი ცხრა თვე ცოცხალ მკვდარმა გაატარა სიკვდილის პირზე იყო!ბავშვზე რომ გაიგო მოშორებაზე კატეგორიული უარი განაცხადა ახლა ვხვდები რატომაც იმდენად უყვარდი ვერ შეელია იმას რაც შენგან დარჩა..როც მოეშორებინა თვითონაც მოკვდებოდა!ეს წლები წამებაში გაატარა დამიანეს კარგად ყოფნისთვის და შენ კიდე ამბობ რომ ბავშვთან ყოფნის უფლება გაქვს?!!!რა ნამუსით ეს დედანა*ტირები რა ნამუსით?!
ალექსანდრე ყბა ჩამოვარდნილი უსმენდა ამ ყველაფერს და ვერფერს ამბობდა...იმდენად უყვარდი ვერ შეელიაო ანუ რა მარიამსაც უყვარდა?
-იქნებ გამართლება აქვს ყველაფერს მომისმინე!
-რამოგისმინო რას აქვს გამართლება?!!იმას რომ ჩემი და რომელიც შენც დათ უნდა ჩაგეთვალა იხმარე და მიაგდე?!წაბრძნდი შენს ცოლ-შვილთან მარიამთან არაფერი დაგჩენია სანამ ცოცხალი ვარ ბავშვს ვერ შეეხები!
-არაფერი არ იციიიიიიიიი იქნებ მოგეცა ახნის საშუალება?!!!
ამ დროს მარიამმა ამოიზმუილა,მიშომ ეს რომ დაინახა ალექსანდრე კინწისკვით ისროლა პალატიდან!
-არმინდა თვალებს რომ გაახელს დაგინახოს და კიდე ინერვიულოს ამიტომ გაქრი აქიდან!
მიშო მარიამს მიუბრუნდა რომელიც თვალებს ნელ-ნელა ახელდა და იაზრებდა მომხდარს,მიშო რომ დაინახა დაიძაბა აღიდგინდა მომხდარი და დაფეთებული წამოხტა და მიშოს ხელი მოუჭირა..
-სადაა დამიანეეეეე?!!!!!ჩემიიი შვილიიიი სადა?!!წამართვა ხო?დავკარგე სამუდამოდ!!ხმამაღლა გაჰკიოდა მარიამი..მერე თავი ხელებში ჩარგო და აქვითინდა...
-ჩშ ჩემო პატარა ნუ ნერვიულობ ხომ იცი შენთვის ნერვიულობა არ შეიძლება!მალე მოიყვანენ დამიანეს უკვე გზაშია..
მარიამი თითქოს დამშვიდდა უკან დაწყვა და თვალები დახუჭა,ალექსანდრე კი პალატის გარეთ იდგა და იქიდან ადევლებდა თვალს მომხდარს და თავის თავზე ბრაზობდა..ამ დროს ბავშვების ხმა გაიგონაა...მარიამი და დამიანე მორბოდნენ უკან ძიძა მოსდევდათ.....
-სადა დედიტო???
პასუხს აღარ დაუცადა პალატაში შევარდა მარიამიც მას მიყვა უკან...
-ბატონო ალექსანდრე...
-არაფრის თქმა არა საჭირო!
-კარგი..
დამიანე როგორც კი ოთახში შევიდა დედასკენ გაიქცა და ჩაეხუტა...მარიამმაც ამ დროს გამოიღვიძ და ბავშვი რომ დაინახა სიხარულისაგან მეცხრე ცაზე იყო ისე გაუხარდა მისი პატარას დანახვაა...გულში ჩაიკრა და კოცნიდა..მალე იგრძნო ვიღაც მეორე მხრიდან ებღაუჭებოდა...პატარა მარიამი ჩაკვროდა და ეხუტებოდა..
-მარიკო აქ რასაკეთბ...
-ცუდათ ალისო მალიამიოო...ხო კალგად იქნები მალიამ დედიტო?
-კი ჩემო პატარა არ ინერვიულო..
ამდროს ოთახში ალექსანდრე შემოიძურწა ამას რომ ამბობდა პატარა მარიამი...ამ ყველაფერს მიშოც ისმენდა და მარიამ დედიკო რომ გაიგონა მანდ გაჭედა...ან ეს პატარა გოგონა ვინ იყო სავარაუდოდ ალექსანდეს შვილი იყო...
-ოჰოოოოოო მოგიწყვიათ თქვენ აქ სასიყვარულო ბუდე მე რაღა მესაქმება არა?!!!!მარიამის მიმართულების გაისროლა ფრაზა..ამის დედაც.. სკამს ხელი დაკრა რომელიც იქ იდგა და ოთხიდან გავარდა ისე რომ დამიანე არც უნახია...ეს პირველი შემთხვევა იყო არადა როგორ უნდოდა გულში ჩაეკრა მისი პატარა დისშვილი.
მარიამმა ტირილი დაიწყო...
-დედიტო ბიძიამ რატომ არმ მნახა?
-დედი გაბრაზებული იყო არ ინერვიულო მაგაზე ჩემო ბურთო კარგი?
-კარგი დედიტო...როდის წავალთ სახლში..მამიკოსთან ერთად..ეს დაამატა და ჩუმად ამოხედა მარიამს თითქოს ეშინოდა...
-ჰოო ჰოო ჩვენთან წამოდი აწი სულ ერთად ვიცხოვლოთ რაა...პატარა მარიამმაც დაიწყო..
მარიამს სახეზე ფერი ეცვალა..
-ალექსანდე ბავშვები გაიყვანე!ბრძნება გასცა მარიამმა..
სანდრომაც ბავშვები ძიძას მისცა და თვითონ ოთახში დაბრუნდა...ეშინოდა მარიამთან მიახლოება კიდე რამე არ მოსვლოდა მისი მიზეზით..მაგრამ მაინც თვითონ დაიწყო..
-მარიამ მაპატიე მე არმინდოდა რამე მოგსვლოდა მე არვი....მარიამმა არ აცადა და ცრემლიანი თვალებით ამოხედა.
-ბავშვი..
-გთხოვ არ ინერვიულო ბავშვი შენთნ დარჩება ოღონდ ხოლმე მოვაკითხავ და ვნახვა,სასეირნოდ წავიყვან ხომ შეიძლება ეს მაინც?
-კი..მარიამმა გულზე ხელი მიიდო და თითქოს ამოისუნთქა...ალქსანდრეს ეს არ გამორჩენია მხედველობიდან..მართალია უჭირდა ბავშვის დათმობა მაგრამ მარიამსაც ვერ წაართმევდა....
აღარაფერი უთქვია პალატა დატოვა და წავიდა იქ სადაც მისი ძმაკაცი ეგულებოდა....იცნობს ხუთი თითივით და იცოდა სადაც იქნებოდა ახლა გაცოფებული...შეიძლება აფთარივით დაეგლიჯა იქ რომ დაინახავდა მაგრამ უნდა გაერისკა და ეთქვა მისთვის ყველაფერი თავით თავს ვერ აპატიებდა...მივიდა და მართლაც იქ იყო ერთი ადგილი ჰქონდათ ტყეში მდინარის პირას...ძირს იჯდა და ჰორიზონტს უყურებდა ბატონი მიშო თან ბოთლით სვამდა..
-მიშო..მხარზე დაადო ხელი.. მიშო უცებ შემობრუნდა და ხელზე ხელი მოუჭირა.
-აქ რასაკეთებ?
-სათქმელი მაქვს შენთვის..მომისმინე გთხოვ..
-ახლა გინდა მოსმენა ხო?კარგი დაიწყე...
-გთხოვ მაცადე ბოლომდე მოყოლა შეიძლება არვარ მართალი მაგრამ მაინც მინდა მოისმინო ჩემი მხრიდან ჩემი ამბავი მერე მარიამისასაც მოისმენ...
-ეგ მე ვიცი რასაც ვიზამ.დაიწყე...
ალექსანდრემაც დაიწყო..
-მარიამი შენი დის სტატუსით არ გამიცვნია პირველად...
-რას ნიშნავს ეგ?არ დააცადა მიშომ..
-მაცადე..
-კონცერტი იყო რაღაც და იქ იყო მის დაქალებთან ერთად მე რომ ვნახე უკვე ნასვამი იყო,გამომწვევად იქცეოდა მთელი ღამე ერთად ვიყავით,ვცეკვავდით,ვსვამდით ვერთობოდით,ერთმანეთზე მოკლე ინფორმაციები გავცვალეთ..მერე გაქრა არვიცი სად წავიდა...მეორე დღეს მხოლოდ მისი სახელი და სურნელი მახსოვდა რომელიც ჩემ ტანსაცმელს ასდიოდა,ვცადე მისი მოძებნა მაგრამ მხოლოდ სახელი მახსოვდა ძალიან მთვრალი ვიყავი იმ დღეს....მერე მეორე ვნახე შენთან არ დაგიმალავ შენი ნაშა მეგონა ისეთი ვითარება იყო,მერე მარიამი რომ შემჩა ხელში თან შენი და აღმოჩნდა სულ გავგიჟდი,უყურებდი როგროი სიხარულით სავსე და ლაღი იყო,ყოველ დღე როცა უყურებდი ვხვდებოდი რომ მიყვარდებოდა ან უკვე მიყვარდა..მერე გავიკარგე არმინდოდა შემყვარებოდა და შენთან მიმექარა მარა მერე ბათუმში ვნახე ისევ დაიწყო,დავახლოვდით,მაგრამ ერთმანეთს არ ვუტყდებოდით იმაში რომ ვიცნობდით ერთმანეტს..სანაპიროზე ვიყავით წაგებულს ვიბარებდი კითხვების სახით გული რომ მოუვიდა და ვიჩხუბეთ სასტიკად და მაში გამოუტყდით ერთმანეთს რომ ვიცნობდით...მერე აღარ მელაპარაკებოდა ყურადღებასაც არ მაქცევდა მარა ვიცოდი ჩემ მიმართ გრძნობები ჰქონდა...მერე ის დღე იყო შენ რომ ამერიკაში წადი წვეულებიდან...ჩემ ნერვებზე უკრავდა ვიღაცას აეკიდა და ეცეკვებოდა,მაღიზიანებდა საშინლად იმ ბიჭის ქმედება და მივედი და მარიამი ხელიდან გამოვგლიჯე ამაზე კიდე ვიჩხუბეთ...მერე მე დავლიე აი მარიამმა კი ძაან ბევრი დალიია...სახლში რომ წავიდა მეც წავყევი,ჩვენი ოთახები გვერდი გვერდ იყო სანამ ოთახში შევიდოდა მიუსწარი და კლუბში დაწყებული საუბარი გავაგრძელი,ლაპარაკის დროს ისე იქცეოდა ვერ მოვერიე თავს და ვაკოცე,მერე გაჩერება მინდოდა გამოვფხიზლდი მაგრამ მარიამმა არ გამიშვა გამოცდილი ქალივით იქცეოდა ნებისმიერი მამაკაცი უკან ვერ დაიხევდა თან მთვრალი ვიყავი იმ წამს ვერ გავიაზრე ჩემი ნამოქმაედარი მეორე დღს დაიწყო ყველაფერი...უყურებდი მარიამი როგორ ჩამოჭკნა როგორი გახდა სახეზე ფერი აღარ ედო.თბილისში რაც დავბრუნდით გადაწყვეტილება მივიღე რომ ცოლად უნდა მომეყვანა..შევხვდი და ვილაპარაკეთ კიდეც,გაგიჟდა,გაცოფდა ვერავინ გაიგებს არმინდა გათხოვება თან შენზეო მაგრამ ყური არმიგდია მისთვის ვაპირებდი მეორე საღამოს ხელის სათხოვნელად მოსვლას,გეტყოდით რომ ერთმანეთი გვიყვარდა და მოცდა აღარ გვინდოდა,მეორე დღეს რომ მოვედი მარიამი გაქრა,ნინომ არმითხრა სად იყო ვეძებდი დაახლოებით 6 თვე...მერე...მერე ყველაფერი შეიცვალა...მამაჩემმა იმდენი ქნა კომპანია რომ არ დაეკარგა ლიკა მომაყვანია ცოლად გაგონილი გექნება ამბებიდან....ცოლი სახელად მყავდა ისე არანირი ურთიერთობა ა გვქონდა,მარიამი რომ მომეძებნა რამეთქვა ცოლი მკავდა როგორ მივსულიყავი...მერე მარიამი გაჩნდა ლიკამ ლოთობა დაიწყო ბოლოს დაასრულა მისი სიცოცხლე ამით და მარიამთან დავრჩი ასეე მარტო...რამოდენიმე თვის უკან ჩემთამ მოვიდა კომპანიაში ისე გამიკვირდა და გამიხარდა მისი ნახვა...მერე ბაშვთან ერთად დავინახე,მარიამი სულ მიყვებოდა მის კლასელ დამიანეზე და მის დედიკოზე რომ მასაც უნდოდა ისეთი დედა,ვერასოდეც ვერ წარმოვიდგენდი რომ ის ადამიანები ვიზეც მიყვებოდა ჩემი მარიამი და დამიანე იქნებოდნენ,დამიანეს შესახებ არც ვიცოდი არაფერი...ბაღში შევხვდით ბავშვი ჩემი ასლია ისე მგავს მივხვდი ყველაფერს მარიამმა რათქმუნდა უარყო ეს ყველაფერი მეც ვაცადე მოვლენებს განვითრება,მარიამმა სახლში მომაკითხა ცუდად გამოიყურებოდა დამიანე ცუდად იყო,თქვენთვის არუნდოდა თქმა რადგან მე ვიყავი საჭირო იქ რომ გადარჩენილიყვნენ ჩემ გარდა სხვისი სისხლი არ ჯდბოდა დამიენს სისხლი და ასე თქვენ ხომ გაიგებდით ყველაფერს.....დამიანე რომ გამოჯამრთელდა მერე იყო სასამართლო და და დანარჩენი შენც კი იცი........
მიშო ყველა დეტალს გულმოდგინედ უსმენდა გაგიჟებული იყო..მისი და ისეთ კონცერტზე?ასე როდის იქცეოდა?როდის სვამდა?როდის იქცეოდა გამომწვევად..რატო დაუმალა ეს ყველაფერი მაგრამ ცხადი იყო ახლა ყველაფერი ალექსანდრე თუ თხოვდა ცოლობას ხომ ყველაფერს მიხვდებოდა არუნდოდა ეს მომხდარიყო სწორედ ამიტომ წავიდა ამერიკაში მაგრამ მაინცვერ უშველა თავს ალექსანდრესაგან...დამიანეს ლეიკემიაზე რო არაფერი იცოდა მაგაზე გაგიჟდა მაგრამ ალექსანდრეს რას ერჩოდა მარიამს დაელაპარაკებოდა...
-მაინც მიქარულში ხარ ჩემთან მიმართებაში...არვიცი რაგითხრა მარიამს უნდა დაველაპარაკო...
-ახლა არგინდა ანერვიულებულია მერე დალეპარაკე ცოტა რომ გამოჯამრთელდება..
-ოჰჰ ზრუნავს!ადამიანურად რომ მოსულიყავი თავიდანვე და გეთქვა შენი და მიყვარსო არა?
ალექსანდრემ მხრები აწია და ჩამოწია არვიცის ნიშნად...მიშო მოეხვია ალექსანდრეს მხარზე ხელი დაარტყა..
-თქვენ რას გამომაპარებთ მე ჰა?არმინდა ძაან ჩაუღრმავდე და შორს წავიდე თორე კაი გასატყეპი კი ხარ..პირველივე დღიდან გადევნებთ თავს ვხვდებოდი პირველად ჩმთან რო არ გაიცანით ერთმანეთი და იმასაც უყურებდი ერთმანეთი რო გიყვარდებოდათ,შენზე ვბრაზობდი რომ არაფერს იმჩნევდი და ამბობდი...მაგრამ იმ შემთხვევის მერე დავიჯერე მარიამის ნათქვამო,რომ მასზე ვიღცამ ძალა იხმარა მაგრამ ბავშვი რომ დაიბადა მიხვდი იმ წუთას რომ შენი იყო...ისე გგავდა..არ ვაჩქარებდი მარაიმს უცდიდი როდი იტყოდა სიმართლეს..კომპანიაში შენთან ჩემი რჩევით წამოვიდა...მინდოდა ერთმანეთი გენხათ..
-შენი...რა კონცერტები გამიმართე აბა იქ ბიჭო ცოტა *იგ ხო არ გაქ?
-ეგ სხვა საქმეა..მინდოდა თვალში გამოგეხედა და მიმხვდარიყავი რომ მაგრად მიქარე...არვიცი მარიამი რამდენად გაპატიებს..თორე კი მინდა თქვენი ერთად ყოფნა კაი წყვილი ხართ..ჩემი დისთვის სულ საუკეთესო მინდა..მეორე პატარას ველოდები იცოდე არ დამაღალატო...გაუცინა და მხარზე ხელი დაკრა და ადგა წასვასვლელად..
-მოიცა სად მიდიხარ?
-სახლში.
-მარიამთან არ წამოხვალ?
-არვიცი.
-წამოდი გაუხარდება თან დამიანეც არ გინახია..
მერე კიდევ ილაპრაკეს ცოტახანი და წავიდნენ ორივე სავადმყოფოში...მარიამს ისე გაუხარდა მიშოს დანახვა თან ალექსანდრესთან ერთად რომ იყო ამან უფრო გაახდა მაგრამ არგამოხატა..მიშო დამიანეს ჩაეხუტა და პატარა მარიამი გაიცნო...ეს ბავშვი ანგელოზია რა...
-მიშო მოხვედი?
-კი მოვედი.ვერ მიყურებ?
-კარგი რა ნუ მიბრაზდები ყველაფერს აგიხსნი ოღონდ აქიდან გამიყვანეთ...
კიდევ 2 დღე იყო სავადმყოფოში მაგრამ საშიში უკვე აღარაფერი იყო ამიტომ სახლში გაწერეს...ყველაფერი ძველებურად იყო გარდა იმისა რომ ყოველ კვირა მათთან ალექსანდრე მოდიოდა და გარეთ მიყავდა სასეირნოდ მარიამი და დამიანე...მარიამი კი სახლში რჩებოდა...ასე იყო სახლში მარტო ერთხელ მიშომ რომ მიაკითხა...გაუხარდა მისი ნახვა და მოეხვა..
-მიშო...მომენატრე..
-მეც...იქნებ იკადრო და გამანდო რატომ მატყუებდი?
-შემოდი შემოდი ყველაფერს მოგიყვები..ვითომ არ მოუყოლია იმ ვირს..
-დედა ორი ხის თავიანი იქნებ გამოუტყდეთ ერთმანეთს რომ ერთმანეთი გიყვართ და შერიგდეთ მოკვდნენ ბავშვები და ის კაცი აქეთ იქით სირბილით...
-ენას ამოგწიწკნი ძმაო..მოდი დაჯექი ლუდს მოგიტან..
ლუდი მოუტანა და დაჯდნენ..
-მოკლედ მოგიყვები კი გეცოდინება ყველაფერი და აღარ ჩაუღრმავდები დეტალებს..
-მიდი..
მარიამმა ამოისუნთქა და დაიწყო.
-ალექსანდრე კონცერტზე გავიცანი..მერე ჩვენთან ვანხე სახლში...მერე უფრო კარგად გავიცანი,არ ჩანდა ცუდი ადამიანი,უფრო მეტიც ვგრძნობდი რომ უხილავი გრძნობები მაკავშირებდა მასთან და ამის მეშინოდა...მერე ვიჩხუბეთ ბათუმში,შენ ამერიკაში წაბრძანებულხარ ხოდა იმ ღამეს მაგარი მივქარე,ჭკუიდანგადამიყვანა და ბევრი დავლიე,მერე რამოხდა დღემდე არმახოვს მაგრამ რომ არ მომხდარიყო დამიანე არ მეყოლებოდა..ამაზე გაეცინა თვითონაც და განაგრძო...ბათუმიდან რომ დავბრუნდით სანდრომ ბრუტიალი დამიწყო უნდა დავქორწინდეთო მერე წარმოვიდგინე რამოხდებოდა ამას რომ გაიგებდით და იმ დღესვე წამოვედი ამერიკაში შენთან მეგონა ყველაფერი უკან მოვიტოვე და ახალი ცხოვრების დასაწყებად მზად ვიყავი მაგრამ....მერე იმიტომ მოგატყუეთ რომ რაღცა საშინელება დატრიალდებოდა და მეშინოდა ერთმანეთი არ დაგეხოცათ,ამით მეც და პატარასაც საფრთხე შეგვექმნებოდა..ამიტო დიდი ტყუილი მოვიგონე,რომ დამეცვა ჩემი თავიც დაპატარაც,ვიცოდი როდესმე გამომჟღავნდებოდა ეს ყველაფერი მაგრამ მაინც ვცადე...საქართველოში ჩემ ჩასვლას და სანდროს ნახვას რატომღც სასწაულს მივაწერდი...მერე დამიანე ნახა...მერე კი გეცოდინეა ყველაფერიც და ნუღ მაყოლე რა ცუდად არ გავხდე ისევე სიცილით თქვა მარიამმ...
-სასწაული აბა...
-გაიმეორე...
-მართალი ხარ სასწაული ძმა გყავს,ვიცოდი ალექსანდრე რომ იყო კომპანიის უფროსი და მიტო გაგიშვი მანდ..თქვა და ხარხარი ატეხა..
-შე საზიზღრო ეგრე არა ნახე შენ რაგიქნა...
-ვერაფერსაც ვერ მიზამ.უცებ დასერიოზულდა მიშო.რამის თქმა ხომ არ დაგავიწყდა?
-არა რისი?
-კარგად დაფიქრდი...
-არა არაფრის..
-მარიამ ლეიკემიაზე რატომ არაფერი მითხარი?დამიანეს რამე რომ დამართნოდა,შენ გვერდით უნდა ვყოფილიყავი..
- ვიცოდი შენი სისხლი და არმინდოდა მენერვიულებიე და ტყვილა მომეწყვიტე საქმიანობას..
-ჩემი საქმიანოდა წლებია შენ და დამიანე ხართ ხო იცი არა ეგეთი რამე მეორედ აღარ გააკეთოო...
-ჰო კაი კაი...
-ახლა ადექი დამიანეს ის გიჟი საღამომდე არ მოიყვანს დედასთან და მამასთან წავიდეთ და უთხარი ყველაფერი მეცოდებიან,სიმართლე უნდა იცოდენ გაგიგებენ ვიცი..
ასეც მოიქცა მარიამი ნინოსთან და ზურასთნა მივიდნენ,ყველაფერი მოუყვა და პატიებაც თხოვა,მშობლები არიან შვილს ვერ გარიყავდნენ ერთი შეცდომის გულისთვის თან ეს პაწაწუნა შეცდომა ძალიან უყვარდათ ასე რომ შერიგდნენ და ჭუკჭუკებდნენ მთელი ოჯახი...მერე მიშომ მარიამი სახლში დატოვა...მარიამი ძალიან გახარებული იყო,მისაღებში იჯდა და ღიღინებდა მერე დამიანე გაახსენდა საათს დახედა ჯერ 5 იყო 6 ზე უნდა მოსულიყვნენ,ამიტომ დრო ჰქონდა ტელეფონი მდივანზე დატოვა და თვითონ ოთახში ავიდა,მერე კი სააბაზანოში შევიდა..ბედნიერი იყო რომ მისი შერიგდნენ მერე უეცრად ალექსანდრეზე დაიწყო ფიქრი,რამოხდებოდა მაშინ რომ დარცენილიყო და დაქორწინებულიყვნენ იქნებ ახლა ბედნიერი ოჯახი ჰქონოდათ...ისე ჩაუღრმავდა ამ ყველაფერს დრო ისე გავიდა ვერც გაიგო,ამასობაში დამიანე,მარიამი და ალექსანდრეც დაბრუნდნე სახლში,ზარი დარეკეს მაგრამ კარი არავინ გააღო,მერე ალექსანდრემ დამიანეს მარიამის ნომერი კითხა და ტელეფონზე დარეკა მაგრამ არ პასუხობდა მერე დამიანემ თქვა უკანა კარები ღია შეიძლება იყოსო და მართლაც ღია იყო,იქიდან შევიდნენ,მარიამი არსად ჩანდა,დამიანემ უთხრა სანდროს სადაც იყო მარიამი ოთახი ისიც მისკენ გაემართა...მარიამი სააბაზანოდან გამოვიდა და გაიმშრალა მერე საცვლები ჩაიცვა და სიმღრა დაიწყო,სასწაულ ხასიათზე იყო თითქოს ბავშვობაში დაბრუნდა...საძინებელის კარები ღია იყო და ჩანდა მარიამი საცვლების ამარა როგრო იდგა ოთახში და მღეროდა,მერე ლოგინზე გაწვა ბედნიერი უყურებდა ჭერს,მერე აქეთ იქით კოტრიალობდა პატარა ბავშვივთ,ბოლოს ერთ ადგილე გაჩერდა და წამოხტა უცებბ..
-დამიანე..რომელი საათია...ჩემი სიკვდილი...ტელეფონს დაუწყო ძებნა,გადატრიალა ლოგინი,აქეთ იქით დარბოდა კარებში მდგარი ალექსანდრე რომ დაინახა მისი ტელეფონით ხელში...
-ამას ხომ არ ეძებდი?
მარიამმა ტელეფონი გამოგლიჯა ხელიდან,მერე ალექსანდრეს დააკვირდა რომელიც მარიამს ათვარიელებდა და ვერ მიხვდა რატო..მერე შეუბღვირა..
-რა???მიხვდა მერე რომ ნახევრად შიშველი იყო და იქვე დაგდებული ხალათი ჩაიცვა...
ალექსანდრემ კი სიცილი დაიწყო..
-ხეპრე!გაუთლელი ხეპრე რაც ხარ ის დარჩი!კარებზე დაკაკუნება არ უსწავლებიათ?
-ღია იყო..
მარიამმა დაიწუწუნა და ჩწარი ნაბიჯებით ქვედა სართულისკენ წავიდა...
-სად არიან ჩემი პატარები?
-აქ ვართთ..დაიძახეს ბავშვებმა..მარიამი ორივეს მოეხვია და ჩაკოცნა..
-გვშიააა..ორივემ ერთად დაიძახა..
-დაჯეკით გაგიმზადებთ საჭმელს...
მარიამმა ნახევარ საათში საჭმელი მოამზადა...ისე დადო ოთხი თეფში ვერც გაიაზრა რატომ ალექსანდრეს კი ამაზე ჩაეღიმა..ერთად ისადილეს მერე სანდროს და მარიამის წასვლის დრო დადგა როცა მარიამმა მამიკოს წუწუნი დაუწყო..
-მაა დავრჩები რა მალიამთა გთხოვვ რაა..
-არაა მამი არ შეიძლება..
მარიამი ისმენდა მათ საუბარს..
-რატომ არ შეიძლება?დარჩეს..
-მამიკო მე მარტო მტოვებ?
-შენც დარჩი მა დედიკოსთან ერთად დაიძინე ადგილი აქვს მარტო ძინავს სულ..დამიანე გამოეხმაურა..
-ხოოო ხო მიდი რა მაა...
-მე მარიამს დავრთე დაღცენის უფლება და არა მამიკოს..
-დე დარჩება რა მამიკოც...დამიენე ეხვეწებოდა..ბოლოს მარიამი დათანხმდა..
-მდივანზე დაწვება..
-ხომაგრამ ბევრი ოთახებია მდივანზე ლატო?
-ასეა საჭირო ახლა კი სათამაშოთ წადით მიდით!
ბავშვები წავიდნენ,მარიამმა ყავა გაიკეთა და მისაღბში დაჯდა,ახლოს სანდროც ჩამოუჯდა.
-იქნებ რამე ჩაგეცვა?
-ჰო?რატო მე მშვენივრად ვარ ასე შენ თუ ვერ თოკავ ჰორმონებს და ერთ ადგილს შეგიძლია არ მიყურო..თქვა და ფეხები უფრო გამომწვევად გადაიდო ერთმანეთზეე...გვიანი იყო უკვე,მარიამიი დასაწოლად წავიდა,სანდროს იქ მდივანზე გაუშალა საწოლი...ვერ მოისვენა და ვერ დაიძინა..ალექსანდრე ახლომახლოს რომ ეგულებოდა...ღამის ორი საათი იქნებოდა ჩუმად კუხნაში რომ ჩავიდა და ყავა გაიკეთა,პლედი აიღო და გარეთ გავიდა ეზოში,ჰამაკში ჩაჯდა და ფიქრობდა..
ალექსანდრესაც არ ეძინა დაინახა მარიამი როგორ ჩუმად ჩამოდიოდა კუხნაში როგორ ჩუმად მოამზადა ყავა და გარეთ გავიდა,ცოთახანში თვითონაც გაყვა,ბნელოდა მარიამმა ვერ გაიგო სანდროს მოსვლა...სანდროც ჰამაკში ჩაჯდა,უფროსწორად მარიამს დააჯდა ფეხებზე,მარიამმა ამოიკნავლა..
-აქ რასაკეთებბ იდიოტო?
-იმას რასაც შენ!
-ოჰჰ..
-მარიამ იქნებ გეყოს?რას იტყოდი?შვილი გვყავს გამოვასწოროთ ურთიერთობა როდემდე უნდა ვიყოთ ასე...მგონი დროა...
-არგინდა მარიამზე მომიყვე?
ალექსანდრეს გაუკვირა ასე საუბრის გაგრძელება გაუკვირდა მარიამი როგორ არ გამოეკიდა...მანაც ყველაფერი მოუყვაა მარიამზეც და იმაზეც რომ ეძებდა..(აღარ დავწერ კიდე რამდენჯერ ვატრიალო ერთი და იგივე ისტორია :დ )
მარიამი გაკვირვებული იყო..
-შენ არ მომიყვები როტომ გაიქეცი?
მარიამს ნოსტალგია შემოაწვა რაღც და გადაწყვიტა ყველაფერი მოეყოლა...სანდრო გაგიჟდა ყველაფერი რომ მოისმინა თურმე რამდენი რამე გადაუტანია..მარიამს ცრემლები მოაწვა და ტირილი დაიწყო პატარა ბავშვივით,სანდრომ გულზე მიიხუტა და ამშვიდებდა..
-ჩშ ნუ ტირიხარ..გთხოვ არ იტირო არ ღირს..ყველაფერი ჩემი ბრალია..
მარიამი ნელ ნელა დამშვიდდა და ალექსანდრეს ხელებს არ უშვებდა რომელიც ჩაბღაუჭებული ჰქონდა საყელოზე..მერე თავი აწია და ალექსანდრეს უყურებდა ალექსანდრემაც დრო იხელთა და ტუჩებზე ნაზად ეამბორა მარიამს..
-მიყვარხარ მარიამ!
-მეც მიყვარხარ ალექსანდრე!
მეტი აღარაფერი უთქვიათ ასე ჩაეძინათ ჩახუტებულებს..დილას ბავშვების ხამ გააღვიძაა..
-ჩვენი დედიტო და მამიტო შერიგდნენ..გაიძახოდა ორივეე...
მარიამმა გაახილა თვალები და რომ მიხვდა რა სიტუაციაში იყო წამოხტა უცებ მერე გუშინდელი გაიხსენდა და თავისი თავი კინაღმ იქავეს ცემა...არც ერთს არაფერი უთქვიათ ისაუზმეს და სანდრო და მარიამი წავიდნენ...
ის ღამე თითქოს სიზმარი იყო ისე დატოვეს..მომდევნო კვირები ასე გრძელდებოდა ალექსნდრეს ბავშვი მიყავდა და მოყავდა..ერთ ღამეს მარიამა გვიან დაიძინა და ისე ეძინებოდა დავიწყდა ბუდინლიკის დაყენება...ტელეფონის ზარმა გააღვიძა ალექსანდრე რეკავდა..
-მარიამ ბავშვი მზადა?
-აჰჰ..კი ისა რომელი საათია?
-10 წუთში მანდ ვარ..
-მზადა გიცდით..
დიდი ტყული..უცებ წამოხტაა...დამიანე გააღვიძა,ხელპირი დაბანა და ჩააცვა,ქვემოთ ჩავიდნენ,ჩაისთვის გაზქურაზე წყალი დაადგა,სახლი ანგრეული იყო და ალაგებდა სირბილ სირბილის ღამის პიჟმოებში გამოწყობილი..ისე რომ ვერ გაიგო ალექსანდრეს მოსვლა..კარზე ზარი დიხანს იყო,უცებ კარი გააღო არც შეუხედია.
-შემოდით..5 წუთი დააგვინდება დამიანეს..
ალექსანდრე უყურებდა როგორ დარბოდა მარიამი აქეთ იქეთ პატარა ბავშვივით და ძირს დაყრილ რაღაცეებს ბოჭვდა,მერე დამიანეს ჩაი დაუსხა,კარაქიანი პური გაუმზადა და დაჯდა და ერთი ღრმად ამოისუნთქა..
-ესა მზადააო?
-თითქმის..
მერე წაიყავნა ბავშვები ალექსანდრემ..მარიამთან ჩვეულებრივი კარგი ურთიერთობა ჰქონდა...იცოდნენ რომ ერთმანეთი უვარდათ გამოუტყდნენ კიდეც ერთმანეთს..
მიშო ბატონის დაბადების დღე იყო...დამიანე გამოაწყო თვითნაც გაიპრანჭა და რესტორანში წავიდნენ,იქ სანდრო და პაწაწუნა მარიამიც დახვდნენ რათქმაუნდა...აი იქ რაც მოხდაა...მოდი აღარ გავწელავ დიდზე,გავაწვალე ორივე...შუა ქეიფში იყვნენ სანდრო რომ ავიდა სცენაზე და მარიამ ცოლობა თხოვა..მარიამიც დათანხმდა ყველა ბედნიერი იყო,ბავშვები რათქმაუნდა პირველ რიგში მათი მშობლები სულ ერთად იქნებოდნენ და ეს ახარებდათ..ალექსანდრე ფიქრობდა უარს მეტყვის და რომ გაიგონა’’კიი’’,სიხარულისგან მეცხე ცაზე იყო,სცენიდან ჩავარდა და მარიამი აბზიალა...
ქორწილი მალევე გადაიხადეს,მარიამი ისეთი ლამაზი იყო,თეთრი სადა კაბა ეცვა...ალექსანდრე ვერ იჯერებდა კიდევ რომ ეს საოცრება მისი ცოლი გახდებოდა დღესს..ჯვრისწერამ კარგად ჩაირა მერე რესტორანში იყვნენ და კარგად გაერთვნენ...იმ ღამეს ივაჟკაცა ალექსანდრემ და ცხრა თვის შემდეგ გაჩნდა ლიზა...ოჰ ეს 9 თვე ჯოჯოხეთად უქცია მარიამმა ალექსანდრე,სული გაუმწარა ,შუა ღამეზე აყენებდა და მოატანიაბდა რაღაცეებს და მერე არჭამდა,სულ ეჩხუბებოდა,ალექსანდრე ხოლმე ეტყოდა.
-გაგშორდები აღარ მინდა შენნაირი ცოლიო...ეს რათქმაუნდა ხუმრობით მაგრამ მარიამი სერიოზულად ღებულობდა და რომორთავდა ტირილი ვაი საცოდავო ალექსანდრე..
საოცარი ორსულობა ჰქონდა,არანარი გართულებები,ნაყოფიც ჯამრთელი იყო და მარიამს რაც დამიანეს ფეხმძიმობისგან პრობლემები დაყვა ახლა გაქრა...
ლიზა რომ დაიბადა ყველა ბედნიერი იყო განსაკუთრებით კი დამიანე და მარიამი,აბა რა იქნებოდა პაწაწუნა დაიკო ყავდათ..
აი ახლა ლიზა უკვე წლი ნახევრია..ზის დამიანეს და მარიამის შუაში და თამაშობს...ალექსანდრე და გაბერილი მარიამი კი ზიან და უყურებენ..დიახ გაბერილი...3თვეში კიდევ ეყოლებათ პაწაწუნა გოგონა ან ბიჭი..
-ხომ გეუბნებოდი ყველაფერს ვერ დავივიწყებთ თქო?!მე ვერასოდეს დაგივიწყე,ან როგორ უნდა დამევიწყებია ასე მიყვარხარ!
-ვერც მე ვერ დაგივიწყე!მიყვარხარ ალექსანდრე ქალდანო!
-მეც მიყვარხარ მარიამ ფილფანო!

ესეც დასასრული <3 იმედია კარგი გამომივიდა..ვეცადე დიდი თავი გამომსვლოდა,მაგრამ გული მწყდება რომ დავასრულე წერა,ძალიან მომწონს ეს ისტორია,რაც დაწერილი მაქვს ყველას მირჩევნია..თქვენ რას ფიქრობთ?აბა ველოდები სულმოუთქმელად შეფასებებს<3