-ტასიკო ადე დე(თამარი)
-ტასო აბა ადექი(ნანა)
-ვაიმერა დარხეული მაქვს ორი დედა რო გაღვიძებს ტიტუუუუ(ანასტასია)
გაეღიმათ დედიკოებს ტასოს ნათქვამზე. ტასუნა ადგა, მოემზადა ორივე ჩაკოცნა და წავიდა უნივერსიტეტში, ლიზას დაურეკა რომ უნის მერე ენახა. შევიდა აუდიტორიაში, მარიამი უკვე იქ იყო და გვერდით მიუჯდა, გადაკოცნა, რვეული ამოიღო და ლექტორის შემოსვლას დაელოდა. ეს ტანჯვა-წამებაც დასრულდა და გოგოები გარეთ გამოვიდნენ. მარიამს ხმა არ ამოუღია, აშკარად ეტყობოდა რომ ხასიათზე არ იყო.
-მარუს რა ხდება?
-არაფერი
-კაირაა
-ცუდ ხასიათზე ვარ უბრალოდ
-რო ხარ მივხვდი და მომიყევი რა ხდება
-დემეტრემ მაკოცა
-ჰა?
-ჰომართლა
-მერე?
-რა მერე გოგო?
-ვაიმე რა სულელიხარ, მიდი დეტალებდი დროზე
მარიამმა ყველაფერი მოუყვა დაწვრილებით,
-კაი და დავიჯერო არ მოგწონს დემეტრე?
-არა
-ვის ატყუებ სახეზეგეტყობა
-რარა მეტყობა? მართლა ძალიან მეტყობა?
-ვაიმე ცუდადვააარრ
-ანასტასია გიორგაძე რა დღეში ვარ და რას დამცინი, აი მოგკლავ
-მეც მიყვარხარ მარიამ კაპანაძევ, ჩემო დებილო, ნახე ყველაფერი კარგად იქნება, არ მიაქციო ყურადღება რა
-ჰო თავში ავარდნილო ტიპია, გონია დამკერავს ასე და მისი ვარ აბა კიზუსტად , ვენაცვალე საყვარეეელიი
-გიჟი ხარ სუფთა, წავედი ლიზიკო უნდა ვნახო
-მიდი
ანასტასია მისეირნობდა ქუჩაში, კაფე"flowers"ში შევიდა და დაელოდა მისი ხუჭუჭა დაქალი როდის მოვიდოდა. ლიზაც მოვიდა, გოგოებმა წვენი შეუკვეთეს და ჭორაობა დაიწყეს.
- მოკლედ ჩემო ტასუნა ბორაბორაზე მივდივარ და აი ბილეთიც
-რაააააააააა?
-ხოხო, ჩემმა უფროსმა დაგვასაჩუქრა საუკეთესო თანამშრობლები, ჩემზე მაგარი უფროსი თუ ვინმე ყავდეს რაა
-აუ როგორც იქნა წახვალ, სულ მაგაზე მელაპარაკებოდი და რაღაცა და ამ შენს უფროსს ჰა?
-ოო არა
-კი
-არა
-კითქო
-ოოკაიხო მგონი მოვწონვარ ხო მარა მერე რა, აუ ტასო კაი არ მინდა
-გამაგიჯებთ ეს დაქალები რა
-ჩემი უფროსი იქით იყოს აბა რაღაც უცნობიო
-ეს რაგამახსენე ვნახე ხოიცი
-რაააიო? და ეხლა მეუბნები?
ტასუნამ მოუყვა ყველაფერი, გოგოები საღამომდე საუბრობდნენ, ფოტოებიც გადაიღეს და დაიშალნენ და დაბრუდნენ თავიანთ სახლებში.
ეკას მთელი დღის განმავლობაში მოუსვენრობის გრძნობა აწუხებდა, ხან რა გააკეთა და ხან რა. გაგიკირდებათ და ნიკაც ასეიყო, ნუ ეხლა მას ჰქონდა მიზეზი და იმიტომ.
ეკა სახლში მარტო იყო. მშობლები საზღვარგარეთ იმყოფობოდნენ და ძალიან ენატრებოდა ისინი. სადილს ამზადებდა და შემთხვევით თითი გაეჭრა, კარებზე ზარი გაისმა და არც გაუხედია ვინ იყო, კარები როცა გააღო და მის წინ მომღიმარი ნიკა დაინახა, სად ახსოვდა ეკას ნატკენი თითი ან სისხლი რომ სდიოდა. ნიკამ მზერა ოდნავ დამანჭულ სახეს მიაშვირა და შემდგომ მის დასისხნიანებულ ხელს,ჭკუა ლამის გადაეკეტა, ეკას სახე ხელებში მოიქცია, ლოყაზე ჩამოუსვა, პირველადი დახმარების ყუთი გამოიღო და ძალიან ნაზად უკეთებდა ყველაფერს.
-ეკა მიყვარხარ
-რა?
-რაც გაიგე
ნიკამ ვერც გაიზრა როგორ უთხრა, ეკას ცრემლები წამოუვიდა, არც სჯეროდა, ესეიგი მისი სიყვარული ცალმხრივი არ ყოფილა ფიქრობდა და ვინ აცალა გადახარშვა. ნიკა ძალიან მაგრად ჩაეხუტა მას. ბევრი რომ აღარ გავგრძელო ამ დღიდან ისინი სულ ერთად იყვნენ. ანასტასიამ როცა ეს ამბავი გაიგო წივილ-კივილი მორთო ასეც ვიცოდიო.
ლიზა უკვე ბორაბორაზე წავიდა, თავისი ოცნებაც აიხდინა, ძალიან კარგად ატარებდა დროს. უფროსის დანახვაზე გული უჩერდებოდა ხოლმე, განსაკუთრებით წელსზევით შიშველს როცა ხედავდა. არც ეს უფროსი ბატონი მერაბ ნაკაშიძეც ყოფილა არანაკლებ დღეში ლიზას საცურაო ფორმაში დანახვისას. მოკლედ ეს ჰორმონები ღუპავთ რა. ერთ დღესაც ისეთი რამ მოხდა რამაც ლიზას ცხოვრება მთლიანად შეცვალა.
ბატონი მერაბი წყალში ცურავდა და ჩაიძირა, ცუდად გახდა, შეშინებული ლიზა არც დაფიქრებულა ისე ჩახტა წყალში მიუხედავად იმისა რომ ცურვა არ იცოდა, დახმარებას ითხოვდა და როგორც იქნა ამოიყვანეს მაშველებმა.
ლიზა მძიმედ სუნთქავდა და მერაბის ხელს არ უშვებდა.
-ლიზა ლიზუ შემომხედე, დამშვიდდი კარგად ვარ
-კი მაგრამ.. რამე რომ დაგმართნოდა? ჰა? რაგინდოდა იმ წყალში რატო ჩახვედი თუ დილიდანვე ცუდად იყავი?
პირველად ელაპარაკებოდა ლიზა ასე შენობით უფროსს და გაბრაზებული
- ოჰ ბოდიშით თქვენ რომ არ ჩამოგართვით ნებართვა
- ჩუმად ეხლა! იცი რა ხარ? ეგოისტი მეტი არაფერი!
-ვინ მე?
-არაა კაცო მეეე
მერაბს ეცინებოდა ლიზას საქციელზე, ვეღარ მოითმინა, მკლავებში წვდა და მიიკრა, ლიზას პულსაცია აუჩქარდა, მერაბის გულისცემას უსმენდა და თავი მის ყელში ჩამალვოდა. პირველად იგრძნო ასეთი სიმშვიდე, ყველაფერს დათმობდა რომ ეს წუთები სამუდამოდ გაგრძელებულიყო
-ლიზა არ მიყვარს ბევრი ლაპარაკი, შენც ხომ იცი, ეხლა შენებურად არ გადაირიო იცოდე, შენც ძალიან კარგად ხვდები ისედაც რომ როგორც კი დაგინახე შემიყვარდი, მიყვარხარ ლიზა და ვიცი შენც, შენი ეს საქციელი ყველაფერს ნიშნავს, შენს თვალებში წავიკითხე, მე რომ რამე დამმართნოდა როგორ იქნებოდი და ვერ გაძლებდი ჩემს გარეშე
-მოიცა რა?
-რაც გაიგე
-შენ სულ გააფრინე ხო? რა შენ მე.? ჰა რა მე შენ? არააარას მიარტყი თავს იქ?
-ასეც ვიცოდი რაა ხო გითხარი არ დაიწყო ეს რაღაცეებითქო
ლიზა გაცოფებული შევიდა ნომერში, ჯერ კიდევ იაზრებდა მის სიტყვებს. ვუყვარვარ? მოიცა მეც მიყვარს? არა რა სისულელეაა გამოტყდი ლიზააა ბოლოსდაბოლოს როდის უნდა მიხვდეე ებრძოდა შინაგანი მე.
ორი დღე არ სცემდა ლიზა მერაბს ხმას. მერაბი მოთმინების ფიალა ამოევსო და ლიზას საწოლთანდაადგა თავზე
-ბავშვო
-აქ რაგინდა?
-უნდა დავიძინო რა იყო?
-მერე? სხვაგან ვერ ნახე საწოლი თუ რა?
-ნწ უშენოდ ვერ ვიძინებ
-გადი აქედან უნდა დავიძინო
-ლიზა!
-რა?
-ლიზამეთქი
მერაბი სახესთან ახლოს მიიწია და აკოცა. მთელი გრძნობა გადმოსცა ამ კოცნაში, ლიზაც აყვა და უფრო გააძლიერა. უცებ მოშორდა
-ლიზა მიყვარხარ ყველაფერზე მეტად!
-მეც მიყვარხარ მერაბ
-ჩემი გოგო
ისევ აკოცა, მკლავებზე მოეხვია და ტკბილად გადაეშვნენ მორფეოსის სამყაროში.
დავბრუნდეთ ეხლა თბილისში. ნანუკა უბედნიერესია მალე დედა გახდება. ანა მთელი დღე ანათებდა, მამიდა გავხდებიო. ძალიან უყვარს ბავშვები. საბა თითქმის ყოველდღე დადიოდა კლინიკაში, ხან ვითომ თავი მტკივაო ხან ფეხიო, ხან კიდე რა. ანა ძალიან შეეჩვია საბას, ხვდებოდა რომ თავს დაიღუპავდა. საბა ერთი ჩვეულებრივი ბაბნიკი ეგონა, რომელიც სულ ქალებზე ფიქრობს და მიზანს მიაღწევენ და ვსო. მაგრამ რაც დრო გადიოდა საბას უფრო უკეთ იცნობდა და სულ სხვანაირი იყო. საბამ ძლივს გამოათრია ანა კლინიკიდან. ძალიან ღელავდა. ანა მთელი გზა ნერვიულობდა რა ხდებაო? საბა საპასუხოდ მის მაჯას აიღებდა და კოცნიდა. თითებს უხლართავდა და ეფერებოდა.
ბოლოს როგორც იქნა მიაღწიეს. ულამაზესი ხედი იშლებოდა მათ წინ. როცა შემოტრიალდა, დაინახა საბა მის წინ დაჩოქილი იყო. ცრემლები წამოუვიდა
-ანა გამომყვები ცოლად და ამიტან მთელი ცხოვრება ჭირსა და ლხინში?
-თანახმა ვარ
არც კი დაფიქრებულა ისე უპასუხა. საბაზე ბედნიერი კაცი არავინ იყო, თავის საყვარელ ქალს ეხვეოდა რომელიც მალე მისი ცოლი გახდებოდა და შვილების დედა.
ანასტასიას და მარიამს გაეგოთ ეკას და ნიკას, ანას და საბას ამბავიც, ლიზასი და მერაბისი და გაგიჟებულები და გახარებულები იყვნენ, ამავდროულად წუწუნებდნენ, რამდენი ქორწილი იქნებაო.
მერაბმა და ანამ ჯვარი დაიწერეს, ნანუკა უფრო და უფრო იბერებოდა და აწვალებდა თავის საყვარელ ქმარს. ნიკა და ეკა ჯერ არ აპირებდნენ და არ ჩქარობდნენ. ლიზამ და მერაბმა კი ჩუმად იქორწინეს. ანასტასია გაბრაზდა მთელი კვირა ხმას არ სცემდა ლიზას, მაგრამ რა ექნა მაინც უყვარდა ეს ხუჭუჭა გადარეული გოგო და შეურიგდა. დემეტრე და ალექსანდრე გამოჩნდებოდნენ როცა ბიჭები იკრიბებოდნენ მარტო. გიორგიმ შეყვარებული გაიჩინა თავისი შესაფერისი და ისიც მალე შეუერთდა სადაქალოს ძალიან საყვარელი ქერათმიანი, ნახევარ უკრაინელი ნინა. ამ ბოლო დროს საეჭვოდ უყურებდნენ თინა და ლუკა ერთმანეთს. ანასტასიას რას გამოაპარებ ამ ამბავს მე მობაგვარებო. ჩვენი ანასტასია კუბიდონი კი მოაგვარებს მაგრამ თავის თავს ვერ უშველა. მიხვდა რომ არაფერს ჰქონდა აზრი და ალექსანდრესგან თავს შორს იჭერდა, ასეთ დღეში იყო მარიამიც.
როცა გამოცდები ჩააბარეს და კურსიც დახურეს გადაწყვიტეს სვანეთში წასულიყვნენ ყველანი. ბიჭებმა ალექსანდრეს და დემეტრეს შესთავაზეს წამოსვლა და დათანხმდნენ. მარიამი და ანასტასია ძალიან ღელავდნენ. ვინ იცის რას მოხდებოდა ამ მოგზაურობაში..