- გოგოებთან არ ავიდეთ? ( ალექსანდრე )
- შენ აგიყვან და მე საავადმყოფოში წავალ.
ალექსანდრე სახლში ავიყვანე და იმ პირობით, რომ მეც მალე შევუერთდებოდი მათ პატარა სასტავს საავადმყოფოში წავედი გიას სანახავად, ნინოს ჩემი დანახვა ძალიან გაუხარდა და ღიმილით შემხვდა, - მშვენიერია, ალბათ კარგი ამბებია - ჩემთვის გავიფიქრე და დედაჩემს მივუახლოვდი.
- მოხვედი დადა, როგორ ხარ? ( ნინო )
- ახლა მაგას არ აქვს მნიშვნელობა, თქვენ რას შვრებით? გია როგორ არის?
- უკეთესადაა შვილო, ხვალ გასწერენ. ( ნინო )
- მშვენიერია.
დედაჩემის პასუხს აღარ დაველოდე პალატისკენ წავედი, გიაც სიხარულით შემომეგება და მანიშნა მის წინ დავმჯდარიყავი, რა სჭირს დღეს ამ ხალხს ყველა გახარებული, მომღიმარი საახეებით, რომ მხვდება.
- თავს როგორ გრძნობ?
- კარგად ვარ შვილო კარგად, შენ როგორ ხარ? რას შვრები? ( გია )
- ორ დღეში გერმანიაში მივიდვარ.
- მაინც არ იშლი ხო, ხვდები მაინც რა რისკზე მიდიხარ? ( გია )
- ჩემთვის რისკი ერთი ჩვეულებრივი თამაშია, ჩემი ცხოვრება ყოველთვის სავსე იყო ასეთი ბინძური საქმეებით ასე, რომ დამშვიდდი გია.
გიას ჩემს ასეთ პასუხზე გაეცინა და მხარეზე ხელი დამადო.
- შენ რომ თავიდანვე ასე დამდგომოდი გვერდ ( გია )
სიტყვის დამთავრება არ ვაცადე და ფეხზე ავდექი.
- ისევ თავიდან იწყებ? არ დაიღალეთ მაინც ჩემი ჭკუის სწავლებით?
- დადა დადა, შენ არ შეიცვლები. ( გია )
- რაღათქმაუნდა არ შევიცლვები, რადგან არ მინდა თქვენ დაგემსგავსოთ.
გიაზე კიდევ გაბრაზებული ვიყავი, ამიტომ მის პაუხს არ დაველოდე, დედაჩემს დავემშვიდობე და სწრაფად წავედი, მანქანა დიდი სიჩქარით დავძარი ვხვდებოდი, რომ გიასთვის ეს სიტყვები არ უნდა მეთქვა, მაგრამ მე ხომ სწორედ ის ვთქვი რასაც ვფიქრობდი, მდიდარი ბიზმესმენი, რომლისთვისაც მთავარი ფულია, ჩემი სამყარო სულ სხვა ფერია და მნიშვნელოვანი არაფერია. რამდენიმე წუთში უკვე ალექსანდრესთან ვიყავი.
- დადა მოხვედი? ( ნიტა )
- აქ რა ხდება?
პატარა სასტავი კიარა მგონი უკვე მთელი საქართველო იყო ერთ ოთახში.
- გართობა გადავწყივტეთ და შედეგს შენც ხედავ. ( ნიტა )
სამზარეულოდან ღიმილით გამოვიდა ალექსანდრე და ჩემსკენ წამოვიდა.
- ჩემი ბრალი არ არის ძმაკაც სახლში, რომ ამოვედი „თვითნებურად“ დამხვდა ასეთი სიტუაცია. ( ალექსანდრე )
- რატომ მიყურებთ ასეთი სახეებით? კარგია მერე.
ნაცნობ სასტავს სიცილით შევუაერთდი და ცოტახნით პრობლემების დავიწყება გადავწყვიტე.
- დადა დადა ჩემი დადა. ( ანუკი )
- ვაჰ ამას ვის ვხედავ, შეენც ტო?
- ჰაჰა მეც მეც, როგორ ხარ? ( ანუკი )
ანუკის ნახვამ ცვეტში გამახარა, სკოლაში იშვიათად მივდივარ აქედან გამომდინარე მისი ნახვით არცისე ხშირად ვარ ბედნიერი - საკმაოდ ეფექტური გოგო იყო, ლამაზს ვერ დავარქმევ, მაგრამ ჰქონდა რაღაც ისეთი რაც გიზიდავდა, მივუახლოდი და ძლიერად ჩავეხუტე.
- ჩემი ლამაზი საკაიფოდ, შენ როგორ ხარ?
ლამაზი არაათქო ვთქვი, მაგრამ ზოგჯერ ასეთ მიმართვას საჭიროდ ვთვლი.
- მომენატრე ძალიან მომენატრე. ( ანუკი )
ყოველთვის მისწორდება ასეთი გულახდილი გოგოები, ზოგიერთები უბრალო თბილი სიტყვის თქმასაცკი ვერ ბედავენ ან უბრალოდ თავს იფასებენ და რომ იცოდეთ, როგორ ვერთობი ასეთების ნერვებზე, გოგო უეჭველი თავს უნდა იფასებდეს თორე ისეთები ყველაფერზე თანახმანი, რომ არიან ადვილად მოსაბეზრებელნი არიან, მაგრამ თავის დაფასებასაც აქვს საზღვარი- „ზედმეტობა“ არც აქ არის დასაფასებელი და ასეთებსაც მხოლოდ ვიყენებ, საბოლოოდ ზომიერებაა ყველაფერში მთავარი გოგო რაც უფრო მიუწვდომელია მით უფრო „გითრევს“ მისი მოპოვების მუღამი.
- მეც მაგრად მომენატრე ანუკი, შენსკენ რა არის სიახლე?
ანუკი პასუხის გაცემს აპირებდა, რომ ამ დროს ჩემი კლასელზე უახლოესი კლასელი ვაკო გამოჩნდა.
- დაგინახე და ვიფიქრე სანამ დროა გავათავისუფლებ ანუკის კლანჭებიდანთქო ძმაკაც. ( ვაკო )
- ჰაჰა კარგ დროს მოხვედი.
რათქამუნდა ანუკი ვაკოს ნათქვამით არცისე კმაყოფილი დარჩა და ირონიით სავსე მზერით უპასუხა.
- ვიხუმრეთ ვაკო? ჰაჰა რა სასაცილოა. ( ანუკი )
- გოგები სამზარეულოში არიან. ( ვაკო )
- კარგი რა გემართებათ ტო.
ანუკიმ წარბები აათამაშა და საპახუო დარტყმისთვის მოემზადა, რომ ამ დროს თიკუშაც შემოგვიერთდა,ეს გოგო სწორედ მათი ნაწილი იყო ზედმეტად, რომ იფასებენ თავს.
- ყველანი აქ ყოფილხართ, საუბრის თემას გამაცნობთ? ( თიკუშა )
თიკუშას ღიმილით შევხედე და ჩემთვის გავიფიქრე - რატომ უნდა გავუტეხო? მოდი ვაგრძნობინოთ თავი მართლაც საუკეთესოდ და მეც გავერთობი.
- იქნებ ჯერ მოგეკითხე?
- უიჰ დადა შენც აქ ხარ? ვერ შეგამჩნიე, როგორ ხარ? ( თიკუშა )
- უკეთ რაც შენ დაგინახე.
- ჰაჰა კი რათქმაუნდა. ( თიკუშა )
ირონიით ვიყურებდი და თვალს არ ვაშორებდი, მის ოდნავ მოძრაობასაცკი ჩვეული მიმიკებით ვპასხობდი, რაც ძალიან აღიზიანებდა.
- ვაკო ცოტა ჩაიწიე, დავიღალე. ( თიკუშა )
ანუკის სახე უნდა დაგენახათ - გაგჟების ზღვარზე იყო ცოტაც და თიკუშას თმებით ითრევდა.
- სამზარელოში გავალ. ( ანუკი )
თიკუშამ მისი ადგილი კმაყოფილმა დაიკავა და ჩემსკენ გადმოიხარა.
- ისე, მომენატრე მგონი. ( თიკუშა )
- მეც , ალბათ.
- ალბათ? ( თიკუშა )
პასუხი არ გავეცი და ვაკოსკენ გადავიწიე, რომელიც მხიარულად გვადევნებდა თვალყურს.
„- მთავარი“ სად არის?
ვაკო მაშინვე მიხვდა „მთავარში“ ვის ვგულისხმობდი - ჩვენი ახალი კლასელი, რომლის გაცნობის ბედნიერებაც ჯერ არ მქონია.
- გოგოებთან ერთად იყო საზმარელოში, მოციადე ახალვე მოვიყვან. ( ვაკო )
გიჟივით წამოხტა და სამზარეულოდან მოკლე შორტებში გამოწყობილი გოგო შემოიყვანა, ძალიან მეცნობოდა, მაგრამ ეს ჩვეულებრივად ჩავთვალე იქიდან გამომდიანრე, რომ უმარავ გოგოსთან მქონდა ურთიერთობა და შესალებელი იყო უბრალოდ ვიღაცისთვის მიმემსგავსებინა.
- ძმაკაც გაიცანი ეს ემილია. ( ვაკო )
სახლემა თითქოსდა მომხიბლა და ინტერსით შევხედე, გოგონა გაოცებული მიყურებდა შემდეგკი წარბები გაბრაზებულმა აათამაშა, ვერ მივხვდი მისი ასეთი რეაქციის მიზეზს და გაკვირვებულმა შევათვალიერე.
- შენ შენ ის არ ხარ? ( ემილი )
ვაკომ კიდევ უფრო გაკვირვებულმა ჯერ გოგონას შეხედა შემდეგკი მე.
- ვინ ის?
მოულოდნელად მეხსიერაბა დამიბრუნდა და გამახსენდა გოგონა, რომელიც რამდენიმე დღის წინ კინაღამ მანქანით გავიტანე.
- ჰაჰა მოიცადე, შენ ის დალტონიკი ხარ?