სიმღერა დამთავრდა და მაშინვე წასვლა დავაპირე, რომ ისევ ლენას საოცარმა ღიმილმა შემაჩერა, დალევას არ ვაპირდებდი, მაგრამ იმდენს მიახწიეს რომ მეც საკმაოდ ბევრი დავლიე და ერთადერთი რაც მახსოვს ბოლოს თიკუშას ცეკვა იყო მაგიდაზე, ამის შემდეგკი საკაიფოდ გავითიშე, დილითკი საოცარი თავის ტკვილით გამეღვიძა ისე, რომ აზრზე არ ვიყავი საერთოდ სად ვიმყოფებოდი. თვალებს უაზროდ ვატრიელებდი და ოთახს ვათვალიერებდი, უეჭველი ნაცნობი იყო და ამით თავი დავიმშვიდე, რომ არცისე ცუდ პონტში ვიყავი, მაგრამ ჯანდაბა ეს რა არის? უფროსწორად ვინ არის?
- ფუჰ ამ***.
ამას ჩემს გვერდით რა უნდოდა? ადგომას ვაპირებდი, რომ მისმა ხმამ შემაჩერა და ჩემსკენ გადმოიხარა.
- გაიღვიძე?
ნადმვილად სასწაული იყო და გეტყვით, რომ ეს ჩვენი გადარეული თიკუშა იმყოფებოდა ჩემს გვერდით საწოლში.
- ასეთი სახით რატომ მიყურებ? ( თიკუშა )
- შენ აქ რა გინდა?
- მეღადევები? გუშინ ( თიუკშა )
დამთავრება არ ვაცადე, სწრაფად ავდექი და სააბაზანოში გავედი, სასიხარულოდ სახლი ნაცნობი იყო და ისევ ალექსადნრესთან ვიყავი, მისაღებში ვინ სად იყო გადაწოლილი არ გაიგებოდა, არცერთისთვის არ მიმიქცევია ყურადღება, გიჟივით შევვარდი სააბაზანოში და იქ კიდევ ერთი სიუპრიზი დამხვდა.
- ლენა გაიღვიძე? მანდ სადმე ჩემი პრისაწმენდი უნდა იყოს და მომაწოდე რა.
ეს ნიტას ხმა იყო, წამებში უამრავმა აზრმა გაიმაელვა თავში - მეღდავებით? ეს რა დილაა ტო, ახლა რა ვქნა? ვუთხრა, რომ ლენა არ ვარ თუ მშიდად მივაწოდო პირსახოცი? მოიცადე, მაშინ ხომ მაშინვე გამოვა? მე რომ დამინახავს სულ გაგიჟდება, კარგი ჯანდაბა რაც იქნება იქნება, ახლა რომ ვუთხრა მთლად შიშველს სინამდვილეში ვინ ვარ ალბათ ისტერიკას დაიმართებს. პირსაწმენდი მივაწოდე, მშვიდად მივედი ნიჟარასთან და სახეზე წყალი შევისხი, რამდნიმე წამი გავიდა და ის მაინც არ ჩანდა, გავიფიქრე ჯერ არ აპირებდა გამოსვლას და სახის წესივრად მობანა გადავწყვიტე, რომ მის წივილზე წონასწორობა ვეღარ დავიცავი, ფეხი ამიცურდა და დაბლა აღმოვჩნდი.
- ააჰ, შენ შენ ( ნიტა )
ნიტა პირწმენდს იმაგრებდა, ერთ ადგილას ვერ ჩერდებოდა და სირცხვილისგან წითელი ფერი მიიღო.
- კარგი დაწყნარდი ტო, რა გაყვირებს?
- რა მაყვირებს? შენ სულ გაგიჟდი ხო, აქ რას აკეთებ? ( ნიტა )
- იქნებ ადგომაში დამხმარებოდი? სხვათასორის შენი წყალობით ვგდივარ ახლა აქ.
დაბნეული მომიახლოვდა ხელი გამომიწოდა და ნიჟარას დავეყრდენი, მგონი რაღაც მომტყდა, ახლა ამის დრო იყო? - ჩემთვის ვფიქრობდი და წონასწორობის დაცვას ვდილობდი კიდევ, რომ არ წავქცეულიყავი, როგორც ჩანს ქალბატონი შეაშინა ჩემმა სიჩუმემ და წიკვინი შეწყვიტა.
- დადა, კარგად ხარ? ( ნიტა )
- შენ როგორ ფიქრობ?
- აბა, აქ რა გინდოდა? ( ნიტა )
- მეღადავები გოგო? სააბაზანოში ზოგადად რისთვის შემოდიან? საერთოდ კარი რატომ არ ჩაკეტე?
- საკეტი გაფუჭებულია, ვიფიქრე სანამ ყველას სძინავს მშივდად დავიბან და არავინ შემომიარდებათქო, მაგრამ რათ გინდა. ( ნიტა )
ისედაც გამწარებულს მაშინ ნიტას მოსმენის თავი ნადმვილად არ მქონდა და გაბრაზებულმა ავხედე.
- ნიტა, ახლვე შეწყვიტე წუწუნი.
ერთ ადგილას გაშეშდა და დაბნელი აცეცებდა თვალებს, როგორციქნა ძალა მოვიკრივბე და სააბაზანოდან გასვლა დავაპირე.
- მოიცადე. ( ნიტა )
- სასაცილოა, რომც მინდოდეს მაინც ვერ გავიქცევი.
- არა მე უბრალოდ, დაგეხმარები. ( ნიტა )
გვერდი ამომიდგა და ფრთხილი მოძრაობით გამიყვანა სააბაზანოდან, ოღონდ თიკუშასთან არა - ჩემთვის გავიფიქრე და თითქოს ჩემი ფიქრები გაიგონაო, თავისი ოთახისკენ წამიყვანა.
- ფრთხილად, აქ დაჯექი. ( ნიტა )
საწოლზე მიმითითა და ისიც ჩემს გვერდით მოკალათდა.
- სად გტკივა? ძალიან გტკივა? ( ნიტა )
ეს მგონი მართლა მეღადავება, მართლა აინტერესებს რა მტკივა? მალამოსაც ხომ არ წამისვავს? - ვფიქრობდი და სახეზე სასწაულად მეტყობოდა უკმაყოფილება, მარჯვენა ფეხის მოხრას შევეცადე რომ რაღაც ძალიან მომწავა და სიმწრისგან ერთი სასწაულად „ დავილოცე“
- მე ამის *******.
- დადა შარვალი აიწე.
ამის გოგონებაზე გაკვრივებულმა შევხედე, ისიც დაბნეული წამოხტა და მაშინვე შეცვალა ნათქვამი და ნეტავ არ შეეცვალა.
- უფროსწორად გაიხადე. ( ნიტა )
- დარწმუნებული ხარ, რომ ეს ნადმვილად გინდა? თანაც მაშინ, როდესაც ასეთ მდგომარეობაში ვარ.
ჩემმა ნათქვამმა ძალიან გააბრაზდა და თავი ვეღარ შეიკავა.
- ბიჭო შენ სულ გადაირიე? ასეთ მდგომარეობაშიცკი საზიზღობებზე როგორ უნდა ფიქრობდე? უბრალოდ ვიფიქრე ფეხს ვნახავ და გავიგებ რა სჭირსთქო, მაგრამ შენ არაფრის ღირსი ხარ. ( ნიტა )
ზურგი მაქცია, შარვლის აკეცვას შევეცადე, მაგრამ მისი სივიწროვიდან გამომდინარე არ გამომივიდა, მოულოდნელად ისევ ჩემსკენ შემობრუნდა, გასვლას აპირებდა, მაგრამ ერთ ადგილას გაშეშდა, როდესაც სისხლიანი შარვალი დაინახა.
- შენ, შენ სისხლი მოგდის. ( ნიტა )
- არაფერია, პატარა ნაკაწრია.
როგორცჩანს დაბლა რაღაც ბასრი გდებულა და მასზე დავეცი და ჩემდა სასწაულად ზუსტად მოსახრელში იყო შერჭობილი.
- უნდა გავიხადო, სხვანარად ვერ ამოვიღებ ასე, რომ თუ გიტყდება ცოტახანს შებრუნდი ქალბატონო.
ნიტა წამსვე შებრუნდა კედლის მხარეს და ჩემს შემდეგ მითითებას დაელოდა, რამდენიმე წამის შემდეგ ჩემი ხმა, რომ ვერ გაიგო ვეღარ მოითმინა და თავისი განაგრძო.
- გაიხადე? ( ნიტა )
- გამაგებინებ, სულ ბავშვივით რატომ იქცევი?
- ბევრს ნუ ლაპარაკობ, ჩემი დამხარება გჭირდება არა მგონია მარტო ამოღება შეძლო იქიდან გამომდინარე, რომ ჭრილობა უკან არის. ( ნიტა )
- აჰჰ როგორციქნა მიხვდა.
- მანდ რაიმე უნდა იყოს და დაიფარე. ( ნიტა )
მისი დავალბა შევასრულე და როგორციქნა გაბედა ჩემთან მოახლოება.
- გადაწექი. ( ნიტა )
სიცლი ვერ შევიკავე და გამეცინა, მაგრამ ეს სიმწრის სიცილი უფრო იყო მგონი, სკამს დავეყრდენი და ფეზე ავდექი, ნიტა გაოგნებული მიყურებდა და ვერ ხვდებოდა რას ვაკეთებდი.
- რას აკეთებ? შენთვის ახლა არ შეიძლება მოძრაობა. ( ნიტა )
- ნეტავ გამაგებინა შენ ვინ დაგნიშნა ექიმად.
- ასე ხო, ხოდა როგორცგინდა მიხედე საკუთარ თავს. ( ნიტა )
- თავს არა, ფეხს.
ჩემმა ასეთმა პასუხმა კიდევ უფრო გააღიზიანა და ოთახიდან გავიდა, - ძალიანაც კარგი, თავის ატკივების მეტს მაინც არაფერს აკეთებდა. - ჩემთვის გავიფიქრე და ფეხს დავხედე, იქვე მაკრატელი იდო და ვიფიქრე მას გამოვიყენებდი ბასრი საგნის ამოსაღებად, დიდი შანსი იყო, რომ ამის გამო ინფექცია შემჭროდა, მაგრამ მაშინ ეს სულ არ მადარდებდა, მთავარი ის იყო, რომ სწრაფად განვთავისუფლებულიყავი ამ სასტიკი მდგომარეობიდან, ფეხი სკმაზე დავდე დაბლა კი პატარა სარკე მოვათავსე, სადაც შევძლებდი ჭრილობის დანახვას - სასაცილოა ხო, მაგრამ დადა რისი დადა იყო, რომ საკუთარი თავისთვის მარტო ვერ მიეხედა და თავისი დიადი სიამაყე დაევიწყებინა. მაგრამ ვინ დამაცადა? მოულოდნელად ოთახში ნიტა შემოვარდა პინცეტიტ და სამედიცინო სპირტით ხელში.
- რას აკეთებ სულელო, ახლავე დაწექი. ( ნიტა )
ღიმილით შევხედე და მისი დავალება შევასრულე, რამდენიმე წამი გაშეშებული მიყურებდა, სულ გაწითლდა და სახეზე დაბნეულობა ეტყობოდა.
- იმედია შეძლებ ჭრილობის დანახვას და სხვა ადგილს არ დაამუშავებ.
- ჰაჰა ვიხუმრეთ? იქნებ ჯერ მადლობა გადაგეხადა და შემდეგ საერთოდ გაჩუმებულიყავი. ( ნიტა )
- ჯერ არ შემხებიხარ და უკვე მაყვედრი, შემდეგ რაღას უნდა ველოდო?
- ადამიანო შეგიძლია ცოტახნით გაჩუმდე? ( ნიტა )
კიდევ ერთხელ შევხედე ღიმილით და უსიტყვოდ დავემორჩილე, ჭრილობას სიპირტით გაასუფთავა, ყოველ წამს ჩერდებოდა და მეკითხებოდა ხომ არ მტკენდა, რაც საკმაოდ შემაწუხებელი გახდა და ბოლოს, რომ ვეღარ მოვითმინე პატარა ბაშვივით დავტუქსე, რომ გაჩუმებულიყო და თავისი საქმე გაეკეთებინა, რამდენიმე წუთის შემდეგ როგორციქნა შეძლო დამთავრება და მგონი პირიქით უკვე მას მისდიოდა გული.
- ნიტა კარგად ხარ?
- კი მე, მე უბრალოდ ძალიან მეშინია ასეთი რაღაცეების. ( ნიტა )
- მაგრამ მაინც გააკეთე, მადლობა.
ჩემგან ამის გაგონება ძალიან გაუკირდა და გაბრწყინებული თვალებით მომაშერტდა ისე, რომ ვერც მიხვდა რას აკეთებდა, მაგრამ წამებში მომშორდა და თავისთვის რაღაც ჩაიბურტყუნა.

ახალი თავის დაწერას ვიწყებ და როდესაც ვამთავრებ ვფიქრობ იმაზე თუ როგორ შეაფასებთ თქვენ ჩემს ნამუშევარს, მაგრამ სამწუხაროდ ძალიან მცირეა იმ ადამიანების რიცხვი, რომელებიც ისტორიის ბოლოს ჩემს კომენტარს უაზროდ არ ატარებენ და ყოველთვის წერენ საკუთარ აზრს. ჩემს წინა ისტორიაზე აქტიურობა საკმაოდ მაღალი იყო და სწორედ მაგიტომ გადავწყვიტე ახლის დაწერა, მაგრამ ჩემი მკითხველების უმრავლესობას თავისი პოზიტიური შეფასებებით ახლა ვეღარ ვხედავ. შეიძლება იფიქროთ - თავი მოგვაბეზრა თავისი მოთხვონებითო - მაგრამ დამიჯერეთ როდესაც დღის ნახევარს უთმობ ისტორიის დაწერას და შემდეგ შეფასებას ხედავ ნულს, ეს ნამდვილად გიკარგავს წერის სტიმულს და ისტორიის გაგრძლების სურვილს.