როგორც მოგახსენეთ საოპერაციოში გამეღვიძა . უფროსწორედ იქიდან გამოვყავდი . პალატაში შემიყვანეს და შეკითხვების დასმა დამიწყეს :
-რაიმე გტკივათ ?-თავაიანად და სრული სერიოზულობით მკითხა ექიმმა .
-დიახ , გულთან ძალიან მტკივა .
-გულის ოპერაცია გაიკეთეთ და ასეც უნდა იყოს . სხვა ?-ჩახლეჩილი ხმით მითხრა ექიმმა .
-სხვა არაფერი . ყველაფერი რიგზეა .-ვუთხარი მე . სხვათაშორის იმ ამბების მერე არც კი მეგონა საერთოდ თუ გადავრჩებოდი .
-თქვენი მეგობრები არიან მოსულები , შემოვუშვებთ ოღონდ რამდენიმე წუთით .-თავი დავუქნიე.
ექიმი დერეფანში ნელა გავიდა , მას კი ჩემი მეგობრები შემოყვნენ . ძალიან ფერმკრთალები და განერვვიულებულები ჩანდნენ .
-ბლერ , -შემოვარდა ფეი .-ბლერ , კარგად ხარ ?
-კი კარგად ვარ- ფეი ჩემი საწოლის გვერდზე მდგომ სკამზე ჩამოჯდა ... და აი ამ დროს შევნიშნე მის თვალზე რაღაც , რაღაც პატარა . დიახ , ეს ცრემლი იყო .-ფეი , შენ რა ტიროდი ?
-არა ,იცი მე ....
-კარგი რაა !... ხომ იცი რომ ძლიერი ვარ . გავძლებდი . ასე ძალიან ჩემზე რატომ ინერვიულე ?
-ბლერ , ძალიან რთული ოპერაცია გაიკეთე -ნამტირალევი თვალებით მითხრა მან- გულის გადანერგვა , თან იცი როგორ გართულდა დონორის პოვნა ? ძლივს ვიპოვეთ .
-ღმერთმადალოცოს ის ადამიანი , მაგრამ მასზე ლაპარაკი ნამდვილად არ მსურს . აქედან რომ გამწერენ ეკლესიაში მივალ და ვილოცებ , რომ მისი სული სამოთხეში მოხვდეს , თუნდაც ჩემი გადარჩენისთვის .-სიტყვის დასრულება ვერ მოვასწარი ისე სწრაფად შემოვიდა ექიმი და კვლავ ჩახლეჩილი ხმით თქვა :"პაციენტს დასვენება სჭირდება ".
ფეი ოთახიდან გავიდა , მე კი კვლავ მარტო დავრჩი ამ ოთახში . დეიმონი -ნეტა როგორაა? რატტომ არ შემოვიდა ჩემს სანახავად , მაგრამ ვინ აცლიდა შემოვიდოდა ის ექიმი და იტყოდა :"აციენტს დასვენება სჭირდება ". ვარ ! მაგრამ იმედია მაგის თქმისას ექიმს დეიმონისგან მაგრად არ მოხვდა .ჰაჰ ! საწყალი ექიმი !
რამდენიმე დღე ასე უაზროდ და უინტერესოდ გავატარე საავადმყოფოში , მაგრამ გამიმართლა რადგანაც მეგობრები გავიჩინე : დამლაგებელი სემი -რომელიც ჯკერს მეთამაშებოდა ;ექთანი ქეითი-რომელიც გამოჯამრთელებაში დამეხმარა ;სარა სმიტი -რომელიც ჩემს გვერდით პალატაში იწვა და ხანდახან ინვალიდის ეტლით მაკითხავდა და თავსი აანეგდოტებით მართობდა . მაგრამ ეს ყველაფერი მხოლოდ ნახევარ საათს გრძელდბოდა . მოკლედ 1 კვირის მერე ბიცოლამ , ჯექსონმა , ფეიმ და ჯენიფერმა მომაკითხეს .
ტელეფონში ჩამვრალი ვიყავი , მაშინ როცა ფეიმ თავი შემოყო და თქვა :
-ბლერ ,გძინავს ?
-ფეეეიიიი...! -ისე ვიყვირე მეგონა მორე მსოფლიო ომის ყიჟინააა თქო.
-ჩუმად გოგო რა გაყვირებს ?-დამტუქსა ბიცოლამ.
-მოდი აბა ფრთხილად გადმოდი საწოლიდან და წამოდი წავიდეთ -თქვა ჯექსონმა .
-სიარულს ეხლა კი არ ვსწავლობ ! -დავტუქსე ჯექსონი და ამაყად წამოვდექი ფეხზე .-ისადააა ..... დეიონი სადაა?
-ბლერ , ისა რა ქვია ?-დაიბნა ფეი .
-დეიმონი , დეიმონი ! -შევახსენე მე
-ხო დეიმონი ჩემი საიდუმლო ადგილიო ! რაღაც დავუტოვეო და ...
-კაი ! კაი! დაწყნარდი თორე ისე გაწითლდი მგონია წნევამ დაგარტყა . -მზრუნველად გადავუსვი თავზე ხელი ფეის და საავადმყოფოდან კუსავით ნელა გავედი .
მანქანა შენობის წინ იდგა , იქ ჩავჯექი და თავი ჩვეულად ფანჯარას მივადე . თავს საშინლად ვგრძნობდი თითქოს გულიდან რაღAც მომწყდა , თითქოსდა ....მაგრამ ამას არანაირიმნიშვნელობა არ ქონდა , ახლა მე მივდიოდი ჩემი და დეიმონის საიდუმლო ადგილას . შეიძლება ეს ყველასთვის მიყრუებული ადგილი იყოს მაგრამ ჩვენთვის ეს ის იდუმალი ადგილია სადაც ჩვენი სიყვარული წაირმოიქმნა . მოკლედ , ჯექსონს იმ ადგილის ადგილმდებარეობა მაინც და მაინც ნათლად ავუხსენი . იმ შენობიდან 1 კილომეტრში გავაჩერებინე და მანქანიდან გადავედი :
-ბლერ -შემომძახეს მათ როცა მანქანიან გადავედი -ჩვენ ძალიან გვიყვარხართ !
-მმმმეც-დაბნეულმა ვუთხარი მე და ხელის ქნევით "გავისტუმრე".
რასაც ქვია მივქროდი . მართალია ადვილად დავიღალე მაგრამ ემპს არ ვკარგავდი , მინდოდა დეიმონს რაც შეიძლება მალე შევხვედროდი . უკვე ღამის 12ის ნახევარი იყო როცა იქ მივედი . პრინცებში ძალიან მალე მივედი . ჭერზე ასასვლელი საფეხურები ნელ-ნელა ავიარე და ავედი .
ძალიან გავოცდი როცა იქ ვერავინ დავინახე მხოლოდ ერთი პატარა ზარდახშა , რომელშიც წერილი იდო . გავხსენი და კითხვა დავიწყე :
"ჩემო ძვირფასო ბლერ , ხომ იცი , რომ წერილების წერა არ მეხერხება , მაგრამ რა ვქნა სხვანაირად არ გამოვიდოდა .შორს მივდივარ ჩემო ანგელოზო , ვეღარც დავბრუნდები . მაგრამ დაგელოდები , დაგელოდები , რამდენი ხანიც გახდება საჭირო დაგელოდები 30 , 40 , 50 , 60.... არა აქვს მნიშვნელობა მე მაინც დაგელოდები . როცა შენი ამბავი გავიგე ძალიან ცუდად ვიყავი . ექიმებმა გულის დონორი ვერ იპოვეს . სხვა გზა არ მქონდა , ჩემო სინიორინა ! ხომ იცი რომ შენს გარდა მეტი არავინ მყავს დედა და მამა მაშინ დამეღუპნენ როცა 6 წლის ვიყავი , ჩემი იდიოტი ძმა ახლახანს ჩაძაღლდა , სხვა კი... სხვა არავინ მყავს . შენს დაკარგვას კი... ვერა ამას ვერ გადავიტანდი ! ასე რომ , დიდი მნიშვნელობა არ ქონდა რითი მოვკვდებოდი უშენოდ გაატარებული დროით თუ შენს გადასარჩენად გაწირული გულით . ალბათ მიხვდი რასაც ვამბობ , ჩემო ანგელოზო ! მაგრამ დაიმახსოვრე მე ყოველთვის შენთან ვიქნები ! ყოველთვის დაგეხმარები , ყოველთვის მეყვარები !ახლა ჩემი გული შენთან იქნება , სამუდამოდ , ახლა სამუდამოდ ერთად ვიქნებით , სინიორინა ! შენ ჩემი რჩეული ხარ , შენ ჩემი გამორჩეული ბლერი ხარ ! სხვებს არ გავხარ ! ყველაფრით განსხვავდები სხვებისგან ! შენ ჩემი ერთადერთი ხარ ! მშვიდობით !მომავალ შეხვედრამდე სინიორინა !
ფურცელი ხელიდან გაამივარდა და ხელები ამიკანკალდა . ხელი გულთან მივიტანე და ატირებული თვალებით ვარსკვლავებისაკენ გავიხედე :
-მე შენ ყოველთვის მეყვარები !-ვთქვი და ხელი იმ სულისკენ მივიტანე რომელიც დეიმონმა მაჩუქა .


-------------------
მგონი ძალიან ტრაგიკული თავი გამომივიდა . იმედია მოგეწონათ . ან რავიცი :o :o :(