არასდროს მიყვარება ფრენა და თვითფრინავში ყოფნისას საოცარ დისკომფორტს განვიცდიდი, ჩემს გვერდით ადგილი ალექსანდრემ დაიკავა ჩემივე „ბრძანებით“ რათა გამერკვია ყველაფერში და გერმანიაში ჩასვლამდე გაეგო რას ვაპირებდი.
- მოკლედ უაზრო ლაპარაკის გარეშე, პირველი სადაც დავრჩებით ეს იქნება პოტსდამი, ცვეტში „გერმანიის მშვენებას“ ეძახიან მაგ ქალას ანუ გოგონებისთვის მშვენიერი ადგილია დასასვენებლად.
- კარგი და შენ რას აპირებ? ( ალექსადნრე )
- ეგ ადგილი თქვენთვის განგებ შევარჩიე, მე ბერლინში მომიწევს გადასვლა რადგან სწორედ იქ არის მთავარი პრობლება, პოტსდამში უსაფრთხოდ იქნებით და მეც მშვიდად ვიქნები იქამდე სანამ ყველაფერს მოვაგვარებ.
- მშვენიერია, ძმაკაც ყველაფერი მაგრად ჩაივლის არ ინერვიულო. ( ალექსადნრე )
- რა ქალივით მელაპარაკები ბიჭო, რაღათქმაუნდა კარგად ჩაივლის, როდისმე გინახია დადა დემეტრაზე რამეზე ნერვიულობდეს ან რაიმეს ადვილად ვერ აგვარებდეს?
- შენ ხომ ადამიანი ვერ დაგელაპარაკება სერიოზულად, მაშინვე ღადაობას იწყებ. ( ალექსადნრე )
- როგორც ჩანს ლენა შენზე ძალიან მოქმედებს.
- ეგ ახლა რა შუაშია საერთოდ? ( ალექსანდრე )
ალექსადნრეს თმაზე გავეთამაშე და შემდეგ ერთი მაგრად წამოვარტყი, გამხნევების პონტში.
- მიდი მიდი გაქრი აქედან და გაჩნდი შენს ტურფასთან, ნიტაკი ჩემსკენ გამოუშვი.
- ბიჭო შენ არ დაგავიწყდეს ნიტა ვისი დეიდაშვილია. ( ალექსადნრე )
- ჰაჰა კარგი არ გინდა არგიცნობდე მაინც.
ალექსადნრე სიცილით წავიდა ლენასკენ და ნიტაც მაშინვე ჩემთან გაჩნდა, ყურადღება არ მიმიქცევია ისე დამიმშვენა გვერდი, ხომ ვამბობდი ფრენას ვერ ვიტანთქო, ერთი ოდავი შექანებაც და მაშინვე მეტყობოდა სახეზე უკმაყოფილობა, რაც ნიტას არ გამოპარვია.
- მოიცადე, შენ რა, შენ ფრენის გეშინია? ( ნიტა )
- სისულელეების თქმა შენი ჰობია?
- კი კი როგორარა, გეშინია. ( ნიტა )
მიყურებდა და იცინოდა, მინდოდა გავბრაზებულიყავი, მაგრამ ამასაც ვერ ვახერხებდი, მაგ დროს ხომ მისი თალები საოცრად ბრწყინავდა, რატომ უხდება ამ გოგოს განსაკუთრებულად ღიმილი? სიცილიც რა საყვარელი აქვს, ამაზე როგორ უნდა გაუბრაზდე? - საერთოდაც რაზე ვლაპრაკობ? დადასგან ასეთი სიტყვები ვის მოუსმენია? - ფიქრებიდან მალევე გამომარკვია ნიტას ხმამ.
- გპირდები არავის არ ვეტყვი. ( ნიტა )
- რას?
- იმას, რომ ფრენის გეშინია. ( ნიტა )
- კარგი.
- ჰაჰა მოიცადე, მართლა გეშინია? ( ნიტა )
წარბები ავათამაშე და ჩემს გვერდით მჯდომ ქალბატონს გაბრაზებულმა გადავხედე.
- ნიტა საკმარისია, გაჩერდი.
- Do you speak English? ( ნიტა )
- მაგას ახლა რა მნიშვნელობა აქვს?
- აბა წამოსვლამდე გერმანულზე დადიოდი? ( ნიტა )
- ვიცი, მაგრამ რუსულად მირჩევნია საუბარი.
- ანუ რუსულს უფრო უკეთესად ფლობ. ( ნიტა )
- დაახლოებით.
რამდენიმე წამი ხმა არცერთს ამოგვიღია შემდეგკი მოსაბეზრებელ დუმილს ისევ ნიტამ უღალატა.
- მომიყევი. ( ნიტა)
- რა?
- რავიცი რაიმე საინტერესო, შენი ცხოვრება ხომ ერთი დიდი თავგადასავალია. ( ნიტა )
- კი, მაგრამ მოსასმენად არცისე სასიამოვნო.
- გყვარებია? ( ნიტა )
ამ კითხავას არ ველოდი და ნიტას გაყვრივებულმა გადავხედე.
- ესეიგი გყვარებია. ( ნიტა )
- უაზრობაა.
- რა არის უაზრობა? ( ნიტა )
- მაგ თემაზე ჩემთან საუბარი.
- რატომ? ( ნიტა )
- ნიტა, ზედმეტად ბევრ კითხვას სვავ.
თითქოს ეწყინაო - ჩემთვის ყურადღება აღარ მოუქცევია და თვალები დახუჭა.
- არა.
ჩემი ხმის გაგონებაზე ქალბატონი სწრაფად გადმოიხარა ჩემსკენ და უაზროდ მომაშტერდა.
- ასე რატომ მიყურებ?
- იმიტომ, რომ იტყუები. ( ნიტა )
- როგორც გინდა.
- რა? ( ნიტა )
- თუ არ დაიჯერებ ნუ დაიჯერებ.
- ზოგჯერ ძალიან აუტანელი ხარ. ( ნიტა )
- ზოგჯერ საჭიროა.
- მაგრამ შენ მაგ დროს როგორცწესი არა უბრალოდ, არამედ სასწაულად აუტანელი ხდები. ( ნიტა )
ისე მოვიქეცი თითქოს ვერ გავიგე მისი ნათქვამი და დიდი ინტერესით გადავხედე ჩემს გვერდით მჯდომ ულამაზეს გოგონას.
- შენ გყვარებია?
ჩემს კითხვას სიცილით უპასუხა შემდეგკი უცებ დაიმშვიდა თავი და დაბალი ხმით მითხრა.
- იცი, მე ასეთი არ ვარ. ( ნიტა )
- ეგ როგორ გავიგო?
- როგორდა მე ძალიან ბევრი სიგიჟე გამიკეთებია ამერიკაში რაც შემდეგ ძალიან მინანია, მაგრამ მეორე დღეს ისევ იგივე საქციელით მიპასუხია ჩემი ზედმეტად ჭკვიანური აზრებისთვის. ( ნიტა )
- მაინც რას ეძახი შენ სიგიჟეს?
- ღამის კლუბები, ძალიან ბევრი მეგობარი და კიდევ ბევრი რამ. ( ნიტა )
უაზრო გამომეტყველებით შევხედე და შემდეგ სიცილიც დავამატე.
- ეგ არის სიგიჟე?
- შენ ვერცკი წარმოდიგენ რა სისულელეები მაქვს გაკეთებული, უფრო მეტად დაკონკრეტება და ამასთანავე გულახდილად მოყოლა მრცხვენია. ( ნიტა )
- კარგად ჟღერს.
ვხვდებოდი ნიტა მაგ ყველაფერში რასაც გულიხმობდა, მაგრამ მისი წვალება ძალიან მომწონდა - ყველა ის საქციელი რასაც ქართველი კაცები „გარყვნილებად“ თვლიან, ეს არიყო ძნელი გამოსაცნობი, ნიტა გართობას და საკუთარი თავის სიამოვნებას ეძახდა სიგიჟეს, რაღათმქუნდა მაინც ვიმედოვნებდი, რომ მისი ასეთი ქმედებები საზღვრებს არ იქნებოდა გადაცილებული.
- კარგი მე დავიძინებ, თორემ შენთან ლაპარაკს აზრი მაინც არ აქვს. ( ნიტა )
- კარგი.
- შენ? არ დაიღალე? ვფიქრობ წინ დამღლელი დღეები გელოდება და მზადყოფნისთვის დასვენება გჭირდება. ( ნიტა )
- ჩემთან ლაპარაკს ხომ არ აქვს აზრი, რასაჭიროა შენი ასეთი ყურადღება?
- დადა. ( ნიტა )
- რაიყო?
- საკმარისია, მგონი ერთმანეთთან ასეთი ნაგლი საუბრებით თანდათან უაზრობისკენ მიდვიდავრთ. ( ნიტა )
მის ასეთ ნათქვამზე გამეღიმა, შემდეგკი მისკენ გადავიხარე.
- ალბათ მართალი ხარ.
- აი ისევ. ( ნიტა )
- ჰაჰა კარგი ხო.
ჩემსკენ მოვიზიდე და დაბალი ხმით ვუთხარი.
- ხომ არავის ეტყვი?
- რას? ( ნიტა )
- იმას, რომ ფრენის მეშინია.
ჩვეული ღიმილით შემომხედა, შემდეგკი თავი ჩემს მკერდზე დადო, სიტყვები ზედმეტად ჩავთვალე და კმაყოფილმა გადავწყვიტე დაძინება, ნიტა არ ვიცი, მაგრამ მე ერთ ადგილას ვერ ვისვნებდი, შეიძლება ისიც ვერ იძინებდა ანდაც როგორ დაიძინებდა, როდესაც ჩემი გულის მოუსვენრობას გრძნობდა. - მგონი ეს უკვე ზედმეტია, ასე არ შეიძლება დადა, შენ არ შეგიძლია მასთან ყოფნა, ეს მას კარგს არაფერს მოუტანს, აუცილებლად უნდა შევწყიტო ეს თამაში, სანამ ყველაფერს სერიოზული სახე მიუღია - ამ ფიქრებში გართულს როგორციქნა ჩამეძინა, საკმაოდ დიდხანს მეძინა, გაღვიძებისას გაირკვა, რომ სულ რამდენიმე საათიღა იყო საჭირო დანიშნულების ადგილამდე, ეს დროც ისე გავიდა ნიტას დახმარებით ვერც ვიგრძენი, მთელი ფრენის განმავლობაში არ გაჩუმებულა, ამერიკაში გატარებულ გიჟურ დღეებს მიყვებოდა და ამით ცდილობდა ჩემი შიში გაექრო ფრენისადმი. ცვეტში ბევრი, რომ არ ვილაპარაკო ბოლოს როგორციქნა მივაღწიეთ გერმანიამდე და ერთერთ სასტუმროში დავბინავდით.
- დროებით აქ იქნებით.
- დროებით რატომ? ( ლენა )
- არ მინდა, რომ სასტუმროში იყოთ ერთ ძალიან მაგარ და კომფორტულ სახლს ვიქირავებ მთლიანად დღესვე და ხვალ დილით გადახვალთ.
- არის უფროსო. ( ნიტა )
- შენ დღესვე წახვალ ბერლინში? ( ალექსადნრე )
- არა, ხვალ.
- კარგია. ( ალექსადნრე )
- არაფერიც, ჩემი სიმპატიური ბიჭი არ მეყოლება აქ და ეს როგორ უნდა იყოს კარგი? ( ლენა )
ლენა ჩემსკენ წამოვიდა და კისერზე „ჩამომეკიდა“.
- ლენა მაგარი დაღლილი ვარ და შეიძლება წავიქცე.
- უაზრო. ( ლენა )
უკმაყოფილომ ამომხედა და მაშინვე დააპირა ხელის გაშვება, რომ ჩემმა მეტად სასიამოვნო მეგობრულმა კოცნამ მაშინვე შეაჩერა.
- ორი ოთახი იქირავე? ( ალექსანდრე )
აი ვაჟბატონიც შეწუხდა ჩვენი ყურებით და სხვა, რომ ვეღარაფერი მოიფიქრა დაიწყო არიცისე საინტერესო კითხვების დასმა.
- კი, მთელი ფული, რომ კომფორტისთვის დაგვეხარჯა ვგონებ გართობისთვის აღარაფერი დაგრჩებოდათ.
- ოჰჰ შემეცოდა, შენხომ მამიკოს ფულებით განებივრებული ბიჭი ხარ, ასეთი ლაპარაკი რა საჭიროა? ( ნიტა )
ამის გაგონებაზე დენთივით ავფეთქდი და ხმას მოვუმატე.
- ეგ მეორედ აღარ თქვა ნიტა.
ჩემს ასეთ რეაქციას არ ელოდა და შეშინებულმა ამომხედა.
- მე, მე უბრალოდ ვიხუმ ( ნიტა )
ნიტას სიტყვის დამთავრება არ ვაცადე.
- თურმე იხუმრა.
ზიზღით სავსე თვალებით ვუყურებდი, მეტი აღარ დავაყოვნე და მაშნვე ჩემს ნომერში ავედი - რაღაც პონტში თითქოს იმედგაცურებას ვგრძნობდი, ეს გრძნობა ჩემთვის უცნობი იყო, ამიტომ მაინც ეჭვი მეპარებოდა და ვფიქრობდი, რომ ეს განცდა უბრალოდ გაბრაზების ბრალი იყო. ნომერში ასვლისთანავე საწოლზე უღონოთ დავეცი და მაშინვე ჩამეძინა.


აბა როგორია? მოგეწონათ თუ არა? რაღაც მიზეზების გამო ვერ მოვახერხე აქამდე დამატება და ამის გამო ბოდიშს გიხდით იმედია მოგეწონებათ ეს თავი და შეაფასებთ ისტორიას.