-ალექსანდრე-
ანასტასია რომ არა ის არაკაცი შემომაკვდებოდა,როცა ანასტასიაზე ვიყავი მოხვეული გავიგონე თოფის ხმა თავიდან ვიფიქრე რომ მე მომხვდა და ტკივილს ვერ ვგრძნობდი მაგრამ როცა ვიგრძენი როგორ ჩამოუვარდა ჩემი კისრიდან ტასოს ხელები და ძალაგამოცლილი ჩემს ხელებში ჩაესვენა,მივხვდი რომ მას მოხვდა,თვალებ აცრემლებული მიყურებდა არაფერს ამბობდა,ალბათ ისიც არ ესმოდა მე რას ვეუბნებოდაი,არა ვერ გადავიტანდი კიდევ ერთი საყვარელი ადამიანის დაკარგვას,ჩემი ანასტასია,ჩემი ჭავჭავაძე.უცებ გამოვიდა ყველა,ანასტასიას მშობლები გიჟივით მოვარდნენ,ყველა ტიროდა,ბიჭებმა უცებ მოკიდეს იმ არაკაცს ხლეი და გაათრიეს,ნიას კი ვთხოვე სასწრაფო გამოეძახა!სასწრაფო იგვიანებდა ამიტომ ანასტასა ხელში ავიყვანე და ჩემი მანქანით წავიყვანე საავადმყოფოში,ექიმებმა უცებ შეიყვანეს საოპერაციოში.ყველა ნერვიულად დადიოდა დერეფანში,დედაჩემს დავურეკე და მოკლედ ვუთხარი რომ ანასტასიასთან ვიქნებოდი საავადმყოფოში.ოპერაცია დიდხანს გრძელდებოდა,ბავშვებს ვთხოვე რომ სახლში მისულიყვნენ ცოტა დაესვენათ გამოეცვალათ და ისე მოსულიყვნენ,ბიჭები უარზე იყვნენ მაგრამ ვთხოვე გოგონები მაინც წაევანათ გამოიცვლიდნენ საღამოს კაბებს.ყველა წავიდა დავრჩით მე და ტასოს მშობლები მალე დედაჩემი და მამაემიც გამოჩდნენ,არ ვიცი საიდან გაიგეს რომელ საავადმყოფოში ვიყავით ,მაგრამ რაღაცნაირად მესიამოვნა რომ მოვიდნენ,ბოლოს და ბოლოს მათი მომავალი რძალია ანასტასია.
ექიმი გამოვიდა საოპერაციოდან,სახეზე ვეერაფერს ვამჩნევდი ამიტომ პირდაპირ მივვარდი.
-რახდება?(მე)
-ოპერაცია ნორმალურად ჩატარდა,პაციენტი კომაშია ეხლა მხოლოდ მასზეა დამოკიდებული იცოცხლებს თუ ვერა,ტყვია ხერხემალთან ახლოს იყო ამიტომ გაგვიჭირდა ოპერაცია!(ექიმი)
-ჩემი ტასიაა,ჩემი ძიერი გოგო ვიცი რომ იცოცხლებს,ჩემთვის იცოცხლებს ვიცი!(მე)
-ექიმო როდის შეიძლება მისი ნახვა?(ნიკოლოზი)
-ჯერჯერობით არა,რეამინაციაშია ჯერ,ამიტომ მოგვიანებით უფრო ჯობს წახვიდეთ დადაისვენოთ.(ექიმი)
-დამშვიდდით ქალბატონო ყველაფერი კარაგდიქნება!(დედაჩემი)
ტასოს დედამ გაკვირვებული გამოხედა დედაჩემს,სულ დამავიწყდა მათი გაცნობა.
-ქალბატონო ეკატერინე ეს ჩემი მშობლები არიან ელენა ბარბაქაძე დედაჩემი და დავით დადიანი!(მე)
-სასიამოვნოა ჩვენ ანასტასიას მშობლები ვართ, ნიკოლოზ ჭავჭავაძე და ეკატერინე გველესიანი(ნიკოლოზი)
-ჩვენთვისაც(დავითი)
-ქალბატონო ეკატერინე,ბატონო დავით წადით სახლში დაისვენეთ და საღამოს მოდით,მე აქ ვიქნები არინერვიულოთ როგორც კი რამე შეიცვლება აუცილებლად გაგაგებინებთ.დედა,მამა თქვენც წადით.(მე)
-კარგი შვილო!შენი იმედი მაქვს კარგად (ეკატერინე)
ყველა გავუშვი სახლში და დავრჩი მხოლოდ მე,მე და ანასტასია.იქვე დავჯექი და ვერც კი გავიგე რა დროს ჩამეძნა, როცა ექიმმა გამომაფხიზლა.
-ახალგაზრდავ წაბრძანდით სახლში დაისვენეთ ანასტასია კარგად იქნება(ექიმი)
-არა ბატონო ვერდავტოვებ მე შევპირდი რომ მის გვერდით ვიქნებოდი სულ!(მე)
-კარგი,მაშინ წამოდი მასთან შეგიყვან იქ მივდივარ მეც მაგრამ არ იხმაუო ჩუმად იჯდები პირობა მომეცი!(ექიმი)
-ვერწარმოიდგენთ როგორი მადლობელი ვარ,გპირდებით არაფერს დავაშავებ ჩუამდ ვიჯდები.(მე)
ექიმს გავყევი,რაღაც სამოსი ჩამაცვეს ექიმის ფორმას გავდა,ინფექცია რომ არ შეიტანოო და ისე შემიყვანა.ისეთი ნაზი იყო,ვერც კი მიხვდებოდი რომ რაღაც აწუხებდა ან საერთოდ კომაში იყო,უბრალოდ მძინარე მზეთუნახავია,ჩემი ტასია,იმ არაკაცს არ ვაცოცხლებ ყველაფრისთვის ვაზღვევინებ,იქვე ჩუმად დავჯექი სავარძელში და შორიდნა ვუყურებდი,ექიმი მალე გავიდა როგორც კი შეამოწმა ყველაფერი,მე კი ჩუმად ვუყურებდი შორიდან მძნარე მზეთუნახავს.
ყურებაში ჩამძინებოდა,როცა გავიღვიძე ექიმი იყო შემოსული და ანასტასიას სინჯავდა,მე ჩუმად წამოვდექი და გარეთ გავედი,ყველა იქ იყვნენ ბავშვებიც და ტასოს მშობლებიც.
-სანდრექს როგორა ტასო?(ნიკა)
-რავიცი ჯერ არაფერი შეცვლილა ისევ სძინავს(მე)
-ბიჭო წამო გარეთ გამოდი საქმე გვაქვს ჩვენ(გეგა)
ბიჭებს გარეთ გავყევი და საავადმყოფოს ეზოში დავჯექით.
-მშვიდობაა?(მე)
-ის არაკაცი განყოფილებაში მივიყვანეთ,გამომძიებელს შენი ჩვენება ჭირდება!(ზურა)
-ეხლა ნამდვილად არ შემიძლია სადმე წასვლა,ტასო როგორც კი გამოკეთდება მივალ (მე)
-კაი ბრატ როგორც იტყვი.ისე წასულიყავი სახლში გამოგეცვალა წყალი მაინც გადაგევლო.(ნიკა)
-არა რომ გაიღვიძოს და ვერ დამინახავს გაგიჟდება ,ხო ვიცი არა რა სულელიცაა ეგ (მე)
-კაი კაი მაშინ გამოსაცვლელს მოგიტანთ მე და ზურა და მოვალთ!(ნიკა)
საავადმყოფოში შევედი ტასოს მშობლები ექიმს ესაუბრბეოდნენ მეც მივედი.
-ყველაფერი რიგზეა?(მე)
-კი რიგზეა ყველაფერი ეხლა ტასოს ველოდებით როდის გაიღვიძებს.უკვე პალატასი გადავიყვანეთ და მისი ნახვა შესაძლებელი იქნება.(ექიმი)
-ქალბატონო ეკატერინე შებრძანდით!(მე)
-მადლობა შვილო!(ეკატერინე)
ტასოს დედა შევიდა გარეთ კი გოგონები ,მე და ბატონი ნიკოლოზი დავრცით,გეგა და ბექა გარეთ იყვნენ.
-გოგონებო რამეს დალევთ ამოგიტანოთ?(მე)
-კი სანდრო წვენს დავლევთ!(ნია)
-ბატონო ნიკოლოზ თქვენ?(მე)
-მადლობა შვილო ყავას დავლევ!(ნიკოლოზი)
ბუფეტში ჩავედი და ყველაფერი წამოვიღე,იქვე ჩამოვჯექი მე და ფიქრებში წავედი,ხომ ვერ გადავიტანდი მის დაკარგვას,მას ხომ ისეთი დიდი გეგმები აქვს.
ბიჭებმა გამოსაცვლელი მომიტანეს,უკვე გვიანდებოდა ტასოს მშობლებს ვთხპვე რომ მაინც არ დამეძნებოდა სახლში და აქ დავრჩებოდი,ყველა წავიდნენ და დავრჩით ისევ მე და მძინარე მზეთუნახავი.

დღეები ერთმანეთს მიყვებოდა უკვე ერთი კვირა გავიდა რაც ტასოს უგონოდ ძინავს ჭრილობა შეუხორცდა და ვერც კი შეამჩნევდი თუ ოპერაცია ქონდა გაკეთებული. განყოფილებასი მე რომ ვერ, მივედი გამომძებელი საავადმყოფოში მოვიდა და რამოდენიმე კითხვა დამისვა,საბოლოოდ ის არაკაცი დააკავეს და მალე მისი სასამართლოც გაიმართებოდა.ტასოს საწწოლთან ჩამძნებოდა როცა აპარატის ხმამ გამომაფხიზლა,შეშინებული წამოვვარდი და გარეთ გავედი ექიმის დასაძახებალდ მაგრამ უცებ ემხვდნენ კარებში,გარეთ აგსვლა მთხოვეს.ნერვიულად დავდიოდი დერეფანში და ვფიქრობდი რა მოხდებოდა,არ მინდოდა რამე ცუდი მომხდარიყო ,ბოლოს შეწყდა აპარატის ხმა და პალატიდან ექიმი გამოვიდა.
-ხომ ცოცხალია?(მე)
-დამშვიდი,შედი გელოდება(ექიმი)მსუბუქად გამიღიმა და წავიდა.
პალატაში შევიხედე ჯერ,ტასოს სახე ფანჯრის მხარეს მიებრუნებია და მონატრებულ მზის სხივებს უყურებდა,ჩემი ტასია როგორ შემაშინა.ნელა მივუახლოვდი და იქვე ჩამოვჯექი.მზერა ცემზე გადმოიტანა და გამიღიმა.
-ნუ მიყურებ ეგრე შეშინებული,ხოიცი რომ არ დაგტოვებდი.(ანასტასია)
-ჩემო ფერია!მომენატრე !(მე) ტასოსკენ მივიწიე და მსუბუქად დავაგემოვნე მისი ბაგეები,თითქოს მეგონა რომ რამეს ვატკენდი.უცებ გამახსენდა რომ ქალბატონმა ეკატერინემ მთხოვა ცვლილებების შემთხვევში დამირეკეო,მეც დავურეკე დ აგავაგებინე ყველას.

-ანასტასია-
არ ვიცი რამდენი ხანი მეძინა,ვინ რას განიცდიდა,მაგრამ ოთახში რცაალექსანდრე შემოვიდა მისი სახის დანახვაზე ყველაფერი დამავიწყდა,შევხედე თუ არა მისი დაღლილი და დამწუხრებული სახე დავიანხე,ნაზად გავუღიმე დ ავთხოვე რომ დამშვიდებულიყო და ისეტი სახით არ ეყურა ჩემზე.მაგრამ მაინც ვფიქრობდი რაღაცაზე,უფრო სწორედ ვიღაცაზე და არ ვიცოდი როგორ მეკითხა ალექსანდრესთვის,მთელი ძალა მოვიკრიბე და ვცადე მეკითხა.
-ალექსანდრე!(მე)
-გისმენ ფერია(ალექსანდრე)
-ის ბიჭი ვინიყო?(მე)
-ის...ის არაკაცი...
თქმას აპირებდა როცა ოთახსი ბავშვები შემოცვივდნენ ყვავილებით და ტკბილეულებით ხელში,მშოს კი ალექსანდრეს ნაჩუქარი დათუნია მოქონდა.
-გოგო ეგ აქ რამ მოგატანინა!(ალექსანდრე)
-არმოიწყენს,შენ როცა არ იქნები აქ!(მაშო)
-არსად არ ვაპირებ მე წასვლას დ არა მაგდებ?(ალექსანდრე)
-კი აპირებ სახლში წასვლას, მოწესრიგებას დ აცოტაც გამოიძნა რამდდენიდღეა აქ ხარ და ნორმალურად თვალიც არ მოგიხუჭავს!(მაშო)
-არა ეხლა გამოფხიზლდა ტასო და ჯერ მასთან მიდნა ყოფნა!(ალექსანდრე)
-ჯიუტი პარა ბავშვი,ტასოც ეგრე იყო ბავშვიბაში სულ ჯიუტობდა,ეა ორი ერთნაირი მოიყარა ერთად(ეკატერინე)
ამაზე ყველას გაეცინა,ტასო კი ამღვრეული თვალებით მიყურებდა.
-რასმიყურებ ეგრე ,ვკვდები და ბოლო წთები მაქვს?(ალექსანდრე)
-სულელო ეგ მეორედ არ თქვა,ეხლა კი ჩემი ხათრით წადი და დაისვენე არსად გავიქცევი თან დათუნია აქარის არ მომაწყენს(მე)
-ხო მაშინ გყავდეს შენი დათუნია მე რაღად გჭირდები.(ალექსანდრე)
-მოდი ჩაგეხუტო და წადი ეხლა მალე(მე)
ალექსანდრ ემოვიდა ჩამეხუტა და როგორც იქნა დავითანხმეთ რომ ცოტა დაესვენა,მაგრამ მაინც ვერ გავიგე რა პრობლმები ქონდა იმ ბიჭთან......