ცხოვრება თითქოს ჩვეულ რიტმში ჩადგა,ვხედავდი ხოლმე თორნიკესა და ანდრეას მაგრამ მიშო არ ჩანდა,რაც თან მახარებდა და ამავდროულად მწყინდა.როგორ მოახერხა ამ ადამიანმა ჩემში გამოეწვია,მსგავსი გრძნობბეი ჯერაც არ ვიცი.როგორც კი მასზე ფიქრს დავიწყებდი,მაშინვე მეორე მე გამომიხტებოდა და მტუქსავდა.მეც ვცდილობდი ყველანაირად გავქცეოდი მას.ერთ დღეს გოგოები უნის შემდეგ ვაპირებდით კაფეში წასვლას.უნიდან გავდიოდით,როცა ბიჭები დავინახეთ,თორნიკე,ანდრეა და მიშო ერთად იდგნენ.სანდრა თორნიკეთან მივიდა,გადეხვია,აღმოჩნდა რომ კატო და გაბი ანდრეას იცნობდნენ და ისინი მისკენ წავიდნენ,დავრჩით მე და მიშო
-გამარჯობა,-თქვა და ტუჩისკუთხე ოდნავ ჩატეხა
-გამარჯობა,-ვეცადე არ გამეღიმა
-ბავშვებო,რას იტყვით კაფეში რომ წავიდეთ?-წამოიძახა ანდრეამ
-რა დამთხვევაა ჩვენც მაგას ვაპირებდით,-ყურებამდე უღიმოდა სანდრა თორნიკეს
-მაშინ გადავნაწილდეთ,ბავშვებო,სანდრას მე წავიყვნა რა თქმა უნდა.მეც გაბისა და კატოსთან ერთად ანდრეას მანქანისკენ დავიძარი,
-სალო,-მორიდებით დაიწყო ანდრეამ,-იქნებ შენ მიშოს მანქანით წახვიდე?
-რატომ მე?-საწყლალობლად ჩავიჩურჩულე
-შენთან არ მოიწყენს.-თქვა და თვალი ჩაუკრა მიშოს,მან კი უბრალოდ შეუბღვირა.არ ვიცი დღეს ჯელტმენობის გამოვლენა უნდოდა თუ,არ უნდოდა ისევ უკან ჩავმჯდარიყავი.გაიქცა და კარი მძღოლის გვერდიტ გამოაღო.მეც მოვთავსდი,მანქანაში და ღვედს დავეჯაჯგურე,თან ვფიქრობდი,რომ ბედი დამცინოდა,ჩემდა საუბედურდ ,უმარტივესი რამ ღვედი ვერ შევიკარი,ამასობაში მიშოც ჩაჯდა მანქანაში და ჩემს წვალებას თვალი შეავლო,ჩემკენ გადმოიხარა და წამში შეკრა ღვედი,მის მზერას წამიტ გავუშტერე თვალი და ვეცადე ხმამაღლა მეთქვა
-მადლობა,-ამაზე უბრალოდ ჩაიღიმა
-ხო,მართლა?ველოდები როდის მეტყვი,რომ მოგენატრე,-ირონიით ჩაილაპარაკა,ამაზე გადავიხარხარე,აშკარად არ ელოდა
-ვაფასებ იუმორის გრძნობას.-ვთქვი და ფანჯრიდან გავიხედე.
-კარგი,მაშინ არც მე გეტყვი,-ვითომ ნაწყენმა ტუჩები გაბუსხა,სწორედ მაშინ წამით სუნთქვა შემეკრა მის თვალებს რომ გადავაწყდი.
-ხო,მართლა,მადლობა მინდოდა გადამეხადა წიგნისთვის.შენ ნამდვილად არ იყავი ვალდებული..-ალბათ კიდევ გავაგრძეებდი საუბარს რომ სხვა თემაზე რომ არ გადაეტანა საუბარი
-ხვალ თამაში გვაქვს და მოხვალ?-თან ამ დროს კაფეს მივადექით და გავჩერდით,მხსნელად უკნიდან ანდრეამ დაასიგნალა,მაშინვე გადავხტი მანქანიდან და ვეცადე კითხვაზე არ გამეცა პასუხი,ფეხბურთის მატჩისთვის არასდროს მიყურებია,ცემი კლასის თამაშს თუ არ ჩავთვლით,თან იმან რომ მან დამპატიჟა ჩემში გაოცებას იწვევდა,რატომ ხარჯავხა ჩემნაირ გოგოზე დროს,როცა თავადა სეთი კარგი იყო,პიქრებიდან ანდრეას ხმამ გამომაპხიზლა
-რა მოხდა,დახოცეთ ერთმანეთი გზაში?
-ეე,ნახე ბექაც მოვიდა,-თქვა თორნიკემ,ძალიან გამიხარდა მისი ნახვა,ბექა გადავკოცნე კიდეც,მიშოს რეაქციის შესაფასებლად არ შვბრუნებულვარ,ისე აღმოჩნდა ,რომ ბექასა და მიშოს შორის ვიჯექი,მიშო ისეთი უშუალო იყო მეგობრებთან,რომ გაოცებული ვუყურებდი,სულ ხუმრობდა და იცინოდა.
-აბა რას შევჭამთ?-იკითხა ბექამ
-პიცას,-იყო ერთობლივი პასუხი,ამას სიცილი მოყვა,მისოსკენ მზერას გავაპარებდი ხოლმე და როცა ისიც მოიხედავდა,მაშინვე სხვაგან ვიხედეოდი,მაგრამ გაწითლებას მაინც ვასწრებდი,რასაც მისი ჩაცინება მოჰყვებოდა ხოლმე,
-ბავშვებო,ხვალ გვაქ თამაში და ხომ მოხვალთ?-ბექამ იმედიანად შემოგვხედა,თამაშის გახსენებაზე,მიშოს შემოთავაზება გამახსენდა,
-აუ კი ძალიან მაგარია-გაუხარდა გაბის
-იმედი მაქვს ტქვენი წაგების სანახავად არ გვეპატიჟებით,მაინც წაკბინა ბიჭები კატომ,
-აუ ეს თარსი ვინაა რა,თუ არ გინდა ნუ მოხვალ-გაღიზიანდა ბექა
-მოვალ,მერე არმოსვლაც დასაყვედრებელი გახდება,-ყველანი მივხვდით რომ ამას ბექას მიმართულებით ამბობდა.თორნიკემ თემა შეცვალა და ყველა აიყოლია,ბექა კატოსკენ აპარებდა ხოლმე მზერას, ამის დანახვაზე ჩამეცინა,
-შენრა გახითხითებს ერთი?-მომიბრუნდა ბექა
-არაფერი,რაღაც გამახსენდა,-მოვიტყუე
-ხომ არ გაგვიზიარებდი?-მიშო მიღიმოდა
-არა იყოს.-ვთქვი და წვენისკენ წავიღე ხელი,მიშოს რომ შევეხე შემთხვევით,ამისგან ტანში ჟრუანტელმა დამიარ და ხელი ვკარი,წვენს,წვენი კი გადმომესხა.ღმერთო მეტი რარა უნდა დამემართოს დღეს?
-არაუშავს კარგად ვარ,სახლში წავალ,
-მე წაგიყვან.-წამოხტა მაშინვე მიშოც
-არა იყავი მეგობრებთან,ტაქსით წავალ
-არა,გაგიყვან,-თვალებში ჩავხედე და მივხვდი,თუ არ დავთანხმდებოდი ძალით წამიყვანდა,ამიტომ თავი დავუქნიე,ბავშვებს დავემშვიდობე და მანქანისკენ წავედი,ამჯერაც კარი მან გაააღო,ჩემზე სწრაფად ჩაჯდა და როგორც კი მოვტავსდი,მაშინვე ღვედი შემიკრა
-როგორმე მოვახერხებდი,-ჩავიბურტყუნე
-მეეჭვება.,ამაზე პსუხი რო არ გავეცი ,ისევ მან დაიწყო ლაპარაკი,
-არ მეტყვი რაზე იცინოდი მარტო?
-კატოზე და ბექაზე,როგორ კინკლაობდნენ და მაინც როგორ უყურებდნენ ერთმანეთს,
-ცვენსავიტ ხო?-გზისთვის თვალი არ მოუშორებია ისე თქვა,ამაზე გამეცინა
-მოიცა,მოიცა,არ შემეპასუხე და გაიცინე და ეს მე ვერ დავინახე?უსამართლობაა ვიტხოვ თავიდან გამიღიმო,-ამაზე კი კბილები დავკრიჭე და 32ვე კბილი ვაჩვენე მგონი,გადაიხარხარა,
-მარტალი ხარ არ უნდა მენახა,-ამაზე კიდევ გავიცინე,რა ხდება?რა შეიცალა?რატომ არის ჩემი ღიმილის მიზეზი მიშო ასე ხშირად/
-დღეს რაღაც ხშირად იცინი,ეს მომწონს,-სახლის მისამართი ვუთხარი მისვლამდე ხმა არ ამოგვიღია,ღვედი როგორც კი გავიხსენი მაშინვე დამიძახა
-სალო.-პირველად მომმართა სახელით და მასში იმხელა სინაზე იგრძნობოდა,გავშეშდი,-არ გითქვამს ,მოხვალ თუ არა.-ნერვიულად დავიწყე ტუჩის კვნეტა,
-მოვალ,-ვთქვი და გავუღიმე,მანაც ღიმილით მიპასუხა და ჩემკენ გადმოიხარა,ამჯერად გავიწიე,მაგრამ მიანც მომწვდა და ლოყაზე მაკოცა,გაბრუებული გადმოვედი მანქანიდან,ღამე გოგონებს ვეჭორავე და ხვალინდელ დღეს დაველოდე,დილით გოგოების ზარმა გამაღვიძა,მაშინვე გადავიცვი ჯინსი,მაიკა და გარეთ სეროჩკა და გარეთ გავვარდი.ერთად დავუყევიტ გზას,ბიჭების მოცემული ბილეთებით წინა რიგში დაგვსვეს,ყველაფერი კარგად ჩანდა,ძალიან ბევრი ჟურნალისტი მოვიდა,დაზაბული თამაში იყო,მაგრამ ბიჭებმა კარგად ითამაშს და მოიგეს კიდეც ,საოცარი იყო გულშემატკივრების ნაწილად ყოფნა,გვიხაროდა ბიჭბის წარმატება,ყველანი დავიძარით სტადიონისკენ რათა ბიჭებზე მიგველოცა სანამ ფანები მოვიდოდნენ,ფანების თვალტახედვიდან გაქრნენ თორნიკე,ბექა და ანდრეა გოგოებისკენ გამიქცნენ,სანდრა თორნიკეს ჩაუხუტა, ბექა კი კატოს,მე კიდე მიშო შევამჩნიე ჩემკენ მორბოდა
-ყოჩაღ,კარგი იყავი,-ვუთხარი და გავუღიმე,მიშო კი მოვიდა და ჩამეხუტა,ისე მიჭერდა ხელებს ლამის გავიგუდე,ისეთი სითბო მოდიოდა მისგან რომ მეც შემოვხვიე ხელები,იმ წამს ჩვენ გარდა არავინ არსებობდა,,როცა ხელი გამიშვა,სახეზე ისევ ღიმილი ჰქონდა აკრული,ბიჭები მწვრთნელმა წაიყვანა და ჩვენც სახლებში წავედით,ძალიან მიყვარს კინოში მარტო სიარული და მეც კონოში დავყოვნდი,სანამ მე ფილმს ვუყურებდი დარამებულა,გაბის ზარები ვნახე და გადავურეკე
-ხომ მშვიდობაა?რა ხდება?
-ჩემთნ ამოდი რა,რაღაც უნდა გაჩვენო,-ისე მაბობდა თან ეღიმებოდა
-მოვქრივარ.ვთქვი და მართლაც ნაბიჯებს ავუჩქარე, ,სადარბაზოს კიბეები ავირბინე და დავაკანე ,მაშინვე გააღო
-აბა რა უნდა მაჩვენო?-სიურპრიზის მოლოდინში გავიღიმე.კომპიუტერთან მიმიყვანა და რაგაც სტატიაზე მიმითითა."ბოლო-ბოლო იპოვა თუ არა მიშო გულბანმა ცხოვრების თანამგზავრი და ვინ არის გოგო ვინც,მისი გული მიისაკუთრა".ფოტოზე მე და იშო ვიყავით ერთმანეთს ვეხუტებოდით შუა სტადიონზე,შოკში ვიყავი და სტატიის წაკითხვის შმდეგ უნებურად კვნესა აღმომხდა