სექსუალური ადვოკატი (10)
მაშინაც სახლში ბიჭებმა მიმიყვანეს და მანამდე არ მომშორდნენ სანამ არ დარწმუნდნენ, რომ კარგად ვიყავი.. ერთი კვირაა ცოცხალ-მკვდარი დავდივარ სამსახურში და ყოველ ხუთ წუთში ერთხელ ტელეფონს ვამოწმებ იმ იმედით, რომ ნიკოლოზის ზარი ან თუნდაც შეტყობინება დამხვდება.. სამსახურში იმაზე მკაცრი გავხდი ვიდრე ოდესმე ვყოფილვარ, შვებულებაზეც უარი ვთქვი და გაორმაგებული ძალებით ვცდილობ მთელი ყურადღება სამსახურზე გადავიტანო.. -ქალბატონო ელენა თქვენთან არიან.. მორიდებით შემოყო თავი ლიზამ და შეშინებული თვალებით ამომხედა.. -შემოუშვი მოკლედ მოვუჭერი და ფურცლები გვერდზე გადავდე.. -შეიძლება? ნაცნობი ხმა გავიგე და დაფეთებულმა ავწიე თავი.. -შენ ხარ? იმედგაცრუებულმა შევხედე და ვანიშნე დამჯდარიყო.. -არაფერია ახალი? ინტერესით იკითხა ცოტნემ.. -არა! - იმედგაცრუებულმა ამოვილაპარაკე და ცრემლების შესაკავებლად თვალები დიდი ძალით დავაჭირე ერთმანეს.. - არც თქვენკენ? -ერთადერთი რაც ვიცით ის არის, რომ იმ ღამეს სახლში მივიდა რამოდენიმე ხელი ტანსაცმელი ჩააწყო ჩანთაში და მერე არავის უნახავს.. არც მამისს დამშვიდოებებია და არავის... -რაიმე გამოსავალი უნდა არსებობდეს, წასვლამდე ვინმეს აუცილებლად ნახავდა ან ვინმეს მაინც ეცოდინება მისი ადგილსამყოფელი... - ბოლო იმედს ბოჭიდებული რაებს ვამბობდი მეთვითონაც არ ვიცოდი... - ნინა! ათ წუთიანი ფიქრის მერე ბოლოხმაზე ვიყვირე და ფეხზე წამოვვარდი.. -ნინა! აუცილებლად ეცოდინება ნინას სად იქნება ან არ ვიცი რამე ეცოდინება... ჩემი იდეით აღფრთოვანებული დავდიოდი აქეთ იქით და ხელებს უმისამართოპდ ვიქნევდი.. -კი მაგრამ ნინას რანაირად უნდა დავუკავშირდეთ? გაკვირვებულმა გამომხედა ცოტნემ და ფეხზე წამოდგა.. პასუხის მაგივრად ტელეფონი ამოვიღე და ნომერი ავკრიფე... -ელენა? როგორც კი ზუმერი გაითიშა მაშინვე ირაკლის ირონია ნარევუ ხმა გაისმა, რომელშიც გაკვირვება უფრო მეტი იყო ვიდრე ირონია.. -რაკლი ეხლა ისე მჭირდება შენი დახმარება როგორც არასდროს.. ნინას ნომერი ან მისამართი მჭირდება... -ხო მშვიდობაა? რიტორიკული შეკითხმა დამისვა და ნერვებიც უარესად მომიშალა.. -მშვიდობა რომ იყოს არ დაგირეკავდი და გააკეთე რაც გითხარი, გთხოვ.. ბოლოში ტონი საგრძნობლად შევარბილე და პასუხის მოლოდინში გავიყუსე.. -კაი მოგწერ ეხლავე.. ამ ფაქტით გახარებულმა ღრმად ამოვისუნთქე და რიმილიანი სახით გავხედე ცოტნეს.. -შენი მანქანით ხარ თუ.. -მანქანით ვარ რა იყო? გაკვირვებულმა ამომხედა.. -ორი წამით დამელოდე და წავიდეთ მეტი არაფერი მითქვამს ოთახში დავტოვე და სირბილით გავიქეცი გიორგის კაბინეტისკენ.. -შემოდი ელენა.. -საიდან მიხვდი რომ მე ვიყავი? გაკვირვებულმა შევხედე და სკამში მოწყვეტით ჩავეშვი.. -შენი ფეხსაცმლის ხმას კილომეტრზეც კი ვიცნობ უკვე.. ღიმილით გამომხედა და თვალებით მაშინა მთქვა რაც მინდოდა.. -მოკლედ ეხლა უნდა გავიდე და გთხოვ ოთხზე მაქვს შეხვედრა და ჩემ მაგივრად შეხვდი რა... მადლობაა. პასუხს არც დავლოდებივარ ისე მივაჯახე, ლოყაზე ვაკოცე და ისევ სირბილით წავედი ჩემი კაბინეტისკენ.. -ცოტნე წავედით.. უცებ მივაძახე ჩანთა ავიღე და სირბილით წავედი ლიფტისკენ, უცებ დამეწია ცოტნეც და გაკვირვებულმა გამომხედა.. -მოკლედ ეხლა უნდა წავიდეთ ნინასთან სახლში და ვეცადოთ რამე გავარკვიოთ.. - გზადაგზა ავუხსენი სიტუაცია და მანქანაში ჩავსხედით... - გეხვეწები საჭესთან დაჯექი.. მანქანის გასაღები ვესროლე და უცებ დაიკავა მისი ადგილი, მისამართიც ვუკარნახე და ნერვიულობისგან ერთ ადგილას ვცქმუტავდი.. არ ვიცდოი რის მოლოდინში უნდა ვყოფილიყავი... არ ვიცოდი საერთოდ ღირდა თუ არა ნინასთან მისვლა და ნიკოლოზზე ლაპარაკი, მაგრამ ის ფაქტია რომ ნიკოლოზის პოვნა და ნახვა საშინლად მინდოდა.. სადარბაზოში ფეხების კანკალით შევედი.. რა მანერვიულებდა არ ვიცოდი, მაგრამ რომ არა ცოტნეს ხელი წელზე იქვე წავიქცეოდი.. -აუცილებლად გავიგებთ რამეს... თავდაჯერებულად მითხრა, მაგრამ ხმაში იმაზე მეტი ეჭვი ქონდა გაპარული ვიდრე თავდაჯერებულობა.. ლიფტში შესვლამდე ერთი ღრმად ამოვისუნთქე და ყველანაირად ვეცადე თავდაჯერებული ვყოფილიყავი.. დიდი ძალისხმევა მჭირდებოდა, რომ ცრემლები შემეკავებინა... "ყველაფერი კარგად იქნება ელენა, არ ინერვიულო, კარგად იქნება ყველაფერი..." ჩემ თვავს ვამხნევებდი და ნინას სახლთნაც უფრო და უფრო ახლოს მივდიოდი.. ფრთხილად დააკაკუნა ცოტნემ და ისევ გვერდზე ამომიდგა... -ვაა ცოტნე, ე..ელენა? ჩემი დანახვისას ბრინჯივით დაიბნა და თვალების აქეთ იქით ცეცება დაიწყო.. -შეიძლება? მორიდებით ვიკითხე და სახლში შევედი.. პირდაპირ მისარებისკენ წავედი და სავარძელში მოწყვეტით ჩავეშვი... -ნინა შენთან გვაქვს საქმე დაჯექი და კარგად მოგვისმინე.. უცებ დაიწყო ცოტნემ და ყველაფერი მოუყვა იმ წუთიდან დღევანდელ დღემდე.. -ანუ შენგან ერთადერთი რაც გვაინტერესებს არის ის რომ მისი ადგისლამყოფელი გვითხრა რა თქმა უნდა თუ იცი.. მოუთმენლად მივაყარე და პასუხის მოლოდინში თითები ნერვიულად ავათამაშე.. დაახლოებით ათი წუთი იყო ნინა ჩუმად და სადრაც უსასრულობაში იყურებოდა.. ვერ გაიგებდი ფიქრობდა, თუ უბრალოდ ჩუმად იჯდა.. დაძახებას ვაპრებდი ხმა რომ ამოიღო.. -მის ბინაში იყავით? ინტერესიტ გამოგვხედა ორივეს და თითქოს წამიერად გაუნათდა თვალები.. -კი , წყნეთშიც ვიყავით და ყაზბეგის სახლშიც არსად არაა.. უცებ უპასუხა ცოტნემ და იმედგადაწურულმა გამომხედა... -ლანა! - თხუთმეტი წუთის მერე ხმამაღლა წამოიყვირა ნინამ და ფეხზე წამოხტა.. - ლანასთან იქნება... გახარებულმა წამოიყვირა ნინამ... მე კი თავზარი დამეცა, არ ვიცოდი რა უნდა მეფიქრა, ვინ იყო ლანა?! ან მასთან რატომაა?! გაკვირვებულმა და ამავდროულად შეშინებულმა ავხედე ცოტნეს და წამებში შეხმა ბედნიერების ღიმილი სახეზე.. -არაფერი უთქვამს ხო? დანანებით მიპასუხა და ხელი მაგრად მომიწირა ხელზე... უარყოფის ნიშნად თავი გავაქნიე და ობლად წამოსული ცრემლები მუჭით მოვიწმინდე.. -ელენა! -არაფრის თქმა არ არის საჭირო.. - უცებ შევაწყვეტიე სიტყვა ლანას და ფეხზე წამოვდექი.. - როცა შენი ძმაკაცი დაბრუნდება გადაეცი, რომ... არა, არაფერი არ გადაცე... ძლივს ამოვილაპარაკე და უკანმოუხედავად გავედი სახლიდან... დიდხანს მსმოდა ცოტნეს ხმა, მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია.. სასწრაფოდ ჩავჯექი მანქანაში და თვალის დახამხამებაში მოვწყდი აქაურობას.. მივდიოდი და თან ვტიროდი. ვტიროდი ჩემ სისულელეზე, როგრო წამოვეგე მის მახეს... ან რაზე ვფიქრობიდ, როცა ერთი თვის გაცნობილ მამაკაცს ესე ბრმად ვენდობოდი და შევიყვარებდი,.. ისევ ჩემ სისულელეზე მწყდებოდა გული.. ჩემდა საბედნიეროდ სახლში არავინ იყო, მაშინვე ჩემ ოტახში ავვარდი, რამდენიმე ხელი ტანსაცმელი ჩავაწყე ჩანთაში და ისე გამოვედი სახლიდან ერთხელც არ დავფიქრებულვარ.. ცოტა როგორც კი დავწყნარდი ტელეფონი ამოვიღე და ლიზასთან გადავრეკე... -ლიზა, ერთ თვიანი შვებულება დაწერე ჩემ სახელზე.. როგორც კი ზუმერის ხმა შეწყდა მაშინვე ვუთხარი.. -კი მაგრამ ქალბატონო ელენა, თქვენი საქმეები? -ვინმეს გადააბარე არ ვიცი რამე მოიფიქრე.. -კარგით მაშინ ბატონ გიორგის გადავცემ -არ ვიცი ლიზა რაც გინდა ის ქენი.. მოთმინებიდან გამოსულა ვუყვირე და ტელეფონი უკანა სავარძელზე გადავაგდე.. არ ვიცდოი სად მივდიოდი, მაგრამ გონზე რომ მოვედი ნიკოლოზის კოტეჯში ამოვყავი თავი... "აქ მხოლოდ იმასთან ერთად მოვდივარ ვინც ჩემთვის ძვირფასია.." უცებ ამომიტივტივდა ჩვენი პირველი ვიზიტი აქ და ცრემლებმა ხელახლა იწყეს დენა.. ვფიქრობდი ღირდა თუ არა აქ დარჩენა... ბოლოს საკუთარ თავში დარწმუნებულმა მანქანა დავქოქე და გეზი დედათა მონასტრისკენ ავიღე.. იმედია მოგეწონებათ <3 |
 |
 |
|
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
