-რატომ არ მითხარი მარიამ?
-დიდი ხანია გამოფხიზლდიი?
-კარგი რა გეყოფა შეგეძლო გეთქვა
-როდის მეთქვა როცა არ ვიცოიი?გუშინ გავიგე და დღეს უნდა მეთქვა შენ კიდე რა გააკეთე?
-მაპატიე მარიამ,ხომ იცი რომ მიყვარხარ?
-ხო ვიცი რო გივარს შენი ცხოვრება,მაგრამ მე და შენი შვილი ნამდვილად არ ვართ შენი ცხოვრება.ამიტომ კარები აგიხურე და გადი.
დათოს არ უნდოდა გავენერვიულებინე და პალატიდან გავიდა,იმ საღამოს სახლში გამწერეს ინტერნეტით ბილეთები შევუკვეთე,მეორე საყამოს კი როცა დათო სახლში არ იყო აეროპორტში წავედი დამამასთან გავფრინდი.მეორე საღამოს უკვე მამასთან ვიყავი როდესაც დამინახა გაოგნდა
-მარიამ აქ რა გინდა?ყველაფერი კარგადააა?
-არა მამა კარგად არაფერია
მოვეხვიე მამას და ტირილი ამიტყდა.იმ საღამოსვე მოვუყევი ყველაფერი,გადაწუვიტა დედასთვის დაერეკა და საყვედური მიეცა მაგრამ,შევაჩერე არ მინდოდა დათოს გაეგო სად ვიაყვი.

ახლა ძვირფასო მეგობრებო მარიამი ცოტახნით მივატოვოთ.და ამბის თხრობა დათომ განაგრძოს :)
გზაში ვფიქრობდი მარიამი მართალი იყო ძმაკაცებს გადავყევი და ვერ ვაანალიძებდი რო სახლში ცოლი მყავდა.როცა სახლში მივედი მარიამი იქ არ დამხვდა,სასწრაფოდ ტანსაცმლის კარადა გამოვაღე მარიამის ტანსაცმელი იქ არ დამხვდა.სამზარეულოში მაცივარძე წერილი დაუტოვებია
„ვიცი შეიძლებ ჭკუიდან შეიშალო სახლში რომ არ მნახავ,მაგრამ ძალიან გთხოვ ნუ მომძებნი მე მაინც არ დავბრუნდები.მე ასე გადავწყვიტე ჩემს შვილს არ ჭირდება შენნაერი მამა,კაცი რომელიც არაფრად აგდებს დედამისს,არ მინდა ბავშვი რომ გაიზრდება ყოველთვის ჩვენს ჩხუბს და კამათს უყურებს.მე წავედი გარკვეული დროით ჩემს შვილთან ერთად.მიყვარდი მაგრამ დაგივიწყებ“
ჩვენი შვილი მარიამ ის ხომ!ჩვენი შვილიაა,მუხლებ მოკვეთილი ძირს დავეცი,მაგრამ უეცრად გონს მოვედი არ გავუშვებდი სადაც არ უნდა წასულიყო მოვძებნი და დავაბრუნებ.მანქანაში ჩავჯექი და მარიამის დედასთან ჩავედი სახლში მარტო იყო მარიამი ყველგან მოვძებდე მაგრამ არსად არ იყო.სად არ ვეძებდი რომელ ნათესავთან არა მაგრამ არსად იყო.გადავწყვიტე პოლიციაში წავსლიყავი მაგრამ რა მეთქვა? ჩემი ცოლი სახლიდან გამექცა რადგან ნასვამი მივედი და შვილი კინაღამ მოვკალი თქო?ამიტომ შევეშვი.მარიამის მამას დავურეკე ყველაფერი ვუთხარი მაგრამ არც იქ არ იყო. რა გამეკეთებინა არ ვიცოდი დღეები გადიოდა მარის ძებნას არ ვწყვეტდი.თთქმის რვა თვე გავიდა ერთ თვეში ჩემი სჰვილი დაიბადებოდა მაგრამ მე მის პირველ ტირილს ვერ გავიგებდი ვერ ვნახავდი როგორ გაიღიმებდა პირვლად ვერ ვიგრძნობდი მის სუნს ვერ ავიყვანდი ხელში,ვერ ვასწავლიდი ფეხბურთს თამაშს,ვერ ვნახავდი როგორ მივიდოდა პირვლად ბაღში,როგორ აიდგავდა ფეხს და ასე შემდეგ მარიამმა ყველაფრის უფლება წამართვა,მაგრამ არ ვამტყუბებ მე ხომ ბედნიერება წავართვი მას.ის ჩემს გვერდით ბედნიერი უნდა ყოფილიყო მაგრამ რა გავუკეთე ვინ იცის იქნებ გათხოვდა ან ვინმე ყავს ამაზე ფიქრი ხომ საერთოდ მშლიდა ჭკუიდან.მაგრამ მან თქვა რომ გარკვეული დროით წავიდა.ყოველ დღე ველოდებოდი მის დაბრუნებას.ყოველ დღე იმ იმედით ვიღვიძებდი რომ დაბრუნდებოდნენ კარსშემოაღებდნენ მარიამი და უკე ჩემი 7 წლის შვილი.
დრო გადიოდა მაგრამ ისინი არსად ჩანდნენ,ამ ყოველივემ მანახა ვინ იყო ჩემი ნამდვილი მეგობარი და 10 კაციდან 2 შემომრჩა გვერდით რომლებიც არ მშორდენოდნენ.
ერთ დღეს როცა სამსახურიდან მივედი სახლში,პირდაპირ დასაძინებლად წავედი როცა კარებზე ზარის ხმა გავიგე მარებოდა გაღება და ძილი გავაგრძელე.რამდენჯერმე კიდე დარეკა ზარმამაგრამ არ გავდიოდი მერე კარების ხმა გავიგე ვიღაც გასარებით გაღებას ცდილობდა.კი მაგრამ ვინ უნდა ყოფილიყო სახლის გასარები მარიამს ქონდა მარტო. საწოლიდან წამოვხტი მისაღებში გავედი და ჩემს წინ მდგარი მარიამი დავინახე,ის ისეთი შეცვლილი იყო,არ გავდა ძველ მეამიტ მარიამს მაგრამ მის თვალებში მაინც ჩანდა ჩემდამი სიყავრული.გონს რომ მოვედი მისკენ წავედი და მოვეხვიე,გულში მაგრად ჩავიკარი რომ არსად გამქცეოდა.მერე ბავშვის თვალიერება დავიწყე
-აქ არაა
-სადაა?
-წამოდი და განახებ
-კარგი,სადაა?
-ცეკვა აქვს,მალე დაუმთავრდება
მარიამმა ჩემს ძველ სკოლაში მიმიყვანა საიდანაც ბავშვები გამოდიოდნენ.და აი ისიც ჩემი შვილი მარისთვის არც მიკითხავს რომელია თქო იმიტომ რომ საოცრად გავდა ჩემს ბავშვობას თითქოს ჩემი ასლი ყოფილიყო.სწრაფად გამოიქცა და დედამისს მოეხვია
-მომენატრე დედიკო
-მეც დე,ჩამოხტი და მამიკოს მოეხვიე
-ვის ?
-შენს მამიკოს

ბოდიშით რა პატარა თავებისთვის უბრალოდ საერთოდ ვერ ვახერხე დაწერას ექიმთან სიარულის გამო :(((( მიყვარხართ ყველა