დღეები გადიოდა არც ბაჩო ჩანდა ჰორიზონტზე და არც მე ვაპირებდი მისთვის თავის შეხსენებას,ახლა ისიც ისეთივე გამწარებული იყო როგორიც მე.მხოლოდ მარიამი მენანებოდა და მენატრებოდა თანაც ძალიან.ვიცოდი მისი ნახვის საშუალებას არ მომცემდნენ და მეც არაფერი გამიკეთებია.ინგა სულ მეკითხებოდა რა მოხდა ბაჩო სად არისო,თუმცა მე სულ ვდუმდი არაფერს ვუმხელდი,არავისთან ლაპარაკი არ მინდოდა,მერჩივნა ჩემით გადამეტანა ეს ყველაფერი,როგორც ადრე და ასეც ვიქცეოდი.საღამოს ნანუკა მოვიდა ჩემთან,მისაღებში ვისხედით და ჩაის ვსმამდით.
-აღარ გამოჩენილა?-ფინჯანი მინის დაბალ მაგიდაზე დადო და სიგარეტი გამომიწოდა
-არა,არ მინდა ხო იცი რო აღარ ვეწევი
-ოჰ,როდის მერე?თუმცა რას გეკითხები-თვალები გადაატრიალა-ბოლოს რომ ელაპარაკე რა გითხრა?-სიგარეტს წაუკიდა და დივნის საზურგეს მიეყრდნო
-არ მიყვარხარო
-მერე შენ რა უთხარი?
-არც მეთქო
-ეგ როგორ?-თვალები ჭყიტა
-აბა რა ეგონა?ისევე გავამწარე როგორც თვითონ გამამწარა
-რა უთხარი?
-გეღადავებოდითქო და სხვებტანაც ვიწექი შენს მერეთქო
-რაა?-კინაღამ სიგარეტი გადმოუვარდა პირიდან ისე შეიცხადა
-რა გაკივლებს გოგო
-ეგ როგორ უთხარი სუ გააფრინე ხო შენ?! მაგას არასოდეს გაპატიებს!
-და მერე ვინ თქვა რომ მაგისი პატიება მინდა? ვნ ვის არაპატიებს ეგ კიდევ საკითხავია
-უგულო ხარ მარიამ!
-ეგ ხო რარამბობ ისეთი გულიანია ნუ იტყვი!
-იქნებ რა მიზეზი ქონდა ეგ რო გითხრა მაგაზე არ გიფიქრია?
-რა მიზეზი უნდა ჰქონოდა? გაერთო ჩემთან და ეგააა მეტი არაფერი
-კარგი რა! რად უნდოდა თამაში? შენტან სექსი ხო ისედაც ქონდა სანამ გეტყოდა მიყვარხარო მაგაზე არ გიფიქრია?
-მოიცა შენ რა ბაჩოს ამართლებ?-საშინლად გავბრაზდი
-არავის ვამართლებ,უბრალოდ სიტუაციას წორად ვაფასებ შენგან განსხვავებით.
-დამიჯერე სანდროს რომ იგივე გაეკეთებინა შენთვის შენც ანალოგიურად მოიქცეოდი,ასე რომ ნუ მამტყუნებ ძალიან გთხოვ
-ჯერ გაგერკვია და მერე გეკეთებინა სისულელეები-მაინც თავისას აგრძელებდა
-გარკვევით და გასაგებად მითხრა არ მიყვარხარო და რაღა უნდა გამერკვია გაფიცებ?-გამეცინა და თავი გავაქნიე
-ორივე მაგარი დებილები ხართ რა!
-მარიამი მენატრება-ტუჩი მოვიკვნიტე და ლამის ამეტირა
თავი გააქნია არაფერი უთქვამს,გვიანი იყო რომ წავიდა.ისევ მარტო დავრჩი და ეს სიმარტოვე ხომ საერთოდ მკლავდა! რაღაც უნდ აგმეკეთებნა თორემ ჭკუიდან გადამიყვანდა უმიზნოდ ცხოვრებაა.ძველ სამსახურში დაბრუნების საშუალებას ინგა აღარ მომცემდა.
ბებიაჩემთან წავედით საღამოს,ინგამ მთხოვა და უარი ვერ ვუთხარი.მთელ დღე მათ ყურებაში გავლიე,მოწყენილბისგან ლამის მოვკვდი.გამოსვლისა მანქანაში ვჯდებოდი ჩემი მხსნელი ალექსანდრე რომ დავინახე,ბებიაჩემის სახლის მოპირდაპირედ ხურავდა ჭიშკარს. არც მას გამოპარვია ჩემი იქ დგომა,დამინახა თუ არა მაშნვე ჩემსკენ წამოვიდა
-მარიამ?-გაუბრწყინდა მაშნვე თვალები
-ვა ალექს-გავეკრიჭე
-აქ საიდან?
-ბებიაჩემი ცხოვრობს ამ სახლში
-ვა მართლა? თინა ბებო ბებიაშენია?-გაეცინა ისევ
-იცნობ?-მეც გამეცინა
-რა თქმა უნდა ვიცნობ,მეზობელია
-კარგიაა
-იქ აღარ მუშაობ ხომ?
-აღარ
-რამდენჯერმე ვიყავი და გიკითხე,თუმცა მითხრეს რომ წამოხვედი
-მიკითხე? და რატომ?-ვითომ არ ვიცოდი რატო
-შენი ნახვა მინდოდა,ის ტიპი ხო აღარ გაწუხებ?-გაეცინა
-ვაკო?მას მერე აღარც გამოჩენილა-მეც გამეცინა
-მარიამ არ მოდიხარ?-მანქანის მინა ჩამოწია ინგამ
-კი,მოვალ 2 წუთში,დროებით ალექს-ღიმილით დამევმშვიდობე და წამოვედით.
-ნინასთან რო წავიდე გერმნიაში რა აზრის ხარ?-ვითხე საჭესთან მჯდომ ინგას
-წასვლა გინდა?
-დროებით,რამდენიმე თვე
-სულ რამდენიმე თვეა ჩემს გვერდით ხარ და წასვლა გინდ აუკვე,ნუ კარგი თუ შენ ესე გინდა-სახე მოეღრიცა
-სამუდამოდ კი არ მივდივარ-გამეცინა-რამდენიმე თვე 2 ან 3
-რა გაეწყობა,საბუთები გავაკეთოთ ხვალიდან დავიწყოთ და გაგიშვებ დედიკო,ოღონდ იცოდე 2 თვეში გელოდები
-და შენც რომ წამოხვიდე არ გინდა?
-ზურიკოს ვერ დავტოვებ დედი თორემ სამოვნებით,თანაც ბებიაშენიც ვერ არის რაღაც კარგად,მათ უნდ ამივხედო,ენ წადი,ნახე ქვეყანა დაისვენე და მერე ჩამოდი,მასწავლებლებს ველაპარაკე უკვე და შენი მომზადების საკითხიც განვიხილოთ ივლისსში უკვე გამოცდებია.
ისე თბილად მელაპარაკა გული გამითბა და ძალიან მესიამოვნა.მადლობა გადავუხადე ამასობაში სახლშიც მივედით.
რამდენიმე წუთში ნანუკამ დამირეკა მარიამი აავადმყოფოშიაო,არ ვიცი როგორ ავდექი და გავვარდი იაშვილში.მისაღებში იყვნენ ბაჩო და მისი მშობლები,მ წუთას ისე ავნერვიულდი აღარაფერზე ვფქიქრობდი
-რა დაემართა?-ანერვიულებული მივვარდი ბაჩოს
-აქ რა გინდა?
-მიპასუხე რო გეკითხები!-დავეჯაჯგურე პიჯაკზე
-ვირუსი აქვს
-რა ვირუსი? წესიერად ამიხსენი,ახლა როგორაა?
-გადასხმებს უკეთებენ
-სერიოზულია რამე?
-არ ვიცით ჯერ
-ჯანდაბა!
თავი ვერ შევიკავე და ამეტირა,მართალი ჩემი გაჩენლი არ იყო,მაგრამ საკუთარი შვილივით მიყვარდა.მთელი 5 თვე მე ვზრდიდი და ვუვლიდი.
-შენი ადგილი აქ არაა!ბაჩო უთხარი ამ გოგოს ახლავე წავიდეს აქედან!-მიუბრუნდა დედამისი ბაჩოს
-მას აქვს უფლება აქ იყოს,ბოლო რამდენიმე თვე ის ზრუნავდა მარიამზე
გული შემეკუმშა,მაინც დამიცვა,გული ამოიჯდა და ქვითინი მოვრთე
-ნუ ტირი,ისეთი არაფერია,კარგად იქნება-სცადა ჩემი გამხნევება
-რამდენი ხანია არ მინახავს,ალბათვეღარც მიცნობს-ხელისგულებით შევიმშრალე ცრემლები
-გიცნობს,სულ შენ გახსენებდ ადა გკითხულობდა,ძლივს მივაჩვეთ უშენოდ ძილს
-ჩემი პატარა-გამეცინა-შენ,შენ როგორ ხარ?
-ნორმალურად რა,შენ?
-არვიცი ამასაც თუ ყოფნა ქვია-წინ ჩამოყრილი თმები გავისწორე
-რა ხდება?
-არაფერი დაიკიდე-ფეხზე წამოვდექი და ექიმს ველოდებოდი
-იმ დღეს რაც მითხარი ვიცი რო მომატყუე
-მიხვდი ხო?
-არც მე მითქვამს მაშინ სიმართლე,უბრალოდ ისეთები გავიგე მინდოდა გამემწარებინე,თუმცა მერე გავიგე რო ტყუილი ყოფილა,თუმცა შენთან მოსასვლელი პირი აღარ მქონდა.
-და რა გაიგე ესეთი?
-კაროჩე ძაან ცუდი ბაზარი იყო რაა
-არ მეტყვი?
-ნიკუშამ გააბაზრა ვითომ შენთან სექსი ქონდა
-და მაგის გამო??რატო ჩემთან არ გაარკვიე ეგ?-სიმწრისგან გამეცინა
-შენ დაიწყებდი ჩემთან გარკვევას ეგეთი რამ რო გაგეგო ჩემზე და ნანუკაზე?
-აუცილებლად გავარკვევდი შენთან!ახლა ამის დრო არაა მარიამია რეანიმაციაში
-მართალი ხარ,უბრალოდ მინდა იცოდე რო ის სიტყვები გაბრაზებულზე იყო ნათქვამი და ეგრე არ ვფიქრობ
-აღარ აქვს მაგას უკვე მნიშვნელობა
-ასე უცებ შეგეცვალა გძნობები?
-ახლა გრძნობების გარკვევის დრო არაა ბაჩო
ხმა აღარ ამოუღია,მალე ექიმი გამოვიდა და მარიამტან შესვლის ნებართვა მოგვცა,თუმცა ბაჩოს დედამ თავი გაიგიჟა შენ არ შეხვალო,ბაჩომ ისე დაუბრიალა თვალები მაშინვე გამომეცალა და ბავშვთან შემიშვა. საწყლად იწვა საწოლზე სისტემები ეყენა პაწუკა ხელებზე,გული შემეკუმშა,ცრემლებ შევიმშრალე და ლოყები დავუკოცნე,რომ დამინახა გაეღიმა,თუმცა ისეთი დასუსტებული იყო სიცილის თავიც არ ჰქონდა.მთელი ღამე მასთან დავრჩი და ვეფერებოდი.ისიც ბედნიერი ჩანდა ჩემი იქ ყოფნით. როგორც აღმოჩნდა საშიში მართლაც არაფერი იყო. დილით გამოწერეს,დავემშვიდბე და სახლში წამოვედი,ბაჩოსთვის არაფერი მითქვამს,ეს არ ცვლიდა სიტუაციას,მაინც ლაჩრულად მოიქცა.
ციკლ ველოდებოდი,თუმცა რამდენიმე კვირით გადამიცდა,უეჭვეი მივხვდი რაშიც იყო საქმე თუმცა დარწმუნებული არ ვიყავი,რამდენიმე ტესტი ვიყიდე და ნანუკასთან ავედი
-ესენი რად გინდა?-გაკვირვებულმა ამოიღო პარკიდან ტესტი
-შენი აზრით?-თვალები გადავატრიალე,ერთი ცალი ავაცალე და საპირფარეშოი შევედი
-გოგო ორუსლად ხარ?-გამომეკიდა
-არვიცი ნანუკა,გავიკეთებ და ვნახავ თუ დამაცლი
რამდენიმე ტესტი გავიკეთე და პასუხი ყველან დადებითი იყო.არ ვიცი იმ წუთებში რა განცდა დამეუფლა,თუმცა რომ წარმოვიდენ საკუტარი ფუმფულა მეყოლბოდა გული სიხარულით ამევსო.
-ჰა რა ვქნა მოგილოცო?-ტუცები დაიჭამა ნანუკამ
-მალე ნათლია გახდები-ზედ შევახტი,ორი საათი ვეხუტებოდით ალბათ ერთმანეთს.
-ვაიმე რა მაგარია,ბაჩოს როდის ეტყვი?
-არ ვიცი-რაც მოხდა საავადმყოფოში ყველაფერი დეტალურად მოვუყევი ნანუკას და ხომ გეუბნებოდიო მხოლოდ ეს მითხრა
ერთდროულად გახარებულიც ვიყავი და დაბნეულიც,ახლა ინგასთვის უნდ ამეთქვა ეს ამბავი,მაგრამ არ ვიცოდი როგორ მიიღებდა.





_______________________________________
მადლობა ჩემო კარგებო, რომ კითხულობთ და მოგწონთ,თუმცა ზგიერთების გასაგონად მინდა ვთქვა კარგი იქნება თუ დააცდით ავტორს და არ ჩაუხტებით აზრების გადმოცემაში! :)))