ახალი სახლი სადაც სულ რაღაც 2 დღეა გადმოვსახლდი, სახლის პატრონი ერთი ჩვეულებრვი ქალბატონია, რომელსაც ძალიან უყვარს ლაპარაკი... სახლი მშვენიერია მაგრამ აქ თუ დიდხანს დავრჩი კედლები რომლებიც თეთრია აუცილებლად გახდება იასამნისფერი, კარებები რომლებიც ძველია და უბრალოდ აღარ აქვთ იმის ძალა რომ ადამიანმა ისინი აქეთ იქით აქანაონ, მალე მათ ახალგაზრდები ჩაანაცვლებენ...ხახლი დუმს ამ ქუჩაზე, სიწყნარეა. ესკი მე მჭირებდა, რადგან ახლა უბრალოდ სტუდენტი ვარ...მეზობლებიდან ერთი ქალბატონი დამამხსოვრდა რომელიც უკვე ხანშია შესული, ის მარტოა სრულიად მარტო მას არყავს არავინ გვერძე, ბოლო ორიდღე ვაკვირდები, მისი თაფლისფრად მოელვარე თვალები სევდიანია, მის სახეზე თითოეული ნაოჭი მისი ერთი დღის ამსახველია...ზის, დუმს, და უბრალოდ უყრებს ამ ილუზით სასვე სამყაროს, რომელმაც მიატოვა, დატოვა მარტო...ძლიერ შემძრა ამ ამბავმა და უბრალოდ მასთან მივედი...მის დასუსტებულ ხეელებს შევეხე და ვკითე:
-ბებო რას განიცდი ასე მდუმარე?
-ძნელია ასე თქმა, მათ დამტოვეს.
-მათ? ვინ მათ?
-შვილებმა, ქმარმა...

უბრალოდ წამიერად დავდუმდი, გავიფიქრე რომ უბრალოდ შვილებმა მიატოვეს ქმარი კი გარდაეცვალა.

-ავარია, 15 წლის უკან.
გავჩუმდი... ვეღარაფერი ვთქვი...მისი თვალებიდან ცრემლი წარმოიშვა. ის ტიროდა ცხარე ცრემლით, ვერვუთხარი ის რასაც ვგრძნობდი არშემეძლო ახლა უბრალოდ მისი დაწყნარება, რადგან უბრალოდ მას ახლა ვერავინ დაამშვიდებდა...ერთ მომნტში თავი დამნაშავედ ვიგრძენი რომ ეს ამბავი გავახსენე და მივხვდი რომ მას არყავდა მოსაუბრე, არყავდა ის ვისაც გულს გადაუშლიდა, ის ვინც მას მოეფერებოდა და ანუგეშებდა...უბრალოდ ჩავთვალე რომ უნდა ჩავხუტებდოდი და მეც მას ხელი მოვხვიე, ყურში კი ჩუმად ჩავრჩურჩულე:
-ბებო, ესეც გაივლის!

უპასუხოდ დამტოვა, შემდეგ გამიღიმა და ცრემლებით ავსებული თვალები ხელით გაიწმინდა...

-ბებო ახლა უნდა დაგტოვო, გაიღიმე!





-შენ კარგი ადამინაი ხარ!

ამ სიტყვებით დამშვენებულმა, ნელი ნაბიჯით წავედი სახლში. ეს დღე დაუვიწყარი იყო...მისმა ღიმილმა ბედნიერება მომგვარა...უცბად მასზე ფიქრი შევწყვიტე, ამოვიხვნეშე და სამზარეულოსი შევედი...ყავა სჭირდებოდა ჩემს დაუძლურებულ სხეულს, ის იყო მადუღარა უნდა შეემერთებინა რომ ტელეფონზე დარეკა...

-გისმენ?
-მოლი, უნივერსიტეტი 5 ში გვეწყება
-სელენა შენ ხარ? ვისი ნომრიდან მირეკავ?
-მამასი, დასარეკი არმქონდა და...
-5 შიი? 20 დღე დარჩა... კაი როდის გამომივლი?
-რავი დღეს გცალია?
-კი კი მოდი რა ყავა დავლიოთ დავიღალე მარტოობით...
-რაგაჯუჯღუნებს 3 დღეა მანდ ხარ... 6 სისთვის მად ვიქნები...

საათს შევხედე 3 საათი იყო...

-კაი გელოდები! გაკოცე
-მიდი მიდი

ყურმილი დავკიდე, შემდეგ კი მადუღარა შეევაერთე...ის დუღდა, დუღდა გამწარებული, მისი დუღილი ჩემს ნერვებზე მოქმედება... ის რაღაცაზე იყო გაბრაზებული, მაგრამ ის ხომ უსულო საგანია... მწარედ, უხეშად მოქმედებდა ის, ბოლოს კი გაჩერდა დამშვიდდა, მოუკლო დუღუილს შემდეგ კი საბოოლოდ დაასრულა...დავისხი, ოთახში შევედი და ჩამოვჯექი, კომპიუტერი ავიღე და სიმღერა ჩავრთე...საშინლად ცხელოდა...მზე არაძლევდა წვიმას იმის საშვალებას რომ 10 წუთი მაინც ედინა, ყვავილები მოერწყო, ხეები გაეგრილებინა, და უბრალოდ ნესტის სუნი დააეყენებინა, ის უბრალოდ იყო ასე ჯიუტად ცაზე მდგარი გადმოგვყურეებდა და ირონიულად დაგვცინოდა...ყავა მაგიდაზე მოვათავსე... ლოგინზე მოვკალათდი, თვალები დავხუჭე და უბრალოდ სხვა სამყაროში გადავეშვი, ნისლი იყო, ირგვლივ ყველაფერი დუმდა ჩიტებიც კი. ყველა რაღაცას მოელოდა...მე ვიჯექი ხის ძირში მეჭირა ნაცნობი რაამ...ჩემი დღიური, ვიღაც მიახლოვდებოდა... მაინტერესებდა მისი სახე მაგრამ ნისლი ფარავდა...მოდიოდა მოდიოდა და აი ბოლოს კი მოვიდა...მწყუროდა მისი სახის დანახვა მაგრამ...ნიღბით იყო შემოსილი. ნიღაბი კი კატის გამოსახულებით მიყურებდა... უცნაური იყო... ვუყურებდი გაკვირვებული...მაგრამ მისი ყურება უაზროდ მომეჩვენა და თავი ჩავღუნე... (რატომ ვქენი ეს?) უცბად ხელი შეხება ნიკაპთან ვიგრძენი....
-ჰეი
თავი ავწიეე...მისი მოახლოვება საშინლად სასიამოვნო იყო...ის მიყურებდა იმ ნიღბიდან მაგრამ როგორ? ის სრულიად დაფარული იყო...ინტერესი მკლავდა, ვინ იყო ის? ხელი მის ნიღაბს მოვკიდე ავწიე, ესესა უნდა მომეხსნა ნიღაბი რომ უბრალოდ კარის სასტიკმა ბრახუნმა გამაღვიძა...წამოვდექი...კარს მივუახლოვდი, გავაღე.


-საად ხარ ამდენ ხანს ნახევარი საათიაა ვაბრახუნებ, ხან ფანჯარას ქვა ვესროლე ხან რავქენი...
-ჩამეძინა,როგორ არვიცი...ყავა კი დავლიე მარა მაინც ჩამეძინა...შემო
-რახდება აბა როგორ ხარ?
-რავი უცნაური სიზმარი ვნახე...
-აჰჰაჰა, რანახე?
წამიერად ვიფიქრე რომ არიყო საჭირო რო მომეყოლა და დიახ ზუსტად ამ აზრზე დავრჩი.
-არაფერი ისეთი.
-კაი ბატონო...ცივი ყავა დამალევინე რა...
-კაი წამო სამზარეულოში
-როგორ მოგწონს ახალი სახლი?
-მომწონს, აქ სიმშვიდეა რაც მე ძლიან მიყავრს.
-ნუ ეხა შენნაირ რომატიკოს...
-სელენა ნუ მეღადავები რა...
-კაი ხო, გრილა..
-კი სიგრილით გრილა.
-აუუ მალე მინდ უნივერსიტეტი დაგვეწყოს
-რატო?
-ახალი მეგობრები
-მე არ გეყოფი?
-აუუ -კაი ჰო,

სიჩუმემ დაიმკვიდრა ადგილი... ბოთლს აქეთ იქით ვაქანავებდი, მხოლოდ მისი ხმა ისმოდა,ოთახში სადაც მხოლოდ მე და სელენა ვიყავით, დუმდა ყველა და ყველაფერი ბოთლის გარდა, მაგრამ უცბად დუმილი დავარღვ
-არგინდა სელენა დღეს ჩმთან დარჩე?
-აუუ მაშინ მე ეხა გავიქცევი, რაღაცებს მოვაგვარებ და ერთსაათში მოვალ, ოქეი?

სელენა წამოხტა სკამიდან, ჩანთას დაავლო ხელი და კარებისკენ სწრაფი ნაბიჯით აუჩქარა

-სელენა, სელნა კიმარა ყავა?
-მერე იყოს რო მოვალ.
პასუხი არმქონდა გაცემული რომ კარი მიიჯახუნა და გარეთ გვარდა. ისევ მარტო დავრჩი, სრულიად მარტო! ბოთლი მაგიდას შევატენე, ოთახში ნელი ნაბიჯებით, თავზე ხელის გადასმით და ამოხვნეშით მივაბიჯებდი. წამოვწექი სრულ უაზრობად მეჩვენებოდა ყველაფერი, მე ხომ მოლივარ ადამიანი რომელიც ვეერგაერკვია საკუთარ თავში, რომელიც ყოველთვის წერს სცენებს ხალხზე, ადამინი რომელიც ყოველთვის მარტოა, რომელსაც ეს სამყარო ილუზია გონია, ყველაფერი ტყული, და ცხოვრობს დღევანდელობით, ადამინი რომელსაც თავისი აზრი გააჩნია ყველაფერზე, რომელსაც აქვს ყველაფერზე პასუხი, მაგრამ მაბნევს ჩემითავი რადგან უბრალოდ მე ერთი ჩვეულებრივი გოგო ვარ, რატომ ვარ სულ სევდიანი? რატომ ვწერ ყოველთვის იმაზერაც უბრალოდ არარსებობს? რატომ ვოცნებობ იმაზე რაც არხდება...რატომ? დიახ მე ისევ ვწერ ამ ყველაფერს, ისევ ვეკითბი ჩემს თავს ამ ყველაფერს, მაგრამ ჯერ ისევ უპასუხოდ ვრჩები, რადგან უბრალოდ მე პასუხი არმაქ....ჭერს ვუყურებ დიახ ჭერს რომელიც სრულიად თეთრია მას არცერთი შავი წერტილი არ აქვს, ნეტავ ჩვენი გულებიც ასეთი იყოს,ასეთი სუფთა...ფიქრი თავს არ მანებბეს არმაძლევს უფლებას ვიყო ცოტახნით წყნარად... უეცრად კარზე ხმა გაისმა:-ისევ სელენა იქნება, რაღაც დარჩბოდა და შუა გზაში გააახსენდებოდა...
კარს მივუახლოვდი, გავაღე მაგრამ არავინ იყო ... უცბად კნუტის ემოციური კნავილი გავიგე, დაბლა დავიხედე და...უბრალოდ საოცრება იყო, მისი ნაცრისფრად მოციმციმე თვალების ყურება ულამაზესი იყო, მისი თვალის შიგნით თითქოს გალქტიკა ყოფილიყო...პლანეტები,მზე,მთვარე და ირგვლივ სულ ვარსკვლავები, გასაოცარი იყო მისი თვალების ცქერა. უცბად დავიხარე ხელში ავიყვანე...მისი თოვლივით თეთრი ბეწვი ისეთი ნაზი და თბილი იყო... სახლში შემოვიყვანე.


-ჰეი პატრავ, შენ აქ რაგინდა? მისმა დუმილმა გამაოცა, როცა ავიყვანე ის არც კნაოდა და არც მფხაჭნიდა,


მიკვირდა თუ როგორ დააკაკუნა მან, კატამ? მაგრამ ის ისეთი ნაზი იყო ამ კითხვამ ჩემს ტვინში მხოლოდ 10 წამი გაძლო
-როგორი ლამაზი ხარ... უპასუხოდ მტოვებ?
მაგრამ როცა დავხედე, მისი მოელვარე თვლები დაეხუჭა დაჩემს ხელზე მოკალეთბულიყო,მისი ყურება მსიამოვნებდა,თითქოს ის ვიპოვე ვისაც ამდენი ხანი ვეძებდი, მისი სათუთი თათები პატარა და ნაზია, ოთახში ფრთხილად შევედი რომ არ გამეღვიძებინა...ლოგინზე მოვათავსე...გავიღიმე, დღუირი ავიღე, ლოგინზე მოვთავსდი და უბრალოდ დავიწყე, "დღურო რაც არუნდა სასცილოდ მოგეჩვნოს,ზუსტად ახლახანს კატა ვიშვილე, ის ისეთი პატრა და უმწეოა, მისი თვალები ალმასივით ნათელი და მიმზიდველია, თათებზე აღარაფეს ვამბობ, ვარდისფრად გაფერადბული და სათუთია, თეთრია თოვლივით თეთრი, იცი რაღაცნაირი გრძნობა დამეუფლა, თითქოს უბრალოდ მხოლოდ ჩემია და სხვა არავისი, კარგი მოვრჩეთ მასზე ლაპრაკს...უბრალოდ უნდა დაგტვო ახლა რძე უნდა მოვუტანო შეიძლება შია! დიახ მე ისევ მასზე ვლაპრაკობ" ოთახიდან გავედი,საუფლეს ხელი მოვკიდე და სახლის კარი ნელა მივხურე... ირგვლივ სიჩუმეა..მხოლოდ ჩიტების ჭიქჭიკს თუ გაიგონებს ადამიანი, ცა გაწმენდლია, ის სრულიად ცისფერია, მზე მზე უბრალოდ ანათებს ისევ ისე ჯიუტად როგორც წინა 2 თვე...ხალხი მუშუბს, ხეებს კი ცხელათ და არიციან სად შეძვრნენ, სასცილოა.
-გამარჯობათ,
-გამარჯობათ, ერთი ბოთლი რძე მინდა...
-კარგით. 3 დოლარი
-აი აიღეთ...
მაღაზიდან გამოვედი. სახლისკენ წავედი სწრაფი ნაბიჯებით რადგან საოცრად ცხელოდა, უცბად თვალი მოვკარი ჩემს წინ მყოფ სახლს, ვიღაც ახალი მეზობელი იყო,სახე არჩანდა რადგან ყუთი ეჭირა... ოჰჰ ცხელა...









-ფისოო მე დავბრუნდი!
ჩემს ოთახში შევიხედე, იქ არავინ იყო, ოთახი სიმარტოვისგან ჩაბნელებულიყო, ავნერვიულდი პატარა რომ იქ არ დამხვდა...სამზარეულსოკენ გავიქეცი...


-ჰეი შეე ცუღლუტო ფისო, ფარდას გამიფუჭებ, გაუშვი
-მოდი ეხა ვჭამოთ

პატარა ჯამში სრიალით მიდოდა თეთრი წყალი რომელიც ცხიმიანი და ცივი იყო...



-აი ფისო ესეც შენი საკვები შეგიძლია მიირთვა.. ვუყურებდი თუ როგორი მოწყურებული სვავდა თეთრ თხევად წყალს...მეღიმებოდა...უცბად კარზე ხმა გაისმა
-ციბა ეს სელენა იქნაბა..
კარს მივუახლუვიდ, გავაღე და დიახ სწორედ ის იყო, სელენა.
-მოვედი
-იცი პატრა ფისო ვიპოვე თეთრია, მისი თვალები ისეთი ისეთი მომაჯადოვებელია რომ თვალს ვერ მოწყვეტ...
-გამაცანი
-წამო სამზარეულოშია
-როგორი ქიუთია...
-ხო. დღეიდან ის ჩემი ოჯახის წევრია
-ვაიმეე როგორი პაატარა, აუუ ყავა გამიკეთე რა
-აი ბოთლი აი ყავა აი შაქარი...
-ეე რა ზარმაცი ხარ რა
-ხდება ხოლმე...ისა შეგიძლიან ცოტახნით ფისოსთან დარჩე გავალ გავისეირნებ ცოტას...
-ხო რავი როგორც გინდა, მალე მოდი ოღონდ
-ხოო.
ფეხზე ჩავიცვი, ტელეფონი ავიღე და ჰაერით სავსე ქუჩაში გავედი სადაც სიწყნარის გარდა არაფერი იყო...ირგვლივ ყველაფერი და ყველა დუმდა...ცა მწვანე ფრად გადაღებილიყო და ვარსკვლავებისთვის მოეცალა, მათაც ვეღარ მოეთმინათ და ცაზე ალაგ ალა ჩამოკიდულნიყვნენ...მთვარე მარადიულად ანათებდა, ვუყურებდი მას და მასთან მინდოდა დიახ მთვარესთან, მისი შუქი ისეთი მკაფიოა, ის ისეთი ლამაზია, უბრალოდ მასზე უარს ვერ იტყვი...ჩამოვჯექი. ჯიბიდან სიგარეტი ამოვიღე და მოვუკიდე.... ირგვლივ სიწყნარეა. ისევ მთვარეს შევცქერი მორცხვად, ხალხი დუმს, ჩამომსხდარან სკამებზე და თავის საქმეს აკეთებდნენ, ზოგი წიგნს მისჩერებოდა, ზოგს ტელეფონი დაეჭირა და ჩასცქეროდა ზოგს კი უბრალოდ ეძინა, ხოლო ბევრნი ჩემსავით ჩამომსხდარიყვნენ სრულიად მარტო, შესცქეროდნენ ირგვლივ ყველაფერს და სუფთა ჰაერით ტკბრბოდნენ. სიგარეტი იწვოდა, იწვოდა სიმწრით მისი ბოლი ყველაფერს მიჩრდილავდა, ვწყნარდებოდი როდესაც ერთ ღერს მივიტანდი პირთან და ჩემთვის მარტო გავაბოლებდი, რაგდან მისმეტი ამ დროს ვერავინ მაწყნარებდა, ის ერთადერთი იყო ვისაც შეეძლო ნახევარი საათით მაინც დავწყნარებინე. მორჩა, ჩაიწვა საბოლოდ. ავდექი, ამოვიხნეში სიგარეტის ნაწვავი ურნაში ჩავაგდე და სახლის გზას დავწექი... გზა იწელებოდა, თითქოს მიდიხარ, მიდიხარ მაგრამ საბოლოდ მაინც ერთ ადგილას დგახარ, ხალხის ირონიულად შემხედვარე სახე მაღიზაინებდა, მათი უაზრო სიცილი მაღიზაინებდა, მაღიზიანებდა რომ უბრალოდ ტელეფონის გარდა არფერი ახსოვდათ, რატომ არ ხედავენ სამყაროს სხვა თვალით, რატომ არ უნდათ რომ უბრალოდ თავი აწიონ, გაიმართონ და უბრალოდ ბუნების სურნელით დატკბენ. ფიქრებში ჩაძირული ვიყავი, სანამ ერთმა ახლაგაზრდამ არ ჩამიარა გვერძე, მაღალმა, შავი თმით შემოსილმა, ნაცრისფერი თვალებით მოელვარემ, რომელიც ძალიან გავდა ჩემი ახლალი მეგობრის თვალებს, არა გავდა კიარა ზუსტად მისნაირი იყო, მისნაირი თეთრი და სასიამოვნო შესახედი, თვალი გავაყოლე მინდოდა დიდიხანს მეყურებინა მისი ნაცრისფერი თვალებისთვის მაგრამ უბრალოდ მკაცრად შემოვტრიალდი თავი გავაქნიე და ჩემ თავს დავაძალე რომ სწრაფი ნაბიჯებით მევლო. მთელი გზა მის თვალებზე ვფიქრობდი, რომელიც ესეთი ლამაზი იყო, ისეთი მომაჯადოვებელი, მაგრამ რატო ვფიქრობდი? თავი მაღლა ავწიე და აი სახლთანაც ვიყავი უკვე, ჩვეული ღიმილი დავიმკვიდრე სახეზე და უბრალოდ კარი შევაღე...-სახში ვარ!
-ჰეი მოდი
-რახდება?
-ნახე რა გემრიელობები გავკეთე
-ჰეჰე მშია
ფეხზე სწრაფად გავიხადე და სამზარეულოსკენ ფეხაკრეფით გავეშურე.
-ხუმრობ ხო? აუუ როგორ მიყვარხარ შოკოოლადის ნააამცხვარრიი!
-აუუუ იმედია კაი გამოვიდა
-მიდი მომიჭერი რა
-აჰა,
გამიხარდა როცა ესეთი რამ დამხვდა სახლში, უბრალოდ კარგია როცა ესეთი მეგობარი გყავს, მაგრამ ცუდია რომ ზოგჯერ არესმის შენი, აარაუშავს მე ისც მყოფნის რომ ის ყურადღებიანია. გემრიელად შევექცეოდით სელენას შემოქმედებას, ფისოც იქვე იყო მის რძეს შეექცეოდა. როცა უბრალოდ დავასრულეთ, მაღლა ავედით პატრაც ავიყვანე, ჩავრთეთ ფილმი და უბრალოდ სხვა ადამიანებთან გადავეშვით...
-ჰეი სელენა, ჩაგეძინა?
უპასუხოდ დამტოვა, მივხვდი რომ უკვე კაიხნის ძილში იყო, მეც მეძინებოდა რაღაცნაირად, კომპიუტერი დავხურე და გვერძე გადავდე, ფისოს ჩავეხუტე დ ააი მეც ჩამთვლიმა... ისევ მასთან ვიყავი ამჯერად სადღაც მივყავდი სადღაც შორს, ირგვლივ ხეების გარდა აარაფერი იყო, მისი სრულიად ქათქათა ხელი ჩემთვის ჩაეკიდა და მირბოდა, თითქოს ვიღაცას ან რღაცას გაურბოდა, ვეღარ მოვითმინე დ ადავიყვირე

-გაააჩეეერი! ის გაჩერდა მომიტრიალდა და ისევ იმ კატის ნიღბით შემომხედა, როცა მოტრიალდა მისი სახე თითქოს დასევდიანებული იყო, მაგრამ არვიცოდი ამას როგორ ვგრძნობდი,მას ხომ უბრალოდ ნიღაბი ეკეთა, მაგრამ ეს ნიღაბი არმიშლიდა ხელს რომ მე ის დამენახა, იმას თუ არ ჩავთვლით რომ მე მის ნაკვთებს ვერ ვხედავდი...რაღაცისგან დამწხრებული იყო, მე უშედეგოდ ვცდილობდი დამენახ ის მასკის გარეშე მაგრამ ის უბრალოდ ჯიუტდებოდა, უეცრად ხელი ასწია და სადღაც გაიშვირა, გავყევი მისი ხელის გზას და ის უბრალოდ ცაზე მიმანიშნებდა... იმ ცაზე საიდან უეცრად წვიმამ დაიწყო დენა, ხელი ჩამოწია, წამოწვა ბალახზე, გვერძე მივუწექი და მასთან კითხვით გადავედი

-რასგრძნობ?
მეგონა რომ ისევ უპასუხოდ დამტვოებდ ისევ გაუჩინარდებოდა და ისევ მომანდომებდა რომ მისთვის დამერტყა მაგრამ უცრად პასუხის ხმა გაისმა:
-არაფერს!

მისი ხმა ბოხი იყო.. დაუძლირებული, თითქოს დაჭრეს და დაუძლურებული გესაუბრეობდა...

მაგრამ მისი პასუხი რომ გავიგე, თავზარი დამეცა, ცრემლმა დაიწყო წვიმასავით თვალზე დენა, ჯობდა სრულიად არეთქვა არაფერი, მაგრამ მან ეს სრულიად გაუაზრებლად თქვა... წამოვტი. მივედი მასთან ნიღაბზზე ხელი დავარტყი, გაუჩრებლად ვურტყავდი, მაგრამ ის უბრალოდ წამოდგა მომიახლოვდა და მისი ნიღაბი ჩემს ლოყას შეაახო. გავქვავდი და აი უბრალოდ გაათენდა...