ფიქრებში გართული ნერვულად ვიწვალებდი თითებს და თან გზას არ ვაშორებდი თვალს. ვცდილობდი ვაჩესთვის არ შემეხედა, ვიცოდი არც ის იქნებოდა კარგ მდგომარეობაში, მაგრამ ჩემთან მაინც ვერ მოვიდოდა.
ვაჩეს მობილურმა უეცრად ხმები გამოსცა
-გისმენ ნიკა
-ხო თბილისში მივდივართ
-ხო დაგიტოვეთ წერილი მაგიდაზე
-არვიცი
-როგორც კი შეძლებთ წამოდით
მოკლე-მოკლე პასუხებით შემოიფარგლებოდა სვანი, ვგრძნობდი მომენტებში მის მზერას და ეს უფრო დიდ ინტერესს მიჩენდა რას ეუბნებოდა ნიკა.
-რაო რაგითხრა?
-მართლა ყველაფერი ისე მოხდა როგორც მახსოვს თუ დამესიზმრაო
-ანუ იმათაც ყველაფერი იციან ხო?
-როგორც ჩანს კი
-ღმერთო როგორ შევხედო ნატალიას თვალებში ეს რაგავაკეთე - მოვყევი ისევ გოდებას
-დაწყნარდი არცისეა საქმე როგორც შენ აღიქვამ - თვალები დავაჭყიტე ამ სიტყვებზე
-რააა? მაგას როგორ მეუბნები? მთელი ჩემი ცხოვრება შეიცვალა. დებილი, უტვინო ბავშვივით დავქორწინდი ფაქტიურად უცხო ადამიანზე, დავკარგე ქალიშვილობა. არა მე იმაზე კი არ მაქვს პრეტენზია სიცოცხლის ბოლომდე უმანკო უნდა დავრჩეთქო, ყველაზე საშინელება იცი რა არის? არაფერი მახსოვს, საერთოდ არაფერი. ეს მაღონებს და მიღრღნის ტვინს მეტი არაფერი. ამასთან, ჩემს საუკეთესო დაქალთან , რომელიც შენი დეიდაშვილია , ისე გამოვიდა თითქოს ყველაფერი დავუმალე და ახლა ასე წყნარად მივდივართ თბილისში, რომ შენები გავიცნოთ - მგონი ზედმეტი მომდიოდა იმდენად მქონდა ხმაში პანიკის ნოტები შეპარული, არც შევმცდარვარ, ჩემი სიტყვებით ვიბლიანი მდგომარეობიდან გამოვიყვანე
-ძალიან ეგოისტი ადამიანი ხარ სალომე. მარტო შენს თავზე ფიქრობ, შენ დაგენგრა თურმე ცხოვრება, რავი როგორ გგონია მე ძალიან კარგად ვგრძნობ თავს? არც მე მინდოდა ასე ბანალურად მომხდარიყო ყველაფერი. მე ისევ შენზე ვფიქრობ და მაგიტომ მინდა ყველაფერს ოფიციალური სახე მივცე, თორემ დედა მომიკვდეს, შენ თავს ვფიცავარ მარტო ერთი სიტყვა მითხარი და ეხლავე მოვაბრუნებ მანქანას, ბავშვებსაც მე ვეტყვი, რომ სისულელე იყო ეს ყველაფერი და ისევ ისე გავაგრძელებთ გართობას ვითომც არააფერი. ჯვარსაც შეძლებისდაგვარად ავიყრით, მაგრამ იცოდე რომ ეს ესეთი მარტივი არ იქნება! - მომცქეროდა თვალებში და ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს ჩემს სულში იხედებოდა. არველოდი ყველაფრის ასე შემობრუნებას, პირდაღებული დამტოვა ბატონმა სვანმა. ჩემი გული და გონება სხვა და სხვა რამეს მეუბნებოდნენ - გულს, იმის მიუხედავად რომ ჯერ არმიყვარდა ვაჩე, მაინც უნდოდა ასეთ რისკზე წასვლა, მაგრამ გონება თითქოს უროს მირტყავსო, ისე ჩამძახოდა ყველაფრის უკან დაბრუნებას და ცხოვრების ჩვეული რიტმით გაგრძელებას.
მეც, როგორც არარომანტიკოსმა, გონებას დავუჯერე და ბათუმისკენ მიმავალი ორსაათიანი გზა ერთსაათში დავფარეთ.

___

რასაცქვია შესასვლელის კარი შეგლიჯა ვაჩემ, აშკარად გაბრაზებული იყო, მაგრამ ყველაზე ნორმალურ საქციელად ახლა მე ეს მიმაჩნდა და არც ვნანობდი. ბავშვები არმოელოდნენ ჩვენს დაბრუნებას და თავიდან გაოცებული მზერები მოგვაპყრეს, თუმცა მალევე გამოფხიზლდნენ და კითხვების კორიანტელი წამოვიდა
-თქვეეეენ? თბილისში არ წახვედით? - ინტერესით იკითხა გაბრომ, მაგრამ ვაჩემ ბიჭებს რაღაც ანიშნა და ისინიც წამში უკან გაყვნენ. დავრჩი მე ჩემ გოგოებთან ერთად.
-ნატალიაა - მორიდებით შევხედე
-არარის სალო ახსნა-განმარტებები საჭირო, ვიცი რა როგორ მოხდა მეც ხო იქ ვიყავი და ყველაზე საშინელება რა არის იცი? მარტო თქვენი ბრალი არარის ეს, ჩვენი, თითოეულის ბრალია. იმდენად მთვრალები ვიყავით, რომ ნორმალურად აზროვნების უნარი დავკარგეთ და ხო ხედავთ სადამდე მიგვიყვანა ამან
-ახლაა რა გავაკეთო არვიცი, მართლა არაფერი ვიცი - დავნაღვლიანდი
-რადგან ისევ აქ დაბრუნდით, დარწმუნებული ვარ შენი გადაწყვეტილება იქნება ეს. ვაჩე არარის ისეთი ადამიანი რომ ხელი ეკრა და ვითომც არაფერი, ისე გაეგრძელებინა ცხოვრება. მეც შენს ადგილას ალბათ ასე მოვიქცეოდი, უბრალოდ შეეცადე ყველაფერს შედარებით მარტივად შეხედო, ქვეყანა არ დაქცეულა ამით, მითუმეტეს შენ ხო არც იცი როგორ განვითარდება მოვლენები, იქნებ აღარც დაგჭირდეთ ჯვრის აყრა და იცხოვროთ ასე ტკბილად და ბედნიერად ცხოვრების ბოლომდე - ამაზე სამივეს სიცილი აგვიტყდა, როგოთხრათ სასაცილოდ მქონდა საქმეთქო, მოგატყუებთ, მაგრამ იმ წამს გოგოებთან საუბარი იმდენად მესიამოვნა, რომ წამით დამავიწყდა ყველაფერი და თითქოს დიდი ლოდი მომეხსნა მხრებიდანო, ისე დავმშვიდდი.

ამ ცხოვრებაში ყველაფერი ხდება, უარესებიც კი. მგონი ცხვირის ჩამოშვების ნაცვლად ბედნიერი უნდა ვიყო, რომ ვაჩეს ადგილას სხვა არ იყო. იმის მიუხედავად, რომ ჩემი პირველი ღამის არცერთი დეტალი არ მახსოვდა, ვაჩესთან თითქოს სულიერ კავშირს ვგრძნობდი. აღარ ვუყურებდი უკვე ამ ყველაფერს როგორც უბედურებას. ყოველთვის მეშინოდა ხოლმე პირველი ღამის და აი, უკვე მოხდა ყველაფერი, წარსულს ჩაბარდა, ახლა ვეღარანაირ ტკივილს ვეღარ ვიგრძნობ.
ოოოო ღმერთო რეებს ვამბობ -ვიცინი- ნუთუ ნორმალური ადამიანი იმაზე იფიქრებს, რომ პირველი კავშირის ტკივილი აღარ მექნება. მგონი დადებითი მხარებიის დანახვის ნაცვლად ჭკუიდან შევიშალე - კვლავ ვიცინი, უფრო სწორად ჩემს თავს დავცინი.

-და ახლა რაიქნება? - ინტერესიანი ტონით იკითხა კესომ
-ახლა ის იქნება რომ ორივე ჩვეულებრივ გააგრძელებს ცხოვრებას და გართობას როგორც აქამდე ვერთობოდით - უპასუხა ჩემს მაგივრად ნატალიამ
-ხო, მაგრამ მე მაინც მგონია რო ვაჩე შენ ასე უბრალოდ არ გაგიშვებს - იმედის ნაპერწკალი გამიკრთა. რადგან თბილისში ჩასვლაზე არ დავთანხმდი ეს იმას არ ნიშნავდა, რომ საერთოდ არმაინტერესებდა დავკარგავდი თუ არა ვიბლიანს. უბრალოდ ასეთმა უეცარმა მოვლენებმა და ყველაფრის გაოფიციალურებამ შემაშინა და უკან დამახევინა.
-მეც ასე მგონია, ხო გეუბნებოდი არც ის არის შენს მიმართ გულგრილითქო - უარესად დამაიმედა ნატალიამაც
-კარგით კარგით გვეყოს ბიჭები მოდიან სხვა დროს ვილაპარაკოთ - ბიჭები ისეთი სახით შემოვიდნენ ვითომც არაფერი. მივხვდი, რომ ვაჩემ გააფრთხილებულები იყვნენ და არაფერს მაგრძნობინებდნენ.
თვითონ არ ჩანდა, ალბათ თავის ოთახში ავიდა. ახლა ნამდვილად არმქონდა მასთან ლაპარაკის არც თავი და არც სურვილი, ბავშვებთან დავრჩი და გავაბით ზოგისთვის საინტერესო, ზოგისთვის უინტერესო საუბარი.
უეცრად დამიანეს დაურეკეს
-გისმენთ, რომელი ხარ?
-ალექსანდრეე? ხო მარა ქართული ნომრიდან რანაირად მირეკავ ?
-კაი მეღადავები? როდის ბიჭო?
-აუუ რამაგრად გამიხარდა შენ ხო არ იცი
-არა ბათუმში ვართ ვაჩესთან ჩამოდი აქ
-როდისთვის?
-კაი ხვალ დილით გელოდებით მაშინ
-დავაი აბა შენიცი
-ბიჭოოოოოოო არარსებობს ალექსანდრე ჩამოვიდა - სიხარულით წამოხტა ფეხზე დამიანე
-როგორ მომენატრა ეგ ხისთავიანი ღმერთო - ლამის ერთხმად წამოიძახეს ნიკამ და გაბრომაც
ჩვენ გაშტერებულები ვუყურებდით და ვერ გაგვეგო ვინ იყო ალექსანდრე, ან საიდან ჩამოვიდა საერთოდ
-რომელი ალექსანდრე? მე ვიცი? - ნატალიას ინტერესმა სძლია
-ნახვით კი უნდა გყავდეს ნანახი, მაგრამ არამგონია რომ გახსოვდეს, დიდი ხანია უკვე რაც ჩეხეთშია წასული
-საინტერესოაა... და ეხლა სამუდამოდ ჩამოვიდა? - არ ცხრებოდა ნატალია
-არვიცი არაფერი არვიცი ჩამოვა და გვეტყვის ყველაფერს
-შენ რაიყო რატო დაინტერესდი ასე? - საიდანღაც ვაჩე გამოჩნდა
-მეე? რავიცი უბრალოდ გამიკვირდა თითქმის ყველა შენი ძმაკაცი ვიცი და ალექსანდრე უცხოდ მომხვდა ყურში - ვითომც არაფერიო ისე ჩამოუყალიბა ნატალიამ რამაც ღიმილი მოგვგვარა მე და კესოს
-შენ საიდან გაიგე ? - იკითხა გაბრომ
-ეხლა დამირეკა დამიანეს ველაპარაკე და გავიგე რომ ბათუმში ყოფილხართო, ხვალ დილით უთენია ჩამოვა
-უუუფ როგორ მომნატრებია ეგ ვირის ფეხი - დემონსტრაციულად წარმოსთქვა ნიკამ
-რააააა? რათქვი? - სიცილი აგვიტყდა გოგოებს
-ვირის ფეხი - სიცილითვე გვიპასუხა ნიკამ - პატარაობაში სოფელში როჩადიოდა თურმე ვირს მოსვენებას არაძლევდა, ხან გაჭენებას უპირებდა ხან კუდის მოწყვეტას ცდილობდა, ხოდა ერთხელაც ვირს ტლინკი ამოურტყამს და ლამის უშვილო დაუტოვებია - მეტი აღარ შეგვეძლო მართლა, ვაჩეც კი იცინოდა - ამის მერე ეძახიან ვირის ფეხს, კი ძალიან ღიზიანდება, მაგრამ რას ვიზავთ ცოდვებმა იცის - სულ დამავიწყდა ჩემი უბედურება, მუცლის ატკიებამდე ვხარხარებდი.

___

საღამოს როგორღაც გადავწყვიტე ვაჩესთან მისვლა და საუბარი. მოვიკრიბე ყველანაირი ამქვეყნიური და არაამქვეყნიური ძალები, ღრმად ჩავისუნთქე და თავისი ოთახის კარზე დავაკაკუნე
-შემოდი
-ბოდიში თუ გაწუხებ უბრალოდ ვიფიქ... - ენა ამება როდესაც ნახევრად შიშველი ვიბლიანი დავინახე, მხოლოდ პირსახოცი ჰქონდა შემოხვეული და იმდენად სექსუალურად გამოიყურებოდა, რომ ცოტაც და ალბათ მივვარდებოდი, უფრო სწორად არ მივვარდებოდი და გული გამისკდებოდა.
-არარის საჭირო ბოდიში, არც მაწუხებ, შემოდი და ჩავიცვამ ახლავე
-აქვე უნდა ჩაიცვა ? - შეწუხებული სახით ვიკითხე - ამაზე გაეღიმა მაგრამ მალევე დაასერიოზულა სახე
-არა რათქმაუნდა, ჩემი ცოლი ხოარ ხარ შენს წინ როგავშიშვლდე - იმდენად ირონიულად მითხრა ეს სიტყვები რომ გულის სიღრმეში მეწყინა კიდეც - დამელოდე ორ წუთში მოვალ, ხელი დაავლო მაიკას და შარვალს და გავიდა.
-აბა გისმენ რახდება?