თქვენი კომენტარების ნახვამ წინა ისტორიაზე ვერ წარმოიდგენთ როგორი ბედნიერება მომანიჭა, ძალიან დიდი მადლობა ყველას <3 აუცილებლად გავაგრძელებ ამ ისტორიას და მივიყვან ბოლომდე !!! <3
---------

არა რავიცი უბრალოდ კიდევ გამახსენდა რაღაც და ხო არ აინტერესებსთქო - ეს სიტყვები უკვე პირდაპირ სახეზე მიაფრქვია
-რააა - ენა წაუბორძიკდა - რა გაგახსენდა?
-ანუ ძალიან გაინტერესებს ხო - უკვე ცხვირით ეხახუნებოდა კისერზე
-ვაჩეეე არგინდა - ძლივს ამოიხავლა
-შენ როგორ გირჩევნია პრაქტიკაში განახო რა გამახსენდა თუ უბრალოდ გითხრა? - ეს უკვე საბოლოო წვეთი იყო, მთლიანად ახურდა სალომეც და მხეცივით დაეტაკა ბიჭს ტუჩებზე.
არანორმალურებივით კოცნიდნენ ერთმანეთს, ცოტაც და ალბათ ტანსაცმელსაც შემოახევდნენ უეცრად ალექსანდრეს კარი რომ გაიღო და ნამძინარევი სახით გამოვიდა
-ამის დედაც ბოდიში ტო არ მეგონა - დაიწყო თავის გამართლება ნანახით გაკვირვებულმა. სალომემ მაშინვე სირცხვილისგან ვაჩეს მკლავებში ჩამალა თავი და გაიტრუნა
-არაფერია მოდი - დიდი ძალისხმევით მოაშორა ტუჩები სალომეს და ალექსანდრესკენ შეაბრუნა თავი
-წყალზე ჩავდიოდი უბრალოდ - ესღა თქვა და სწრაფი ნაბიჯებით მოშორდა წყვილს
-ღმერთო რასირცხვილია - ამოიბლუყუნა საკომ ისე რომ არც აუწევია ვაჩეს მკლავებიდან თავი
-სასირცხვილოს მე ვერაფერს ვხედავ რაღაც, სად მიდიხარ მოდი აქ
-უნდა დავიძინო
-ორი წუთის წინ გიჟივით მომვარდი და ეხლა იძინებ?
-ვაჩე კაი რაა - შერცხვა თავისი საქციელის
-საერთოდ არ გეცოდები ესეთ მდგომარეობაში რო მტოვებ? - ვითომ მოისაწყლა თავი
-შენზე მეტად მე ჩემი თავი მეცოდება, ეხლა წავედი და წადი შენც დაიძინე ამდენი უძილობა მოქმედებს ფსიქიკაზე - მზრუნველი ტონით მიუგო სალომემ
-ჩემი სექსუალური დოქტორი, როწარმოგიდგენ თეთრი ხალათით უკვე ვგიჟდები - ნელნელა როლებში შეიჭრა ისევ
-ვაჩეთქოო - არ დააცადა ფიქრი ადამიანს , ისე შეუღრინა
-კარგი კარგი მიბრძანდი გამოიძინე - ამ სიტყვებით გაშორდა გოგოს და თავის ოთახში შევიდა.


მეორე დღეს დილიდანვე გავიდნენ ზღვაზე იმის მიუხედავად, რომ ამინდი ნელ-ნელა ფუჭდებოდა. ამ ხნის მანძილზე ნატალია მაქსიმალურად ცდილობდა მუდმივად ალექსანდრეს თვალთახედვის არეში ყოფილიყო და იმდენი მოახერხა, რომ ლაპარაკშიც კი აიყოლია.
იმის მიუხედავად, რომ სვანი არ იყო, ვაჩე და სანდრო ძალიან ჰგავდნენ ერთმანეთს ხასიათით. არცერთს არ უყვარდა ბევრი და უაზრო საუბარი. ამის გამოა, თავიდანვე უზომოდ რომ შეიყვარეს ერთმანეთი. სანამ ჩეხეთში წავიდოდა, სულ ერთად იყვნენ. სადაც იყო ვაჩე იქ იყო ალექსანდრეც და სადაც იყო ალექსანდრე იქ ვაჩე.
ერთხელ ქუჩაში მომავალ ბებოს პარკები გაუვარდა ხელიდან, მაშინვე დაფაცურდნენ ბიჭები, მიირბინეს და დაეხმარნენ აღებაში. არც ის დავიწყებიათ რომ სახლამდე მიეცილებინათ საყვარელი მოხუცი და გზაში საუბარი გააბეს
-თქვენ ძმები ხართ შვილო? - დაინტერესდა ქალბატონი
-არა მეგობრები ვართ - უპასუხა სანდრომ
–წლოვანება?
–ჩემი?
–ხო
–20
–ბევრი მეგობარი გყავს?
–კი, რატომ მეკითხებით?
–არა ისე დამაინტერესა.
–თქვენ ბევრი მეგობარი გყავთ?
_კი და ბევრიც დამიკარგავს.
–დაგიკარგავთ? დაკარგული მეგობრები ხომ არ არსებობენ?
_თუ დაიკარგნენ?
–ჰაჰ, დრო მალევე დაგვიბრუნებს.
–ზოგი არაა ჩემო კარგო დაბრუნების ღირსი.
–ღირსი ისაა ვინც ჭირში ბოლომდე გამოგყვება.
–ლხინში?
–მანდ ყველა უპრობლემოდ წამოვა.
–მართალი ხარ , მართალი. ჭკვიანი ბიჭი ჩანხარ. აი მოვედით სახლამდეც, ძალიან დიდი მადლობა ბიჭებო, თქვენ გაიხარეთ, უფალი იყოს თქვენი მფარველი.
–არაფრის რას ბრძანებთ
–დაიმახსოვრეთ მეგობრობა სიტყვით არ იხსნება.

___


-შენ რატომ არ ჩადიხარ წყალში? - მოესმა თავთან ნატალიას
-სხეულის დახრუკვას ვამჯობინებ - ირონიით უპასუხა
-ფრთხილად იყავი შეზლონგზე არ დაიფერფლო - არც ალექსანდრემ დააკლო და გაუყვა ტალღებს
-სად მიდიხარ? - მაშინვე დაეწია
-ბიზნეს შეხვედრაზე სად უნდა მივდიოდე წყალში შევდივარ
-გინდა შევეჯიბროთ? - რაო? ნუთუ არიცოდა ცურვაში ევროპის ჩემპიონს რომ ელაპარაკებოდა ამ წუთას?
-ხუმრობ ხო? - ცალყბად ჩაიცინა ბატონმა მაყაშვილმა
-არა რატო უნდა ვხუმრობდე? მინდა შემეჯიბრო ცურვაში
-თუ მოგიგე?
-თუ მომიგებ ერთ სურვილს შეგისრულებ
-კარგი მაშინ მე თუ მოვიგე შენ ორ სურვილს შემისრულებ
-ეგ რაწესია? - შეიცხადა გოგონამ
-მე ასეთი წესები მაქვს, თუ გინდა შეგეჯიბრები თუ არადა კარგად - უკვე გაბრუნებას აპირებდა ნატალიამ რომ მოაბრუნა
-ჯანდაბას იყოს მასე
-მაშინ მოემზადე წაგებისთვის, შენ მე ვერასდროს მომიგე
-ოჰოო როგორი ხმამაღალი ნათქვამი - ლაპარაკ-ლაპარაკში სასტარტო ხაზთან მივიდნენ, ფინიშის ადგილი შეათანხმეს, სამამდე დაითვალეს და თავით გადაეშვნენ წყალში.
ნამდვილად შეუდარბელი მოცურავე იყო ალექსანდრე, მთელი ოსტატობით აპობდა ტალღებს და მიიწევდა ორი სურვილისკენ.
მიაღწია კიდეც პირველმა და თავის თავში დარწმუნებულმა გადაწყვიტა გაეღიზიანებინა გოგო, მაგრამ შემობრუნებისას ვერაფერი დაინახა. უცებ განგაშის ზარმა დარეკა გონებაში, წამებში ჩაყვინთა და ასე წყლის შიგნიდან მიადგა გონდაკარგულ ნატალიას, რომელსაც ნაზი რხევებით აცეკვებდა წყალი. ცალი ხელით ამოიყვანა ზედაპირზე, ძლივსძლივობით გამოიყვანა ნაპირთან და იქვე დაასვენა.
ხალხი პანიკაში იყო, გარს ეხვეოდა და ტონა კითხვას აყრიდა. ალექსანდრეს არააფერი ესმოდა, ერთადერთი რასაც ხვდებოდა ის იყო რომ ხელოვნური სუნთქვა უნდა ჩაეტარებინა.
ერთი დრენაჟი, ორი, სამი, ოთხი, ხელოვნური სუნთქვა, არ ისინჯება პულსი...
მეორედ...
მესამედ...
ისევ დრენაჟი, ისევ ხელოვნური სუნთქვა, ისევ შეჩერებული პულსი.
ტვინში სისხლი ექცევა, მუშტს არტყავს გულზე და უეცრად გოგონას პირიდან წყალტან ერთად უცნაური, დაგუდული ხმები ამოსდის.
გადარჩა...
ეს არ იყო რაღაც ჩვეულებრივი შემთხვევა, ეს იყო შიშის, გაბრაზების, მოულოდნელობის და გულის სიღრმეში რაღაც პატარა ნაპერწკლის გაღვივების საწყისი ალექსანდრესთვის.
სულ ცოტახანს უკურა გონს მოსულს, შემდეგ ხელში აიტახა და ისე რომ ხალხისთვის ყურადღება აღარ მიუქცევია, სასწრაფოდ გააქანა სახლში.
გიჟივით შეგლიჯა კარი, ნატალია იქვე დივაზე დააწვინა და თვითონ ქორივით დაადგა თავზე
-ისინი სად არიან? - ამოიჩურჩულა გოგონამ
-სანაპიროზე არიან
-ვერაფერი დაინახეს?
-მგონი ვერაფერი
-გთხოვ არაფერი უთხრა - მუდარით სავსე ტონით მიმართა და ნელ-ნელა წამოჯდა
-არააა, ეს რაიყო ჰა? - ვეღარ შეიკავა თავი ალექსანდრემ და წამოენთო - მიპასუხებ თუ მეთვითონ ვიმსჯელო? 0 დაუბრიალა მოთმინება დაკარგულმა თვალები
-მეთვითონაც არვიცი, უცებ თითქოს დაბუჟება ვიგრძენი, მერე თვალთ დამიბნელდა და ამის მერე აღარაფერი მახსოვს - შერცხვენილი ლაპარაკობდა
-ასე უბრალოდ, ყველანაირი მიზეზის გარეშე დაკარგე გონება? - მოჭუტული თვალები მიაპყრო - იქნებ მატყუებ და ცურვა სულ არ იცი?
-ოოო არა რაში მჭირდება ტყუილი - მოულოდნელად თითქოს რაღაც გაახსენდაო ისე წამოხტა - ერთი წამით, შაქრიანი დიაბეტი მაქვს და მაგის ბრალი შეიძლება იყოს?
-რააა? - თვალები დააჭყიტა ბიჭმა - მოიცა შენ რა მშიერი ხარ? - შფოთვას ვერ მალავდა ჩვენი გმირი
-დღეს დილით დამეზარა საჭმლის შეჭმა და არ მეგონა ასე თუ დამემართებოდა - ეს სიტყვები სრულიად საკმარისი იყო ალექსანდრესთვის, მაშინვე გავარდა სამზარეულოში და თითქმის მთელი მაცივარი გამოუტანა
-მიდი გელოდები ჭამე - მიაჩერდა ნანახით შოკში მყოფს
-გელოდები ნატალია, აიღე და ჭამე, ხო მოვიგე, ხოდა ჩემი ერთი სურვილია რო აიღო ეს საჭმელი და ჭამო ზედმეტი ლაპარაკის გარეშე - მასაც მეტი რაგზა ქონდა? ჯიბრითაც ვეღარ იტყოდა უარს, თუმცა რა უარის თქმაზეა საუბარი, ის რომ არა ალბათ ახლა ცოცხალიც არარ იქნებოდა და დაისაკუთრებდა მის სხეულს ზღვა
-შენ არ შეჭამ?
-არა არ მშია
-არ მიყვარს მარტო ჭამა და აიღე რამე რა - მუდარა გაისმოდა მის ხმაში
-კარგი ჯანდაბას - გაეღიმა
-შენ ყველას ასე ექცევი? - გამოტენილი პირით იკითხა
-ჯერ გადაყლაპე, ახლა ეგ არგადაგცდეს და მათლად არ გადამრიო ძაან გთხოვ - ამაზე ორივეს გაეცინათ
-არ მიპასუხებ?
-ესე მოქცევაში რას გულისხმობ?
-აი ასეთი მზრუნველი ხარ?
-მზრუნველობაში ადამიანის სიკვდილს გადარჩენა თუ იგულისხმება მაშინ კი , ყველას მიმართ ასე ვარ
-არა, ყველას ასე რაღაცნაირად, მზრუნველად ექცევი?
-არვიცი, ხშირად არ მხვდებიან წინდაუხედავი და დაუფიქრებელი ადამიანები - ეს აშკარა ნამიოკი იყო რაც რა თქმა უნდა ნატალიას არ გამოპარვია
-ვერგეტყვი რო მომეწონა შენი შემკობა, მაგრამ მადლობა კომპლიმენტისთვის - ვითომ გაბრაზებით წამოიძახა
-შენ ლაპარაკს გირჩევნია ჭამო, ჯერაც ვერ მომინელებია რა შეიძლებოდა მომხდარიყო, არა ასეთი გადარეული როგორ ხარ ? - ისევ თავიდან წამოუარა აღშფოთების ტალღამ.
მობილური აწკრიალდა
-ხო ვაჩე
-არა სახლში ვარ
-ნატალიაც აქაა
-კი მშვიდობაა - მომენტალურად გადახედა გოგონას
-არ მოდიხართ თქვენ?
-კაი
-მოდიან? - ნატალია
-კი და თუ არ გინდა რო ყველაფერი გაიგონ ზედმეტს ნუ წამოაყრანტალებ
-ოჰ როგორ გეტყობა რო არმიცნობ კარგად, ზედმეტი მე კი არა შენ არ წამოგცდეს ჯობია
-ეგ არაფერი, საკმარისი დრო გვაქვს ერთმანეთის კარგად გასაცნობად - ადგა და მაგიდაზე დალაგებული საჭმელი ისევ სამზარეულოში გაიტანა
-ისე შეგიძლია ახვიდე და გამოიცვალო კუპალნიკით რო ხარ წამოგორებული - გამოსძახა სამზარეულოდანვე
-რატო შენ გაწუხებ დავიჯერო? - მოვიდა ქალბატონი სიეშმაკის ხასიათზე
-მე არა მარა თუ მასე იქნები შენ შეიძლება შეწუხდე მალე - არც ალექსანდრე დაიბნა.
მობეზრებით წამოდგა დივნიდან და აუყვა მეორე სართულის კიბეს. უკვე სააბაზანოში შედიოდა წყლის გადასავლებას უეცრად მისი სიტყვები რომ გაახსენდა, მოიცა რა მითხრა? შეიძლება შენ შეწუხდეო? მე რა შემაწუხებს რო? - მსჯელობაში იბადება საღი აზრიო ხო გაგიგიათ, ასე დაემართა ნატალიასაც.
ოხ ალექსანდრე მაყაშვილო მაცადე რას გიზამ!!!

___


-ზედმეტად სექსუალური ხარ მაგ კუპალნიკში - გაოცებულმა გახედა სალომემ მისკენ მიმართულ ვაჩეს და ისევ გააგრძელა ცურვა
-ოჰ დუმილის წუთები გვაქვს ქალბატონო?
-არა უბრალოდ ვცდილობ რამენაირად მოვიგერიო შენი უხამსი შეფასებები
-უხამსს რას ხედავ იმაში, რომ შენ უკანალზე ვგიჟდები? - წყლის წვევიდან ხელი მოავლო მკვრივ საჯდომზე და პარალელურად სახით თავისკენ შეატრიალა
-როგორ ბედავ? - აღმოხდა გაოგნებულს
-ხო არ გავიწყდება ჩემი ცოლი რო ხარ და ყველაფრის უფლება მაქვს? - მოჭუტა თვალები პასუხის მოლოდინში
-ეგ იყო შეცდომა გაიგე ერთხელ და სამუდამოდ რა
-იმღამით კარგად მთხოვდი არგაჩერდე გააგრძელეო - ჭინკები აუთამაშდა თვალებში ვაჩეს
-ვაჩეეეე ნუ მეუბნები მასეთ რაღაცეებს თორე ერთხელაც შურს ვიძიებ გეფიცები
-გააჩნია როგორ იძიებ შურს - უფრო მაგრად მოუჭირა საჯდომზე და სახე ახლოს მიუტანა
-მაგის მოფიქრება არ გამიჭირდება და ეხლა გამიშვი ხელი ნუ ჩამილურჯე მხეცო
-ამბობენ წყალში ს*ქსი უფრო სასიამოვნოაო და რასიტყვი ხო არ გვეცადა? - არ ცხდებოდა ვიბლიანი
-გაჩერდე გთხოვ, ბავშვები დაგვინახავენ - ბოლო იმედს ჩაებღაუჭა და გაუმართლა კიდეც
-იცოდე კოველთვის ესე ვერ დამისხლტები ხელიდან, ერთხელაც იქნება დაგიჭერ და სიამოვნებისგან ბოლო ხმაზე გაყვირებ - უარესად აღაგზნო ისედაც გაგიჟებული გოგო და გაცურა ნაპირისკენ.

მალევე ყველა გამოვიდა ზღვიდან, რაღაც ამინდი ფუჭდებოდა.
ალექსანდრე და ნატალია კი არ ჩანდნენ, აშკარად არც ზღვაში იყვნენ. ბოლოს უკვე ლოდინით დაღლილმა ვაჩემ გადაურეკა სანდროს
-ბიჭო სად ხარ ვერგნახე ვერსად
-ნატალია სადღაა ხოარიცი
-ხო მშვიდობაა?
-ხო მოვდივართ უკვე ჩვენც
-სახლში ყოფილან, წავედით - განუცხადა დანარჩენებს

___


ღამე იმდენად ცხელოდა ვერაფრით ვერ შეძლო დაძინება ნატალიამ და ისევ ეზოში ჩასვლა ამჯობინა. თავისთვის, ჯერ კიდევ ჩამოსვლის პირველ დღეს, გააბა ჰამაკი.
გიჟდებოდა, ღამით ვარსკვლავებს აკვირდებოდა ხოლმე და ასე ძლივს-ძლივობის ეძინებოდა როცა უზომოდ ცხელოდა
-ეეეეეეეეე - დაიღრიალა ნაცნობმა ხმამ
-ვაიმე ალექსანდრე აქ იწექი? - მხოლოდ ეს კითხა და არანორმალურად ახარხარდა
-რაგაცინებს? რამე არის სასაცილო? - ვერაფრით ჩერდებოდა ნატალია
-გაჩუმდი გოგო რა გადარეული ხარ ვინ ხარ შენ გააღვიძებ ყველას - ძალა რომ აღარ ეყო, სიცილისგან ჩაიკეცა და ახლა ისე განაგრძო ხარხარი
-ღმერთო ეს ვის შემახვედრე აა - ამოილაპარაკა მობეზრებულმა ალექსანდრემ
-ვაიმე ბოდიში რას ვიფიქრებდი ზედ თუ გაჯდებოდი?- ისევ გააგრძელა სიცილი
-ხოდა უნდა იყურო რაზე ჯდები
-კარგი კარგი ჰოო ნუ გადამაყოლებ ახლა, მიდი მიიწიე - თან დასაჯდომად მოიხარა
-რა საჭიროა მიწევა?
-აბა როგორ დავჯდე?
-რავიცი როგორც გინდა, წეღან ზედ მაჯდებოდი და ეხლა ეგ ვეღარ მოგიფიქრებია?
-აააა მიწვევ ბატონო ალექსანდრე?
-შენ გამოწვევას რას ეძახი გააჩნია - ჩაეღიმა
ცოტახანს უყურა ნატალია, მერე ნელ-ნელა მიუახლოვდა, ცოტა დაიხარა და მოულოდნელად, ვითომც არაფერიო ისე გადააჯდა წინიდან, მჯდომარე ალექსანდრეს, ცხვირი კისერში ჩაუყო, ერთი გემრიელად გაიზმორა და სათამაშოსავით შემოეხვია
-აი ამას ვეძახი მე გამოწვევას სანდრიკო
-რას აკეთებ? - კანკალმა დაუარა ბიჭს ამ საქციელზე - სულ გაგიჟდი?
-გაჩუმდი მეძინება
-ნატალია იცოდე ცუდად გავხდები ესე, აადექი! - ხმაში ნელ-ნელა უქრებოდა სიმტკიცე
-არ ავდგები ძალიან კომფორტულად ვარ
-ნატალია ჯანდაბაა - მისი სხეულიანად წამოდგა მაყაშვილი, გოგო ჰამაკში ჩააწვინა და თვითონ სასწრაფოდ გაშორდა იქაურობას
-სულელი, გადარეული, შერეკილი ბავშვი - აღმოხდა მიმავალს
ამის მეტი რა უნდოდა ქალბატონს, გულში გამარჯვება იზეიმა, ერთით ერთიო გაიფიქრა და ვარსკვლავებზე დაკვირვებას შეუდგა