დემონებს ხანდახან სურთ,
ითამაშონ გრძნობებით და
არა
სულით.


სახლში შევიდნენ, მაგრამ ხმას ვერ იღებდნენ. ყველა დაადუმა ტკივილმა, სანდროს გარდა. ბიჭი ხმის ჩაწყდომამდე ღრიალებდა, კედლებს მუშტებს უშენდა და იგინებოდა. სოფის ყელში ამოუვიდა მისი ყვირილი.
_ მოკეტე _ დაუკივლა და უცებ ყველა მას მიაჩერდა. სოფიმ ყურებზე ხელები აიფარა და იგივე სიტყვა რამდენჯერმე დაიკივლა. მერე იგრძნო, რომ ძალა წაერთვა ფეხებში და კედელს მიეყრდნო მხრით, რომ არ წაქცეულიყო.
_ წადი შენი _ ყვირილს მაინც არ წყვეტდა სანდრო. სოფის თვალებში აღარაფერი იყო ადამიანური. შეშლილი, ავადმყოფური მზერით ახედა, სანდროს ტკივილი რომ არა, ალბათ ძალიან შეეშინდებოდა გოგონასი. მერე თვალები გაუფართოვდა, ხელი ასწია და ბიჭს ძალიან, ძალიან მაგრად გაარტყა. პერანგის საყელოში ჩააფრინდა.
_ მოკეტე _ პირდაპირ ყურთან დაუყვირა, სანდრო მის სუნთქვას ყელთან გრძონდა და რეაგირება ვერ მოახდინა, ისე უცებ ჩაავლო კბილები ბიჭს ყელში, მაგრად მოუჭირა და რომ მოშორდა, პირიდან სისხლი მოიწმინდა.
_ რა ქენი, შენ ძუკ,ნავ! მტკივა, ჯანდაბა _ ყელზე ხელი მიიჭირა და გაოგნებულმა ავად შეხედა სოფის. გოგონამ კვლავ ყურებზე აიფარა ხელები და რწევა დაიწყო. ყველა ამათ უყურებდა, ჯერ კიდევ გაოცებულებს პირი ღია დარჩათ და ნია სასწრაფოდ წამოხტა, სანდროს ყელიდან ხელი ჩამოაღებინა და ხმადაბლა შეკივლა.
_ ეს რა იყო? _ კოკამ ჯერ სოფის შეხედა, რომელიც ისევ ისე იყო, მერე სანდროს, ტკივილისგან სახე რომ დამანჭვოდა და ცრემლებს ძლივს აკავებდა.
_ სოფი, რა გჭირს _ მარიამი წამოდგა და გოგონას მიუახლოვდა, მაგრამ სოფიმ უკან გადადგა რამდენიმე ნაბიჯი და ყურებზე ხელები უფრო მიიჭირა.
_ წამოდი, წყალი დავლიოთ _ მაქსიმე მშვიდად წამოდგა, ჯერ ერთი ხელი ჩამოაღებინა, მერე მეორე და წელზე ისე მოხვია, ხელებიც მოიქცია. ძალაგამოლეულმა გოგონამ უბრალოდ თვალები დახუჭა და ნაბიჯები დაღლილმა გადაადგა.
_ ამას განანებ _ სამზარეულოსთან გაისმა სანდროს ყვირილი. სოფიმ მაშინვე ხელების აფარება გადაწყვიტა, მაგრამ ვერ მოახერხა მაქსიმეს გამო და ნიკაპი აუკანკალდა.
_ გაჩუმდი, მოკეტე _ რომ ვერ იკივლა, დაიჩურჩულა.
_ წყალი გინდა? _ ჰკითხა მაქსიმემ და მაცივარი გამოაღო.
_ ყინულებიანი... ლაშა რომ მიკეთებდა ხოლმე _ უპასუხა, მაქსიმე მოშორდა და სოფი მაგიდასთან მდგარ სკამზე დაჯდა უღონოდ.
_ ლაშა მოკვდა, უნდა გააცნობიერო და რაც უფრო ნაკლებად გაიხსენებ, მით უკეთესი _ პასუხად მხოლოდ ღიმილიანი მზერა მიიღო, მაგრამ იმხელა სევდა იგრძნობოდა ამ ღიმილში... წყლიანი ჭიქა დაუდგა და დაელოდა, როდის გამოცლიდა. მერე ისხდნენ და დუმდნენ. სინათლე ჩაქრა.
_ ელექტროობაც წავიდა, ამ სახლში დიდი ხანი ვერავინ ჩერდება _ გაეცინა სოფის.
_ ჯერ სად ხარ. დარწმუნებული ვარ ახლა ვინმე მიყვება მაგ ელექტროობას
_ მეშინია... შეიძლება კი არ მიყვეს, მოყვეს _ აკანკალდა სოფი, ასე აკანკალებულმა ამოიღო ჯიბიდან სიგარეტი და მოუკიდა.
_ მეც მინდა _ ერთი მოქაჩვის შემდეგ მაქსიმეს გადასცა. მერე ისევ სოფიმ და ისევ მაქსიმემ... ეწეოდნენ რიგრიგობით და ყურადღებას არაფერს აქცევდნენ, სანამ მისაღებში ლიკას კივილის ხმას მარიამის კივილის და კოკას ღრიალის ხმა არ შეუერთდა.
_ ჯანდაბა _ სასწრაფოს წამოდგა მაქსიმე და სოფიც უკან მიყვა. ხელების ცეცებით მიაგნეს მისაღებს, მაგრამ ყველაფერი გაჩუმებულიყო და მხოლოდ ღრმად და ხმაურიანად სუნთქვის ხმა ისმოდა.
_ რა მოხდა? _ იკითხა სოფიმ.
_ აქ ხარ? _ პასუხად მარიამის შეშინებული ხმა გაიგო და მაშინვე მიხვდა, სად იჯდა. მივიდა და ძალიან მაგრად მოეხვია. მარიამი მის მკლავებში ატირდა.
_ გველებს მაინც რა უნდათ აქ, ტო _ დაიჩურჩულა კოკამ.
_ ვაიმე, გული გამისკდება, სად წავიდა, აქ იქნება სადმე, ოღონდ არ შემეხოს... _ ნიამ ლოცვა დაიწყო. სოფის გაეღიმა მხოლოდ, ვიღაცის ტელეფონით ფანარი აანთო და ყველამ ირგვლივ დაიწყო ყურება.
_ მე ავალ, დავწვები _ ტელეფონი მაგიდაზე დადო, ყველას გაუღიმა და კიბეებზე დაიწყო ასვლა. ნელ-ნელა ადიოდა, დარწმუნებული იყო მასზე ლაპარაკობდნენ
_ ლაშა ჩვენ დავმარხოთ?
_ ხო, ხვალ დილით...
_ სანდრო, სოფისთან ხმას მეორედ აუწევ, იქვე მოგკლავ და არც შემეცოდები.
_ რა გინდა ბიჭო, გამარტყა, მიყვირის და არც ვუპასუხო?
_ მგონი ნერვული აშლილობა აქვს...
_ ნუ სულელობ, ლიკა! მალე გადაუვლის, ვიცნობ ჩემს დაქალს.
_ რაც არის რა, შეეშვით მოკლედ _ თქვა მაქსიმემ, მერე სოფიმ გაიგო ნაბიჯები კიბეებზე და თავისი ოთახის კარი სასწრაფოს შეაღო. ოთახში შევიდა, დაკეტა და ზურგით მიეყრდნო. გული ლამის ამოუვარდა, როცა გააცნობიერა, რომ ლაშა უნდა დაემარხათ... უკანასკნელად მისი ნახვა მოუნდა, მაგრამ ვერ გაბედა ახლა იქ გასვლა. მოუნდა უკანასკნელად ჩახუტებოდა, თუნდაც სამუდამოდ მძინარეს. საწოლზე ჩამოჯდა, იდაყვებით მუხლებს დაეყრდნო და თავი ხელებში მოიქცია.
_ როგორ დავიღალე, მაგრამ პასუხს მაინც გაგებინებთ... _ ამოიჩურჩულა, ბოროტად გაიღიმა და თავისი ზურგჩანთიდან ქონძისთავი ამოიღო. მაშინვე გადაწყვიტა, გეგმა განეხორციელებინა. ფრთხილად წავიდა ოთახის კუთხისკენ, სადაც ჯერ კიდევ ამ ოთახში შემოსვლისას შენიშნა რაღაც პატარა კარი, თითქმის უჩინარი, თუ ძალიან, ძალიან კარგად არ დააკვირდები, ვერაფერს შენიშნავ. ძირს ჩაიმუხლა და ქინძისთავით ის ადგილი შეავსო, რომლითაც წესით უნდა გაეღო კარები. მერე ხელი გაუსვა და როცა დაიძრა, ცოტა შეეშინდა. გვერდულად გაიღო, იქ კი უამრავი პატარა კაფსულა დაინახა. სასწრაფოდ მოძებნა ჩანთაში მისი ნაპოვნი კაპსულები, მაგრამ ვერ ნახა.
_ ჯანდაბა, დედა ვატი,რე _ დაიღრინა და ქინძისთავი გამოაძრო. კარები ისევ ისე, უხმაუროდ და სწრაფად მიიხურა და სოფიმ ქინძისთავი საიმედოდ შეინახა კარადის უჯრაში. გარეთ გავიდა და ბავშვებთან ჩავიდა.
_ მარიშკა, შეგიძლია მაღლა ამომყვე? _ ჰკითხა მეგობარს. ყველანი ერთად რაღაცას ათვალიერებდნენ ლეპტოპში, მარიამმა თავი დაუქნია და სოფის მაღლა ამოყვა.
_ რა?
_ ის კაფსულები რომელმა მომპარა? _ უთხრა მოუთმენლად, გაჩერდა და ტუჩი მოიკვნიტა.
_ წამო, სალომემ შეინახა თავის ოთახში _ თავი დაუქნია და ჯერ იქით-აქეთ მიმოიხედა, მერე სალომეს ოთახში შევიდნენ და კაფსულის ძებნა დაიწყეს. საწოლის ქვეშ უნახეს, სოფიმ ჩაიყარა ჯიბეში და ოთახიდან გამოვიდნენ.
_ რაღაც ვიპოვე, ახლა უნდა შევამოწმოთ, ეს თუ ის არის, რაც მე მგონია _ გოგონას ინტერესი დაუკმაყოფილა, მის ოთახში შეიყვანა და ისევ ისე გაუღო ის იდუმალი, პატარა კარები.
_ შენი აზრით, რა არის?
_ სოფ, მგონი ეს წამალია, მაგრამ რისი, ვერ გეტყვი...
_ აი, მე კი გეტყვი. ჩვენ დაავადებულები ვართ _ პირდაპირ აჯახა და თვალები გაუშტერა.
_ რა? საიდან მოიტანე _ შეშინებულმა შეკრა წარბები, სოფიმ ქინძისთავი ამოაძრო და მარიამის გვერდით დაჯდა იატაკზე.
_ აბა ესენი რა საჭიროა? მალე თქვენც გამოავლენთ სიმპტომებს... მე უკვე ლამის გავაფრინე, მოჩნებები დამეწყო, თავბრუ მეხვევა _ ხმა აუკანკალდა, როცა თოჯინებიანი ოთახი გაახსენდა
_ შენ აქამდეც ხედავდი მკვდრებს! _ შეეწინააღნმდეგა მარიამი.
_ კარგი, კარგი... ამაზე არავის არაფერი უთხრა, სანამ საჭირო არ გახდება _ თითი დაუქნია და ოთახიდან გააცილა. მერე უსიტყვოდ ჭამეს, ჭურჭელი ლიკამ დარეცხა და სანდრომ გაამშრალა. ყველა დასაძინებლად წავიდა...

8888

შუაღამეა, საათი ოთხს აჩვენებს. სოფი წამოდგა, ფეხზე ჩაცმისთვის თავი აღარ შეიწუხა, მხოლოდ საღამურის ზედით გავიდა დერეფანში და ასე ჩუმადვე წავიდა ლაშას ოთახისკენ. სახელური ფრთხილად ჩამოწია, კარი შეაღო და შევიდა. ოთახი საშინლად ცარიელი ეჩვენა, ჰაერიც კი არ იყო ირგვლივ. ჯერ ფანჯრები გამოაღო, მერე ლაშას საწოლისკენ გაიხედა ფრთხილად და თვალები ცრემლებით აევსო. ვერ გაბედა, გვერდით ვერ მიუწვა და ვერ მიეხუტა. მის საწოლთან დაჯდა და ხელები ჩამოუსვა სახეზე.
_ ცივი ხარ... მენატრები ძალიან _ ამოიჩურჩულა, გაუღიმა და თვალებიდან ცრემლები ჩამოუგორდა _ ჯერ კიდევ ორი დღის წინ უშენობას ვერც კი წარმოვიდგენდი. არც მიფიქრია არასდროს რომ დაგკარგავდი... შენ თავს ვფიცავარ, ხომ იცი როგორი რეალისტი ვარ, მაგრამ შენთან განშორებაზე არასდროს მიფიქრია... და ისე უცებ მოხდა ყველაფერი... _ გაოგნებულმა დაახამხამა თვალები. ტიროდა უხმოდ, არცერთი ნაკვთი არ შერხევია
_ შევიშალე, უშენობამ შემშალა, გადამრია, გამაგიჟა. ვეძებ მიზეზს, რატომ მოგკლეს და... ჩემი ბრალია. სულ ამაზე ვფიქრობ, ჩემს გამო მოხდა, მე რომ მოგიყევი ყველაფერი... როგორ მეზიზღება საკუთარი თავი, ძალიან, ძალიან მეზიზღება, ვერასდროს ვაპატიებ, ბედნიერი არასდროს ვიქნები _ თავი გააქნია დარწმუნებით. _ დღეს უკანასკნელად გხედავ. არ ვიცი, ახლა ჩემი თუ გესმის, მაგრამ მე ემოციებისგან დაცლა მჭირდება, თორემ მოვკვდები ალბათ და მათზე შურს ვეღარ ვიძიებ. არ ვიცი, შენს წასვლაზე მეტად რამე თუ მატკენს ამ ქვეყნად... უბრალოდ, გემუდარები, სადაც ხარ, მინდა კარგად იყო და დამელოდე. ჩემს გარეშე არსად წახვიდე მანდედან! მალე მოვალ გპირდები _ დაიხარა და ლოყაზე აკოცა. ცრემლები დაეცა ლაშას სახეზე. სოფი სუნთქვდა, მის სიკვდილს ისრუტავდა და როცა მოშორდა, თვალები დახუჭა. კარების გადაკეტვის ხმა გაიგო, ეგონა მოეჩვენა, მაგრამ მერე მის გვერდით მძიმე სუნთქვის ხმამ საერთოდ დაურღვია სიმშვიდე.
_ სოფი _ ხმადაბლა მიმართა ბიჭმა. მიიხედა და... კოკა უყურებდა, უყურებდა სხვანაირი თვალებით, ეს გამოხედვა არ იყო მეგობრული.
_ რა გინდა? _ გაღიზინაბულმა წამოდგომა სცადა, მაგრამ ბიჭმა ხელზე ხელი მტკივნეულად მოუჭირა _ გამიშვი, თორემ აქვე მოგკლავ _ დაუბრიალა თვალები
_ შენ _ უთხრა კოკამ და უფრო მიიწია მასთან.
_ რა?
_ შენ მინდიხარ _ ჩურჩულით უთხრა და ორივე ხელით თავი დაუკავა. სოფის ააკანკალა, თავის გაწევა სცადა და ხელებით ხელებზე დაეჯაჯგურა.
_ გამიშვი, გაფრთხილებ! _ დაუყვირა, თავის ქნევა დაიწყო და კივილი დააპირა, მაგრამ ბიჭმა ტუჩები ტუჩებზე მიაკრო და ენა პირში შეუსრიალა. ლამის გული აერია, ტუჩზე მაგრად უკბინა და ეგონა შეაჩერებდა ეს, მაგრამ კოკა არ ჩერდებოდა. პირში სისხლის გემო იგრძნო... კოკამ ორივე ხელი წელზე სტაცაა და სოფი მის მუხლებზე შემოისვა. თან ისე მოუჭირა ხელები, დაძვრის უფლება არ მისცა. სოფიმ თავი დაიწყევლა, რომ დანა არ წამოიღო.
_ გამიშვი _როგორც კი ბიჭმა კოცნა შეწყვიტა, სულის ამოსათქმელად, მაგრად დაუღრიალა მაგრამ გაველურებულმა კოკამ არ შეწყვიტა... მაისური გადააძრო და ტუჩებში კოცნა დაუწყო გასაჩუმებლად. კოცნიდა უხეშად, ვირულად. ხელებში მისი მკერდი მოიქცია და მაგრად მოუჭირა. სოფიმ ტკივილისგან მის ტუჩებში ამოიკვნესა და ეცადა დაძვრომოდა, მაგრამ უხერხულად იჯდა მის მუხლებზე და ვერაფერი უყო. კოკამ მისი ცრემლები იგრძნო ტუჩებზე, მაგრამ არ გაჩერდა. მაინც არ გაჩერდა...
_ კოკა, გთხოვ, გემუდარები, გამიშვი _ ხმა აუკანკალდა და ვერც დაიკივლა, დახმარებაც ვერ ითხოვა, ჩურჩულით ამუდარებოდა და როცა ბიჭმა ტუჩები ყელზე მიაკრო, დრო იხელთა და დაუძვრა. სირბილით წავიდა კარებისკენ, მაგრამ დაკეტილი დახვდა და უნდა დაებრახუნებინა, კოკამ რომ სტაცა ხელები, სახეში გაარტყა და სოფი იატაკზე დაეცა. მტკიცნეულად დაარტყა თავი და პირზე ხელი აიფარა.
_ სოფი, სოფი... ვერსად გამექცევი, იცი რამდენი ხანია მინდიხარ? ლამაზო ქალო, ახლა ჩემი გახდები სამუდამოდ _ თვალებანთებულმა გაუცინა და ძირს დავარდნილს, წამოდგომას რომ აპირებდა, არაფერი აცალა, ისე გადააწვა ზემოდან. ტუჩებით შიშველ მკერდის კოცნა დაიწყო, მერე კვირტისთავებს კბენდა უხეშად და ხელი საცვლისკენ ჩაასრიალა.
_ გემუდარები, ყველაფერს გაფიცებ, გამიშვი... ძალიან გთხოვ, რაც გინდა იმას გავაკეთებ, ღმერთს გაფიცებ, თავი დამანებე.... _ ტიროდა და საკუთარ საცოდაობას უყურებდა, ყვირილის ძალაც არ ჰქონდა...
_ ახლა შენ იმას აკეთებ, რაც მინდა _ უპასუხა ბიჭმა, საცვალი გააძრო და სრულიად შიშველ გოგონას ხარბად დახედა. თავიდან ფეხებამდე აათვალიერა, მერე ჯერ მაისური გადაიძრო ცალი ხელით, ცალით სოფის იჭერდა. მერე ქამარი შეიხსნა და ტუჩებოთ სოფის ტუჩებს ეცა თან. კოცნიდა, ენით მის ენას ეძებდა. როგორც იქნა, ქამარი შეიხსნა და შარვალიც გაიძრო. უხეშად წამოსწია გოგონა, უკანალზე მოუჭირა თითები და სიამოვნებისგან ტუჩები გაილოკა.
_ კოკა, რას აკეთებ, შენ... შენ ჭკუაზე არ ხარ, გთხოვ გაჩერდი და არავის არაფერს ვეტყვი _ ემუდარებოდა და ძალა ჰქონდა, მაგრამ კივილის შერცხვა. შერცხვა, რომ ასეთს ნახავდნენ, ასეთს შემოასწრებდნენ, მხოლოდ ის დარჩენოდა, თვითონ გაეჩერებინა. ფეხი ასწია ამოსარტყმელად, მაგრამ კოკამ გაუკავა და მისთვის არაფერი უთქვამს. საცვალიც გაიძრო, გვერდით მოისროლა და სოფის იძულებით გააშლევინა ფეხები... მერე ტკივილო იგრძნო, აუტანელი და მტანჯველი ტკივილი. მუცელში გაიშალა რაღაც, ოღონდ ეს არ იყო სიამოვნება. უხეში ბიძგები არ იყო სოფისთვის სიამოვნება, პირველისთვის არ იყო სიამოვნება... თავი უკან გადასწია და ტირილი დაიწყო. ლაშას შერცხვა... საწოლზე მწოლიარე ლაშას, რომელიც ამ ყველაფერს ალბათ ხედავდა... კოკა იცინოდა, სველი ტუჩებით კოცნიდა ყველგან გოგონას და სურვილს იკმაყოფილებდა. გოგონამ ორმ უკბინა. მაგრად გაარტყა მეორე ლოყაში და გათიშა. ძალაც აღარ ჰქონდა, შეწინააღნმდეგებოდა. კოკამ მასში შესულმა ყვირილით გაათავა, მოშორდა და მის მერე ნელა, აუჩქარებლად დაიწყო ჩაცმა. კარები გააღო, გავიდა და გამაღიზიანებლად გაუღიმა სოფის. სოფის არ ჰქონა წამოდგომის თავი, ოთხად მოიკუნტა და უხმოდ დაოწყო ტირილი... არ ტოროდა დაკარგულ ღირსებას, არც ტკივილს რომელიც მოაყენეს. დამცირებას ტიროდა, ლაშას თვალწინ რომ მოხდა ეს, მაგას ტიროდა და... კიდევ, საკუთარ დამახინჯებულ, მკვდარ სულს ტიროდა. ასე, ერთი საათის შემდეგ წამოდგა და ტანზე ჩაიცვა. მთელი სხეული ტკიოდა, ასე წავიდა თავისი ოთახისკენ, კედელზე ხელით ეყრდნობოდა და იქ მისულმა, კარები დაკეტა, ძირს ჩაიკეცა და ვერ შეძლო ვერც ძილი, დაღლილობისგან ტირილიც შეწყვიტა, უბრალოდ გაეღიმა, კოკას კვალის ჩამორეცხვა მოუნდა სხეულიდან.

88

არ ვიცი,
უღრმესი მადლობა თქვენ,
დავიფიცებ საუკეთესოები მყავხართ,
ძალიან მიყვარხართ ყველა და
კიდევ ერთხელ მაპატიეთ.
ამჯერად სოფი მაპატიეთ და ის, თუ ცუდად დავწერე,
არ მიყვარს ასეთი რაღაცეების წერა და
ნუ იტყვით რა, 14 წლის ბავშვები ამის გარდა
არაფერს წერენო.
სხვანაირად არ შემეძლო, მაშინ უნდა გამეწყვიტა
მოთხრობა და...
ფუ, ახლა გული ამერევა.