გეგმა "ბ"( დასასრული)

-რახდება ტო? მშვიდობაა?-გვერდით ამომდგარი მანქანიდან ტიტემ გადმოყო თავი. -კი...ავტობუსს გაჰყევით, ჩვენც დაგეწევით.-ხელი აუწია ირაკლიმ და როდესაც მანქანა დაიძრა და წინ წასულ ავტობუსს კუდში მიჰყვა ნეკასგენ შეტრიალდა ნახევარი

გეგმა "ბ"#12

-ხო,შენ გიჩივლია დირექტორთან-გაეცინა ანასტასიას და ღიმილიანი სახე მალევე ჩაანაცვლა ზიზღმა.-შენი დახშული ტვინისთვის თუ არ გინდა საზარდოს მიწოდება, სხვას მაინც უნდა აცადო ნორმალური განათლება მიიღოს... -რა სისულელეა...-ხმა გაუტყდა ნეკას.-მე არსად

თქვენო აღმატებულებავ (5)

ვთქვი მტკიცედ. გაოგნდა. ენა ჩაუვარდა. არ ეგონა, თუ ყველაფრის ამოქექვას დავიწყდებდი. მითუმეტეს, იმას ვერ იფიქრებდა, რომ ჩემს მშობლიურ ქალაქში ჩავდიდოდი, რათა ყველა მოგონებას ერთიანად შევრკინებოდი, რომელიც დაუნდობლად დამაბრუნებდა წარსულში

ნადირობა(დაბრუნება)№10

-და შენ რა იცი?-მზერას არ აშორებდა ქალს. -მე ის ვიცი,რომ არ უნდა დაბრუნებულიყავი...მეტი არაფერი.ზედმეტდ ებლანდები ფეხებში ზოგ ზოგიერთებს და კაცმა არ ჰქნას..ერთხელაც მართლა ჩაგაწვინონ კუბოში.

ყავა უშაქროდ [სრულად]

რატომ შენ მაინცდამაინც შავი და მე თეთრი - არ ვიცი, მაგრამ თუკი რამე შეუქმნია ღმერთს, მშთანთქავი - შენ, ამრეკლი - მე. ხოლო, როცა შენი ღამის თვალი და ჩემი დღის თვალი დაუსრულებელი ჰორიზონტის ბოლოს ხვდება, ჩვენ შორის მცირე მანძილს დაჭერილი ოცნებები

გეგმა "ბ"#11

-სალაპარაკო გვაქვს.-მანქანის უკანა კარი გამოაღო და პასუხს არ დალოდებია ისე შეხტა სალონში. -გადადი მანქანიდან!-ძრავი ისევ გამორთო ირაკლიმ და სახე წაშლილ გოგონას სარკიდან გამოხედა.

თქვენო აღმატებულებავ +18 (4)

საღამოს, ჰაიდენი ბარში წავიდა მეგობრებთან ერთად დასალევად. მე დრო ვიხელთე და რესტორნის მეპატრონესთან მივედი. ალბათ, ძალიან გამიბრაზდებოდა ქმარი. იფიქრებდა, რომ მის ზურგს უკან ვხლართავდი ინტრიგებს, მაგრამ სინამდვილეში, ეს ყველაფერი ძალიან მჭირდებოდა.

არარაობა

ყოველი ფიქრი, იმედი კრთება, სამყაროს არსში ეჭვები ჩნდება, არარაობად იქცევა ყველა და ეს ცხოვრებაც მალევე ქრება. ცვალებადობის წამები დგება და არჩევანიც მალევე ჩნდება...

გეგმა "ბ"#10

-წამოდი!-კეფაზე შემოხვია თითები და ახლოს მიიზიდა. -კარგი...-გაიცინა ქერამ და ქვედა ტუჩი,კბილებს შორის მოიქცია.ვერაფერს ფიქრობდა ბუაჩიძე,სასმელი ნელ-ნელა მოჰკიდებოდა,მაგრამ სიბრაზეს მაინც ვერ აყუჩებდა.მთელი მისი

მე ვარ ლეა (სრულად)

-გპირდები-მოუთმენლად მოვინაცვლე ფეხი,მარჯვენა ხელი გავუწოდე და ჩამოვართვი-ახლა წავედით? -ხელის ჩამორთმევა არ კმარა,მასე არ დაგიჯერებ.-კვლავ ჯიუტობდა. -ჯანდაბა,მათე,რამდენ ხანს უნდა მაყურყუტო აქ? უფროსი ვარ და რომ გეუბნები,წავედით-მეთქი,უნდა დამიჯერო!