ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამეთექვსმეტე თავი)

ვაა, ჩემი!... ოხ, ჩემი!... ეს რა ქენი?! რატომ, ტო?!.. - გამთენიისას წარბას ღრიალმა ფეხზე წამოყარა მძინარე პატიმრები. ბადრაგი, ჩქარა, ბადრაგი!... - საკუთარ ნარზევე მწოლიარე, ვენებ გადაჭრილი თორნიკეს დანახვაზე მყისვე აზუზუნდნენ პატიმრები. ექიმი,

დალიჰარი (თავი 1)

"შალითა გადაჰხადეთო, თითქოსდა გაუცნობიერებლად ბრძანა მეფისწულმა, თვალს ვერ სწყვეტდა ქალს. მუზარადის საცხვირე ასწია, რომ უკეთესად დაენახა იგი. წამსვე გადააძრო ლაბადა მეფისქალის გვერდით მდგომმა. ჯერ კიდევ ბალღის სახე ჰქონდა დიაცს. ასაკით ვერ იქნებოდა

არ დამივიწყო (სრულად)

- ოჰ, შენ დღეს ყველანი გაგვაოცე! - ირინე წარბაწეული უყურებდა ქმარს და ძლივს იკავებდა ღიმილს. - ჩემი საყვარელი ცოლი... - მამამ ხელები გამიშვა და დედას მოეხვია. მერე რამდენჯერმე დაატრიალა და მოწონების ნიშნად, თავი დაუქნია.

მატარებლის სადგური(სრულად)

ადამიანები.. ყოველთვის მაოცებდა ეს ფენომენი ღმერთის მიერ გაჩენილი წამდაუწუმ იმას რომ გაიძახის მაიმუნის გადმონაშთი ვარო მატარებლის ფანჯრიდან,უამრავი ადამიანის დანახვა შეგიძლია თუმცა შენ-თავადვე ადამიანს მათი ყურების ნაცვლად ხეების,ცის,მზის და

ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამეთხუთმეტე თავი)

- ეგეც ბედის ირონია, თორნიკე ქართველიშვილი... - სიცილი წასკდა გიგაურს - არადა, სულ ვფიქრობდი რომ ზედმეტად მაგონებდა ვიღაცას. აზრადაც არ მომსვლია მაგ ბავშვის თქვენთან დაკავშირება... თვითონ მაინც იცის ვინ ვარ?! - არა. - უარყოფის ნიშნად თავი გააქნია

როიალები (დასასრული)

ხმაურით ეხეთქებოდნენ წვიმის წვეთები ფანჯრებს. ბზარგაჩენილი შენობები იშლებოდა, შემზარავი კივილითა და გოდებით ეცემოდა ყოველი ნაწილი სველ მიწას. ქარი უმოწყალოდ დაჰქროდა და ჰაერში იტაცებდა ყველაფერს.

კოკა-კოლას სინდრომი- სრულად

დაახლოებით, ღამის 11 საათი იქნებოდა,როცა პატარა ეზოს ჭიშკარი ჭრიჭინით გაიღო და მოხრეშილ ბილიკზე, მსუბუქი ნაბიჯების ხმა გაისმა.გრძელფეხება,მოკლეშორტიანმა კირამ, ფეხაკრეფით გაიარა ეზო,ორსართულიანი სახლის პარმაღზე შედგა და ჩანთაში გასაღების

ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამეთოთხმეტე თავი)

თითქმის ოცდაათი წელი სრულდებოდა რაც ნიკოლოზი საეკლესიო ცხოვრებით ცხოვრობდა. ერისკაცობისას ვინმეს რომ ეთქვა, ერთ დღეს მისი ნებით შეიმოსებოდა, უარს იტყოდა იმ სიამოვნებებზე, რასაც ცხოვრება ჰპირდებოდა, ალბათ, სასაცილოდ არ ეყოფოდა. თუმცა ფაქტი-ფაქტად

ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამეცამეტე თავი)

როგორც ყოველთვის, პირობა ამჯერადაც შეასრულა მამაომ, ზუსტად ორ საათში ორთაჭალის ციხესთან გააჩერა არაბულისეული ძველი მოდელის წითელი ნივა, რომელიც ტრადიციისამებრ ისევ აკამ აღუდგინა. უცნაური შესახედი იყო დუგებით გალამაზებული, გათანამედროვებული

ჩიტები -22- (დასასრული)

''-შენ არ კვდები, ჩემო პატარავ... როგორ შეიძლება შენნაირები კვდებოდნენ! შენ ახლა იმ სამყაროში მიდიხარ, ასე რომ ოცნებობდი... იქ მზეც მოვა შენთან, შენი ყვავილებიც, დედაც და მეც... ჩვენ ყველანი ერთად ვიქნებით და იქ ვერავინ, ვერავინ ვერ გატკენს,