დალიჰარი (თავი 8)

"ბუნდოვნად, მაგრამ მაინც ჰკიდა თვალი მეფისწულმა წამით ერქანთა დიაცის მუხლამდე თმით დაუფარავ ბრინჯაოსფერ, ჩამოქნილ ფეხებს, გამოყვანილ წელსა და თეძოებს. გრძნობა აღზევდა მასში, ტკბილმწარე და ცოცხალი, ძარღვებში გაუჯდა, ფეთქვა დაუწყო გაციებულმა გულმა."

ბედნიერების რეცეპტი (თავი ორმოცდაცხრა)

კოშკში შევიდა, წამიერად გაჩერდა, სიბნელეს შეეჩვია თუ არა, თვალი მოავლო კოშკის პირველ სართულში არსებულ ერთად-ერთ, აწ უკვე გომურად ქცეულ ოთახს. კოშკი რამდენიმე სართულიანი სათავსოსგან შედგებოდა. ერთ დროს მტრისგან თავის დასაცავად აგებულ ნაგებობას,

აუტანელი მეზობლები-სრულად

-მე ესმა მქვია.-მიეგება გოგონა სტუმრებს და ხელი ჩამოართვა. -მე აფროდიტა ვარ, ეს კი არესია.-უთხრა ქალმა ღიმილით. -მართლა?-იკითხა გაოცებულმა და დაბნეულმა ესმამ. -ოჰ, ეს ჩამოსულები!-ხმამაღლა გადაიკისკისა ქალმა.-რატომ ჰგონიათ,რომ აქ ყველას მითოლოგიური

სანშაინ (მე-6 თავი)

ადამიანებს, ძალიან იშვიათად გვეკუთვნის შეგრძნებები, რომელთა გამეორებაც ასევე ძალიან იშვითად ხდება. მარტივად რომ ავხსნათ, ეს შეგრძნებები-ერთჯერადია. აი მაგალითად, პირველი კოცნა. ვერასოდეს იქნება სხვა დანარჩენი პირველის მსგავსი.

ბედნიერების რეცეპტი (თავი ორმოცდარვა)

უცნაურია ცხოვრება, რაც უფრო გინდა ბედნიერება, უფრო მეტად რთულად მისაღწევი ხდება. მიიწევ მიზნისკენ, მიიწევ და გგონია, რომ შენგან სულ რაღაც ერთი ხელის გაშვერაზეა, სულ ცოტაც და სადაცაა მიწვდები, შეეხები, მის სურნელსაც შეიგრძნობ. ნელ-ნელა იჯერებ, რომ

Survive (2)

მაგრამ სწორედ ამ შეცდომების ხარჯზე ყალიბდები ნამდვილ ადამიანად. მებრძოლად, რომელმაც საკმარისი გამოიარა იმისთვის, რომ ახლა მყარად დადგეს თავისი იარაღით ბრძოლის ველზე და სიდი ხნის წინ დაწყებული ომი მოიგოს.

ბედნიერების რეცეპტი (თავი ორმოცდაშვიდი)

მონასტრის დიდ ტაძარში შეკრებილიყვნენ მეგობრები. საკურთხეველთან დაესვენებინათ მაცხოვრის ხატი. თავდახრილი ლოცულობდა წინამძღოლი. იცოდა, თითქმის სასოწარკვეთილებამდე მისულ ახლობლებს, განსაკუთრებით მაიკოს ყველაზე მეტად გამხნევება და იმედი ახლა

დალიჰარი (თავი 7)

"მაგრამ ზედ არ შეჰყურებდა მას დიაცი. მისი მეფური, ამაყი მზერა მეფისწულისაკენ იყო მიმართული, რომელიც თვალმოუშორებლივ, მოქუფრული უცქერდა საპასუხოდ. მაშინაც კი იბრძვიან, როცა ერთმანეთს უმზერენო, გაივლო კლავდმა."

სანშაინ (მე-5 თავი)

არ ვიცი რა უნდა ვქნა. ვდგავარ და ნელ-ნელა, წვეთ-წვეთად, ვკარგავ ძალას, უნარს, შესაძლებლობას. ის არის, რა თქმა უნდა, ის არის, სხვა ვინ იქნება?! ვდგავარ და ვკვდები. არ ვიცი, როგორ იხსნება ანატომიურად ეს ფაქტი.

ბედნიერების რეცეპტი (თავი ორმოცდაექვსი)

ელვის სისწრაფით გავრცელდა მონასტრის დაწვის ამბავი ხეობაში. შეიძლება ადგილობრივი მოსახლეობა ტაძარში სიარულითა და მარხვით არ გამოირჩეოდა, მაგრამ ღვთის მოშიშობა სისხლში ნამდვილად ჰქონდათ გამჯდარი. ჯერ კიდევ ბავშვობიდანვე განსაკუთრებულად უყვარდათ ნიკა