**17***
თვალები რომ გავახილე უკვე მზე ჩადიოდა. გვანცას ისევ ეძინა. რომ გამეღვიძებინა რა აღარ გავაკეთე, ხან ყელში ვაკოცე ხან თვალებზე, ხან ლოყაზე მაგრამ ვერაფრით გავაღვიძე. ერთი ამოიზმუვლა და ისევ თავისთვის გააგრძელა ძილი. ვიფიქრე დაიღალა-მეთქი მაგრამ დღეს მთელი დღეა სძინავს.
აღარ გამიღვიძებია ქვემოთ ჩავედი.
-გიო ეხლა თქვენს დასაძახებლად მოვდიოდი. - მისაღებში დამხვდა ლიკა. - წამოდით მაგიდა გავშალეთ და ვჭამოთ.
-მადლობა ლუკუნ, მოვალ.
-გვანცა სადაა?
-არ ვიცი რა დაემართა, დღეს მთელი დღეა სძინავს. - ვერანაირი ახსნა ვერ მომვუძებნე მის ამ უვადო ძილს. ნეტა გამაგებინა ეხლა რომ გაიღვიძებს შუა ღამისას რა უნდა გააკეთოს.
-ალბათ მგზავრობამ დაღალა. ეგ არაფერია. - დამამშვიდა ლიკამ მაგრამ შიგნიდან რაღაც მღრღნიდა.
-კაი არაუშავრს. ეძინოს ერთი რამდენ ხანს ეძინება.
სამზარეულოში იყო ყველა. სუფრას შემოსხდომოდნენ.
-აუ რა გამახსენდა. -უცებ წამოიძახა დაჩიმ. -ავთო ბაბუს ღვინო რომ შევინახეთ ორმოც ლიტრიანში ისევ არ გაგვიხსნია ხომ? -კითხვა დაუსვა დათას.
-ამმ მგონი არა. ისევ იქ უნდა იყოს წესით. წამო ამოვიტანოთ გინდა?
-აბა განა გასამარიაჟებლად ვთქვი რა. - ქვემოთ ჩავიდნენ. როგორც თქვეს მარანში. იქიდან ორმოც ლიტრიანი შუშის ჟურჟლით ამოვიდნენ. შუშა გაწმინდეს და ღვინო ჩამოასხეს.
-თქვენ ესე ნუ უყურებთ ათი წლის დაძველებითაა.
-ისა და ბატონო გიორგი -აუ ეხლა ეს იტყვის რაღაც საოცრებას. ჩემთვის ვფიქრობდი როცა სანდრომ გააგრძელა. -თქვენი კნეინა სად არის? -ისეთი პატივისცემით მელაპარაკებოდა გეგონება მართლა ბატონი ვყოფილიყავი.
-სძინავს სანდრო.
-გასაგებია.
-ბიჭო კნეინას რატო ეძახი? -საუბარში ჩაერთო დათო.
-აბა შენი ძმაკაცი მეფე არაა რო დედოფალი დავუძახო.
-ვაფშე რა საჭიროა? საიდან მოგივიდა ეგ აზრი?
-ისე ექცევა ვაჭბატონი ნაღდი კნეინაა -აქამდე მარტო სანდრო კაკანებდა ეხლა დათოც აყვა და ასე დუეტში იცინოდნენ კარგა ხანი.
-რამ აგაყენათ ხალხო ამ დილაუთენიას?- ოთახში შემოვიდა თმა გაბურძგნული გვანცა.
-ვაიმე შვილოო, რა დაგმართეს?
-სანდრო შეეშვი ვერ ხედავ სძინავს. გვანცი დილა კი არა ღამეა უკვე.
-სულელო ადრეც ესე იცოდი-ხოლმე პატარა რომ იყავი. - სითბოთი სავსე თვალებით მიეფერა დათუნა.
**გვანცა
თავბრუ მეხვეოდა და დაჩის დავეყრდენი.
-რა მოგივიდა პაწუ?
-არაფერი ისეთი უბრალოდ ახალი გაღვიძებული რომ ვარ წონასწორობა ვერ დავიცვი.-თავის მართლიბა დავიწყე მე.-წავალ მე ხელ-პირს დავიბან და მოვალ. -ყურში ვუურჩულე დაჩის და ოთახიდან ფრთხილად გავედი.
-გვანც დამიცადე. - უკან გამომეკიდა გიო. -რა გჭირს ?
-არაფერი რა უნდა მჭირდეს? ცოტა დამეძინა.
-კაი. მიდი დაიბანე ხელები და თმებს მე გაგიკეთებ.
-აუუუუ რა კაი ბიჭი ხარ. მეზარებოდა. .-სიხარულისგან ყელზე მოვეხვიე და ლოყაზე ძლიერად ვაკოცე.
.....
-გიო დამეწიწკნაა.
-მაპატიე რაა. ეხლავე აი ამ ერთ ადგილსაც დაგიწნი და ვსო.აი მორჩა .... და დაამ მოგწონს?-სარკისაკენ მიმატრიალა და თვალებზე აფარებული ხელი უცებ მომაშორა.
- აუ ძალიან მაგარია გიო, მადლობა.
-გიხდება პატარა. ულამაზესი ხარ.
-ბოდიშით მყუდროებას რომ გირღვევთ, მაგრამ ჩევნ გადავწყვიტეთ კოცონი დაგვენთო და თუ წამობრძანებით?- ვინ იქნებოდა თუ არა სანდრო. მოწიწებით გველაპარაკება რამდენი ხანია.
-როგორ ბედავ აქ შემოსვლას მონავ?! ახლავე გაეთრიე აქედან . -უცებ მიაძახა გიომაც.
-რად მიბრაზდებით ბატონო? მე ხომ უბრალოდ თქვენს დასაძახებლად წამოვედი. -უცებ მოისაწყლა თავი და არარსებული ცრემლები მოიწმინდა.
-აჰაჰააჰა ვაიმე რა გეშველებათ? -სიცილისგან ძლივს ვითქვამდი სულს.
-კაი მართლა გამოდით.
-ეხლავეე.
.......
გარეთ კოცონი დავანთეთ. თბილი პლედები დავფინეთ და გარშემო შემოვუსხედით.თავი გიოს მხარზე მედო და ფიქრებში ვიყავი წასული.
კოცონზე შამფურებზე წამოცმული სოსისები დააწყვეს და სასიამოვნო სურნელი ტრიალებდა. თან ბაბუს ღვინო გვქონდა გამოტანილი.ბიჭები სადღეგრძელოებს სვავდნენ. ახლა დათუნამ აიღო ხელში ღვინით სავსე ჭიქა.
-მინდა ამ ჭიქით სიცოცხლეს გაუმარჯოს, რომელიც ყველას ძალიან გვიყვარს და ხშირად არ ვაფასებთ, საფრთხეში ვაგდებთ, მაგრამ რომ არა სიცოცხლე. ჩვენ ვერ შევხვდებოდით ერთმანეთს და ვერ ვიქნებოდით ბედნიერები ჩვენ საყვარელ ხალხთან ერთად. მინდა რომ ჩვენს მშობლებს და ყველა ჩვენს ახლობელ ადამიანს რომელიც გულთან ახლოსაა დიდხანს სიცოცხლე და ჯანმრთელობა ვუსურვო. ერთი სიტყვით, წუთისოფელს გაუმარჯოს ცხოვრების შანსს რომ გვაძლევს.
კიდევ უამრავი სადღეგრძელო იყო ზოგი ერთი შეხედვით უაზრო მაგრამ გულით ნათქვამი.
-ჩემი აზრით ცხოვრებაში მთავარი სიყვარულია და საყვარელი ადამიანის პოვნა. პირადად მე ბედნიერი ვარ რომ ვიპოვე ადამიანი რომელიც სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს. ჩემთვის ეს სიყვარული ბედნიერებაცაა, სიცოცხლის წყურვილიც და შიშიც. კიდევ ყველა გრძნობა დედამიწაზე. და მე მჯერა რომ სიყვარულს ყველაფერი შეუძლია, თუნდაც გარდაცვალების შემდეგ სიცოცხლე. -გამაკანკალა გიოს სიტყვებზე. ცრემლები წამომივიდა. - რა გატირებს სულელო? -თქვა მხოლოდ ჩემს გასაგონრად.
-მიყვარხარ გიო, ყველაზე და ყველაფერზე მეტად. - მის გულზე მიყრდნობილი ვსლუკუნებდი და ხლებს მთელი ძალით ვხვევდი.
-მეც ჩემო სიცოცხლევ. ისე შენ რაღაც ძალიან მეუცნაურები და რამე მოხდა?
-არ ვიცი... არაფერი, უბრალოდ რაღახლცნაირად ვარ, მეც რომ არ ვიცი ისე.
-ჩუუ. არ იტირო ყველაფერი უფრო კარგად იქნება ვიდრე აქამდე იყო. -თავზე ხელს მისვამდა და შუბლზე მკოცნიდა.
-გვრიტები, ჩვენც აქ ვართ. -როგორც ყოველთვის სანდრო.
-გვანც მომიბრუნდა გვერდით მჯდარი დათი- მიდი რა გიტარა გამომიტანე.
-კარგი. - სახლში შევედი და როგორც ბაბუ ეძახდა მოხუცი გიტარა გადმოვიღე. ბაბუს სიამაყე იყო ეს გიტარა. ახლა კი მტვერში გახვეული იდო თაროზე. გავასუფთავე და დათუნას მივუტანე.
-მადლობა - ლოყაზე მაკოცა და გიტარა გამომართვა. ააწყო და "მოგიტაცებდი როგორც პატარას" მღეროდა. ისეთი ნაზად და სიყვარულით. დათის ყოველთვის კარგი ხმა ჰქონდა მაგრამ მას მაინც და მაინც არ უყვარდა სიმღერა. მარტო მაშინ მღერის როცა შეზარხოშებულია.
მომდევნო სიმღერა დაჩის ეკუთნოდა. "ჩემი იქნები" ამ სიმღერას მღეროდა და ეხლა შევამჩნიე მაიკოს დარცხვენილი სახე. აქ რაღაც ხდებოდა და მე არ ვიცოდი.
მთლიანობაში კარგი საღამო იყო. ბევრი ვიმხიარულეთ. სიყვარულით სავსე მელოდიები და აბჭყვრიალებული თვალები. ის დღე მთლიანად სიყვარულის იყო.
...........
დილით ადრე გამეღვიძა. მიოდა, წუხელ არაფრისთვის პირი არ დამიდია. რომ ვხედავდი ისეთი შეგრძნება მქონდა რომ არ მომეწონებოდა. ქვემთ რომ ჩავედი მისაღებში ლიკა დამხვდა. ძალიან გამიკვირდა მისი დანახვა დილის შვიდ საათზე.
-ვაა გვანც რამ შეგაწუხა დილის შვიდ საათზე რომ ამდგარხარ?
-გამოეღვიძა და მომშივდა. - მისი მზერისაგან დაკომპლექსებულს სიტყვების წარმოთქმა მიჭირდა.
-მიდი აქ გამოიტა და აქ ჭამე რა დავიღალე მარტო ჯდომით.
-კაი და რატო ადექი?- სამზარეულოდან ველაპარაკებოდი.
-ოო რა ვიცი ნინომ გაიღვიძა და მასაც მოშივდა. -სიცილი დაიწყო და სამზარეულოდან გამოსულ, საჭმელებით დატვირთულს სიცილიანი მზერით გამომხედა.
- რა საყვარელია. -გამეღიმა და დედის მკლავებში ჩაძინებულ ნინუცას მივხედე.
-ხოო... გიყვარს პატარები?
-კი ძალიან.
-ხოდა მალე შენც გეყოლება და სულ შენთან იქნება.
-რაა?
-კარგი რა გვანცა შენ გგონია ვერ ვამჩნევ? -რას მომატყუებ მზერით მიყურებდა და თვალს არ მაშორებდა.
-კი მაგრამ რას ამჩნევ გამაგებინე.
-მოიცა შენ რა ვერცკი ხვდები რომ ორსულად ხარ?
-არ ვარ ორსულად. - დარწმუნებით ვუთხარი და სოსისის პატარა ნაჭერი გავაქანე პირისკენ.
-კარგი, მოდი გადავამოწმოთ. არ დაგავიწყდეს...ორი შვილი მყავს გაჩენილი და მშვენივრად ვიცი ორსულობის სიმპტომები. ბევრს ჭამ, თავბრუ გეხვევა, გუშინ მთელი დღე გეძინა, სულ დაღლილი ხარ და ეხლა დილის სვიდ საათზე შიმშილმა გაგაღვიძა. თან გუშინ არ ჭამე სოსისები არ მომეწონებაო და დაჯღანული მზერით უყურებდი როგორ ვჭამდით ჩვენ. ეხლა მიდი და მითხარი არ ვარო.
-მე... მე არ ვიცი. -უცებ ცრემლები გადმომცვივდა და თავი ხელებში ჩავრგე.
- გინდა ტესტი ვიყიდოთ და დავაზუსტოთ?
-კი მინდა.
- შუადღისას წავიდეთ. რაიონთან ახლოს ვართ და თან რაღაც პროდუქტები ვიყიდოთ.
-კარგი. მასე იყოს.
......
მთელი დილა ჩაფიქრებული ვიჯექი. ვგიქრობდი მართლა რომ ორსულად ვყოფილიყავი რა იქნებოდა. როგორ მიიღებდა ამ ამბავს გიო? იქნებ ეთქვა ჯერ ადრეაო? ძალიან ვნერვიულობდი.
ვინაიდან გუშინ ყველამ ბევრი დალია და გვიან დავიძინეთ, ჯერ კიდევ ეძინათ. შუადღემდე არავის გაუღვიძია. მე და ლიკამ საჭმელი მოვამზადეთ, მჟავე კიტრიც იყო და მიხედავდნენ საკუთარ თავებს. ლიკამ ნინო ხატიას და მაიკოს ჩააბარა. თორნიკე კი ჩვენ გამოგვყვა. საჭესთან ლიკა იჯდა. როგორც კი რაიონში ჩავედით პირველივე აფთიაქთან გააჩერა მანქანა და მარტო გადავიდა. იქიდან პარკით გამოვიდა და საბარგულში ჩადო.
-იყიდე?
-კი, ხუთიცალი ვიყიდე.
-ხუთი რად გინდა?
-რა იცი იქნებ ერთმა არასწორი პასუხი აჩვენოს.
-ხო კაი. როგორც შენ იტყვი.
-იცი აქედან გზა? ბოსტნეულის და ხორცის ყიდვა მინდა.
-კი, თან ახლოსაა, აი იქით უნდა წახვიდე. -ხელით მივუთითე მარჯვენა შესახვევზე. როგორც იქნა მივაღწიეთ. საზამთრო, ნესვი, ვაშლ-ატამა და კიდევ ბოსტნეული იყიდა. ხელში არაფერი დამაჭერინა არ შეიძლება მძიმეო.
სახლში რომ დავბრუნდით უკვე ბიჭებსაც ეღვიძათ.
-აუუ ლიკა მიდი რა გეხვეწები გააჩუმე შენი შვილი თორე ისედაც თავი გვისკდება. ის კიდე გახავის ბოლო ხმაზე. -კარებში შემოგვეგება დათო.
-რაღაცეები ვიყიდე და გადმოიღე რა. - აფთიაქის პარკს ხელი დაავლო და მეორე სართულზე გაიქცა. მე გაშეშებული ვუყურებდი.
-ეეე რძალოო აქ ხარ? -თვალებთან ხელი ამიფრიალა.
-კი კი. - სწრაფად შევედი სახლში მაგრამ მაინც გავიგე დათოს ნათქვამი.
-ერი ჰაა. რა მოუვიდათ კაცო.
......
******
ესეც დიდიბთავი. იმედია მოგეწონებათ.