დაჩი
...........
პირველად მაიკო რომ ვნახე პატარები ვიყავით. გვანცი მივიყვანეთ ფორტეპიანოზე და იქ იყო. ყურადღება არ მიმიქცევია. არც დავინტერესებულვალ, პატარა შეუხედავი გოგოთი. მერე წლები გადიოდა და ლამაზდებოდა. დღითიდღე უფრო მიმზიდველი ხდებოდა. ამას ვერ ვამჩნევდი. თვრამეტი წელი რომ შემისრულდა ოჯახმა ამერიკაში გამიშვა სასწავლებლად. იქ არც კი მახსოვდა ვინ იყო მაიკო. უამრავი ლამაზი გოგო, ლამაზი ადგილი და მეტი რა მინდოდა?
ვიყავი ჩემთვის კარგად. ოთხ წელში ჩამოვედი. არავინ არ იცოდა რომ მოვდიოდი. პირველად სახლში მივედი დედა და მამა ძალიან გახარებულები იყვნენ. ჩემდა გასაკვირად დათი და მამიდა სახლში არ იყვნენ, გვანცა კი ვიცოდი როგორც ყოველთვის მუსიკალურ სკოლაში იყო. გადავწყვიტე მიმეკითხებინა და სიურპრიზი გამეკეთებინა.
მუსიკალურში რომ მივედი ატირებული გოგონა შემასკდა და ძირს დაეცა.
-კარგად ხართ? -დაბლა დავიხარე და გოგონა წამოვაყენე.
-მაპატიეთ... ძალით არ მინდოდა.
-ხომ არაფერი იტკინეთ?
-არა , მადლობა. -ერთი ესღა მომაგდო და გაიქცა.
მაშინ თექვსმეტის იყო, ორი წლის წინ.
გონებაში კარგად ჩამებეჭდა მისი წყლიანი თაფლისფერი თვალები.
ამ დღის შემდეგ ხშირად ვაკითხავდი გვანცას იმედით რომ კიდევ ვნახავდი. ერთხელ გვანცას ვკითხე რატომ არ ჩანდა. ასე მითხრა მეორე დარბაზშია უფროს კლასელებთანო.
რამდენჯერმე ვნახე და ისე ცამივარდა გულში ვერაფერი რომ ვერ გავიგე.
ყურადღებას ვაქცევდი ისე რომ მას არბგაეგო. არ მინდოდა ასეთი პატარასთვის დალაგებული.ცხოვრება ამეწეწა. ამას ისიც დაემატა რომ მაიკოს მამა ჩემთან ერთად კომპანიაში მუშაობდა. ბატონი ზურას მიმართ დიდ პატივისცემას ვგრძნობდი და დანაშაულად მიმაჩნდაბმის წინაშე, თუნდაც უკან რომ მესდია.
მაიკოსგან მალულად დავუფრთხე უამრავი თაყვანისმცემელი, ჩამოვაშორე არასანდო ხალხი. ის კი ვერაფერს ხვდებოდა.
....
ყველაზე მეტად იმან გამაკვირვა ჩემი სიძის სახლში მაიკო და მისი ძმა რომ ვნახე. როგორ სემდეგ გავიგე, დათო გიოს ძმაკაცი ყოფილა. რაც გურიაში ჩამოვედით ვცდილობ რაც სეიძლება მეტად დავუახლოვდე. ეკლესიიდან ახალი გამოსულები ვიყავით მარტო რომ დავიჭირე და ვაკოცე. ისე მიბღვერდა ლამის სიცილი არ დავიწყე. გაშლილი ხელი კი მომხვდა სახეში მაგრამ როგორმე გადავიტანე. გვანცამ რომ დამირეკა სარჯეში შევამჩნიე მისი ინტერესიანი მზერა და გადავწყვიტე ცოტა მეეჭვიანებინა და გამომივიდა კიდეც. სახლში რომ მივედით პირდაპირ თავის ოთახში ავიდა. გვანცას მივეცი შოკოლადები და მეც მას გავყევი.
-მაი პატარა გამირე კარები . -სახლრს ვაწვალებდი მაგრამ ვერაფრით გავაღე. -მაი გამიღე რა.
- წადი შენ შენს სიცოცხლესთან. -დამიყვირა მაგრამ შევატყე რომ ტიროდა.
-მაი კარი გამიღე, თორემ შემოვამვ.
-აჰა დაისვენე? - კარები გამიღო და ისევ შიგნით შებრუნდა.
-მაი გთხოვ, შემომხედე პატარა. -ჩემსკენ შემოვაბრუნე და თავი ავაწევინე. -გახსოვს? ორი წლის წინ ზუსტად ასეთი თვალებით მიყურებდი.
-რა გინდა ჩემგან ვერ გავიგე. თავს რატომ არ მანებებ?
-მიყვარხარ პატარა და იმიტომ.
-ნუ მატყუებ. წეღან რომ ელაპარაკებოდი ის ვინ იყო? ჩემო სიყვარულო, ჩემო სიცოცხლეო.
- აი ნახე. -ტელეფონი გავუწოდე და ნარეკები ვანახე. -გვანცა იყო ჩემი გვანცა. ჩემო ლამაზო სულელო. -თავი ავაწევინე და მის ბაგეებს დავეწაფე.
-ესეიგი მართლა გიყვარვარ? -მეამიტი თ ალები შემომანათა.
-რა თქმა უნდა სულელო.- გამეღიმა მის პირდაპირობაზე და ლოყაზე ვაკოცე.
-მე...მე...-ისეთი დაბნეული იყო სიტყვებს ერთმანეთს ვერ აბავდა. ტუჩებზე ხელი ავაფარე და შუბლზე ვაკოცე. -მიყვარხარ - მითხრა და გულზე მომეხუტა.
-ჩემი ლამაზი გოგო ხარ შენ.
°°°°
გვანცა
დიდი ხანი იდგა ჩემს მუცელზე შემოხვეული მერე ხელში ამიყვანა და საწოლზე დამაწვინა.
ტანში რუანტელი მივლიდა როდესაც მუცელზე ტუჩებს მაკრავდა.
-ჩემი შვილი.... ჩემი პატარა ანგელოზი. - წედა ამიწია და მუცელზე შემომეხვია. ნაზად მეფერებოდა და ასე ჩამეძინა.
.........
გვანცამ რომ მითხრა ორსულად ვარო თავიდან ვერ მივხვდი რას მეუბნებოდა. ჯერ არ მოველოდი. ბავშვებზე მეკეტება ავტობუსში ან თუნდაც ქუჩაში ბავშვი დამენახა და არ მოვფერებოდი არ არსებობს. არ აქვს ჩემთვის მნიშვნელობა ბავშვს როგორ ეცვა თუნდაც ჭუჭყიანი ყოფილიყო. ჩემთვის ის მაიც საყვარელი იყო. ახა კი მინდა 7იცეკვო, ვიყვირო რომ მე მალე მამა გავხდები, ჩემი პატარა მეყოლება. მე გოგო მინდა, ნუ ბიჭიც მაგრამ ჯერ გოგო მინდა. კაბიდან პამპერსი რომ გამოუჩნდება. ლამაზი კულულებით და ჩემნაირი ცისფერი თვალებით. მის წამოდგენაზე ტანში თბილმა ჭრუანტელმა დამიარა და ხელები უფრო მჭიდტლროდ შემოვხვიე. გვანცას ეძინა მე კი მას ვერ ვშორდებოდი. საოცრებაა როდესაც შენთვის უსაყვარლესი ადამიანის სხეულში შენ ნაწილი იზრდება. შენი სისხლი და ხორცი.
-ნეტავ როდის მოევლინები პატარავ ამ ქვეყანას? იცი მამიკოს უკვე უყვარხარ. ძალიან ძალიან უყვარხარ.
ერთი საათი იქნებოდა გაუტოკებლივ რომ ვიწექი ჩემს პატარებთან. იმის შიშით რომ არაფერი მეტკინა. მალე გვანცამაც გაიღვიძა.
-გიო... -დაღლილი თვალებით შემომხედა.-მისმენ?
ხო ჩემო პატარა.
-გაგიხარდა?
-როგორ შეიძლება არ გამხარებოდა პატარა ანგელოზის არსებობა.
-აბა დაამტკიცე. -გამომცდელად მიყურებდა და თან იღიმოდა.
-როგორ დაგიმტკიცო და არაა პრობლემა.
-ნაყინი გვიყიდე. -სიცილი დაიწყო და მეც გამეღიმა.
-ეხლავე თუ მოგვიანებით?
-ეხლავე.
-კარგი. ეხლავე წავალ.- ფეხზე წამოვდექი და ოთახიდან გავედი.
.......
მეგონა არ წავიდოდა არადა შევცდი. მეც ქვემოთ ჩავედი სადაც ყველა ერთად იჯდა.
-ვაავაა კნეინა მოხვედი?- ოთახში შემომეგება სანდრო.
-როგორც ხედავ.
-თავადი გიორგი ჯაშიაშვილი სად წაბრძანდა?
-ნაყინის საყიდლად. -ნაყინის გაფიქრებაზე თვალები სიყვარულით მენთება.
-ვააა რა კარგია ნაყინი მინდოდა ისედაც.-ტუჩები გაილოკა და გაიღიმა.
-კიი სულ ენთვის მოიტანს აბა.
-ოჰოო კნეინა რა გიყო გიორგიმ ასეთი ენა რომ ამოგადგმევინდა?
მეწყინა და გაბუსული ვიჯექი. გიოც მალე მოვიდა.
-გიოოო -ყვირილით გავიქეცი და კისერზე შემოვეხვიე.
-ნელა გოგო არაფერი იტკინო. -მზრუნველი ხმით მითხრა, შუბლზე მაკოცა და თმაზე ხელი დამისვა.
-თვენ რაღაცა ხო არ გჭირთ? უცნაურად იქცევით.
-კი დათო მართალი ხარ. უცნაურად ვიქცევით.
-და რა დაგემართათ ასეთი?- ახლა ხატია დაინტერესდა.
- რა ცოლისდავ და მალე ნათლული გეყოლება. -გიომ გაუღიმა და თვალი ჩაუკრა.
-მე რომ ნათლული მეყოლება შენ რა შუაშ... რააა? -ბოლო ხმაზე იკივლა ხატიმ და ჩემსკენ გამოიქცა. - გვანცაა რა მაგარიააა. -სახეზე მკოცნიდა და ხელებს მხვევდა.- გილოცავ.
-მადლობა. აუ ნაყინი მიყიდე?-გიოს მივუბრუნდი როგორ კი ხატია მომშორდა.
-კი . აჰა? -პოლიეთილენის პარკიდან ნაყინი ამოიღო და მომაწოდა.
-ეე მე მარწყვის მინდოდაა. -ლამის ტირილი დავიწყე.
-აჰა. -ეხლა მარწყვის მომაწოდა.
-აუ როგორ მიყვარხარ რაა.
....
გადახედვა ვერ მოვასწარი და ბოდიშით რა.