ერთ მიტოვებულ სკვერში ვიჯექით,ორივეს ერთი ყურსასმენი გვეკეთა და Time-ს ვუსმენდით.
ჩვენს სამყაროში ვიყავით,ჭრელ სამყაროში სადაც ყველაფერი იასამნისფერია,სადაც ბედნიერებაა.
-სულ ერთად?!-თვალებში მიყურებს და მიღიმის ზუსტად ისე როგორც მე მიყვარდა,ზუსტად ისე მე რომ ვგიჟდებოდი!
-სულ ერთად!-გავუღიმე და მხარი თავზე ჩამოვადე.სკვერი დავტოვეთ და თითქმის მთელი ქალაქი შემოვიარეთ.
***
-ყველაზე მეტად რისი გეშინია?-მკითხა იისფერ კაბაში გამოწყობილს და ხელი ნიკაპზე ჩამომადო.
-სიკვდილის..
-სულ ეს არის?-გამომწვევად შემომხედა.
-შენი წასვლის..-გავჩუმდი და თავი დავხარე ის კი ჩამეხუტა ,სხეულში სითბო ჩამეღვარა ერთიანად გავთბი. სიყვარული იყო?არა არც სიყვარული იყო არც მოწონება სხვა..სხვა რაღაც ისეთი რაღაც რასაც ჩვენს ვერ ვხვდებოდით..
მხოლოდ მე და გიორგი.
გიორგი ახვლედიანი და გვანცა ავალიანი.
***
ერთხელ ერთი მიტოვებულ შენობაში თვალახვეულმა მიმიყვანა.
-არ მოვედით?
-კი ეხლა მოგხსნი და ნახავ-თბილი თითებით მომხსნა ნაჭერი თვალებიდან,დიდ კედელზე დიდად ფუნჯებით დაეხატა იასამნისფერი სახლი,ძალიან ლამაზად ისე ნაზათ რომ ვერც გაიგებდი ვისი დახატული იყო,არაფერი მითქივა უბრალოდ ძალიან მაგრად ჩავეხუტე!
იმ დღის შემდეგ მრავალმა წელმა განვლო..სამმა წელმა,სამმა საშინელმა წელმა.
თითქოს ორივე დავიკარეგეთ ჩავიკარგეთ ჩვენივე სამყაროში..ახვლედიანმა ავალიანი დატოვა ან პირიქით. ჩნდებოდა კითხვები რატომო ეს როგორ გააკეთესო,პასუხი ერთი იყო.
-არაფერი სერიოზული!
***
-თურმე ავალიანების გოგო იმ გიჟ ბიჭს დაშორებია-ეზოშიც არ გვაწყენენ ჭორიკნები თავს.
-დედა რას ამბობ...ჩვენი გვანციკო..
-ამბობენ გვანცას ბრალია ყველაფერიო.
-შშშშ!გვანცა მოდის.
და კიდევ რამდენს ლაპარაკობდნენ..სამი წელი გავიდა და ისევ იგივე ჭორები იგივე პასუხებით და დაუსრულებელი რამეებით.
-გვანც,ბათუმში მივდივაართ ბავშვები და წამოდი რა-ზაფხულის ერთ დღეს ჩემი საუკეთესო მეგობარი მესტუმრა ნინა. გიორგის დაშორების მერე ყველა მე აწყნარებდა ოცდაოთხი საათი ჩემთან იყვნენ...სამი წლის განმავლობაში თუკი რამე გადამიტანია მხოლოდ მათი დამსახურებაა..ერთი კვირსაა სახლიდან არ გავსულვარ(ჩემი სურვილით)
-არ მინდა რა-მუდარის თვალებით შევხედე ცისფერთვალება დაქალს.
-გთხოვ გვანცც რა მარტო ჩვენ მივდივართ მთელი ზახფული აქ ხომ არ იქნები.
-ნიი,გიორგისნაირი თვალები გაქვს...-თვალებზე დავაშტერდი ზუსტად ეგ იყო ასლი იყო გიორგის თვალების,ბილოგიური კავშირი მიანც ჰქონოდათ.
-გვანც!ამასაც გაუძელი რა,გთხოვ ასე ხომ არაფერი მითხოვია ერტად დავივიწყებთ ყველაფერს აი ნახავ ზღვა ყველაფერს მოაგვარებს-გამიღიმა და თავი კალთაში ჩამიდო.
-კარგი წამოვალ მაგრამ გიორგიზე ლაპარაკი არ იყოს-გადაჭრით ვთქვი. ნინა ჩემოდნის ჩალაგებაში მომეხმარა,იმ ღანესაც ჩემთან დარჩა...ჩემი მშობლები იტალიაში ცხოვორბენ,მილანში გავაგებინე ჩემი გეგმები წარმატებებიდა კარგი დასვენება მისურვეს.
-გვანცაა!!ერთი ორი სამი....ბააახ-რაღაცის გასკდობის ხმა მაღვიძებს უცებ წამოვხტი.
-რა მოხდა? სად ვინ? რატო ..ვიამე
-რა მოხდა და ნახევარ საათში მივდივართ,ბიჭები მოვლენ აქ -გამეკრიჭა მეც მეტი რადამრჩენოდა მოვემზადე და დაველოდეთ დაჩის(ჩვენს ყველაზე პოზიტურ მეგობარს)..ახლა მივხვდი რომ არავის გამო არ ღირს ცრემლების ღვრა! გართობა იწყება!
-ვაიმე როგორ გაზრდილხარ ამ ერთ კვირაში ტო-დაჩი გადამეხვია.
-ხდება ხოლმე...პრივეთ ბავშვებო-დანარჩენებს მივესალმე რომელბიც მანქანაში 'იჯდნენ'
-ვააიმე გვანცც შენ არ იცი რეები ხდება,მოკლედ ამ იდიტომა ლუკამ გაიცნო ერთი გოგო ნუ როგორც ისიც ხოლმე თავისი დაკერვები ხო ხვდები ამ გოგომ უთხრა მეც წამოვალ ბათუმშიო ნუ ეხლა ჩვენ არ გვინდა ლუკას მიტუმეტეს-მიყვება ნატა თან ლუკას უყურებს-ხოდა გაიცნობ ჩვენს პირველ რძალს-ამის თქმა და ანის თავში ხელი ერთი იყო (ლუკა და ანი და-ძმა არიან)
-არ მოუსმინო გვანცინო გარეთე-თვალი ცამიკრა წინ მჯდომა ლუკამ. როგორც იქნა ჩავაღწიეთ ბათუმამდე. სახლი ძალიან მომეწონა დიდი ორ სართულიანი ულამაზესი.
-აუ ძალიან დასალაგებელია აქაურობა-თქვა ნინამ.
-მე ლუკა და რატი ერთ ოთახში ვიძინებთ,ნატა ნინა და გვანცა ერთად მერე ანიტა რო ჩამოვა რამეს ვიზავთ-უცებ მოაგვარა დაჩიმ ჩვენც ოთახებში დავნაწილდით. ვალაგებდით ყველაფერს ბოლოს დაღლილები ჩამოვსხედით დივანზე ზოგიც პუფზე მე სიგარეტს გავუკიდე.
-ვაა გვაანციკ,როდიდან?-გამიცინა ლუკამ.
-დღეიდან-თვალი ჩავუკარრი გავუცინე და ერთი ნაპასი დავარტყი.
-ზღვაზე არ გავიდეთ-იკითხა რატიმ,ჩვენც მოვემზადეთ და ზღვაზე გავედით. ლურჯი საცურაო კოსტიუმი და სარაფანი გადავიცვი. ცურვა 'ისერა' ვიცი ამიტომ ნალღებთან ჯდომა გადავწყვიტე. ისეთი ლამაზი იყო ზღვა...ჩარკვიანის 'ზღვას გავხარ' გამახსენდა,თბილისის ზღვაზე მე და გიორგი რომ ვუსმენდით...მოგონებები!
მომბეზრდა ასე ჯდომა და წყალში შევედი ცოტა ვიცურე და რუჯის მიღება დავიწყე.
-აუ როგორ მაინტერესებს ეს ანიტა-დაიწყო ნატამ.
-მეც ნეტა როდის ჩამოვა-სათვალე მოვიხსენი.
-იმედია მთელ ზაფხულს არ ჩაგვიშხამებს-უარყოფითი დამოკიდებულება გამოამჟღავნა ნინამ.
-მე მაგალითან ძაან ვერთობი-გავუცინე.
-ხო აბა რა გეყო რაც მოხ.....-დაუფიქრებლად წამოცდა-მაპატიე.
-დაიკიდე-გავუცინე და ლოყაზე ვაკოცე ნატას. მალე ბიჭებიც ამოვიდნენ და წასვლა გადავწყვიტეთ გზად პროდუქტები ვიყიდეთ.
-აუუ ზურგი მეწვის-რატის წუწუნმა უკვე ძალიან დაგვღალა ან რატი დაიღალა ჩვენი სიცილით.
-მაწონი არ გვაქვს?წაისვი ეს ერთი ღამე გაძელი და ხვალ კარგად იქნები-დავარიგე უცებ.
-ბავშობიდან ვერ ვიტანდი მაწონს.
-იყავი მაშინ ეგრე-ოთახში ლუკა შემოვიდა გაბრწყინებული სახით.
-ბავშვებოო ხვალ ჩამოდის ანიტა,ძალიან გთხოვთ კარგად დაგვხით რა განსაკუთრებით თქვენ-ნატას და ნინას გახედა-ჰომ და კიდე ჩვენი მეგობარი რო იყო სანდრო მაღლაკელიძე ეგ გაიჩითა საქართველოში და აქ დავპატიჟე ჩვენთან ერთად იქნება რამდენიმე დღე-აჰა ზუსტად ეს მინდოდა სრული ბენიერებისთვის აბა მარტო ჩვენ ვიქნებითო?! ხო ვამბობ რა ერთი ნორმალურად არ დაგვისვენია მარტო ჩვენ.
**
საღამოს ბულვარში გავისეირნეთ,ყველაფერი კარგად მიდიოდა სანამ..
-ნინა!შეხედე გიროგია-ხელი ერთი ბიჭისკენ გავშვირე და ნინაას დავეყრდენი.
-სად?-წამოიძახეს ბავშვებმა.
-აი იქ კი ეგაა,სუტად ვიცი ეგაა-უკვე პანიკა მეწყებოდა ჯანდაბა აქ რა უნდა ისევ აპირებს ჩემი ცხოვრების არევას?! მაგრამ...გიორგია არა არა !
-არა გვანც გეჩვენება არა გიო აგერია ვინმეში-ხელი ლოყაზე დამადო ლუკამ.
-მაგრამ...-ცრემელი წამომივიდა თითქოს მართლა გიორგი ყოფილიყო...ნეტავ ახლა მართლა სად არის ან რას აკეთებს ანდაც რატომ წავიდა ასე უთქმელად..რა დავუშავე ასე რომ მოიქცა,უძლური გავხდი ესე მეგონა ვერ ვსუნთქავდი ყელში უშველებელი ბურთი გამეჩხირა ვიცოდი რომ მას ვეღარ ვნახავდი მაგრამ მაინც მჯეროდა რომ სადმე ქუჩაში შევხვდებოდი...შემთხვევით დავინახავდი მაინც ყველაგან ვეძებ ყველაფრის მიუხედავად! მისი წასვლის მიუხედავად მხოლოდ ის ვიცი რომ საქართველოდან წავიდა . ბევრჯერ მიფიქრია რომ დაბრუნდეს და მატიება მთხოვოს ვაპატიებდი თუ არა,ან მნახავდა საერთოდ?! უამრავი კითხვა მაქვს რომლის პასუხებს ველოდები, ველოდები,ველოდები უკვე სამი წელია მაგრამ....სიგნალი არ არის!



გამარჯობა ბავშებოო ^-^ დიდი ხნის შემდეგ ისევ გადავწყვიტე რომ დამეწერა რამე ისტორია..შემიფასეთ აბა ღიირს გაგრძელება? ან შევცვალო რამე?! მოკლედ ველოდები შეფასებას და კრიტიკას რა თქმაუნდა...მომენატრეთ ძალიან:) <333