მეღირსა და ჩავაღწიეთ სვანეთში. კიდევ კარგი თორემ ამხადა თავისქალა ანამარიამ თავისი უაზრი ტიტინით. გიჟივით გადმოვხტი მანქანიდან და პატარა ხის სახლში შევვარდი. ფეხებში მომყვა ლიზა მერე რეზი იკა ანამარია და ძაღლები მე გამომეკიდნენ. ულამაზესი ადგილი იყო. სახლი დანარჩენი სახლებისგან გარიყული იყო და მას უფრო მეტ უნიკალურობას სძენდა ხედი, რომელიც აივნიდან იშლებოდა რაღაც სასწაულად. წინ სრული სიცარიელე მხოლოდ მთები დიდი და ლამაზი მთები რომლებიც მწვანედ იყო შეღებილი. არანაირი დასახლებია არ ჩანდა. მხოლოდ მაშინ დაინახავდი სვანუ კოშკებს და სხვა სახლებს თუ გორაკიდან ქვემოთ ჩახვისოდი და რამიდენიმე კილომეტრს გაივლიდი. გავნაწილდით და ახლა სასაუზმოდ მზადება დავიწყეთ. მე და ლიზა სამზარეულოში ვფუსფუსებდით თან ვჭორაობდით.
-ანუ კვირას?
-ხო კვირას და ნუღა მახსენებ ვღიზიანდები.
-რატომ?? წესით უნდა გიხაროდეს....
-უნდა მიხაროდეს, მაგრამ არ მიხარია არც მწყინს. აუ არ ვიცი რა ჯანდაბა მჭირს უბრალოდ არ ვიცი....თავს ვაიძულებდი რომ არ მეფიქრა რეზიზე ყოველდღე თავს ძალას ვატანდი რომ მისი საოცარი ღიმილი არ გამახსენდებოდა, არც მისი ჩახუტება მდომნოდა, მაგრამ ამას ვერ ვაკონტროლებ უბრალოდ უძლური ვარ.როცა რეზის გვერდით ვარ თავს უძლურად, მაგრამ სრულფასოვნად ვთვლი. მასთან თავი დედიფალი მგონია. მგონია რომ მე რეზის მესაკუთრე და კანონიერი მფლობელი ვარ თუმცა რატომ ვთვლი ასე არ ვიცი. ამ ფიქრებიდან ვიღაცის ჩახუტებამ გამომაფხიზლა. რა თქმა უნდა რეზი მომეხუტა უკნიდან. როგორ სპეციალურად მიკეთებს რააა.... არ მინდა ნუ მეხუტება თორემ მასთან განშორება უფრო გამიჭირდება.
-რეზი...
-ხო...
-გამიშვი თორემ საჭმელს დავწვავ და დაგტოვებ მშიერს.
-კაი გაგიშვებ.
ჯარტოფილი შევწვით, პიმიდვრის სალათი გავაკეთეთ და კიდევ კალბასი შევწვით და სუფრას მივუსხედით.
-აბაა რა გავაჯეთოთ დღეს?...გამოტენილი პირით იკითხა იკამ და ყველა მე მომაშტერდა.
-მე რატომ მიყურებთ?
-აქ წამოსვკა შენი იდეა იყო.(რეზი)
-ნუუუ არ ვიცი....ტყეში გავისეირნოთ, მერე სვანეთის ყველა სოფელი მივიაროთ. მოკლედ სვანეთი დავლაშქროთ რაა.
-კარგიი... ტაში შემოკრა ლიზამ. ვისაუზმეთ და სასეირნოდ ტყეში წავედით. ულამაზესი ბუნება ყველაზე სუფთა გარემო და არაჩვეულებრივი ჰაერი.
-აუუ რეზ დავიღალე სიარულით...აწუწუნდა მის სიძერსკე.
-მერე მე რა გიშველო...უკმეხად უპასუხა რეზიმ.
-მოგეხუტები.....გაუნათდა სახე გოგოს თუ გავცხე მერე ვანახებ მაგას მოგეხუტების სულელია ვიღაცაა.
-უკაცრავად?! ნუ ცდილობ იმას რაც არ გამოგივა ძვირფასო....ტყვილად ეჩალიჩები რეზის უკვე დაკერილია, მაგრამ არა შენს მიერ არამედ ჩემს მიერ....უცბად და მოწყვეტით ვაკოცე ტუჩებში და წინ წავედი. უკან რომ გავიხედე ისევ გაშეშებული იდგა. მერე კი წამომეწია და ხელში ამიტაცა.
-დამსვი დამსვი დამსვი დამსვი...დავიწყე წიოკი, მაგრამ ვინ გისმენს რო ლიზა და იკა გინდ ყოფილან გინდ არა ერთმანეთის მეტს ვერავის ამჩნევდნენ. ანამარია კიდევ შურითა და ბოღმით სკდებოდა.
-არ დაგსვამ.....ეს რა იყო?
-შენი საჯდომი ზედმეტი წონისგან ვიხსენი. ეხა დამსვი.
-და კოცნა რით დავიმსახურე?
-მისმინე ეს გოგო ძალიან ძერსკია და თუ არ გაკოცებდი მაშინ მეგობრებად ჩაგვთვლიდა და ტვინის შეჭმას არ შეწყვეტდა. გასაგებია? ახლა დამსვი.
-გასაგებია, მაგრამ მაინც არ დაგსვამ....ახლა თვითონ მაკოცა და სანამ გული არ იჯერა არ მომეშვა, მერე როგორც უქნა დამსვა ძირს და გზა განვაგრძეთ. ისიც დავგეგმეთ როგორ დავშორდებოდით და მორჩებოდა ყველაფერი. მთელიოთხი დღე სვანეთის დალაშქვრაში გავატარეთ და როგორც ყოველთვის ანამარიას ვამწარებდი. ბოლო დღეს გადავწყვიტეთ ანამარიასთვის რამე გაგვეჩალიჩებინა და როგორც მაიმუნი მე გადავწყვიტეთ მახე დაგვეგო. დიდ ვედრაში ჩავასხით რძე და კარებზე დავკიდეთ. სახეზე ნახშირი წავუსვით და მის გაღვიძებას დაველოდეთ. როგორც იქნა გაიღვიძა სარკეში ჩაიხედა და ოოააა წიოკიც გავიგონეთ. ოთახიდან გამივიდა და ვედრის ხმაც გაისმა ამაზე უარესად აწიოკდა და მისაღებში შემოგვივარდა.
-რა ჯანდაბა?
-რა მოგივიდა ანამარია? გაოცებულებმა ვკითხეთ ოთხივემ.
-რა მომივიდა კი არა ოთხივეს დაგაკლავთ აქვე, რა არის რა წესია სტუმარს ასე უნდა მოექცეთ.
-ოხ ჩვენ ბოდიში რაა არც შენ გამოირჩევი ზრდილობით.
-ყოჩაღ იკა ბიძაშვილს ასე უნდა მოექცე ხო ბრავო საღოლ მაგარი ხარ.
-გეყოფა ანამარია არც შენ ხარ გადასარევი გოგო ყელში ამოხვედი სულ სენს თავს გვამადლი გეგონება რამით მეტი ხარ და ასე შემდეგ. ახლა ამაზე საუბრის დრო და ადგილი არააა. წადი გამოიცვალე და მივდივართ შენ აეროპორტში დაგტოვებთ ჩევ კიდევ სახლის გზას გავაგრძელებთ!
-......ხმა ვეღარ ამოიღო უბრალოდ დაიწრიპინა და გავიდა ოთახიდან. ჩვენ კიდევ სიცილი აგვიტყდა მის ამ უადგილო და შეუსაბამო რეპლიკებზე. მალევე დავბრუნდჯთ თბილისში და ყველანი დავიშალეთ. ჩემი ჩემოდნები ლიზასთან შემქონდა და ირაკლი გაგიჟდა.
-რას აკეთებ?
-უკან სახლში ვბრუნდები.
-რატომ?
-რეზის არ უთქვამს?
-რა უნდა გეთქვა რეზი?
-ირაკლი მე და რეზი დავშკრდით. უბრალოდ გადავწყვიტეთ რომ ასე უკეთესი იქნებოდა. მაინც სულ ვჩხუბობდით და ჩხუბით კიდევ ურთიერთობას ვერ დავალაგებდით. ამიტომ დაშორება ვამჯობინეთ.
-თქვენ ხომ არ გააფრინეთ? რეებს ბოდავ? მე არ გიშვებ რძლის პოსტიდან! ჩემთვის არ უნდა გეკითხათ? მინდოდა თუ არა რომ ასეთი რძალი დამეკარგა?
-ირაკლი! ძალიან გთხოვ გაჩუმდი....ხმის ტემბრს ვეღარ ვაკონტროლებდი ხმა ჩამიწყდა და ერთ სიტყვასაც ვეღარ ვაბამდი თავს.
-არ გავჩუმდები ნია. გრცხვენოდეთ ერთსაც და მეორესაც. საქართველომ თქვენი სახლით ყველაზე შესაფერისი წყვილი დაკარგა...ამ სიტყვებზე მეც და რეზისაც მწარედ გაგვეცინა. ნუ მე მწარედ გამეცინა და რეზისა რა გითხრათ. სახლში შევედი და ჩემს ოთახში შევიკეტე. ახლა რაც მინდოდა იყო ტირილი. ზოგი ამბობს რომ ცრემლების შეკავება არ ღირს რადგან ზოგჯერ ტირილი საუკეთესო გამოსავალია. ახლა სწირედაც რომ ისეთი სიტუაცია რომელიც არ მომწონს არ ვიცი რატომ მინდა რეზისთან, რატომ ვფიქრობ იმაზე რომ დილით მის ღლიმის ვერ ვნახავ და მის ჩახუტებას ან კიცნშ ვეღარ დავიმსახურებ. ამ ყოველივეზე ფიქრი მაგიჟებს ჭკუიდან მშლის. ცოტა ხანს ოთახში ვიჯექი და ვტიროდი ბოლოს ლიზა შემომივარდა და დამტუქსა.
-ოოოო..ნიაკო ახლავე მოიწმინდე ცრემლები გამოდი გარეთ და საჭმელი გავაკეთოთ. მერე საშოპინგოდ წავიდეთ.
-აუუ არ მინდა.
-აბა ეხლა არ მინდა არ მიიღება იცოდე უარს არ მივიღებ. ან როგორ ბედავ და ტირიხარ იმის გამო რაც არ ყოფილა? იმის გამო რაზეც უარს ამბობდი? ახლა აქ ჯდომა და ტირილი რისი ნიშანია? რა გემართება? რატომ არ გინდა ყველაფერი უკან მოიტოვო და განაგრძო ჯსე ცხოვრება როგორც ცხოვრობდი?
-მე.....მე.....ლიზაა მე რეზი შენიყვარდა.
-მერე რატომ გაუშვი? რატომ არ უთხარი რომ არ გაუშვებ? რატომ არ უთხარი რომ გიყვარს? ახკა აქ ჯდომით და ტირილით წარსულს შეცვლი? ვერ შეცვლი. ასე რომ ახლა ასწიე შენი უკანალი და სამზარეულოში შეათრიე!
-მადლობა...ცრემლები მოვიწმინდე და თვიბალდ გავუღიმე ჩემ გოგოს.
-რ? რის მადლობა?
-იმის რომ მეჩხუბე და ნამუსი შემიწუხე.
-დებილო არაფრის...გაეცინა ჩემს უაზრო ნათქვამზე. საინტერესო არაფერი ხდებოდა რამოდენიმე დღე. უკვე ერთი კვირა გავიდა რაც მე და რეზი დავშორდით და ახლა თავს ძალას ვატან და ვაგრძელებ ცხოვრებას მის გარეშე. ლიზა და იკა კი ერთად არიან ჩემი გვრიტები. სულ რაღაც სამი დღეა ერთად არიან. დილით კარებზე ბრახუნმა გამაღვიძა. ბუზღუნით ავდექი და კარებისკენ წავედი. სანახევრდო გავაღე და ხელში ილია შემრჩა. ესღა გვაკლდა.
-რა ჯანდაბა გინდა?
-ლიზა სადაა?
-არაა სახლში ახლა კი დაახვიე აქედან.
-ოეე იცოდე ვის როგორ ელაპარაკო შემიშვი ოთახში.
-არა! კარებს მთელი ძალით მივაწექი რომ დამეკეტეა, მაგრამ ილია ჩემზე ძლიერია. როგორც ჩანს ლიზას ახლა შეყვარებულზე გაიგო და ახლა ლიზას დაერხევა. ამიტომ როგორე უნდა შევაჩერო და სახლში არ უნდა შემოვუშვა თირემ არც კი მინდა წარმოვიდგინო რას უზამს. მასზე სასტიკი ადამიანი არ არსებობს. ნესაკუთრეა და თუ რამეს ვერ იღებს მაშინ ვინმეს კლავს და საკმაოდ კარგად მალავს თავის ანაბეჭდებს და სამხოლებს. პოლიციამ რამდენჯერმე სცადა მისი დაჭერა მაგრამ სამხილები ვერ იპოვეს. საძინებლიდან ლიზა გამოვიდა მთქნარებით.
-ლიზა შედი ოთახში ახლავე.
-რატომ..
-აკი სახლში არ არის! ახ შე ბ..ო...გამწარებულმა სემოგლიჯა კარები და მეც კედელს ავაწყდი მთელი ძალით ძლივს ვსუნთქავდჯ, მაგრამ დავინახე როგორ შევარდა ლიზა ოთახში.მე კიდევ ყველაზე ნძიმე ნივთი ავიღე და ილიას ვესროლე, მაგრამ რათ გინდა. მომვარდა და თმაში მწვდა და ისე ამაყენა.
-ლიზა ახლავე გამოდი ოთახიდან თორემ შენს დაქალს მოვკლავ! დანა მომადო ყელზე და მთელი ძალით მაბჯენდა.
-ლიზ არ გამიხვუდე თუ გამოვალ ორივეს გაგვისტუმრებს....ძლივს ამოვიკნავლე.პირველად ვინატრე ჯონი დეპობა რომ ამ ნაგავისთვის ცხვირპირი გამეერთიანებიანა. ლიზამ არ დამიჯერა და ოთახიდან გამოვიდა. აცრემლებული თვალები მომანათა და ბოდიშიო.
-ახლა გაუშვი.
-ჭკვიანი გოგო ხარ...ხელი მკრა და კედლის კუთხეს მივეჯახე მთელი ძალით. ძირს დავვარდი და თვალთ დამიბნელდა. გონზე რომ მივედი ლიზა ოთახში არ დამხვდა. ძლივს წანივდექი ფეხზე თავბრუ მეხვეოდა და წონასწორობას ვერ ვინარჩუნებდი. მთელი სახლი გადავქექე და ლიზა არ დამხვდა. სახლიდან გამოვედი და ავტო ფარეხისკენ წავედი. კიბეებზე რეზი შემხვდა.
-ნიაკო.
-გისმენ.
-რა გჭირს?/შუბლიდან სისხლი გდის ნია. ვინ ქნა ვინ გაგიკეთა ეს?
-რეზი ძალიან გთხოვ ზედმეტი კითხვების გარეშე. ახლავე თუ არ ჩავედი ავტოფარეხში დაქალს დავკარგავ....უცბად ვუთხარი და ბარბაცით, მაგრამ სირბილით ჩავედი ავტო ფარეხში. ლიზას მანქანისკენ წავედი და ილია იქ იყო ლიზას მანქანაში ტენიდა.
-ილია. გაანებე თავი ლიზას.
-რა ჯანდაბა გინდა. დაანებბე თავი რა ძალიან გინდა რომ მოგკლა?
-ახლა მომისმინე თუ არ დაანებებ თავს მაგ ენას ამოგაგლიჯავ. ილიასთან ახლოს მივედი და წინ დავუდექი.
-შენ რისი მაქნისი ხარ? ვერ ხედავ სისხლი მოგდის და თან პატარა გოგო ხარ და ვერაფერს ვერ მიზამ. ასე რომ დაახვიე სახლში...მაჯაში მტაცა ხელი მანქანას მომაშორა., მაგრამ გავუძალიანდი და ლიზასკენ მივიწევდი. თუმცა ილია ჩემზე ბევრად ძლიერია და ისევ მიმათრევდა კიბისაკენ.
-ხელი გაუშვი...უკნიდან ნაცნობი ბარიტონი გაისმა. რეზი ეს რეზი იყო ღემრთო ჩემო ის აქააა.გამიხარდა, მაგრამ მერე ვინატრე რომ არ მოსულიყო ილია მას არ დაინდობს. მოკლავს.
-უკაცრავად? შენ ვინ ჯანდაბა ხარ?
-მაგ გოგოს შეყვარებული ვარ...რაო? შეყვარებულიო?
-და მერე ვერ ასწავლე ამას რომ სხვის საქმეში ცზვირი არ ჩაყოს?
-სხვის საქმეში ცზვირს არ ყოფს მისი დაქალის ბედზე დარდობს.
-ხო ზუსტად ასე რომ ყოფილიყო ლიზას მისცემდა ნებას ჩენთან ყოფილიყო.
-არ მივცემდი შენ კრიმინალი ხარ გესმის? მას იმის უფლებას ვერ მივცემდი რომ შენს ნაირ გომბიოსთან საქმე დაეჭირა.
-გაჩუმდი შე ბ..ო გაჩუმდი თორემ დანას გაგიყრი.
-ნია დაუჯერე და გაჩუმდი.
-რა? არა არ გავჩუმდები. ამის გამო ჩემი დაქალი ღამეებს ათენებდა მასთან ნებით კი არა ძალით იყო ეს ტყიური აიძულებდა მასთან ყოფნა....სიტყვა ვერ დავასრულე რადგან მუცელში მწვავე ტკივილი ვიგრძენი. ბოლო ხმაზე დავიყვირე და ძირს დავეცი.რეზის სახის დანახვა მოვასწარი გმწარებული რომ მივარდა ილიას. მერე კი უკან ლიზა და ირაკლი დავინახე და თვალთ დამიბნელდა......


აბა როგორია??მოგეონთ?ძ გამიზიარეთ შთაბეჭდილება....მიყვარხართ ^_^ ^_^ ^_^