*დემეტრე*
ასე გადიოდა დღეები.... ამ ოთხ კედელში გამომწყვდეული ვიჭ....ტდი ტვინს იმაზე თუ რა იყო სიმართლე და რა შეთხზული ამბავი.... ნოემბრის 10 რიცხვი იყო.... ჩემთან გამომძიებელი მოვიდა....
-ანაბეჭდის პასუხები ჩამოვიდა.... შენ უდანაშაულო ხარ ყველა მტკიცებულება არანაირ კავშირში არაა შენთან!
-----------------------------------------------------------------
*ლიკა და მარიამი* (ლიკას სიკვდილამდე)
-დემეტრე იყო?
-უი მარიამ შენ? აქ რა გინდა?
ამ დროს კარები ნიკამ შემოაღო....
-ლიკა შეიძლება დავილაპარაკოთ?!
-ახლა არა ცუდადვარ!
-კარგი....
კარები გაიხურა და წავიდა....
-ლიკა რასუპირებ ამ ბავშვს?
-დავიტოვებ
-აჰაჰჰაჰა რა ოპტიმისტი ხარ.... ხომ იცი არა? ხომ იცი საყვარელო დემეტრე რომ მიყვარს?
-მარიამ რაგჭირს
-ჯერ ხომ წამართვი ჩემთვის საყვარელი ადამიანი ახლა კიდევ მისგან ორსულად ხარ?! როგორ მეზიზღები!
-მარიამ რაგჭირს!
ჩემკენ წამოვიდა ფანჯრის რაფას მივეყუდე და მთვარის შუქზე მისი ზიღით სავსე თვალები დავინახე....
ყელში მწვდა....
-მარიამ! რასაკეთებ?!
-ნახვამდის დაიკო!
ხელი მკრა და ჰაერს შევერიე....
---------------------------------------------------
*დემეტრე*
-ვაშაკიძე თავისუფალი ხართ!
----------------------------------------------------
გარეთ უჩვეულოდ ნათელი დღე იდგა.... სახლში უნდა მივსულიყავი და ცხვურპირი უნდა გამეერთიანებინა ნიკასთვის.....
-------------------------------------------------------
*დემეტრესთან სახლში*
კარები ნიკამ გამიღო არაფრის თქმა არ ვაცადე და დავარტყი....
-დემე! რასაკეთებ!
უცებ ლინამ დაიკივლა!
-რატომ მოკალი! რატომ!
-მე არ მომიკლავს!
-ტყუი!
-არა მე დალაპარაკება მინდოდა! მივედი და მითხრა ცუდად ვარ ეხლა არაო და არც დამიძალებია წამოვედი!
--------------------------------------------------------------
*მარიამი და ლანა*
-დემეტრე გამოუშვეს
-ჰოოო?
-ჰო მარიამ, ჰო. თურმე ანაბეჭდის პასუხები მოსულა....
-რა? რა ანაბეჭდები?
-რაზე ნერვულობ მარიამ?
-საიდან მოიტანე რომ ვნერვიულობ?!
-გეტყობა :)
-მოკეტე რა ლანა ყოველთვის ასე ძუკნასავით იქცევი....
-რა გაყვირებს?
-დებილი გგონივარ? ვიცი რომ იცი!
-და რას იზავ მეც მომკლავ?
-დიახაც!
-აზრი? მაინც დაგიჭერენ !
კარზე ზარის ხმა გაისმა...
-უი სტუმრები გყავს მარიამ!
-არ გააღო კარი თორემ მოგკლავ!
კარებისკენ წავედი კარები გავაღე და მარიამს გავხედე....
- ხარ! ეგოისტი !
-არ მინდა ლანა ციხეში გეხვეწები!
-წადი შენი!
------------------------------------------------------------
*თინა*
-თინა დეიდა როგორ ხართ?
-დემე.... შვილო მაპატიე... მაპატიე გეხვეწები...
გადამეხვია და შუბლზე მაკოცა....
-არაუშავს თინა დეიდა...არაფერზე ინერვიულოთ.... ყველაფერი კარგად იქნება.... დღეიდან.... ყველაფერი თავის ადგილს დაუბრუნდება.... გპირდებით....
--------------------------------------------------------------
*დემეტრე*
ამ ღამით ისევ მესიზმრე ჩემო პატარა... კმაყოფილი ჩანდი იმით რომ ყველაფერი გაირკვა.... მხოლოდ ახლაღა ჩამეხუტე და მითხარი.... "შეიყვარე დემე.... შეიყვარე რომ ჭეშმარიტება იგრძნო".... მერე კი ჩვენ პატარასთან ერთად წახვედი.... საღაც ნათელში გაუჩინარდი... როგორი ლამაზი იყავი.... როგორი სათუთი....
-------------------------------------------------------------
(19 დღის შემდეგ)
შეხედე ლიკა.... ყველანი აქ შევიკრიბეთ.... ყველანი აქ ვართ.... მე ლანა ნიკა დედაშენი ლინა.... შეხედე როგორ გვწყდება გული.... დღეს ალბათ 16ის გახდებოდი.... ისევ დათვრებოდი და ისევ იგიჟებდი....
საფლავის ქვასთან მივედი და ოქროს ბეჭედი დავდე.... ახლა მინდა რომ ჩემთან იყო... მინდა რომ ამ ბეჭედს თითზე გიკეთებდე და არა საფლავის ქვასთან ვდებდე... ჩემი პაწაწინა....
------------------------------------------------------------
*თინა*
უცებ უკნიდან ვიღაც მომეხვია.... და ყურსი ჩამჩურჩულა...
-ჩემო თინიკო.... მაპატიე ყველაფერი... იმედია ჩემი პაწაწინაც მაპატიებს....
უკან შევბრუნდი და თაზოს ჩავეხუტე....
-ეჰ თაზო.... თაზო.... რამდენი შეძლებია ამ ჩემს უზირო გულს....
რამდენი ტკივილის დატევა შესძლებია თურმე....
-----------------------------------------------------------------
*მე*
მივდივარ.... დავწერე და მივდივარ ამ თევზის სუნით გაჟღენთილი ქალაქიდან.... მივდივარ იქ სადაც არვინ მელოდება.... იქ სადაც გზა მთავრდება... ერთ დღეს ყველა ამ გზას დაადგება.... ოღონდ ჯერ არა... გუშინ წვიმდა თუმცა წასვლამდე მაინც მინდა ვნახო ჩაშავებული ზღვა.... ტკივილისაგან და წვიმებისაგან ამღვრეული... ქვიშაზე საკუთარ ნაკვალევს ვტოვებ თუმცა ვიცი რომ მას მაინც წაშლის დრო...
როგორი გულის ამრევია ეს დრო.... საშუალება რომ მქონდეს დიდი სიამოვნებით ჩავუმსხვრევდი თაის ქალას.... მინდა რომ შუაზე გავაპო შავი ზღვა... ტალღებს წიმააღმდეგობას ვუწევ....წინ მივიწევ და ნელნელა ფეხქვეშ საყრდენი მეცლება.... ახლა მე ზღვის უსასრულობაში დავცურავ..... ისევ წვიმას აპირებს.... ჩემი მოკლე შავი კაბა ძალიან უხდება შავ ტალღათა სმოკინგებს.... როგორ მინდა მთლიანად გადავლახო ეს წყეული ტალღები.... როგორ მინდა მივცე მათ უფლება გულში და გონებაში ჩამხედონ თუმცა ჯერ არა.... ჯერ კიდევ ადრეა.... ჯერ ხომ ახლახანს დაიწყო ყველაფერი..... ზღვიდან ამოვედი..... როგორ მინდოდა დამეხრჩო ეს სიცარიელით გაჟღენთილი წხლის წვეთები.... უკან მოუხედავად წამოვედი.... ალბათ იმიტომ რომ შემეშინდა... შემეშინდა მათი მრისხანების... მათი ღრიალის.... ახლა მთავარია ყველაფერი თავის დროზე დავასრულო.... ყოველი წერტილი თავის ადგილას დავსვა და არა მხოლოდ წერტილი არამედ ყოველი სასვენი ნიშანი.... მივდივარ და კარგახანს აღარ დავბრუნდები.... ან არასდროს არ დავბრუნდები....