თავი 4
„ნილი ჩემი ცოლია!“ – ვინ იცის მერემდენედ გავიმეორე გონებაში.
აბა მე ვინ ვარ? ჰარამხანის რიგითი წევრი?
ფიქტიური ცოლი – აი ვინ ხარ! ირონიულად გავუღიმე საკუთარ თავს გონებაში. ან რისი იმედი გქონდა? ოცნების კოშკები ააგე... ქვიშის იყო ეგ შენი კოშკები და უბრალო ნიავმაც კი მიწასთან გაგისწორა.
– ყოფილი ცოლია... – ეტყობა ჩემ შეშლილ სახეს გადააწყდა და სასწრაფოდ დაამატა.
რამხელა შეღავათია? ყოფილი ცოლი, რომელიც მასთან მოსამსახურედ მუშაობს და შურისძიების გამო ხელები დამიმდუღრა.
– ევა მითხარი რამე. – თითქმის მუდარით მიმაბრუნა თავისკენ.
– მომილოცავს...
– არც კი მკითხავ...
– გკითხავ... გკითხავთ ბატონო სიდი... – გაგულისებულმა წამოვიწყე. – რატომ არის თქვენი ცოლი ასეთ დღეში... სულ თავდახრილი... შენი ოჯახის წევრების მსახური... მსახური ხმის უფლების გარეშე. ყველაზე ძლევამოსილი ბატონის ყოვლისშემძლე ცოლი რატომ არის ასეთი უუფლებო... უსუსური... რატომ არის ქალი, რომელმაც ქმრის ახალი სათამაშო უსიტყვოდ უნდა აიტანოს და მხოლოდ ისღა დარჩენია, რომ ხელები დაუმდუღროს? – უკვე მთელ ხმაზე ვყვიროდი. – გეკითხები!!!
– არც ისე მარტივია ეს ყველაფერი.
– რა თქმა უნდა, აქ მე მარტივი არაფერი მინახავს. აქ სუნთქვაც კი უზარმაზარ ძალისხმევას მოითხოვს... მიჭირს, გესმის? სუნთქვა მიჭირს. აქ არსებობაც მიჭირს. აქ ჰაერი ლიმიტიებულია... მეშინია, მეშინია რომ ერთ დღესაც ამომეწურება... – წამოვდექი და წასვლა დავაპირე. რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგი კიდეც, მაგრამ ვერ შევძელი, ისევ ტირილი ამივარდა. წამოდგა და აცახცახებულ მხრებზე მომეხვია.
– არ წახვიდე... ასე არ წახვიდე. როგორ მინდა ყველაფერი სხვანაირად იყოს, მაგრამ...
ნელ-ნელა დავმშვიდდი. საღად განსჯის უნარი დამიბრუნდა და ისევ სკამზე ჩამოვჯექი. აღარაფერი მიკითხავს. ალბთ მეტი სიმართლის მეშინოდა. არც თვითონ იღებდა ხმას. ჩემი ხელი ისევ ხელში ეჭირა და ნაზად მისვამდა თითებს.
– კამყოფილი ხარ? – უკვე სრულიად დამშვიდებულმა ვკითხე.
– რით?
– ცხოვრებით... საკუთარი ცხოვრებით.
არაფერი მიპასუხა.
– ამ ცხოვრების გარდა სხვა ცხოვრება გინახავს? შენი სამყაროს გარდა...
– კი, მოსკოვში ვსწავლობდი. – მცირე დუმილის მერე დაამატა. – ეს ჩემი სამყაროა ევა. კარგია თუ ცუდია ჩემი ფესვებია. ეს ის ადგილია სადაც გავიზარდე და ალბათ მოვკვდები. სამშობლოს მიღმაც ვიცი რა ცხოვრებაა... იმ ცხოვრებითაც მიცხოვრია, მაგრამ არც ისაა იდეალური. შენ უბრალოდ ამ სიახლეებთან შეგუება გიჭირს, თორემ...
– ვერასდროს გავიგებ და მითუმეტეს შევეგუები, ტრადიციების ან აბსურდული მიზეზების გამო სხვისი ცხოვრების მართვას. აი მე მაგალითად, რა დანაშაული მიმიძღვის თქვენს წინაშე რომ უცებ გამომიტანეთ განაჩენი?
– განაჩენი... – მწარედ ჩაეღიმა.
– დიახ, განაჩენი სიდი... ჩემთვის ეს ცხოვრება განაჩენია. აქ უუფლებო ვარ... აქ ვიქცევი ისე როგორც აქაურებს სურთ... რატომ? მიპასუხე, რატომ აძლევთ საკუთარ თავს იმის უფლებას რომ ჩემი ცხოვრება მართოთ?
პასუხი არ ჰქონდა. ასეც ვიცოდი. მეც არ მქონდა პასუხი იმაზე, რატომ ვაძლევდი ჩემთან ასე მოქცევის უფლებას. დიახ, ამდენის უფლება მე თვითონ მივეცი, იმის მეათედიც არ გამიკეთებია რაც უნდა მექნა. სათანადოდ არ მიბრძოლია, თორემ ალბათ თავსაც დავაღწევდი.
– როგორ მინდა ყვალაფერი სხვანაირად იყოს. – უფრო თავისთვის ჩაილაპარაკა.
– მაშინ შეცვალე... – წამოვდექი და მის წინ დავდექი, ისე რომ ჩემი ხელი ისევ ხელში ეჭირა. – წავიდეთ აქდან სიდი... მე და შენ. – ვიცოდი რომ სულ ტყუილად ვეუბნებოდი. არ წამოვიდოდა. მისთვის იქ „უცხო სამყარო“ იყო. ჩვენ განსხვავებულ სამყაროებს ვეკუთვნოდით.
წამოდგა, თავისი ძლიერი მკლავები მომხვია და გულში ჩამიკრა. არაფერი უთქვამს. არც იყო საჭირო.
– სახლში წავიდეთ, აგრილდა. – თავზე მაკოცა და სახლისკენ წამიყვანა.

****
მეორე დილით ოთახიდან არ გავსულვარ. არც არავის შევუწუხებივარ. მხოლოდ ახალმა მოახლემ რამდენჯერმე საჭმლით სავსე ლანგარი შემომიტანა. ხელი არ მიხლია. ახლა ყველაზე ნაკლებად ჭამა მინდოდა. ჯერ ისევ ნილზე ვფიქრობდი. ვერაფრით ვეგუებოდი იმ ფაქტს, რომ სიდის ყოფილი ცოლი ახლა ამ დღეში იყო. ამალისგან ვიცოდი რომ ბატონის ცოლებს ბევრად მეტი პრივილეგია ჰქონდათ ვიდრე დანარჩენ ქალებს. ნილს კი... ნილი ალბათ ამ ქალაქში ყველაზე უუფლებო ქალი იყო.
უკვე საღამოვდებოდა, ჩემს ოთახში მიდა რომ შემოვიდა.
– არ გძინავს? – ზღურბლიდანვე იკითხა.
საწოლზე ვიყავი გადაწოლილი და ჭერზე ერთ წერტილს მივშტერებოდი.
– არ მძინავს.
მოვიდა და საწოლზე ჩამომიჯდა. თავზე ხელი გადამისვა. უსაზღვრო თანაგრძნობა იკითხებოდა მის თვალებში.
– რატომ გაშორდა ნილს? – მდგომარეობა არ შემიცვლია ისე ვკითხე.
თვითონაც საწოლზე ამოვიდა და დაიწყო.
– სიდი ძალიან ახალგაზრდა იყო ცოლი რომ შეირთო. ჯერ კიდევ სანამ სასწავლებლად წავიდოდა მანამ დანიშნეს ნილზე. სულ რამდენჯერმე ჰყავდათ ერთმანეთი ნანახი. საცოლე დედამ შეურჩია. ნილი წარჩინებული ოჯახიდანაა. ეს ქორწინება საკმაოდ მომგებიანი უნდა ყოფილიყო, ორი წარმომავლობა უნდა გაეერთიანებინა. არ ვიცი სიდი რამეს გრძნობდა თუ არა ნილის მიმართ. ამაზე ძმასთან ვერ ვისაუბრებდი, თუმცა მშობლებს არ შეწინააღმდეგებია და როგორც კი მოსკოვიდან დაბრუნდა შეუღლდნენ. ერთი შეხედვით ბედნიერი ოჯახი ჰქონდათ. ნილი ისედაც ჩუმი, უთქმელი გოგონა იყო, არც სიდი გამოირჩეოდა სიტყვაუხვობით. სიმართლე ითქვას არც მშობლები ეკითხებოდნენ დიდად არაფერს. მათთვის მთავარი იყო რომ მათ ოჯახი ჰქონდთ, სხვა არაფერს ჰქონდა მნიშვნელობა. მაგრამ გადიოდა დრო და შვილი არ უჩნდებოდათ. ეს კი აქაური ქორწინებისთვის დასასრულია. წყვილს სამი წლის განმავლობაში თუ შვილი არ გაუჩნდა, ქორწინება უქმდება.
– კი მაგრამ... იქნებ... – სათქმელი ვეღარ დავასრულე.
– ვიცი, როგორი გაოგნებული ხარ, მაგრამ ეს აქაური ტრადიციაა. ქალი იმისთვის იბადება რომ ოჯახი შექმნას და შვილები გააჩინოს. თუ შვილს ვერ აჩენს, მისი მისიაც დასრულებულია...
– ანუ... – თვალები გამიფართოვდა და წამოვჯექი.
– ანუ უშვილო ქალი სრულფასოვნად არ ითვლება და ხშირ შემთხვევაში... – აქ ცოტა შეყოყმანდა მიდა. ორჭოფობდა დაესრულებინა თუ არა წინადადება.
– რა ხშირ შემთხვევაში?.. კლავენ?
ოდნავშესამჩნევად დამიქნია თავი.
– მაგრამ თუ ქმარს უყვარს? ამისთვის როგორ იმეტებს?
– თუ ქმარს არ უნდა მისი დასჯა მშობლების ოჯახში აბრუნებს და განაჩენი მათ გამოაქვთ. – თავი დახარა ისე მითხრა.
– რა თქმა უნდა განაჩენი მხოლოდ ოჯახის მამაკაცებს გამოაქვთ და ხშირად სასიკვდილო არა... – ნელ-ნელა ხმას ვუწევდი.
წამოვხტი და ოთახში წინ და უკან სიარულს მოვყევი.
– ღმერთო არ მჯერა... როგორ შეგიძლიათ ასეთ სისასტიკეში ცხოვრება? – ხელებს ვიმტვრევდი და ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი. – ნილი? ნილი როგორ...
– ნილი სიდიმ მშობლებთან დააბრუნა... თვითონვე მიიყვანა და მამამისსაც ელაპარაკა. სთხოვა არ დაესაჯათ. მაშინ ნილის მამა შეპირდა, მაგრამ ძმებმა არ დაუშვეს. სირცხვილად მიაჩნდათ უშვილო და და განაჩენიც მათ გამოუტანეს.
გაოგნებული ვუსმენდი, თავი ზღაპარში მეგონა.
– ჩემმა ძმამ რომ გაიგო, მაშინვე მათთან მივიდა და ნილი წამოიყვანა. მაგ დროს ძმები სახლში არ იყვნენ. სულ ძალით წაართვა მამამისს მისი თავი და მთის სახლში წაიყვანა. დაცვა დააყენა რომ ძმებს არ მოეკლათ.
– მერე, – ცრემლი მოვიწმინდე.
– მთის სახლი გადაწვეს, ძლივს გადარჩა ნილი, მთელი სხეული დაეწვა.
– ღმერთო... საცოდავი... – უკვე ჩემთვის ვბუტბუტებდი.
– ცოტა რომ მომჯობინდა სიდიმ სახლში მოიყვანა. რა თქმა უნდა ცოლის სტატუსი უკვე აღარ ჰქონდა. უშვილო ქალებს არ აქვთ უფლება ეს სტატუსი ატარონ. ამიტომ როგორც მსახური ისე დარჩა ჩვენთან.
– კი მაგრამ, თვითონ ნილი როგორ ეგუებოდა ამას? ერთ დროს ხომ ამ სახლის დიასახლისი იყო?
– ნილს პრეტენზია არასდროს გამოუთქვამს. მორჩილად შეეგუა ბედს.
მაგიდასთან მივედი და წყალი მოვსვი. ეს ყველაფერი ჩემთვის უკვე მეტისმეტი იყო.
– ამ ამბების მერე სიდისა და ნილის ძმებს შორის ფარული მტრობაა. ვერაფრით პატიობენ რომ მათი სურვილის წინააღმდეგ წასვლა გაბედა. ნილსაც ემუქრებოდნენ...
– ახლა სადაა ნილი? – წამოვიყვირე. – მართლა მშობლებთან დააბრუნეთ?
– არა, არა. მისი ქვეყნიდან გაყვანა უნდა სიდის. რუსეთში აპირებს მის გაგზავნას თავის მეგობრებთან. იქ ისინი დაეხმარებიან.
– არც კი ვიცი რა ვთქვა.
– მესმის, რთული გასაგებია...
– რთული გასაგები კი არა, საერთოდ გაუგებარია. ნუთუ არაფრის შეცვლა არ შეგიძლიათ? ნუთუ ამდენი ხანი არ გამოჩნდა ერთი ჭკვიანი ადამიანი, რომ ამ ყველაფრისგან ერთხელ და სამუდამოდ გაგათავისუფლოთ?
მიდა ხმას არ იღებდა.
– იქნებ სულაც არ არის უშვილობა ქალის ბრალი? იქნებ კაცის მიზეზით არ უჩნდებათ შვილი? ამას ვინმე ითვალისწინებს? გამოკვლევას იტარებენ?
თავი გამიქნია უარის ნიშნად.
– რა თქმა უნდა! როგორ შეიძლება კაცი იყოს დამნაშავე? პირველ რიგში ქალი უნდა დაისაჯოს, ვინ იცის სრულიად უდანაშაულოდ. – ვეღარც ვბრაზდებოდი, ემოციაც კი აღარ შემრჩა. – თუ კაცმა მეორედ მოიყვანა ცოლი და მასთანაც არ გაუჩნდა შვილი, ხომ ნიშნავს რომ უშვილობა მისი ბრალი იყო? მერე რას შვებით? აცოცხლებთ მიცვალებულს? – ირონიულად გადავხედე.
– ასეთ შემთხვევაში, თუ პირველი ცოლი უშვილობის გამოა მოკლული, განაჩენი მამაკაცისთვისაც გამოაქვთ.
– ვის? – შეშფოთებულმა ვიკითხე.
– პირველი ცოლის ოჯახის წევრებს.
თავზარი დამეცა. ღმერთს ათასი მადლობა შევწირე, რომ ნილი ცოცხალი იყო. იმის წარმოდგენაც არ მინდოდა რომ სიდის... არადა ამის ყველანაირი შესაძლელობა არსებობდა. მე და სიდი ფიქტიური ცოლ-ქმარი ვიყავით და დიდი ალბათობით შვილი არ გაგვიჩნდებოდა. ეს კი სრული საფუძველი იქნებოდა იმისი რომ სიდი მოეკალათ. მაშინღა გავაცნობიერე რამდენად გარისკა ჩემი ცოლად მოყვანით.
– კი მაგრამ... – ჩუმად ამოვიბუტბუტე.
– სიდი ასეთ რისკებს არასდროს უშინდებოდა, – ფიქრს მიმიხვდა მიდა. – ამიტომ ნუ გეწყინება მშობლების შენდამი დამოკიდებულება. ისინი თავისი შვილისთვის საფრთხედ გთვლიან.
აქ ჩამოსვლის მერე პირველად გავუგე ჰანას. მე საკუთარ შვილს ამის ნებას არავითარ შემთხვევაში არ მივცემდი. კბილებით დავიცავდი და მსგავსი სისულელის ჩადენის საშუალებას არ მივცემდი.
თავი დამნაშავედ ვიგრძენი. წესით მიდასაც დედამისივით უნდა შევძულებოდი – ჩემი ამ სახლში შემოსვლით მის უსაყვარლეს ძმას საფრთხე შევუქმენი. სულისშეძვრამდე მაკვირვებდა მისი დიდსულოვნება.
სათქმელი აღარაფერი მქონდა...
მთელი დღე არ გამოვსულვარ ოთახიდან, მოახლისთვისაც კი არ გამიღია კარი. ვიცოდი საუზმე ამოჰქონდა, მაგრამ არც ჭამა მინდოდა. ისევ საწოლზე ვიყავი გადაწოლილი და ჭერს ვუყურებდი.
რამდენჯერმე მიდამაც დამიკაკუნა. არც მისთვის გამიღია. არავისთან ლაპარაკი არ მინდოდა. ვხვდებოდი რომ ჩემი საქციელით ვაშინებდი კიდეც მას, მაგრამ მართლა არაფრის თავი არ მქონდა. ვიწექი და ვფიქრობდი.
საღამოს ეტყობა სახლში ძალიან შეშფოთდნენ. მიდა თითქმის მემუდარებოდა კარი გამიღეო. არც კი გავნძრეულვარ. ჰანამც კი მომაკითხა. ვერ ვხვდებოდი რას მეუბნებოდა, მაგრამ ხმა საკმაოდ თბილი ჰქონდა. ვხვდებოდი როგორ უპასუხისმგებლოდ ვიქცეოდი და გულს ვუხეთქავდი ყველას, მაგრამ განძრევის თავი არ მქონდა.
უკვე ძალიან შეშფოთდნენ. კიბეზე ნაბიჯების ხმა განუწყვეტლად მესმოდა. მიდა ჰანას რაღაცას უხსნიდა, ჰანა განკარგულებებს გასცემდა. ბოლოს ყველაფერი მიწყნარდა. შვებით ამოვისუნთქე. ეს ორომტრიალი და ხმაური მძაბავდა. არადა სიჩუმეში მინდოდა ყოფნა. მინდოდა არაფერზე მეფიქრა.
რამდენიმე წუთი იყო სიჩუმე გამეფებული, მერე კარში გასაღების გადატრიალების ხმა გავიგე და ოთახში სიდი შემოვიდა.
– ევა... – ჩვეული სიმშვიდით შენიღბული შეშფოთება ვიგრძენი მის ხმაში.
საწოლს მოუახლოვდა და მეორე მხრიდან ჩამომიჯდა.
– ცოლად რატომ მომიყვანე? – არც კი შემიხედავს ისე ვკითხე.
თბილად გამიღიმა.
– წავიდეთ, ვივახშმოთ. –ხელი ფრთხილად გადამისვა თითებზე.
– როგორ დაუშვი ნილს ასე მოქცეოდნენ? – ჯიუტად განვაგრძობდი. – ის ხომ შენი ცოლი იყო... სიდი, შენი ცხოვრების თანამგზავრი. როგორ გაიმეტე ამისთვის?
– არაფრის გაკეთება არ შემეძლო.
– შეგეძლო... არ უნდა დაგებრუნებინა სახლში. მთელ სამყაროს უნდა დაპირისპირებოდი და არ უნდა გაგემეტებინა. მათთვის არ უნდა ჩაგეგდო ხელში. – უკვე წამომჯდარი ნელ-ნელა ხმას ვუწევდი. – ხვდები რომ მისთვის ცხოვრება დამთავრდა? შენგან განსხვავებით ვეღარ ექნება სხვა ოჯახი, იმიტომ რომ შენ და შენნაირებმა უკვე ვადაგასულის იარლიყი მიაწებეთ.
ხმას არ იღებდა.
– გიყვარდა? მიპასუხე, ოდესმე გიყვარდა? – მისკენ შევბრუნდი და თვალებში ჩავხედე. – არაა, რომ გყვარებოდა ამისთვის ვერ გაიმეტებდი. რატომ შეირთე გოგო, რომელიც არ გიყვარდა? აი აქ არის ყველა უბედურების სათავე. ერთი შეხედვით უწყინარ ტრადიციას მოყვა მთელი ეს უბედურება... შეიგნეთ ხალხო, რომ ოჯახი სიყვარულით იქმნება და არა მოვალეობით.
სიდი წამოდგა და რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა ნერვიულად. მისი ჩვეული სიმშვიდე სადღაც გამქრალიყო.
– ან მე რატომ მომიყვანე ცოლად? ხომ იცოდი რომ ფიქტიურად ვიქნებოდით ერთად? ხომ იცოდი რომ არც ჩვენ გვეყოლებოდა შვილი. რას იზამ მერე? სამი წლის მერე მეც... – გავჩუმდი, ძალა აღარ მყოფნიდა. – სამი წლის მერე მეც განაჩენს გამომიტან?
დუმდა.
– მიპასუხე!!! ასეთივე მშვიდი იქნები? აუღელვებლად უყურებ როგორ მომკლავენ, როგორც რაღაც ვადაგასულს? როგორც უსარგებლოს? – უკვე მთელ ხმაზე გავყვიროდი. – მიპასუხე!!!
– ჯანდაბა ევა... – ხმა აიმაღლა. – სამი წლის მერეც თუ... – ასეთი გაბრაზებული არასოდეს მენახა. – სამი წლის მერე მშობლებთან დაგაბრუნებ! შეგიძლია დროის ათვლა დაიწყო. – კედელს მუშტი მიარტყა და გაბრაზებული გავიდა ოთახიდან.
გავშრი...
აი თურმე რა ჰქონია თავიდანვე ჩაფიქრებული... სულ სამი წელი ამიტანდა და მერე მშობლებთან დამაბრუნებდა. ბუნებრივია დედაჩემი სასიკვდილო განაჩენს არ გამომიტანდა და ბედნიერი დავბრუნდებოდი საქართველოში. მე მისგან გავთავისუფლდებოდი, ის კი ჩემგან.
ყველა გრძნობა ერთმანეთში ამერია. გული მეტკინა, ოღონდ მეც ვერ ვხვდებოდი რატომ. არადა ბედნიერი უნდა ვყოფილიყავი, რომ აქედან გაღწევის რეალური შანსი მქონდა. ჩემ ქვეყანაში უვნებელი დავბრუნდებოდი და წესით აქაურობის არსებობასაც დავივიწყებდი. სიდისაც არაფერი დაემუქრებოდა, რადგან ნილი ცოცხალი იყო და თავისუფლად შეეძლებოდა მესამე ცოლის მოყვანა, რომელიც ალბათ მასავით შავთვალება შვილებს გაუჩენდა.
გული შემეკუმშა...
იმ ღამეს არ მივახშმია. აღარც არავინ ამოსულა.

****
იმ საღამოს მერე სამი დღე სიდი არ მენახა. ოთახიდანაც იშვიათად გამოვდიოდი. მხოლოდ მიდა ამოდიოდა ხოლმე, ისიც ცოტა ხნით. ხვდებოდა რომ ახლა მარტო ყოფნა მჭირდებოდა. რაღაცაში მაინც უნდა გავრკვეულიყავი. ვცდილობდი როგორმე საკუთარი გრძნობები დამელაგებინა და მივმხვდარიყავი რა მინდოდა. არც ისე ადვილი იყო...
ის დანამდვილებით ვიცოდი რომ სიდის მიმართ გრძნობა მქონდა, მხოლოდ იმაში ვერ გავრკვეულიყავი რამდენად ძლიერი იყო ეს გრძნობა. გავუძლებდი თუ არა ამ ყველაფერს... ამ გრძნობის ხათრით შევეგუებოდი თუ არა აქაურ ტრადიციებს.
და ყველაზე მთავარი რაც მაწუხებდა – გრძნობდა თუ არა სიდი რამეს ჩემს მიმართ. თუნდაც მცირეოდენი სიყვარული თუ ჰქონდა გარდა თანაგრძნობისა და მოვალეობისა.
მთელი ეს ხანი არც სიდი მოსულა ჩემ სანახავად. მიდასაც არაფერს ვეკითხებოდი.
რამდენჯერმე ამალიმაც მინახულა. ვერც მან შეძლო ჩემი გუნების გამოკეთება.
მესამე დღეს კი ის საშინელი ამბავი მოხდა.
შუადღე იყო, ამალი რომ გვესტუმრა. აივანზე ვიჯექი და დავინახე მიდას ესაუბრებიდა. ეზოში არ შემოსულან, ალაყაფის კართან იდგნენ. სიტყვებს ვერ ვარჩევდი მაგრამ ინტონაციით ვხვდებოდი რომ რაღც ცუდზე საუბრობდნენ. მიდამ შეჰკივლა კიდეც. მაშნვე წამოვხტი და კიბეები ჩვირბინე. მიდა ტიროდა.
– რა მოხდა? – შეშფოთებული ხან ერთს ვუყურებდი ხან მეორეს.
– ნილი... – ქვითინი წასკდა მიდას.
– რა დაემართა ნილს? – მეც ამიკანკალდა ხმა.
– ძმებმა მიაგნეს და... – ვეღარ დაასრულა.
– მოკლეს? – ხმაჩამწყდარმა ჩავიჩურჩულე.
ამალი ჩემკენ წამოვიდა და მხარზე ხელი მომხვია. ალბათ შეშლილი სახე მქონდა.
– საზღვრის გადაკვეთისას ესროლეს
– როგორ... ის ხომ... – ჩემთვის ვბუტბუტებდი. – სიდიმ იცის? – ამალის შევხედე.
– კი, ჩემთან იყო ეს ამბავი რომ შეატყობინეს... მაშინვე წავიდა...
– სად წავიდა? – გავაწყვეტინე. – იქ წავიდა?.. რატომ წავიდა... მასაც ესვრიან... – ის ღამე გამახსენდა დაჭრილი მხრით რომ მომადგა ოთახში და კანკალმა ამიტანა. – მარტო წავიდა? – ამალის ორივე ხელს ჩავფრენოდი და გვარიანად ვაჯანჯღარებდი.
– არ ვიცი ევა, არ ვიცი...
– ამალი... – ძლივსგასაგონად ამოვიკნავლე. – რამე რომ მოუვიდეს... მასაც რომ... – ვეღარ დავასრულე, ტირილი ამივარდა.
– არაფერი მოუვა, – უფრო ჩემ დასამშვიდებლად თქვა ამალიმ. – ბატონ სიდის თავის დაცვა შეუძლია.
ყურები დამიგუბდა, ვეღარაფერს ვგრძნობდი. მიდა მშობლებთან გაიქცა. მე ამალიმ მომკიდა ხელი და ჩემ ოთახში ამიყვანა.
მეშინოდა... მეშინოდა რომ რამე დაემართებოდა, მისი დაკარგვის მეშინოდა. რაც მეტს ვფიქრობდი ამაზე გული უფრო მეტად მეკუმშებოდა.
– ჩემი ბრალია... ყველაფერი ჩემი ბრალია. მე რომ არა, ნილი ახლაც აქ იქნებოდა, ამ სახლში და ვერავინ გაბედავდა... – უკვე ხმამაღლა ვტიროდი.
ჩემთან ამალი იყო. სახლში ჩოჩქოლი შექმნილიყო. სიდის იქ მარტო წასვლის ამბავი ყველას გაეგო. ბატონი მეხდი რამდენიმე ადამიანთან ერთად მაშინვე წავიდა. მე ისევ დაბლა ჩავედი რომ რამე მაინც გამეგო. მიდა პირველი სართულის აივანზე იჯდა და ხელებს იმტვრევდა. როგორც კი მე და ამალი დაგვინახა სახეზე ხელები აიფარა და აქვითინდა.
– სიდის უკვე ვეღარ გადავიტან. რამე რომ მოუვიდეს...
– დამშვიდდი შვილო, სიდის არაფერი მოუვა. – გვერდით მიუჯდა ამალი და გულში ჩაიკრა.
მე წყლის მოსატანად წავედი. პირველ სართულზე ჰანას ოთახის კარი ღია იყო. დავინახე ფეხშიშველი იდგა, თავი ჩაეხარა და იდაყვებში მოხრილი ხელები თავის სიმაღლეზე გაეჩერებინა. უკვე ვიცოდი რომ ამ მდგომარეობაში ლოცულობდნენ, მაგრამ მე მისმა გოდებამ შემძრა... სიტყვები არ მესმოდა მაგრამ მისი თითოეული ინტონაცია გულზე მხვდებოდა. მთელი გრძნობით შეჰღღადებდა უზენაესს.
მეტი ვეღარ შევძელი. მიდას წყალი მივუტანე და ისევ ოთახში შევბრუნდი. მუხლებზე დავემხე და ლოცვა დავიწყე. მთელი იმ ხნის განმავლობაში რაც იქ ვიყავი პირველად გამახსენდა ღმერთი. მე ჩემ ღმერთს ვთხოვდი შველას. მაშინ ისე მწამდა როგორც არასდროს. თითოეულ სიტყვაში ისეთი გულწრფელი ვიყავი. მზად ვიყავი საკუთარი სიცოცხლის ფასადაც დამებრუნებინა სიდი სახლში.
ყველაზე მძიმე ღამე იყო ჩემ ცხოვრებაში. ასეთი უსუსური და დაუცველი იმ ღამესაც არ ვყოფილვარ, ხელ-ფეხშეკრული რომ მიმიყვანმეს სატუსაღოში. ასე უიმედოდ თავი მაშინაც არ მიგრძვნია, როცა ხუთმა კაცმა ერთად მომიშვირა ლულა.
ყველაზე გრძელი ღამე იყო... უსაშველოდ იწელებოდა წუთები. თითოეული დახარჯული წამი სულს მიმძიმებდა.
– სად ხარ სიდი ამდენხანს. – ვინ იცის მერამდენედ ვიმეორებდი.
გათენებას ბევრი არაფერი აკლდა რომ ეზოდან ჩოჩქოლი შემომესმა. მაშინვე გარეთ გავვარდი და აივნიდან ეზოში გადავიხედე. ის იყო... ბატონ მეხდისთან ერთად დაბრუნდა. ჰანა და მიდაც უკვე ეზოში იყვნენ. ჰანა მუხლებზე დაემხო და ხმამაღლა მოთქმას მოჰყვა. ვერ მივხვდი შვილის სახლში დაბრუნებისთვის სადიდებელ სიტყვას წარმოთქვამდა, თუ ნილის დაღუპვას გოდებდა. ეს ყველაზე ნაკლებად მაინტერესებდა იმ წუთში. მიდა გაიქცა და კისერზე ჩამოეკიდა ძმას. სიდიმაც ხელები შემოხვია და ფრთხილად ჩაიკრა გულში, თან თავზე ხელს უსვამდა და ჩუმად უყვავებდა. გადაღლილი სახე ჰქონდა. ღრმად სუნთქავდა. ტანსაცმელიც დაკუჭული და დასვრილი ეცვა. ემჩენოდა რომ არცისე მშვიდი დღე ჰქონდა. დედამისის ათასობოთ კითხვიდან არცერთს უპასუხა. ტრადიციული მშვიდი სახით იდგა. კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი რომ ნილი არასდროს ყვარებია. რომ ყვარებოდა ახლა ასეთი მშვიდი ვერ იქნებოდა. როცა საყვარელ ადამიანს საფრთხე ემუქრება, მაშინაც კი მზად ხარ მთელ სამყაროს დაუპირისპირდე, შიშველი ხელებით მოკლა ყველა ვინც გაბედავს და თითს დააკარებს მას, მან კიდე... ხანდახან ეჭვი მეპარებოდა საერთოდ სიყვარული თუ შეეძლო. ან ზედმეტად ძლიერი ადამიანი იყო და საკუთარი თავის კონტროლი შესანიშნავად შეეძლო. ნეტავ რას იზამდა მე რომ დამმუქრებოდა საფრთხე? იმაში დარწმუნებული ვიყავი რომ დამიცავდა, მაგრამ მაინტერესებდა კონტროლს თუ დაკარგავდა საკუთარ თავზე.
სახლისკენ ყველა ერთად დაიძრა. სიდიმ ზევით ამოიხედა.
დამინახა...
ფრთხილად გაინთავისუფლა თავი დისა და დედისგან და მშვიდი აუღელვებელი ნაბიჯით წამოვიდა კიბისკენ. მთელი სხეულით ვკანკალებდი. ამდენ ემოციას ვეღარ ვუძლებდი. მაშინვე მოვწყდი ადგილიდან და ოთახში შევვარდი. საწოლზე ჩამოვჯექი და სახეზე ხელები ავიფარე, რომ როგორმე დამემალა ემოცია, რომელსაც უკვე შიგნით ვეღარ ვაკავებდი.
ოთახში შემოვიდა და დინჯი, მოზომილი ნაბიჯებით წამოვიდა ჩემკენ. ჩაიმუხლა და თითები ფრთხილად შემახო ხელებზე. შეეცადა ჩემი სახისთვის მოეშორებინა. ხელები ჩამოვიღე სახიდან და მთელი ძალით მოვეხვიე კისერზე. შეცბა... არ ელოდა. რამდენიმე წამით წონასწორობაც კი დაკარგა, მაგრამ მე უკვე აღარაფერი მაინტერესებდა. ჩემთვის მთავარი იყო რომ ახლა ჩემ წინ იდგა უვნებელი... შემეძლო შევხებოდი და მეგრძნო.
ვეხვეოდი, მთელი ტანით ვეკვროდი. ვკოცნიდი მხარზე... კისერში, ყველგან სადაც კი შევძელი. წელზე ვიგრძენი მისი ძლიერი ხელები და მის მკლავებში ჩავიკარგე. თავი ოდნავ უკან გადავწიე და თვალებში ჩავხედე. დანისლული მიყურებდა. ტკივილამდე მიყვარდა მისი სახის ყოველი ნაკვთი. დიახ, მე ის მიყვარდა... სიჟემდე მიყვარდა. თავი ისევ მის ყელში ჩავრგე და ისევ ტირილი ამივარდა. თავი ამაწევინა და თვალები მომწმინდა. გადმოიხარა და ძალიან ფრთხილად შემეხო ბაგეზე. თავი დავკარგე... ყველაფერი დამავიწყდა ამქვეყნად – თითოეული ცრემლი, თითოეული ტკივილი, თვით ნილიც კი აღარ მახსოვდა. თავს მაკარვინებდა მისი ყველი შეხება. ყველაფერს მავიწყებდა. ყველანაირი პროტესტი დაჩრდილა მისმა შეხებამ.
– ევა... – ჩურჩულებდა და მთელი ძალით მიკრავდა გულში.
მეც უკვე მის წინ იატაკზე მუხელბით ვიდექი და ვცდილობდი მთელი სხეულით შემეგრძნო მისი სიახლოვე. მისი სუნი, რომელსაც ყოველთვის ჭკუიდან გადავყავდი. აი ასეთიც კი, მოუწესრიგებელი, მთელი დღის ნაჯირითალი ტანსაცმელდაკუჭული და ოფლიანიც სიგიჟემდე მიყვარდა. ახლა ყველაზე ბუნებრივი და უბრალო იყო. ახლა მის სხეულს მისი სუნი ჰქონდა და არა სუნამოსი ან გაპარსვისშემდგომი გელის.
პირველად ვიგრძენი მისი არეული სუნთქვა, პირველად გავიგე მისი აჩქარებული გულისცემა. პირველად დაკარგა საკუთარ თავზე კონტროლი. პირველად ვიგრძენი რომ ვაღელვებდი – იმაზე მეტად ვიდრე ამაზე ვიოცნებებდი.
დავმშვიდდი... მისმა აღელევბამ მე დამამშვიდა. თითქოს საკუთარი ნავსაყუდელი ვიპოვე. მთელი სხეულით მოვეშვი. ვგრძნობდი როგორ მიკრავდა თვითონ გულში, როგორ ცდილობდა ჩემთან სიახლოვეს. ფრთხილად ამიყვანა ხელში და საწოლზე გადამაწვინა. თვითონ საწოლთან ჩაჯდა და მზერას არ მაშორებდა. ჩემი ხელი ხელში აიღო და ტუჩებთან მიიტანა. ზღვარზე ვიყავით... ზღვარზე, რომელიც საშინლად გვაშინებდა, მაგრამ რომლის გადალახვა ახლა ორივეს სიგიჟემდე გვინდოდა...
ბევრი რამ შეიცვლებოდა... უკეთესობისკენ, მაგრამ... ალბათ ტკივილით. მაშინ რომ ხამამაღლა გვეღიარებინა ის რასაც ორივე ვგრძნობდით... მაშინ ერთმანეთიც უნდა გვეღიარებინა. მე იქაურობას უნდა შევგუებოდი. იმას უნდა დავთანხმებოდი რაც აბსურდად მეჩვენებოდა, მათი კარნახით უნდა მეცხოვრა. მას კი... მას ალბათ მე უნდა ავეტანე, მთელი ჩემი „სხვანაირი“ ცხოვრების წესით და მისი ცხოვრებისადმი უპატივცემულო დამოკიდებულებით.
ზღვარი რომ გადაგველახა, ერთმანეთი უნდა შეგვეცვალა – აი რა გვაშინებდა ყველაზე მეტად.
მე ალბათ გამბედაობა არ მეყო – მას კი... ის ალბათ ყველაზე გაწონასწორებული ადამიანი იყო მთელი დედამიწის ზურგზე. ადამიანი, რომელსაც გრძნობების კონტროლი შეეძლო.
ძალიან ნაზად მაკოცა თითებზე და ოთახიდან მოზომილი, მშვიდი ნაბიჯებით გავიდა.

****
იმ ღამით თვალი არ მომიხუჭავს. გათენებამდეც ცოტა იყო დარჩენილი. ვიწექი და ვფიქრობდი.
რამდენი რამ შეიცვლებოდა ამის მერე?! თითქმის ყველაფერი... ახლა მე სიდისთვის საფრთხე ვიყავი – შეიძლება სასიკვდილო განაჩენიც.
ძვირად უჯდებოდა ბატონ სიდის ჩემი გადარჩენა.
არავის ნახვა მინდოდა – მიდასიც კი. არ შემეძლო თვალებში შემეხედა.
რამე უნდა მომეფიქრებინა. სიდისთან ლაპარაკს აზრი არ ჰქონდა. დარწმუნებული ვიყავი არაამქვეყნიური სიმშვიდით შეხვდებოდა თითოეულ ჩემ შიშს. მიდას უმწეოდ აჩეჩილ მხრებს ვერ გადავიტანდი. ამალი? არც კი ვიცი რით შეიძლება დამმხმარებოდა ამალი.
უკვე კარგა ხნის გათენებული იყო, ოთახში ჰანა რომ შემოვიდა. კარი ზურგსუკან მიხურა და ჩემკენ წამოვიდა. სახლში უჩვეულო სიჩუმე იყო. სავარაუდოდ მარტო ვიყავით მე და ჰანა. ფეხზე წამოვდექი. ჩემკენ სვლა არ შეუნელებია, მოვიდა და ხელში წერილი ჩამიდო. დავხედე რუსულად იყო ნაწერი, სავარაუდოდ ვიღაცას ათარგმნინა. იდგა და მიყურებდა, ელოდებოდა როდის წავიკითხავდი. გავშალე და კითხვა დავიწყე.
უნდა ვაღიარო რამე მსგავსს ველოდი. წერილში წასვლას მთხოვდა. მისი შვილის განთავისუფლებას მთხოვდა. მახსენებდა რომ სიდის წინაშე ვალში ვიყავი და ახლა უბრალოდ უფლება არ მქონდა მისი სიკეთით მესარგებლა. სიკეთე – სწორედ ეს სიტყვა ეწერა წერილში. მე მისი სიკეთით ბოროტად ვსარგებლობდი. კიდევ ბევრი ეწერა წერილში, უბრალოდ ახლა გახსენებად არ ღირს. მაგრამ უნდა ვაღიარო რომ თითოეულ სიტყვას ვეთანხმებოდი. ბოლოს და ბოლოს ის დედა იყო. რა უფლება მქონდა ჩემდამი მისი ლოიალური დამოკიდებულება მომეთხოვა? წერილის კითხვას მოვრჩი და ჰანას შევხედე. არ ვიცი რა იფიქრა. ალბათ ცივი მზერა მქონდა. მომიახლოვდა, მაჯებზე ხელები მომკიდა და ჩემ წინ ჩაჯდა. თავიდან ვერ მივხვდი რას აკეთებდა, გაოგნებული ვუყურებდი. ჰანა ჩემ წინ მუხლებზე იდგა და... ჩემ წინ მუხლებზე დედა იდგა და შვილის გადარჩენას მევედრებოდა. მაშინვე მხრებში მოვკიდე ხელი და წამოვაყენე. ტიროდა... ჰანა ტიროდა. ხელი მოვხვიე და ჩავეხუტე.
– ყველაფერს გავაკეთებ სიდის კეთილდღეობისთვის. – ქართულად ვუთხარი. ენას ახლა მნიშვნელობა არ ჰქონდა, მას არც რუსული ესმოდა, მე კი მეგონა ჩემი სიტყვები მშობლიურ ენაზე უფრო დამაჯერებლად ჟღერდა. უფრო საკუთარი თავისთვის, მე მინდოდა უფრო დამაჯერებელი ყოფილიყო.
ჰანა ოთახიდან გავიდა. მე დავრჩი საკუთარ ფიქრებთან მარტო. ჩემი წასვლის აუცილებლობას მკაფიოდ ვგრძნობდი. ახლა ისღა დამრჩენოდა ყველაფერი კარგად ამეწონ-დამეწონა.
მეორე დღეს ჩემთვის არავის ეცალა. ნილს კრძალავდნენ. ოთახიდან არ გავსულვარ. არც არავის ვუკითხივარ. სახლში ისედაც დაძაბულობა იყო.
გაქცევის გეგმას ვსახავდი. დიახ, გაქცევა გადავწყვიტე. როგორმე თბილისამდე უნდა ჩამეღწია და მერე... მერე რამეს მოვიფიქრებდი. ბოლოს და ბოლოს უკვე სახლში ვიქნებოდი, რისი უნდა ჩემშინებოდა? იქ სამართალს ვიპოვიდი, მართლა ჩალით ხომ არ იყო ეს ქვეყანა დახურული? ეს აქ იქმნებოდა იმის ილუზია რომ თითოეული ტრადიციის გადახვევა სიკვდილით ისჯებოდა. მივხვდი რომ საქმე მხოლოდ ფსიქოლოგიურ ზემოქმედებაში იყო. უბრალოდ დამაჯრეს რომ თუ არ დავემორჩილებოდი მომკლავდნენ. მართალია ნილს აუსრულეს და დასაჯეს, იმიტომ რომ ნილს მათი სიტყვების სჯეროდა. მე სულელი კი აქამდე მათ ხუშტურებზე შიშის გამო დავდიოდი.
გადავწყვიტე – უნდა წავსულიყავი.
მარტო რა თქმა უნდა ვერ მოვახერხებდი, ვინმე უნდა დამხმარებოდა. ჰანა ალბათ სიამოვნებით დამეხმარბოდა, მაგრამ მასთან კომუნიკაცია მიჭირდა. მიდა თავიდანვე გამოვრიცხე. მასაც საკუთაი ძმის მსგავსად აქაურების სიტყვების რეალურობის სჯეროდა. არ დამეხმარებოდა და ალბათ სიდისთან გაიქცეოდა და წასვლის ნებას არ მომცემდა. ერთადერთი ვინც რეალურად გამახსენდა ამალი იყო.
რამდენიმე დღე მოვიცადე. არაფერს ვიმჩნევდი. ისევ ძველებურად ვცხოვრობდი.
იმ ღამეს სიდი სახლში არ იყო. შუადღეს სადღაც წავიდა და ჯერ არ დაბრუნებულიყო. დაველოდე დანარჩენები როდის დაიძინებდნენ. ჩანთას ხელი მოვკიდე და ალაყაფის კართან მივედი და დაცვას დავუძახე.
– ამალისთან წამიყვანეთ, ამაღამ იქ ვრჩები.
დაცვის შეუმჩნევლად ამ სახლიდან ვერაფრით გავიდოდი ამიტომ გადავწყვიტე თავი ისე დამეჭირა ვითომ დასამალი არაფერი მქონდა. გაპარვის მცდელობისას რომ დავეჭირე მაშინვე ბატონ სიდის დაურეკავდნენ, ისიც მოვარდებოდა და გაქცევის გეგმა ჩამეშლებოდა. ახლა კი რომც დაერეკათ ეტყოდნენ რომ ამალისთან დამტოვეს და ბატონი სიდიც ყოველთვის მშვიდად იყო ამალისთან თუ ვიყავი სტუმრად.
კარი ნამძინარევმა გამიღო და თვალები გაუფართოვდა რომ დამინახა, მითუმეტეს ჩანთით არ მელოდა.
– რა მოხდა? – შეშფოთებულმა მკითხა როგორც კი ოთახში შევედით.
– მივდივარ. – ზედმეტად მტკიცედ გამომივიდა ნათქვამი. მეუღლის გავლენა იყო ალბათ, ნელ-ნელა მას ვემსგავსებოდი.
– სად მიდიხარ... – ენა დაება, ნელ-ნელა ხვდებოდა „რომელ“ წასვლას ვგულისხმობდი, მაგრამ დაჯერება არ უნდოდა.
არაფერი მითქვამს, მხოლოდ თავი დავუქნიე.
– სიდიმ იცის? – ხელები ნერვიულად მოისრისა.
არც ამჯერად ვუპასუხე – პასუხი ისედაც იცოდა.
– უნდა დამეხმარო. – საკუთარი მხნეობა მეამაყებოდა.
– თუ ხვდები რას მთხოვ? საერთოდ უფიქრდები რას აკეთებ?
– იმას რაც აქამდე ათასჯერ უნდა მექნა... ამალი, აქ ჩემი ადგილი არ არის. შენთან დახმარების სათხოვნელად მოვედი, თუ შეგიძლია დამეხმარე, თუ არადა ნოტაციებს აზრი აღარა აქვს. უკვე გადავწყვიტე! – სერიოზულად ვბრაზდებოდი უკვე. დავიღალე იმით რომ ყველამ ჩემზე კარგად იცოდა რა იყო ჩემთვის უკეთესი.
რამდენჯერმე ნერვიულად გაიარ-გამოიარა ოთახში და ბოლოს ჩემ წინ შეჩერდა.
– სახლიდან როგორ გამოიპარე?
– ვუთხარი ამალისთან ვრჩები-თქო.
– ღმერთო ევა, რა უნდა მოგიხერხო?!. ჩამოჯექი ჩაი მაინც დავლიოთ... ვილაპარაკოთ...
– არ მინდა ამალი ჩაი... უნდა წავიდე... – კარისკენ წავედი, ვხვდებოდი ამალის საკუთარი თავის და ბატონის სიდის წინაშე ვალდებულებები მოსვენებას არ აძლევდა.
– მოიცადე, ასე როგორ წახვალ? – თითქმის სასოწარკვეთამდე მივიდა, – დამელოდე, ვინმეს მაინც გამოგაყოლებ... ასე შუაღამისას მარტომ ვინმემ რომ დაგინახოს, ისევ ხიფათს გადაეყრები.
მითხრა და სასწრაფოდ გავიდა სახლიდან. ჩამოვჯექი, სხვა რა გზა მქონდა. ველოდებოდი ამალის დაბრუნებას. საკმაოდ დიდი ხანი იყო წასული. წამდაუწუმ ფანჯარაში ვიყურებოდი, უკვე ვღელავდი კიდეც. დიდხანს ველოდე – ალბათ საათზე მეტი. სიხარულით წამოვხტი კარებთან მისი ფეხის ხმა რომ გავიგე. ჩანთას ხელი დავავლე და წასასვლელად მოვემზადე.
ოთახში შემოვიდა, თვალს ვერ მისწორებდა. კარებში გაჩერდა და უხერხულად იშმუშნებოდა. მიზეზსაც მალე მივხვდი. მივხვდი კი არა, დავინახე – კარებში შემოსული სიდი!
დიახ, ამალი, რომელსაც ასე ვენდობოდი, იმის მაგივრად რომ დამმხმარებოდა, სიდისთან გაიქცა.
– ეს რა არის ამალი? – მკაცრად გადავხედე.
არაფერი უთქვამს თავდახრილი იდგა.
სიდი ჩემკენ წამოვიდა ჩანთას ხელი მოკიდა. არ დავანებე, ხელიდან გამოვგლიჯე და ორი ნაბიჯი უკან გადავდგი.
– არ გაბედო ხელის შეშლა! – კბილებში გამოვცერი. – უკვე გადავწყვიტე! მივდივარ.
– ვერც კი ხვდები როგორ ცდები... – მის სიმშვიდეს უკვე მდგომარეობიდან გამოვყავდი.
– ეს თქვენ ცდებით ბატონო სიდი, ეს თქვენ გაქვთ ჩაკეტილი აზროვნება და ვერც კი ხვდებით რამდენად მარტივია ყველაფერი. მე წავალ – თქვენ დარჩებით. მე თავისუფლებას ვიპოვი, თქვენ კი ისევ მშვიდად და აუღელვებლად განაგრძობთ ამ ჭაობში ცურვას. – ჩანთას ხელი დავავლე და მტკიცე ნაბიჯით გავემართე კარისკენ.
როგორც კი ახლოს ჩავუარე წელზე ხელი მომხვია და ნაბიჯის გადადგმის საშუალება არ მომცა.
– ხელი გამიშვი, – მის მკლავებში უმწეოდ ავფართხალდი. – თავი ვინ გგონია?
– ევა... – ცდილობდა როგორმე გავეკავებინე, – ნუ მაიძულებ რამე გატკინო.
– მე გაიძულებ? მე შენ რამეს გაიძულებ? შენ გყავარ გაკავებული ორივე ხელით, ნაბიჯის გადადგმის საშუალებასაც არ მაძლევდა მე გაიძულებ რამეს?
– აქედან წავიდეთ და სახლში ვილაპარაკოთ. – უხერხულად აწურულ ამალის გადახედა და შეეცადა ოთახიდან გავეყვანე.
– ხელი გამიშვი! სახლში არ წამოვალ...
გავიბრძოლე კიდეც, მაგრამ არაფერი გამომივიდა. ჩემი სახლიდან გაყვანა და მანქანაში ჩასმა არ გასჭირვებია. კარებიც ჩამიკეტა, როგორიც პატარა ბავშვს და საჭეს მშვიდად მიუჯდა. უკვე ჭკუიდან გადავყავდი მის სიმშვიდეს. ასე მეგონა მისთვის ყველაფერი სულერთი იყო... მეგონა მისთვის მეც სულერთი ვიყავი.
– არ გაქვს უფლება, გესმის? არანაირი უფლება არ გაქვს... – ბრაზი მახრჩობდა. – არ მინდა შენთან, წასვლა მინდა... რა უფლება გაქვს რომ არ მიშვებ?
ხმას არ იღებდა, არც კი მიყურებდა.
მივხვდი რომ ლაპარაკს აზრი არ ჰქონდა და გავჩუმდი.
სახლისკენ არ წასულა, საკმაოდ დიდხანს ვიარეთ. ბოლოს მანქანა სახლთან გააჩერა, რომელიც აქამდე არასდროს მენახა. როგორც კი მანქანიდან გადასვლის საშუალება მომეცა, მაშინვე გაქცევა ვცადე... მაგრამ მხოლოდ ვცადე. არ ვიცი წინასწარ ხვდებოდა რომ გავიქცეოდი, თუ უბრალოდ შესაშური რეაქცია ჰქონდა, მაგრამ ფაქტი ერთია, რამდენიმე ნაბიჯიც არ მქონდა გადადგმული რომ წინ ამესვეტა და გაქცევის საშუალება არ მომცა. ორივე ხელი მომხვია, ხელში ამიყვანა და ისე შემიყვანა სახლში. ვხვდებოდი რომ ნელ-ნელა ბრაზდებოდა და თითქოს ვზეიმობდი კიდეც გულში. სახლის მეორე სართულზე ამიყვანა და ერთ-ერთ ოთახში შემიყვანა. კარი რომ მიხურა მხოლოდ მერე დამსვა ძირს.
– როდემდე გეყოლები ასე? – გულზე ხელები გადავიჯვარედინე და გამმომწვევი გამომეტყველებით დავუდექი წინ. – ადრე თუ გვიან მაინც დავაღწევ თავს შენ ტყვეობას.
– ძალიან გთხოვ... – სიმშვიდის შენარჩუნებას ცდილობდა, მაგრამ ვხვდებოდი თანდათან როგორ კარგავდა მოთმინებას. – ცოტა მოითმინე და როგორც შეგპირდი დაგაბრუნებ მშობლებთან.
– როდის? სამი წლის მერე? – ხმას ავუწიე.
არაფერი მიპასუხა.
– ნუ მაცინებ სიდი. ჩაგეშალა იდეალური გეგმა. სამი წლის მერე უშვილობის გამო თუ მშობლებთან დამაბრუნებ, ნილის ძმებისგან განაჩენსაც უნდა ელოდო. – ნიშნისმოგებით ვუყურებდი რას მეტყოდა ამის საწინააღმდეგოდ. – მიპასუხე, რას აპირებ სამი წლის მერე? უკვე დასახე გეგმა „ბ“? უკვე განჭვრიტე ყველაფერი? სიტუაციის გამოსწორბაში ვინმე მესამე ცოლი ხომ არ დაგეხმარება? არაა, ალბათ რამე კიდევ უფრო გრანდიოზული გექნება ჩაფიქრებული... – არ ვჩერდებოდი და ხმას უფრო და უფრო ვუწევდი.
ხმას არ იღებდა. ჩუმად იდგა და არც კი მიყურებდა. ნელ-ნელა ჩემ ხმასაც ეკარგებოდა რიხი.
– ღმერთო... – უკვე ჩემთვის ვბუტბუტებდი. – არანაირი გეგმა „ბ“ არ არსებობს არა? უბრალოდ დამაბრუნებ და მორჩა? სიდი... – ახლოს მივედი რომ როგორმე თვალებში ჩამეხედა. – მე გამიშვებ და შენ... – ხელები სახეზე მოვკიდე და შემოვატრიალე. – მაგის უფლებას მე არ მოგცემ, გესმის? აი მაგ სისულელის გაკეთების უფლებას არ მოგცემ.
ხელი გავუშვი და რამდენიმე ნაბიჯით უკან დავიხიე.
– მაინც წავალ. დღეს თუ ვერ მოვახერხე – სხვა დროს... იქამდე დიდი დროა. მაგის გაკეთების უფლებას არ მოგცემ. – ცოტაღა მაკლდა ტირილს.
– ევა... – სიტყვებს ვერ პოულობდა.
ღელავდა. ხვდებოდა რომ მართლა არ გავჩერდებოდი აქ. ხვდებოდა რომ მუდმივი კონტროლი შეუძლებელი იყო. ხვდებოდა რომ ერთხელაც შეიძლება მომეხერხებინა გაქცევა.
ავაღელვე... სუსტი წერტილი ვუპოვე და შევეცადე მაქსიმალურად ჩავჭიდებოდი ამას. მის არაამქვეყნიურ სიმშვიდეს ყოველთვის ჭკუიდან გადავყავდი. ახლა კი შევძელი და მისი ნერვული სისტემა ჩვეული კომფორტის ზონიდან გამომყავდა.
– შენთვის რა მნიშვნელობა აქვს? მე არა სხვა იქნება. პირველი ცოლი სათამაშოსავით მოისროლე როგორც კი მოგბეზრდა, მისი სიკვდილიც კი, რომელიც სხვათაშორის შენ სინდისზეა, არ გიდარდია. მეც წავალ... დარწმუნებული იყავი ადრე თუ გვიან წავალ და გამოჩნდება ვინმე მესამე. ღმერთმა ქნას ისიც შენსავით აგყვეს მაგ თამაშებში და...
– ევა... – ხმა უმკაცრდებოდა ნელ-ნელა.
– რა იყო? ტყუილი ვთქვი რამე? სადმე შევცდი? ვინმე ხომ არ გამომრჩა?
– შეცდი ევა, შეცდი... – პირველად გავიგე მისი ყვირილი. – ნილთან მართლა დამნაშავე ვარ... თავიდან ბოლომდე ჩემი ბრალია ყველაფერი და ამაზე პასუხსაც ვაგებ, მაგრამ როცა სხვის გრძნობებზე ლაპარაკობ...
– რომელ გრძნობაზე სიდი? – დასრულების საშუალება არ მივეცი, – სად გაქვს გრძნობა, ერთი უგრძნობი ადამიანი ხარ რომელსაც ყველაფერის კონტროლი შეუძლია საკუთარი ნერვული სისტემი ჩათვლით. შენ...
გაგრძელება ვეღარ შევძელი. ჩემკენ სწრაფი ნაბიჯით წამოვიდა, ხელები მომხვია და მთელი გრძნობით დამაცხრა ტუჩებზე. გაოგნებისგან ვერაფერი მოვახერხე. ცოტა გონს რომ მოვედი ხელები მკერდზე მივაბჯინე და შევეცადე თავი გამენთავისუფლებინა, ვერ შევძელი... ერთი სანტიმეტრითაც ვერ მოვშორდი მის სხეულს. ძლიერი მკლავებით ისე ვყავდი მიხუტებული, რომ სუნთქვისთვისაც აღარ რჩებოდა ადგილი ჩვენ შორის.
ნელ-ნელა მოვეშვი. მისი ალერსი მეც ჭკუას მაკარგვინებდა. პირველად ვგრძნობდი მისგან ასეთ რამეს. მთელი სხეული უხურდა, ღრმად სუნთქავდა, სახის თითოეულ ნაკვთს მიკოცნიდა და თავის ძლიერ ხელებს ჩემ ზურგზე დაასრიალებდა.
მეც დავკარგე კონტროლი საკუთარ თავზე, ახლა ჩემი ხელებიც მის მხრებს, ყელს, სახეს ეალერსებოდა, ახლა მეც მისი სხეულისკენ მივილტვოდი, ახლა მეც სიგიჟემდე მსიამოვნებდა მისი თითოეული შეხება.
ხელი მაისურის ქვეშ შემიყო და კინაღამ გონება დავკარგე. შიშველ ზურგზე ვგრძნობდი მის შეხებას. ტუჩებით ყელისკენ გადაინაცვლა... მერე მკერდისკენ და ცოტა ხანში ჩემი მაისური უკვე იატაკზე ეგდო. ვნებისგან ათრთოლებული ხელებით მეც გავხადე მაისური და ახლა მის შიშველ ტორსს ვეკვროდი... ღმერთო, იმ წუთას საკუთარი სახელიც კი აღარ მახსოვდა.
რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა – მეც თან გამიყოლა და ფრთხილად გადამაწვინა საწოლზე. სულ ერთი წუთით ჩამხედა თვალებში... მერე გადმოიხარა და გავარვარებული ტუჩებით შემეხო სხეულზე. კვნესა ვეღარ შევიკავე. მუცლის კუნთები დამეჭიმა. ორივე ხელი მოვხვიე და მთელი სხეულით ავეკარი.
იმ ღამით თავი აღარ მახსოვდა. იმ ღამით ყველაზე ბედნიერი ვიყავი. იმ ღამით სიდი საკუთარ ქმრად ვაღიარე. ახლა მზად ვიყავი მის ყველა ბრძანებასაც კი დავორჩილებოდი. მე სიდი მიყვარდა. მას კი მე... არ უთქვამს, მაგრამ იქ სიტყვები ნამდვილად ზედმეტი იყო. საკუთარი ქმრის მკერდზე მისვენებული გათენებას ველოდი... მერე დაღამებას... მე უკვე უსასრულობას ველოდი. დროის ათვლა საერთოდ დავივიწყე. იმ ღამით ჩემთვის დრო გაჩერდა.
მის ისევ რიტმულ, მშვიდ სუნთქვას ვგრძნობდი და ახლა ეს მეც მამშვიდებდა. ჩემ მხარზე მოსრიალე მის თითებს ჯერ ისევ ჭკუიდან გადავყავდი.
არ ვიცოდი რა იქნებოდა მომავალში... იოლი ნამდვილად არ იქნებოდა, მაგრამ მაშინ ამაზე ფიქრის სურვილიც კი არ მქონდა. მაშინ ჩემ სამყაროში ვცხოვრობდი... მხოლოდ მე და სიდი.


--------------------------
ესეც მეოთხე თავი ჩემო ტკბილებო.
შემდეგ თავში დავასრულებ. ძალიან მიყვარხართ ყველანი თქვენი თბილი სიტყვები ხომ საერთოდ ჩემი დღის პოზიტივია.
მადლობ ყველას.
პ.ს. gvanciko_gvancunia შენი კომენტარი ვნახე ჩემ სხვა ისტორიაზე და კინაღამ გადავირიე, ამდენი თბილი სიტყვა... მერე ჯგუფშიც გეძებე. იცოდე რომ წავიკითხე და კიდევ მილიონჯერ გადავიკითხავ ალბათ. მადლობა ასეთი სიტყვებისთვის