ტყვე (დასასრული)
– ბევრად ადრე გნახე... – წამოიწყო მოულოდნელად. ქვევიდან ავხედე. მხარზე ხელი ძლიერად მომხვია და სხეულზე ამიკრო. – სასამართლომდე გნახე. იმ დღეს სალოცავისკენ რომ მიდიოდი... მანქანით ჩაგიარე. სუნთქვაც კი შევიკარი. ასეთი გულახდილი სიდი არასდროს მენახა. – შენ ჩემთვის მხოლოდ მოვალეობა არ ყოფილხარ. – ყველა ჩემ კითხვას სცემდა პასუხს. – შენი დატყვევების ამბავი ამალისგან გავიგე, მაგრამ სანამ გნახავდი ვიცოდი ვინც იყავი. მაშინ სასამართლოზე შენი გულითვის არ გამომითქვამს შენი ცოლად მოყვანის სურვილი. ეს ჩემი გულისთვის გავაკეთე. – სხვა რომ ყოფილიყო... – სხვას ცოლად არ მოვიყვანდი – გამაწყვეტინა. – ყველანაირად ვეცდებოდი გადამერჩინა, მაგრამ ცოლად არ მოვიყვანდი. სხვისი გულისთვის უბრალოდ ამ ყველაფერს ვერ შევძლებდი. ევა, გამიგე, ჩემთვისაც ძნელია... ძნელი კი არა აუტანელია ვიყო ვიღაცის უბედურების მიზეზი. ჯერ ნილიც ვერ მიპატიებია საკუთარი თავისთვის. შენ სხვა იყავი. შენ მიმართ ეგოისტური გრძნობა მქონდა. მე მინდოდა რომ გეცოცხლა... თან ჩემ გვერდით... – ანუ... – წამოვჯექი და მკერდზე ზეწარი შემოვიხვიე. – არსებობდა სხვა გზაც? – არ ვიცი ევა... მსგავს სიტუაციაში არასდროს ვყოფილვარ. შენ პირველი იყავი ვინც იმ ადგილას ფეხი დადგა. სხვას არავის გაუბედავს. ეს პროცესიც პირველი იქნებოდა. ალბათ შეიძლებოდა რამე სხვა გამოსავალის პოვნაც, მაგრამ სარისკო იყო. წესდებაში წერია რომ შენი საქციელი სიკვდილით ისჯება, მაგრამ ალბათ რაღაც-რაღაც გარემოებების გათვალისწინება შეიძლებოდა. უბრალოდ... – უბრალოდ შენ თვითონ გადაწყვიტე რომ კიდევ ერთი ცოლი არ აწყენდა შენ ჰარამხანას არა? გაგულისებული გადმოვედი საწოლიდან და შარვალს დავწვდი. – ევა... – მუდარით გადმომხედა. ყურადღება არ მიმიქცევია, მაისური გადავიცვი და აივანზე გავედი. ბნელოდა. ქალაქიდან საკმაოდ მოშორებულები ვიყავით. აივნის მოაჯირს ჩამოვეყრდენი და სიდის ნათქვამის გადახარშვას ვცდილობდი. შეეძლო ეს ქორწინება აეცილებინა თავიდან, მაგრამ... სიდიც გამოვიდა. არც კი შემიხედავს. ჩვეული დინჯი ნაბიჯით მომიახლოვდა და გვერდით დამიდგა. წელსზევით შიშველი იყო, მხოლოდ შარვალი ამოეცვა. – ნანობ? – ჩემთვის არ შემოუხედავს ისე მკითხა. – ამ ყველაფერს... თუნდაც ჩვენ ქორწინებას ნანობ? – შენ არ გესმის სიდი. ისე თამაშობ ადამიანების ბედით გეგონება უსულო თოჯინები იყვნენ. რა იცოდი, – მისკენ შევბრუნდი და თვალებში ჩავხედე. – რა გარანტია გქონდა რომ მე რამე გრძნობა გამიჩნდებოდა შენ მიმართ, ან იქნებ შენ თვითონ გაგციებოდა ეგ ეიფორია. იქნებ სულაც არ ვყოფილიყავი ისეთი როგორიც წარმოგედგინე. ერთი ნახვით რას უნდა მიმხვდარიყავი... მერე რას იზამდი? სასიკვდილოდ გამიმეტებდი? მაინც შენი დახსნილი ვიქნებოდი სიკვდილისგან და ამის უფლება გექნებოდა? – ნელ-ნელა ხმას ვუწევდი და ნელ-ნელა ეცვლებოდა მას სახე. – შენ უბრალოდ სახლში დაგაბრუნებდი... – სივრცეს გახედა. – არც ისეთი მტარვალი ვარ როგორიც გგონივარ. – და საკუთარ ბედს დადებდი სასწორზე? – შეშინებულმა შევხედე და ხმას დავუწიე. არაფერი მიპასუხა, მხოლოდ ხელები მომხვია და ახლოს მიმიზიდა. – ნეტავ ერთი შენს გონებაში ჩამახედა. – უფრო ჩემთვის ჩავიბუტბუტე. დიდხანს ვიდექით ასე და მზის ამოსვლას ვუყურებდით. უსიტყვოდ. ჩემთვის ცხოვრების ახალი ეტაპი იწყებოდა. ალბათ ყველაზე ბედნიერი, მაგრამ ეს ადგილი მაშინებდა... გულისწასვლამდე. – სიდი... მოდი წავიდეთ აქედან. მე და შენ. – ეს ჩემი ქვეყანაა ევა... აქ ჩემი ოჯახია. მიდას ან მშობლებს რა ვუყო? ასე ადვილი არაა წამოსვლა. გავჩუმდი. თავში უამრავი ფიქრი მერეოდა. ბოლოს მაინც ვთქვი ის რაც მოსვენებას არ მაძელვდა. – არჩევანის წინაშე რომ დადგე... მე რომ მივდიოდე... შანსი რომ არ იყოს ჩემი დარჩენის... შენ წამოხვიდოდი? – თვალებში ვერ ვუყურებდი ისე ვკითხე. თვითონაც ვხვდებოდი, რომ აშკარა ცუდ სიტუაციში ვაყენებდი, ისეთ რამეს ვეკითხებოდი რაზეც პასუხი არ ჰქონდა... – ევა... გთხოვ... – შიში ჩაუდგა თვალებში, პირველად ვხედავდი ასეთს. მისი რეალური შიში დავინახე. – გთხოვ ამას ნუ აკეთებ. მეტი არაფერი მითქვამს, არ მინდოდა ის ღამე გამეფუჭებინა. ისედაც საკმარისზე მეტი დრო დავხარჯეთ ამ უსიამოვნო საუბარზე. იმ ღამით მინდოდა მხოლოდ მე და სიდის გვეარსება, ყველანაირი ვალდებულებების და სხვა ადამიანების გარეშე. **** მეორე საღამოს დავბრუნდით სახლში. მიდამ დამინახა თუ არა ჩემკენ გამოექანა. – სად იყავი? მოვკვდი ნერვიულობით. ამალიმ მითხრა... – ცოტა ხმას დაუწია და ძმას გადახედა. – საზღვრიდან მოვაბრუნე – ჩაიღიმა სიდიმ და როგორც ჩვეოდა მშვიდი ნაბიჯებით შევიდა სახლში. – ევა, – საყვედურით გადმომხედა. – შენ იცი რა საფრთხეში იგდებდი თავს? გამაგებინე რა გჭირს? – ჰაერი არ მყოფნის მიდა, ვიხრჩობი. თქვენ აქ დაიბადეთ, თქვენ აქაურობას შეჩვეული ხართ, იცით როგორ უნდა გამოიზოგოთ ჟანგბადი რომ არ გაიგუდოთ... მე კი ვიხრჩობი. – ვუთხარი და სახლში შევედი. ოთახში ამომყვა. – შენ იცოდი რომ შეეძლო ყველაფერი სხვანაირად მოეგვარებინა? – კარებთან მდგარ მიდას მივუბრუნდი. – იცოდი რომ ჩემი განაჩენი შეიძლება სულაც არ ყოფილიყო სასიკვდილო? – ევა, დამერწმუნე, აქ სხვანაირი სასჯელი არ იციან. რის სანაცვლოდ შეიძლება გაენთავისუფლებინე? არაფრის. ეს სიდი გრძნობს თავს დამნაშავედ და ჰგონია, რომ ყველა შანსი არ გამოიყენა რომ შენი თავისუფლება არ შეეზღუდა. კამათის თავი აღარ მქონდა. ამ ამბის მერე ასე თუ ისე შევეგუე ჩემ მდგომარეობას, ერთადერთი რაც ამ სამყაროში არსებობას „მაიძულებდა“ სიდი იყო. მისი სიმშვიდე, მისი სიყვარული, ჩემი მისდამი გრძნობა. რაღაცის იმედი მქონდა. რისი მეც არ ვიცი. ბედნიერი ვიყავი? – უფრო შეყვარებული. იმ სამყაროში არსებობა მიჭირდა. იქ მე მე არ ვიყავი. ყოველთვის თავისუფლების მოყვარულს ახლა ერთადერთი რაც მევალებოდა სიდის სიყვარული იყო და მეტი არაფერი. რაღაცით დედაჩემსაც გავუგე. მივხვდი რომ ალბათ თავს ისიც ასე შეზღუდულად გრძნობდა, თითქოს ფრთებდაჭრილი ადამიანი ვიყავი. ცოტა ხნით მთის სახლში გადასვლა გადავწყვიტეთ. ის ადგილი ჩემთვის უკვე განსაკუთრებული გახდა. იქ თითქოს თავს უფრო მშვიდად ვგრძნობდი. სულ ერთი კვირით წავედით, მაგრამ ის ერთი კვირა ჩემთვის დაუვიწყარი იყო. სიდიც სხვანაირი იყო. ზუსტად ისეთი მე რომ ჭკუას მაკარგინებდა. მოსიყვარულე, ვნებიანი მზრუნველი, თუმცა ყოველთვის მშვიდი და გაწონასწორებული. – სიდი, – ნაზად ვუხახუნებდი ცხვირისწვერს ყელზე და ვცდილობდი მის მკერდზე უფრო მოხერხებულად ჩამომედო თავი. – რა იქნება მერე? – მეყვარები. – თავზე მაკოცა. სიგიჟემდე მიყვარდა მასთან ერთად აივანზე ჯდომა და ჩაის სმა. მთებს გადავხედე და ღრმად ჩავისუნთქე ჰაერი. დღეს ვბრუნდებოდით უკან... რეალობაში. არ მეთმობოდა აქაურობა, თითქოს აქ ჩემი წილი თავისუფლება ვიპოვე. – აქაურობა მომენატრება. – კალთაში გადავუჯექი და ხელები კისერზ შემოვხვიე. – არ წავიდეთ რაა, აქ დავრჩეთ. – მე შენ მენატრები. – ჩემ ყელში ჩარგო თავი და ისე ამოიჩურჩულა. – ყოველთვის, მაშინაც კი როცა ასე ახლოს ხარ. – გავშეშდი, ასეთი გულწრფელი და ემოციური პირველად იყო. – მეშინია... შენი ნახვის მერე პანიკურად მეშინია რომ ერთხელაც ეს ყველაფერი დასრულდება. ხანდახან ილუზია მგონიხარ... რეალობისთვის ზედმეტად კარგი ხარ. ასე მგონია შენთან ყოფნის დრო განსაზღვრული მაქვს. ვცდილობდი არ შეგჩვეოდი. შეგეჩვიე და შიში ვისწავლე. მეშინია ცოლი გიწოდო... შენ ბევრად მეტი ხარ. მეშინია შენი და აქაურობის. შენ გაცილებით მეტი ხარ. ევა... შენ ზუსტად ის პირველი ქალი ხარ, შენი რელიგიიდან. ის პირველი მაცდური, რომლისთვისაც მზად ვარ ყველანაირი სასჯელი ვზღო... ევა! გეძახი და მოდი, მინდა შეგეხო და გიგრძნო. ადამს შენ წაართვი ნეკნი გულის წართმევასაც ვითხოვ. მიდი, გაახილე თვალი თმები გაიშალე მკერდზე, არ ხარ სულ პირველი ქალი, კარგი ნუ ბრაზდები ჩემზე. პირველსაწყისია ცოდვა, ვნების გამოჩენას გირჩევ, ადამს აუხილე თვალი გულის მიცემასაც გირჩევ. მერე კი იქნება სევდა... თავი ჩამალული მხრებში წამში დაკარგული ნდობა, საკაცობრიო წყევლით. (ავტ. თათა დემეტრაშვილი) ყველაზე სასურველი წყევლა ხარ ჩემი ევა. ჩემი ნებაყოფლობითი წყევლა. ვიცი რომ ნელ-ნელა გფიტავ, გაქრობ, მაგრამ ვერ გელევი. მენატრები... შენი სუნთქვა მენატრება... ჩემ შეხებაზე გახშირებული სუნთქვა. შენი სუსტი, მოქნილი თითები მენატრება, რომლებმაც იციან როგორ უნდა შეეხონ ჩემ სხეულს, ისე რომ თითოეული უჯრედი ააფეთქონ. შენი ხმა მენატრება... ამ ბოლოს მიმქრალი, თითქოს ჩამწყდარი, მაგრამ ყველაზე სასურველი ხმა. შენი სხეული მენატრება... ჩემ მკლავში მთრთოლვარე სხეული. მენატრები ევა... ყოველთვის... ახლაც... როცა შენი გახშირებული სუნთქვა მესმის, როცა თითებს ჩემს მკერდზე დაასრიალებ, როცა შენი ძლივსგასაგონი კვნესა მესმის, როცა აი აქ ხარ, ჩემ მუხლებზე მოკალათებული და ჩუმად ტირი... მენატრები ევა... მართლა ვტიროდი. ასეთი სიდი არასდროს მენახა. თავიდან ბოლომდე შემოვიდა ჩემში, მთელი ორგანიზმში გაიარა. მართლა ყველა უჯრედი ამიფეთქა. კიდევ დიდხანს ვიყავი გაუნძრევლად, უხმოდ მომდიოდა ცრემლები, მაგრამ ვერ ვიყავი ბოლომდე ბედნიერი. მეც ის მაწუხებდა რაც სიდის. კიდევ დიდხანს ვიჯექით ასე. მის მკლავებში მოქცეული, თითქოს ვემშვიდობებოდი. ვბრუნდებოდით რეალობაში იქ სადაც ბევრად რთული იყო ამ ყველაფრის თქმა ან თუნდაც გააზრება. ღამდებოდა მთის სახლიდან რომ გამოვედით. მანქანს შემოვუარე და მძღოლის გვერდით დავიკავე ადგილი. სიდიმ კარი ჩაკეტა და მანქანის კარი გამოაღო. ის იყო უნდა ჩამჯდარიყო, რომ იარაღის ხმამ გაჭრა ჰაერი. უკან მივიხედე შეშინებულმა მაგრამ მანქანის უკანა ხედვის მინიდან სიბნელეში ვერაფერი გავარკვიე. შეშინებული სიდისკენ მოვბრუნდი და კინაღამ გული გადამიტრიალდა. უკვე მუხლებზე იდგა, ორი ჭრილობა ჰქონდა, მუცელზე და ხელში. შევკივლე, საკუთარმა ხმამ მეც კი შემაძრწუნა. არ მახსოვს როგორ გადმოვედი მანქანიდან და როგორ მივვარდი სიდის. უკვე გონება ჰქონდა დაკარგული. მანქანის უკანა კარი გამოვგლიჯე და მის სხეულს შემოვხვიე ხელები. ახლაც ვერ ვხვდები როგორ მოვახერხე იმხელა უგონო სხეულის მანქანში შეთრევა. გაჭირვებით მოვათავსე უკანა სავარძელზე და კარები მივხურე. საჭეს მივუჯექი და ქვითინი ამივარდა. რამდენიმე წამი დაქოქვაც ვერ მოვახერხე, ხელები სულ სისხლიანი მქონდა. სისხლით იყო მოსვრილი მთელი მანქანაც. ისიც კი არ ვიცოდი საავადმყოფო სად იყო. საკუთარ თავს ვამხნევებდი და ვეუბნებოდი, რომ ახლა პანიკის და ისტერიკების დრო არ მქონდა. მეც არ ვიცი როგორ მოვახერხე საერთოდ მანქანის მართვა. გზაც არ მახსოვდა წსიერად, მაგრამ მაინც მივდიოდი. როგორც იქნა სახლამდე მივაღწიე. მანქანა კარებთან გავაჩერე, გადმოვხტი და ორივე ხელი ალაყაფის კარს დავუშინე. იქვე ჩავიკეცე. დაცვა მაშინვე გამოვიდა და სისხლიანი რომ დამინახეს მაშინვე ზედ გადამეფარნენ, იფიქრეს მე მესროდნენ. – მანქანაში სიდია. – ესღა ამოვთქვი და თვალებზე ხელი ავიფარე. სახლიდან პირველი მიდა გამოვარდა და ასეთ მდგომარეობაში რომ დამინახა კინაღამ გული წაუვიდა. – ესროლეს მიდა. – ისტერიულად ვკიოდი. დაცვას უკვე გადმოეყვანა მანქანიდან სიდი და სახლში შეიყვანეს. მიდამ გონზე მოსვლა რომ შეძლო ხელები მომხვია, წამომაყენა და სახლში შემიყვანა. მაშინვე ჩემ ოთახში შემიყვანა და შხაპის ქვეშ დამაყენა. ერთიანად ვკანკალებდი. ჩუმად ცრემლებს ყლაპავდა და ისე ცდილობდა ჩემი ხელებიდან სისხლი მოეშორებინა. შხაპმა ცოტა აზრზე მომიყვანა. მიდამ მარტო დამტოვა და სისხლიანი ტანსაცმელი გავიხადე. მეშინოდა გამოსვლა და სიდის ამბავის კითხვა. არ მინდოდა ისეთი რამ მომესმინა რაც საბოლოოდ გამანდგურებდა. მაინც გამოვედი და სასოწარკვეთილი მზერით შევხედე მიდას. – ორი ტყვია აქვს მოხვდერილი. – ხმა უკანკალებდა. ვხვდებოდი რომ მხოლოდ ჩემი გულისთვის აკონტროლებდა თავს. – კარგად იქნება... სხვა შანსი არაა. – ამით საკუთარი თავის დარწმუნებასაც ცდილობდა. მძიმედ იყო სიდი დაჭრილი. მუცელში მოხვდერილი ტყვია საშიში იყო. რამდენიმე დღე უგონოდ იყო. ის დღეები მისი ოთახიდან არ გამოვსულვარ. მის საწოლზე ვიწექი და ველაპარაკებოდი. ველაპარაკებოდი ყველაფერზე, რაც მანამდე არ მითქვამს მისთვის ყველაფერი ვუთხარი. როგორც თვითონ იტყოდა – მოქნილი თითებთ ვეხებოდი მის სხეულს და მინდოდა თითოეული უჯრედი ამეფეთქებინა, რომ ეგრძნო და ებრძოლა. რომ დაბრუნებულიყო. უნდა დაბრუნებულიყო! სამი დღე იყო უგონოდ. სამი ჯოჯოხეთური დღე გამოვიარე... გონს რომ მოვიდა გამოკეთებაც დაიწყო, ნელა, მაგრამ მთავარი იყო რომ ახლა მის სიცოცხლეს საფრთხე აღარ ემუქრებოდა. მეც საღად განსჯის უნარი დამიბრუნდა. – ვინ იყო... – პირველი ეს კითხვა დავუსვი. არაფერი მიპასუხა. სუსტად გაიღიმა და ხელზე მომეფერა. – იცი რა გადავიტანე? – გაბუტული ბავშვივით ვსაყვედურობდი. – კინაღამ ჩემ თვალწინ მოგკლეს. – მოდი ჩემთან. – ოდნავჩახლეჩილი სუსტი ხმით მითხრა და წელზე ხელი მომხვია. თავი ფრთხილად დავდე მის მკერზე და ტირილი ამივარდა. ნაზად დაასრიალებდა თითებს ჩემ მხარზე და მშვიდად, რიტმულად სუნთქავდა. – სიდი... წავიდეთ აქედან... გთხოვ... – უკვე ჩუმად ვსლუკუნებდი. – აქ ჯოჯოხეთია. – აქ თუ ჯოჯოხეთია, მე თვითონ ვარ ჯოჯოხეთის მოციქული. მე და ჩემნაირები ვქმნით აქ სამყაროს. მეტი არგუმენტი არ მქონდა. მას საკუთარი, თუნდაც ჯოჯოხეთი უნდოდა. ფეხზე წამოდგომა რომ შეძლო, უფრო მეტად შემეშინდა. იმის გაფიქრებაც არ მინდოდა, რომ შეიძლება გარეთ გასულიყო და ვიღაცას ბოლომდე მიეყვანა ის რაც რამდენიმე დღის წინ დაიწყო. ალაყაფის კარებთან გადავუდექი წინ და გარეთ გასვლის საშუალებას არ ვაძლევდი. ტრადიციულად მშვიდად მიყურებდა. – ევა, უნდა წავიდე. – არ გესმის სიდი... – ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი. – იქ... იქ... ვხვდებოდი რომ მთლიანი ფსიქიკა მენგრეოდა. უმნიშვნელო რამეზეც კი საშინელი რეაქცია მქონდა. იმ დღეს დარჩა. შეუძლებელიც იყო... ისტერიკამდე ვიყავი მისული. მთელი დღე ჩემთან ერთად გაატარა და ცდილობდა მაქსიმალური კომფორტი მეგრძნო. – გინდა რამდენიმე დღით მთის სახლში წავიდეთ? – ვხვდებოდი რომ თვითონაც აშინებდა ჩემი მდგომარეობა. – არა... – ორივე ხელით ჩავაფრინდი და შეშინებულმა შევხედე. ჩემი მაშინდელი მდგომარეობა მეც კი მაშინებდა. ცოტა მოგვიანებით მივხვდი ამ ყველაფრის მიზეზს. ფეხმძიმედ ვიყავი. ვერაფრით წარმოვიდგენდო ოდესმე ამას თუ ვაღიარებდი, მაგრამ ორსულობამ ისე შემაშინა როგორც არასდროს. თითქოს შიგნიდან მართლა უცხო სხეულს ვგრძნობდი. როგორც არასდროს ისე მომინდა აქედან გაქცევა. უკვე მნიშვნელობა არ ჰქონდა რა ვითარებაში, მთავარია რომ წავიდოდი. საკუთარი შვილისთვის აქაურობა არ მემეტებოდა. წარმოდგენაც არ მინდოდა იმის რომ გოგო დაიბადებოდა და ამ სამყაროში არსებობა მოუწევდა. იმ ტრადიციებით უნდა გაზრდილიყო, უფრო მეტიც – მე უნდა გამეზარდა ამ ტრადიციებით. მერე ვინ იცის დაუშვებდა უმნიშვნელო შეცდომას და... გაფიქრებაც არ მინდოდა. ჯერ არ დაბადებულ ბავშვზე პანიკური შიშები დამეწყო. თითქმის დარწმუნებული ვიყავი რომ უშვილო იქნებოდა და თითქმის ნათლადაც წარმოვიდგენდი როგორ სჯიდა ქმარი სიკვდილით. ან შეიძლებოდა სიგიჟემდე ყვარებოდა ვინმე, გათხოვილიყო და მიდასავით სულ პატარა ასაკში დაქვრივებულიყო. არცერთი ცხოვრებისთვის არ მემეტებოდა ჩემი ჯერ არდაბადებული შვილი. მაშინ პირველად გავუგე ქალებს, რომლებსაც ქალიშვილის დაბადება უდიდეს ტრაგედიად მიაჩნიათ. იმ სიტუაციაში მეც მზად ვიყავი მუხლების გადაყვლეფამდე მელოცა ოღონდ ბიჭი ყოფილიყო ჩემი შვილი. გავუგე იმ დედებს... მათ საკუთარი ქალიშვილი ეცოდებოდათ იმ რეალობისთვის, რომელშიც თვითონ უწევდათ ცხოვრება. იქნებ ბიჭი იყოს... დაახლოებით ათასჯერ მაინც გამიელვა თავში ამ აზრმა და ათასჯერვე შემძულდა საკუთარი თავი. ალბათ არც ბიჭს ექნებოდა დალხენილი ცხოვრება. ამ სამყაროში თუ მოვახერხებდი და „სწორ“ ადამიანად აღვზრდიდი, ათჯერ მეტი ბრძოლა მოუწევდა რომ საკუთარი თავი არ დაეკარგა. ან სიცოცხლეს მოუსპობდნენ ნაადრევად, როგორც ჰადის, ან სიდივით... შეიძლება მეტისმეტად მუქ ფერებში ვხედავდი ყველაფერს, მაგრამ მე ვიყავი ჯერ არშემდგარი დედა, რომლისთვისაც იმის გაცნობიერებაც კი რთული იყო რომ მასზე სულ ახალი სიცოცხლე იყო დამოკიდებული. ჯერ არდაბადებული, უსუსრი, თავიდან ბოლომდე ჩემზე მონდობილი. მე უნდა შემექმნა მისთვის სამყარო და რას ვპირდებოდი? ჯოჯოხეთს, სადაც სუნთქვა მეც კი მიჭირდა? სიდისთვის არ მითქვამს ჩემი ფეხმძიმობის ამბავი. მეშინოდა რომ ვეტყოდი და ყველაფერი გადაწყდებოდა... ახლა ჯერ კიდევ მქონდა არჩვანის უფლება... ჩემში ცვლილებას ყველა ატყობდა. გავხდი, თითქმის ვერაფერს ვჭამდი. მეშინოდა ყველაფრის, საკუთარი ჩრდილისაც კი. ერთხელ ამალისგან მომავალი სულ შემთხვევი გადავაწყდი პროცესიას, როცა 14 წლის ბავშვი ზარ-ზეიმით მიჰყავდა ვიღაც ჩასუქებულ ულვაშიან არსებას სახლში ცოლად. ბავშვის სახე არ დამავიწყდება არასდროს – სასოწარკვეთილი თვალებით ითხოვდა შველას. როგორც მერე გავიგე, იმ არაკაცმა ძალა იხმარა ბავშვზე და მშობლები იძულებულები იყვნენ ნამუსის მოსაწმენდად გაეთხოვებინათ. საერთოდ არავინ კითხულობდა პატარა ბავშვს რამხელა ტრავმა შეიძლებოდა ჰქონოდა. სამაგიეროდ ნამუსი ხომ ჰქონდა სუფთა?! მინდოდა მივვარდნილიყავი და ეს ბავშვი ხელიდან გამომეგლიჯა იმ არაკაცისთვის, მაგრამ მივხვდი როგორი უძლური და უსუსური ვიყავი მთელი ამ უსამართლობის წინაშე. მაშინ იმ ბავშვში მე საკუთარი შვილი დავინახე. სახლამდე ძლივს მივედი. მიდა მიხვდა რომ საშინლად იმოქმედა ნანახმა ჩემზე. მაშინვე სიდი მოვძებნე – ეზოში იყო. – სიდი, წავიდეთ აქედან... – სასოწარკვეთამდე მისული საკუთარ თავს ძლივს ვაკონტროლებდი. – თუ გიყვარვარ, თუ გინდა ჩვენ ურთიერთობას მომავალი ჰქონდეს, უბრალოდ წამომყევი. წავიდეთ და საერთოდ დავივიწყოთ აქაურობა. არ მიპასუხა. პასუხი ისედაც ვიცოდი. – ევა... – მხოლოდ ეს მითხრა და ჩემკენ რამდენიმე ნაბიჯი გადმოდგა. – არ მოხვიდე! არ შემეხო. – ცრემლებთან ერთად ჩავყლაპე ეს სიტყვები. მივბრუნდი და სახლისკენ წავედი. ყველა სართული დავიარე და ბოლოს ჰანას სამზარეულოდან მომავალს მივაგენი. კიბეებზე ჩამოვდიოდი, მაგრამ რომ დავინახე უკან ავბრუნდი და მის ოთახში დაველოდე. ჩემ ნახვას საკუთარ ოთახში ნამდვილად არ ელოდა, კარებშივე გაჩერდა. რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგი და მის წინ მუხლებზე დავდექი. ხელები მაჯებში მოვკიდე. იმ წუთას ალბათ შეშლილი ადამიანის სახე მქონდა. – ჰანა... – წამოვიწყე ქართულად. – შენც დედა ხარ და გამიგებ... მიეცი საშუალება აქედან წავიდეს. გთხოვ, აქედან უნდა წაგვიყვანოს. მერე გვიან იქნება, ძალიან გვიან. გაოგნებული მიყურებდა. დაახლოებით ხვდებოდა ალბათ რას ვთხოვდი, მაგრამ ბოლომდე რთული დასაჯერებელი იყო მე მის წინ მუხლებზე ვიდექი და შეშლილი თვალებით ვემუდარებოდი. უკვე ვტიროდი... ვტიროდი კი არა მოვთქვამდი და მის ხელებს ჩავფრენოდი. გაოგნებისგან ვერაფერს აკეთებდა. იდგა მხოლოდ და თვალებგაფართოებული მიყურებდა. მერე მისი მშვიდი ნაბიჯების ხმა გავიგე. დავინახე როგორ გასწია გვერდით დედამისი და ჩემკენ დაიხარა. ორივე ხელი მომხვია და მსუბუქად ამიტაცა ხელში. მკერდზე ამიხუტა და ჩემი ოთახისკენ წამიყვანა. თავი მის მკერდზე მქონდა მიყრდნობილი და მის აუღელვებელ მშვიდ მსუნთქვას ვუსმენდი. დავრწმუნდი რომ მცირედი შანსიც კი არა არსებობდა იმის რომ სიდი აქედან წამომყვებოდა. ვეცოდებოდი ასეთ მდგომარეობაში, ყველაფერს იზამდა ჩემი დეპრესიიდან გამოსაყვანად, მხოლოდ აქედან არ წამომყვებოდა. ვუყავრდი... ალბათ სიგიჟემდეც, მაგრამ ის მართლა აქაურობის შვილი იყო. რომ წამომყოლოდა ჩემ სამყაროში, მასაც იგივე დაემართებოდა რაც მე მჭირდა აქ. სხვა გზა არ იყო... გადავწყვიტე... უნდა წავსულიყავი... მე და ჩემი შვილი... სიდის გარეშე არსებობა უნდა მეცადა. იმავე ღამეს გავიპარე ოთახიდან და ჰანასთან მივედი. ჟესტებით და ოროდე სიტყვით რაც მიდასგან ვიცოდი, მივახვედრე რომ სანდო თარჯიმანი მჭირდებოდა რომ მასთან მესაუბრა. თავი დამიქნია და მივხვდი გამიგო. მეორე დღეს მიდა მოვიდა ჩემ ოთახში და შეშფოთებაშეპარული ხმით მითხრა: – დედა გთხოვს რომ დღეს მთავარ მოედანზე გაყვე. – გაჩუმდა და დამაკვირდა რა რეაქცია მექნებოდა ამ სიტყვებზე. მშვიდად ვიყავი. – აქაური ტრადიციაა დედამთილის და რძლის ერთად გასვლა ხალხში. თუ წინააღმდეგი არ იქნები... – რა თქმა უნდა მიდა. გავემზადები და ჩამოვალ. – მივხვდი რა სარჩულიც ედო ჩვენ ერთად გასვლას სახლიდან. სწორად მივხვდი – ჰანამ „სანდო“ ადამიანთან წამიყვანა. რა თქმა უნდა ჯერ მთავარ მოედანზე გავედით, მერე ერთ ვიწრო ქუჩაზე გადაუხვია და დიდხანს ვიარეთ მიხვეულ-მოხვეული გზით. ბოლოს ქუჩის განაპირას ერთ პატარა სახლში შევედით. ოთახში ასე 50 წლის ქალი იჯდა და პატარა ბავშვს აჭმევდა. ჰანამ უზარმაზარი კალათა მაგიდაზე შემოდგა. ქალმა ჰანას თავი მდაბლად დაუკრა და როგორც მივხვდი მადლობებით აავსო. ჰანაც გამოეპასუხა და კაბის კალთაზე კოცნის უფლება არ მისცა. ბოლოს ქალი მე მომიბრუნდა და რუსულად მკითხა: – გისმენ შვილო, რა გინდა რომ ვუთარგმნო? – აქედან გაქცევაში უნდა დამეხმაროს. – ჩემდაგასაკვირად საკმაოდ მტკიცედ წარმოვთქვი. ქალს სახე შეეცვალა. ორჭოფობდა ეთარგმნა თუ არა. – გადაუთარგმნე! – თითქმის ვუბრძანე. უთარგმნა. ჰანას სახე შეეცვალა, თქმით არაფერი უთქვამს. – უშვილო ვარ... დიდი ხანია ვიცი და ამიტომ მეშინოდა სიდის ცოლობა. – ნერვიც არ მითამაშებდა ისე ვტყუოდი. – ახლა თუ არ წავედი მერე გვიან იქნება. ჰანას ფერი აღარ ედო სახეზე. – მე აქედან წავალ, თქვენ კი იტყვით რომ თავი მოვიკალი. – გზადაგზა ვიგონებდი საშინელ სცენარს. – სიდიმაც უნდა დაიჯეროს, – აქ უკვე ხმა ამიკანკალდა. – სხვა შემთხვევაში წასვლის ნებას არ მომცემს. იქ არაფერი უთქვამს ჰანას. ისევ მდუმარედ წამოვედით, მაგრამ დარწმუნებულ ვიყავი რომ დამეხმარებოდა. სახლში დაბრუნებულმა როგორც კი სიდი დავინახე, პირველი თოვლივით ხელში შემომადნა მთელი გამბედაობა. აუტანლად მეტკინა იმის გააზრება რომ ცოტაც და შეიძლება ვეღარასდროს მენახა. ტირილი მომინდა. გავექანე და გულში ჩავეკარი. მშვიდად იდგა და მხრებზე მეფერებოდა. უკვე ჭკუის დაკარგვამდე მიყვარდა მისი სიმშვიდე, მისი აუღელვებელი პულსაცია. ერთი რამ ზუსტად ვიცოდი – თავს ვერასდროს ვაპატიებდი სიდის მიტოვებას. მაგრამ სხვა გამოსავალი არ მქონდა. ამ გარემოში შვილს ვერ გავაჩენდი. რამდენიმე დღის მერე ჰანამ წერილი მომცა, სადაც დაწვრილებით იყო აღწერილი როგორ უნდა წავსულიყავი აქედან. მთავარი იყო მე გამეღწია აქედან და დანარჩენზე ჰანა იზრუნებდა. ის დაარმუნებდა სიდის რომ მდინარეში დავიხრჩე თავი. აუტანელი სისასტიკე იყო, მაგრამ სხვა გამოსავალს ვერ ვხედავდი მაშინ. ყველა დეტალი ჰქონდა ჰანას გათვლილი, თითოეული წვრილმანი გაეთვალისწინებინა. ისიც კი რომ სიდი შეიძლებოდა ჩემ საძებრად წამოსულიყო. მარწმუნებდა რომ ამას არაფრით დაუშვებდა და ყველას დააჯერებდა ჩემ სიკვდილს. ხელისკანკალით დავწვი წერილი ცეცხლში. ყველაფერი დაგეგმილი იყო, ამაღამ უნდა წავსულიყავი აქედან. ოთახში შევედი და სიდის მივუახლოვდი. არ ეძინა. – სიდი, – გვერდით მივუწექი და თავი მკერდზე ჩამოვადე. – გახსოვს ერთხელ გკითხე... – ჩავახველე ხმა რომ დამემორჩილებინა. – არჩევანის წინაშე რომ იდეგე-თქო... ჩემი აქ დარჩენის მცირედი შანსიც რომ არ იყოს-მეთქი... – ვიგრძენი როგორ დაუმძიმდა სუნთქვა. – არაფერი შეცვლილა? – ძლივს გადავაგორე ყელში გაჩხერილი ცრემლი. პასუხი არ ჰქონდა. ასეც ვიცოდი... უბრალოდ უკანასკნელად ვცადე. შუაღამე კარგა ხნის გადასული იყო, ჩუმად რომ ავდექი საწოლიდან. სიდისთვის არ შემიხედავს, არ მინდოდა ყველაფერი ჩამეშალა. ვხვდებოდი რომ ზღვარზე ვიყავი, სულ ცოტა მაკლდა და... მოვერიე თავს... არ შემიხედავს ისე დავტოვე ოთახი და გავედი სახლიდან. დაცვაზე ჰანამ იზრუნა. არ ვიცი როგორ მოახერხა, მაგრამ კარეთან არავინ იდგა. მხოლოდ ის ქალი დამხვდა იმ დღეს მე და ჰანა რომ ვესტუმრეთ. ხელი მომკიდა და თავისი სახლისკენ წამიყვანა. იქ შუახნის მამაკცი უკვე გველოდებოდა. სწორედ მან მიმაცილა საზღვრამდე და საბოლოოდ დავემშვიდობე იმ ქვეყანას... სიდის... და ალბათ საკუთარ თავსაც. ტკივილი... აუტანელი ტკივილი მტანჯავს მთელი ცხოვრება... შევცვლიდი რამეს თუ არა?.. ისევ იქ და იმ დროში რომ ვიყო? ალბათ არაფერს... ტკივილს შევეჩვიე... აუტანელი ტკივილის მართვა შევძელი... ზუსტად სიდივით... ახლა ვხვდები – მან სიმშვიდე ზუსტად ასე მოიპოვა. ზედმეტმა ტკივილმა აიძულა საკუთარი ნერვული სისტემა მოეთოკა. ეპილოგი ცრემლმორეულმა მოუსმინა ბოლო კასეტას და დიქტოფონი გამორთო. მაგიდაზე მდგარ ქაღალდის ცხვირსახოცების შეკვრას დასწვდა და სახე მოიწმინდა. სამარისებულ სიჩუმეს ახლა მისი სლუკუნი არღვევდა. ერთხანს ასე იყო, ცდილობდა დამშვიდებულიყო. ბოლოს წამოიწია და ტელეფონს დაწვდა. – გამარჯობა დიმა, – შეეცადა ნამტირალევი ხმა დაემორჩილებინა. – ევას ქალიშვილი გაწუხებთ. – დიახ გისმენთ, მიიღეთ ჩემი ამანათი? – ახლა მოვრჩი მოსმენას... თქვენ... – ხმა ვეღარ დაიმორჩილა. –თქვენ იცით რა არის ამ კასეტებზე? – დიახ, ქალბატონ ევას უნდოდა რომ თავიდან ბოლომდე მცოდნოდა ყველაფერი... ყველა ჩანაწერი მოსმენილი მაქვს. – ღმერთო... – ისევ ტირილი აუვარდა. – არც კი ვიცი რა უნდა ვთქვა... უნდა ვადანაშაულებდე თუ არა... – ქალბატონი ევა ძლიერი ქალი იყო... მართალია ბოლო რამდენიმე თვე ვიცნობდი მხოლოდ, მაგრამ ავადმყოფობის პერიოდშიც კი საოცრად ძლიერი იყო. თქვენი უფლებაა, მაგრამ მგონია რომ არ ღირს მისი დადანაშაულება. – დიმა, იქ წასვლა მინდა... უნდა ვნახო... თუ ცოცხალია... – იქ აპირებთ წასვლას? დარწმუნებული ხართ? – ვალდებული ვარ. უნდა დავბრუნდე. თან ამ კასეტებში არის ერთი, რომელსაც სიდი აწერია. სავარაუდოდ მისთვის იყო განკუთვნილი. იმსახურებს რომ დედასგან ბოლო შეტყობინებები მაინც მიიღოს. ღმერთმა ქნას ცოცხალი იყოს. – მარტოს ვერ გაგიშვებთ. ორი დღე მომეცით საქმეების მოსაგვარებლად და ერთად გავემგზავროთ. – არც კი ვიცი როგორ გადაგიხადოთ მადლობა. – ეს ჩემი მოვალეობაა როგორც ქალბატონი ევას ადვოკატის და მისი ანდერძის აღმსრულებლის. – მერე ღიმილით დაამატა. – შეგიძლიათ მადლობა ფინჯანი ყავით გადამიხადოთ. ოღონდ მე გპატიჟებთ, თქვენ უბრალოდ დამეწვევით. გაეღიმა, ცრემლიან სახეზე ნათელმა სხივმა გადაურბინა. – მივიღებ თუ ჩაი იქნება და ისიც ჩემ სამშობლოში დამზადებული. – შევთანხმდით. **** – ვღელავ. – ღვედი შეიკრა და მანქანის სავარძელზე გასწორდა. – თქვენ კი არა მეც ვღელავ. – ღიმილით გადახედა დიმამ და ძრავი დაქოქა. საღამოვდებოდა ქალაქში რომ შევიდნენ. – ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ უკვე ნამყოფი ვარ აქ. – ყურადღებით ათვალიერებდა ყველაფერს. – თქვენ კი არა მეც ასე მგონია. შესანიშნავად აღწერა ყველაფერი ქალბატონმა ევამ. აი ის სალოცავებიც. – იქიდან დაიწყო ყველაფერი. – თითით მინაზე წრე შემოხაზა. – წესით ბევრი რამ უნდა შეცვლილიყო ოც წელში, მაგრამ რატომღაც მგონია რომ ყველაფერი ზუსტად ისეთივეა, როგორც დედამ აღწერა. იმედი მაქვს არ დავაგვიანეთ და ამ კასეტების ადრესატი ისევ ცოცხალია. – თავს ვერაფრით აიძულებდა მამა ეწოდებინა. – ეს არის. – მანქანა ალაყაფის კარებთან გააჩერეს. ჯერ დიმა გადმოვიდა, მცველებს მიუახლოვდა ბატონი სიდი იკითხა. – ეს სახლია. – კმაყოფილი ღიმილით წამოვიდა მანქანისკენ და კარი გაუღო. გაუბედავად გადმოვიდა და გაოფლიანებული ხელისგულები ერთმანეთს გაუსვა. – ახლავე დაუძახებენ სახლის პატრონებს. – გაუცნობიერებლად მოხვია ხელი მხრებზე. მისი გამხნევება უნდოდა. ხედავდა როგორ უცახცახებდა მთელი სხეული. კარებში ორმოციოდე წლის ქალი გამოჩნდა. შავებში ჩაცმული. თეთრი კანითა და შავი წყლიანი თვალებით. იცნო – მიდა იყო. სტუმრებს შეხედა თუ არა პირზე ხელები აიფარა. – ღმერთო... შეუძლებელია. საოცრად ჰგავდა დედას. – საღამო მშვიდობის. – ისევ დიმამ წამოიწყო. – ბატონ სიდის ვეძებთ თუ შეიძლება... ქალი ყურადღებას არ აქცევდა მხოლოდ გოგონას უყურებდა. – ევა... როგორ გავხარ ერთ ჩემ ძველ ნაცნობს. – ევას ქალიშვილი გახლავართ. – როგორც იქნა შეძლო ხმის ამოღება და ხელი გაუწოდა. – რომელი ქალიშვილი... შეუძლებელია... ევა აქ... – მოდით სადმე მშვიდად დავსხდეთ და ვილაპარაკოთ. – ისევ დიმამ შეძლო საღი აზრის შენარჩუნება. – რა თქმა უნდა... რა თქმა უნდა. – ქალი გონს მოეგო და სახლში შეიპატიჟა სტუმრები. ჩაით გაუმასპინძლდა მიდა სტუმრებს. – არც კი ვიცი რა გითხრათ ამ ყველაფრის მერე. – თვალცრემლიანმა მოისმინა მიდამ ყველაფერი. – მართლა უჭირდა აქ. როგორც ერთხელ თვითონ თქვა, ალბათ ჟანგბადი ამოეწურა. ვერ ვამტყუნებ, არ შემიძლია გამტყუნება, მაგრამ ჩვენ უფრო მეტი გადავიტანეთ. იმ დღის მერე სიდიც მოკვდა. სტუმრებს სუნთქვა შეეკრათ. – არა, ფიზიკურ სიკვდილს არ ვგულისხმობ. ის ძველი სიდი აღარ არსებობდა. მხოლოდ მისი სხეული ცხოვრობდა ჩვენთან ეს წლები. – ახლა სად არის? შიძლება ვნახო? – იმედი მოეცა. – იმ დღის შემდეგ მთის სახლში გადასახლდა და ფაქტიურად არც გამოდის იქიდან. მე თუ ავაკითხვ ხოლმე ხნადახან, ეგ არის და ეგ. – მიგვასწავლით გზას? – რა თქმა უნდა. თვითონაც გამოგყვებით. ასე თუ ისე სანამ გნახავს ცოტა უნდა შევამზადო. კიდევ ცოტა ხანს ისაუბრეს და მთის სახლში წასასვლელად მოემზადნენ. მანქანასთან მისულები სანამ ჩასხდებოდნენ, მიდამ ხელები გაშალა, გულში ჩაიკრა ძმიშვილი და აქვითინდა. ცრემლი მოერია მასაც. საოცარ სითბოს გრძნობდა მიდასადმი. ჯერ კიდევ დედის მონათხრობიდან სცემდა დიდ ატივს, ახლა კი აქ იყო მასთან და ორივე ხელით იკრავდა გულში. მონატრებული დედის სითბო გაახსენა. უკვე კარგად დაბიდნდებული იყო მთის სახლთან რომ მივიდნენ. მიდამ ეზოში დატოვა ისინი და თვითონ სახლში შევიდა. ცოტა ხანში უკან ნამტირალევი გამობრუნდა და ხელით ანიშნა გამომყევიო. სიდი აივანზე იდგა. ორივე ხელით მოაჯირს ეყრდნობოდა და ემჩნეოდა თავის ხელში აყვანა დიდი ძალისხმევად უჯდებოდა. როგორც კი ნაბიჯების ხმა გაიგო, ნელა შემობრუნდა და ამოიგმინა. მის წინ ევა იდგა... ზუსტად ისეთი, როგორიც ახსოვდა. ნელი აუღელვებელი ნაბიჯით დაიძრა მისკენ. წელში გამართული და მხრებგაშლილი წამოვიდა. ხელები გაშალა და გულში ჩაიკრა. – მადლობა ევა... – თავისთვის ბუტბუტებდა. – მიუხედავად ყველაფრისა... საოცარი სიმშვიდე იგრძნო მის მკლავებში – სწორედ ის სიმშვიდე, რაზეც ევა ყვებოდა. საოცარი სითბო იგრძნო – ზუსტად ისეთი როგორსაც ევა აღწერდა. მისი სიყვარულიც იგრძნო – ამდენი წელი რომელიღაც ღრმა კუნჭულში მიმალული, ნაგროვები და ახლა ერთბაშად ამოხეთქილი. ის დაკარგული წონასწორობაც იგრძნო – ოდნავშესამჩნევი, მაგრამ მაინც ვერდამალული. მერე ერთი ნაბიჯით მოშორდა ქალიშვილს, თუმცა ხელები მაინც არ გაუშვია მისი ხელებისთვის. – რა გქვია... – უსაზღვრო მზრუნველობა და სითბო იგრძნობოდა მის ხმაში. – ისიდა. – ცრემლი მოიწმინდა და აკაკნკალებული ხმა ძლივს დაიმორჩილა. სიდიმ თვალები დახუჭა და კიდევ ერთხელ ჩაიკრა გულში. – ევა... ცოცხალია? – ერთი თვის წინ დავკრძალეთ. – ტირილი ვეღარ შეიკავა. – იცით... ყოველთვის უყვარდით. არასდროს ლაპარაკობდა თქვენზე, მაგრამ ვიცი, სიგიჟემდე უყვარდით. სიდიმ აივანზე მდგარი დივანისკენ წაიყვანა და ჩამოსვა. ისიდას ხელები ისევ თავისაში ჰქონდა მოქცეული. – მეც ახლახანს გავიგე. არასდროს საუბრობდა თქვენზე. მხოლოდ სიკვდილის შემდეგ გადმომცეს მისი აუდიოჩანაწერები, იქ ყველაფერი გულახდილად მიამბო. მთელი თქვენი სიყვარულის ამბავი ვიცი. სიდიმ ხელები დაუკოცნა ქალიშვილს. – იმ ჩანაწერებში იყო ერთი კასეტა რომელსაც თქვენი სახელი ეწერა. რა თქმა უნდა არ მომისმენია. ის მე მგონი მხოლოდ თქვენთვის იყო განკუთვნილი. – ჩანთიდან კასეტა და დიქტოფონ ამოიღო და გაუწოდა. – წამოგიღეთ, ალბათ გენდომებათ მოსმენა. სიდიმ ორივე გამოართვა. ისიდამ შეამჩნია როგორ უკანკალებდა ხელები. – აი ამ დიქტოფონში შეგიძლიათ მოუსმინოთ. – კასეტა დიქტოფონში ჩადო და ფეხზე წამოდგა. – უკვე მიდიხარ? – მაშინვე ფეხზე წამოდგა სიდიც. – არა, რამდენიმე დღე დავრჩებით. როგორც ვიცი აქ სასტუმრო არ გაქვთ, – თბილად იღიმებოდა. – ქალბატონმა მიდამ შემოგვთავაზა მასთან დარჩენა და ვისარგებლებთ მისი სტუმართმოყვარეობით. – ესე იგი კიდევ შევხვდებით. – მშვიდი ღიმილით გაუწოდა ხელი. – აუცილებლად. – გაუცინა და კარისკენ დაიძრა. – იცით, – კარებთან მისული შემობრუნდა. – შეიძლება რაღაც გკითხოთ? – რა თქმა უნდა. – ახლა როცა ყველაფერი ასე მოხდა... მაშინ რომ გცოდნოდათ... – ცოტა შეყოყმანდა. – რომ გცოდნოდათ ყველაფერი ასე მოხდებოდა, შეძლებდით დედასთან ერთად აქედან წასვლას? დუმდა. – ნანობთ რომ მაშინ არ წამოყევით? სიდის არც წლების წინ ჰქონდა და ვერც ახლა, ამდენი წლის შემდეგ, აძლევდა პასუხს საკუთარ ქალიშვილს მისთვის უკვე მარადიულ კითხვაზე. – კარგით, გასაგებია... ყველაფერი მოხდა ისე როგორც უნდ მომხდარიყო. – თბილად გაუღიმა. – არცერთი არ იყავით ამაში დამნაშავე. არცერთს არ გქონდათ არჩევანის უფლება. ისიდა ოთახიდან გავიდა. სიდი ისევ აივანზე დაბრუნდა, სავარძელში მოკალათლდა და პირველი კასეტა მოათავსა დიქტოფონში. ძალიან დიდხან ეჭირა ხელში და ვერ ბედავდა ჩართვის ღილაკისთვის დაეჭირა. ბოლოს მაინც შეძლო... „სიდი... ღმერთო როგორ მენატრებოდა შენი სახელის წარმოთმა. – ტირილნარევი ხმა გაისმა აივანზე. ასე სანატრელი... ასე ახლობელი... სწორედ მის მუხლებზე იჯდა და მის მკერდში ჩაკარგული ესაუბრებოდა. – დღეს ქალიშვილი შეგვეძინა. რომ იცოდე როგორი ბედნიერი ვარ. მე ახლა შენი რაღაც ნაწილი მყავს გვერდით. ნეტა განახა როგორი უსუსურია, პატარა, ლამაზი არსება. მეუბნებიან შენ გგავსო, მაგრამ მე ხომ ვიცი რომ თავიდან ბოლომდე შენი ასლია? ჩვენი ქალიშვილი... ჩვენი ისიდა...“ „უშენობა მკლავს... უძილო ღამეები კიდევ უფრო გრძელია და ათასჯერ მეტი დრო მაქვს შენზე ფიქრისთვის. ნეტავ თუ მაპატიე? არ მინდა რომ მაპატიო... მინდა გძულდე. ასე ჩემთვისაც იოლი იქნება. მეც შევეცდები შეგიძულო. აღარ მინდა მიყვარდე. სიმშვიდე მინდა. აი ისეთი სიმშვიდე შენ რომ დაგყვებოდა ყოველთვის. როგორ ახერხებდი ამას? შენი სიმშვიდე მენატრება. შენს მკერდზე რომ ვგრძნობდი, მშვიდ აუღელვებელ სუნთქვას.“ „ისიდა ერთი წლისაა... რამდენი დრო მოგპარეთ შენ და შენ ქალიშვილს?! არ მქონდა ამის უფლება. მე შენ შვილი წაგართვი. მე შენ მასთან ყოფნის დრო წაგართვი. ღმერთო რა საშინელი ადამიანი ვარ. სარკეშიც ვეღარ ვუყურებ საკუთარ თავს. არ მაპატიო სიდი, გთხოვ ამას ნუ მაპატიებ. მეც ვერ ვპატიობ საკუთარ თავს. ტკივილამდე მენატრები.“ „მითხარი რომ კარგად ხარ... მითხარი რომ ისევ აგრძელებ არსებობას ამ სამყაროში. გუშინ საშინლად სევდიანი ვიყავი. მთელი დღე ტირილი მინდოდა. არ მინდა ვიფიქრო რომ... ხშირად ვფიქრობ, რა მოხდა ჩემი წამოსვლის მერე? შენ რა დაგემართა. იდარდე? აღელდი? შეეგუე? გეტკინა სიდი? უჩემობა გეტკინა? სიდი... ცოცხალი ხარ? ჩემს მერე სიცოცხლე შეძელი?.. მე ვერა. შენ უნდა იცოცხლო. სიდი ვერ ვიარსებებ სამყაროში სადაც შენ არ იქნები. სადაც ათასობით კილომეტრის იქითაც კი ვერ ვიგრძნობ შენ მშვიდ, აუღელვებელ სუნთქვას.“ „მენატრები სიდი... უსაშველოდ მენატრები – ტკივილამდე. დღეს ისიდა სკოლაში მიდის. უკვე შენზე მეკითხება... ვერაფერს ვეუბნები. ვერც ტყუილს. თითისტოლა ბავშვის წინაშე მდუმარედ ვდგავარ ამხელა ქალი და არ ვიცი რა ვუთხრა. შენ ჩემ ადგილას აუცილებლად იპოვიდი სიტყვებს. შენ შეძლებდი სიმშვიდის შენარჩუნებას და ყველაზე გასაგები ენით აუხსნიდი ყველაფერს. შენ იმ ყველაფერს მისცემდი მას რაც მე ვერ შევძელი. ჩემი ბრალია... მე წაგართვით ერთმანეთი...“ „აღარაფერს მოგიყვები – ეს ბოლოა. მორჩა! გივიწყებ. დღეიდან მშვიდად დავიძინებ. გპირდები აღარ ვიფიქრებ შენზე. წარსულში დაგტოვებ და აღარასოდეს მოგიკითხავ. აღარც ვიტირებ უშენობით გამოწვეული მარტოობისას. აღარც დაუძლეველ სურვილს ვიგრძნობ ყველაფრის მიტოვებისა და შენთან გამოქცევისას. აღარც თავს დავიდანაშაულებ შენ გამო. აი ასე... სრულიად ამოგშილ ჩემი ცხოვრებიდან. მშვიდობით სიდი...“ „ღმერთო რა ცოტა ხანი მეყო გამბედაობა უშენობაზე მეფიქრა... თქმა ადვილია – დავიწყება შეუძლებელი. უკვე რამდენი წელი გავიდა, მაგრამ მე ისევ პირველი დღესავით მტკივა. ნეტავ მანდ რომ დავრჩენილიყავი უფრო ძლიერად მეტკინებოდა? შეუძლებელია... ამაზე მეტი შეუძლებელია. უკვე ვნანობ... ხედავ? უკვე უშენობას ვნანობ.“ „შენ ცოლი გყავს. აი ისეთი რომელიც შენ სამყაროში თევზივით თავისუფლად დაცურავს. შენ შენი ჩვეული კომფორტის ზონაში ხარ. მშვიდად, აუღელვებლად უვარცხნი ბალანს უკვე ბებერ ქურანს. გარშემო შვილები დარბიან... ალბათ სამი... არა ოთხი. სამი ბიჭი და ერთი გოგო. რჩები შენ საქმეს და ოთხივე სახლისკენ მიგყავს, რომ დედასთან შეარიგო, რომელმაც ოთხივე დასაჯა მურაბის ქილის გატეხისთვის... ნეტა ბედნიერი ხარ? სიდი უჩემოდ ბედნიერი ხარ?“ „აი ისიც – აღსასრული! პირველი შენ გამახსენდი. ჯერ კიდევ იქ ექიმის კაბინეტში. მივხვდი რომ სულ ცოტაც და ბოლო მოეღებოდა ყველაფერს. ამდენი ტკივილი გაქრებოდა. ფიზიკური ტკივილის არ მეშინია. მე ხომ ამდენი ხანი უშენობას ვუძლებდი? ამასაც გავუძლებ.“ „ხშირად ვფიქრობ ეს ჩანაწერები რომ მოგესმინა რას მეტყოდი... ღირსი ხარ ევა! თითოეულ ტკივილს იმსახურებ. დაჯდებოდი აივანზე, აი იქ – მთის სახლში და რეკვიემივით მოუსმენდი ჩემ ხმას, რომელიც სიმშვიდეს მოგგვრიდა, მხოლოდ იმიტომ რომ სასოწარკვეთილ ტკივილს იგრძნობდი მასში... ჩემ უსაზღვრო სინანულს იგრძნობდი და შენ ბედნიერი იქნებოდი... რევანშით დატკბებოდი. მაგრამ მე არ დავიჯერებდი ამას. შეუძლებელია... ამის მაგივრად ახლა შენ ზიხარ მთის სახლის აივანზე სავარძელში, თვალებდახუჭული. წინ დიქტოფონი გიდგას და ლოცულობ რომ ლენტა არ გათავდეს. არ გაჩუმდეს ის ერთადერთი ხმა რომელიც ამდენი წლის მერე ისევ იმ ჩვეულ სიმშვიდეს გიბრუნებს. იქნებ ტირი კიდეც? აი ამას კი სიამოვნებით ვნახავდი. ეგოისტურად მინდა შენი ატირებული თვალების დანახვა... თვალების, რომელიც უჩემობას გლოვობს...“ „მორჩა! ეს მართლა ბოლოა... ლენტაც მთავრდება სულ რამოდენიმე წუთიღა დამრჩა... ღმერთო, მხოლოდ ერთ კასეტაში ჩავატიე ყველაფერი... შეუძლებელია. ყველაფერი რომ ჩამეტია ახლა მსუბუქად და თავისუფლად ვიგრძნობდი თავს... მაგრამ მძიმეა... აი ისევ ასტონიან გირად მ'კიდიხარ სხეულზე და თავისუფლად მოძრაობის საშუალებას არ მაძლევ... მაგრამ უკვე თავდება... ლენტაც და სიცოცხლეც... ახლაც მენატრები... რა უცნაურია, როცა სიცოცხლეს უნდა ვნატრობდე, მე შენ გნატრობ... მართალი ყოფილა – სიკვდილამდე, ბოლო ამოსუნთქვამდე უშენობა მტანჯავს. ევა! გეძახი და მოდი, მინდა შეგეხო და გიგრძნო. ადამს შენ წაართვი ნეკნი გულის წართმევასაც ვითხოვ. მიდი, გაახილე თვალი თმები გაიშალე მკერდზე, არ ხარ სულ პირველი ქალი, კარგი ნუ ბრაზდები ჩემზე. პირველსაწყისია ცოდვა, ვნების გამოჩენას გირჩევ, ადამს აუხილე თვალი გულის მიცემასაც გირჩევ. მერე კი იქნება სევდა... თავი ჩამალული მხრებში წამში დაკარგული ნდობა, საკაცობრიო წყევლით. (ავტ. თათა დემეტრაშვილი) ბოლომდე შენ წყევლად დავრჩი სიდი... მშვიდობით, ახლა უკვე სამუდამოდ.“ აივანზე იჯდა, თვალებდახუჭული და ცრემლი სდიოდა... ევას უკანასკნე სურვილს უსრულებდა... მისი გულისთვის ცხოვრებაში პირველად ტიროდა. მის დაკარგვას ტიროდა... დღეს მან ევა დაკრძალა. ზუსტად დღეს... წამოიმართა. მაგიდას გადაწვდა და თავიდან ჩართო ჩანაწერი... აივანზე იჯდა... სუფთა ჰაერს ღრმად უშვებდა ფილტვებში. ევა მის მუხლებზე მოკალათებულიყო და ამ ყველაფერს უყვებოდა. მოქნილ თითებს დაასრილებდა მის ფართო გულმკერდზე და თითოეულ უჯრედს უფეთქებდა. სიჩუმეს ევას ბოლო რეკვიემის ხმა არღვევდა მხოლოდ... დასასრული... ------------------------------------- დასრულდა... ისე როგორც უნდა დასრულებულიყო. შეიგძლიათ ყველა ის სიტყვა მიწოდოთ რაც ახლა გონებაში მოგივიდათ. დამერწმუნეთ მე უკვე ათჯერ მეტი ვუწოდე საკუთარ თავს. ეს ერთადერთი ისტორიაა, რომლის სხვანაირი დასასრული უბრალოდ ვერ დავინახე. შეიძლება სხვა ისტორიებში ბევრად უფრო გამოუვალი სიტუაციებიდანაც მიპოვია გამოსავალი, მაგრამ აი აქ გავიჭედე. იმსახურებდნენ, ნამდვილად იმსახურებდნენ ბედნიერ დასასრულს, მაგრამ რატომღაც მგონია, რომ ეს ერთადერთი წყვილი იქნებოდა ჩემი ისტორიებიდან, რომლებიც ასეთ დასასრულს ღირსეულად გადაიტანდნენ. მეც ვბრაზობ საკუთარ თავზე, იმიტომ რომ მგონია საერთოდ დაუსრულებელი დავტოვე ისტორია. ალბათ ამ ფაილსაც ცალკე ფოლდერში შევინახავ ჩემი სხვა ისტორიებისგან მოშორებით, მეც რომ არ მომხვდეს ხშირად თვალში. ბევრს ალბათ იმედი გაგიცრუათ ასეთმა დასასრულმა... გრაფო ალბათ ცალი თვალითაც აღარ შემოიხედავს ჩემ პროფილში  . ერთადერთი რატომაც კითხულობდა ჩემ ისტორიებს მე მგონი გარანტირებული ჰეფი ენდი იყო. მარიკუნა, კიდევ ერთხელ მაპატიე დაუგეგმავი ცრემლის შადრევნები. ნინე (შამანი) ასე თუ ისე შეგუებული მყავდა ასეთი დასასრულისთვის და ლიზაზუ, კიდევ შენ... ვიცი ძალიან ელოდებოდი ბედნიერ დასასრულს, მაგრამ...გებოდიშებით? კი, გებოდიშებით და ეს ჩემი უფლებაა. ერთმა ძალიან თბილმა და საყვარელმა გოგომ Mariposa Azul-მა მითხრა ამასწინათ, როცა რაიმე წიგნს ვკითხულობდი და იქ ისეთი დასასრული არ იყო როგორიც მინდოდაო, მერე მე თვითონ ვიფიქრებდი სასურველ ფინალსო. ხოდა თქვენთვის მომინდვია... ყველამ საკუთარი ფინალი მოუფიქრეთ ამ ისტორიას. აქვე მინდა უდიდესი მადლობა გადავუხადო ლორელაის (თათა დემეტრაშვილს) ასეთი ლამაზი ლექსისთვის, რომელსაც სულ შემთხვევით ფეისბუქის მის კედელზე გადავაწყდი და მივხვდი რომ სპეციალურად ამ ისტორიისთვის დაწერა თათამ ისე რომ წარმოდგენაც კი არ ჰქონდა. უდიდესი სიყვარულით და პატივისცემით თინა ნიკოლი. 
|
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
თქვენი აზრით, ქალებისთვის, რა ასაკშია მიზანშეწონილი დაოჯახება?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
