რამდენიმე წუთში აეროპორტის წინ გავჩნდით, მთელი ზედა სისხლით მქონდა დასვრილი და საშინლად გამოვიყურებოდი, ყოველი მოძრაობისას კი აუტანელ ტკივილს ვგრძნობდი.
- სისხლად იცლები, მოკვდები ბიჭო ეს ******* მოკვდები. ( ვაკო )
ვაკოს უაზროდ გადავხედე შემდეგ კი მანქანიდან გადავედი, მაგრამ ბექუშა, რომ არა მაშინვე ძირს დავეცემოდი - ვხვდებოდი, რომ დიდი დრო არ მქონდა დარჩენილი, ცოტაც და გონს დავკარგავდი, ყოველი ნაბიჯის გადადგმა კი უფრო და უფრო ამძმებდა ჩემს მდგომარეობას - წამებში გავაცნობიერე ყველაფერი და დაბალი ხმით ავუხსენი ბიჭებს რაც უნდა გაეკეთებინათ.
- ვაკო აეროპორტში შეხვალ და ნიტას გარეთ გამოიყვან, ოღონდ პანიკის გარეშე, ჩემი იქ შესვლა ახლა სახიფათოა, სულ სისხლიანი ვარ და პოლიციელები დაჭრილს, რომ დამინახავენ ყველაფრის გარკვევას შეეცდებიან ეს კი პრობლემებს შეგვიქმნის, ამიტომ გააკეთებ იმას რაც გითხარი.
ჩემი ხმა წესივრად არც კი ესმოდათ და სიტყვებს ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ვამბობდი, ბიჭები მაგარი შეშინებულები იყვნენ მე კი ისე „უბრალოდ“ ვაცნობდი მათ ჩემს გეგმას თითქოსდა არაფერი მომხდარიყო.
- არანორმალური ხარ, გესმის? არანორმალური, ამის *******. ( ვაკო )
სწრაფად მომშორდა და აეროპორტისკენ წავიდა.
- მანქანაში ჩაჯექი. ( ბექუშა )
- კარგად ვარ.
- რა კარგად ბიჭო დაჭრილი ხარ, გინდა ხელებში ჩამაკვდე? სახეზე ფერი არ გადევს და დამოუკიდებლად ფეზე დადგომა არ შეგიძლია. ( ბექუშა )
მართლაც არანორმალური ვიყავი, წარმოიდგინეთ სისხლად ვიცლებოდი და მაინც ჯიუტად განვაგრძნობდი ჩემი წესებით „თამაშს“ - ნელი მოძრაობით ჩავჯექი მანქანაში და ჭრილობა მოვისინჯე.
- ფუ ამის ******* მისმინე, აქედან საავადმყოფოში წასვლაზე არც კი იფიქროთ.
- ყველაზე დიდი ****** ვარ ტო, როგორ დაგთანხმდი აქ წამოსვლაზე, რამდენი სისხლი დაკარგე და კიდევ ახერხებ გონზე ყოფნას, შენ მართლა შეშლილი ყოფილხარ ძმაკაც, რამდენიმე წუთი და აქედან მივდივართ შენი აზრი საერთოდ არ მაინტერესებს, არ ვაპირებ გიყურო როგორ „იბრიდები“. ( ბეუშა )
მის ამ სიტყვებზე გამეცინა და მხარზე „ძლიერად“ დავარტყი.
- უკვე მაშინებ ძმაკაც. ( ბექუშა )
სწორედ იმ მომენტში შევნიშნე ნიტა და მანქანიდან სწრაფად გადავედი.
- ნიტა.
ჩემი ხმის გაგონებზე სწრაფად მომიახლოვდა და მაშინვე ერთ ადგილას გაშეშდა.
- დადა. ( ნიტა )
- არ წახვიდე.
- შენ, შენ დაჭრილი ხარ, დაჭრილი ხარ. ( ნიტა )
გიჟივით მომვარდა და ბავშვივით დამიწყო ფერება, დარწმუნებული ვარ იმ მონეტში თვითონაც ვერ ხვდებოდა რას აკეთებდა, რამდენიმე წამში მის თვალებზე ცრემლები შევნიშნე, მინდოდა გულში ჩამეკრა, მაგრამ როგორც კი მისკენ გადავიხარე წონასწორობის შეკავება ვეღარ შევძელი და ძირს დავეცი, გაისმა ნიტას საზარელი ყვირილი და ვიგრძენი მისი „ნანატრი“ ჩახუტებაც, კიდევ ერთხელ მინდოდა მისი ლამაზი თვალების დანახვა, მაგრამ ვერ ვახერხებდი, შემდეგ ძალა მოვიკრიბე და ვთქვი, ის რისი თქმაც ცვეტში ყველაზე მეტად მინდოდა.
- მიყვარხარ ტო.
ეს სიტყვები იმდენად დაბალი ხმით ვთქვი, რომ ვიფიქრე ნიტამდე ვერ მიახწევდა, ვგრძნობდი, რომ რამდენიმე წამში საერთოდ დავკარგავდი „რეალურ“ სამყაროსთან „წვდომას“, ასეც მოხდა, საბოლოოდ გავიგე გარშემომყოფების შეშინებული ხმა და ყველაზე მთავარი - ნიტას ყვირილი, რომელიც წარმოუდგნელნად სასიამოვნოდ ჩამესმა.
- დადა არ მოკვდე, დადა მე შენ მიყვარხარ არ გაქვს უფლება ასე მომექცე, გონს მოდი და ის მითხარი რასაც ფიქრობ - რომ არ გინდა ჩემთან ყოფნა, რომ არ გიყვარვარ, ჯანდაბა რას ვამბობ? შენ ხომ ძლიერი ხარ, შენ არ მოკვდები შენ ხომ დადა ხარ, ის დადა, რომელმაც ასე შემაყვარა თავი. ( ნიტა )
მოულოდნლენად ყველა და ყველაფერი გაქრა და საბოლოოდ დავკარგე გონება. არვიცი იმ ყველაფრის შემდეგ რა დრო გავიდა, მაგრამ გონს, რომ მოვედი ყველაფერი თითქოს „მოგვარებული“ იყო, მაგარი დამამშვიდა იმ ფაქტმა, რომ საავადმყოფოში არ ვიყავი, ოთახი საკმაოდ ნაცნობი იყო მაგრამ ვერ ვიხსნებდი საიდან მოხსოვდა, უაზროდ ვათვალიერებდი ყველაფერს და მოულოდნლეად ნიტაც გამოჩნდა.
- როგორ ხარ? ძალიან გტკივა? თუ გტკი ( ნიტა )
სიტყვის დამთავრება არ ვაცადე და წამოდგომა ვცადე, მაგრამ მაშინვე თავბრუ დამეხვა და მაგიდას დავეყრდენი.
- რას აკეთებ? ადგომის უფლება ვინ მოგცა? ( ნიტა )
შეშინებული „მომვარდა“ და გვერდით ამომიდგა.
- ნიტა საკმარისია, მე კარგად ვარ.
- არა არ ხარ კარგად, ახლავე დაწექი. ( ნიტა )
- მისმინე, რაღაც მინდა გითხრა.
- კარგი მითხარი, მაგრამ იქამდე საწოლზე მაინც ჩამოჯექი, შენითვის მოძრაობა არ შეიძლება, იცი რამდენი ვინერვიულე? ახლა მაინც დამიჯერე. ( ნიტა )
მის თვალებში „საოცარი“ სევდა დავინახე და ჩემთვის ეს სრულებით საკმარისი აღმოჩნდა, რომ მაშინვე შევასრულე მისი „დავალება“.
- ნიტა.
ჩემს წინ ჩაიმუხლა და ინტერესეით სავსე თვალები მომაპყრო.
- იცი, გონების დაკარგავმდე ყველაფერი მესმოდა, შენ ამობდი, რომ შენ მე
სათქმელი ბოლომდე არ მათქმევინა და თვითონ განაგრძო საუბარი.
- მაგას ახლა არავითარი მშინველობა არ აქვს დადა, ყველაფერი ისედაც ნათელია. ( ნიტა )
- რა არის ნათელი?
- რა და ის, რომ ის, რომ შენ მე არ გაინტერესებ. ( ნიტა )
- ჰაჰა მეღადავები გოგო? ეგ არის შენთვის „ნათელი“ ? იმ ყველაფრის შემდეგ რაც მოხდა მაინც მაგ აზრზე რჩები? როგორ გგონია რატომ არ მინდოდა შენი გამგზავრება? რატომ „გამოვიქეცი“ დაჭრილი შენს შესაჩერებლად? რატომ არ გაგიშვი?
- სხვა, ამაზე „ უკეთესზე“ როგორ ვიფიქრო დადა? როგორ ვიფიქრო, როდესაც შენ თავად არ გაგიცია მაგ კითხევბზე პასუხი და ჩემთვისაც არაფერი გითქვავს. ( ნიტა )
- რა საჭიროა სიტყვები, როდესაც ორივემ ვიცით სინამდვილეში რას ვფიქრობთ ახლა.
- მე არ ვიცი შენ რას ფიქრობ დადა, არ ვიცი. ( ნიტა )
ფეხზე წამოდგა და ოთხიდან გასვლა დააპირა, რომ ხელი ძილერად მოვკიდე და ჩემსკენ მივიზიდე, მაგარი გავბრაზდი - ქალბატონი ყველაფერს ხვდებოდა, მაგრამ არაფერს ამბოდა, რადგან ჩემგან უნდოდა ყველაფრის გაგება - მისმა უაზრო სინაგლემ ჩემზე მაგარი იმოქმედა და ხმამაღლა განვაგრძე საუბარი.
- ამის ******, მიყვარხარ ტო.
ამის გაგონებაზე თვალები საოცრად გაუბრწყინდა და რამდენიმე წამის შედმეგ ძლივს მოახერხა ხმის ამოღება.
- რა? ( ნიტა )
- მაგარი მიყვარხარ ისე მიყვარხარ, რომ არ სიყვარულის ფობია „მბრიდავს“, ამის მოსმენა გინდოდა? ისე მიყვარხარ, რომ შენი სიყავრულის ფობია მემართება ტო, კიდევ გინდა გაგიმეორო? რამდენჯერ? მითხარი რამდენჯერ იქნება ამ სიტყვების გამეორება საჭირო, რომ შენგანაც იგივე გავიგო, მიყვარხარ ყველა გოგოს, ყველა მაგარ „ნაშას“ მირჩევნიხარ, შენ ხარ ჩემი იდეალი, შენი თვალებია ჩემი ვარსკვლავები, ის ვარკსლავები ასე საოცრად, რომ ბრწყინავენ ჩემი დანახვისას, შენ ხარ ჩემთვის ყველაზე მაგარი, შენი ღიმილია ჩემთვის საკუეთესო, მინდა შენ იყო ის მზე, რომლის სხივებიც ყოველ დილას გამაღვიძებენ, ის მთვარე მინდა იყო, რომელიც ღამეებს ჩემთან ერთად გაათენებს, კიდევ ის მინდა, რომ მომავალში შენ დაგერქვას ჩემი ცოლი, ჩემი შვილების დედა მინდა, რომ იყო, მინდა მათ მზერაში მხოლოდ შენ გხედავდე, მინდა თავად დაგიცვა ჩემგან და ჩემი „სწორი“ ცხოვრებისგან, „უაზროდ“ მინდა შენთან, შენ მინდიხარ, შენ ხარ ჩემი სიყვარული, მაგრამ მე არ ვთვლი, რომ ეს სიტყვები მიშნველოვანია, რადგან ყოველთვის „ქმედებით“ დაგიმტკიცევ ჩემს სიყვარულს და არა ამ ბანალური სიტყვებით.
გაუძრევლად იდგა ერთ ადგილიას და ხმის ამოღებას ვერ ახერებდა, ჩემგან იმ ყველაფრის მოსმენას ნამდვილად არ ელოდა, რამდენიმე წუთი „უაზროდ“ ვუყურებდით ერთმანეთს, შემდეგ კი მის თვალებზე სიხარულის ცრემლები შევშინე და ძლიერად ჩამეხუტა.
- რომ იცოდე როგორ მიყვარხარ, ყველზე ბედნიერი ვარ, რადგან შენ მყავხარ, მე ყველაფერზე თანახმა ვარ რასაც „დადა ჰქვია“, მიყვარხარ მიყვარხარ და ამ სიტყვის თქმა არასდროს დამღლის, მე შენ აგირჩიე მე შენ მიყვარხარ. ( ნიტა )
ვერ აგიღწერთ იმ მომენტში რას ვგრძნობდი, იმ ადამიანისგან მესმოდა ეს სიტყვები, რომელიც ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო, ეს ხომ ყველაზე მაგარია - როდესაც იმასთან ხარ, ვისთანაც ყველაზე მაგრად გრძნობ თავს - ვხვდეობდი, რომ ზემდეტად სახიფათო „ნაბიჯი“ გადავდგი, რადგანაც ნიტა ჩემი „თამაშის“ მონაწილე გავხადე, მაგრამ ყველაფრის მიუხედავად დარწმუნებული ვიყავი, რომ მის დაცვას შევძლებდი. იმ მომენტში აღარ მჭირდებოდა საკუთარ თავზე კონტროლი, მაგრამ მეშინოდა, რომ ჩემი სიყვარულის ბოლომდე გამოხატვით მას რაიმეს „ვატკენდი“, ხელები მის წელზე მოვათავსე და ბავშვივით ვეფერეობდი, ყელში „ნაზად“ ვაკოცე შემდეგ კი მის ტუჩებს გიჟივით დავეწაფე, ერთი ხელით ჩემს თმებს „ეთამაშებოდა“, მეორეთი კი „სასწაულად“ მიჭერდა მკლავზე.
- მიყვარხარ. ( ნიტა )
დაბალი ხმით რამდენჯერმე გამიმეროა, შემდეგ კი ძლიერად ჩავეხუტე. სწორედ ამ დროს გაისმა ფეხის ხმა და ნიტაც სწრაფად მომშორდა.
- ბიჭები იქნებიან. ( ნიტა )
- მერე? მოდი ჩემთან.
ჩემსკენ მივიზიდე და სწორედ ამ დროც ვაკოც გამოჩნდა.
- აქ რა ხდება? როგორც ჩანს ჩვენი ავადმყოფი კარგად გრძნობს თავს. ( ვაკო )
ოთახში სიცილით შემოვდა და სკამზე ჩამოჯდა, შემდეგ კი ბექუშაც მოჰყვა.
- ჰაჰა ახლა იტყვის ცუდად არც ვყოფილვარო, კი რათქმაუნდა უბრალოდ დაჭრილი იყავი მეტი კი არაფერი, არანორმალური ხარ ბიჭო არანორმლაური. ( ბექუშა )
ამ დროს განმავლობაში ვაკო დაკვირვებით გვადევნებდა თვალს, შემდეგ კი მოულოდნლეად ღიმილით წამოვიდა ჩვენსკენ.
- მოიცადე, უკვე? უთხარით ერთმანეთს? უკვე ერთად ხართ? ( ვაკო )
- ჰაჰა კი ძმაკაც კი.
- მართლა ტო, ეს რა მაგარი რაღაც გავიგე. ( ბექუშა )
ნიტაც უაზროდ იღიმებოდა და ბიჭების შეკითხვებს სიცილით პასუხობდა.
- ქორწილი როდის იქნება? თუ ჯერ არა? იქნებ თავისუფლებით „ტკობობას“ აპირებთ? ბიჭო შენ როგორ მოახერხე „მართლა შეყვარება“ ? სულ ხომ უბრალოდ გართობა გაკმაყოფილებდა. ( ბექუშა )
- აი ხომ გითხარი ბიჭო აუცილებლად შეგიყვარდება შენც ვიღაც „რეალურად“-მეთქი, ნიტა ისე დარწმუნებული ხარ, რომ ეს ხის თავიანი შეგიყვარდა? მის სინაგლეებს როგორ შეეგუე? მაგარი წყვილი ხართ ტო, დღეიდან თქცენი „ფანი“ ვარ. ( ვაკო )
- ჰაჰა კარგი კარგი საკმარისა, მოიტანე რაც დაგაბარე? ( ნიტა )
- კი კი, ყველაფერი აქ არის. ( ვაკო )
ნიტას მაგიდისკენ მიუთითა და გვერდით ამომიდგა.
- შენ რას იტყვი ბატონო დადა? როგორ მოახერხეთ ამ ქალბატონის გულის მოგება? ( ვაკო )
- ჰაჰა ყველაზე დიდი *******-ები ხართ, დაანებეთ მაგ თემას თავი და ის მითხარით ჩემი ჭრილობა ვინ დაამუშავა.
მოულოდნლენად ოთახში ემილი გაჩნდა, ის გოგო, რომელსაც რამის მანქანით დავეჯახე და ამას დამატებული „ზემდეტად“ ნაგლურად მოვექეცი.
- ჩემი პაციენტი როგორ გრძნობს თავს? ( ემილი )
- რა? შეენ ტო?
- გაგიკვრდა ხო, წესით უნდა მომეკალი. ( ემილი )
- ჰაჰა ხომ გითხარი სინამდვილეში მაგარი მოგეწონე-მეთქი.
ამის თმქა იყო და მაშინვე ვიგრძენი ვაკოს და ნიტაც დაჟინებული მზერა, რაზეც ღიმილი ვერ შევიკავე.
- ემილის მამა ექიმია და ასეთ „რაღაცეებში“ გარკვეულია, ამიტომ გადავწყვიტეთ მისთვის დაგვერეკა. ( ნიტა )
ვაკო მოულოდენლად გაჩნდა ემილისთან და ძლიერად ჩაეხუტა.
- ჩემი სიყვარული, იცი როგორ მომენატრე? ( ვაკო )
- ჩემი სიმპატიური ბიჭი, აჰჰ როგორ მიყვარს ეს დამპალი ბავშვი. ( ემილი )
ვიცოდი, რომ ვაკო ემილის მიმართ არ იყო გულგრილი, მაგრამ როდის მოახერხა ყველაფრის თქმა ეგ არ ვიცოდი, საბოლოოდ არც ამ „საკითხის“ გაკრვევით დავკაბეულვარ და ბექუშასკენ გადავიხარე.
- იმ „ტიპზე“ რაიმე ხომ გაგირკვევია?
- ყველაფერი ისეა როგორც უნდა იყოს. ( ბეუქშა )
თვალი ჩამიკრა და სამზარეულოში გავიდა.
- კარგი საკმარისია, პაციენტს ვთხოვ თავისი ადგილი დაიკავოს და ჭრილობა მაჩვენოს. ( ემილი )
- აღარ არის ნახვა საჭირო, კარგად ვარ.
- დადა. ( ნიტა )
- ეს რა „შარში“ ვარ ტო.
- „შარში“ ხო, კარგი. ( ნიტა )
- ჰაჰა კარგი ხო მოდი ჩემთან.
ღიმილით მივიზიდე ჩემსკენ და ბავშვივით დავუწყე ფერება.

აბა როგორი იყო? მოგეწონათ თუ არა? რაღაც მიზეზების გამო ვერ ვახერხებდი დამატებს - სულ ორმოცი თავია, ასე რომ ისტორია დასასრულს მიუახლოვდა, მადლობა ყველა ვინც ყოველთვის წერს საკუთარ აზრს.