ესემესი რომ წავიკითხე გული შემეკუმშა,ასე მეგონა ვეღარ ვისუნთქებდი.
თუ გავალ ,საკუთარ თავს გადავაბიჯებ,თუ არ გავალ შეიძლება ვინანო კიდეც,მაგრამ რატომ? აღიარე ეკატერინე,დემეტრე მოგწონს,-არა რა სისულელა.
ჯანდაბა ჩემ თავს,ჯანდაბა დემეტრეს და კიდევ უამრავ რამეს.
-დედა,უნდა გავიდე,-ათრთოლებული ხმით ვუთხარი,ვერ დავფარე მღელვარება,ფანჯარას მზერა მოარიდა,სავარძლიდან წამოდგა და გაკვირვებული სახით დამიწყო ყურება
-სად მიდიხარ?-მკითხა და ეჭვით შემავლო თვალი
-ოთახში შევალ წიგნის კითხვას გავარძელებ,არ გეწყინოს
-არა,რა უნდა მეწყინოს,უბრალოდ,ისეთმა შეშინებულმა მითხარი,მეგონა რამე საშინელება მოხდა
-არა,-სიტუაციის გასანეიტრალებლად სიცილიც დავაყოლე-წავედი,-ვუთხარი და კართან მივედი.წარმომიდგენია,რა სასაცილო დასანახი ვიქნები ორი ზომით დიდ სვიტერში,დემეტრე ასე რომ დამინახავს სიცილს დაიწყებს,თუმცა მის გამო თავს არ გავიყინავ.
-ჭკუით,-მითხრა,როცა კარს ვხურავდი.დერეფანში არავინაა,ნეტავ სად მელოდება? ჩემს ოთახში? არა ამის გაფიქრებაზეც კი ციანივით მაკანკალებს.
კარს გადარეულივით ვეცი და გავაღე,ისევ სიცარიელე,კი მაგრამ სადაა?
-ეკატერინე,-მისი ხმა ზურგიდან მომესმა და მივტრიალდი,ხელში საშუალო ზომის წითლად შეფუთული ყუთი უკავია და მიღიმის,დაბნეული უკან ვიხევ და საწოლზე ვჯდები.ახლა რა უნდა გავაკეთო? უერთიერთობების არაფერი გამეგება.
დემეტრეც წამოვიდა და ჩემს გვერდით ჩამოჯდა-მშვიდად,რისი გეშინია?
-არ მეშინია,რატომ ჩამოხვედი?-მზერა გავუსწორე,მთელი სხეულით ვცდილობ ძალების აღდგენას და მის თვალებში ისე ყურებას რომ არ ავკანკალდე და გადარეულივით ზედ არ შემოვეხვიო.ვაღიარებ,რომ დავინახე ჩახუტება მომინდა.
-ლექცია უნდა წამიკითხო,დაიცადე,ჯერ ეს გახსენი,-კალთაში ჩამიდო ყუთი,ხელები კანკალით ავწიე,თითები ძლივს დავიმორჩილე რომ ყუთი გავხსნა-იმედია გიყვარს,-თქვა ძლივს გასაგონად და ხელებზე დამაკვირდა
-ბომბია?
-არა,მეც ხომ აქ ვზივარ,-გაეცინა და ცოტა გულზე მომეშვა.
-შოკოლადი?-ყუთი რომ გავხსენი გაოგნებულმა ვკითხე-რა იცი რომ მიყვარს?
-სხვა ვერაფერი მოვიფიქრე რომ მეყიდა,სულ ესაა,-მიპასუხა ღიმილით
-რატომ აკეთებ ყველაფერს სწორად?-ამ კითხვამ მეც დამაფიქრა,იმედია მას მაინც აქვს სწორი პასუხი.დემეტრე ჩაფიქრდა,მზერა მომარიდა.
-რას გულისხმობ,იქ რომ მოხვდი,სადაც შენ ისვნებ,თუ შოკოლადები რომ მოგიტანე
-ყველაფერს!
-მაგის პასუხი მეც არ ვიცი,-ოთახის თვალიერება დაიწყო.
-ტყუილი არ გეხერხება,-ვუთხარი იმ იმედით ,რომ ის მართლაც ფარავდა რეალურ პასუხს.
-რატომ,გავწითლდი თუ ცხვირი გამეზარდა?-ისევ სულში შემძვრელი სიცილი დააყოლა კითხვას,ხელი ჩემსკენ გადმოწია და მხარზე გადამხვია.
-სახეში ვერ მიყურებ,-ვუპასუხე და დაჟინებით მივაცქერდი მის პროფილს,საფეთქელზე გამავალი ძარღვი,ზომაზე მეტად ლურჯი,ტუჩის კუთხესთან კი ძალიან მკრთალი წითელი ხალი აქვს.არ ვიცი ამდენ რამეს როგორ ვამჩნევ,მგონი მის შესწავლას ვცდილობ.სახე ახალი გაპარსულია,ერთი შეხედვითაც ჩანს რომ ბავშვის კანივით რბილია.ისევ იცინის,ნეტავ ახლა რაზე? ხალზე ნაოჭები უჩნდება.
-გამიძლებ?-უეცრად მოტრიალდა და დაჟინებით მომაცქერდა-მე ძალიან დიდხანს შემიძლია გიყურო თვალებში,იქამდე,სანამ მათში შეღწევას არ შევძლებ,-მტკიცე ხმით მომიგო და სახე ძალიან ახლოს მოიტანა.სუნთქვა შემეკრა,თავში აზრები ამერია და ხმა ვერ ამოვიღე,მისი თვალები,თითქოს მართლა აღწევენ ჩემში და სული მეყინება.
-ბევრი დრო არ მაქვს,დედა მარტო დავტოვე ოთახში,-სწრაფად წამოვდექი და მისი ხელი მოწყვეტით დაეშვა საწოლზე.
-არ გამაცნობ?
-არა,-შევიცხადე
-კარგი,მაშ შოკოლადი ჭამე,იქნებ გონება გაგიხსნას,თანაც ფლავონოლები, რომლებსაც შოკოლადი შეიცავს,სასარგებლოა ტვინის უჯრედებისთვის.
-წინა ცხოვრებაში ექიმი იყავი?
-იმედი მაქვს რომ არა!
-სამწუხაროა,გამომადგებოდი,-ხელები უმისამართო წერილივით ავიქნიე
-ვისი სვიტერი გაცვია?
-დედაჩემის,რა იყო?
-ძნელია სიცილი შეიკავო,როცა შენს წინ, დიდი ზომის სვიტერში წიწილასავით ჩამალული ქალი დგას,ამით მისი სხეულის ვერცერთ მიმზიდველ ნაწილს ვერ ხედავ და მეტი მონდომეთ ცდილობ მის შეცნობას.რა იმალება შენში,ეკატერინე?-მზაკვრულად მკითხა და წამოდგა.შენ ჯოჯოხეთი ხარ დემეტრე,ჩემს სხეულში მეორედ მოსვლა ხარ,შენგან წამოსული ემოციები მანადგურებს,კანის უჯრედებს მიკლავს და საერთოდ შენი გამოჩენის მერე მე,მე აღარ ვარ და მგონი ვეღარც ვიქნები.არ მინდა ახლოს მოხვიდე,აქამდე არ მეგონა რომ ნაცრისფერ თვალებს ჩემი გაშიშვლება,სულში,გონებაში და მთელ ორგანოებში შემოღწევა შეეძლოთ.
-მერე შენც გაიცინე,ვითომ ჯერაც არ გაგიცინია
-ვის მიაბარე ის სილაღე,მე რომ ასე მომეწონა შენში?
-შიშში გავცვალე,-ვუპასუხე და უკან დავიხიე,მან კი ისევ გადმოდგა ჩემსკენ ნაბიჯი.
-მე ვარ შიში,რომელმაც სილაღე წაგართვა?-მარჯვენა მტევანი აწია და ხელის გული ნიკაპ-ქვეშ შემიცურა,კანზე მისი უხეში თითების შეხება,შტეფცელში თითების შეყოფას ჰგავს,ჯერ ნელა,შემდეგ კი ძლიერად რომ გცემს დენი,თუ ბედი გაქვს გადარჩები,მაგრამ ახლა? სიკვდილს ყელზე სახვევს ვავლებ.
ჩემი წამიერი დუმილი და მისი საშინლად,გულის წამსვლელად ცხელი ქვედა ტუჩი ზედა ტუჩზე ოდნავ მეხება,მისი ზედა ტუჩი კი ცხვირზე მკოცნის.გონებავ,რატომ არ მიდიხარ? სხეულო რატომ არ ეცემი?



პ.ს თუ ძალიან გაბრაზდებით პატარა თავით 12 ის მერე კიდევ ავტვირთავ.