***
ნუცა, ჩამოხვალ? დაბლა დაგელოდები!-მობილურის აღებისთნავე მეუბნება ბათუ.
-კარგი, ჩამოვალ!-ვპასუხობ მე. კარადაში ტანსაცმელს ვეძებ, ბოლოს ძლივს ავარჩიე და უკვე გამზადებული დივანზე ვზივარ. ბატუ უკვე კარგა ხნის მოსულია, მაგრამ ცოტახანს ვალოდინებ, ვიცი, ძალიან ცუდი გოგო ვარ, მაგრამ რა ვქნა?! ბოლოს ლოდინით მეც მეცოდება ჩემი თავი და ბათუც და ეზოში ჩავდვივარ.
-რას შვები?-მეკითხება ის.
-არაფერს, შენ?-მეცინება ამ დიალოგის დასაწყისზე.
-არაფერს!-მასაც ეღიმება და საბურთალოზე სეირნობას ვწიყებთ. ერთ კაცს გიტარა უჭირავს და ჩემი ოცნებასაც ვიხსენებ:
-როგორ მინდა გიტარაზე დაკვრა ვისწავლო!-ვამბობ მე.
-ცოტახანი დამელოდე!-იძახის და ერთ-ერთ სადარბაზოში შედის. იქიდან ხუთი წუთის შემდეგ გამოდის გიტარით ხელში.
-ეს საიდან მოიტანე?-ვიცინი მე.
-ჩემი სახლიდან! მოდი დაჯექი!-ერთ-ერთი სკამისკენ მივყავარ.
-განსხვავებულია, გიტარის დაკვრა უნდა მასწავლოს ქუჩაში, ჩემმა...-სიტყვას ვწყვეტ მე.
-ჩემმა?-კითხვას მისვამს ბათუ.
-ჩემმა...-ვიბნევი მე. ვინ არის ჩემთვის ბათუ? არ ვიცი! ის არც უბრალდო ნაცნობია, არც მეგობარი... ბათუ რაღაც სხვა... ისე თბილად მექცევა ხოლმე... ბათუ, ჩემთვის უფრო კანსაკუთრებულია, ვიდრე ჩვეულებრივ ნაცნობი, მეგობარი...
-კარგი, კარგი! აიღე ხელში გიტარა!-მაწვდის გიტარას ის.-აი ესე დაიჭირე.-მიხსნის ბათუ.-აქ ჩამოკარი, აი ასე! კარგი მოსწავლე ხარ!
-ბათუ, რას მაკვრევინებ?-კითხვას ვუსვამ, როდესაც ვხვდები, რომ მეხუმრება.
-კარგი, კარგი!-მიღიმის ის.
მიყვარს ეს ბიჭი ასე თბილად რომ მიღიმის, სულ მეხუმრება, თუმცა ძალიან თბიალდ მექცევა, ჩემთვის სხვაა ბათუ! მახოსვს ჩემ დამ მითხრა ბათუ ერთ-ერთი სასიყვარულო ჟანრის წიგნის გმირს გავსო, მაგრამ არა... ის ჩემს მიმართ სულ სხვაა და უფრო უკეთესია, იმის მიუხედავათ რომ ამ წიგნში შესანიშნავი გმირები არიან... ჩემს გულში ბათუ სულ სხვა პერსონაჟია, სულ სხვა ადამიანი... ბათუ, რომელიც ვიცი მარტო არ დამტოვებს, იმის მიუხედავათ რომ დიდი ხანი არ არის, რაც ვიცნობთ... ერთხელ თქვა ჩემმა კლასელმა, ადამიანი რაც არ უნდა ახალი გაცნობილი გყავდესო, შეიძლება უფრო ძვირფასი გადეს, ვიდრე ის ხალხი, რომელსაც დიდი ხანია იცნობ! ასეა ბათუც ჩემთვის, ის ჩემშია...
-ნუცა, რამ ჩაგაფიქრა?-მეკითხება ბათუ.
-არაფერი, უბრალოდ გმადლობ!-ვპასუხობ მას.
-რისთვის?-კვლავ მეკითხება ის.
-არაფერი, დაივიწყე!-უცბათ ვპასუხობ მე.-სახლში უნდა ავიდე!-ვიძახი და ფეხზე ვდგები.
-მიგაცილებ!-ამბობს და გვერდზე მიდგება. სადარბაზოსთან მისულები მემშვიდობება ბათუ.-ნახვამდის, ნუცა!-ისევ თბილად მიღიმის მას, როგორც ჩვევია.
-ლიფტამდე მიმაცილებ?-ვეკითხები მე. ბავშობიდან შიში მაქვს, საღამოს ლიფტთან მარტო რომ ვდგავარ, უკვე შიგ შესული კი ვმშვიდდები.
-მიგაცილებ!-მთანხმდება ბათუ.
-დიდი მადლობა! გამიხარდა გიტარაზე დაკვრა რომ მასწავლე!-უჩვეულოდ ვიღიმი მე.
-არაფრის, რისი მადლობა?!-იძახის და მოსულ ლიფტში შესული ხელს ვუქნევ, მას:
-ნახვამდის!-ვიძახი და ბათუც იგივეს იმეორებს.

----------------------------------------------------------------
მიყვარხართ, ჩემო ცისარტყელებო და ძალიან დიდი მადლობა, ჩემო საყვარლებო!