გიომ თავისი ფბ_ს პაროლი მომცაა, შევედიი და წავიკითხე ბობოს და გიოს მესიჯებიი, თვალები გამიფართოვდა როცა დავინახეე რეებსაც წერდა ბობო, ყველაფერი ცუდი რაცკიარსებობს ყველაფერიი მე დამაბრალა, თავისი თავი ისე გამოიყვანა თითქოს მე ვყოფილიყავი დამნაშავე და თვითონ მსხვერპლი. უბრალოდ ვერ ვხვდები რასაჭიროაა ამდენი ტყუილი, ამდენი გულის ტკენაა. ყველაზე მეტადდდ გულიი ამ სიტყვებმა მატკინა - "ეგ გოგო შენი ღირსი არაა, შენ უკეთესს იმსახურებ". თან მეწყინა თანნ გამეცინა, როცა კიდევ ერთხელ დამშორდაა ზუსტად ეს სიტყვები მითხრა - " მეარვარ შენი ღირსი შენ ჩემზე უკეთესს იმსახურებ".
გული საშინლად მტკიოდაა, სიბრაზისგან ცრემლები მომდიოდაა, მინდოდა მეყვირაა, მაგრამ ხმა არ ამომდიოდა. ვფიქრობდი ასეთი რადავუშავე, რა დავუშავე რომ ასე მექცევა, ცზოვრება გამინგრიაა და რაღაუნდაა ჩემინსიკვდილი უნდაა?!! ნუთუ შეიძლება ასეთი უგულო იყოს ადამიანი. ყველაზე ცუდიი კიი იცით რაარის? ადამიანს რო ენდობიი, რო გჯერა რომ არასოდეს გატკენს გულს, ცუდს არასდროს გაკადრებს, მაგრამ დგება დღე როცაა ყველა ეს ნდობა, ყველა ეს ლამაზიი ფიქრებიი და ოცნებებიი საშინელ სიძულვილად იქცევა.
თავს ვადანაშაულებდიი. იქნებ ეს იმიტომ მოხდა რომ თავიდან ვატყუეებდი ვითომ მიყვარდაა?! იქნებ ყველაფერი ამის ბრალიაა. Aგამოსავალს ვერ ვპოულობდი, ვიჯექი და ვტიროდი. მინდოდა რაიმე ტკბილი სიტყვა ეთქვა ჩემთვის ბობოა, მინდოდა ბოდიში მოეხადაა, უბრალოდ მინდოდა რომ ცოტა ადამიანობა მაინც ქონოდა.
ბოლოსდაბოლოს გიომ ბობოს დაუჯერა და ჩემზე უარი თვა, ესეც არმწყენია რადგან ისეთები ილაპარაკა ჩემზე მისადგილას მეც უარს ვიტყოდი ჩემთავზე.
იმდღეების მერეე ისევ ჩვეულებრივად ვცხოვრობდი, დავდიოდი სკოლაში, ვსწავლობდი (ვცდილობდი მესწავლა), ვიცინოდი, მოკლედ ჩვეულწვრივი ცხოვრებით ვცხოვრობდი. ბობოც ბევრჯერ ვნახე იმდღის მერე მაგრამ გამარჯობა არცერთხელ არუთქვამს.
ივნისიც მოვიდა, გამოცდები, 3 გამოცდა მქონდა, პირველი ორი გამოცდა კარგად ჩავაბარე, ხოლო სანამ მესამე გამოცდაზე წავიდოდი დილას ბობო ვნახე ვიღაც გოგოსთან ერთად, ეს გოგო ფოტოებში მყავდა ადრე ნანახი, სალი ერქვა. შენთხვევით გაიცნო, მეტროში რომ შედიოდაა სალის დაეჯახა მოულოდნელად და ასე გაიცნეს ერთმანეთი, მე მითხრა მეგობარიაო მაგრამ თურმე მოსწონდა. ვიდექი და ვუყურებდი როგორ იდგნენ გვერდიგვერდ და იცინოდნენ, ბოლოს ავტობუსი მოვიდა და დამშვიდობებისას აკოცეს ერთმანეთს. სუნთქვა შემეკრაა ეს რო დავინახეე. ჩემ თვალწინ შუა ქუჩაში ერთმანეთს აკოცესს... ვცდილობდი არაფერი შემემჩნია მაგრამ მეტყობოდა როგორ ცუდად ვგრძნობდი თავს. ავტობუსში მე და ბობო ავედით, ბევრი ხალხიიყო და ამიტომ გვერდი გვერდ დადგომა მოგვიწიაა. გული ამოვარდნაზე მქონდაა.. ამდენი ხნის მერე ბობო ისევ ჩემთან ასე ახლოს იყო. მინდოდა შემეხედა მაგრამ თვალები არ მემორჩილებოდა, სიამაყეე არ მახედებდა მისკენნ.. როგოეც იქნა სკოლასთან მივედი და ჩამოვედი ავტობუსიდან.
ისევვ ვნახეე!! ისევვ მასთან ერთად! ისევ ასეახლოს იყო ჩემთან! რატომ მაინც დამაინც დღეს?! როცა გამოცდა მაქქ!! რადავაშავე ასეთი რომ ასე ვისჯები! ღმერთო ძალა მომეცით გავუძლოო..
როგორღაც ძალა მოვიკრიბე და გამოცდააზე შევედი, როგორც ველოდებოდი დაბალი ქულა ავიღე, მეხომ სულ მასზე ვფიქრობდი, კიდე კარგად დამიწერია..
გამოცდები ჩავაბარე და 1 კვირაში სოფელში წავედი. ძალიან მიყვარს სოფეი, სუფთა ჰაერი, მარტოობაა, მდინარეე.. სანამ წავიდოდი ვთქვიი "ხვალლ სოფელში წავალ, მოვშორდები 2 თვით ალ ქალაქს, ამ უბანს, აქაურობას, აღარ ვნახავ ბობოს.. წავალ და 2 თვის მერე სრულიად სხვანაირ ქეთიდ დავბრუნდები ამ ქალაქში".
მართლაც წავედიი და სოფელიი ისე დამეხმარა დამევიწყებინა ცოტახნით ყველაფერი, თბილისიდან შორს ყოფნა მართლაც რომ დამეხმარა.
2 თვის მერეე თბილისში დავბრუნდი ისევ. მეგონა რომ ბობო დავივიწყეე, როცა ვიხსენწბდი მართლა ვეღარაფერს ვგრძნობდი, მეგონა როცა დავინახავდიი არანაირი რეაქცია არმექნებოდა მაგრამმ კვლავ შევცდიი...
სექტემბერში სკოლა დაიწყო. ჩვეულწბრივი ბედნიერი განწყობით გავედი სახლიდან, მიხაროდ ახალი ცხოვრებ მეწყება თქო, უკვე 9 კლასელი ვართქო მაგრამ ბედნიერებაა წამებშიი კვლავ გამიქრაა, მაშინნ როცა ბობო და სალიი ისევ ერთად დავინახეე გაჩერებაზეე..