- სიფი რა მაგარი იყო. ვეუბნებოდი სოფის და სიცილით ვკვდებოდი.
- ხო არაა? სოფიც ბოლოხმაზე კაკანებდა და ხელებს სიცილისგან მუხლებზე ირტყამდა.
ჯერ სად ხარ, მაგას ისეთებს გგავუკეთებ იფიქრებს გავგიჟდიო და ის კი არა საგიჟეთში საკუთარი ფეხით წავა.
- კარგი რა სოფი ნუღარ აზვიადებ.
- რაა?
- იმისთქმა მინდოდა რომ მე უარესი უნდა გავუკეთო და ცოდოა.
ტაქსმა გააჩერა, გადმოვედით. სახლამდე სანამ მივიდოდით ვფირობდი და მივხვდი რომ ის არ იყო ღირსი ჩემი ყურადღების.
- ანნა შემოდი რას დაეყუდე გარეთ.
შევედი, ქუსლიანი ფეხსაცმელი გავიხადე და იქვე უხეშად მივყარეე და სახლში ფეხშიშველმა შევაბიჯე, ფეხებმა შვება იგრძნო. და იქვე მისაღებში რომელიც შავ-თეთრ ფერებში მოვაწყეთ მე და სოფიმ თეთრი კედლებით და შავი თაროებით კედელში . ნუუ ხოო რამნიშვნელობა აქვს. იქვე შავ დივანზე ჩამოვჯექი და ფეხები მაღლა ავწიე.
სოფი სამზარეულოში შევიდა, მისთვის დასვენება მარტო ყავის დალევაა ჩემგან განსხვავებით.
- სოფი მოდი უნდა დაგელაპარაკო!
სოფი სამზარეულოში იყო რომელიც მისი გემოვნებთ მოაწყო. შესასვლელში ერთი დიდი კედელი იყო რომელიც შეხედვის თანავე დაამშვიდებდა ადამიანს. ბუნება და ტყე იყო გამოსახული. იქვე იდგა ორი მწვანე სავარძელი და პატარა შევი მაგიდა. სამზარეულო ბარის სტილში იყო თავისი ბარის სკამებით.
- კაი ანნა მოვდივარ დამაცადე ყავას ვადუღებ.
- კაი მდი გელოდები
რამდენიმე წუთში სოფი სამზარეულოდან გამოვიდა და ჩემს გვერდით დაჯდა. ოსე მიყურებდა რომ ვიგრძენი რაღაცნაირად ცუდი წინათგრძნობა აწუხებდა.
- ნუ მიყურებ ასე!
- ჩვეულებრივად გიყურებ.
- კარგი მოკლედ სოფი რაღაც მინდა გითხრა.
ნერვიულად დავიწყე თითების თამაში, უბრალოდ არ მინდა იფიქრო რომ შენ ჩემთვის არაფერს წარმოადგენ და შენს გეგმებს არ ვიზიარებ უბრალოდ მე არ მინდა იმ ადამიანს მივაყენო ზიანი და იმ ადამიანზე დავკარგო ჩემი ძვირფასი დრო რომელიც არც კი მაინტერესებს. მოდი უბრალოდ თავი დავანებოთ კაი?
- ანნა, შენ რომც მითხრა ო მე მაინც ჩაგეხუტები .
სოფი მომიახლოვდა და ჩამეხუტა.
- კარგი ახლა წამოდი სამზარეულოში ჩაი მოგიმზადე.
სამზარეულოში შევედით მშვიდათ მივირთვით და მეორე სართულზე ავედით.
- ღამე მშვიდობის.
მითხრა სოფიმ და საძინებლის კარი შეაღო.
- ტკბილი ძილი სოფი.
შევედი ოთახში და წამოვწექი ჩემს ვარდისფერ საწოლზე. ჩემი ოთახი ვარდისფერსა იმ კედელზე რომელზეც საწოლი იყო მიდგმული დიდი ნახატი ეხატა მასზე გამოსახული იყო როლიკებიანი გოგო იყო გამოსახული.
არ ვიცი შავი ფერი ასე რატომ მომწონს თითქოს მასში ვხედავ ყველა ფერს ერთნაირად რადგან შავ ფერში რაც არ უნდა შეურიოთ ისევ შავს ვიღებთ. ასეა ცხოვრებაც, ხან ვარდისფერია ხან ლურჯი ცისარტყელაა მაგრამ ბოლოს მაინც ღრუბელს ემსგავსება. შავს ტკივილის გამომხატველს ეძახიან მაგრამ მე ასე არ ვფიქრობ ის სიმართლის ფერია. ( ყოველშემთხვევაში მე ასე ვფიქრობ. ) მოკლედ კუთხის ჯედელში შესმული იყო შავი სამეცადინო მაგიდა და ზედ ვარდისბერი ნოუთბუქი იდო.
ერთი ვარდისფერი სავარძელი და გრძელი მაგრამ დაბალი მაგიდა სავარძლის წინ. საწოლის მარჯვნივ იდგა წიგნებს ჯარადა ისიც ვარდისფერი.
ხო და მოკლედ ვიჯექი ამ ჩემს ვარდისფერ ოთახში და ვფიქრობდი როგორი უნდა ყოფილიყო ჩემი ცხოვრება მომავალში. ისევე როგორც ყველა თინეიჯერი. სიმდიდრე არ მინდოდა იმიტომ რომ ყველაფერი მქონდა რაც მჭირდებოდა, მეგობარი არ მინდოდა იმიტო რომ სოფი მყავდა, უბრალოდ სიმშვიდეჭირდებოდა და სხვა არაფერი.

გათენდა მეორე დღე სადღაც რვა იქნებოდა მაღვიძარამ რომ გამაღვიძა, ამ ჯერად სოფის გადავურჩი, არ შემოვარდნილა ოთახში.
ავდექი, სახლის ჩუსტებში ფეხი გავუყარე, თხელი ხალათი მოვიცვი და საშხაპეში შევედი.
უი ხოო დამავიწყდა საშხაპე ჩემს ოთახშივე იდგა არავითარი სხვა ოთახი არ იყო უბრალოდ საშხაპე იდგა და მორჩა.
შხაპის შემდეგ ჩავიცვი, ნუ რათქმაუნდა ჩემი ჩვეული სტილი ჩაჯაჯული ჯინსი და ზეიდან დიდი მაიკა, კეპი თყავის უთითო ხელთათმანები, და სპორტული ფეხსაცმელი. ჩანთა ცალ მხარზე მოვიგდე, საძინებლის კარი გავაღე და გავედი. სოფის საძინებელი შევაღე მაგრამ იქ არ დამხვდა, დაბლა ჩავედი, სოფი სამზარეულოში იყო და ყავას ადუღებდა.
- ოხ სოფი გული გამიხეთქე.
სავარძელთან მივედი და უსულოდ ჩავესვენე.
- რატომ რა მოხდა კოშმარი დაგესიზმრა?
შემომიტია თავისი მწარე იუმორით.
- სოფი ძალიან გთხოვ ნუ მემწარიუმორები რა.
- კაი ჩემო ტკბილო.
სოფი ისევ თავისი საყვარელი ყავის მზადებაში იყო გართული და თან ბლექმეტალს უბერავდა.
- სოფი კაი რაა არ მიყვარს ბლექმეტალი.
- მართლა? არც მე მეხატება გულზე რეპი. ასე რომ რაღაცით განვსხვავდებით მემგონი ხოო?
- რა გჭირს რანაირად ლაპარაკობ
- არაფერი
მოკლე პასუხით შემოიფარგლა, ყავა თერმოზში ჩაასხა, იქვე ბარზე მიგდებულ ჩანთაში ჩააგდო მოიკიდა და სახლიდან გავიდა.
როცა გავედი წასული დამხვდა.
სკოლაში მივედი მერხზე ჩუმად დავჯექი და ხმას არ ვიღებდი.
სოფი არ იყო კლასში. ამან ძალიან შემაშფოთა. მესამე გაკვეთილის შემდეგ მეთორმეტე კლასთან ვიდექი და ვკითხულობდი, რაღაც ნაცნობი ხმა შემომესმა. კარი ოდნავ შევაღე და დავინახე როგორ საუბრობდნენ სოფი და დემიენი. თავიდან მინდოდა შევვარდნილიყავი და ყველაფერ ჩამეშალა მაგრამ შემდეგ მოსმენა ვარჩიე.
- დემენ, რატომ აწვალებ ანნას?
- რას გულისხმობ?
იდგნენ მასწავლებლის მერხთან და ლაპარაკობდნენ.
- რას და მშვენივრად იცი.
თვალებში უყურებს დაჟინებით სოფი.
- რომ არ ვიცი იმიტომ გეკითხები
- კარგი რა ის ხომ შენ გიყვარს.
- არა
- კი
- არა
- კი
- არა
- კი
- ხო კაი რა იყო მიყვარს მერე?
- მასაც უყვარხარ
- მერე?
- არაფრის გაკეთებას არ აპირებ ხო?
- არა
- ბედისწერის გჯერა?
- კი.
- ხო და ის მიხედავს ყველაფერს სოფი კარისკენ წამოვიდა მე გზა განვაგრძე.
უკან მივიხედე სოფი გამწარებული მიაბიჯებდა კლასისკენ. მეც მივბრუნდი და გავყევი. ექვსი გაკვე\ტილი გავიდა. სოფი არსად ჩანდა. მეც გადავწყვიტე სახლში მივსულიყავი.