მთელი ზაფხული სოფელში ვიყავი. 3 თვე ბობოსგან შორსს.. ყიველდღე საკუთარ თავს ვაიძულებდი არმეფიქრა ბობოზეე, ხანდახან გამომდიოდა ხანდახან არა. ერთ თვეში კიი შევძელი და ბობოს გახსენწბა ტკივილს აღარ მაყენწბდა, უბრალოდ ძალიან ვერთობოდი სოფელში და ალბათ ამიტომაც. არმინდოდა წანოსვლაა.. ისევ თბილისში დაბრუნება, ქალაქში სადაც ამდენიი საშინელება გადამხდა, მინდოდა დავრჩენილიყავიი კიდევ დიდი ხანი მაგრამ სლოლა იწყებოდა და უნდა წამოვსულიყავი. სკოლამდე ერთი დღით ადრე ჩამოვედი, სახში ვიყავი მთელიდღე და ბობოც არმინახავს არსად. მეორე დღეს დილას ბედნიერი გავედი სახლიდან, ვამბობდი სკოლა დაიწყოი.. ჩემი ახალი ცხოვრებაც დაიწყო, გულს ვერავინ და ვერაფერი მატკენს, ძლიერი გოგი ვიქნები ფა ყველაფერს გავიძლებთქო.
გაჩერებაზე მივედი და ავტობუსს ველოდებოდი, ხუტ წუთში ავტობუსიც მოვიდა. ავედიი და როცა წინ გავიხედე ბობო დავინახეე... უცებ გულში დიდი ტკივილი ვიგრძენიი, ფეხებში ძალა გამომეცალაა როცა სალისთან ერთად დავინახეე.. ისინიი ხომმ დაშორდნენ?!! ხომ იჩხუბეს და დაშორდნენ!! ახლაა ერთად რაუნდათ?! საშინელი ბრაზი მომაწვა. ამასობაში ავტობუსიც დაიძრაა მე კიი უცებ ცრემლებიი წამომივიდა.. ვტიროდი? არა ამას ტირილს ვერდავარქმევდი, ეს უფროი ბრაზი იყოო.. მე ხომ ის დავივიწყე? დიდი ხანია მასზე არმიფიქრიაა.. ახლა რაღა მინდა? რატომ მტკივა როცა ისევ მასზე ვფიქრობ?
aმფიქრებით ვიყავი მთელი დღე და ამ ფიქრებით გადიოდა მთელი დღეები.
მას ძალიან იშვიათად ვხედავდი ხოლმე, თვეში ორჯერ ან სამჯერ, ან ხანდახან საერთოდ ვერ ვნახულობდი. თუმცა ამას ნახვას ვერდავარქმევდიი.. ვხედავთ ერთმანეთს ვუყურებთ თვალებშიბმაგრამ არანაურიბსაუბარი, არამაირი მისალმება. ერთმანეთისთვის უცხოები ვიყავით, ყველაზემეტად გული ამაზე მტკიოდა..
გავვიდა 1 თვე და გავიგე რო სალი და ბობო ისევ დაშორებულან, გამიხარდაა..
ერთხელ ოთახში ვიყავიი, ვფიქრობდი.. უცებ გავიფიქრე ნეტავ ბობო მომწერდეს, ღმერთოო გთხოვთ მომწეროს რა.. სულ რაღაც ნახევარ საათში ფბ_ში შევედი დაა წამებშიი ბობომ მომწერაა..
- რაშვები?
- რავი ვწევარ შენ?
- არაფერს რავი, რატო წევხარ?
- არშეილება?
- არავითარ შემხვევაში.
- კაიი ავდგებიი.
- ყოჩაღ დამჯერი გოგი ხარ.
- სხვა რაშვები ხოხარ მაგრად?
- აბა რაა
- კაია
- შეყვარებული როგორაა?
- რავიი კარგად შენი როგორაა
- ამჟამად არმყავს
- აჰამ კაია
- კაიწავედი დროებით
- კაი
თვალებს არვუჯერებდიი 6 თვის მერე, ისევ 6 თვის მერე მომწერაა.. მიხაროდა თან ვბრაზობდიი.. იმდღის მერე ყოველ დღე ველოდებოდი როდის მომწერდა მაგრამ მეტი აღარ მოუწერია. რატომ მომწერა? ასე უცებ საიდან გავახსენდი? ან რა სინდისით მომწერა?!
1 კვირის შემდეგ ფბ_ში მაგის გვერძე შევედი, ფოტოები ვნახეე და ამდროს სალის და ბობოს სქეინს წავაწყდი. ისე საშინლად გავხდიი როწავიკითხეე..
- შენებმა იციან ჩვენზე? (ბობო)
- კი, და შენებმა? (სალი)
- ყველამ (ბობო)
- მიყვარხარ (სალი)
- მეც ჩემო სიცოცხლე (ბობო)
ისევ შერიგებულან და რადგან მშიბლებმაც გაუგეს რომ ერთად არიან არამგონია მალე დაშორდნენ გულიი საშინლად მტკივაა, როცა ვფიქრობბ ამ ყველაფერზეე.
ახლა ოქტომბერიაა.. ფანჯრისბრაფაზე ვზივარრ და ვფიქრობბ.. შარშან ზუსტად ერთიბწლის წინ მე და ბობო ერთად ვიყავით. ყოველდღე ვნახულობდი და ყოველ საღამის ვწერდი. ახლა კიიი.. ახლაა ყველაფერიბისე შეიცვალაა.. ახლა სალი და ბობო არიან ერთად მე კი ვზივარ, ვიყურებიი ფანჯრიდან და თვალზე ცრემლი მადგება.. ფანჯრიდან ზუსტად იმადგილებს ვხედავ სადაც ერთი წლის წინ მე და ბობო ერთად დავდიოდით, საიდანაც ჩვწნი სიცილის ხმა ისმიდაა ყოველთვისს.. ერთი წლის წინ ყველა მხიარულ ბედნიერ გოგოდ მოცნობდა, მეც ასეთად მახსოვა ჩენი თავი, ახლა კი დღე არ გავა არვიტირო. მარტო ბობოს გამო არვტირიი და მარტო მისგამო არმწყდება გულიი.. ბობომ ყველა და ყველაფერი წამართვაა. მთელი ცხოვრება გამიმწარა.. დაივიწყო ტკივილიი და გულის ტკენაა.. ეს ადვილი არაა.. ამას დრო ჩირდება. ერთმა წელმა ვერ მიშველა არაუშავს კიდევ ერთ წელსაც ავიტან ოღონდ ვიცოდე რომ ბედნიერი ვიქნები. ყოვეკდღე იმედგაცრუება, ყოვეკდღე ტირილიი, განა ეს ადვილიაა?!
რამდენ რანეს ცვლის ერთი წელიი.. რანდენიი სიახლე მთეკ ერთ წელშიი. პირადად მე: დავკარგე თავისუფლება, მეგობრები, ბობო, ნდობა.. მაგრამ ყველაზე კარგი სიახლეე ისაა რომ 3 თვეში დაიკო მეყოლება 15 წელი ამას ველოდი და რიგიეც იქნა ამიხდა ეს ოცნება. ყველაფერსვგავაკეთებ ჩემ დაიკოს არქონდეს ისეთი ტანჯული ცხოვრება როგორიც მე მაქ
ესს დასასრულია ჩემი საბედისწერო ზაფხულის შესახებ რომელმაც ამდენი ტკივილი მომაყენა, დროის უკან დაბრუნება რომ შემეძლოს არასოდეს ავყვებოდი მათნაირ ადამიანებს არმივბაძავდიი სხვებს და ცხოვრებას არ გავიფუჭებდი, ამ ერთ წელში უამრავიბრამ ვისწავლე. უკვე ვიცი რომ შეცდომებს აღარ დავუშვებ იმიტომ რომ თქვენც ხედავთ რანდენი რამ გადავიტანე, ეს კიდევ ცოტაა
ჩემი რჩევა იქნება არავის და არაფრის გამო დაკარგოთ საყვარელი ადამიანებიი, ჭორებს ყური არუგდოთ, საკუთარ ყურს და თვალს ენდეთ მარტო. დღევანდელ დროში საუკეთესი მეგობარუც აღარ არის სანდო. პირადად მე დარწმუნებით ვიცი რომ შეყვარებული დიდი ხანი აღარ მეყოლება, თქვნც გირჩევთ ნუ გაიმწარებთ ცხოვრებას ბიჭის გამო რომელიც ერთი დღე იქნება მეორე დღეს კი აღარ
გახსოვდეთ უფალი არასოდეს მოგივლენთ ისეთ განსაცდელს რასაც ვერ გადაიტანთ, მადლობელი იყავით ყოველთვის და რწმენას ნუ დაკარგავთ