სახლამდე ფეხით მაცილებს და შემოღამებულზე უკვე ჩემს პადიეზდთან ვდგავართ. ხმას არცერთი ვიღბთ უბრალოდ ჩუმად ვდგავართ ერთმანეთის წინ.
- ჩემი სიტკბოოო
მესმის ნაცნობი ხმა და გააზრებას ვერ ვასწრებ ტანზე ოქროსფერ თმიანი თუკა, რომ მახტება და მკოცნის მერე გონს მოდის ად სანის დარცხვენილი უყურებს.
- გამარჯობა
თავდახრილი ესალმება და წამის სითამამეს კარგავს, თავს ძლივს ვიკავებ, რომ სიცილი არ ამიტყდეს და სანის მხიარულ მზერასაც ვიჭერ.
- გამარჯობა
ხელს უწვდი სანი და და თუკაც მის თლილ თითებს აგებებს ხელში.
- მოკლედ შეხვედრამდე ნინა
თუკას ოდნავუკრავს თვალს და ფეხით მიუყვება კუკიას ბაღისკენ მიმავალ გზას. გამიხრდა ბევრი საუბარი არ მომიწია, არც ის ,რომ თუკა ჩემი დაქალია, არც ის, რომ სანი ჩემი...ჩემი ვინ არის?არც არავინ.ფიქრს ვერ ვასწრებ , რომ ჩემი ტანწერწეტა დაქალი მაჯანჯღარებს და გაფაციცებული მომშტერებია.
- ეს რატომ უნდა იყოს გოგო?ღმერთო ჩემო
სახეზე ხელებს ინიავებს.
- არ მოგეწონა?
მეხუმრები?ამის გამო ლეზბოსლი კი არა ბო ზი გავხდები
ვიცინით ორივე და თან ჩემი სადარბაზოს კიბეებს მივუყვებით
- არ შემიძლია ისეთი კამფეტია
კომპლიმენტებს არ აკლებს თუკა, მობილურს ვიმარჯვებ და ნატალის ვწერ პასუხად "ჯერ არ მცალია" ვიღებ და ვიცი, რომ ჯერ სამსახურშია. შემდეგ ელას ვწერ, რომ ჩემთან გადმოვიდეს და თუკასთან ერთად მისაღებში ველოდები ჩემს კლასელსა და ამავედრულად დაქალს. ცოტახანში საშუალო სიმაღლის, სილუეტი მადგება თავზე და ჭაობისფერ აციმციმებულ თვალებს მანათებს, მოკლე ბიჭურად შეჭრილ შავ თმას იჩეჩავს და კურნოსა ცხვირს კისერში მირგავს.
- მომენატრე
- მეც ელ
მონატრებულ დაქალს ვკოცნი, ვეხვევი და შემდეგ სანიზე მოყოლას ვიწყებ. ცხოვრება ასეთია, რაღაც კარგი, რომ ხდება აუცილებლად უნდა მოხდეს ცუდი. იმიტომ, რომ ნატალიამ და თუკას გაიგეს არ ნიშნავს, რომ ყველა გაიგებს ამას აი ამ დღესაც ველოდი.
- ხომარ გაკლია ?
აღშფოთდა ელა და აკანკალებული ხელით სიგარეტს გადაწვდა
- რა საუბარია?
არშფოთდა თუკაც, რომელსაც ელა დიდად გულზე არც აქამდე ეხატებოდა.
- ელა მე შენთვის აზრი არ მიკითხავს, მე უბრალოდ საჭიროდ ჩავთვალე გცოდნოდა და მოგიყევი
ჩემდა გასაკვირად ძალიან მშვიდად გამომივიდა.
- როგორ უნდა იცხოვრო ნინა ?დალაგებული ხარ ?
ახლა ყვირილზე გადავიდა მე კი მშვიდად ვუსმენდი მის ლანძღვას, მისიც მესმოდა არ ვამტყუნებდი, პირიქით ავღნიშნე უკვე, რომ მოველოდი ვინმესგან ასეთ რეაქციას.
- დავიწყოთ იქიდან რა სახელი გექნება საქართველოშიი?ისედაც არავის გონიხარ საღ ჭკუაზე. მასთან თუ იქნები აქ ვერ იცხოვრებ, მეორე კიდე მასთან სე ქს, როგორ აპირებ არ დამიმალო გთხოვ გამიმხილე რა
ირონია ჩართო ჩემმა დაქალმა და თუკას აფეთქებას ცოტაღა აკლდა, მე უბრალოდ მშვიდად ვუსმენდი.
- ან შვილი მაინც არ გინდა?შვილი ?
- ჯერ ერთი ელა.
უკვე ჩმს მოთმინებასაც გამოეცალა ყოველგვარი ფიალა.
- მე უბრალოდ მოგიყევი, ჩვენ შყვარებულები არ ვართ, მე ის არ მიყვარს და მას მე არ ვუყვარვარვარ. ყოველიშემთხვევისთის მოგიყევი. მეორე თუ შემიყვარდება საქართველოდან წავალ, ხალხის დედაც და შვილს ვიშვილებთ ან უბრალოდ ძაღლს ვიყიდით და გავზრდით
ძლიან მშვიდად ვსაუბრობდი, ამ საკითხზე თითქოს უკვე ცოლად მივყვებოდი.
- გამაგიჟებ, მამაშენი გაგიჟდება სადაც არუნდა წახვიდე თმით ჩამოგათრევს და მოგკლავს ნინა
ჩემი მშობლების სახეებზე მართლა გულში გამცრა და ვეცადე ყველანაირი ცუდი დამევიწყებინა. ხალხნო?განა მე მინდოდა..თავისით შემოდიოდა ის ადამიანი ჩემში, თ ა ვ ი ს ი თ.
გოგონები გავუშვი და ჩაისთან ერთად ჩემს "რეზიდენციას" მივაშურე, სხვენში ავედი თუ არა, წამსვე მეცა მისი სურნელი. გაბრუებულმა თვალი მოვავლე ოთხას იმედით, რომ სადმე ვნახავდი, თუმცა მატრასზე მიგდებული მისი პიჟაკის გარდა ვერაფერი შევნიშნე.ხო აი საიდან მომდიოდა მისი სუნი. გადავწყვიტე არასდროს გამერეცხა, არასდროს!
ძილბურანიდან კოცნას გამოვყავარ და თვალებს ნელნელა ვახელ, ნატალის გაღიმებულ სახეს ვამჩნევ და მეც მეღიმება.
- მეტკინა ლოყები ალქაჯო
ხელით ვიშორებ და ვიშმუშნები.
- თუკამ ყველაფერი მომიყვა
- მერე?
არ ვბრუნდები მისკენ ისე ვეკითხები.
- ელას შენთვის ცუდი არ უნდა უბრალოდ ღელავს
- ვიცი
თვალებს ერთმანეთშ მაგრად ვუჭერ და მეც ვაღიარებ
- მეც ვღელავ
- მეც
მპასუხობს ნატალი.
- რაც შეგროვილი მაქვს შნ მოგცემ
- რაა?
ვერ ვხვდები სათქმელს და მისკენ ვტრიალდები
- რა ვერ გაიგე?რაც ვიმუსავე და ფული მაქვს იმას შენ გაძლევ, მალე საქართველოდან გაქცევა მოგიწევს
ხითხითებს ნატალი და მეც მეცინება
- როგორ მამშვიდებ ხოლმე, არ მიყვარს მე სანი
- ჯერ არა
ჩურჩულებ, თუმცა მე მაინც ვიგებ და თავს ვიკატუნებ ვითომ არ მესმის. ძილბურანში მყოფი, კვლავ სიზმრების ქვეყანას ვეძლევი და უშფოთველად ვაგრძელებ ძილს. ღამით უჰაერობა მაწუხებს და ჩემზე აკრულ ნატალის ვამჩნევ, ფრთხილად ვდგები და ტილოს ვუჯდები ჯერ პატარა კურნოსა ცხვირის დახატვას ვიწყებ, შემდეგ ლაჟვარდისფერი თვალები, სქელი შავი წარბებისა და დიდი ვარდისფერი ტუჩების, გამოკვეთილ ყბებზე, რომ გადავდივარ ხელი მიკანკალებს და თვალები მეხუჭება. საოცრად მსურს მის სახეს შევეხო და ჩმს ხელებში მოვიქციო. ნახატს გრძნობების მოძღვავების გამო ვეღარ ვასრულებ და დაბლა წყლის დასალევად ჩავდივარ




- გაიღვიძე ნინა
დედამიწისგან შორს მყოფს დედაჩმის ხმა მეწევა და უკან მექაჩება.
- დედა თავი დამანებე
ვწუწუნებ და ვოხრავ
- აცადე ვინმე სიმპათიურ ბიჭს ხედავს სიზმარში ალბათ
ჩამესმის მამაჩმის ხმაც და ფეხზე დენდარტყმულივით ვხტები, იმის შიშით ხმამაღლა რამე ხომარ წამომცდა
- რაიყო გოგო ვიხუმრე
იცინის მამაჩმი და მეც გულზე მეშვება
- დივანზე რატომ ვწევარ?
სიცივისგან მობუზული ახლაღა ვამჩნევ
- რავიცი შვილო ალბათ ჩაგეძინა
მპასუხობს სამსახურში "გასავარდნად" მყოფი დედა, რომელიც ხან ჩანთას ეძებს, ხან საყურეს და ხანაც რას. მამას კლათაში ვუჯდები და ვკოცნი, მერე ორივეს ერთად ვუშვებ და ნატალისთან ასვლას ვაპირებ მობილური, რომ მირეკავს. მეღიმება
- თამუ რა დაგრჩა ?
ვპასუხობ გაბადრული და დედაჩემის კივილი მესმის
- ვაიმეეეეეე ნინააა ჩვენს პადიეზთან რა მანქანა დგას შეხედე გეხვეწები გადაიხედე რაა ალბათ ბო ზ ლიკას მოაკითხა ვინმემ
მეც ზანტად მივიწევ ფანჯარასთან და ეზოში შავ მანქანასთან ერთად ლევანს ვამჩნევ, რომელიც ჩემს ფანჯარას მონდომებით უყურებს და სახეზე ფერები მეცვლება.
- ხო დე ვხედავ, კარგი წავედი დამაგვიანდა
სასწრაფოდ ვთიშავ და ხელში რაც მხვდება ვიცმევ, ნატალის წერილს ვუტოვებ თავთან და სახლიდან გავრბივარ გაბრაზებული. უკვე მეორე სართულის კიბეებზე ვფიქრობ იქნებ ჩემთან არ არის მოსული თქო, ამიტომ ეზოში ჩასული თავს მსუბუქად ვუკრავ და გზას ვაგრძელებ.
მანქნაით მეწევა და ხმადაბლა მეძახის
- ნინაჩკა დაჯექი
- ვერ გავიგე?
თითქოს გაოცებული ვურუნდები და მის ღიმილიან სახეს ვამჩნევ, რომელიც ნამდვილად უხდება
- გაგიყვან
- სად გამიყვან?
თავს ვისულელებ და მოკლე კაბაში სიცივისგან ვიყინები
- ვერ ხედავ ?კანკალებ დაჯექეი, სად წაგიყვან უნივერსიტეტში
- მოიცა მოიცა
ვიცხადებ მე
- აქ ჩემსგამო მოხვედი?
ხმას ოდნავ ვუწევ და მის ამაყ სახეს ვამჩნევ, გონია გამიხარდება და მანქანაში ჩავუსკუპდები
- დიახ
იჯგიმება ლევან თავართქილაძე და სურვილი მაქვს მანქანიანად გადავაგდო ხრამში
- იდიოტო
თავს მობეზრებულ ვაქნევ და გზას კვლავ ფეხით ვაგრძელებ, თავიდან ვერ ხვდება რახდება, რადგან არ მომყვება. მერე აცბნობიერებს და მანქნას ზედ ჩემს ფეხებთან აჩერებს, გაბრაზებული გადმოდის და ახლაღა ვამჩნევ შავებში ჩაცმულ ლევანს, შავი თვალები მეტად უელავს და იქიდან ბრაზს ანთხევს, მაჯაში მწვდა და ბოხი ბარიტონით ოდნავ ხმამღლა დამიწყო საუბარი.
- მე დილის 7 საათზე ტრა კი ავწიე, რომ გამეღვიძა. შენთან მოვსულიყავი და სიცივეში არ გევლო, შენ კიდე აქ სი რიკო ტიპი გამოგყავარ, ფეხებზე მიკი დებ და ისე თითქოს ერთი ჩვეულებრივი გამვლელი ვიყო ზედ არ მიყურებ რას ნიშნავს ეს?
მოთმინება ელევა აშკრად ლევანს და მეც მის ნერვებზე ვიწყებ თამაშს.
- და ქუჩაში გამვლილი ჩვეულებრივი ადამიანისგან რით განსხვავდები ფენომენო?
ირონიას არც მე ვიშურებ და ხელს ვინთავისუფლებ
- გთხოვა ვინმემ გამომიარეო?
- შენ რა გგონია ყველას სახლში ვაკითხავ და უნივერსიტეტში დამყავს?
მოთმინება ელევა ლევანს და მხოლოდ იმიტომ, რომ ქაჯი არ გამოვჩნდე მისი მანქანისკენ მივდივარ.
- სხვა დროს წინასწარ გამაფრთხილე მინდა თუ არა წამიყვანო.
მანქანაში ვჯდები, ღვედს ვიკეთებ და გაშტერებულ ლევანს ვუსიგნალებ
- ჰე ახლა მალე
გავძახი მანქნიადან და მის მომღიმარ სახეს ვამჩნევ




მანქნაიდან გადმოსული არ ვარ ბავშვების უამრავ სახეებს ვაწყდები, ამას ემატება ლევანის შემოცურებული ხელი ჩემს წელზე და გაღიზიანებული მე.
- ლევან ძალიან ხომარ გამითამამდი.
მის ხელს ვიშორებ და წინ ვუსწრებ, იცინის და ხმას მაწევს
- აზრი?უკვე ყველას მაინც ჩემი გოგო გონიხარ
მეც ვუბრუნებ პასუხს
- რომელსაც არ მოწონხარ
ღიზიანდება და ახლა ხმამაღლა მეძახის.
- რამნიშვნელობა აქვს?სამაგიეროდ ყველამ იცის, რომ ჩემი ხარ და სხვა ვერავინ შემოგხედავს.
მინდა ბოლო ხმაზე ვუყვირო, რომ უკვე შემომხედეს თან მისმა საუკეთსო მეგობარმა, მაგრამ ვჩუმდები და ოთახში შევდივარ.




დღე ჩვეულებრივად იწურება, დასვენებებზე გარეთ არ გავდივარ ხოლმე, უბრალოდ ბავშვები შემოდიან ჩემს აუდიტორიაში და მაკვირდებიან. გაკვირვებული გავყურებ ყველას და ჩემი კურსელები სიცილი მესმის
- დღეს ლევანთან დაგინახა მთელმა უნივერსიტეტმა
- ო ღმერთო
მეც მეცინება და ახლა ვხვდები მათი სახეების მნიშვნელობას, ცოტახანში ოთახში ასხე წაშლილი ლიკა შემორბის და ბოლო ხმაზე სცენებს მიდგავს.
- შენ რა ვერ გადაწყვიტე, რომელი გინდა?
- რაა?
გაკვირვებული შევყურებ მის გაგიჟებულ სახეს
- რა ვერ გადაწყვიტ , რომელს გააჟ იმინებ თავს სანის თუ ლევანს?
მიყვირის ბოლო ხმაზე და ჩემი სილა ხვდება სახეში
- შენ ხომარ გადაირიე ?
ხმის კონტროლს ვკარგავ და თავს ვამშვიდებ, რომ არ მოვკლა ეს პატარა წურბელა. ჩემი ჯგუფელების გაოცებულ სახეებს ვამჩნევ და ძალიან მრცხვენია. ძალიან.
ჩვენს ჩხუბს თვითმართველობა აჩერებს და ბუკლეტები შემოაქვთ აუდიტორიაში.
- ბავშვებო ხვალ ექსკურსიაზე მივიდვართ, იმედია ყველა წამოხვალთ. უნივერსიტეტი გპატიჟებთ.
იღიმის დაბალი, გაჩხინკული გოგონა და ბუკლეტებს გვირიგებს
თვალებით ლიკუნას ვეძებ თუმცა ის აღარსად ჩანს, ელენე მხარზე ხელს მადებს
- ხომ ხვდები, რომ ბოზ ანდარას ერთი გოგოა არ აყვე
მისი სიტყვები ცოტას მამშვიდებს, თუმცა ბოლომდე ვერა. დღე ისე იწურება სანის ასავალ დასავალს ვერ ვამჩნევ, თუმცა ლევანი ყველგან თვალში მეჩხირება.
ბავშვებთან ერთად ავტობუსში ასვლას ვაპირებ სიგნალი, რომ მაჩერებს
გაბადრული გიორგია
- გიო გამარჯობა
ვესალმები შორიდან
- წამო წაგიყვან, რამოდენიმე გოგოც გამოაყოლე, რამდნეიც ჩაეტევით
- არ შეწუხდე გიო
- დამავალეს
თვალს მიკრავს და გული საგულეში სალტოებს აკეთებს, სასწრაფოდ ჩამოვდივარ ელენესთან და 2 გოგოსთან ერთად ავტობუსიდნ და მანქანაში ვჯდები, მათაც ვაცნობ გიოს და ვიტრუნები.
- შენ აქ სწავლობ?
ეკითხება ელენა და თან ყავისფერ თმებს ისწორებს, კეკლუცობს. გიორგი დაბალ თმაზე იტაებს ჯერ ხელს, მერე თხელ წვერზე და მომნუსხველად უღიმის ელენეს
- არა დავამთავრე, ყველას ვიცნობ და თან აქ ვცხოვრობ, ამიტომ ვერ მაგდებენ აქედან
ისინი იცინიან, მე მათგან შორს ვარ. მიხარია, რომ ვახსოვარ და ჩემზე ზრუნავს. გიორგი მანქანას აჩერებს და ვიღაცას ესალმება, ნაცნობ ხმაზე ვტრიალდბეი და ლევანს ვამჩნევ
- შენ გოოგნებს საიდან იცნობ ?
იცინის ლევანი და ახლა მართლა ათასი ფერი გადამდის სახეზე
- სანიდან ლევანჩო წაყვანა დამავალა
ჩემდა გასაკვირად ლევანიც იცინის და ელენას უყრუებს თან აყოლებს
- ო ეგ ბებერი გარყვნილი
რატომღაც მგონია ელენა გონია სანის "მიზანი" აი გიორგი კი ლევანის მზერას იჭერს და გონია ლევანს მოსწონს ელენა და იძაბება, ელენა ხან ლევანს უციმციმებს თვალებს ხანაც გიორგის. დაბნეულმა აღარ იცის რაქნას. ჩემი ჯგუფელი გოგონები კი ლევანს ვერ აცილებენ მზერას. ახლა ისეთი სიტვაციაა მართლა ისტერიკულად მეცინება და მინას თავს ვადებ, სადაც არის ბოლო ხმაზე გადავიხარხარებ და სასწრაფოდ მობილურს ვიღებ, რომ სხვა რამეზე გადავიტანო ყურადღება, თუმცა არ გამომდის და სასწაული სიცილი მიტყდება სიტვაციის გააზრებაზე ზუსტად ეს სიტყვები მახსენდება "დედა?არა შვილო მე მამაშენი ვარ" თემაა და ყველა მე მიყურებს, როგორც იქნა ვწყნარდები და რაღაცას ვიმიზეზებ.
- დაქალმა მომწერა, ნუ შეიმჩნევთ
ლევანი თვალს მიკრავს და გიორგის ემშვიდობება, გოგონებს ვტოვებთ და მე ელენას ჩემთან ვპატიჟებ, გიორგისაც ვეუბნები ამოვიდეს ჩემთან და მათი დაჯახების გეგმას უკვე ვადგენ .
- თავი ისე იგრძენით, როგორც საკუთარ სახლში. ელეეე?საჭმლის კეთება იცი?
- კი გოგო ყველაფრის
მხრებს იჩეჩს ელენა და მე გიორგისკენ ვაპარებ მზერას, რომელიც ელენას თვალებით ჭამს
- ხოდა მაშინ დამეხმარე
მაცივრისკენ ვიღებ გეზს და საკვებს ვალაგებ მაგიდაზე. ელენა გიორგის მსიაღებში ტოვებს და თვითონ დაბნეული შემოდის ჩემთან
- ვაიმე რა სიმპათიურია
გულზე ხელს იდებს და სულმოუთქმელად ცლის წყალს
- ხო და ეჭვიანიც
ვცინე მე
- რა ეჭვიანი?
იბნევა ელენა
- ლევანი გონია, რომ მოგწონს
ვეჩურჩულები და სოკოს ჭრას ვიწყებ, როცა გიორგიხ ხმას ვიგებ, მობილურზე საუბრობს
- კი მივიყვანე შეც ემა რას შემ ეცი?
ხარხარებს გიორგი
- რა დაფეთებული გახდი ბოლოდროს?შეყვარებული ხარ?
კვლავ იცინის და კიდევ ერთ დაუფიქრებელ ნაბიჯს ვდგავ, მარიონეტივით გავდივარ ოთახში და მობილურს ისე ვართმევ არც ვეკითხები ვინ არის და რატომ,სუნთქვაზე ვგრძნობ, რომ ისარის და ვიტრუნები. მისი სიცილი მესმის და მგონია ახლა გული წამივა. ბავშვურად, ლაღად იცინის და მეძახის
- გიო სად წახვედი ?
- გიო და ელენა ჩმთან არიან , ამოხვალ ?
პირდაპირ ვეუბნები და პასუხის მოლოდინში აივანზე გავდივარ ნერვიულად. უკვირს ჯერ ჩუმდება და მერე მისი სილაღე სადღაც ქრება, ცივი ხმით მეუბნება.
- გვიანია ნინა
არადა 3 საათიც არიქნება. გაბრაზებული ვაწვდი მობილურს გიორგის და სამზარეულოში ვიკეტები.
- რამოხდა?
მეკითხება ელენა და ჩემი თმის ფერი მედება სახეზე
- იდიოტი
ვბუტბუტებ ჩემთვის და ყელში მოწოლილ ცრემლებს ვყლაპავ
- რამე ნორმალური მიზეზი ვერ ნახა?
ისევ ვეგრძელებ ბუტბუტს და ელენა მეხვევა
- აშკარად არ სურს შეგეჩვიოს ნიი
მამშვიდებს და მეც ვცდილობ გავმხიარულდე. სუფრა გავაწყეთ და ბევრი ვიცინეთ, ცოტახანში ორივე გავაცილე და ელენეს ვუჩჲრჩჲლე
- ხელიდან არ გაუშვა
თან გზა დავულოცე და ბედნიერმა სუფრის ალაგება დავიწყე, თეფში ხელიდან გამივარდა როცა წელზე ხელები ვიგრძენი და გაგჟებულმა რაც ხელში მომხვდა ის გავუიქანი ხელების პატრონს და გაქცევა დავაპირე, როცა სანის დაჭყანული სახე დავინახე
- ღმერთო ძალიან გატკინე ?
ყინული გამოვიღე და თავზე დავადე, სიცილი აუტყდა
- რა გაცინებს ბიჭო?
"ბიჭო" ცუდათ მომხვდა და გავირინდე.
- შენ რა ძლიერი ყოფილხარ ეე
ისევ არ წყვეტდა სიცილს
- აქ რა გინდა ?როცა დაგირეკე შეგერგო
ამოვანთხიე ბრაზი, სახე დაუსერიოზულდა და ჩემსკენ წამოიღო გრძელი თითები, სახეზე რიტმულად ჩამომისრიალა და ახლოს მოიწია. იატაკზე ვისხედით ორივე
- აკრძალული ხილი იცი რაარის?
- ვაშლი
ვთქვი გულუბყვილოთ, გაეღიმა
- არა მე ვარ აკრძალული ხილი
- მერე თუ აკრძალული ხარ, რატომ მოხვედი მაინც
მის სახესთან ისე ახლოს ვიყავი ცოტახანში ალბათ ისევ დაუფიქრებელ ნაბიჯს გადავდგავდი. მისი სუნთქვაც კი მაბრუებდა და მაგიჟებდა
- მაგ კითხვაზე პასუხს, რომ ვიპოვე აუცილებლად გიპასუხებ
ოდნავ შემეხო ლოყაზე ცხვირის წვერით და ისევ თვითონ მომშორდა.
- პიჯაკის წასაღელად მოვედი
ხელში პიჯაკი აათამაშა და ახლაღა გამახსენდა ოთახში მისი სახე, რომ მქონდა დახატებული. წამოვენთე და ხმამაღლა დავუწყე საუბარი
- ოთახში, როგორ ახვედი ისე, რომ ვერ გავიგე?!
კართან იდგა უკევ და გადიოდა, რომ მივაძახე
- არ წაიღო რა გთხოვ
კინაღამ ამეტირა
- ასე არ შეიძლება ნინა, მეც მინდა შენგან სამახსოვროდ რამე მაშინ
ირონიით მიასუხა და პიჯაკი მოიცვა
- პიჯაკს მაშინ ავაბრუნებ, როცა ნახატს დამისრულებ
თვალი ჩამიკრა და სახლი დატოვა. ღმერთო რა შარში ვარ, ფანჯრიდან გადავიხედე და ჩემსკენ მომავალი თუკა და ნიკოლოზი შევამჩნიე ნერწყვი მძიმედ გადავაგორე ყელში და მოვლენების განვითარებას დაველოდე. სანი უდარდელად გამოვიდა პადიეზდიდან და თუკას მიესალმა, ნიკოლოზს სახე აენგრა და ხმამაღლა დაიწყო ლაპარაკი.
- ესეთებთან რა ჯანდაბა გინდა შენ?
თუკას იმხელაზე უყვიროდა, სანისაც ესმოდა. უბრალოდ უკან არ ხედებოდა, მანქანას მიუხლოვდა მშვიდად დაქოქა და გაუჩინარდა. ნიკას ხმა კი ისევ მიწვავდა ყურებს
- რას გავდა ვერ შეხედე?ან აქ რა ჯანდაბა უნდოდა პედა რასტი, ნაბიჭ ვარი, ოჯახმოტ ყნული
- რა გაყვირებს ნიკა?
თუკა აჩუმებდა და თან ჩემსკენ "მაპატიე"-ს თვალებით უყურებოდა.
საძიძღარ სიტყვებს არ იშურებდა თავგადაპარსული, გრუზინი ნიკა და უკვე მეორედ გავაცნობიერე, რომ მთელი სამყარო თუ არა ნახევარი ჩემს წინააღმდეგ იქნებოდა.