ჯაბას გვერდით მდგომ მაღალ,გახმარ სკამზე დავჯექი და მოთმინებით განვაგრძე საუბარი ამ უჯიშოებთან.ჯაბას სახეზე კი სიმშვიდე აღარ იკითხებოდა,ვინაიდან და რადგანაც ჩვენ მათ ყალბ თანხას გადავცემდით.რისკი იმისა რომ გაიგებდნენ ძალიან მალე ამას და გამოგვიჭერდნენ ასი პროცენტიდან ასივე იყო,მაგრამ ჩვენი მოვალეობა ვერ დაშვებდა რომ ბავშვი დაგვეტოვებინა.
ვეცადე შემემოკლებინა დისკუსია და ჩემი კარგი თურქული ენის ცოდნის წყალობით კი გამიადვალდა ეს.
საბოლოოდ შევთანხმდით ყველაფერზე,მამაკაცს გადავეცით ჩემოდანი რომელშიც ელაგა ფული.
გადახსნა და გადახედა ზევიდან,გულის ფანცქალი დამეწყო,ახლა უფრო ვეცადე მალე წამოავლას.
თმების გლეჯვით გამოიყვანეს ატირებული ბავშვი და ჩემს ფეხებთან დააგდეს,ბრძანება მათი მარიანას მიმართულებით კი იყო ის რომ თავი არ აეწია და ფეხებთან ასე დამხობილი მჯდარიყო.
ხელი ხავტაცე ბავშვს,და გარეთ გავიყვანე.ჩვენს მანქანაში უკანა სავარძელზე სპეციალურად დადებული პლედი გადოვიღე და შემოვაფარე,შემდეგ კი მანქანაში შევსვი.ახლა ჯავას გამოსვლა იყო დარჩენილი,მანაც არ დააყოვნა და გამოვარდა ფეხაკრეფით გაღიმებული სახით.
მანქანაში დავსხედით და დავიძარით.
ამჯერად უარესი გადასალახი გზა გველოდა,მთავარი იყო ამ დროში ჩავმძვრალიყავით ვიდრე გაიგებდნენ სიმართლეს და საზღვარზე გადავპარულიყავით.ნერვიულობამ ამიტაცა და ნერვიულად დავიწყე ფეხის თამაში,ჯაბამ ცერად გადმომხედა და გაიღიმა
-ნუ ღელავ .იმედიანად მითხრა და ფეხზე დამადო ხელი,მთელი ყურადღებით კი უყურებდა გზას.
-ჯაბა რამდენ ხანში მორჩება ეს სისასტიკე?.ვკითხე და გავიხედე გარეთ,ხეები ერთმანეთის მიყოლებით გარბოდნენ და უკან რჩებოდნენ,როგორც ჩანდა ძალიან სწრაფას მივდიოდით წინ.
ასე დუმილსა და ღელვაში მოღამდა და საზღვრამდე საათი დაგვაკლდა,ჩვენდა სამწუხაროდ გაგვაჩერეს შუა გზაზე.მოვიხსენი ყველაფერი სახიდან და მარიანას ზელით ვანიშნე ჩამალულიყო სკამებს შორის,მე და ჯაბა კი გადავწდით მანქანიდან.
მაღალმა გამხდარმა და პირწავარდნილმა მამაკაცმა დამხედა ზევიდან
-სად მიდიხართ?.გვკითხა და მომიახლოვდა,ჯაბას ქვეშქვეშად შევხედე ვგრძნობდი აქ ყველაფერი ცუდათ დამთქვრდებოდა და ჩემს შარვალში ჩამალული იარაღისკენ ხელი გავაპარე შეუმჩნევლად.
მამაკაცი გაიწია და მანქანის მინებში შეიხედა,ალბად ამოწებდა რამე
გადაგვქონდა თუ არა,სასიკეთოდ მარიანამარლაც გულიანად ჩამალულა.იარაღი ამოვიღე და უკნიდან კეფაში მთელი ჩემი ძალით შემოვკარი,მეორე მამაკაცი სანამ
შეამჩნევდა რაც გავაკეთე იქამდე ჩავჯექი მანქანაში,დავძარი და ჯაბას ვუყვირე
-ჯაბა დროზე დროზე დრო არ იცდის !!.გამზადებული მუშტი მამაკაცოსთვის დაუშვა და მანქანაში ჩაჯდა.მამაკაცი ადგილიდან არ განძრეულა უყურებდა ზირს გაშხლართულ მეგობარს.
მარიანამ ამოყო თავი და დაჯდა კვლავ,ჯაბას ისტერიკული სიცილი აუვარდა,მეც ავყევი და არც ერთმა ვიცოდით რატომ ხდებოდა ესე.
-სალომე.დასერიოზულდა და შემომხედა,სავარძელზე კი კარგად მოკალათდა.უკვე ვხვდებოდი რის თქმაც
უნდოდა და ისიც
ვიცოდი ეს საუბარი სადამდემიგვიყვანდა.მაგრამ
მაინც არ მითხოვია გაჩუმება მისთვის
-ხო ჯაბა რაიყო
-ყველამ ვიცით შენი შვილის ამბავი,არ გინდა დამელაპარაკო ამაზე ?.სევდა მომერია უნებურად
-რა გინდა რომ გითხრა.ჩემი შვილი ჯერ მომტაცეს,შემდეგ კი უბრალოდ მკვდარი დამახვედრეს .ცრრმლები ჩემდაუნებურადგადმომეღვარა თვალებიდან
-არა გაჩერდი,ნუ ტირი .მოიწია ჩემსკენ და ცრემლები შემიმშრალა.ყველაფერი წინ გაქვს,შენ ძლიერი გოგონა ხარ თანაც ჯერ კიდევ ახალგაზრდა.მითხრა და გამაღიმა
-ძლიერი?.ჯაბამ თავი დამიქნია კის ნიშნად
-უკეთესი იქნება თუ მარტო არ იქნები ამ დედამიწაზე .მიმანიშნა მამაკაცისკენ რომელიც ჩემს გვერდით უნდა დამდგარიყო და შემეყვარებინა,მაგრამ სამწუხაროდ კარგახანია რ მქონდა შეგრძნობილი ეს გრძნობა.საუბარ საუბარში მივედით საზღვართან,წარმატებით გადავედით იქ კი ბატონი პეტრე და კახა გველოდნენ.როდესაც ხვენს უკან მომავალ
პატარა გოგონას მოკრეს თვალი აღფრთოვანება ვერ დამალეს და ტაში შემოკრეს.მანქანიდან კი ბრახუნის ხმა იმსმოდა
-ეს თქვენი მანქანაა პატონოპეტრე?.მანქანასთან მივედი და გამოვხსენი კარი,შიგნით კი მარიანას დედ-მამა იყვნენ შეყუჟულები და გაქცევას ლამობდნენ.ბავშვის დანახვისას შეჩერდნენ და ტირილი აუტყდათ,მარიანა წინ ჩამოდგა და უემოციო თვალებით გახედა
ორივე მათგანს.ეს იმაზე მეტი იყო ვიდრე მას მშობლებისთბის შეეძლო რომ ეთქვა.კარები უხეშად მივუხურე და ბავშვი მოვარიდე მანქანას.მარიანას კი ახალი ოჯახი ელოდა,როგორც კი მათ ხელში ჩავარდა ოჯახს სიხარულის ცისარტყელა გადაეფინა.მარიანას კი მადლიერი თვალები მანიშნებელი იყო ყველაფრის.ბატონმა კახამ მე და ჯაბა გაგვიყვანა გვერდით და მოჭრით გვიბრძანა
-დასვენება გჭირდებთ,ამიტომ მინდა რომ დაისვენოთთ ცოტა ხანს ჩემო კარგებო.მაგრამ
ერთი დიდი ცვლილებით,ჯაბა შენი სახლი გვჭირდება ჩვენ შენ კი სალომესთან იქნები.ჯაბამ
სასაცილო სახე მიიღო და გადმომხედა,გამეცინა და თვალით პატონს ვანიშნე კარგი თქო.ჯააბა გაგვცილდა,მეორე ღამით მოუწევდა ჩემთან გამდმობარგება.
ნაბიჯი წინ,ახალი ცხოვრებისკენ და თავისუფლებისკენ ჯერ კიდევ წინნიყო.

10:57
მეორე ღამით კი გაისმა
კარებზე ზარის ხმა,გამოვაღე და ჯაბა პატარა ბავშვივით ჩემოდნებით იდგა კარებში.სიცილი ვერ შევიკავე და გავიწიე რომ შემოსულიყო
-წამოდი ვივახშმოთ ჯაბა.დაალაგა ჩემოდნები და გამომყვა.
-მშცენიერი სახლი გქონია.მითხრა და გამიღიმა,კიდევ გაისმა
კარებზე ზარის ხმა.
სამზარეულოში კი გიგა შემომყვა,ჯაბა წამოდგა ფეხზე და გაშეშდა
-ეს ვინ არის ?-მკითხა გიგამ
გაოგნებული სახით
-ეს ჩემი თანამშრომელია,აქ დარჩება რამდენიმე ხნის მანძილზე.გიგამ გამიღიმა და გვერდით გამიყვანა,შემდეგ კი წავიდა ჩემი სახლიდან.
-აბაა არავინ მყავსო? (ჯაბა)
-ქალი სექსის გარეშე არ შეიძლება რომ იყოს.ჯაბამ თავი გადააქნია და გაიცინა.მართლაც
დიდი ხანია არ მყვარებია?,როგორ მინდა მიყვარდეს .ჯაბას ვუთხარი და ღრმად ჩავისუმთქე
-შეგიყვარდენა სალომე.მოკლედ მომიჭრა და ჭამა დაოწყო.ვფიქრობდი ჩემს
პასუხზე,რაღაც ბავშვურად ჟღერდა.ხალათი შევისწორე და წამოვდექი,ჩაიდანს გადავწვდი და სამზარეულოს მეორე მაგიდასთან გადავიხარე.უკან რომ შემოვტრიალდდი ჯაბა მედგა.შევკრთი და
გულზე მივიდე ხელი
-მეორედ ასე აღარ გააკეთო.ვერ მივხვდი რა იგულისხმა,გავიდა სამზარეულოდან.მეკი ჩემი საქმე განვაგრძე.მივალაგე სამზარეულო და მეც გავედი,ტელევიზორთან იჯდა ჯაბა მეც მივედი და იქვე დავჯექი.დიდი ინტერესით უყურებდა ფეხბურთს,მეც
მივაჩერდი ეკრანს,გაოგმებულმა გამომხედა
-გიყვარს?.გავხედე და თავი გადავაქნიე
-ხომ გითხარი რის გამოც ვარ მასთან.გაიცინა და ჩემსკენ შემოტრიალდა
-ფეხბურთზე გეკითხები.ტანში სირცხვილის კანკალმა დამიარა,როგორ არაფერს ვუკვირდებოდი ვბრაზობდი ჩემს თავზე.არას ნიშნად გადავაქნიე კიდევ ერთხელ თავი და წამოვდექი ჩემს ოთახში ასასვლელად.კიბეებზე
მშვიდი ფეხის სვლით ავედი მავრამ,როგორც კი გავცდი ჯაბას მზერას სირბილით შევიკეტე ოთახში.
უეცრად ტელეფონზე გაისმა ზარის ხმა:
-გისმენთ .წამოვჯექი ტახტზე
-სალომე დავითი ვარ (მარიანას ”ახალი” მამა)
-ხოხო გისმენ დავით
-შენი ნახვა მინდა სასწრაფოთ.ავფორიაქთი
-მარიანას ჭირს რამე?.ავდექი და გამოვალაგე ტანსაცმელი,ჩაცმა ჩაცმაში გავედი გარეთ დათოს შესახვედრად,ჯაბა კი ფეხუკან გამომედევნა შემდეგ კი უკან შებრუნდა კვლავ.
როგორც იქნა გზის გადასასვლელ გაჩერებასთან დათოს მანქანა შევამჩნიე,სირბილით გავიქეცი და ჩავჯექი
-ხომ მშვიდობაა ?.ქოშინიდ აღმომხდა სიტყვები
-დამშვიდდი სალომე.მანქანა დაძრა და წავედით.აზრზე არ ვიყავი სად მივდიოდით,მაგრამა რც ვნწრვიულობდი ამაზე.დავითი ჩემი ძველი
მეგობარი იყო მისი ცოლი კი ჩეკი სკოლის მეგობარი (არცთუ ისე ახლო) და ვენდობოდი მას.
უცნაურ სიბნელეში შევედით,დათოს გავხედე თუმცა გაირკვევლად ვხედავდი მისსახეს. შემდეგ კი მანქანა გააჩერა ,გადავიდა და გამიღო კარები .
-ეს ტყეა?.გავოგნდი
-კი
-აქ რას ვაკეთებთ?.ახლა უკვე დავინტრიგდი და უკვე გეგმას ვაწყობდი საიდან შემეძლო გაპარვა.დათოსკი საერთოდ არ ეტყობოდა მღელვარება-მოდი აქ დავჯდეთ.დამიძახადა დიდ ქვაზე დამსვა თვითონ კი ჩემს წინ ლივლივა ბალახზე დაჯდა.
-კარგი გისმენ.ფეხი ფეხზე გადავიდე,დათო ხმას არ იღებდა იჯდა და შემყურებდა.
შემდეგ ჩემკენ გადმოიხარა და ფეხზე მაკოცა,შევუშმუშნე მეგონა რაღაც არასწორად გავიგე ან მომეჩვენა,მაგრამ თბილი ხელი ვიგრძენი შემდგომ და წამოდგომა ვცადე მან კი ჩემზე სწრაფად იმოქმედა და ჰაერშივე დამიჭირა ყელზე წაჭერით.--გამიშვი ვერ ვსუნთქავ.ქმოვილუღლუღე და ვიგრძენი რომ მოწას აღარ ვეხებოდი,თევზივით ფართხალი დავიწყე მაგრამ ამაოდ.
ხეზე უხეშად მიმაბერტყა და სიცილი დაიწყო,მომიახლოვდა ხელების სმით ფეხებიდან მკლავებამდე,სიამოვნების ზენიტში იყო.ერთი ხელის გაკვრით მკერდის ადგილზე მაიკა შუაზე გაგლიჯა და მის წინაშე მკერდმოშოშვლებული აღმოვჩნდი.
ხელი ვკარი და მოს
მანქანას მოვწფარე,ტელეფონს ვტაცეხელი და ჯაბას დავურეკე ,საბედნიეროდ
მალევე აიღო ყურმილი ერთი რამის თქმა მოვასწარი მხოლოდ ”დამეხმარე” ტელეფონი კი გაითიშა.ფეხებში მწვდა დათო და მიმითროა თავისკენ,იმტკივილზე არაფერს ვიძახი რაც ძირს
ხოხიალმა განმაცდევინა.არ ვიცოდი ჯაბას როგორ
ან საიდან უნდა გაერკვია ჩემი ადგილსამყოფელი...