შოკოლადის ბრალია! (სრულად)
-აუუ ლიზა ეს რა დრამაა,რამდენი ვიტირე შეიძლება ესე?? -ხო,მაგრამ აღიარე,რომ კარგი ფილმია? -არა ხო,ფილმი ნამდვილად კარგია,მაგრამ ამდენი არცერთ ფილმზე არ მიტირია,ახლა ნამდვილად განტვირთვა გვჭირდება, რომ ამდენი ემოციისგან დავიცალოთ. -ანუ?რისი თქმა გინდა? -ბარში წავიდეთ და ცოტა დავლიოთ -კარგი ოღონდ ცოტა -ჰო წამო გავემზადოთ, კაბას ხომ მათხოვებ?? -რომელიც გინდა,შენ მარტო თითი დაადე... სარკის წინ საათობით ვიტრიალეთ,ათასჯერ მოზომილი კაბები,კიდევ 1000ჯერ მოვიზომეთ.საბოლოოდ როგორც იქნა დავაყენეთ საშველი და ავარჩიეთ.ანას შვინდისფერი კაბა ეცვა,გულზე ამოღებული და იდაყვს ოდნავ ჩამოცდენილი სახელოებით,არც ძალიან გრძელი,არც ძალიან მოკლე კაბა იყო,მუხლს ოდნავ აცდენილი,ამავე ფერის ფეხსაცმლით და ამავე ფერის ვარდი დაიმაგრა თმაში -რალამაამაზი ხარ.ვუთხარი გულწრფელი ღიმილით საყვარელ დაქალს -შენც ჩემო ლამაზო (ანა) ნუ,მე გიპიურეს შავი კაბა მეცვა,ტანზე მომდგარი,ასევე გულამოღებული,შავი ბალეტკები და თმები ბოლოებში ოდნავ დავიტალღე. კიდევ ერთხელ შევათვალიერეთ ჩვენი თავები სარკეში და სახლი დავტოვეთ. ბარში მისვლისას ჯერ იქაურობას თვალი მოვავლეთ,ცარიელი მაგიდა მოვძებნეთ და ჩვენჩვენი კუთვნილი ადგილი დავიკავეთ,საბედნიეროდ ძალიან ბევრი ხალხი არიყო,ცოტა ხანს ჩვეულებრივ ვიჯექით, შემდეგ კი სასმელი მოგვინდა -წავალ მე მოვიტან კარგი?ვუთხარი მე და სკამიდან წამოვდექი ბართან მივედი და ერთი მარწყვის და ერთი ატმის კოქტეილი შევუკვეთე,სანამ ბარმენი გაამზადებდა ბართან ჩამოვჯექი,გვერდით ვიღაც ბიჭი იჯდა საკმაოდ დაძაბული და გაღიზიანებული ჩანდა,ვერც კი გავაცნობიერე რომ მივაშტერდი. -რას მიყურებ?მომმართა უცნობმა და თავიდან ფეხებამდე ამათვალიერა და ვნებიანი მზერა მომაპყრო -მე... მე.. ისა.. ბოდიში არ მინდოდა -კარგი არაუშავს რა გქვია? -ლიზა... სახელი არ მიკითხავს ზოგადად არ მიყვარს კითხვების დასმა -სასიამოვნოა ლიზაღმერთო ჩემი სახელი ასე არავის უთქვამს -რამდენი წლის ხარ ლიზა??მკითხა მან. ღმერთო ისევ ჩემი სახელი,როგორ მინდა მხოლოდ მან იმეოროს,იმეოროს და იმეოროს უსასრულოდ. -მე... მე... 19 -რატომ იბნევი ლიზა?? -არა,სულაც არა. -აქ ახლოს ცხოვრობ? -არა,არცისე,რატომ მეკითხები?აქ უკვე მეც დავინტერესდი. -არა ისე უბრალოდ,თუ მეტყოდი სად ცხოვრობ შემიძლია საღამოს გამოგიარო და გავისეირნოთ,თუ შენც თანახმა იქნები და გენდომება -კი , დიდი სიამოოვნებითვუთხარი და გავუღიმე. იქვე დადებულ ფურცელს და პასტას ხელი წამოავლო და წინ დამიდო,მეც დავუწერე მისამართი და მივაწოდე. -ნომერს არ მეტყვი?მკითხა და ფურცელი ისევ მომიცურა. -კი!ვუთხარი და ნომერიც მივაწერე. ფურცელი თავისკენ მისწია და ნომრის ქვეშ ,,ლიზა,, დააწერა იმის აფიქრებაზე თუ როგორ თქვა ჩემი სახელი ჟრუანტელმა გამიარა და უნებურად ტუჩზე ვიკბინე მივხვდი რომ შეამჩნია და ჩაეღიმა. შემდეგ ისევ მე შემომხედა ,ცოტა ხანს ჩაფიქრდა და განაგრძო. -ჰმ,საინტერესოა!თქვა და ნიკაპზე ხელი მოისვა.ვერ გავიგე ამით რის თქმას ცდილობდა ყველას -ასე მარტივად ენდობი?? -თითქმის კი ვუთხარი და დამნაშავე ბავშვიშით მხრები ავიჩეჩე -არ გირჩევ ლიზათქვა და სკამიდან წამოდგა -მიდიხარ?კიდევ ცოტა ხანს არ იქნები? -ნუ ხარ ასეთი მიამიტი,ბევრი გაწყენინებს.თვალი ჩაუკრა და იქაურობას გაეცალა.ამასობაში ბერმენს ჩვენი კოქტეილებიც გაემზადებინდა ხელი წამოვავლე და ისევ ჩემს მაგიდას დავუბრუნდი... -აბა რახდება??მკითხა ანამ -არაფერი,იქ რომ ბიჭი იყო დაინახე?? -არა, რა არი რო?? -ეგ გავიცანი ახლახანს -მართლა და რქვია?? -ჰმ... არ ვიცი კითხევბს ის სვამდადა მხრები ავიჩეჩე -და შენც როგორც ყოველთვის სულელი ბავშვივით პასუხობდი? -მეკითხებოდა და ვპასუხობდი -ეჰ ლიზა,ლიზა,როდის მოგეცემა ჭკუა, როდის მიხვდები რომ ასე მარტივად არავის არუნდა ენდო ბედი შენი,რომ არავინ ცდილობს გაწყენინოს -რატომ უნდა მწყენინონმე ხომ არაფერს ვუშავებ? -ზოგი შენს გულუბრყვილობას ცუდად გამოიყენებს და მერე გამიხსენებ..მითხრა ანამ და სასმელი მოსვა. **************** საყვარელ ქალთან სახლში მივდიოდი ,დიდი ვარდის ბუკეტით ხელდამშვენებული,სიხარულით მეცრე ცაზე ვიყავი,რადგან ვიცოდი,რომ ის ჩემი იყო და მარტო მე მეკუთვნოდა. სახლთან,რომ მივედი ყოველგვარი დაკაკუნების და ზარის დარეკვის გარეშე შევედი,მინდოდა ჩემი ისვლა მოულოდნელი ყოფილიყო,თუმცა,როდესაც ოთახის კარი შევაღე დავინახე თუ როგორ კოტრიალობდა ვიღაც ბიჭთან ლოგინში მე,რომ დამინახა გაშრა... ლოგინიდან გადმოვიდა ხალათი მოიცვა და ჩემსკენ წამოვიდა,ხელები კისერზე შემომხვია და აზლუქნდა -საყვარელო მაპატიე,ეს ის არარის რაც შენ გგონია -სწორედ ისარის რაც მგონია!ვუთხარი და ხელები მაჯაში მოვუჭირე და უხეშად მოვისროლეყველაფერი გასაგებია მე ვერ გაკმაყოფილებ,ხოდა იყავი ამასთან. -არა მოიცა,არ წახვიდე -ბო*ი ხარ!გამატარე თორემ ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ დარჩი და გააგრძელე გართობა ჩემი სახელი აღარ ახსენო. იმ ბიჭთან მივედი ვისთანაც წუთის წინ გორაობდა ეს გოგო დაა ერთი კარგი მუშტი ვუთავაზე. -მშვიდობაში მოიხმარეთ ერთმანეთივუთხარი და გამოვბრუნდი სანამ კარში გავიდოდი სოფომ ხელი დამიჭირა -არ წახვიდე გთხოვ მაპატიე... -შე-მე-შვი! გასაგებია??ვუთხარი და კარი რაც ძალი და ღონე მქონდა მოვიჯახუნე მანქანაში ჩავჯექი და გიჟივით მოვწყდი ადგილიდან,ახლომდებარე ბარში შევედი და ბარმენს სასმელი შევუკვეთე,უცებ გვერდით მივიხედე და დავინახე გოგონა,რომელიც მოშტერებული მიყურებდა და თვალს არ მაშორებდა ,,ამას რაღა უნდა,, გავიფიქრე ჩემთვის და მასთან საუბარი გავაბი კარგი გოგო ჩანდა მასთან გართობას შეძლებდა კაცი,თუმცა ძალიან ზედაპირული იყო ასეთი სულელი არსება ჩემს ცხოვრებაში არ მინახავს მხოლოდ ერთი წუთი გინდოდა , რომ მთელი მისი ცხოვრება გაგეგო ,,არა მაინც არ მესმის ასეთი მიმნდობი,როგორ უნდა იყოს ადამიანი მითემეტეს გოგო,, მასთან ლაპარაკმა ცოტა ხნით დამავიწყა ჩემი პრობლემა ,,ეს გოგო კიდევ დამჭირდება,, გავიფიქრე ჩემთვის და მისი მისამართი და მობილურის ნომერი მისივე ხელით დავაწერინე. მართალია არ უნდოდა ,რომ წავსულიყავი,მაგრამ მე ჩემი საქმეები მქონდა თანაც ახლა არც იმის დრო და არც იმის ადგილი იყო,რომ ამ სულელ არსებასთან ვყოფილიყავი. ,,ყველაფერს თავისი დრო და ადგილი აქვს,, გავიფიქქრე ჩემთის და ბარი დავტოვე... მანქანაში ჩავჯექი და სახლში ავედი,არაფერის თავი არ მქონდა,ემოციებისგან დაცლა მჭირდებოდა,ტანსაცმელი გავიხადე პირსახოცი ავიღე და აბაზანაში შევედი თბილმა წყალმა მთელი ჩემი სხეული მოადუნა დღეს არსად წასვლის თავი არ მაქვს ამიტომ აბაზანიდან გამოსული ლოგინზე ივესვენე და დავიძინე... ...ღამით გამეღვიძა,ოთახში საშინელი დახუთჲლობა იყო. შარვალი ამოვიცვი და აივანზე გავედი,სიგარეტს მოვუკიდე ტელეფონი მოვიმარჯვე და ძმაკაცს დავურეკე,მართალია ღამის ოთხი საათი იყო,მაგრამ ვის ანაღვლებდა... -ბექა ჩემთან ამოხვალ? -რა...ჰა... სად?ტელეფონში მისი ნამძინარევი ხმა გაისმა -ჩემთან ამოხვალთქო?გავუმეორე კითხვა და აქ უკვე გამოფხიზლებულმა მიპასუხა -რა იყო, მოგენატრე ცუნცულ? -მორჩი ლაზღანდარობას და 10წთში შენი საჯდომი აქ მოათრიედა ტელეფონი გავთიშე,აივანს ორივე ხელით დავეყრდენი და გრილი ნიავი ხარბად შევისუნთქე. ცოტახანში კარი გაიღო და თვალების ფშვნეტით და მთქნარებით, ლუდის ქილებით ხელდამშვენებული ბექა შემოვიდა ერთადერთი არამიანი, რომელიც კარზე ზარს არასდროს რეკავს. -მოვედი ძმაო,კარგად ხარ? -კი შენ,როგორ ხარ? -რავი მეც ვარ რა. რაშვები როგორ მიდის საქმეები სოფისთან? -ძმაო,ძალიან გთხოვ,მაგ კა*პას სახელს ნუღარ ახსენებ -კი,მაგრამ რამოხდა? -დღეს შვუსწარი თუ,როგორ კოტრიალობდა ვიღაც ბიჭთან და აქეთ თავის მართლება დაიწყო,ვითომ არაფერი გაუკეთბია... ნუ მოკლედ დავშორდი... -ჰოო ეგ ცუდიათქვა ბექამ და დივანზე ჩამოჯდა ლუდის ქილმა მოიმარჯვა,მეორე კი მე გადმომიგდო -შენ ზუსტად იცი,როდის, რა მჭირდებავუთარი და ცივი ლუდი მოვსვი -აბა რისთვის გყავართქვა და ფეხზე წამოდგა ლოგინის გვერდით ტუმბოზე ,დადებულ ჩემი და სოფოს ფოტოს ხელი წამოავლო და გარეთ გაისროლა. -ასე აჯობებდ თქვა და ლოგინზე ჩამოჯდა,უცებ მოკეცილი ფურცლის ნაგლეჯი დაინახა ხელი წამოავლო და ზედ დაწერილ ნომერს და მისამართს დახედა -გატყობ შემცვლელიც გიპოვიათქვა და ჩიცინა -რას გულისხმობ? ვინ შემცვლელი?მივიხედე და დავინახე ის ფურცელი,რომელიც დღს ბარში ლიზას გამოვართვი -კარგი,თუ ვერ ხვდები მაშინ მითხარი, ლიზა ვინ არის?? წუთით ჩავფიქრდი, თითქოს თავის გასამართლებელ მიზეზს ვეძებდი, შემდეგ თითქოს, რაღაც გამახსენდაო ბექასთან მივედი, ფურცელი გამოვართვი დავხედე და ვუთხარი -ლიზა ისარის ვინც ახლა ყველაზე მეტად მჭირდება ტელეფონი მოვიმარჯვე და ლიზას ნომერი ავკრიფე, თუმცა ბექამ შემაჩერა -ჰეი..ჰეი... ძმაო რასაკეთ? საათს მაინც შეხედე ცოდვაა ახლა ეგ გოგო გააღვიძო -არაუშავს ვეტყვი,რომ გამოვიდეს -რომელი გოგო გამოვა ღამის ოთხ საათზე ბიჭთან შესახვედრად? -შენ არ იცნობ ძმაო,ის აუცილებლად გამოვა,აი ნახავ -მაშინ გამოდის სულელი ყოფილა -კი თან მაგარივუთხარრი და ლიზასთან გადავრეკე ******************** ღამით ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა, საათს შევხედე და ხუთი იყო დაწყებული, ,,ღმერთო ვინ უნდა რეკავდეს ამ დროს?,, გავიფიქრე ჩემთვის და ტელეფონს დავხედე. უცხო ნომერი იყო,სამწუხაროდ პირველ ჯერზე ვერ მოვასწარი პასუხი, თუმცა მეორედ რომ გადმორეკა მაშინ ვუპასუხე გისმენთვუთხარი ნამძინარევი ხმით -ბოდიში ,რომ გაგაღვიძე ლიზატელეფონში მამაკაცის სასიამოვნო ბარიტონი გაისმა, ლიზამ იცნო ვინც იყო, რადგან მის სახელს მხოლოდ ის ერთადერთი ადამიანი ამბობდა ასე, თუმცა დასაზუსტებლად მაინც კითხვა დაუსვა. -ვინ ხართ? -აღარ გახსოვარ? დღეს ხომ ბარში შეგხვდი! -ა... კი... გამახსენდა, რახდება მშვიდობაა, რატომ მირეკავთ? კი ყველაფერი კარგადა არის! უბრალოდ შენი ნახვა მინდა გამოხვალ გარეთ გელოდები? -ღმერთო,თქვენ ახლა ჩემს სახლთან ხართ?ვუთხარი გაოცებულმა -კი და გელოდები,ხომ გამოხვალ ლიზა? -დიახ!ვუთხარი და ყურმილი გავთიშე. ანას გადავხედე, რომელიც მშვიდად სუნთქავდა,ლოგინიდან სასწრაფოდ წამოვხტი შორტი და მაიკა ჩავიცვი და გარეთ გავედი. მანქანაზე მიყუდებული მამაკაცი დავინახე ,რომელიც სიგარეტს აბოლებდა და მისკენ წავედი მე, რომ დამინახა სიგარეტი გადააგდო და ხელები კერდზე გადაიჯვარედინაშორტინი,რომ დამინახა ჩემს ფეხებს ხარბად ააყოლა მზერა ... -გავისეირნოდ?მკითხა მან და მანქანის კარი გამიღო. -დიდი სიამოვენიბთ ვუთხარი მე და მანქანაში ადგილი დავიკავე. თვითონაც მოუარა და ჩაჯდა,რამოდენიმე წუთი ხმას არ ვიღებდით, თუმცა ასეთი სიჩუმე უხერხულობის შეგრძნებას მგვრიდა,ამიტომ ისევ მე ვამჯობინე საუბრის დაწყება -თქვენ რამდენი წლის ხართ? -მე 21 ვარმითხრა და მუსიკა ჩართო ,,kiss the rain,,ის სასიამოვნო მელოდია გაისმა , ღმერთო როგორ მიყვარს ეს მუსიკა გავიფიქრე ჩემთვის და თვალები მივლულე. -მოგწონს? -ვგიჟდებივუთხარი და გავუღიმე. -იცი... არ მეგონა თუ გამოხვიდოდი -არც მევუთხარი და გამეცინა -და მაინც რატომ მენდობი? რატომმ გამოხვედი? -იცი...არ მიყვარს ხალხს როცა გულს ვტკენ... -კარგი...მაშინ მითხარი რა გიყვარს? -ყველაზე მეტად? -ჰო ყველაზე მეტად -შოკოლადივუთხარი მე და მის მწვანე თვალებს გავუსწორე მზერა -მართლა?მკითხა მან -დიახ!და მეტი დამაჯერებლობისთვის თავიც დავუქნიე -შენ თუ იცი მე, რამდენი შოკოლადი მაქვს სახლში? -მართლა?გაოცება გამომესახა სახეზე... -აჰამ თუ თანახმა ხარ შეგვიძლია წავიდეთ და გაჭმევ. -რათქმაუნდა წავიდეთვუთხარი მე და პატარა ბავშვივით ცქმუტვა დავიწყე. მანქანა მოაბრუნა და ისევ უკან წამოვიდა -ლიზა მომიყევი რამე შენზე , შენს მშობლებზე,მეგობრებზე. -მშობლები? მე მხოლოდ დედა მყავს, მამა 13 წლის რომ ვიყავი მაშინ დავკარდე, ბევრი მეგობარი არ მყავს მხოლოდ ერთი,რომელსაც, რომ გაეგო რომ ამ დროს დამირეკე და გამოსვლა მთხოვე არ გამომიშებდა. თბილისში ცალკე ვცხოვრობჩავუკაკლე ყველაფერი -ანუ არავინ იცის, ეხლა სად ხარ ან ვისთან ხარ? -ნწ...და თავი გავაქნიე თვითკმაყოფილმა ჩაიღიმა მამაკაცმა და სიჩქარეს მოუმატა კიდევ ვერ გაეგო, რატომ იყო ეს გოგო ასეთი, ბოლოსდაბოლოს მისი სახელიც არ იცოდა, თუმცა თვალდახუჭული ენდობოდა. ცოტა ხანში სახლსაც მიუახლოვდნენ. სახლში შევიდნენ ლიზას ასეთი მდიდრული სახლი ჯერ არ ენახა. გაოცებული ათვალიერებდა და ემოციებს ვერ მალავდა. -ღმერთო,რამხელა სახლი გაქვს? -ჰომ...დიდია.... წამოდი მაღლა ავიდეთუთხრა მამაკაცმა და გოგონას წინ გაუძღვა -მაღლა ინახავ შიკოლადებს? -დიახ! უთხრა და ერთერთ ოთახში შეუძღვა საკმაოდ კომფორტულად მოწყობილი ოთახი იყო უზარმაზარი ლოგინი,წინ კედელზე დიდი ტელევიზორი და ბუხარი... -მოიცა რა საძინებელში ინახავ შოკოლადებს?უთხრა ლიზამ და ჩაიღიმა -არა!თქვა მამაკაცმა და ოთახისკენ ანიშნა იმ ოთახში მაქვსო გოგონამაც იქით მიიხედა ამასობაში მამაკაცმა ოთახის კარი გადაკეტა, გოგონამ ხმაზე სწრაფად მოიხედა და ჩვეული სილაღით მიუგო -კი, მაგრამ კარს რატომ კეტავ? -თავდაცვის მიზნითმიუგო მამაკაცმა და გოგონას მიუახლობდა ლოგინზე ჩამოსვა და თვითონაც გვერდით მიუჯდა ,იდაყვებით მუხლებს დაეყრდნო და გოგონას თვალებს მიაშტერდა, რომელმაც აღარ იცოდა საით გაეხედა, რომელ წერტილს მიშტერებოდა ან რა ეთქვა -შოკოლადს მალე მომიტან?ჰკითა ბოლოსდაბოლოს მასზე მიშტერებულ მამაკაცს -რად გინდა შოკოლადი ,როცა მე აქ ვარმიუგო მან და გოგონას ტუჩებს დაეწაფა ...ასე მოულოდნელად კოცნას არ მოველოდი, მამაკაცს მოვცილდი პირი მოვიწმინდე, რაღაცნაირი გრძნობა დამეუფლა ჰაერზე გასვლა მინდოდა... -გთხოვ წამიყვანე! აღარ მინდა შოკოლადი, უბრალოდ სახლში წამიყვანევუთხარი მამაკაცს და საწყალი თვალებით შევხედე. -მანაც ჩემი სახე ხელებში მოიქცია, თვალებში ჩამხედა და მშვიდად მითხრა სანამ, მე არ გეტყვი, ვერსადაც ვერ წახვალ! -არა გთხოვ, გამიშვი, წავიდეთ!ფეხზე წამოვდექი -არა!მომიჭრა მოკლედ . ხელი მკრა და ლოგინზე დამაგდო. ადგომა დავაპირე ისევ, მაგრამ ზევიდან მომექცა და ყელში კოცნა დამიწყო, ხელებს ვურტყავდი და ვუძალიანდებოდი. -ნუ ფართხალებ!მითხრა მკაცრად ჩემი ხელები მის ხელში მოიქცია,თავს ზევით ამაწევინა და დამიჭირა, შემდეგ კი ჩემი მაიკის გახდას შეუდგა. ყველანაირად ვცდილობდი წინააღმდეგობის გაწევას, თუმცა ის ჩემზე ძლიერი იყო. ჩემი მაიკით ხელები ერთმანეთზე გადამიბა და ახლა ჩემს სხეულზე დაიწყო კოცნა. -გამიშვი გთხოვ! რადაგიშავე?დავიყვირე და თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა. -შენ არაფერი მაგრამ ერთმა ვიღაცამ დამიშავა და გული მატკინა,ახლა კი მხოლოდ შენ შეგიძლია ჩემი გუნების გამოკეთება, მხოლოდ შენ მჭირდები. ჩემი ფერება განაგრძო, შემდეგ ჩემს შორტს წაატანა ხელები და მის წინაშე მხოლოდ საცვლების ამარა ვიწექი. ათსი კითხვა მიტრიალებდა თავში, ვერ გამეგო ასეთი რა დავაშავე... -იცი? შოკოლადი მეც მიყვარს, რომელი აღარ გამისინჯავს,მაგრამ შენ განსაკუთრებულად გემრიელი ხარ, რომ იცოდე შოკოლადის გემოს არაფრით ჩამოუვარდები და ტუჩები მოილოკა. -გთხოვ გამიშვი, არავის, არაფერს ვეტყვი და საერთოდ ვეღარ მნახავ -ერთხელ გითხარი , არა ! და ნუღარ მამეორებინებ. მისგან თავის დაღწევა შეუძლებელი იყო, ანასთვის მაინც მეთქვა მას, რომ უნდა შევხვედროდი. გავიფიქრე ჩემთვის და ფართხალს ვუმატე. ,,გამიშვი,, ,,გამიშვი,, გავყვიროდი ბოლო ხმაზე , თუმცა თითქოს არაფერი ესმოდა. -ნუ ფართხალებ! თორემ გეტკინება. მის ლაპარაკს ყურადღებას არ ვაქცევდი, ახლა მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი თავი გადამერჩინა,უცებ მართლა მეტკინა . წამით თითქოს გავიყინე, სუნთქვა შემეკრა, თვალი ერთ წერტილს გავუშტერე. -ააააა!დავიწივლე ბოლო ხმაზე.მან კი პირზე ხელი ამაფარა. -ხომ გაგაფრთხილეჩამჩურჩულა ყურში. თვალებს ნელა ვახამხამებდი,ყველაფერი ბუნდოვნდებიდა,შემდეგ ისევ კარგად ჩანდა, მივხვდი, რომ ასე თუ გაგრძელდებოდა გონებას დავკარგავდი. აღარც ტირილის და აღარც ლაპარაკის თავი არ მქონდა. -ჩემი ქალი ხარ!მითხრა მან, თუმცა მისი სიტყვები ჩემს ცნობიერებას შორიდანღა სწვდებოდა. -არა! არა ! ასე არ გამოვა ! გონება არ დაკარგო! ჩემთან დარჩი! ჩემთან დარჩი!მისი ხმა ექოსავით მესმოდა, მაგრამ უკვე გვიანი იყო სულ ცოტა ხანში ყველაფერს შავი მანტია გადაეკრა და მეც აღარ მახსოვს, რამდენი ხანი ვიყავი მასთან.დილით თვალები, რომ გავახილე მთელს სხეულში საშინელ ტკივილს ვგრძნობდი, ნეკნებზე რაღაც მძიმედ მაწვებოდა, გადავიხედე და ჩემს გვერდით მწოლაირე კაცს გადავაწყდი. ცრემლები მახრჩობდა. ,,არაკაცი,, გამოვცერი კბილებში რა დიდი სიამოვნებით მოვკლავდი, ეხლა მას თუმცა ახლა ჩემი საზრუნავი ის იყო, რომ აქედან გავქცეულიყავი უკანმოუხედავად, ძლივს წამოვდექი ლოგინიდან, წონასწორობის შესანარჩუნებლად,ლოგინის გვერდით მდგარ ტუმბოს დავეყრდენი,თითქოს ეხლა ვსწავლობდი სიარულს, კართან მივედი და სახელური გადავატრიალე, თუმცა დაკეტილი იყო გამახსენდა, რომ კარი ჩაკეტა და გასაღები ჯიბეში ჩაიდო. მის ტანსაცმელთან მივედი,შარვალი შევამოწმე, ერთერთი ჯიბიდან გოგონას ფოტო გადმოვარდა, გასაღები ავიღე და ფოტოს დავხედე. ჩემნაირი გარეგნობის გოგო იყო, თუმცა მე არ ვიყავი ფოტო წითელი მარკერით იყო გადახაზული, უკან გადმოვატრიალე და ,,სიყვარულით სოფი,, წავიკითხე სურათი ისევ პირვანდელ ადგილს დავუბრუნე. გასაღები მუჭში ჩავბღუჯე და ლოგინზე ჩამოვჯექი,რომ ტანსაცმელი ჩამეცვა, უკვე ლოგინიდან უნდა ავმდგარიყავი, რომ მაჯაში ვიღაცამ ძლიერად დამიჭირა გავუძალიანდი, რომ როგორმე თავი დამეღწია, თუმცა საკმაოდ ძლიერად მიჭერდა, მივიხედე და დავინახე,როგორ იფშვნეტდა ხელით თვალებს მეორე ხელით კი ჩემი მაჯა ეჭირა, ისევ შევეცადე თავის დაძვრენას თუმცა აქ უკვე გამოფხისლებულმა მომმართა: -სად მიდიხარ? -სახლში, გამიშვი! -მუხლებით საწოლს დაეყრდნო და ხელი უფრო მომიჭირა -არ წახვალ! ხელი ძალიან მეტკინა.. -გამიშვი არაკაცო! გამიშვიისევ გავიბრძოლე და მაჯა მისი ხელიდან გამოვგლიჯე, კარს მივვარდი,გავაღე და გარეთ გავვარდი, უკან არც ვიყურებოდი სახლიდან გასასვლელი მოვძებნე, არეთ გავედი თუ არა ტაქსი გავაჩერე. -გთხოვთ,ჩქარა წადითვუთხარი მძღოლს თუმცა მამაკაცის ხმა მომესმა,შარვლის ამარა იყო გარეთ გამოსული ტაქსის მოვარდა გაღება უნდოდა თუმცა ჩავკეტე, ფანჯარას ხელს ურტყავდა მოიცადე, არ წახვიდე,ლიზა! მისი ხმა რომ აღარ გამეგონა ყურებზე ხელები ავიფარე და თვალები მაგრად დავხუჭე წავიდეთ გთქოვთ ჩქარავუთხარი მძღოლს და მანაც მანქანა დაძრა სანამ სიჩქარეს მოუმაატებდა მამაკაცი მანქანას მოსდევდა და ყველანაირად ცდილობდა, რომ გაეჩერებინა... -მშვიდობით!ვუთხარი მას და ისიც მანქანას ჩამორჩა, თავზე ხელი ნერვიულად გადაისვა და უკან დაბრუნდა. აი თურმე რატომ მაფრთხილებდნენ, აი თურმე რისგან ცდილობდნენ ჩემს დაცვას, ამ ბიჭმა კი მთელი ცხოვრება ერთ ღამეში დამინგრია,გამაუბედურა, სიცოცხლის ხალისი დამიკარგა. ამას არასდროს ვაპატიებ მორჩა დღეიდან აღარ ვიქნები,ისეთი სულ შევიცვლები იმ ლიზას ვეღარავინ ნახავს, რომელიც ასეთი კეთილი იყო, რომელსაც ყველასთვის კარგი უნდოდა, ვინც ცდილობდა არავისთვის ეწყენინებინა, თუმცა თვითონ აწყენინეს, გული გაუტეხეს. თვალებზე ხელისგულები მივიჭირე და ტირილი დავიწყე... -გოგონა კარგად ხართ?მომმართა ტაქსის მძღოლმა -არა, არ ვარ, ამ მდგომარეობას რაშიც ახლა მე ვარ მანდვილად არ ქვია კარგად ყოფნამივუგე სლუკუნით და ცრემლები მოვიწმინდე. -შემიძლია დაგეხმაროთ? -კი,ცოტა ჩქარა იარეთ სახლში რაც შეიძლება მალე უნდა მივიდე! 20წთში სახლთან ვიყავი,გიჟივით შევვარდი ანა გაოცებული მიყურებდა. ლიზა რა გჭირს? ფერი არ გადევსმხრებში ჩამაფრინდა და თვალებში ჩამაშტერდა. -ანა სასწრაფოდ მომეხმარე ბარგი ჩავალაგოთ,გთხოვ აქ ვერ დავრჩები ერთი ორი დღე თუ შეიძლება,შენთან წამოვალ, ვერც დედაჩემთან წავალ. ვუთხარი და სწრაფად გადმოვყარე მთელი ტანსაცმელი ლოგინზე, არც ვკეცავდი ისე ვყრიდი ჩემოდანში, ვიცოდი მოვიდოდა, ვიცოდი მომძებნიდა, მართალია არ ვიცოდი რატომ მაგრამ გული მიგრძნობდა,რომ ასე მოხდებოდა მე კი აღარასდროს არუნდა მენახა. ყველაზე მეტად მისნაირ არაკაცებს ვერ ვიტანდი. ჩემი ნივთების ჩალაგებას რომ მოვრჩიი, ყველაფერი ავიღე კარი გადავკეტე, ტაქსში ჩავჯექით და ანას სახლის გზას დავადექი. გზაში არცერთს ხმა არ ამოგვიღია. სახლში რომ მივედი ანას დედა სახლში არიყო, შევედი თუ არა კარის სახელურს დავეყრდენი,მთელი დღის ემოცია ერთიანად მომეძალა და მწარედ ავტირდი. ანა მომიახლოვდა მხრებზე ხელი მომკიდა ამაყენა და დივანზე დამსვა. -ლიზა რა გჭირს?გამაგებინე... -არაფერი, არა ის სახლი უნდა გავყიდო იქ აღარ დავბრუნდები -გოგო შენ ნორმალური ხარ? დილის 7სთზე ვიღვიძებ, სახლში არ ხარ, 12სთზე, განადრურებული მოდიხარ,სახეზე ფერი არ გადევს,კაცმა არ იცის, სად იყავი, ვისთან იყავი? ან როდის წახვედი? ახლა სახლი უნდა გავყიდოვო და კიდევ არაფერი ხდება? მაგიჟებ თუ თვითონ ხარ გიჟი? თავში ტვინი არ გაქ? დროზე მითხარი რა მოხდა... -ანა გთხოვ არ გამიბრაზდე, გთხოვ ზურგი არ შემაქციო, ჩავეხუტე მას. -მითხარი...მომმართა მშვიდად -იმ ბიჭთან ვიყავი ბარში, რომ გავიცანი. ღამით დამირეკადა ტირილი დავიწყე -კარგი საყვარელო მაშინ, რატომ ტირი ისეთი ხომარაფერი მომხდარა? -სადიყავით? -მასთან სახლში -აჰამ, სახლში და რამოხდა რატომ ტირი? -მან ჩემზე ძალა იხმარა, გთხოვ არ მეჩხუბო, შოკოლადს შემპირდა მეც დავთანხმდი ხომ იცი როგორ მიყავრს შოკოლადიდა ტირილი დავიწყე ანა ერთი წუთით გაშტერებული მიყურებდა -რა?? რა თქვი? აღარაფერი მიპასუხია -დამშვიდდი!მითხარი ვინარის, საჩივარი შევიტანოთ, რა ჰქვია მითხარი... -არ ვიცი არა! -გოგო სულ გაგიჟდი? არც კი იცნობ ისე ენდე სახლში წაყევი ბოდიში, მაგრამ ღირსი ხარმითხრა ჩემზე ჩახუტებულმა, ვიცოდი ,რომ ისიც ჩემსავით განიცდიდა ამ ყველაფერს, ერთს ამბობდა და მეორეს ფიქრობდა. -ანა ეხლა ყველაზე მეტად მჭირდები, უნდა დავიმალო აღარ მინდა მას შევხვდე. სახლიც, ამიტომ უნდა გავყიდო. -ჩშშშ! ძვირფასო, ჩემო საწყალო გოგო, ხომ გაფრ თხილებდი ასე ნურავის ენდობითქო, ჩემი სულელი გოგო, მოდი დაჯექი ყავას მოგიდუღებ -ვიცი!ვიცი მანდვილი სულელი ვართავზე ხელი მივირტყი გპირდები ანა დღეიდან შევივცლები აღარ ვიქნები ისეთი... -კარგი დამშვიდდიმითხრა მან და შუბლზე მაკოცა... ...ყავა დავლიე თუ არა, აბაზანაში შევვარდი, ჩემი თავი მეზიზღებოდა, ასე მეგონა მთელი ტანი ტონა ჭუჭყით მქონდა დაფარული.იმდენი ვიხეხე სანამ მთელი კანი არ დამიწითლდა.მუხლები მკერდზე მივიჭირე, ხელები შემოვხვიე და ტირილი დავიწყე, რა უბედური ვარ,რა დავაშავე ასეთი ვერ გამეგო ან მას რა დავუშავე ასე, რომ მომექცა. სარკეში ჩემს თავს ვათვალიერებ მკლავებზე, მკერდზე და ყელთან დალურჯებები მაქვს. თვალებში ისევ ცრემლები მიდგება, სახეზე ხელებს ვიფარებ, თითქოს ვინმე მიყურებდეს და მე არ მინდოდეს რომ დამინახოს შემს თავს ასე ვერ ვუყურებ ერთ¬ერთ დალურჯებულ ადგილად ხელს ვიდებ და იმწამსვე ვიშორებ ტკივილისგან, ოდნავ პირს ვაღებ და თვალებს ვხუჭავ. ტანსაცმლის ჩაცმას ვიწყებ, გადავწყვიტე გრძელმკლავიანი ,,საროჭკა,, ჩავიცვა რათა ჩემი დალურჯებები დავფარო, ყველზე შარფს ვიხვევ, შინსის შარვალი და კეტები და... მოიცა ჩემი სამაჯური სადარის? მაგიდის ქვეშ ვიყურები, არც იქ არარის არადა მახსოვს იმ ბიჭისგან რომ წამოვედი მეკეთა სადუნდა დამრჩენოდა? ანას ოთახში ავედი... ¬ანა ჩემი სამაჯური ხომ არ გინახავს? ¬არა ლიზა, მაგრამ მგონი შენთან სახლში მაგოდაზე მოვკარი თვალი, ოღონდ მგონი არ ვიცი ზუსტად. -კარგი,არაუშავს, წავალ გასაღებს ავიღებ და შევამოწმებ,თუ რამეა იქ იქნება. ¬კარგი! გინდა გამოგყვე? ¬არა ანა, იყავი მეთვითონ წავალ. ¬კარგი ოღონს მალე მოდი და ნამცხვარი გამოვაცხოთ ოთახში ავედი, გასაღები ავიღე და ჩემი სახლის გზას დავადექი. ანა ცოტა შორს ცხოვრობდა, ამიტომ სახლამდე მისვლას 20 წუთი მოვანდომე. ლიფტში შევედი და მეშვიდე სართულზე ასასვლელ ღილაკს დავაჭირე თითი, ერთი მხროვ კარგიც იყო ანა რომ შორს ცხოვრობდა, ის ბიჭი ვერ მიპოვიდა, ან რატომღა უნდა მოვეძებნე? გამომიყენა და გადამაგდო. თვალებზე ისევ ცრემლები მომადგა, თუმცა თავი შევიკავე, ,,მორჩა! მის გამო აღარ ვიტირებ,, ამასობაში მეშვიდეზეც ავედი. სახლის კართან მივედი, რომ გასაღები მომერგო, თუმცა კარი ღია დამხვდა, უბრალოდ მოხურული იყო. არადა მახსოვს, რომ დავკეტე, არაუშავს იქნებ ღია დამრჩა. ბინაში შევედი, ჩემს ოთახში გავედი და სამაჯურს ძებნა დავუწყე, ეს სამაჯური ერთადერთია რაც მამაჩემისგან დამრჩა, არიყო ძვირფასი უბრალო ცეპი იყო მტრედის კულონით. ჩემი ოთახიდან დავიწყე ძიება, საგულდაგულოდ დავათვალიერე თითოეული კუთხე¬კუნჭული, მაგრამ აშკარაა, რომ აქ არ არის,ახლა მისაღებში ვნახავ ჩავებღაუჭე ბოლო იმედს და იქ გავედი. თითქმის ყველგან მოვძებნე, მაგრამ არიყო ცრემლები მომადგა, მამის ერთადერთი საჩუქარი დავკარგე, ისევ ანასთან გადავწყვიტე დაბრუნება. მისაღებიდან გამოვდიოდი უკან მივიხედე, რომ უკანასკნელად დამენახა ის სახლი სადაც ვცხოვრობდი, თუმცა წინ რაღაცას შევასკდი **************** თავზე ხელი ნერვიულად გადავისვი, ,,ასე რამ გამოგაშტერა? გამომიგრტყელა ვაჟბატონმა დილის 12 საათამდე ძილი,, გამოვლანძღე ჩემი თავი ,,გოგო როგორ გამექცა?,, სახლში შევედი ოთახში ავედი და ბექას დავურეკე - ¬სასწრაფოდ ჩემთან მოდი ¬ -კარგი ¬ზედმეტი კითხვები არ დაუსვამს ალბათ მიხვდა, რომ საქმე სერიოზულად იყო. 10 წუთში ბექა ჩემთან გაჩნდა. ლოგინი არ გამისწორებია ყველაფერი ისე იყო, როგორც დილით დარჩა... ¬ -რა იყო ძმაო ლოგინზე იხტუნავე? რას გავს აქაობა?¬თქვა ბექამ სიცილით -სასაცილოდ მაქვს ეხლა მე საქმე?¬ვუთხარი გაბრაზებულმა ¬ -რა მოხდა? ბექას ყველაფერი მოვუყევი, ლიზასთან შეხვედრიდან მის გაქცევამდე... - ¬მაგარი არაკაცი ხარ!¬თქვა ბექამ ¬ -ჰო ვიცი -კი მაგრამ ეს, როგორ გააკეთე? რა დაგიშავა საბრალო გოგომ? ალბათ,როგორ შეაშინე ასე,როგორ შეიძლება. ხალხში როგორღა გამოვა, როგორ შეხედოს დედამის ან მამამისს თვალებში,ამაზე არ იფიქრე? ან საერთოდ რაზე ფიქრობდი? ამხელა კაცს თავში ტვინი არ გაქვს? ის ხომ გენდობოდა ღირსი ხარ პოლიციაში დაგასმინოს და ჩაგაყუდონ ¬ -მას მამა არ ჰყავს¬ვუთხარი განერვიულებულმა და დივანზე ჩამოვჯექი -¬რაა? მითუმეტეს,ნახევრად ობოლი გოგო გაწირე, ვინიცის რადღეშია. წარმომიდგენია, როგორ ეზიზღები შენი გულისთვის ყველა კაცს შეიძულებს, ცხოვრება გაუნადგურე მთელი მისი ოცნებები ფეხქვეშ გათელე, რასე ფიქრობდი საერთოდ? -თავი ვერ შევიკავე, მისი ასეთი უსუსურობა ჭკუას მაკარგვინებდა, ის ისეთი მიმნდობი ისეთი საყვარელი ისეთი სექსუალური იყო თავს ვერ შევიკავებდი თან სოფიზე გაბრაზებული... ¬ -აჰა აი თურმე რაშია საქმე, სოფიზე გაბრაზებულმა ლიზაზე ამოანთხიე შენი ბოღმმა არა? ყოჩაღ! მაგარი კაცი ხარ... არა ძმაო უნდა წავიდე იცოდე, სანამ იმ გოგოს, ბოდიშს არ მოუხდი თვალით არ დამენახო!¬უთხრა ბექამ და კარისკენ წავიდა იცოდა, რომ მისი მეგობარიც ხვდებოდა თუ რადღეში ჩააგდო ის გოგო, მასაც სინდისი ქენჯნიდ, რომ დაუცველ გოგოს ასე მოექცა, კარებთან მისულმა ერთხელ კიდევ გამოხედა ძმაკაცს ნაღვლიანი თვალებით. ¬ -ძმაო შენ მისთვის პირველი კაცი ხარ...¬უთხრა ბექამ და ოთახი დატოვა მამაკაცმა მისი ეს ნათქვამი ვერ გაიგო თუ რას ნიშნავდა. არა ბექა მართალი იყო, უნდა მოეძებნა ლიზა და როგორმე ბოდიში მოეხადა, მართალია ეს მას არაფერს შეუცვლიდა,მაგრამ მაინც ვერ დაისვენებდა სანამ არ იპოვიდა. ლოგინზე დაგდებულ პერანგს ხელი წამოავლო, აიღო თუ არა მაშინვე მიხვდა ბექას სიტყვები რასაც ნიშნავდა ,,როგორ ლიზა ასეთი მიმნდობი და მე მისთვის პირველი ვარ?,, გაკვირვება გამოესახა სახეზე მიხვდა, რომ ერთადერთი იყო ვინც ლიზას სისუსტით ასე საშინლად ისარგებლა, შეეცოდა ოს გპგპ ახლა,რომ აქ ჰყავდეს გულში ჩაიკრავდა,რომ შეეძლოს ყველაფერს დაავიწყებდა, მაგრამ თვითონაც იცოდა,რომ ეს შეუძლებელი იყო. გოგონა პირველად იწვა მამაკაცთან, მართალია თავისი ნებით არა, მაგრამ მაინც და ისიც ასე საშინლად დამთავრდა. ცრემლები მოადგა თვალებზე, პირველად გოგოს გამო, მიხვდა რომ გაანადგურა იმასაც მიხვდა რომ თუ არ იპოვიდა მასზე ფიქრები თვითონაც ბოლოს მოუღებდა. მანქანის გასაღებს ხელი დაავლო, მოსამსახურეს მისი ოთახის დალაგება დაავალა და ლიზას სახლისკენ გაემართა. იქ მისულმა მთელი ოთახები დაიარა,მისაღებში მაგიდაზე სამაჯურს მოკრა თვალი, იცნო ეს ლიზასი იყო, მასეკეთა იმ ღამეს. ხელი წამოავლო, სახლი დაცარიელებული იყო მიხვდა, რომ მას აქ ვერ იპოვნიდა არც იცოდა სად უნდა მოეძებნა, ვისთვის უნდა ეკითხა მისი ადგილსამყოფელი, უკვე სახლიდან წამოსვლას აპირებდა,როცა გოგონას მოკრა თვალი, ისე გაუხარდა ლამის დაიყვირა მისი სახელი. გოგონა რაღაცას ეძებდა, საქმე სამაჯურში იყო, იქვე კედელს ამოეფარა და ჩუმად ადევნებდა თვალს მიხვდა, რომ გოგონა წასვლას აპირებდა. ,, ახლა ვეღარსად გამექცევი ლიზა,, გაიფიქრა და კარში მომავალ გოგონას წინ გადაუდგა, გოგონაც ვეღარ შეჩერდა და ბიჭს ზედ შეასკდა... ************* წონასწორობა ვეღარ შევიკავე და ჩემს წინ მდგარ ადამიან ავხედე, მთელი ემოცია სახეზე შემეყინა. ,,ღმერთო მიშველე,, გავიფიქრე ჩემთვის და კარისკენ გაქცევა დავაპირე, როცა მკლავში დამიჭიდა და მისკენ მომატრიალა, ალბათ ხელი ზუსტად დალურჯებულ ადგილას მოუხვდა, სიმწრისგან ცრემლები წამომივიდა ¬ -აუჩ!მეტკინა¬ვთქვი და ცრემლებმომდგარ თვალებზე წამწამები რაც ძალი და ღონე მქონდა ერთმანეთს დავაჭირე და პირი ოდნავ შევაღე. მამაკაცი ვერ მიხვდა გოგონას ასეთი რეაქცია რამ გამოიწვია, რადგან არცისე მაგრად უჭერდა ხელს, შემდეგ რაღაც გაიფიქრა გულში ლოცულობდა,რომ ეს სიმართლე არ ყოფილიყო, გოგონა კედელს ააყუდა და მის შეშინებულ თვალებს ჩააშტერდა. - ¬მიშ....¬დაყვირება გადავწყვიტე თუმცა ხელი პირზე ამაფარა და მეორე ხელის საჩვენებელი თითი ოდნავ გააქნია. ¬ -ნწ! არ დაიყვირო!¬უთხრა მამაკაცმა მშვიდად თუმცა ამავე დროს მკაცრი ხმით და ხელი ისევ მკლავზე მოკიდა, ალბათ ისევ დალურჯებულ ადგილად მოუხვდა, რადგან გოგონამ სიმწრისაგნ ამოიგმინა და ქვედა ტუჩი კბილებს შორის მოიქცია ამ საქციელზე მამაკაცს უზომოდ მოუნდა ლიზაას ტუჩებს დაწაფებოდა თუმცა, მისი ეს საქციელი მამაკაცს ძალიან ეუცნაურებოდა,მაგრამ ინტერესი კლავდა თუ რა სჭირდა, გოგონას პერანგს დაეტანა და ღილების შეხსნა დაუწყო.... ლიზას ძალიან შეეშინდა, თვალებზე ცრემლები მოადგა, მამაკაცის ხელები, მის ხელებში მოიქცია და შეეცადა მოეშორებინა, თუმცა მამაკაცმა მისი სუსტი და გაყინული ხელები ერთ ხელში მოიქცია და პერანგი შეუხსნა. ლიზას სხეულზე დალურჯებები, რომ დაინახა ადგილზე გაქვავდა, რამოდენიმე წუთი მის სხეულს უყურებდა.თითქოს აე სჯეროდა, რომ ეს მან გააკეთა. ხელთ ერთერთ დალურჯებულ ადგილს შეეხო, ლიზა შეიშმუშნა. ეტყობოდა ოდნავ შეხებაც კი ტკენდა. უემოციო სახით იდგა ლიზას წინაშე და გოგონას აცრემლიანებლ ნაცრისფერ თვალებში უყურებდა, ლიზა კი მხოლოდ ტიროდა, ისეთი უსუსური იყო მის წინაშე ვერაფერს გახდებოდა. -გტკივა?მიმართა მამაკაცმა თბილი ხმით. -ძალიან უთხრა და მამაკაცის ხელში მოქცეული მისი ხელები გაინთავისუფლა პერანგი შეიკრა და წასვლა დააპირა, მაგრამ მამაკაცმა შეაჩერა -ვეღარსად გამექცევიმიუგო მან მაჯაში ხელი ჩაავლო და სახლი დატოვეს.. -არა გამიშვი გთხოვ! ასე რატომ მექცევი, რადაგიშავე?ვუყვიროდი მას -ჩემი ხარ გესმის? ჩე-მი!თქვა და ლიფტში შევედით, პირველზე ჩასასვლელ ღილაკს თითი დააჭირა და ლიფტიც დაიძრა ხმა არ ამომიღია, ახლა იმაზე უნდა მეფიქრა თავი როგორმე დამეხსნა მისგან.სადარბაზოდან გამოვედით მანქანაში უნდა ჩავესვი, როცა იქვე სკამზე მოხუც ქალბაატონს მოვკარი თვალი, მგონი მეშველა გავიფიქრე ჩემთვის -ბებია გთხოვთ... უთხარით ამ კაცს გამიშვას, არ მისცეთ უფლება წამიყვანოს... -მამაკაცი გაკვირვებული იყო, მოხუც ქალს გახედა, რომელიც ჩვენსკენ იყურებოდა -გთხოვთ ბებია! ის... ის... მომკლავს! მასთან არ გამიშვათ და ტირილი დავიწყე. მოხუცი ქალბატონი წამოდგა და ჩვენთან მოვიდა -ახლავე გაუშვით! რას კადრულობთ ახალგაზრდავ? როგორ შეიძლება გოგონას ასე მოეპყრათ? მიმართა მოხუცმა მამაკაცს მანაც დამჯერი ბავშვივით ხელი გამიშვა, მე სასწრაფოდ მოხუცის უკან დავდექი, ბებო მობრუნდა ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და ცრემლიან ლოყაზე მაკოცა- ნუ გეშინია საყვარელო,კარგად იქნები მითხრა და ისევ ბიჭს მიუბრუნდა. -ახლავე მოშორდი აქედან თქვენთვის არ უსწავლებიათ,როგორ უნდა მოექცეთ გოგონას? სიმდიდრე თავში არუნდა აგივარდეთ მამაკაცი არაფერს ამბობდაცოტა ხნის შემდეგ მშვიდად მიუგო -ნება მომეცით გოგონა წავიყვანო... -არა!ბებო არა! გთხოვთ არ მისცეთ ამის უფლება მუხლებზე დავიჩოქე და ისე ვევედრებოდი -დამშვიდდი საყვარელო. ასე რატომ გეშინია? მომართა თბილად და ფეხზე წამომაყენა -აქედან დაიკარგემიუგო ბიჭს და ისიც მიხვდა რომ ვერ წამიყვანდა. გვერდი ჩამიარა და ყურში ჩამჩურჩულა -დღეს გადარჩი, მაგრამ ხვალ ვინ გიშველის? ყოველთვის ვერ გამექცევიმითხრა და მანქანით ადგილიდან მოწყდა ღმერთო გადავრჩი არ მჯერა ვთქვი და ბებოს მოვეხვიე... -მადლობა ბებო ამას აე დაგივიწყებთ,თქვენ დღეს გადამარჩინეთ როცა დახმერება დაგჭირდეს ნებისმიერ დროს მომმართემითხრა და ლოყები დამიკოცნა. ჯერ კიდევ განერვიულებული ვიყავი ამიტომ ცოტა ხნით მოხუცთან დავრჩი და ისევ იმ სკამზე ჩამოვჯექით სადაც წუთის წინ მხოლოდ მოხუცი იჯდა. -შვილო, ასე რატომ გეშინია იმ ბიჭის?მკითხა მოხუცმა და თავის ნაღვლიანი, ცისფერი თალებით ჩამაშტერდა -დიდი ბოდიში ბებო, მაგრამ არ შემიძია მაგის თქმავუთხარი მე და მისი დანაოჭებული ხელები ჩემს ხელებში მოვიქციე -კარგი შვილი, არაუშვას ან რაჩემი საქმეა თქვენი პრობლემები, ეხლანდელ თაობას ვერაფერს გაუგებ -ბებო კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა თქვენ რომ არა, არ ვიცი რა მეშველებოდა ვუთარი მოხუცს -ახლა წავალ კარგი? -როგორც გინდა, თავს გაუფრთხილდი... მოხუცს გამოვემშვიდობე, ტაქსი გავაჩერე და ანას სახლის მისამართი ვუკარნახე. ახლა შედარებით შვიდად ვიყავი, მაგრამ ანასთვის უნდა დამემალა და არუნდა მეთქვა ისევ, რომ შევხვდი მას, ვიცი ცუდად ვიქცეოდი, მაგრამ არუნდა გაეგო -რაქენი ლიზა იპოვე სამაჯური? -სამწუხაროდ ვერ. არადა რა იმედით მივდიოდი, რომ იქ დამხვდებოდა, მაგრამ იმის მაგივრად ს...ხ...ვ...ა...ბევრი მომივიდა გავიფიქრე ჩემთვის -რა სხვა? ვინ სხვა?ჩამეძია ანა -კარგი ჰო გეტყვიმოკლედ (ღრმად ჩავისუნთქე) იქ რომ მივედი კარი ღია დამხვდა, შიგნით კი ის ბიჭი. გეფიცები ანა იცი, როგორ შემეშინდა ჩემი წაყვანა უნდოდა (და ტირილი დავიწყე) მერე ერთი მოხუცი ქალი იყო გარეთ და მან გადამარჩინა -არა ლიზა, მაინც არ მესმის ამდენს რატომ უთმენ? ნეტავ წამოვსულიყავი,ვიცოდე მაინც ვინარის ეგ ბიჭი, ჩემიხელით დავახრჩობდითქვა ანამ... -კარგი ვსო. ეხლა მომეხმარე ინტერნეტში განცხადება დავდოთ ბინის გაყიდვის შესახებ...4 დღეში ჩემი ბინა ანამ საკმაოდ კარგ ფასად გაყიდა არც მეგონა ამდენს თუ გადაიხდიდნენ. ახალი სახლიც ვიყიდე, ნეთელი ოთახებით, დარჩენილი თანხით კი ახალი ინვენტარიც შევიძინე, ალბათ მე,რომ გამეყიდა ეს სახლი ჩალი ფასად გავყიდდი ანამ კი ამ თანხით ნამდვილად გამაოცა.ახალი საცხოვრებლის შეძენის აღსანიშნავად პატარა სუფრა გავშალე ანასაც დავურეკე რომ ერთად აგვეღნიშნა ისიც დიდი სიამოვნებით დამთანხმდა... -აანა მისმინე სამსახური უნდა მოვძებნო და მუშაობა დავიწყოვუთარი ანას -კი,მაგრამ რატომ? ფული ხომ გაქვს? -ხო, მაგრამ ეს ფული სადამდე მეყოფა? დედაჩემის ხარჯზე კიდევ როდემდე უნდა ვიყო?ვნახავ კომპიუტერით ვაკანსიებს და რა იცი იქნებ ამიყვანონ თან გულსაც გადავაყოლებ -კარგი კარგიმითხრა ანამროგორც გინდა ახლა უნდა წავიდ ანა გავაცილე, სახლი დავალაგე და ჩემს ოთახში ავედი, ლოგინზე კომფორტრულად მოვკალათლი ნოუთბუქი ჩავრთე 5 ადგილას გავაგზავნე ჩემი CV აქედან ორი გამომეხმაურა და ხვალ გასაუბრებაზე დამიბარეს თუ საქმე კარგად წამივა შესაძლოა, რომელიმე კომპანიაში მდივნად ამიყვანონ. სანამ დავიძინებდი დედაჩემთან დარეკვა გადავწყვიტე -დედი როგორ ხარ? -კარგად შვილო შენ როგორ ხარ? როგორ მოეწყე ახალ სახლში? კარგად ხვალ გასაუბრებაზე მივდივარ და შეიძლება მუშაონა დავიწყო -აბა შენიცი ლიზიკო წარმატებებს გისურვებ.შემომიარე ხვალ. -კარგი დე ეხლა უნდა დავიძინო,დილით ადრე ვარ ასადგომი -კარგი შვილო ტკბილი სიზმები დედასთან საუბარი დავამთავრე თუ არა ჩემი ,,პიჟამოები,, ჩავიცვი და ლოგინში შევწექი,ვინაიდან ერთერთ კომპანიაში 10ზე მიბარებდნენ მაღვიძარა 7ზე დავაყენე, რომ მოსამზადებლად საკმაო დრო მქონოდა დიდი ხანი არც მიფხიზლია,ალბათ 20წთში ჩამეძინა... დილით დათქმულ დროს ავდექი ლოგინიდან,სარკეში ჩემს თავს ვათვალიერებდი თითქოს ბალიში ამიფეთქდაო.აბაზანაში შევედი ერთი საათი იქ მოვუნდი თავის მოწესრიგებას, ახლა კი ტანსაცმლის არჩევაღა დამრჩა გარდერობი გამოვაღე,ლურჯი ოდნავ ფართო ჯინსი, რომლის ტოტები ოდნავ გადავიკეცე all starის თეთრი,მაღალყელიანი კეტები დათეთრი მაიკა წარწერით ,,moon is clear,,თვალებზე შავი ფანქარი წავისვი,წითელი ტუჩსაცხი,ყელსაბამი და პატარა ჩანთა. სანამ წავიდოდი სამზარეულოში ერთიჭიქა ყავა მოვიდუღე მაცივარი გამოვაღე და ალპენ გოლდის თეთრი შოკოლადი გამოვიღე ცოტა ხანს ვუყურე ხან გადავაბრუნე ხან გადმოვაბრუნე ყველაფერი ,,შოკოლადის ბრალია,, გავიფიქრე ჩემთვის და ჩემი ყავის დალევას შევუდექი....ყავის დალევას მოვრჩი თუ არა ჩანთა გადავიკიდე და სახლი დავტოვე. თხუთმეტ წუთში ტაქსი დათქმულიშენობის წინ გაჩერდა, საკმაოდ დიდიკომპანია იყო კართან დაცვა იდგა უნდა შევსულიყავი, რომ დაცვამ გამაჩერა -აქ მუშაობთ?მკითხა მკაცრად ერთერთმა -არა იცით მე... მე... გასაუბრებაზე ვარ მოსული გზიდან გადადგა რაც იმას ნიშნავდა, რომ შენობაში შესვლის უფლება მქონდა შევედი თუ არა იქვე მაგიდასთან მჯდარ გოგონასთან მივედი უკაცრავად შეგიძლიათ მითხრათ კომპანიის უფროსი სად ვნახო?? -თქვენ ლიზა მაჩაბელი ხართ?მკითხა გოგონამ -დიახ! -გასაუბრებაზე ხართ? -კი გუშინ გამოვაგზავნე ჩემი cv და დღეს დაბარებული ვიყავი -იცით... სამწუხაროდ უკვე ავიყვანეთ გოგონა -კარგითგულში ძლიერად რაღაც ჩამწყდა ერთადერთიიმედი ისმეორე კომპანია იყო. შენობა დავტოვე და მეორე კომპანიისკენ გავემართე... შესასვლელში ისევ გოგონა დამხვდა. -თქვენ ალბათ ლიზა ხართ ხომ? დიახვუთხარი მე -ბატონი დავითი თავის კაბინეტში გელოდებათ,წამობრძანდით და მიგაცილებთ.გოგონას უკან ავედევნე, შუშის კიბე ავიარეთ და გზას გავუყევით, აქეთიქით ვიყურებოდი, და აქაურობას ვათვლიერებდი. საკმაოდ დიდი შემოსავლის კომპანია ჩანდა ... თან ძალიან ბევრი ხალხი ირეოდა ძლივს მივდევდი ჩემს წინ მიმავალ გოგონას. გზაში ვიღაცას დავეჯახე და კინაღამ მთელი ფურცლებიდაბლა დავაფანტვინე,უცებ გოგონა ყავისსფერიხის კართან გაჩერდა და ნაზად დააკაკუნა... -ბატონო დავით! გოგონაა მოსული გასაუბრებაზე. გუშინ cv რომ გამოაგზავნა. -კიბატონო სალომე შემოვიდეს -მიბრძანდით, მითხრა გოგონამ და იქაურობას გაეცალა... ცოტას ვნერვიულობიდ, არა ცოტას არა, ძალიან ვნერვიულობდი ხელებს ერთმანეთში ვხლართავდი აღარ ვიცოდი საით გამეხედა -აქამდე სადმე გიმუშავიათ ქალბატონი ლიზა? -რა?აჰ...არა არსად, გთხოვთ უბრალოდ ლიზა დამიძახეთ -კარგი როგორც გნებავთ. ახლა მითხარით რამე გამოცდილება თუ გაქვთ მდივნად მუშაობის სფეროში? -იცით მე... მე არა-მგონი გავიჭედე, მთელი იმედები გადამეწურა -ოო, ეს ცუდია თქვა ბატონმა დავითმა და ხელები ერთმანეთს მიატყუპა დაპირთან მიიტანაორი ვარიანტია,ახლა თუ აგიყვანთ მე დიდ რისკზე წავალ, რადგან სამსახურში არასდროს ამიყვანია ისეთი ადამიანი რომელსად არანაირი გამოცდილება არ აქვს და მეორე, თუ აგიყვან შემპირდები,რომ ყველაფერს გააკეთებ რასაც დაგაველებ? -დიახ, დიახ, ყველაფერს აბსოლუტურად ყველაფერს გავაკეთებ ვუთხარი მე და თვალებგაბრწყინებულმა შევხედე -კარგი მოდი ასე ვქნათ,ერთი კვირა საცდელი ვადით აგიყვან თუ მომეწონები მუდმივი სამუშაო შენია -მადლობა,თანახმა ვარ -შეგიძლია საქმეს ახლავე შეუდგე -დიდი სიამოვნებით რა მევალება? პირველ დღეს დიდი არაფერი, ხოლოდ ამ საბუთებს გადახედე და სადაც დაჭიროა ხელი მოაწერე... კარგითვუთხარი და ბატონ დავითს საბუთები გამოვართვი უი ხო მართლა ლიზა, ეს ფურცელი გამომართვი,აქ წერია ყველაფერი რა განრიგით იმუშავებ და შენი ხელფასიც.იმედია კმაყოფილი იქნები! წარმატებას გისურვებ დიახფურცელი გამოვართვი და კაბინეტი დავტოვე გარეთ სალომე მელოდებიდა -აბა რა ქენი აგიყვანეს? -კი ოღონდ საცდელი ვადით ვარ ერთი კვირა თუ ყველაფერს კარგად გავართმევ თავს მუდმივი სამუშაოც მექნება. -ვაუ მაგარია გილოცავ, ნუ გეშინია თუ რამეს ვერ გაიგებ მე მკითხე და დაგეხმარები . -მადლობა ქალბატონო სალომე -ააპაპაპააპ არავითარი ქალბატონო შენ ჩემი მეგობარი ხარ ასე,რომ სალომე დამიძახე კარგი? -კარგი -წამოდი ახლა შენს ოთახს გაჩვენებ? ჩემი ოთახი ბატონი დავითის კაბინეტის გვერდით იყო, საკმაოდ კომფორტული ოთახი იყო.თეთრში და ნაცრისფერში, შესასვლელთან მარცხნივ შავიტყავის დივანი იდგა მის მაღლა კი ორნამენტების ფოტოები იყო ჩარჩოში ჩასმული, წინ შუშის მაგიდა იყო შავი ტყავის გორგოლაჭიან სკამთან ერთად წინა კედელი სულ შუშის იყო საიდანაც კარგად ჩანდა დაბლა მოსიარულე ხალხიდა მანქანები ,მარჯვენა მხარეს კი თაროები იყო სადაც ბევრი საქაღალდეები და საბუთები ელაგა. -მოგწონს? -ძალიან კარგიავუთხარი მე და საბუთები მგიდაზე დავაწყვე -ვოუ უკვე ორი საათია?თქვა სალომემ და მაჯაზე გაკეთებულ საათს დახედა -რამოხდა? -დასვენება გვაქვს ერთი საათი,წამოხვალ დაბლა სასადილოში რამე შევჭამოთ -იცი მირჩევნია აქ დავრჩედა საბუთებს გადავხედო -კარგი რა მერეც მოასწრებ, თან ეგ საბუთები საღამოს უნდა ჩააბარო ასე რომ წამოდი. -კარგი ვუთხარი მე და კაბინეტი დავტოვეთ -ხო მართლა საპირფარეშო თუ დაგჭირდეს პირველ სართულზე დერეფნის ბოლოშია დამჯერი ბავშვივით უკან ავედევნე სალომეს და სასადილოში შევედით -აბა ვნახოთ დღეს რა გვაქვსთქვა სალომემ და ვიტრინასთან მივიდა ლიზა შენ თავისუფალი მაგიდა მოძებნე მე კი საჭმელს ავარჩევ -კარგი ვუთხარი მე დაიქვე ახლოსმდებარე მაგიდა დავიკავე ცოტა ხანში სალომეც მოვიდა... -აბა ხომარ მოიწყინე? -არა კარგად ვარ -აი ესეც ჩვენი სადილი მითხრა მან და შებოლილი თევზი დამიდო წინ -ეს...ეს..ესრა არის? -თევზია არ გიყავრს? -კი მაგრამ...პირზე ხელები ავიფარე, გული მერეოდა და თავქუდმოგლეჯილი გამოვვარდი სასადილოდან და საპირფარეშოში გავიქეცი უნიტაზზე ვიყავი დაყუდებული და გულისრევით ვკვდებოდი ცოტა არიყტოს თავბრუც მეხვეოდა, ვერ გამეგო რა მომივიდა არადა თევზი ერთერთი ჩემი საყვარელი საჭმელია -ლიზა... ლიზა რა გჭირს?შემოვარდა სალომე და მხრებში ჩამაფრინდა -არაფერი კარგად ვარ. -არა არ ხარ! ფერი არ გადევს.გთხოვ სახლში წადი დაისვენე. -კარგი,მაგრამ უფროსი რასიტყვის პირველივე დღეს,რომ წავალ? -ჩვენი უფროსი კარგი კაცია, დამიჯერე ის აუცილებლად გაპატიებს.საბუთებს რაც შეეხება ეგ საქმე მე მომანდე -დიდი მადლობა სალომევუთხარი მას და კომპანია დავტოვე ტაქსით წასვლას ისევ ფეხით გავლა ვამჯობინე. სუფთა ჰაერმა ნამდვილად მიშველა. სახლში მისვლა არ მინდოდა ჯერ ამიტომ დედაჩემთან ასვლა ვამჯობინე. სახლში მივედი თუ არა მაშინვე საშინელი სუნი მეცა ღმერთო.. რასუნია ისევ გული მერევავთქვი და საპირფარეშოში გავიქეცი პირზე ხელებაფარებული გამოვედი და ჩემს ოთახში ავირბინე სადაც დედაჩემი ფუსფუსებდა. -დედა მოვედი-ვუთხარი მე და ნაძალადევი ღიმილი ავიკარი სახეზე -ჩემო საყვარელო... რა გჭირს ლიზა ფერი არ გადევსმკითხა შეშინებულმა დედაჩემმა. -ცოტა დასვენება მჭირდება დღეს ჩემი პირველი დღე იყო დამიჩვეული,რომ არ ვარ დავიღალე. -ანუ აგიყვანეს?მკითხა სახეგაბადრულმა დედაჩემმა -ჰო დე ამიყვანეს -კარგი კარგი მერე მომიყევი ახლა დაისვენე ლოგინზე წამოვწექი და ჩამეძინა... ტელეფონის ზარის გადაბმულად წკრიალმა გამაღვიძა არც დამიხედია ისე ვუპასუხე -როგორ ხარ პატარავ?ტელეფონში მამაკაცის ბოხი ხმა გაისმა გავიყინე... გავშეშდი... გავქვავდი... ცრემლები ყელში მომაწვა -შენ...შენ როგორ ბედავ, რომ მირეკავვუთხარი არა კი არ ვუთხარი ჩავყვირე ტელეფონშირაგინდა ჩემგან? რატომ არ მანებებ თავს? ხომ დამინგრიე მთელი ცხოვრება, ახლა რაღა გინდა? -დამშვიდდი, მხოლოდ შენ მინდიხარმითხრა ისევ მშვიდი ხმით -თავი დამანებე, დამივიწყე, ჩემი ნომერიც დაივიწყე,მეც გპირდები რომ ყველანაირად რაც არ უნდა დამიჯდეს დაგივიწყებ... -არა მოიცა...ტელეფონი გავთიშე და ლოგინზე წამოვჯექი. მოვიტყუე. მეც ვიცი, რომ მოვიტყუე ან როგორ შემეძლო სავიწყება... ტელეფონი ისევ აწკრიალდა ამჯერად ანა რეკავდა -გისმენ ანავუთხარი ნამტირალევი ხმით -ლიზა სად ხარ? კართან ვდგევარ და გამიღე დედაჩემთან ვარ ანა წამოველ ეხლა დამელოდე -კარგი მითრა მან და ტელეფონი გათიშა სახლში წავედი სადარბაზოსთან ანა დამხვდა მივედი და გადავკოცნე -გოგო როგორ მანერვიულე შენ ხომ არიცი რა აღარ ვიფიქრედამტუქსა ანამ, მის წინ პირზე ხელებაფარებული ვიდექი -ანა ეს რა გასხია? რასუნი აქვს -რაგჭირს?ეს სუნამო შენ მაჩუქე სხვათაშორის ეს ერთერთი შენი ფავორიტი სუნამოა -საშინელი სუნი აქვს... წამოდი ავიდეთ -აუ მშია საჭმელი რა გაქვს მკითხა ანამ და საწყალი თვალებით შემომხედა -გინდა კვერცხი შევწვათ?შევთავაზე მე -აუ კიიმითხრა მან და ორივე სამზარეულოში შევლაგდით უცებ თავბრუ დამეხვა, სამზარეულოს მაგიდას დავეყრდენი წონასწორობის შესანარჩუნებლად, გონების მოსაკრებად თვალები რამდენჯერმე დავახამხამე ანა გვერდში ამომიდგა და სკამზე დამსვა -ლიზა რა გჭირს? -არაფერი უბრალოდ თავბრუ დამეხვა მოიცა ავდგები და გავაკეთებ -არა, არა იყავი მე გავაკეთებ, ალბათ დღეს ჭამაც ვერ მოასწარიმითხრა ანამ ეჭვის თვალებით -ხო ვერ ვჭამე ვუთხარი დანანებით ანამ კვერცხი შეწვა და წინ დამიდო. ღმერთო რა მჭირს რა კაპრიზნი გავხდი წუთის წინ კვერცხი მინდოდა ახლა კი მარტო,რომ ვხედავ გული მერევა პირზე ხელები ავიფარე და სამზარეულოდან საპირფარეშოში გავვარდი. -ლიზა რა გჭირს გამაგებინე შეშინებული მომვარდა ანა როცა საპირფარეშოდან მისავათებული გამოვედი -არ ვარ კარგად-ვუთხარი ფერწასულმა და ოთახში გავლასლასდი მომდევნო სამი დღე ასე გრძელდებოდა და ანა ჩემთან რჩებოდა ხოლმე ერთ დღესაც სააბაზანოდან გამოსულს ანა ოთახში დამხვდა, ხელში პატარა კოლიფი ეჭირა. -გამომირთვი!მოვიდა და კოლიფი მომაწოდა -ეს რა არის?კითხვსინიშნის თალებით შევხედე -ორსულულობის ტესტია, მიდი შებრუნდი საპირფარეშოში და გაიკეთე... -კარგი რა ეს რად მინდა? -მეხუმრები? საჭმელზე გული გერვა უაზრო რაღაცეებზე ბრაზდები, თავბრუ გეხვევა, სულ მჟავეებს ითხოვ... -გჯერა ამის? -ნახე მიდი შენი რამიდის? ტესტი გამოვართვი და საპირფარეშოში შევბრუნდი. 10 წუთში სახეწაშლილი გამოვედი, ანაც მომვარდა და ჩემ პასუხს ელოდებოდა, კედელს ავეკარი დაბლა ჩავცურდი და თავი ხელებში ჩავრგე.. -დადებითია-ამოვიკნავლე ჩემთვის... -ჩშშშ! დაწყნარდი. დაიმუხლა ანა და ხელები მომხვია. -უნდა მოვიშოროვთქვი და ფეხზე წამოვდექი , კარისკენ მივდიოდი როცა ანამ ხელი დამიჭირა. -რასაკეთებ გოგო რადაგიშავ ბავშვმა... -მისი არაფერი მჭირდება არ მინდა ისეთი რამ იყოს რაც მის თავს გამახსენებს გესმის? -ხო,მაგრამ ეს მარტო მისი შვილი არ არის, ეს შენი შვილია, ლიზა ცოტა დაფიქრდი, შენი სისხლი და ხორცი, შენ მოგიწევს მისი ცხრა თვე მუცლით ტარება. წარმოიდგინე როცა დაიბადება, როცა მის ხმას სულ პირველად გაიგონებ, როცა მისი პატარა ხელებით შენს ერთ თითს ჩაებღაუჭება, როცა პირველი კბილები ამოუვა, პიველ ნაბიჯერბს გადადგავს და როცა პირველად ,,დედა,,ს დაგიძახებს, გთხოვ ლიზა ამას ნუ იზამ, მეც ყველანაირად გვერდში დაგიდგები... -ანა მე... მე .... არ ვიცი. მეშინია ანა!ვუთარი და ტირილი დავიწყე. -ნუ გეშინია, მე შენს გვერდით ვარ ყველანაირად გვერდში დაგიდგები. -მოვიფიქრებვუთხარი ანას და თავი მის მუხლებზე დავდეარ ვიცი თან ვმუშაობ ორსული როგორ ვიმუშავებ? -ყველაფერი გამოგივა -მაშინ იქამდე ვიმუშავებ სანამ მუცელი ძალიან დამეტყობა ,,ნუ გეშინია ჩემო პატარა, დედა არაფერს მოგაკლებს,, ვთქვი და ხელი მუცელზე დავიდე -მიდი ახლა დაისვენე დილით ადრე ხარ ასადგომიმითრა ანამ და საბანი დამაფარა ********** მას შემდეგ რაც ლიზა გავიცანი საკუთარ თავს ვეღარ ვცნობ. ღმერთო რაგავუკეთე იმ საწყალ გოგოს,ახლა ვნანობ ასე,როგორ დავეცი, დაგიბრუნებ ლიზა და შენ მაინც ჩემი იქნები. ფიქრობდა ბართანმჯდარი მამაკაცი,რომელიც მეხუთე ორმაგი ვისკის ჭიქას ცლიდა, ფეხზე ადგა იგრძნო სასმლის ზემოქმედება და ბარბაცით გაეშურა კარისკენ იქვე კუთხეში წყვილს მოვკარი თვალი ზუსტად, რომ კარგ დროს მივედი, როდესაც ბიჭს გოგოსთვის დასარტყმელად აღმართული ხელი დავუჭირე, საბრალო გოგონა სახეზე ხელს იფარებდა... მორჩა არ ც მე და არც არავის მივცემ ამის უფლებას ქალებს ასე მოქცეოდნენ, მეც არ ვიცი რატომ ვეხმარებოდი ალბათ ჩემი შეცდომის გამოსწორებას სხვისი დახმარებით ვცდილობდი... -არ გაბედო!ვუთხარი ბიჭს, რომელიც გაცეცხლებული თვალებით მომჩერებოდა... შეშინებულ გოგონას შევხედე (ლიზასაც ასე ეშინოდა ჩემი ღმერთო) -ყველაფერი კარგად იქნება.წადი! ვუთხარი გოგონას მანაც თავი დამიქნია და იქაურობას აგეცალა... -ხელი გამიშვი დაიღრიალა ბიჭმა -ახლა მომისმინე, მეორედ აღარ გაბედი გოგოს ასე მოექცე. -ნეტა რას მეუბნები? შენ რა გესმის? -სწორედ, რომ მესმის იმიტომ გეუბნები არ მინდა ისეთი შეცდომა დაუშვა როგორიც მე და მერე თელი ცხოვრება სანანებელი გაგიხდეს -და ჩემი ბრალია შენ თუ ასეთი შცდომა დაუშვი? -არა შენი არა ტუჩის კუთხე ჩატეხა მამაკაცმა ყველაფერი ,,შოკოლადის ბრალია,, -მისმინე შენი დრო არ მაქვს უნდა წავიდე და იმ გოგოს ჭკუა ვასწავლო -კიდევ ვერ გაიგე ხომ რაც გელაპარაკე?კარგი მაშინ სხვანაირად ვცადოთმუშტი მოუქნია და სახეში დაარტყა ბიჭი დაბლა დაეცა, ბარბაცით დგებოდა და მამაკაცისკენ იწევდა თუმცა იქ მყოფმა ბიჭებმა დააკავეს...სახლში ბარბაცით დავბრუნდი და დივანზე ჩამოვჯექი ჭიქაზე ვისკი დავისხი,ყინულები ჩავყვერე და მოვსვი. ფეხს ნერვიულად ვათამაშებდი. შემდეგ ფეხზე წამოვდექი და კედელს რაც ძალი და ღონე მქონდა ვესროლე ჭიქა... მუხლებზე ჩავიჩოქე თვალებზე ხელისგულები მივიჭირე ,,მაპატიე გთხოვ,,ვთქვი ჩემთვის ,,დამიბრუნდი,, დავიღრიალე ბოლო ხმაზე.... მაგიადაზე დადებული ჟურნალები ვისკის ბოთლი და ჭიქები ერთი ხელის მოსმით დაბლა გადმოვყარე, მუშტებს იატაკს ვურტყავდი და გაცეცხლებული ლომივით ვღრიალებდი. ყველაფერს ვამტვრევდი რაც კი ხელში მომხვდებოდა ,,უკვე ორჯერ დამისხლტა ხელიდან, მესამედ ამას ვერ შეძლებს.კიდევ ერთი შეხვედრა და ვეღარავინ შემიშლის ხელს, ვერსად გამექცევი,, გამოვცერი კბილებში. საკუთარ თავს ვერ ვცნობ ასე არასდროს ვყოფილვარ,გოგონები აქეთ მე დამდევდნენ,ახლა კი ყველაფერი მომიბრუნდა დაა...ვის დავდევ? დავუსვი ჩემ თავს კითვა. ვიღაც ლაწირაკ გოგოს, დაუცველ,უსუსურ არსებას,რომელიც ყველას თვალდახუჭული ენდობა,რომელსაც არ ჰყავს ისეთი ვინმე ვინც დაიცავს. გოგოს ,რომალსაც ტკბილი ცხოვრება გავუმწარე, რომელსაც ახლა ჩემი ხმის გაგონებაზე არა ხმის არა ჩემს დანახვაზეც კი შველივით აკანკალებს. სწორედ ეს შიში, სწორედ ეს მიამიტი, თუმცა ამაყი ხასიათი მიზიდავს მასში,თითქოს უხილავი ძაფებით მიმაჯაჭვეს მასზე. მეშინია... მეშინია რომ შეიცვლება მეშინია, რომ დავკარგად და ეს ვისი ბრალი იქნება? რათქმაუნდა ჩემი სიმწრით გამეცინა ჩემს აღიარებაზე.აივანზეგავედი და სიგარეტს მოვუკიდე თითქოს მთელი ჩემი დარდი და პრობლემები ერთ ამოსუნთქვას ამოვაყოლე... ********* ¬ -ლიზა გუშინდელი საბუთები და ერთი ფინჯანი ყავა შემომიტანე თუ შეგიძლია¬მითხრა ტელეფონში უფროსმა ¬ -დიახ ახლავე ბატონო დავით¬ფეხზე წამოვხტი თუმცა თავბრუსხვევა ვიგრძენი და მაგიდას დავეყრდები ხელი მუცელზე დავიდე ,,ყველაფერი კარგადაა,, ვთქვი და საბუთებს ხელი დავავლე, ყავაც ავიღე და უფროსთან შევედი. -¬მადლობა ლიზა დაჯექი სერიოზული საქმე მაქვს... ბატონი დავითის წინ დავჯექი და ნერწყვი ხმაურიანად გადავყლაპე. ¬ -გი...გისმენთ ბატონო დავით ¬ -გილოცავ¬ თვალები გაუბრწყინდა დავითს, საცდელი ვადა წარმატებით დახურე, ძალიან მომეწონე ეს ერთი კვირა თავდაუზოგავად იმუშავე!ყოჩაღ! ¬ -დიდი მადლობა¬ემოციებს ვერ ვმალავდი და ადგილზე ვცქმუტავდი.. ¬ -კარგი ახლა წადი საქმეები მაქვს უახლოეს მომავალში ცვლილებებს ელოდეთ¬ მრავალმნიშვნელოვნად თქვა და თავი საბუთებში ჩარგო... მისი კაბინეტი დავტოვე და სალომესთან გავემართე -სალი ამიყვანეს გოგო -გილოცავ ლიზა! მაგარია მომვარდა სალომე ისევ გულისრევის შეგრძნება დამეუფლა და საპირფარეშოში გავიქეცი, სალოც უკან გამომყვა. -ლიზა გამაგებინე რა გჭირს?უკვე სერიოზულად ვნერვიულობ. -გეტყვი,გეტყვი ოღონდ შემპირდი, რომ არავის არაფერს ეტყვი. ორსულად ვარ. -რა?? კიმაგრამ როგორ? კიარადა ვისგან?დაიბნა სალომე -მოკლედ ერთი ბიჭი გავიცანი... დავიწყე მოყოლა და ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი. სალომე ცრემლებს ვერ იკავებდა. -ჩემო საბრალო,მითხრა როცა მოყოლა დავასრულე და ჩამეხუტა, რამდენი რამ გადაიტანე,ნეტავ ვიცოდე ვინარის ჩემი ხელით დავახრჩობდი... ახლა რასაპირებ?? -ვაპირებ....კიარადა გადავწყვიტე. ბავშვი გაჩნდება მას მე გავზრდი თან ანაც დამეხმარება, უი ხო დღეს ჩემთან ამოდი ანას გაგაცნობ აი მისამართიფურცელზე დავწერე და მივაწოდე... -დიდი სიამოვნებითმითხრა სალომემ მუშაობა დავასრულეთ თუ არა მე და სალომე ერთად წავედით. ანას გზიდან დავურეკე ისიც ჩემთან ამოვიდა საბედნიეროდ ერთმანეთს გაუგეს, ანა ცოტა არიყოს ეჭვისთვალით მიყურებდა,მაშინვე მივხვდი რაც იყო ამ ეჭვის მიზეზი... -ანა ვიცი რასაც ფიქრობ, დამშვიდდი სალომეს ყველაფერი ვუთხარი ისიც ჩემი მეგობარია როგორც შენი და ამ საიდუმლოს ისიც შეინახავს... თითქოს გულიდან მძიმე ტვირთი მოეშვაო ისე ამოისუნთქა ანამ... ...ამასობაში გავიდა სამი თვეც, მეც ნელნელა ვიბერებოდი სალომე და ანა არაფერს მაკლებდნენ, ყოველდღე ახალახალი საჩუქრები და სასუსნავები მოჰქონდათ გადაწყვეტილი მქონდა რომ სანამ ოთხი თვის გავხდებოდი სამსახურში შვებულება ამეღო, თუმცა მეორე დღესვე მივადექი ბატონი დავითის კაბინეტს, უკვე დაკაკუნებას ვაპირებდი, რომ სალომე მომვარდა... -არა ლიზა,ახლა არამითხრა ჩურჩულით. -კი, მაგრამ რა მოხდა?ვუპასუხე ჩურჩულითვე. -ნუთუ არიცი? ყველა ამაზე ლაპარაკობს, ჩვენი კომპანია გაიყიდა, დღეიდან ახალი უფროსი გვყავს. -მართლა ვინ? -ჯერ მეც არ ვიცი, ერთ ორ საათში დაამთავრებენ ყველაფერს და მერე შედი კარგი? -კარგი ვუთხარი მე და იქაურობა დავტოვეთ. ორი კი არა ალბათ სამი საათი გავიდა,მეც ფურცელი მოვიმარჯვე და გავემართე ახალი უფროსის კაბინეტისკენ. ოჰოო სახელის დაწერაც მოუსწვრიათ, ,,კომპანიის უფროსი ბ.ნიკოლოზ დევდარიანი,, დევდარიანი?? გადავხარშე ეს გვერი, სალომეც ხომ დევდარიანია? უკვე ხელი ავწიე რომ კარზე დამეკაკუნებიდა, კარი გაიღო და იქიდან სახეწაშლილი სალომე გამოვარდა, ჩემთვის ზედაც არ შემოუხედავს ისე ჩამიქროლა. ,,ეს მოიცდის,, დავხედე ფურცელს და სალომეს ავედევნე. -სალო...სალო... დამელოდე გამაგებინე რა ხდება? -ის... ის თვს არ მანებებს არ ვიცი რაუნდა ვერ ხხვდება, რომ დამოუკიდებლად მინდა ცხოვრება ვისწავლო. -ვინ? სალომე გამაგებინე -ჩემი ძმა ლიზა , ჩემი ძმა ეს კომპანია თურმე მას უყიდია თავს არ მანებებს ჩვეულებრივი დაძმური ურთიერთობა გვაქვს მაგრამ იმას ვერ ხვდება, რომ გავიზარდე, რომ დამოუკიდებლად მინდა ვიცხოვრო... -კარგი სალო რა, მაგაზე დარდობ? ნეტავ მეც მყოლოდა ეგეთი ძმა, რომელიც ყველგან და ყველაფერში ჩემთან იქნებოდა და არ მიმატოვებდა იქნებ ყველაფერი სხვაგვარად ყფილიყო ვთქვი და მუცელზე დავისვი ხელი... კარგი, კარგი სალო ჯობს სახლში წახვიდე და დაისვენო, მე კი ბატონ ნიკოლოზთან შევალ, რომ შვებულება ავიღო. -კარგი მგონი მართლა აჯობებეს, რომ წავიდე დამირეკე სახლში რომ მიხვალთბილად გამიღიმა და წავიდა... ისევ ისე ვდგევარ კარის წინ, ერთი ღრმად ჩავისუნთქე და კარზე დავაკაკუნე. -შემოდი!გაისმა ბოხი თუმცა ამავე დროს საშინლად ნაცნობი ხმა. -კარის სახელური ხელისკანკალით ჩამოვწიე და ოთახში შევედი -გა..გამარჯობათ ბატონო ნიკოლოზმივესალმე ზურგით მდგარ უფროსს,რომელიც დაჟინებით მიშტერებოდა ჰორიზონტს და ორივე ხელი შარვლის ჯიბეშიჩაეყო -პირდაპირ საქმეზე გადადი, მითხრა ისევ უხეშად -იცით მე.... მე (იმდენად უხეში იყო რომ მგონი შვებულებაზე მხოლოდ ოცნებაღა შემეძლო) -რატომ იბნევი? -არა სულაც არა,,დეჟავუს გრძნობა მქონდა, აშკარად მეცნობა ეს ხმა, -ნეტავ შემობრუნდეს,, გავიფიქრე ჩემთვის -განაგრძეთ ქალბატონო...(გაუწყდა სიტყვა) -ლიზა, ლიზა მქვია..ლიზა დამიძახეთ -ლიზაჩაიცინა მამაკაცმა.ორივე ხელი ისევ შარვლის ჯიბეში ჩაიყო და უფრო დაჟინებით მიაშტერდა ჰორიზონტს. თითქოს ძველი მოგონებები აეშალაო ვეღარ ისვენებდა, მობრუნება უნდოდა, თუმცა ეშინოდა, რომ ის ლიზა არიქნებოდა ვისაც მთელი სამი თვე უშედეგოდ ეძებდა -ბატონო ნიკოლოზ მისმენთ?მიუგო გოგონამ შეპარვით -რა? აჰ კი... განაგრძეთუკან მოუხედავად უთხრა გოგონა შეიშმუშნა, მისი სხეულის თითოეული უჯრედი ერთ კითხვას იმეორებდა ,,ნუთ ეს ისარის,, ,,არა არა შეუძლებელია მთელი სამითვე უკვე უნდა დავიწყებული ვყავდე შეუძლებელია ეს ის არიქნება,, თქვა ლიზამ და საუბარი განაგრძო. -იცით მე შვებულებაში მინდა გასვლა.. -რამდენი ხნით? ,,ნუთუ ეს კაცი ოდესმე ინებებს, რომ შემობრუნდეს,, გაიფიქრა ლიზამ. -ორი წლით -აჰაჰაჰ მეხუმრები?? ორი წელი სად გაგონილა შვებულება? -ერთი ის მითხარი, რა გიყვარს ყველაზე მეტად ლიზა? -შოკო...ლადის ნამცხვარიუნდოდა ეთქვა ,,შოკოლადიო,, მაგრამ თითქოს რაღაც ძალამ შეაკავა -სამი თვის უკან რამე შენთვის ძვირფასი დაკარგე?? ლიზას უკვე ეშინოდა ცივმა ოფლმა დაასხა -დი...დიახ-უთხრა მან ხმის კანკალით -და ეს რაღაც სამაჯური იყო ხომ?უთხრა ირონიულად მამაკაცმა -დიახ... კიარადა და თქვენ საიდან იცით? ან ეს ყველაფერი ამასთან რა კავშირშია?მიუგო უკვე მოთმინების ფიალით სავსე გოგონამ. მამაკაცმა ტუჩის კუთხე ჩატეხა, უკვე ეჭვი აღარ ეპარებოდა რომ ეს ,,მისი,, ლიზა იყო, მისი შოკოლადზე შეყვარებული მეამიტი ლიზა... -სად იყავი ამდენ ხანს? მიუგო მამაკაცმა და ლიზას თვალებში შეხედა გოგონა ერთ ადგილას გაქვავდა, უცებ გონს მოეგო და კარს მივარდა, გამოაღო კიდეც თუმცა მამაკაცი წამებში მის უკან გაჩნდა და ერთი ხელის მიწოლით კარი,ისევ მიხურა და გასაღები გადაატრიალა. გოგონა სწრაფად გამოეცალა -ეს შენ... -ისევ გარბიხარ ლიზა, არ დაიღალე ამ კატათაგვობანათი? -არა და არც დავიღლები თუ მეცოდინება რომ შენგან შორს ვიქნებიმიუგო შეშინებულმა გოგონამ რომელიც სუნთქვის დარეგულირებას ცდილობდა -კარგი რა, არ გინდა ეს მკაცრი გოგოს როლის თამაშიმიუგო მამაკაცმა და გოგონასკენ გაიწია ლიზამაც უკან დახევა დიწყო -არა, არა არ მომიახლოვდე არც კი გაბედოუკან უკან იხევდა ლიზა თუმცა კედელს აეკრო და მამაკაციც ლიზასთნ წამებში გაჩნდა. ლიზა კედელთან აიწურა... შეშინებული ჩააშტერდა მამაკაცს თვალებში იმდენად იყო დაბნეული რომ მისი გონება ვეღარ აზროვნებდა თითქოს ერთადგილას გაიყინაო -ახლა, ხომ ვერ გამექცევი ჩემო შოკოლადომიუგო მან და გოგონას ტუჩებს დაეწაფა. გოგონამ სწრაფად მოიცილა ის და მისი ნაკოცნიც -თავი დამანებე!გამოსცრა კბილებში ლიზამ იქვე მაგიდაზე დადებულ მინიატურულ ქანდაკებას ხელი წამოავლო, უნდოდა მისთვის თავში ჩაერტყა, თუმცა ამაოდ მამაკაცმა ხელი ჰაერში დაუჭირა უკან მოუგრიხა და გაფითრებული გოგონა წინიდან ზედ აიკრო . ლიზამ გაიბრძოლა თუმცა უშედეგოთ ის იმდენად ახლოს იყო რომ მამაკაცის თითოეული ამოსუნთქვა ლიზას სახეზე ეფრქვეოდა -აპაპაპა გატყობ ხელები დაგიგრძელებიამიუგო მამაკაცმა ირონიული ღიმილით -და ახლა რა? ჩემზე ისევ ძალა უნდა იხმარო? ხო თუმცა შენ ამის მეტი არაფერი შეგიძლია.... -თუ ნებას დამრთავ შემიძლია გაჩვენო რა შემიძლია და რა არა -არასოდეს!ზიზღით სავსე ხმით და მზერით მიუგო ლიზამ -ისე მოსუქებულხარ ხო იცი? ღიპიც დაგიდვიამიუგო მამაკაცმა დუ მუცელთან შეხსნილი პერანგისკენ ხელები წაატანა, ლიზა სწრაფად გამოიწია და პერანგი თვითონ შეიკრა. -ეს ღიპი არარისგამოსცრა კბილებში და მაშინვე ინანა, როცა მამაკაცის კითხვისნიშნით სავსე თვალებს წააწყდა. -ხო ეგ ერთი მთლიანი პრესიაუთხრა მამაკაცმა და გოგონა ჩაიხუტა ლიზა რომიცოდე როგორ მომენატრე, რომ იცოდე უშენოდ გული როგორ მტკიოდა. -შენ გული არ გაქვს ამოილუღლუღა მის მკლავებში გახევებულმა ლიზამ და თავის დაღწევას შეეცადა. -არა ლიზა მორჩა ვეღარსად გამექცევი... -გული მერევამიუგო გოგონამ და კარს მივარდა სასწრაფოდ გამოაღო და საპირფარეშოსკენ პირზე ხელებაფარებული და თავქუდმოგლეჯილი გაიქცა, მამაკაციც უკან აედევნა და უნიტაზზე დაყუდებულ გოგონასთან ჩაიმუხლა თმები მოაშორა და ზურგზე ხელი დაუსვა -ლიზა რა გჭირს მოიწამლე?მიუგო შეშინებული ხმით მამაკაცმა -ალბათ-ცივად უთხრა გოგონამ და მისი ხელები უხეშად მოიშორა უნიტაზის კიდეს ხელით დაეყრდნო და საპირფარეშოს კაბინა დატოვა ნიჟარასთნ დაეყუდა და ხელების დასაბანად წყალი მოუშვა. მამაკაცის აქ ყოფნა საშინლად აღიზიანებდა. -იცი ეს ქალების საპირფარეშოა -არაუშავს ისეთს არაფერს არ აკეთებ, თან შიშველიც ნანახი მყავხარ მიუგო მამაკაცმა და წარბები აათმაშა. -ხო სულ ჩემი ნებით არა? უთხრა ლიზამ ირონიით -ლიზა იქნებ მეორე შანსი მომცე იქნებ თავიდან გვეცადა? -არავითარი მეორე შანსი. შენ შეგეძლო ყველაფერი უკეთესობისკენ შეგეცვალა,მაგრამ უარესობისკენ შეცვალე, მთელი ცხოვრება გამინადგურე, რამე მოგთხოვე მთელი ამ დროის მანძილზე? და ახლა შენ მოდიხარ და შანსს მთხოვ, მითხარი ერთი, ასეთი რა დაგიშავე ასე რომ მომექეცი? თვალებში ვერავის ვუყურებდი სირცხვილით გარეთაც ვერ გამოვდიოდი და რატომ? რატომ? მითხარი ჯანდაბას ის წყეული ღამე, რატომ ვიყავი ასეთი რატომ ფეხი არ მომტყდა რომ მოვდიოდი ასე უგულოდ როგორ მომექეცი მომატუყე, გამომიყენე და კიდევ შანსი გინდა? მეორე შანსი ვისაც მივეცი ეს შანსი იმან უკეთ გამოიყენა მან არათუ მავნო შენგან განსხვავებით არამედ მეც და საკუთარ თავსაც ასიამოვნა და იცი რატომ? ის მხეცი არარის და იცის როგორ უნდა მოექცეს ქალს ლიზას თითოეული სიტყვა ნიკას გულს უსერავდა როგორ უნდოდა ეს სალანძღავი სტყვები ლიზას არ ეთქვა, სხვას ნებისმიერს ოღონდ ლიზას არა. ბოლო სიტყვებმა გონება აურია ,,ნეტავ ვის გულისხმობს?,, გაიფიქრა მან -ვის გულისხმობ? -ჩემ ქმარსი -ცრუა ლიზამ და მიხვდა თუ როგორ ,,ატკინა,, მამაკაცს გული და უფრო გაუხარდა რადგან უნდოდა რომ მასაც ისევე ტკენოდა როგორც ლიზას ეტკინა ისევე უნდოდა დატანჯულიყო როგორც თვითონ დაიტანჯა და უფრო მეტადაც -მატყუებ ხო?მივარდა მამაკაცი და ლიზას უკან ჩამოკიდებულ სარკეს მუშტი დაარტყა -სულაც არა მიუგო მშვიდად ლიზამ და მამაკაცს გამოეცალა -ასე როგორ შეიცვალე? სად გაქრა ის მიამიტი ლიზა, რომელიც მე გავიცანი -მოკვდა! უკანმოუხედავად მიუგო მამაკაცს და სიარული გააგრძელა, უცებ თვბრუ დაეხვა, წონასწორობა დაკარგა და მამაკაცის ხელები, რომ არა დაბლა დავარდებოდა, შემდეგ კი ყველაფერი გაშავდა ************* ,,ღმერთო ლიზა რა გჭირს?,, გაიფიქრა მამაკაცმა და გონება დაკარგული გოგონა ხელში აიყვანა ,,რამსიმძიმე ხარ ლიზა ამ სამ თვეში განა რამდენი ჭამე?,, გაიფიქრა მამაკაცმა და გოგონა მანქანაში ჩასვა. მთელი გზა ვერ ამოიგდო თავიდან ლიზას სიტყვებზე ფიქრი თვიდან ,,ჩემი ქმარი,, ,,ჩემი ქმარი,,ექოსავით ესმოდა გონებაში. არა, არა, შეუძლებელია გაიფიქრა მამაკაცმა მანქანა საავადმყოფოსთან გააჩერა და გოგონა დაგმოიყვანა. -ექიმი-სასოწარკვეთილმა დაიყვირა და გოგონას სხეული ახალგაზრდა ექიმს ჩააბარა ნახევარ ისაათის განმავლობაში კალიდორში იდგა და დასაჯდომ ადგილს ვერ პოულობდა, პალატიდან გამოსულ ექიმს მივარდა და მხრებში ჩააფრინდა. -ექიმო რახდება? ყველაფერი კარგად არის? -დამშვიდდით როგორც ჩანს თქვენმა ცოლმა ბევრი ინერვიულა მის ასეთ მდგომარეობაში კი ნერვიულობა არ შეიძლება. -რა? როგორ მდგომარეობაში? -თქვენ რა არ იცით?ღიმილით მიუგო ექიმმა -რა? არაფერი ვიცი, რამე უნდა ვიცოდე? რამე სერიოზულია? მითხარით -ექიმო არ დამიმალოთსასოწარკვეთილი იყო მამაკაცი -არაფერია სანერვიულო, თქვენი ცოლი ორსულადაა -მართლა?არ იცოდა ნიკოლოზმა უნდა გახარებოდა თუ არა -დიახ ბატონო ის სამი თვის ორსულია და სულ რაღაც ექვს თვეში ტყუპი გოგონები გეყოლებათ ასე,რომ გილოცავთმხარზე ხელი წამოარტყა გაშტერებულ ნიკოლოზს ექიმმა და იქაურობას გაეცალა... ...,,სამი თვის ორსული,, ექოსავით ტრიალებდა ნიკას თავში ეს სიტყვები . მოიცა სამი თვის წინ მე...ის... ის ხომ ჩემთან იყო არა, არა შეუძლებელია... ლიზა...აზრებს თავს ვერ უყრიდა ნუთუ ლიზა მისგან იყო ორსულად?? ღმერთო სამი თვის ნამდვილად ჩემი შვილები არიან, ჩემი გოგოები გაიფიქრა მან და გულში სითბო ჩაეღვარა, თუმცა გონებაში ისევ ლიზას სიტყვები ამოუტივტივდა ,, ჩემი ქმარი,, არა,ეს არასწორია ვიცი, კიარადა დარწმუნებული ვარ, რომ ლიზას ქმარი არ ჰყავს, როგორ გავარკვიო? უცებ სალომე გაახსენდა ტელეფონი მოიმარჯვა და თავის დას დაურეკა... -სალ, ნიკა ვარ გცალია ერთ წამს?? -რა გინდა ნიკა მობეზრებულმა მიუგო სალომემ -ჩემს კომპანიაში, რომ გოგო მუშაობს ლიზა ხომ იცი? -კი ვიცი, რა ხდება? ცუდად ხომარირის?მიუგო ანერვიულებულმა -არა ყველაფერი კარგადაა.... უბრალოდ მაინტერესებს ქმარი თუ ყავს? -ნიკა თვითონ რატომ არ ეკითხები?? -გასულია მე კი თანამშრომლებზე ვავსებ რაღაც საბუთებს -არა, არ ჰყავს და არც ყოლია -კარგი, კარგი მადლობა მიუგო კმაყოფილმა ნიკოლოზმა ახლა კი ასი პროცენიტით იყო დარწმუნებული რომ ლიზა მისგან ელოდებოდა ბავშვებს... ლიზას პალატის კართან აიტუზა და კარი ფრთხილად შეაღო -როგორ ხარ ლიზა??მიუგო მამაკაცმა და მისი საწოლის გვერდით დაჯდა -ვითომ ძალიან გაინტერესებს, როგორ ვიქნებიუთხრქ გოგონამ და თავი მეორე მხარეს გადაატრიალა -კარგი რა ლიზა, ნუ ბავშვობ, გთხოვ მაპატიე, შენ ხომ დამჯერი გოგო იყავი... -ვი-ყა-ვი.... გესმის? ვიყავი, ახლა ისეთი სულელი არ ვარ, რომ ისევ თვალდახუჭული გენდო, ან შენ ან სხვას ასე, რომ შეგიძლია დამშვიდდე, ასე მშვიდად დატოვო ჩემი პალატა და სახლში წახვიდე... -რამ შეგცვალა ასე ამ ხნის განმავლობაში? -რამ თუ ვინ??მისმინე,კარგად ვარ, ახლა კი წადი და აღარასდროს არსად არ შემხვდე გასაგებია? გული მერევა შენ, რომ გიყურებ. -ასე ნუ ამბობწყენით მიუგო მამაკაცმა -თავს რატომ არ მანებებ ადამიანო ხომ ხედავ ოჯახი მყავს და კარგად ვარ, შენთვის არაფერი დამიშავებია და რატომ გინდა, რომ შენ დამიშავო წადი რა სხვა საქმე არ გაქვს? სხვა გოგოები არ გყავს? დარწმუნებული ვარ რიგი გიდგას... -მე მხოლოდ შენთან მინდ, მხოლოდ შენ მინდიხარ -სამწუხაროა-მიუგო ირონიით-მაგრამ მე გათხოვილი ქალი ვარ და ქმარიც მყავს ამის თქმა იყო და მამაკაცმა ერთი კარგად გადაიხარხარა. -ჩემი ქალი ხარ და გეყოფა ლიზა, გეყოფა მორჩი ტყუილს მინც ვერ მომიშორებ, ქმარი არა ის კიდე, თუ ქმარი გყავს ბეჭედი რატომ არ გიკეთია ან ექიმს რატომ ჩააწერინე ,,გასათხოვარი,, ანკეტის შევსების დროს?? ასე,რომ გეყოს მსახიობობა და დასერიოზულდი ეს შენი წარმოსახვითი ქმარი გააგდე შენი პატარა თავიდან და რეალობას დაუბრუნდი -შენ ეს როგორ გაიგე?გაბრაზებას ვერ მალავდა ლიზა -მე ყველაფერი ვიცი შენზე ჩემო შოკოლადიუთხრა ნიკამ და ოთახიდან გავიდა. ლიზას ცრემლები მოადგა აღარ იცოდა რა ექნა.... ამსობაში ნიკა ექიმთან მივიდა ექიმო ლიზას, როდის გაწერ?მიუგო და პასუხს დაელოდა -ლიზა უკვე კარგად არის ასე რომ შეგიძლიათ ახლავე წაიყვანოთმიუგო ექიმმა და ორივენი ლიზას პალატისკენ გაემართნენ ის იყო პალატას მიუახლოვდნენ, რომ დაინახეს, როგორ ჩუმად გამოვიდა ლიზა იქიდან, თუმცა დახველების ხმა მოესმა თუ არა ადგილზე მიეყინა ,,გავები,, გაიფიქრა და უკან მობრუნებულს ექიმი და ირონიულად მომღიმარი ნიკა შერჩა ხელთ რომელმაც ცალი ხელი დაუქნია ისე თითქოს ლიზა ვერ ხედავდა,რომ ისიც აქ იყო... -ექიმმა თქვა,რომ კარგად ხარ ასე,რომ შეგვიძლია წავიდეთუთხრა ნიკამ და მოსიყვარულე ქმარივით ხელი გადახვია -დიახ ქალბატონო ლიზა მთავარია არ ინერვიულოთ და კარგად იკვებოთ -ამის ხელში კი არ მექნება სანერვიულოგამოსცრა კბილებში ლიზამ ჩუმად პირადად ვიზრუნებ მის კვებაზე გაეკრიჭა ნიკა ექიმს და საავადმყოფო ასე ,,ბედნიერად,, ხელგადახვეულლებმა დატოვეს -მეტკინა,ცხოველო ასე მაგრად ნი მიჭერუთხრა ლიზამ, მამაკაცმაც ოდნავ მოადუნა ხელი , ლიზა გაქცევას შეეცადა, თუმცა უშედეგოდ -ნუ ბავშვობ ლიზა და დამიჯერე რასაც გეუბნები -ერთხელ უკვე დაგიჯერე და კარგი არაფერი მომხდარა -სამაგიეროდ ეხლა მალე მოხდებაუთხრა ნიკამ და მანქანაში ჩასვა. თავისი ხელით გაუკეთა ღვედი და კარი მიხურა თვითონაც წამში დაიკავა ლიზას გვერდით ადგილი და ადგილიდან მოწყდა -ჩემს სახლში წამიყვანე,არ მინდა შენთან მეზიზღები ვერ გიტანმიუგოთვალებში ცრემლებჩამდგარმა ლიზამ -სამაგიეროდ მე მიყვარხარ და მე მინდა შენთან ბოლოსდაბოლოს შენ ჩემი მომავალი შვილების დედა ხარ. -გამიშვი,იცოდე სალომეს ყველაფერს ვეტყვი და დარწმუნებული ვარ არ მოეწონება როცა გაიგებს,რომ ეს ყველაფერი შენ გამიკეთე -სალომე დღეს მოვა ჩემთან და თავს ისე მოაჩვენებ ვითომ გაგიჟებით გიყვარვარ გასაგებია?? -აბა კიი, კიდევ რა გინდა? -არ გააკეთებ და იცოდე, ბავშვებს წაგართმევ და ერთხელაც არ მოგცემ მათი ნახვის უფლებას. -რა უგულო ხარ შენნაირები ჯოჯოხეთში უნდა იწვებოდნენ... -რასიზამ მშვენიერო, როგორც ჩანს მე შენს გვერდით ვზივარ მანქანაში, სრულიად ჯანმრთელიეს იყო და ეს არც ლიზას და არც ნიკას მთელი გზა ხმა არ ამოუღიათ. ლიზა ზედაც არ ჯყურებდა ნიკა კი ხადახან გააპარებდა ხოლმე მზერას ლიზასკენ.სახლში მივიდნენ თუ არა ისევ ხელმოკიდებულმა გადმოიყვანა ლიზა და სახლში შეუძღვა, ლზას კინაღამ ისევ გული აერია, როცა ისევ იმ სახლშიისევ იმ დაწყევლილ ადგილარას ამოყო თავი, მამაკაცი კიბეზზე ადიოდა, ლიზამ იფიქრა თავს დავაღწევო და კარს მივარდა იმ იმედით, რომ გააღებდა და გაქცევას შეძლებდა... -რაო მშვენიერო დაკეტილი ხომ არ არის??გადმოსძახა ზედა სართულზე მყოფმა ნიკამ ირონიით -იდიოტი-გამოეპასუხა ლიზა და მკერდზე ხელებგადაჯვარედინებული დივანზე დაჯდა. ღმერთო რადავაშავე გაიფიქრა ლიზამ.... საცაა სალომე მოვა და მე უნდა ვითამაშო ვითომ ნიკა მიყვარს ჯანდაბა ეს როგორ გავაკეთო როცა ყველაზე მეტად ეს ადამიანი მეზიზღება, თან ჩემს მეგობარს ვატყუებ, და ვისი გულისთვის? ამ არაკაცის ფიქრობდა ლიზა... ამ დროს კარზე ზარი გაისმა... ზედა სართულიდან ნიკოლოზმა სირბილით ჩამოირბინა და ლიზას ანიშნა მოემზადეო... კარი გააღო და თავის დას ჩაეხუტა... -მოხვედი სალ? -კი აბა მითხარი რა საქმე გქონდა... -უმჯობესია შენით ნახო უთხრა და სალოს წინიდან გადადგა სალომემ დაინახა თუ არა ლიზა მის გაოცებს საზღვარი არ ქონდა -ლიზა ეს შენ... აქ საიდან ან საიდან იცნობ ამ ჩერჩეტს -იცი მე...მე... თითქმის ტირილი დაიწყო,მაგრამ როცა ნიკას მკაცრ მზერას გადააწყდა თავი ძლივს შეიკავა -ლიზას დიდი ხანია ვიცნობ უთხრა ნიკამ ის ჩემგან ორსულადააა და მე მინდა რომ ის ცოლად მოვიყვანო ჩვენ ერთმანეთი სიგიჯემდე გვიყვარს ლიზამ ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა და ადგილზე გაშეშებულ სალომეზე გადაიტანა მზერა -შენგანაა ორსულად??თითქოს თავის ყურებს არ უჯერებდა რაც ახლა ნიკოლოზმა თქვა -კი ჩემგანაა(სიამაყიტ განაცხადა თუმცა იმ წამსვე სალომემ სილა გააწნა ეს რისთვისკითხვისნიშნით სავსე თვალებით შეხედა ნიკამ -არაკაცი ხარ ესეიგი ყველაფერი შენ დამართე არა ამ საწყალ გოგოს, შენი ბრალია ეს დღეები ესე,რომ იტანჯებოდა და ახლა რაპირით ამბობ, რომ ლიზა გიყვარს ან მასაც უყვარხარ, არ მეგონა, რომ ჩემი ძმა, ჩემი სისხლი და ხორცი ასეთ არაკაცურ საქციელს ჩაიდენდა ოდესმე, -მოიცა შენ ეს საიდან.... -ყველაფერი ლიზამ მითხრა,როგორ ვნატრობდი როდესმე შვხვედროდი იმ არაკაცს, რომ ჭკუა მესწავლებინა, მაგრამ რაგინდა თურმე ის სულ ჩემ გვერდით ყოფილა ყოჩაღ ნიკა ბრავო, მშვენივრად ვიცი, რომ ლიზას არ უყვარხარ, ვიცი თუ, როგორ ეზიზღები და მორჩი ამ სპექტაკლს, დღეიდან მე შენი და აღარ ვარ არ მჭირდება ისეთი ძმა როგორიც შენ ხარ გასაგებია??? ლიზა წამოდი წავიდეთ ამ არაკაცთან ერთ წუთსაც არ დაგტოვებ,მე მრცხვენია მის მაგივრად და მე გიხდი ბოდიშს შენი ცხოვრების ასე გაუბედურებისთვის -არსადაც არ წამოვა-უთხრა ნიკამ მკაცრად და ადგილზე გაშეშებულ ლიზას გვერდით ამოუდგა -და რა ისევ ისე უნდა მოექცე მას,როგორც ადრე -ის ჩემგანაა ორსულად და მე ჩემს შვილებზე უარს არ ვიტყვი -სალომე მე... მე... ნიკასთან მინდა ცხოვრებაძლივს თქვა ლიზამ, მართალია ტყუოდა მაგრამ თავის შვილებზე უარს ვერც ლიზა იტყოდა, გაახსენდა თუ როგორ დაემუქრა ნიკოლოზი ამიტომ იძულებული იყო ტყუილი ეთქვა -რა ლიზა? შენ ამ ცხოველთან გინდა?? დარწმუნებული ხარ რასაც ამბობ? ლიზამ არაფერი აღარ უთხრა მხოლოდ თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად თავს ძლივს იკავებდა რომ სალომეს ფეხებთან არ დაეჩოქა და არ ეთხოვა, რომ ამ სადისტისგან წაეყვანა, მაგრამ იცოდა რომ ნიკა პირობას შეასრულებდა -ხომ გაიგე მას ჩემთან უნდაუთხრა კმაყოფილი სახით ნიკამ თავი დას -მე შენ არ გელაპარაკები ნიკოლოსზიზღნარევი ხმით უთხრა სალომემ და ისევ ლიზას მიუბრუნდა -ლიზა ამას შენი ნებით აკეთებ?უთხრა და მხრებზე ხელები თბილათ მოხვია -კი სალ მე... ის... მე... მე... მიყვარს ნიკა და მასთან მინდა ცხოვრებათქვა ლიზამ და მეტი დამაჯერებლობისთვის ნიკას ხელები მოხვია -ლიზა არ მგონია.... -გეყოფა სალომე გითხარი,რომ მიყვარს და მორჩაუკვე აღარ შეეძლო ასე თამაში ერთი სული ქონდა როდის დამთავრდებოდა -კარგი მაშინ რა გაეწყობა, მაგრამ იცოდე (მიუბრუნდა ნიკას) თმის ერთი ღერიც, რომ ჩამოუვარდეს დედასვფიცავარ მწარედ განანებუთხრა სალომემ და სახლიდან გიჟივით გავარდა იცოდა, რომ ლიზა ატყუებდა თუმცა ასე მაინც ვერაფერს გახდებოდა -კმაყოფილი ხარ?მიუგო ტირილით ლიზამ -ძალიან ნიკოლოზმა და ლიზას ჩაეხუტა -მომშორდი უხეშად მოისროლა ლიზამ და ზედა სართულზე ოთახში ავიდა კარგი გადაკეტა და ტირილი დაიწყო -ლიზა გეყოფა კარი გამიღე,გთხოვ მეორე შანსი მომეცი დამიჯერე ამ ქვეყნად უბედნიერეს ქალად გაქცევ -არ მჭირდების? გესმის არ მჭირდები მეზიზღები ვერ გიტან საერთოდ გაქრი ჩემი ცხოვრებიდან, იცოდე თავს მოვიკლავ... ამის თქმა იყო და ნიკა კარი წიხლით შეტეხა შეშინებული ლიზა ოთახის კუთხეში დაჯდა და ყურზე ხელები აიფარა...გაცეცხლებული ნიკა მივარდა და ფეხზე წამოაგდო -მაგას კიდევ ერთხელ იტყვი და ჩემი ხელით მოგკლავ -მე შენი ტყვე არ ვარ, არასოდეს შეგიყვარებ არასოდეს და ვერც მაიძულებ ამასუთხრა ღრიალიათ და მისი ხელი ნიკას ხელიდან გამოგლიჯა ამას ნუ ამბობუთხრა წყენით -ვიტყვი ვიტყვი იმირომ, რომ ეს ასეა, იმიტომ რომ მსიმოვნებს როცა შენც ისევე გტკენ როგორც მე მატკინე, იმიტომ რომ შეიგნო რომ არ მიყვარხარ... ესიყო და ლიზამ დაინახა თუ როგორ აღმართა ნიკოლოზმა მასზე ხელი დასარტყმელად და ლიზამ სახეზე ხელები აიფარა, გაიქცა და ისევ ოთახის კუთხეში დაჯდა... ნიკა არც აპირებდა მისთვის ხელის დარტყმას ამას არც არასოდეს გააკათებდა რაცარუნდა გამწარებული ყოფილიყო ლიზაზე , მაგრამ ლიზას ეს საქციელი ეუცნაურა... მასთან მივიდა აკანკალებულ გოგოს ხელი მოკიდა და ფეხზე ააყენა -ამას რატო აკეთებთვალებში ჩახედა და მშვიდად უთხრა ნიკამ -ა...ამას რას?დაიბნა ლიზა -რატომ გარბიხარ და იკუნტები ოთახის კუთხეში... -შენ ამას ვერ გაიგებუთხრა ლიზამ და ნიკას გამოეცალა -მითხარი და გავიგებ...(უთხრა ნიკამ და ვნებამორეული თვალებით ლიზას ჩააშტერდა) -არა არაფერსაც არ გეტყვი არმინდა,რომ საერთოდ ჩემზე რამე იცოდე და საერთოდ გადი ამ ოთახიდან, მარტო ყოფნა მინდა უნდა დავისვენოუთხრა ლიზამ და ოთახის კარი გაუღო -კარგი დაისვენე ერთ საათში დავბრუნდები -თავს ნუ შეიწუხებ -შენი გულისთვის არა, მე ჩემს პატარებს უნდა მივხედო უთხრა ნიკამ და კარი მიიხურა ლიზა ლოგინზე წამოწვა, ერთხელ კიდევ კარგად გადახარშა დღევანდელი დღე, უხ როგორ უნდოდა,რომ ყველაფერი ეთქვა სალომესთვს, როგორ უნდოდა ამ სახლიდან და ნიკასგან გაქცეულიყო სადმე შორს ცხრა მთას იქით და მარტო მშვიდად ყოფილიყო, მაგრამ რას გაააწყობდა ალბათ ეს იყო მისი ბედი... ამ ფიქრებში იყო, როცა ჩაეძინა ყველაზე უდარდელად თავს ძილში გრძნობდა... თვალები რომ გაახილიდა დაინახა მის გვერდით მჯდომი ნიკა, რომეილც თავზე ნაზად უსვამდა ხელს -მომშორდი უხეშად მოიცილა ლიზამ და ლოგინზე შეშინებული წამოჯდა,ფეხები მკერდზე მიიიდო -უნდა ჭამოდააიგნორა ნიკამ მისი ნათქვამი და ტუმბოზე დადებულ თეფშს ხელი წამოავლო -ეს რა არის? -ბანანი, მარწყვი და ატამი, ეს კი..ხელი ჯიბეში ჩაიყო და იქიდან თეთრი როშენის შოკოლადი ამიღოეს კი შენთვისაა ჩემო შოკოლადო -არ მშია წაიღე არც შოკოლადი მინდა -ლიზა მომისმინე შენ არა, მაგრამ ბავშვებს შიათ, მე ორი ბავშვი უნდა გავზარდო სამი კი არა ასე, რომ მეასედ გეუბენბი ნუ მებავშვები, ახლა კი აიღე და ჭამე თორემ მეთვითონ გაჭმევ ლიზამ მთელი თეფში მოაკრიალა და დაპირებული შოკოლადიც მიიღო,მისი შემხედვარე ნიკა ძალიან კმაყოფილი იყო სწორედ ესიყო რაც მთელი ცხოვრება უნდოდა, საყვარელი ქალი და მისგან შვილები, მართალია ლიზა ცოტა მოურჯულებელი იყო, მაგრამ ადრე თუ გვიან ამასაც შველიდა -კიდევ ხომ არ გშია?? -არა არაფერი მინდა გადი... -სულ რატომ მაგდებ? -იმიტომ, რომ არ მსიამოვნებს აქ რომ ხარ ************ ლიზა უკვე ხუთი თვის ორსულია, მართლაც რომ ნელნელა მშვენდება ნიკოლოზი ყოველდღე ნახულობს ყოველდღე ააქვს მის ოთახში საჭმელი და გემრიელი შოკოლადები თუმცა ლიზას გული ჯერ კიდევ ვერ მოიგო... ჯერ კიდევ ვერ ხვდება მისი გვერდით როგორი უბედური ვარ ფიქრობდა პარკში მჯდომი ლიზა და პატარა გოგოს მიაშტერდა რომელიც საცურაოზე ასვლას ცდილობდა... ნეტავ თქვენ როდის მოევლონებით ამ სამყაროს ჩემო პატარები გაიფიქრა გულში და ხელი მუცელზე დაისვა, გპირდებით დედა ყოველთვის თქვენს გვერდით იქნება და სულ დაგიცავთ... ჩემო პატარებო ნეტავ შემეძლოს დღესვე გავიქცეოდი გაიფიქრა ლიზამ და თვალებზე ცრემლი მოადგა -დეიდა რატომ ტირით?მიუახლოვდა პატარა ბიჭუნა -არაფერია ჩემო საყვარელო იბრალოდ ცუდი ბიძია მაბრაზებსუთხრა ლიზამ ნაღვლიანი თვალებით და პატარა ბიჭი კალთაში ჩაისვა -დეიდა აღარ იტიროთ და მე , რომ გავიზდები ვეჩხუბები იმ ცუდ ბიძიას ხო ჩემო საყვარელო.... წადი დედიკო გეძახისუთხრა პატარას და ლოყები დაუკოცნა, ისიც სირბილილთ გაიქცა დედასკენ -მგონი ვეჭვიანობგაისმა ნიკოლოზის მხიარული ხმა და ლიზას გვერდით მიუჯდა -უსაფუძვლოდ-უთხრა ლიზამ მკვახედ და ფეხზე წამოდგა გზაზე უნდა გადასულიყიო, რომ მუცელში მწვავე ტკივილი იგრძნო, მაშინვე წელში მოიხარა და ხელი მუცელზე მიიდო -ვაიმე... დაიძახა და რომ არ წაქცეულიყო ხეს მოკიდა ხელი გვერდიდან ნიკოლოზი ამოუდგა -ლიზა... ლიზა რა გჭირს კარგად ხარ? მომშორდიმოიშორა მამაკაცი და ისევ ხეს დაეყრდნო რამოდენიმე ნაბიჯი გადადგა თუმცა მუცელი ისევ ეტკიდა და მიწაზე ჩაიკეცა -ლიზა გეყოფა მითხარი ცუდად ხარ -მტკივა, აუჩ-თვალები ერთმანეთს დააჭირა და ტუჩები კბილებს შორის მოიქცია... შეშინებულმა ნიკამ ვერც კი გაიზრა როგორ დასტაცა ხელი გოგონას, მაქანაში ჩასვა და საავადმყოფოში გააქცია... შეშინებულმა შეიყვანა ლიზა და მისი თავი ექიმს ჩააბარა თვითონ კი გვერდიდან არ შორდებოდა ... -ექიმო რა ჭირს? -როგორც იცი თქვენი ცოლი ტყუპებზეა ორსულად საკმაოდ რთული ორსულობა აქვს მთავარია რაც შეიძლება ბევრი დაისვენოს... წოლოთი რეჟმი უნდა დავუნიშნო რაც შეიძლება ცოტა იმოძრაოს... -კარგით გადაგებია-უთხრა გაფითრებულმა ნიკამ და ლიზასთან შევიდა -ნიკა ნიკა მითარი რა მჭირს... ბავშვები ხომ კარგად არიან -ყველაფერი კარგადაა დამშვიდდი უბრალოდ ექიმმა თქვა ბევრი უნდა იწვესო -მადლობა ღმერთსღრმად ამოისუნთქა ლიზამ -შენ როგორ გრძნობ თავს კიდევ გტკივა? უთრა კინა მდა ხელილ მუცელზე დაადო -არა აღარ მტკივა და გთხოვ ნუ მეხებიმიმართ თხოვნით თუმცა მკაცრი ხმით -ლიზა როდემდე უნდა იყო ასე? -მანამდე სანამ შენთან ვიქნები... არა მაინც რისი იმედი გაქვს? რომ ისევ მოვიბრუნებ გულს შენსკენ?რომ ისევ ლოგინში ჩაგიწვები? -კარგი ნუღარ ნერვიულობ არ შეიძლება შენთვის -ჩემთვის შენთან ყიფნა არ შეიძლება -შეგეძლო უბრალოდ მადლობა გეთქვა და ამით მორჩებოდა მიუგო გულმოსულმა ნიკამ- ლიზა შერცხვა ბოლოსდაბოლოს ნიკა, რომ არა ვინიცის რა მოხდებოდა ერთ წუთს გაშტერებულს უყურა შემდეკი დარცხვენილმა თავი დახარაა -მადლობა-ამოილუღლუღა თავისთვის -შენთვის უკან არაფერზე დავიხევუთხრა ნიკამ და ლიზას პალატა დატოვა... საავადმყოფოდან დაბრუნებული ლიზა მაშინვე თავის ოთახში გაიქცა, მართალია ნიკამ მისი გული ჯერ კიდევ ვერ მოიგო, მაგრამ ლიზამ იცოდა, რომ ნიკა ოთახში შოკოლადებს დაუტოვებდა, მისი მოლოდინიც გამართლდა ოთახში ასულს, როგორც ყოველთვის ტუმბოზე დადებული თეთრი შოკოლადის ფილა დახვდა, მთელი დღის მშიერივით ეცა შოკოლადს და წამებში გადასანსლა, ხოლო შემდეგ გათხუპნული თითების დალოკვას შეუდგა, იმდენად იყო გართული შოკოლადის ჭამაში,რომ ვერც კი დაინახა კარში მდგონი ნიკა, თუ როგორ პირღია შესცქეროდა -რას მიყურებ? -კიმაგრამ, გზაში ხომ ჭამე შოკოლადი -მერე რა კიდევ მინდა, თან მე ერთი ვჭამე ეხლა მეორე და მესამეც მინდა, მითუმეტეს შენ დაიჟინე ჩემი შენთან ცხოვრება,ასე რომ უნდა მომიარო თუარადა შემიძლია ახლავე წავიდე -ნუ მიწვევ ლიზა -არაფერიც წარბები ასწია გოგონამ და ლოგინზე გადაწვაიცი რას ვფიქრობ? -რას? ინტერესით სავსე თვალებით შეხედა ნიკამ -რა ვჭამო...თქვა გოგნამ და გადაიხარხარარაო ბატონო ნიკოლოზ ჩემი მოვლით ხომ არ დაიღალე? -არა რა ხომ ვამბობ სამი ბავშვი მყავსთქო მოსავლელიუთხრა ნიკამ და მის გვერდით ლოგინზე ჩამოჯდა -გოგონა შეიშმუშნა და ლოგინზე წამოჯდა -რასაკეთებ? -ვჯდები ხომ ხედავ -ადექი.. -რა? -ადექი..ადექი -რატომ? -ბოლოს შენთან ერთად რომ ვიჯექი ლოგინზე ყველაფერი ცუდად დამთავრდა -ლიზა ნუ ბავშვობ -არაფერიც, ადექი ჩქარე -კარგი მაშინ ამას ვერ მიიღებუთხრა ნიკამ და ჯიბიდან შოკოლადი ამოიღო -ეგ არ მინდა მარწყვი მინდა, წადი მომიტანე -როგორც იტყვით ქალბატონო უთრა ნიკამ და შოკოლადი ტუმბოზე დაუდო ლიზამ ერთი გახედა შოკოლადს და ცხვირი აიბზუა, ნიკამ კი ეშმაკური ღიმილით დატოვა ოთახი რათა მისი უდიდებულესობის სურვილი შეესრულებინა... ლიზამ ოთახიდან გასული დაიგულა თუ არა ნიკა მაშინვე ეცა შოკოლადს და მგელივით შესანსლა... ცუდ გუნებაზე იყო ლიზა მოენატრა თავი დაქალები ვერც რეკავდა რადგან ნიკამ ტელეფონი წაართვა ... ლოგინზე წამოჯდა და ტირილი დაიწყო... ოთახში შემოსულმა ნიკამ, ლიზა ასეთ მდგომარეობაში,რომ დაინახა, პარკები იქვე ძირს დაყარა და ლიზასთან ჩაიმუხლა -ლიზა რა გჭირს? ცუდად ხარ? -მე... მე... -ლიზა მითხარი რა იყო? ჩემი გრცხვენია? ლიზამ ვერაფერი უთხრა მხოლოდ თავი დაუქნია -კარგი რა... ბოლოსდაბოლოდ მე შენი მომავალი....(მაშინვე გაჩუმდა, როცა ლლიზამ რისხვით სავსე მზერა ესროლა) კარგი ჰო მითხარი რა მოგივიდა -მე ... დედა მომენატრათქვა და უფრო უარესად ატირდა -კარგი დამშვიდდი მე წაგიყვან დედაშენთან ოღონდ შემპირდი, ისევ უკან გამომყვები და იქ სცენებს არ გამართავ, შენ ხომ დამჯერი გოგოხარ ლიზამ არაფრი უპასუხა მხოლოდ თავი დაუქნია -კარგი მიდი ეხლა დაისვენე და საღამოს წავიდეთ, თან ნახე მარწყვიც მოგიტანე და ჭამე -აღარ მინდა მარწყვი, წაიღე ამრეზით შეხედა ლიზამ -კი მაგრამ წუთისწინ მარწყვი არ მითხარი -მე მაშინ მინდოდა ეხლა კი არა, მოაშორე! გაბრაზდა ლიზა და ლოგინზე მეორე მხარეს გადაბრუნდა -კარგი კარგი ,როგორც გინდაოთხრა ნიკამ და ოთახი დატოვა რათა ლიზას დაესვენა *********** -ბექა რაშვები? -ნიკა შენ ხარ?? გთხოვ მითხარი, რომ ის გოგო შემოირიგე, და ტყუილად არ მირეკავ.. -ნუ შეიძლება ეგრეც ითქვას -დაგიჯერო??დაეჭვებით უთხრა ყურმილში ბექამ ძმაკაცს -თუ არ გჯერა შენი თვალით ნახეუთხრა ეშმაკურად ნიკამ და ყურმილი გათიშა თხუთმეტწუთში ბექა მასთან გაჩნდა -სადარის?იკითხა გაკვირვებულმა -ოუ, ოუ სტოპ სტოპ ცოტა დაისვენე -არა,სანამ არ ვნახავ არ დავისვენებუთხრა ბექამ -კარგი ხომ წამოდი ის ზედა სართულზეა ლიზას ოთახის წინ იყვნენ ატუზულები ორივე.. ნიკამ ფრთხილად დასწია ოთახის სახელუ რი და კარი შეაღო, ლიზას ისევ მშვიდად ეძინა და კარის საპირისპირო მხარესი იყო გადაბრუნებული... ნიკა და ბექა გაფაციცებულები იჭყიტებოდნენ ოთახში თითქოს რამე საინტერესო აღმოჩეინათ.. კარის გაღების ხმაზე ლიზა შეიშმუშნა და გვერდი იცვალა.. აქ კი ბექამ უკვე ნათლად დაინახა მისი გამობერილი მუცელი -მოიცა ის...ნიკამ პირზე ხელები ააფარა და ოთახის კარი ფრთხილად დაკეტა -რაგაყვირებს... უნდა გააღვიძო -ძმაო დაინახე ის.... ორსულადაა -ვიცი -და ვისგან?დაეჭვებით იკითხა ბექამ -ვისგან იქნება ძმაო რა კითხვები გაქვ -მოიცა ის მაშინ... ანუ ის შენგან -ხო ჩემგან,ჩემგან და გიხაროდეს სამ თვეში ბიძა გახდები -გოგოა თუ ბიჭი სითბოთი სავსე თვალებით შეხედა ბექამ -რა გოგო, რა ბიჭიუთხრა სიცილით ნიკამ -აბა?? -ტყუპი გოგოები, წარმოიდგინე... ეგენი რომ დაიბადებიან რა მატრაკვეცები იქნებიან. კაბის ბოლოდან რომ პამპერსი გამოუჩნდებათ, -ჰო წარმომიდგენია,როგორ იბაჯბაჯებენ სახლში და მთელს სახლს ხმაურით ასწევენ, აუძმაო ისე დავფიქრდი და მეც მინდა .. -რა გინდა ? -ბავშვი -მერე იმუშავე, ოღონს ჩემსავით კი არა , თორემ მერე ვერც შენ შემოირიგებ ორი თვეა ლიზას ყველაფერს ვუგონებ და ვერაფრით შემოვირიგე -ჰა წაგატეხეს რქები ცუნცულ, აბა როგორია როცა არ გიგონებენ, მოგარჯულა თუ არა ამ თითისტოლა გოგომ -ხო მთელი დღე დამარბენინებს ხან რა უნდა ხან რა, ნეტა მე ვიყო ორულად -კაი რასისულელეს ამბობ თქვა ბექამ და ნიკას ნათქვამეზე ორივენი ახარხარდნენ -კარგი კარგი მე უნდა წავიდე უთხრა ბექამ და ნიკას დაემშვიდობა -ხვალაც შემომიარეუთხრა ნიკამ -ხვალ ბარში დავლიოთ მე და შენ -არა ხომ იცი სამი ბავშვი მყავს მოსავლელი -ნიკა უკვე ვეჭვიანობ ძვირფასოუთხრა ბექამ და წარბები აათამაშა -ნუ ლაზღანდარაობ და გაიარემხარზე ხელი წამოარტყა და კარები მიუხურა ********** -ნიკაააა-მოესმა ზედა სართულიდან ლიზას ნამძინარევი ხმა, გიჟივით აირბინა კიბეები და ოთახში შევარდა -რა..რა რახდება კარგად ხარ? -დედაჩემთან მივდივართ?მობეზრებულმა უთხრა ლიზამ -აჰ ჰო გამეზადე 10 წუთში უკვე მანქანაში ისხდნენ -ლიზა იცი... -არ დაიწყო გთხოვ მაინც არ გაპატიებ არასდროს ესიყოდა ეს მთელი გზა არცერთს ხმა არ ამოუღია...ლიზას დედის სახლთან მივიდნენ ლიზა გიჟვით გადმოფრინდა მანქანიდან და სახლში შევარდა...დედამისი მისაღბში დახვდა -დედაააა როგორ მომენატრე ჩემო საყვარელო...ჩაეხუტა აცრემლებუული ლიზა -მეც ჩემო ლამაზო სადიყავი... -იცი მე... -ჩემთან იყომოისმა კარში მომავალი ნიკოლოზის ხმა ლიზა სიბრაზისგან სახეზე წამოწითლდა -შენთვის აქ შემოსვლის უფლებაარ მომიცია -არც მჭირდება ჩემს სიდედრთან დაუკითხავადაც შევალ უთხრა ლიზამ და ლიზას დედას გადაეხვია -რაო სიდედრიო??გაუკვირდა ქალს, შემდეგ ლიზას შეხედა და მისი -გამობერილი მუცელი, რომ დაინახა ადგილზე გაქვავდა -ლიზა შენ თან თვალს არ -ჰო დედა ორსულად ვარ ნიკასგან, ის ჩემი შვილები მომავალი მამაა და მე ის მიყვარს თქვა და ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა ნიკა მიხვდა რომ ახლა ის უნდა აყოლოდა თამაშში -დიახ და მე თვენი შვილი მინდა ცოლად მოვიყვანო ეს უკვე ზედმეტი მოუვიდა ,ლიზა იქაურობას გაეცალათავი ოთახში ავიდა კარი გადაკეტა და ლოგინზე დაემხო -ქალბატონო ვიცი, ახლა გაურკვევლობაში ხართ , მაგრამ გპირდებით თუ თქვენც თანახმა იქნებიტ რომ ლიზა ცოლად მოვიყვანო მე მას უბედნიერედ ქალად ვაქცევ -კიმაგრამ როგორ....აზრებს თავს ვერ უყრიდა -ეს გრძელი ამბავია... მოდი ამაზე ნუ იფიქრებთ მთავარი ისაა რომ ოთხ სამ თვეში ბებია გახდებით -ბებიააგაიმეორა ნიკას ნათქვამი და თავლებში ცრემლი ჩაუდგა (ღმეთო აი თურმე ვის დაემსგასა ლიზა ,ისიც სულ ტირის) -კარგით რა ქალბატონო ახლა არიტირო -არა არა ჩემო შვილო ახლა მაღაზიაში ჩავალ პროდუქტებს ვიყიდი შენ ადი ლიზასთან მარტო ნუ დატოვებ კარგი? -როგორც გინდათ, მაგრამ შეიძლება მალე წავიდეთ და შინ მოსულს აქ აღარ დაგხვდეთ -კარგი როგორც გინდათუთხრა ქალბატონმა და იქაურობას გაეცალა ნიკა დაბლა იჯდა და ელოდებოდა როდის ჩამოვიდოდა ლიზა, მაგრამ არადა არ მოდიოდა ბოლოს მოთმინებით აევსო ფიალა და ლიზას ოთახის კარზე მიუკაკუნა -ლიზა წამოდი, უნდა წავიდეთ -არ მინდა ნიკა წადი შენ -ლიზა ხომ შევთანხმდით, რომ ისევ გამომყვებოდი? -დიდი ამბავი შენ მომატყუე, მეც მოგატყუე ახლა კი წადი! -ლიზა გამიღე სალაპარაკო მაქვს -არა წადი! არ მჭირდები გაქრი საერთოდ -ლიზა გააღე თორემ კარს შემოვამტვრევ ლიზა ხმას არ იღებდა,ნიკამ ვეღარ აიტანა მისი ასეთი სიჯიუტე და კარს ფეხი მიარტყა შეშინებული ლიზა ისევ ოთახის კუთხეში მიიკუნტა და ყურებზე ხელი აიფარა, ნიკა გაცეცხლებული მივარდა მაჯაში ხელი ჩაავლო და ოთახიდან ძალით გამოათრია -არა გამიშვი ნიკა, მტკივა, გამიშვი -ტკბილად ლაპარაკი არ გიყვარს ხომ ეხლა მიყურე -ნიკა გამიშვი -ნუ მებრძვი,მაინც წაგიყვან, იცოდე ერთხელ გითხარი და გაიგე გააფთრებული უყვიროდა და გოგონას კიბეზე მოათრევდა ლიზა კიბის სახელურს მოეჭიდა და ცხარე ცრემლით ატირდა -ნიკა გთხოვ დამანებე თავი არ მინდა შენთან -სამაგიეროდ მე მინდაუთხრა და სახელურიდან ხელი გააშვებინა -დედააა არ მისცე ჩემი წაყვანის უფლება გთხოვ აბღავლდა ლიზა იმის იმედით რომ დედამისს გააგონებდა თუმცა ლიზასდედა პროდუქტების საყიდლაიყო წასულიდედა გთხოვ მიშველე შენ... შენ არ იცი მან რა გააკეთა, გთხოვ არ წამიყვანოს .. მან ... მე..მე გამაუპატიურა, გთხოვ მიშველე ეძახოდა ლიზა მაგრა მუშედეგოს -ამით მიხდი მადლობას ე.ი. შენი აქ წამოყვანა ,,აპასნი,, იყო კარგი ამის მერე გავითვალისწინებ გაცეცხლებულმა ჩახედა ნიკა მაცრემლიანებულ თვალებში გოგნას როგორ გულს უწვავდა მისი ცრემლები , მაგრამ რა ექნა ეგოისტი იყო ლიზა მხოლოდ მისთვის უნდოდა, ძლივს დაიბრუნდა ახლა კი არ გაუშვებდა -ლიზა ნუღარ მიძალიანდები და ფეხი გამოადგი ა-რა არ მინდა ნიკა გთხოვ შენთან არ მინდა გთხოვ აქ დამტოვე ცდილობდა ხელი გაეშვებინებინა მაგრამ მხეცივით ჩაფრენოდა ლიზას მაჯას -ნუ სარგებლობ შენი მდგომარეობით, ორსულად რომ არ იყო ეხლა მხარზე გადაგიკიდებდი და ისე წაგიყვანდი.... ლიზას დედის სახლის კარი გამოგეტა და კიბეებზე დაეშვა, ლიზა მანქანაში ჩასვა და კარი გარედან დაუკეტა, თვითონაც მოუარა მეორე მხრიდან და მანქანაში ჩაჯდა -არა ნიკა ნუ წამიყვან გთხოვეუბნებოდა ლიზა და მუშტებს ურტყავდა -დაწყნარდიუთხრა ნიკამ და მანქანა დაძრა ლიზა შუშას აეკრო და უუყურებდა თუ როგორ ნელნელა შორდებოდა დედამისის სახლს სახლში მისული ლიზა ტირილით ავარდა ოთახში და კარი გადაკეტა ,,ღმერთო მომკალი გთხოვ არ მინდა ამ სადისტთნ ცხოვრება, გთხოვ წამიყვანე არ მიყვარს არა და ვერ შეიგნო, გაბრაზებიულ ლიზას ბალიში ქონდა ჩახუტებული და ცრემლები ღაპაღუპთ სდიოდა -ლიზა ჭამი დროა -არ მშიაგასძახა გაბრაზებულმა -შენ არა, მაგრამ ჩემ შვილებს შიათუთხრა ნიკამ და კარგი გააღო ლიზას ტირილისგან თვალები დაწითლებოდა უპეები კი დასივებოდა ვერ იანდა როცა ასეთ დღეში ხედავდა, -ლიზა ხომ იცი რომ შენთვის ნერვიულობა არ შეიძლება, შენ უნდა იწვე და დაისვენო -როგორ არ ვინერვიულო როცა ურჩხულთან ვცხოვრობ, ურხულთან რომლისგანაც თავის დაღეწევას მხოლოდ სივდილის საშუალებთ შევძლებ -გეყოფა ლიზა რით ვერ შეეგუე, რომ ჩემი ხარ , რომ სხვისი არავისი არ იქნები, რომ ჩემი მომავალი შვილების დედა ხარ და რომ ჩემს გვერდით მოგიწევს ყოფნე მთელი ცხვორება, ახლა კი დაწყნარდი და გამოართვი, ტუმბოზე თბილი ბულიონი დაუდო და წამოსვლა დააპირა ლიზამ საწყაალი თვალები გამოაყოლა, უი ჰოო სულ დამავიიწყდა ბულიონს რომ შეჭამ ეს მიაყლოდე და გვერდით შოკოლადი დაუდო -კარი მიხურეუთხრა ლიზამ მკვახხედ და ჭამას შეუდგა... ერთ საათში ნიკა ისევ ლიზა ოთახში აბრუნდა... -ლიზა კომპანიაში უნდა წავიდე და მალე დავბრუნდები, იცოდე კარს ღიას ვტოვებ და შეგიძლია პარკში ჩახვიდე, მაგრამ იცოდე თუ გაიქცევი მაინც გიპოვი და ამ სახლში ტყვესავით გამოგკეტავთითის დაქნევით ეუბნებოდა ნიკა ლიზამ არაფერი უპასუხა, მხოლოდ თავი დაუქნია, იცოდა ნიკა მართალს ამბობდა საბოოლოოდ უნდა შეგუებოდა იმ ფაქტს, რომ ნიკასგან თავის დაღწევვა შეუძლებელი იყო -კარგი წავედი აბა შენ იცი... -კარგი.. უთხრა ლიზამ და ნიკას დაემშვიდობა უკვე კარგა ხანი იყო რაც ნიკა სამსახურში წავიდა...ლიზას მოწყენილობიგან აღარ იცოდა რა გაეკეთებინა...ქვედა სართულზე ჩავიდა და ტელევიზორი ჩართო, უცბათ კარზე ზარის ხმა გაისმა, ლიზა კართან მივიდა და კარი ფართოდ გამოაღო -ნიკა სახლშია??საღეჭი რეზინის ღლაჭუნით იკითხა გოგონამ -არა...მალე მოვაშეშინებულმა უპასუხა ლიზამ -კარგია მაშინ დაველოდები...დაუკითხავად შემოვიდა სახლში, დივანზე მოკალათდა და ფეხები მაგიდაზე შემოაწყო -თქვენ ვინ ბრძანდებით... -მე....ჰაჰაჰ ალბათ არ იცი... მე მისი საცოლე ვარ.... ახლა კი მიდი დატრიალდი და ყავა მომიდუღე ,დარწმუნებული ვარ ჩემი ნიკა უსაქმურობაში არ გიხდის ფულსუთხრა გოგონამ და ხელით ანიშნა დარტიალდიო -იცით მე...მე... -რა შენ? რა შენ? რას ბლუყუნებ ნორმალური ლაპარაკი არ შეგიძლია?? წადი საქმეს მიხედე ლიზა სამზარეულოში გავიდა და ,,მისი უდიდებულესობისთვის,, ყავის მოდუღებას შეუდგა -მოახლევ... უშაქრო მიყვარს ლიზამ არაფერი უპასუხა ფინჯანს ხელი დაავლო და გოგონას წინ დაუდო -ყოჩაღ, რომ მოვა ვეტყვი რომ ამ თვეში მეტი გადაგიხადოსუთხრა მან და თვალი ჩაუკრა -იცი მე მოსამსახურე არ ვარ -აბა ვინ ჯან...უცებ ლიზას გამობერილი ნუცელი დაინახა და ფეხზე წამოიმართაშე ძუკნავ... მისგან ხარ რსულად... და მე შენს გამო მიმაგდო არა? ახლა გიცვენებ შეირს...გამოსცრა კბილებში და თავისი გრძელფრჩხილებიანი ხელით ლიზა ლოყაზე ჩამოკაწრა ლიზამ წონასწორობა ვერ ჩეიკავა და ძირს დავარდა, შეშინებულმა მუცელზე მოიკიდა ხელი და მზერა ისევ გოგონას გაუსწორა -დაბლა იყურე, მე ნუ მიყურებ შე გომბიო... უთხრა და ლიზას თმებში წასწვდა.. მოგწონს ხომ? მასთან კოტრიალობაც კარგი იყო არა? გამიშვი მტკივაამოიტირა ლიზამ და გოგონას ხელზე დაეჯაჯგურა რათა მისი თმებში ჩაფრენილი ხელი მოეშორებინა, მანაც ხელი გაუშვა ლიზა ხოხვით მივიდა სახლის კუთხეში და მუხლები მკერდძე მიიჭდო... შეშინებული კანკალმა აიტანა ახლა გიჩვენებ სეირსუთხრა გოგონამ და ცხელი ყავით სავსე ფინჯანს ხელი წამოავლო და ლიზასკენ გაემართადაიყვირე თუ გეტკინება მიუგო მან და ლიზას თავს ზემოთ დაიჭირა ფინჯანი... ამ დროს კარი გაიღო და ნიკა შემოვიდა...როდესაც გოგონა დაინახა გაშრა უცებ გაიქცა და სოფის და ლიზას შუაში ჩადგა შემდეგ მზერა ატირებულ და აკანკალებულ ლიზაზე გადაიტანა, რომელიც ოთახის კუთხეში საცოდავად მიკუნჭულიყო -სოფიიიდაიღრიალა ნიკა მდა გოგონას მივარდა,მკლავში ჩააფრინა და ლიზას გამოარიდა -მოხვედი-თბილად უთხრა სოფიმ -აქ რასაკეთებ, გაეთრიე აქედან -ხო მე გავეთრიო და ეს ძუკნა აქ უნდა იყოს არა, ვიცი საყვარელო შემთხვევით დააორსულე და ახლაარ გინდა რომ მიატოვო, მაგრამ არაუშავს დამიბრუნდი მე ყველაფერს გაგიგებ, მის ბავშვებსაც ჩემს შვილად მივიღებთბილად ესაუბრებოდა ნიკას ნიკამ ლიზას შეხედა და მის ლოყაზე ნაკაწრები რომ დაინახა, მთელი სხეული სიბრაზით აევსო --შენ რა მასზე ხელი აწიე?? -ნიკა მომის... -მასზე ... ხელი... აწიე? -ეს ის არარის... -ლიზა მან დაგარტყა შეშინებულმა ლიზამ თავი დაუქნია -ახლა გიჩვენებ სეირს უთხრა ნიკამ და სოფის თმებში წაკიდა ხელი, მეორედ არ დაგინახო აქ მოსული და მითუმეტეს არ დაგინახო, რომ ლიზაზე ხელი აწიო, თორემ დავივიწყებ, რომ გოგო ხარ... -ამ ძუკნაში გამცვალე -დიახ ლიზაში გაგცვალეუთხრა ნიკამ და სოფი კარისკენ წაათრია კარი გამოაღო და გარეთ მოისროლაარ გაბედო და უკან არ მობრუნდე..უთხრა და კარი მიუჯახუნა შეშინებულ ლიზასთან მივიდა და ფეხსე წამოაყენა -დამშვიდდიუთხრა თბილად ლიზა ისე იყიო შეშინებული, რომ უნებლიედ ნიკას ჩაეხუტა და მისი სუსტი მკლავები ნიკას სხულზე შემოაჭდო -ნიკა მეშინია..უთხრა ხმის კანკალით და უფრო მაგრად ჩაეხუტა -ნუ გეშინია მე აქ ვარ -გთხოვ მარტო აღარ დამტოვო, რომ დაბრუნდეს, ისევ რომ დამიშავოს რამე ნუ გეშინია მშვენიერო ვერაფერს გიზავს, წამოფი აფთიაქის ყუთს ავიებ და ჭრილობას დაგიმუშავებ, სხვა ხომ კარგად ხარ ლიზამ თავი დაუქნია და ასე ჩახუტებული აჰყვა ნიკას თავი ოთახამდე, ოთახში შესულმა ნიკა მლიზა ლოგინზე დასვა თვითონ კი აფთიაქის ყუთის მოსატანად წავიდა,უკვე ფეხზე გდებოდა, რომ ლიზამ მკლავში დაიჭირა და მისკენ დაქაჩა -არა, არ წახვიდე გთხოვ, ჩემთან დარჩი -არსად არ მივდივარუთხრა ნიკა მდა გოგნა მკერდზე მიიხუტა რომელიც ჯერ კიდევ შიშისგან კანკალებდა -ჩემო მშვენიერო, ჩემო ლამაზო-თავზე ხელს უსმევდა ლიზას და ცდილობდა როგორმე დაეწყნარებინა -ჩემთან იყავი არ წახვდებუტბუტებდა ძილბურანში მყოფი ლიზა და ნიკას მკლავებში უფრო და უფრო იტრუნებოდა -აქ ვარ შოკოლადო დაწყნარდიუთხრა ლიზას და ლოგინზე ფრთხილად გადააწვინა შემდეგ კი თვითონაც გვერდით მიუიწვა, ლიზა ძილში ჯერ კიდე ვშფოთავდა და ვერ ისვენებდა,ნიკა კი თმაზე ეფერებოდა, ჯერ კიდევ უკვირდა როგორ შეძლო ამ გოგომ მისი დამორჩლება,ლიზაზე ისეა მიჯაჭვული, რომ მის გარეშე ერთი დღეც ვერ გაძლებს... ნეტავ საიდან გამოჩნდა,ბოლოს რაც ნიაკმ მასზე გაიგო ისიყო რომ გერმანიში მიდიოდა დედამისთან,ახლა კი დაბრუნდა ნეტავ რაუნდა,ალბათ ჰგონია რომ ნიკა ისევ დაუბრუნდება, თუმცა ნიკა მიცის რომ ასე იოლად არც მას და არც ლიზას თავს არ დაანებებს....ამ ფიქრებში იყიო გართული რომ უცებ ლიზა ზე წამოიჭრა -მომშირდი-დაიყვირა მან და სახეზე ხელები აიფარაგთხოვ მამა არ გინდა თვიტონაც ვერ იაზრებდა თუ რას ამბობდა ნიკა ერთ წუთს გაშტერებული უყურებდა,შემდეგ ისევ ლიზას ჩაეხუტა -დაწყნარდი ლიზა ეს უბრალოდ კოშმარია -არა არრა ის მცემს ვერ ისვენებდა ლიზა ლიზა დ საცოდავად იკუნტებოდა ნიკას მკლავებში -დაწყნარდი ლიზა, დაიძინე მე აქ ვარ, ვერავინ ვერაფერს დაგიშავებს -ის მცემს,მცემსიმეორებდა ლიზა -ჩშშშ! დაისვენეუთხრა ნიკამ და ლიზას შუბლზე აკოცა -ნიკა აქ იყავიბუტბუტებდ ნახევრად მძინარე ლიზაარ წახვიდე, არ დამტოვო მიყვარხარ ნიკა -კარგი დამშვიდდი-ნიკა ყველაფერს ჰალუცინაციებს აბრალებდა, ნუთუ მართლა უყვარდა ლიზას,განსაკუთრებით იმის მერე რაც მან ჩაიდინა, ნუთუ მართლა მოახერხა მეთლი ამ დროის მანძილზე მისი გულის მოგება არა არა შეუძლებელია ლიზა არ შემიყვარებს,ის უბრალოდ ბოდავსთქვა მან და ლიზას გვერდით, მასზე ჩახუტებულს, მასაც ჩაეძინა.... მეორე დილით ლიზამ შეშინებულმა ჭყიტა თვალები,იგრძნო რომ ვიღაცას ისე ძლიერ ქონდა მასზე მკლავები შემოჭდობილი თითქოს მის თავს ვინმე მოსტაცებდა ოდნავ მაღლა აიხედა და მძინარე ნიკა შერჩა ხელთ, რამოდენიმე წუთი სწავლობდა ნიკას სახის ნაკვთებს შემდეგ მისი წინა დღის ბოდვა გაახსსენდა თუ როგორ გამოუტყდა სიყვარულში... ,,ჯანდაბა,, გაიფიქრა გულში და ისევ ნიკას მიაშტერდა ნიკაც შეიშმუშნა და თვალები გაახილა, ხმაამოუღებლად ოდნავ გაუღიმა და ლიზას თმებში ცხვირი ჩარგო... -ლიზა მართლა გიყვარვარ?-კითხა თავაუწევლად ნიკამ და პასუხის მოლოდინში გაიტრუნა ლიზა ცოტა ხანს ხმას არ იღებდა,თითქოს სცხვნოდა პასუხის თქმა -ლიზა..მართლა გიყვარვარ?-გაუმეორა კითხვა ნიკამ -ჰო-ამოიკნავლა გოგონამ და სიწითლის დასაფარად თავზე საბანი გადაიფარა ნიკა სიხარულისგან მეცხრე ცაზე იყო, თავი მაღლა წამოწია ლიზას საბანი გადახადა და თვალებში ჩააშტერდა... -მამაშენზე მომიყვები?-შეპარვით უთხრა ნიკამ მამაჩემი... შეშფოთდა ლიზა ნიკამ იგრძნო თუ როგორ გააკანკალა გოგოს მის ამ კითხვაზე,თუმცა ინტერესი კლავდა, ლიზაზე რაც შეიძლებოდა მეტი უნდოდა გაეგო ლიზა ლოგინზე წამოჯდა და ნიკასგან ზურგშექცევით მამამისზე საუბარი დაიწყო -მამაჩემი ალკოჰოლიკი იყო... სახლში ნასვამი, რომ მოდიოდა ხანდახან სრულიად უმიზეზოდ მცემდა,ხან კი სულ პატარა მიზეზი იყო საჭირო რომ ჩემზე ხელი აეწია, მისგან თავის დასაცავალ ოთახის კუთხეში ვიკუნტებოდი ხოლმე, დედაჩემსაც ბევრჯერ მოხვედრია ჩემს მაგივრად,ალბათ აქედან დამჩემდა ესს ჩვევა,რომ როცა მეშინია ან მეჩხუბებიან სულ ოთახის კუთხეში ვჯდები...არ მიყავრს როცა მიყვირიან არა იმიტომ რომ არ მეკადრება უბრალოდ რთული ბავშვობა მქონდა...დედაჩემის წვალებით მოგროვილ ფულს მამა იპარავდა და სასმელს ყიდულობდა ბევრჯერ ორი დღეც დავრჩენილვარ მშიერი...საბოლოოდ მამა ერთ-ერთი რესტორნის წინ მკვდარი იპოვეს...ალკოჰოლოს გადაჭარბებული რაოდენობის მიღების გამო... დედას ძალიან უჭირდა ფულის შოვნა მეც ვერაფრით ვეხმარებოდი თითქმის სულ გასული იყო... მისი ნაცნობებიდან ყველა თბილად მექცეოდა მეც ამიტომ გავხდი ასეთი მიმნდობი,ვერავისში ცუდს ვერ ვხედავდი თუმცა ამაშიც არ გამიმართლა...იმ ადამიანმა საშინლად მატკინა გული ,მაგრამ დღეს უსაზღვროდ მიყვარს და მზად ვარ ყველაფერი ვაპატიო... თქვა ლიზამ და ნიკას ჩაეხუტა -ლიზა გპირდები არც მე და არც არავინ დღეიდან არ გაწყენინებს ყველანაირად შენთან ვიქნები -მჯერა...-უთხრა მის მკალვებშიგანაბულმა ლიზამ ასე გავიდა ორი თვეც რვა თვის ლიზა თითო ოროლა ნაბიჯს ძლივსღა დგავდა გაბერილი მუცლით ძლივს დადიოდა ყოველწუთში დასვენება სჭირდებოდა... თავისი გოგონებისთვის ნიკამ ოთახიც კი მოაწყო -ნიკა იცი ჩვენი ერთ-ერთი გოგონასთვის სახელი მოვიფიქრე? -მართლა აბა მითხარი... -სესილი... კარგია ხომ?-უთხრა ლიზამ და ნიკას ახედა -მშვენიერია -მოდი მეორეს შენ შეურჩიე -მართლა?-გახარებულმა შეხედა ნიკამ -ჰო.... -მმმმ...სარა....სარა დავარქვათ -მშვენიერია სესილი და სარა ძალიან მომწონს-კმაყოფილმა გაიღიმა ლიზამ -ლიზა რომ წავიდე გეწყინება? -სად? -სამსახურში გამომიძახეს...თათბირია დღეს -ამ კი კი აუცილებლად წადი...ჩემ თავს მივხედავ -თუ რამე გაგიჭირდეს აუცილებლად დამირეკე სულ პატარა რაღაც რომიყოს-უთხრა ნიკამ და ლიზას შუბლზე აკოცა -კარგი აუცილებლად-უთხრა ლიზამ და ნიკას დაემშვიდობა ერთი საათის შემდეგ კარზე ზარის ხმა გაისმა -ნუთუ ასე მალე დაბრუნდა-გაიფიქრა ლიზამ და კართან მივიდა ,,გლაზოკში,, გაიხედა, თუმცა იქ ნიკას მაგივრად გადაპრანჭული სოფი დახვდა,ლიზას გააკანკალა შიშით ხმას ვერ იღებდა გაახსენდა რადღეშიც ჩააგდო სოფიმ სასწრაფოდ ტელეფონს ეცა და ნიკას დაურეკა თუმცა ის ტელეფონსს არ პასუხობდა ხმოვანი შეტყობინება დაუტოვა ,,ნიკა აქ სოფია,გთხოვ მალე მოდი მეშინია,, ესსიყო და კარიდან სოფის სიცილი გაიგონა -ლიზა ნუგეშინია საჩხუბრად არ მოვსულვარ... პირიქით შენთან შერიგება მინდა ნახე რა მოგიტანე -ლიზამ ისევ გაიხედა და შოკოლადით ხელდამშვენებული სოფი დაინახა -დამიჯერე არაფერს დაგიშავებ...ბოდიშის მოსახდელად მოვედი ლიზამ კარის სახელური ხელისკანკალით დაწია და კარი ნელა გამოაღო -აბა რახდება ხომ ხედავ არაფერს გიშავებ უბრალოდ მინდა რომ შენც და ნიკასაც ბოდიში მოგიხადოთ....ჰმმ არ შემომიპატიჟებ თუ ხვალამდე ესე ვიდგეთ -შემოდი-ხმისკანკალით უთხრა ლიზამ და კარი დახურა სოფი კაკუნით გაემართა და დივანზე ჩამოჯდა -აი ეს შოკოლადები შენ, ეს პატარა ბაჩიები კი შენს ტყუპებს-უთხრა მან და პატარა იისფერი ფეხსაცმლის ორი წყვილი ლიზას მაგიდაზე დაუდო... ლიზა ოდნავ დამშვიდდა -ნიკა სადარი დაუძახე-უთხრა სოფიმ ეშმაკურად -ის..ის თათბირზეა წასული და მალე დაბრუნდება-უთხრა მან და სოფის რეაქციას დაელოდა -აჰამ თათბირზე-გაიმეორა მისი ნათქვამი-ძალიან კარგი-ჩაილაპარაკა თავითვის და ლიზასთან ახლოს მიიწია გოგონა უხერხულად შეიშმუშნა უნდოდა გვერდით გაწეულიყო რომ სოფიმ უცებ პირზე წამლით გაჟღენთილი ნაჭერი ააფარა და შეშინებულმა ლიზამ გონება დაკარგა -რამეამიტი ხარ ლიზა....ოღონდ შოკოლადი დაინახო და უფსკრულშიც გადახტები...-თქვა სოფიმ და ლიზა იქაურობას გააცალა ნიკა სახლში გაგიჟებული დაბრუნდა მას შემდეგ რაც ლიზას ხმოვანი შეტყობინება მოისმინა ,თუმცა უკვე გვიანი იყო გაგიჟებულმა მთელი სახლი მოიარა თუცა ლიზა ვერცერთ ოთახში ნახა -ლიზა ეს რაჩაიდინე, რატომ შემოუშვი-თქვა ნიკამ და ტელეფონს დაეტანა ლიზას დაურეკა,მისი ტელეფონი სახლში იყო სოფის ნომერზე არავინ პასუხობდა....განერვიულებულმა ახლა ბექას დაურეკა -ბექა ახლავე აქ მოდი და იარაღი წამოიღე -რახდება მშვიდობაა ლიზა ხომ კარგადაა-ანერვიულება დაეტყო ხმაში ბექასაც -არა არარის მოდი და ყვეალფერს გეტყვი თხუთმეტწუთში ბექა უკვე ნიკასთან იყო -სოფიმ ლიზა წაიყვანა...აზრზე არ ვარ რა ჩაიფიქრა და ისიც არ ვიცი სადუნდა ვეძებო ნომერი გათიშული აქვს...წამოიდ სახლში დავადგეთ -კარგი უთხრა ბექამ და ორივენი მანქანაში ჩასხდნენ სოფის სახლში მივიდნენ თუ არა ნიკამ კარი ეგრევე წიხლით შეაღო ყველა ოთახი დაიარა თუმცა არც ლიზა და არც სოფი აქ არიყვნენ -არარიან ძმაო გავგიჟდები...ლიზას რომ რამე დაემართოს ან ჩემს პატარებს ვერ გადავიტან -დამშვიდდი მათ არაფერი მოუვათ დამიჯერე...შენ კი გაიხსენე სოფის სადმე იქნე ბაქვს სახლი რაზეც არავინ იცის დაფიქრდი ის ხომ შენი შეყვარებული იყო იქნებ გითხრა რამე სახლზე ისე რომ მარტო შენ და მან იცოდეთ -არა არაფერი მახსენ...მოიცა კიკი არის ერთი წყნეთში აქვს სახლი უეჭველი მადნიქნება სახლიდან გამოდიოდნენ რომ ტელეფონზე უცხო ზარი შემოვიდა -გამარჯობა ნიკა-ტელეფონში სოფის ხმა გაისმა -სოფიი გააფთრებულმა დაიყვირა ნიკამ-როგორ გაბედე და უკან დაბრუნდი მოგკლავ შე -მაგისთვს ჯერ უნდა მიპოვო საყვარელო -ეჭვიარშეგეპაროს რომ გიპოვი,ლიზა სადარის -ოუ ხო შენი ცოლი სულ დამავიწყდა მგონი ამდენი ნერვიულობისგან მშობიარობა დაეწყო თუ გინდა დაგალაპარაკებ -ლიზა-ხმა ჩაუწყდა მამაკაცს ახლა უფრო ანერვიულდა იმის შიშით რომ ლიზა შეიძლება ვერ გადარჩეს -ნიკა მიშველე..-გაისმა ლიზას განწირული ხმა-ნიკა მალე მოდი გთხოვ მტკივა აააა არ შემიძლია ვერ ვუძლებ, გთხოვ მიშველე -ლიიზა ლიზა დამშვიდდი გაუძელი პატარავ მალე გიპოვნი -მეშინია ნიკა... -ხედავ ხომ გითარი-გაისმა ისევ სოფის ხმა -სოფი იცოდე რამე რამე რომ მოუვიდეს ლიზას ან ჩემს პატარებს არ გაცოცხლებ ხელი არ ამიკანკალდება ისე დაგახრჩობ-უთხრა გაცეცხლებულმა ნიკამ და ტელეფონი გუთიშა -რახდება ნიკა-შეეკითხა სასოწარკვეთილი ბექა -ლიზა მასთანაა და მგონი ნაადრევი მშობიარობა დაეწყო სასწრაფოდ უნდა ვიპოვოთ-უთხრა ნიკამ და მანქანით წყნეთისკენ გაემართნენ სოფის სახლს მიუახლოვდნენ თუ არა მაშინვე გაიგეს ლიზას განწირული ყვირილი სახლს ფრთხილად უახლოვდებოდნენ ნიკამ ფეხის ერთი მიტრყმით შეგლიჯა კარი და იარაღ მაშინვე მომართა სოფი აივანზე იყო გასული და ნაჭრებში ახვეული ერთ-ერთი ტყუპისცალი ეჭირა ლოგინზე კი ლიზა ტკივილისგან იკლაკნებოდა ხელები და ფეხები თოკებით ჰქონდა დაბმული -სოფი არ გაბედო ბავშვი არ წაიყვანო-ღრიალით გაიქცა მისკენ ნიკა თუმცა სოფიმ მაინც მოახერხა მისგან დასხლტომა და ბავშვთან ერთად წყვდიადში გაუჩინარდა ნიკა ახლა ლიზას მივარდა გოგონა სასწრაფოდ გაანთავისუფლა და ცოცხალმკვდარი მანქანაში დააწვინა მეორე ტყუპპისცალი კი ხელში აიყვანა და თვითონაც მანქანაში მოთავსდა სასწრაფოდ საავადმყოფოში მივარდნენ ლიზა მაშინვე ექიმმა წაიყვანა ნიკასაც ხელიდან გამოსტაცეს ბავშვი.... -ბექა მეორე... ჩემი გოგონა წაიყვანა იმ ალქაჯმა...სად ვეძებო ჩემი პატარა წაიყვანა-სასოწარკვეთილი გაჰყვიროდა ნიკა -დაწყნარდი ნიკა აუცილებლად ვიპოვნით შენ შვილს და დავიბრუნებთ -რაუნდა რას მერჩის ნამდვილი კუდიანია, წარმოიდგინე ახლა ამას რომ ლიზა გაიგებს რადღეში ჩავარდება...ჩემი პატარა გოგონა წაიყვანა ჩემი გოგონა ამ დროს პალატიდან ექიმი გამოვიდა და ნიკასკენ და ბექასკენ წამოვიდა -მეუღლე რომელი ხართ? -მე გახლავართ-მიუგო ნიკამ -თუ შეგიძლიათ წამომყევით-უთხრა ექიმმა და ლიზას ოთახში შეუძღვა დასუსტებული და ძალაგამოცლილი ლიზა თვალებს ძლივს ახელდა ნიკა დაინახა თუ არა მაშინვე ოდნავ გაიღიმა, ნიკას გული ეწვოდა როგორ უნდა ეთქვა ახლა მისთვის რომ სოფიმ ტყუპისცალი წაიყვანა -შენ გადაგვარჩინე-ხმისკანკალით უთხრა ლიზამ -ჩშშ დაწყნარდი -ბავშბევი როგორ არიან -კარგად...ლიზა მისმინე რაღაც უნდა გითხრა -მითხარი ნიკა-ანერვიულებულმა შეხედა ლიზამ-ბავშვებს ხომარაფერი მოუვიდათ არ დამიმალო-თველებზე ცრემლები მოადგა -საქმე ისაა რომ მე მხოლოდ შენი და ერთი ტყუპისცალის გადარჩენა შევძელი.. -რაა კიმაგრამ მეორე- ხმაჩაუწყდა ლიზას -მეორე სამწუხაროდ სოფიმ წაიყვანა ვერ მოვასწარი მისი შეჩერება, უკვე გვიანი იყო -არა ღმერთო რატომ-ატირდა ლიზა ჩემი გგოგონა იმ კუდიანის ხელშია ღმერთო ღმერთო-ისტერიკაში ვარდებოდა ლიზა -დამშვიდდი გთხოვ ნუ ნერვიულობ ეს გავნებს დამიჯერე მე და შენ აუცილებლად ვიპოვით და დავიბუნებთ ჩვენ შვილს გთხოვ დამშვიდდი -არა ნიკა არ შემიძლია ჩემი პატარა ის ხომ ჯერ ასეთი უსუსურია...ღმერთო ასეთ ი რადაგიშავა ბავშვმა ვერ წყნარდებოდა ლიზა ლიზაც და ნიკაცძალიან დარდობდენ ტყუპისცალის დაკარგვას მთელი საქართვლო მოიარა ნიკამ თავის პატარას ძებნაშ პოლიციაშიც კი შეიტანეს განცხადება სოფიზე თუმა ბოლოს გაარკვიეს რომ საზღვრის გადაკვეთა მოასწრო და ახლა სოფიზე იყო ძებნა გამოცხადებული ლიზა და ნიკა ყოველდღე იმის ლოდინში იყვნენ რომ ახალს და კარგ ამბავს გაიგებდნენ თუმცა უშედეგოთ თითქოს სოფიც და ტყუპისცალიც აორთქლდნენ დედამიწიდან მათ კვალს ვერ მიაკვლიეს... -ამასობაში პატარა სესილი წამოიზარდა წელამზე მუქი შავი თმით ზღვასავით ლურჯი თვალებით და თოვლივით თეთრი კანით,თხუთმეტი წლის სესილი მთელს სკოლას უყვარდა მთელს სკოლაში გამორჩეული იყო თაყვანისმცემლებიც არ აკლდა თუმცა მისი გული ჯერ ვერავინ ვერ მოიგო ნიკა და ლიზა კი ისევ არ კარგავდენ იმედს რომ ზუსტად მეორე სესილისნაირ გოგონას ადრე თუ გვიან იპოვიან P.S. გაგიხარდათ? არ მელოდით ხო ჩემო საყვარლებო ვიცი რომ ბევრი გალოდინეთ ვიცი რომ ასეთ დასასრულსაც არ ელოდით და ვიცი რომ აწი კიდევ დამელოდებით რადგან ამით მხოლოდ ნიკას და ლიზას ისტორია დასრულდა ახლა კი სარას და სესილის ისტორია დაიწყება (დამიჯერეთ მეც ბერი ვიწვალე თავიდან მომიწია ამხელა ისტორიის დაწერა ვინაიდან ამ საიტიდან ვერ ვაკოპირებდი...ამით მიანც შემსუბუქდეს ჩემი დანაშაული) |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
